"Και χορεύω, χορεύω , χορεύω..."
Σκέφτομαι το ίδιο,
Γράφω λιγότερο,
Παρατηρώ περισσότερο...
Μπορεί να φταίει η άνοιξη.
Παλεύω να σωθώ από τις παλιές επιλογές μου.
Παλεύω να ξεγελάσω τη μοίρα μου.
Και λέω πως θα τα καταφέρω.
Κοιτάω το ταβάνι και ψάχνω ουρανό.
Σπάω τους τοίχους να μπει ήλιος.
Αλλά κάτι δεν πάει καλά.
Δεν έχω τάσεις απολογισμού.
Ούτε τάσεις ενδοσκόπησης...
Παρατήρησης, ίσως.
Τα μάτια κινούνται ταυτόχρονα με το μυαλό.
Όλα τα χρώματα περνούν από μπροστά μου.
Βλέπω τις σκούρες αποχρώσεις, αλλά τις προσπερνώ.
Kαι με προσπερνούν...
...Τις τελευταίες μέρες ζω λιγάκι «εν λευκώ».
Ώρες-ώρες το διασκεδάζω.
«Και χορεύω...»
Και μετά πάλι βουτιά στο γκρίζο.
Ούτε καν στο λευκό.
Δεν παίζω με τα χρώματα.
Αυτά παίζουν μαζί μου.
Και δεν παίζουν ωραία...
Και ξέρω ότι αν ήθελα θα προσπαθούσα να τα βάλω όλα σε μια τάξη.
Αλλά δεν είναι ότι δεν θέλω, μη νομίζεις...
Απλώς δεν ξέρω.
Ούτε τί φταίει, ούτε πώς διορθώνεται.
Και δεν θυμάμαι να το έχω ξανανιώσει.
Δεν ξέρω αν στο έχω πει αλλά η αδράνεια είναι ο χειρότερος μου εφιάλτης.
Και οι καταστάσεις δεν βοηθούν.
Αναζητώ πινελιές.
Τις βρίσκω στα μικρά...
Σε κάτι χαμόγελα.
Χαμογελώ κι εγώ.
Πινελιές είναι κι αυτές.
Όμως κυριαρχεί η αδράνεια.
Αλλα στο ξαναλέω, κάτι δεν πάει καλά.
Το νιώθω από τον τρόπο που συνδυάζω το «χορεύω» με το «εν λευκώ».
Χρειάζεται και κάτι ενδιάμεσα για να συνδυαστούν όμορφα
.
Και τώρα που γράφω ταυτόχρονα σκέφτομαι τί μπορεί να μου φταίει.
Τα κίνητρα...
Αυτό τον καιρό απουσιάζουν...
Η ένταση...
Πήγε εκδρομή μαζί με τα κίνητρα.
Προχωρώ σε μια ευθεία.
Κι εγώ θέλω στροφές.
Θέλω ανηφόρες.
Θα προτιμούσα τα έντονα χρώματα.
Θα προτιμούσα και τα σκούρα.
Το λευκό και το γκρίζο είναι στη μέση.
Κι εγώ θέλω τα άκρα.
Και δεν ξέρω πού να κινηθώ, αλήθεια.
Γύρω μου είναι όλα άσπρα.
Και προσπαθώ να βρω μια πόρτα να ανοίξω, να αντικρύσω χρώμα.
Αλλά δεν βλέπω τίποτα.
Μόνο λευκό.
Μπορεί να είναι άγχος.
Μπορεί και φόβος.
Μπορεί και ηρεμία.
Δεν ξέρω, όλα μπορούν να είναι.
Απλώς, έχω συνηθίσει να βρίσκω την άκρη και να προσπαθώ να ξετυλίξω τα κουβάρια.
Δεν έχω βρει ακόμα την άκρη.
Βλέπω μόνο το κουβάρι να χαίρεται πικρόχολα που το έχω απέναντι μου.
Σαν να προσπαθεί να με εκδικηθεί για κάτι που ούτε το ίδιο ξέρει.
Κι εγώ προσπαθώ να μαντέψω.
Το πιο περίεργο ξέρεις ποιο είναι;
Ότι κανείς δεν έχει καταλάβει.
Ούτε το λευκό μου.
Ούτε ότι χορεύω.
Ούτε ότι χορεύω κλαίγοντας πάνω σε αυτό...
Θα βρεθεί όμως η άκρη, ε;
...Θα βρεθεί...
ΧΟΡΕΥΩ
Κάτω στο βυθό μες στης πολιτείας την τσιμεντένια ψυχή
από τις επιλογές του,βλέπω τον καθένα μαςνα προσπαθεί να σωθεί
τσίρκο αναμμένο είναι ο τόπος κι εμείς σχοινοβάτες σ' αυτό το κλουβί.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Καθημερινά άλλοι αποφασίζουν για μένα σ' αυτόν τον κλοιό
σκύβω στην εφημερίδα κι είναι σαν να σκύβω ανέμελος σ' έναν γκρεμό
μέσα στην αρένα το θέαμα κι ο θεατής είμαστε εμείς.
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω και άναρχος
μες στου χορού τις στροφές
τη μοίρα μου εγώ κοροϊδεύω.
Χορεύω και με δικαιώνω
και την μοίρα μου που μου την έχει στημένη
στο γλέντι μου απάνω σκοτώνω.
Χρήστος Θηβαίος
