Χάος.
Κοιτάζω το χάος μου.
Δε με τρομάζει.
Ψύχραιμο χάος.
Έχεις ξαναδεί ψύχραιμο χάος;
Αυτό είναι που με τρομάζει.
Η ηρεμία.
Σαν θάλασσα γαλήνια.
Βουτούν οι σκέψεις.
Είναι αυτόνομες.
Και αυτοτροφοδοτούνται.
Βουτούν.
Μάτια ανοιχτά.
Να «ζήσουν» τη βουτιά.
Αλληλουχία σκέψης.
Επιφάνεια-πάτος.
Πάτος-επιφάνεια.
Τα μέτρια για τους μέτριους.
Επιφάνεια.
Δρόμος.
Βουνό.
Κορυφή.
Οι σκέψεις φτάνουν στην κορυφή.
Ξαποσταίνουν.
Η μια σκέψη παλεύει να σκοτώσει την άλλη.
Μάχη.
…και μία φόρα τρελή…
Σκίζει το κεφάλι μου.
Με σπρώχνει.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Ούτε που ξέρω πού πάω.
Ούτε πού γυρίζω το κεφάλι μου να δω ποιος υποκινεί τη «φόρα».
Ανηφόρα.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
«Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω πού πάμε…»
Αποφεύγω τα εμπόδια.
Στάση.
Μνήμες.
Παλεύω να τις διώξω.
«Ποιος μοιάζει με ποιόν…»
«Αν μου μοιάζω…».
Όχι, δεν θέλω παρελθόν.
Δεν θέλω μνήμες.
Πουθενά παρελθόν.
Μόνο «τώρα» φωνάζω.
Βουβά.
Βουβά φοβάμαι.
Ηχηρά θέλω.
Ηχηρά τρέχω.
Ηχηρά γελάω.
Βουβά μειδιώ.
Βουβά φοβάμαι.
Τρέχω.
Πιάνω.
Σέρνω.
Ξοδεύω.
Χρόνο.
Φόβο.
Αλήθειες.
Σκορπάω.
Ξαναμαζεύω.
Εμένα.
Σκόρπισα.
Λέξεις.
Εμένα.
…Δημιουργία!
Διώχνω.
Ό,τι περισσεύει.
Όποιον περισσεύει.
Μείναμε λίγοι.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Στάση.
Μνήμες ξανά.
Πρόσφατες.
Απαξιώνω.
Πρώτα εσένα.
Μετά εμένα.
Γίνεσαι «λίγος».
Γίνομαι.
Δεν γίναμε.
Σκορπάω.
Λέξεις.
Έμμετρες.
Άμετρες.
Σύννεφο.
Στοιβάζονται όλα.
Τα «αν».
Τα «τότε».
Τα «θα».
Τα «πάντα».
Τα «ποτέ».
«Αν-θρωποι», σκέφτομαι.
Με το «αν» το υποθετικό.
Ή μήπως αοριστολογικό;
Αφού αόριστοι είμαστε.
Και στον αόριστο μείναμε.
Μήπως το δυνητικό «αν»;
Για τις κρυμμένες δυνατότητες…
Tις δικές μου...
Τις δικές σου...
Tις άγνωστες.
Άγνοια.
«Αλήθεια», σκέφτομαι.
Με το «α» το στερητικό.
Στερεί.
Στερούμαστε.
Στερούμαστε αλήθειας…
Άνθρωποι.
Με «α» αθροιστικό.
Αθροίζονται.
Αθροίζουν.
Ένας.
Δύο.
Τρεις.
Τέσσερις…
«Ανθρώπινες σχέσεις».
Σε λάθος μέρος τις ψάχνεις.
Μέσα σου κοίτα.
Τη ζωή σου κοίτα.
Μέτρα.
Μέτρα τη ζωή σου.
Μέτρα.
Μέτρα για να την εγκλωβίσεις.
Μέτρα που τα ορίζεις εσύ.
«Μέτρο-μέτρο…όλο πιο μακριά…»
Και όλο πιο μέτριος θα φαίνεσαι στον καθρέφτη.
Χωρίς στολές.
Με συστολές.
Με ιδιότητες.
Οι ιδιότητες σχόλασαν.
Σχολάσαμε.
Δεν είναι διάλειμμα.
Διάλυση είναι.
Υπό διάλυση είσαι.
Διαλύω τις λέξεις.
Να μην υπάρχει καμία.
Μείναν τα προσχήματα.
Θυμάμαι την αφορμή μου.
Θυμάμαι τη δικαιολογία σου.
Για θυμήσου…
Ίδια λέξη.
Πρόφαση.
Κοινή χρήση.
Ταυτίστηκαν.
Εγώ στην αρχή.
Εσύ στο τέλος.
Εγώ αρχή.
Εσύ τέλος.
Εμείς αρχή.
Εμείς τέλος.
Τέλος είναι ο σκοπός.
Τον σκοπό ψάχνω.
Όχι, τη σκοπιμότητα ψάχνω.
Το παρελθόν δεν το ψάχνω.
Δεν επιστρέφει.
Ούτε επιστρέφεται.
Δεν έχω καν χρωστούμενα με αυτό.
Είχα με ‘σένα.
Δεν έχω πια.
Και να μου τα προσφέρεις,
δεν θα τα πάρω.
Τα πήραν τα χρόνια μαζί τους.
Και ήταν πολλά.
Τα χρωστούμενα.
Και είναι πολλά.
Τα χρόνια.
Απλώς έρχεται Σεπτέμβρης.
Και σε θυμάμαι.
Κάθε Σεπτέμβρη.
Και κάθε Δεκέμβρη.
Την αρχή.
Και το τέλος.
Το πρωταρχικό «εσύ».
Μπερδεύεσαι.
Μπερδεύομαι.
Μπερδεύω.
«Εσύ» μπλεγμένα στις λέξεις.
Μπλεγμένα μεταξύ τους.
Μπλέκω και το «εγώ».
Τα πλέκω.
Καμία απεύθυνση.
Πουθενά.
Ποτέ.
Λέξεις-καθρέφτες.
Καθρεφτίζουν λίγη σκέψη.
