"Του Αγιου Βαλεντίνου"

Μην πανικοβαλλεστε: δεν πιστευω στη μερα!
Δεν γραφω ουτε για να εκθειασω, ουτε για να «βρισω» τη «μερα των ερωτευμενων» : μου περναει αδιαφορη!
Ο ερωτευμενος γιορταζει κάθε στιγμη, δεν περιμενει έναν «Αγιο Φεβρουαριο».
Με αφορμη όμως τη «γιορτη» ξανακουσα ένα τραγουδι παλιο και πολύ αγαπημενο.
Οι στιχοι του καρφωθηκαν με δυναμη στο μυαλο (ξανα και ξανα και κάθε φορα που το ακουω).
Αποστομωτικοι:
«Σ’αγαπώ και δεν σε δίνω κανενός…»

Το ξανακουσα πριν από μερικες μερες στο ραδιοφωνο, ενώ ημουν μεσα στο τρενο, κατευθυνομενη προς Πειραια.(το τραγουδι αναφερει τη διαδρομη «θησειο-πειραιας»).
Ένα «χαζο» χαμογελο γεννηθηκε και η μνημη επαιξε ενα ομορφο παιχνιδι:
μου θυμισε αυτά τα «σ’αγαπω», τα ειπωμενα ή μη, που ομως υπαρχουν παντα μεσα μας.
Τα φοβισμενα «σ’αγαπω» , τα παρατολμα «σ’αγαπω», τα ενθουσιωδη, τα αποστομωτικα, τα ψιθυριστα, τα φωναχτα……
Όλα το ιδιο μηνυμα περνουσαν.
Όλα με την ιδια αληθεια ηταν φορτισμενα.
Όλα ομορφα, ακομα κι αυτά που δεν ειπωθηκαν ποτέ…
Δεν επαψαν να υπαρχουν.

Δεν θα κολλησω, όμως, στη συγκεκριμενη λεξη!
Θα εμμεινω σ’αυτό που λεει ο στιχος μετα το «σ’αγαπω»:

«…δεν σε δινω κανενος.»

Ωραιο,ε;

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

Αν είμαστε στο τραίνο Θησείο-Πειραιά
θα σου 'βαζα στο χέρι δυο λόγια τυχερά
κι αν έπεφτε και χιόνι, εγώ στην Άνω Δάφνη
θα 'μπαιναμε στο πόνι ο κόσμος να μας ψάχνει.

Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.

Αν είχαμε για σπίτι ετούτα τα φιλιά
ποιός θα 'γραφε τραγούδι πως είμαστε αγκαλιά
κι αν έβγαινε φεγγάρι ψηλά στη Μεσογείων
ποιός θ' άντεχε να πάρει το δρόμο των αγίων.

Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.

Βικυ Μοσχολιου
στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
μουσικη: Σταματης Κραουνακης