Κι αν πιστεύεις ότι σε βρίσκεις εδώ-λάθος κάνεις.
«Παρανόηση».
Δική σου…
Εδώ.
Λίγο καθέφτισμα.
Λίγη παρατήρηση.
Λίγη τάξη.
Λίγη σκόνη.
Λίκοι κόκκοι.
Κόκκοι τα «εσύ».
Στη γυάλα.
Γίνονται σωρός.
Σωριάζω λέξεις στο σωρό.
Σωριάζω εαυτούς.
Σωριάζομαι.
Ανοίγω τρύπα.
Γίνεται χάσμα.
«Ένα χάσμα που χωνεύει ό,τι σκέφτόμαστε», λέει ο Γλ.
Και ομίχλη.
Την επιβάλλω.
Ομιχλώδεις λέξεις.
Ομιχλώδης νους.
Ομιχλώδεις λέξεις να ξεκαθαρίσουν τον ομιχλώδη νου.
Έμπνευση.
Λίγη έμπνευση από τα χρώματα.
Τα αληθινά.
Από τους ανθρώπους.
Ως εκεί που φτάνει ο καθένας.
Απέχουμε.
Κι άλλο χάσμα.
Δεν με εμπνέεις.
Απέχεις από το χάος μου.
Απέχεις και δημιουργείς χάος.
Τι θα πει απουσία;
Και τι θα πει παρουσία;
Την ουσία κράτα, το δεύτερο συνθετικό.
Απορρίφθηκα.
Απέρριψα.
Ένα-ένα.
Ηττήθηκα.
Κέρδισα.
Ένα-ένα.
Ένας-ένας ερχόμαστε και φεύγουμε.
Ένα-ένα σκαλοπάτι.
Ανηφορίζουμε.
Και τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Ακάθεκτη.
Προορισμός δεν υπάρχει.
Γίνεται.
Γίνομαι.
Γίνομαι ο προορισμός.
Θες χρόνο μαζί μου.
Θέλω χρόνο μαζί μου.
Προηγούμαι.
Στόχος.
Εγώ.
Εμένα στοχεύω.
Εσύ αστόχησες.
Λίγα τα χρώματά σου.
Λίγο το μυαλό μου.
Πολλές οι αδυναμίες σου.
Μία-δυο οι δικές μου.
Χαραμίσαμε.
«…λίγη ζωή ακόμα…».
Μου μιλάς.
Δε σου μιλάω.
Με κοιτάς.
Δεν σε κοιτάω.
Δεν θα με μάθεις.
Δεν θα με πλησιάσεις.
«…Δεν σου ‘χω πει ακόμα τίποτα…».
Τίποτα.
Κρατάω λίγο από το τίποτά σου.
Άμμος είναι.
Γλιστράει από τα δάχτυλα.
Λίγη άμμος μένει στην παλάμη.
Τη ρίχνω στη γυάλα.
Μια γυάλα με «τίποτα».
Λίγο «τίποτα» στο «χθες».
Τίποτα λίγο στο "τώρα"…
«…κι άσε το αύριο για αύριο…»
MISTAKE
Don’t speak to me this way
Don’t ever let me say
Don’t leave me again
Don’t leave me again
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more..more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Don’t hug me this way
Don’t touch me this way
Don’t hurt me again
Don’t hurt me again
Don’t hug me this way
Don’t touch me this way
Don’t hurt me again
Don’t hurt me again
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Don’t let me make the same mistake again
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Don’t let me make the same mistake again
Don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Moby
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010
Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010
"...MY WAY..."
Ένα sms: ένας κωδικός εισιτηρίου και δίπλα ένα «σ’αγαπώ».
Ο καλύτερος οιωνός για να ξεκινήσει ένα ταξίδι.
Το "getting away with it" των James στα ακουστικά.
Διακοπές.
Διακοπή.
Στην κυριολεξία.
Έφυγα αναζητώντας τα «χρωστούμενα»…
Το Ρέθυμνο δεν είναι μια οποιαδήποτε πόλη για ‘μενα.
Είναι η «καρμική» μου πόλη.
Σηματοδοτεί μια προσωπική μου επανάσταση.
Και μου τη θυμίζει κάθε φορά.
Νιώθω ότι ανοίγω ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών.
Ξεθωριασμένο.
Κι αυτό και οι αναμνήσεις.
Με μια χαραμάδα φωτός κάπου…
Η Κρήτη έχει «άλλη» μαγεία.
Τέσσερα άτομα.
Που και που περισσότερα.
Στις παραλίες.
Στους δρόμους.
Στο αμάξι.
Ταξίδια.
Κάθε μέρα κι ένα ταξίδι.
Κάποια στιγμή το gps γράφει «Προς Παράδεισο».
…Το πιστέψαμε!
Ερωτεύτηκα τη νότια Κρήτη.
Το Φραγκοκάστελο με μάγεψε.
Η φωτογραφική στο χέρι.
Δε χωράει τόση ομορφιά σε ένα «κλικ».
Δε χωράει καν στα μάτια.
Ξεχειλίζει.
Θάλασσα.
Μόνο θάλασσα ήθελα.
Να χάνεται το βλέμμα.
Να χάνεται στο απέραντο.
Να χάσω τις μέρες.
Να χάσω τον χρόνο.
Να χάσω το μυαλό μου.
…θάλασσα, ηλιοβασίλεμα, ρακή κι ο Χαρούλης στα ηχεία…
…χοροί στη μέση της εθνικής οδού…
…βραδινό μπάνιο…
…η «σοφή» Ν., ο «σοφός» Π.
…από κάπου ακούγεται ο Θηβαίος…
Ένας τοίχος γράφει…:
(«Ξύπνα ρε», θέλω να σου πω κι εγώ, αλλά…..
Σε σκέφτομαι. Μια φορά την ημέρα για 4,16 λεπτά αυστηρά- ίσα-ίσα να ακούσω το “mistake” του Moby- ξεχνάω το pause και σε σκέφτομαι. Σε σκέφτηκα… Σε σκεφτόμουν… Σε σκέφτ...…)
Βόλτες στα δρομάκια.
Τα έχω χιλιοπερπατήσει.
Κι όμως, δεν τα χορταίνω.
Χάνομαι χωρίς να χάνομαι.
Γνώριμα, μα τόσο άγνωστα.
Η (κάθε) επιστροφή στο Ρέθυμνο φέρνει μνήμες.
Θυμήθηκα.
Εμένα-εσένα.
Φυγές αστείες και πέρασαν χρόνια.
Κι ένα όνειρο, τρομακτικά αληθοφανές:
Εσύ κι εγώ-τόσο φυσιολογικά «μαζί». Ξύπνησα και μου φάνηκε τόσο φυσιολογικό το να σε πάρω τηλέφωνο, όσο φυσιολογικό ήταν και το να συναντηθούμε μετά από τριάμησι χρόνια, όσο φυσιολογικά συναντηθήκαμε πριν από οχτώ. Όλα φυσιολογικά κι εμείς όπως πάντα…αφύσικοι…
«Χίλιες σιωπές…», δικές μας.
Οι διακοπές ολοκληρώθηκαν (σχεδόν).
Κι εγώ ολόκληρη νιώθω (σχεδόν).
Και θέλω το pause να παραμείνει πατημένο (σχεδόν).
…
…Νομίζω ότι κάθε φορά που θα επισκέπτομαι το Ρέθυμνο θα ψάχνω χρωστούμενα.
Κάθε φορά θα βρίσκω και κάθε φορά δεν θα μου αρκούν.
Το Ρέθυμνο μου «χρωστούσε» έμπνευση κι εγώ του «χρωστούσα» λέξεις.
Πάντα όμως θα έχουμε οφειλές…(και οφέλη)
… «η λέξη "τέλος" είναι ένας κινούμενος στόχος»…
MY WAY
And now, the end is near,
And so I face the final curtain.
My friends, I'll say it clear;
I'll state my case of which I'm certain.
I've lived a life that's full -
I've travelled each and every highway.
And more, much more than this,
I did it my way.
Regrets? I've had a few,
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.
I planned each charted course -
Each careful step along the byway,
And more, much more than this,
I did it my way.
Yes, there were times, I'm sure you knew,
When I bit off more than I could chew,
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall
And did it my way.
I've loved, I've laughed and cried,
I've had my fill - my share of losing.
But now, as tears subside,
I find it all so amusing.
To think I did all that,
And may I say, not in a shy way -
Oh no. Oh no, not me.
I did it my way.
For what is a man? What has he got?
If not himself - Then he has naught.
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows
And did it my way.
Yes, it was my way.
Frank Sinatra
Ο καλύτερος οιωνός για να ξεκινήσει ένα ταξίδι.
Το "getting away with it" των James στα ακουστικά.
Διακοπές.
Διακοπή.
Στην κυριολεξία.
Έφυγα αναζητώντας τα «χρωστούμενα»…
Το Ρέθυμνο δεν είναι μια οποιαδήποτε πόλη για ‘μενα.
Είναι η «καρμική» μου πόλη.
Σηματοδοτεί μια προσωπική μου επανάσταση.
Και μου τη θυμίζει κάθε φορά.
Νιώθω ότι ανοίγω ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών.
Ξεθωριασμένο.
Κι αυτό και οι αναμνήσεις.
Με μια χαραμάδα φωτός κάπου…
Η Κρήτη έχει «άλλη» μαγεία.
Τέσσερα άτομα.
Που και που περισσότερα.
Στις παραλίες.
Στους δρόμους.
Στο αμάξι.
Ταξίδια.
Κάθε μέρα κι ένα ταξίδι.
Κάποια στιγμή το gps γράφει «Προς Παράδεισο».
…Το πιστέψαμε!
Ερωτεύτηκα τη νότια Κρήτη.
Το Φραγκοκάστελο με μάγεψε.
Η φωτογραφική στο χέρι.
Δε χωράει τόση ομορφιά σε ένα «κλικ».
Δε χωράει καν στα μάτια.
Ξεχειλίζει.
Θάλασσα.
Μόνο θάλασσα ήθελα.
Να χάνεται το βλέμμα.
Να χάνεται στο απέραντο.
Να χάσω τις μέρες.
Να χάσω τον χρόνο.
Να χάσω το μυαλό μου.
Τα έχασα.
Όλα.
Μετά χαράς…
Ανεμελιά.
Η απόλυτη ανεμελιά.
Η σκέψη να μην τρέχει.
Η σκέψη να απολαμβάνει.
Να αφήνει τα μάτια να απολαμβάνουν.
Να χάνονται στα χρώματα,
Στα δίχως φτιασίδια χρώματα.
Απέριττη ομορφιά…
(απέριττους εαυτούς γιατί δεν έχουμε;)
…θάλασσα, ηλιοβασίλεμα, ρακή κι ο Χαρούλης στα ηχεία…
…χοροί στη μέση της εθνικής οδού…
…βραδινό μπάνιο…
…η «σοφή» Ν., ο «σοφός» Π.
…από κάπου ακούγεται ο Θηβαίος…
Το κινητό μονίμως «εκτός εμβέλειας».
Το ίδιο κι εγώ.
 |
| Φόδελε |
Επιστροφή στο Ρέθυμνο
«…είναι του δρόμου η χαρά», σκέφτομαι…
Ένας τοίχος γράφει…:
(«Ξύπνα ρε», θέλω να σου πω κι εγώ, αλλά…..
Σε σκέφτομαι. Μια φορά την ημέρα για 4,16 λεπτά αυστηρά- ίσα-ίσα να ακούσω το “mistake” του Moby- ξεχνάω το pause και σε σκέφτομαι. Σε σκέφτηκα… Σε σκεφτόμουν… Σε σκέφτ...…)
Βόλτες στα δρομάκια.
Τα έχω χιλιοπερπατήσει.
Κι όμως, δεν τα χορταίνω.
Χάνομαι χωρίς να χάνομαι.
Γνώριμα, μα τόσο άγνωστα.
Η (κάθε) επιστροφή στο Ρέθυμνο φέρνει μνήμες.
Θυμήθηκα.
Εμένα-εσένα.
Φυγές αστείες και πέρασαν χρόνια.
Κι ένα όνειρο, τρομακτικά αληθοφανές:
Εσύ κι εγώ-τόσο φυσιολογικά «μαζί». Ξύπνησα και μου φάνηκε τόσο φυσιολογικό το να σε πάρω τηλέφωνο, όσο φυσιολογικό ήταν και το να συναντηθούμε μετά από τριάμησι χρόνια, όσο φυσιολογικά συναντηθήκαμε πριν από οχτώ. Όλα φυσιολογικά κι εμείς όπως πάντα…αφύσικοι…
«Χίλιες σιωπές…», δικές μας.
Οι διακοπές ολοκληρώθηκαν (σχεδόν).
Κι εγώ ολόκληρη νιώθω (σχεδόν).
Και θέλω το pause να παραμείνει πατημένο (σχεδόν).
 |
| Φαλάσαρνα |
…
…Νομίζω ότι κάθε φορά που θα επισκέπτομαι το Ρέθυμνο θα ψάχνω χρωστούμενα.
Κάθε φορά θα βρίσκω και κάθε φορά δεν θα μου αρκούν.
Το Ρέθυμνο μου «χρωστούσε» έμπνευση κι εγώ του «χρωστούσα» λέξεις.
Πάντα όμως θα έχουμε οφειλές…(και οφέλη)
… «η λέξη "τέλος" είναι ένας κινούμενος στόχος»…
........
(η ταμπέλα που αγάπησα! Εκ μέρους κάποιου ευγενικού δήμου:)
And now, the end is near,
And so I face the final curtain.
My friends, I'll say it clear;
I'll state my case of which I'm certain.
I've lived a life that's full -
I've travelled each and every highway.
And more, much more than this,
I did it my way.
Regrets? I've had a few,
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.
I planned each charted course -
Each careful step along the byway,
And more, much more than this,
I did it my way.
Yes, there were times, I'm sure you knew,
When I bit off more than I could chew,
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall
And did it my way.
I've loved, I've laughed and cried,
I've had my fill - my share of losing.
But now, as tears subside,
I find it all so amusing.
To think I did all that,
And may I say, not in a shy way -
Oh no. Oh no, not me.
I did it my way.
For what is a man? What has he got?
If not himself - Then he has naught.
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows
And did it my way.
Yes, it was my way.
Frank Sinatra
Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010
"ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ..."
Ο παρατηρητής μέσα μου έχει μπει στο fast forward.
Οι σκέψεις περνούν με ταχύτατους ρυθμούς.
Μπλέκονται μεταξύ τους.
Σαν χαζές λέξεις σε στιγμή πανικού.
Ασυνάρτητες.
«Μπλέξαν οι γραμμές μας…»
Μπλέχτηκα κι εγώ.
Πλάκα έχει.
Γελάω αφάνταστα με τις αμηχανίες μας..
Τα «προσεγμένα» λόγια.
Τα τυπικώς άτυπα.
Που προσπαθούν να αδράξουν πληροφορίες!
Συλλογή και μετά επεξεργασία.
Και ξανά επεξεργασία…
Και μετά χαμόγελο.
Μπλέξιμο!
Γλυκό…
Μπλέκονται σκέψεις,
Λέξεις,
Αθωότητα,
Ψέματα,
Παιχνίδια,
Βλέμματα,
Αμήχανα τηλεφωνήματα,
Αμήχανα ραντεβού.
Σαν παιδικά παιχνίδια όλα.
Σε μία σειρά.
«Ψηλά τα χέρια».
Ο ένοχος.
Η ένοχη.
Η ενοχή.
Κι οι ενοχές.
«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο…»
Κι έπεσε στο σύμπαν!
Το σύμπαν ανέλαβε την ευθύνη σου!
(σιγά την ευθύνη!)
(Και σιγά την κατηγορία!)
Δυο λέξεις-κλειδιά δεν αρκούν για την αποσαφήνισή της…
….αφού την αγνοείς…(!)
…και δεν έχεις καν περιέργεια να την ακούσεις…(!)
Τα λογικοφανή-υποθετικά (αντ)επιχειρήματα για την «υπεράσπισή» σου πού τα βρήκες…;
Χωρίς να «γνωρίζεις» πλήρως την κατηγορία…….
(...ούτε να τα είχες προετοιμάσει...! Ούτε να τα περίμενες...!)
«Παρανόηση», βέβαια!
…Μια εφηβεία που αρνείται πεισματικά να αποβληθεί…
…Αρνείται να (παρα)δεχτεί και το παιχνίδι…!
Παιδικά παιχνίδια χωρίς θάρρος;
Τι σόι παιχνίδια είναι αυτά;
…
Παίζω.
Παίζεις.
Παίζουμε.
Δικαστήριο ή θέατρο παίζουμε;
(στο θέατρο με κερδίζεις……! Τα μαθήματα έπιασαν τόπο! …ταλέντο!)
(στο δικαστήριο σ’έχω! …λόγω θάρρους…)
«Περνά-περνά η μέλισσα…»
«Δεν περνάς κυρά-Μαρία»
Περνά-περνά το θάρρος…!
Δεν περνάς αλήθεια…!
Να παίξουμε το «κορόιδο»;
Να βάλουμε εσένα στη μέση.
Να σε σημαδεύουμε με την μπάλα-ευθύνη.
Πλάκα δεν θα ‘χε;
Περνά-περνά…
«Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως…»
Παιχνίδια.
Παιδικά.
Ξέρω.
Ξέρεις.
Ξέρουμε.
(πολύ κακό για το τίποτα…)
Παρεξηγήσεις.
Χωρίς εξηγήσεις…
"ποιός θα τα φυλάει";
Και τελικά ποιός τα φυλούσε...;
Είναι αστείο ρε!
…Παιδικά αστεία.
Γέλασε κι εσύ (καθώς διαβάζεις!) και βούλωσέ το μετά!
...Χωρίς «μετά».
Γιατί όχι;
Τουλάχιστον είχε πλάκα…
Έχεις πλάκα…
Αδυναμίες…
Ποιός τις διαλέγει, νομίζεις;
Αδυναμία…
"Ο καθένας κρύβει μια......." αδυναμία...!
……..
Πανικοί.
(πρώτη φορά χρησιμοποιώ τον πληθυντικό αυτής της λέξης! Υπάρχει;)
Κακοί-καλοί.
Εναλλάσσονται τρομακτικά γρήγορα.
Κι οι εναλλαγές είναι τρομακτικά συνεπείς.
Κι εγώ συνεπής στην παρατήρησή τους.
Βουτάω λίγο μέσα τους,
να πάρω μια γεύση πανικού,
έπειτα βγαίνω στην επιφάνεια,
τους κρίνω «αστείους»,
γελάω με ‘μένα,
γελάω με τους άλλους,
και περιμένω την επόμενη έναλλαγή,
το επόμενο «χτύπημα».
Το σύμπαν (το πραγματικό, όχι αυτό που ανέλαβε την «ευθύνη» σου),
έχει χιούμορ…..
«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο…»
Κι όποιος τον έριξε ας με ενημερώσει κι εμένα…!
Α-μπε-μπα-μπλομ…
«Βγαίνει η βαρκούλα…»
Και φεύγω…!
Για «παιδικές» διακοπές.
Ανέμελες.
Με παιχνιδιάρικη διάθεση!
Σ’ένα μέρος που κατά κάποιο τρόπο κρύβει μια δική μου ανεμελιά…
Ρέθυμνο. (για αρχή!)
Μερικά χρόνια μετά.
Ήδη νιώθω ότι αντανακλάται ο εαυτός μου όταν ήμουν δεκαεφτά, τότε που πήγα στο Ρέθυμνο για να «ξεφύγω» από εμένα-από "εσένα"-από μνήμες-από πείσματα-από τις επιλογές "σου"…από εμένα, τελικά...!
Με αυτήν την πόλη έχω χρωστούμενα. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μου χρωστάει ή της χρωστάω...)
Το mp3 γεμάτο με τραγούδια.
Και η τσάντα με βιβλία, δικής μου επιλογής, όχι αυτά τα καταναγκαστικά της σχολής.
Καλοκαίρι.
(δεν το αγαπώ, αλλά φέτος το συμπάθησα γιατί είναι ξεκούραστο…!)
Πάω να χάσω τις μέρες.
Πάω να χάσω τις ώρες.
Πάω να θυμηθώ.
Πάω να βρω.
Πάω να «παίξω» ξέγνοιαστα!
Παιδικά…
Έγχρωμα…!
Σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι μεσοπέλαγα…!
«Φτου ξελευθερία για όλους!»
Καλές διακοπές!!!
ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
Πέρασ' ο καιρός.
Παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια
μίλα μου.
Μ' όλες τις φωνές
ποτέ δεν έμαθα
τι σ' έκανε να κλαις
βγαίνει η βαρκούλα.
Βγαίνει η βαρκούλα
βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά.
Ήλιος και βροχή
χιλιάδες όνειρα
παντρεύονται οι φτωχοί
κι εγώ σε χάνω
μίλα μου
κι άκου τι θα πω
ψηλά τα χέρια
γιατί τόσο σ' αγαπώ
και μένω αταξίδευτος
και τότε ρίξαμε τον κλήρο
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα φαγωθεί
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα τα φυλάει.
Νταμ, νταμ
φιλίμι κοντάμ
νταμ
νταμ
καραγάς
ξεπετώ
δίπλα
στον ποταμό
εγώ θα βγω
περνά περνά
η μέλισσα
με τα μελισσόπουλα.
Δεν περνάς
κυρά Μαρία.
Δεν περνάς.
Δεν με πονάς.
Τι με κοιτάζεις
μ' αυτά τα μάτια
αυτό που ζήσαμε
σκοτάδι και μας πνίγει
εσύ μια κούκλα
στα σκαλοπάτια
κι εγώ τρενάκι
που δεν πρόκειται να φύγει.
Πέρασ' ο καιρός
παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια μίλα μου
μού 'λειψες πολύ
και στρατιωτάκι
μολυβένιο, με στολή
σε περιμένω.
Τίποτα.
Νταμ - φιλίμικο νταμ - νταμ
καραγάτς - ξεπετώ δίπλα στον ποταμό
εγώ ταγκό.
Άλκηστις Πρωτοψάλτη
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
(πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαρίνος)
Οι σκέψεις περνούν με ταχύτατους ρυθμούς.
Μπλέκονται μεταξύ τους.
Σαν χαζές λέξεις σε στιγμή πανικού.
Ασυνάρτητες.
«Μπλέξαν οι γραμμές μας…»
Μπλέχτηκα κι εγώ.
Πλάκα έχει.
Γελάω αφάνταστα με τις αμηχανίες μας..
Τα «προσεγμένα» λόγια.
Τα τυπικώς άτυπα.
Που προσπαθούν να αδράξουν πληροφορίες!
Συλλογή και μετά επεξεργασία.
Και ξανά επεξεργασία…
Και μετά χαμόγελο.
Μπλέξιμο!
Γλυκό…
Μπλέκονται σκέψεις,
Λέξεις,
Αθωότητα,
Ψέματα,
Παιχνίδια,
Βλέμματα,
Αμήχανα τηλεφωνήματα,
Αμήχανα ραντεβού.
Σαν παιδικά παιχνίδια όλα.
Σε μία σειρά.
«Ψηλά τα χέρια».
Ο ένοχος.
Η ένοχη.
Η ενοχή.
Κι οι ενοχές.
«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο…»
Κι έπεσε στο σύμπαν!
Το σύμπαν ανέλαβε την ευθύνη σου!
(σιγά την ευθύνη!)
(Και σιγά την κατηγορία!)
Δυο λέξεις-κλειδιά δεν αρκούν για την αποσαφήνισή της…
….αφού την αγνοείς…(!)
…και δεν έχεις καν περιέργεια να την ακούσεις…(!)
Τα λογικοφανή-υποθετικά (αντ)επιχειρήματα για την «υπεράσπισή» σου πού τα βρήκες…;
Χωρίς να «γνωρίζεις» πλήρως την κατηγορία…….
(...ούτε να τα είχες προετοιμάσει...! Ούτε να τα περίμενες...!)
«Παρανόηση», βέβαια!
…Μια εφηβεία που αρνείται πεισματικά να αποβληθεί…
…Αρνείται να (παρα)δεχτεί και το παιχνίδι…!
Παιδικά παιχνίδια χωρίς θάρρος;
Τι σόι παιχνίδια είναι αυτά;
…
Παίζω.
Παίζεις.
Παίζουμε.
Δικαστήριο ή θέατρο παίζουμε;
(στο θέατρο με κερδίζεις……! Τα μαθήματα έπιασαν τόπο! …ταλέντο!)
(στο δικαστήριο σ’έχω! …λόγω θάρρους…)
«Περνά-περνά η μέλισσα…»
«Δεν περνάς κυρά-Μαρία»
Περνά-περνά το θάρρος…!
Δεν περνάς αλήθεια…!
Να παίξουμε το «κορόιδο»;
Να βάλουμε εσένα στη μέση.
Να σε σημαδεύουμε με την μπάλα-ευθύνη.
Πλάκα δεν θα ‘χε;
Περνά-περνά…
«Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως…»
Παιχνίδια.
Παιδικά.
Ξέρω.
Ξέρεις.
Ξέρουμε.
(πολύ κακό για το τίποτα…)
Παρεξηγήσεις.
Χωρίς εξηγήσεις…
"ποιός θα τα φυλάει";
Και τελικά ποιός τα φυλούσε...;
Είναι αστείο ρε!
…Παιδικά αστεία.
Γέλασε κι εσύ (καθώς διαβάζεις!) και βούλωσέ το μετά!
...Χωρίς «μετά».
Γιατί όχι;
Τουλάχιστον είχε πλάκα…
Έχεις πλάκα…
Αδυναμίες…
Ποιός τις διαλέγει, νομίζεις;
Αδυναμία…
"Ο καθένας κρύβει μια......." αδυναμία...!
……..
Πανικοί.
(πρώτη φορά χρησιμοποιώ τον πληθυντικό αυτής της λέξης! Υπάρχει;)
Κακοί-καλοί.
Εναλλάσσονται τρομακτικά γρήγορα.
Κι οι εναλλαγές είναι τρομακτικά συνεπείς.
Κι εγώ συνεπής στην παρατήρησή τους.
Βουτάω λίγο μέσα τους,
να πάρω μια γεύση πανικού,
έπειτα βγαίνω στην επιφάνεια,
τους κρίνω «αστείους»,
γελάω με ‘μένα,
γελάω με τους άλλους,
και περιμένω την επόμενη έναλλαγή,
το επόμενο «χτύπημα».
Το σύμπαν (το πραγματικό, όχι αυτό που ανέλαβε την «ευθύνη» σου),
έχει χιούμορ…..
«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο…»
Κι όποιος τον έριξε ας με ενημερώσει κι εμένα…!
Α-μπε-μπα-μπλομ…
«Βγαίνει η βαρκούλα…»
Και φεύγω…!
Για «παιδικές» διακοπές.
Ανέμελες.
Με παιχνιδιάρικη διάθεση!
Σ’ένα μέρος που κατά κάποιο τρόπο κρύβει μια δική μου ανεμελιά…
Ρέθυμνο. (για αρχή!)
Μερικά χρόνια μετά.
Ήδη νιώθω ότι αντανακλάται ο εαυτός μου όταν ήμουν δεκαεφτά, τότε που πήγα στο Ρέθυμνο για να «ξεφύγω» από εμένα-από "εσένα"-από μνήμες-από πείσματα-από τις επιλογές "σου"…από εμένα, τελικά...!
Με αυτήν την πόλη έχω χρωστούμενα. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μου χρωστάει ή της χρωστάω...)
Το mp3 γεμάτο με τραγούδια.
Και η τσάντα με βιβλία, δικής μου επιλογής, όχι αυτά τα καταναγκαστικά της σχολής.
Καλοκαίρι.
(δεν το αγαπώ, αλλά φέτος το συμπάθησα γιατί είναι ξεκούραστο…!)
Πάω να χάσω τις μέρες.
Πάω να χάσω τις ώρες.
Πάω να θυμηθώ.
Πάω να βρω.
Πάω να «παίξω» ξέγνοιαστα!
Παιδικά…
Έγχρωμα…!
Σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι μεσοπέλαγα…!
«Φτου ξελευθερία για όλους!»
Καλές διακοπές!!!
ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
Πέρασ' ο καιρός.
Παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια
μίλα μου.
Μ' όλες τις φωνές
ποτέ δεν έμαθα
τι σ' έκανε να κλαις
βγαίνει η βαρκούλα.
Βγαίνει η βαρκούλα
βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά.
Ήλιος και βροχή
χιλιάδες όνειρα
παντρεύονται οι φτωχοί
κι εγώ σε χάνω
μίλα μου
κι άκου τι θα πω
ψηλά τα χέρια
γιατί τόσο σ' αγαπώ
και μένω αταξίδευτος
και τότε ρίξαμε τον κλήρο
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα φαγωθεί
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα τα φυλάει.
Νταμ, νταμ
φιλίμι κοντάμ
νταμ
νταμ
καραγάς
ξεπετώ
δίπλα
στον ποταμό
εγώ θα βγω
περνά περνά
η μέλισσα
με τα μελισσόπουλα.
Δεν περνάς
κυρά Μαρία.
Δεν περνάς.
Δεν με πονάς.
Τι με κοιτάζεις
μ' αυτά τα μάτια
αυτό που ζήσαμε
σκοτάδι και μας πνίγει
εσύ μια κούκλα
στα σκαλοπάτια
κι εγώ τρενάκι
που δεν πρόκειται να φύγει.
Πέρασ' ο καιρός
παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια μίλα μου
μού 'λειψες πολύ
και στρατιωτάκι
μολυβένιο, με στολή
σε περιμένω.
Τίποτα.
Νταμ - φιλίμικο νταμ - νταμ
καραγάτς - ξεπετώ δίπλα στον ποταμό
εγώ ταγκό.
Άλκηστις Πρωτοψάλτη
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
(πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαρίνος)
Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010
"Στα μισά της νύχτας..."
Μία
Δύο
Τρεις στιγμές.
Μία
Δύο
Τρεις λεξεις.
Ένας
Δύο
Τρεις άνθρωποι.
Μία
Δύο
Τρεις ζωές.
Μπερδευονται.
Οι στιγμές, οι λέξεις, οι άνθρωποι, οι ζωές.
Και αν το καλοσκεφτείς, όλα κρατανε λιγο.
Οι στιγμές,
Οι λέξεις,
Οι άνθρωποι,
Οι ζωές που μπερδευονται.
Και αν το καλοσκεφτείς πόσο παρών εισαι;
Στις στιγμές, στις λέξεις, στους ανθρώπους, στη ζωή…
Απών ή παρών;
Εσύ επιλέγεις.
Όχι οι συνθήκες.
Και τι σημασία έχει;
Μεταβαίνεις τόσο αθόρυβα από την παρουσία στην απουσία και από την απουσία στην παρουσία.
Μεταβαίνεις τόσο αθόρυβα απ’τη μία σκέψη στην άλλη.
Απ’τη μία στιγμή στην άλλη.
Περάσματα.
Είμαστε περάσματα στις ζωές των άλλων.
Περάσματα και αρπακτικά.
Περνάμε, αρπάζουμε, φεύγουμε.
Ξέρεις, δεν πιστεύω στην «τελεία».
Μου φαίνεται πολύ απόλυτο για σημείο στίξης.
Φταίει που δεν είμαι απόλυτη.
Σκέψου, πόσο συχνά βάζεις αποσιωπητικά.
Τελικά πόσα είναι αυτά που κρύβονται πίσω από τη σωρεία τελειών;
Και γιατί να μαντεύουμε;
Και γιατί να κουράζουμε το μυαλό μας;
Και ποιος σου είπε ότι μαντεύω σωστά;
Σου είπε κανείς ότι εσύ μαντεύεις σωστά;
Δεν είμαι η αντανάκλασή σου.
Ούτε η καλή, ούτε η κακή.
Είμαι η αντανάκλαση της στιγμής.
Προσαρμόζομαι.
Στα δεδομένα σου.
Στα δεδομένα που επιλέγω.
Δεν υπάρχει μυαλό τελευταία.
Ούτε θέλω να (σ)το «δώσω».
Έλλειψη έμπνευσης;;;
Ή μήπως η έμπνευση οδηγεί στη δυσκολία έκφρασης;
Πολλές ερωτήσεις…
Και μη φανταστείς ότι παίρνω τοις μετρητοίς τις απαντήσεις που ακούω…
Περισσότερο παρατηρώ.
Τον τρόπο που βάζεις στη σειρά τις λέξεις σου.
Τον τρόπο που αντιδράς στις δικές μου.
Οι λέξεις, όπλο.
Μπορεί και άμυνα.
Επίθεση, σίγουρα.
Μιλάω μηχανικά.
Ακούς μηχανικά.
(Την αμηχανία ποιος την εφηύρε γαμώτο;)
Τελικά, λες να προτιμώ τις τελείες;
Δεν αγαπώ όσα αποσιωπώνται, αντιθέτως.
Προτιμώ επίθεση.
Προτιμώ αμεσότητα.
Προτιμώ εσένα.
Pause.
Έχει πατηθεί.
Μια τουλάχιστον φορά τον χρόνο έρχεται μπροστά μου αυτό το κουμπάκι.
Το πατάω.
Και ζω την παύση.
Την νοητική ανά-παυση.
Ο παρατηρητής μέσα μου στέκεται και φωτογραφίζει.
Όχι εσένα μόνο.
Κι εμένα.
Όλα τα «εσύ» με τα οποία αλληλεπιδρώ.
Φωτογραφίζει ίχνη.
Φωτογραφίζει μεταβάσεις.
Λέξεις δεν φωτογραφίζει.
Προτιμά να «απασχολείται» με την απουσία τους.
Εκτός από τις τυπικές.
«Ας κρατάμε τους τύπους, τα προσχήματα…»
(υποθέτω ότι όποιος εφηύρε την αμηχανία, εφηύρε και τα «τυπικά», ε; Δεν το λες και φοβερή ανακάλυψη…).
Το μυαλό μου κάνει διακοπές.
Τα τείχη έχουν υψωθεί μπροστά μου.
Μη σου ακουστεί «ρομαντικό»…
Δεν περνάει τίποτα μέσα.
Καμια σκέψη υπό επεξεργασία.
Μπορείς να το πεις και …ανεμελιά.
Μπορείς να το πεις και ανοσία.
Μπορείς να το πεις και απουσία (ενδιαφέροντος).
Τελικά ίσως είναι και εποικοδομητικό.
Κάθε εικόνα και μια πληροφορία.
Χωρίς υπονόημα.
Σαν αληθινή γραπτή λέξη.
Τη γράφεις, τη δηλώνεις και λήγει.
Ημερομηνια παρασκευής και ημερομηνία λήξης.
Μία ημερομηνία και για τα δύο.
Λίγο φως.
Λίγη ενοχή.
Λίγο «θέλω».
Και λίγο «εσύ».
Πολύ λίγο.
Λίγο μπερδεύεται με το «εγώ».
Και λίγο «εμείς».
Τα λόγια λίγα.
Χαζά.
Λίγο χαζά.
Πολύ χαζά.
Και υπάρχεις σε όλα αυτά που δεν ψάχνω.
Παραδόξως.
Μια-δυο επιτυχίες.
Μια-δυο μέρες χαράς.
Μια δυο επιθυμίες.
Στην τρίτη καιγόμαστε.
Και το πρόβλημα δεν είναι οι λέξεις που δε βγαίνουν.
Το πρόβλημα είναι οι λέξεις που δεν εμπνέονται να βγουν.
Τις κοίμισες.
Ή αυτοκτόνησαν.
Τελεία.
(έχω γράψει ξανά ότι έχω μια αδυναμία στη φωνή του Σταύρου Σιόλα, ε;
Ήταν ο νικητής του φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006 με το τραγούδι "Της άρνης το νερό".
Μόλις κυκλοφόρησε η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του από την "Ακτή".)
ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Πώς κατάφεραν αλήθεια τα πανέμορφα σου μάτια
και μαχαίρωσαν
Με μαχαίρωσαν
Μέσα στα μισά της νύχτας
χίλια χρόνια σκαλοπάτια τα προσπέρασα
Με πρόσπερασαν
Όπως με τα παραμύθια
μές στα χάρτινα παλάτια
Όλα τέλειωσαν
Τι να πω να με πιστέψεις
Το όνειρό μου στο κορμί σου
Θέλει έρωτα
Ακυβέρνητες οι λέξεις
Καρφωθήκαν στη σιωπή σου
Αφανέρωτα
Όπως με τα παραμύθια
μές στα χάρτινα παλάτια
Όλα τέλειωσαν
Τ' άρματά σου πήραν θέση
Σφαίρες ρίχνουν της αβύσσου
Ανελέητα...
Σταύρος Σιόλας
στίχοι: Πόλυς Κυριάκου
μουσική: Σταύρος Σιόλας
Δύο
Τρεις στιγμές.
Μία
Δύο
Τρεις λεξεις.
Ένας
Δύο
Τρεις άνθρωποι.
Μία
Δύο
Τρεις ζωές.
Μπερδευονται.
Οι στιγμές, οι λέξεις, οι άνθρωποι, οι ζωές.
Και αν το καλοσκεφτείς, όλα κρατανε λιγο.
Οι στιγμές,
Οι λέξεις,
Οι άνθρωποι,
Οι ζωές που μπερδευονται.
Και αν το καλοσκεφτείς πόσο παρών εισαι;
Στις στιγμές, στις λέξεις, στους ανθρώπους, στη ζωή…
Απών ή παρών;
Εσύ επιλέγεις.
Όχι οι συνθήκες.
Και τι σημασία έχει;
Μεταβαίνεις τόσο αθόρυβα από την παρουσία στην απουσία και από την απουσία στην παρουσία.
Μεταβαίνεις τόσο αθόρυβα απ’τη μία σκέψη στην άλλη.
Απ’τη μία στιγμή στην άλλη.
Περάσματα.
Είμαστε περάσματα στις ζωές των άλλων.
Περάσματα και αρπακτικά.
Περνάμε, αρπάζουμε, φεύγουμε.
Ξέρεις, δεν πιστεύω στην «τελεία».
Μου φαίνεται πολύ απόλυτο για σημείο στίξης.
Φταίει που δεν είμαι απόλυτη.
Σκέψου, πόσο συχνά βάζεις αποσιωπητικά.
Τελικά πόσα είναι αυτά που κρύβονται πίσω από τη σωρεία τελειών;
Και γιατί να μαντεύουμε;
Και γιατί να κουράζουμε το μυαλό μας;
Και ποιος σου είπε ότι μαντεύω σωστά;
Σου είπε κανείς ότι εσύ μαντεύεις σωστά;
Δεν είμαι η αντανάκλασή σου.
Ούτε η καλή, ούτε η κακή.
Είμαι η αντανάκλαση της στιγμής.
Προσαρμόζομαι.
Στα δεδομένα σου.
Στα δεδομένα που επιλέγω.
Δεν υπάρχει μυαλό τελευταία.
Ούτε θέλω να (σ)το «δώσω».
Έλλειψη έμπνευσης;;;
Ή μήπως η έμπνευση οδηγεί στη δυσκολία έκφρασης;
Πολλές ερωτήσεις…
Και μη φανταστείς ότι παίρνω τοις μετρητοίς τις απαντήσεις που ακούω…
Περισσότερο παρατηρώ.
Τον τρόπο που βάζεις στη σειρά τις λέξεις σου.
Τον τρόπο που αντιδράς στις δικές μου.
Οι λέξεις, όπλο.
Μπορεί και άμυνα.
Επίθεση, σίγουρα.
Μιλάω μηχανικά.
Ακούς μηχανικά.
(Την αμηχανία ποιος την εφηύρε γαμώτο;)
Τελικά, λες να προτιμώ τις τελείες;
Δεν αγαπώ όσα αποσιωπώνται, αντιθέτως.
Προτιμώ επίθεση.
Προτιμώ αμεσότητα.
Προτιμώ εσένα.
Pause.
Έχει πατηθεί.
Μια τουλάχιστον φορά τον χρόνο έρχεται μπροστά μου αυτό το κουμπάκι.
Το πατάω.
Και ζω την παύση.
Την νοητική ανά-παυση.
Ο παρατηρητής μέσα μου στέκεται και φωτογραφίζει.
Όχι εσένα μόνο.
Κι εμένα.
Όλα τα «εσύ» με τα οποία αλληλεπιδρώ.
Φωτογραφίζει ίχνη.
Φωτογραφίζει μεταβάσεις.
Λέξεις δεν φωτογραφίζει.
Προτιμά να «απασχολείται» με την απουσία τους.
Εκτός από τις τυπικές.
«Ας κρατάμε τους τύπους, τα προσχήματα…»
(υποθέτω ότι όποιος εφηύρε την αμηχανία, εφηύρε και τα «τυπικά», ε; Δεν το λες και φοβερή ανακάλυψη…).
Το μυαλό μου κάνει διακοπές.
Τα τείχη έχουν υψωθεί μπροστά μου.
Μη σου ακουστεί «ρομαντικό»…
Δεν περνάει τίποτα μέσα.
Καμια σκέψη υπό επεξεργασία.
Μπορείς να το πεις και …ανεμελιά.
Μπορείς να το πεις και ανοσία.
Μπορείς να το πεις και απουσία (ενδιαφέροντος).
Τελικά ίσως είναι και εποικοδομητικό.
Κάθε εικόνα και μια πληροφορία.
Χωρίς υπονόημα.
Σαν αληθινή γραπτή λέξη.
Τη γράφεις, τη δηλώνεις και λήγει.
Ημερομηνια παρασκευής και ημερομηνία λήξης.
Μία ημερομηνία και για τα δύο.
Λίγο φως.
Λίγη ενοχή.
Λίγο «θέλω».
Και λίγο «εσύ».
Πολύ λίγο.
Λίγο μπερδεύεται με το «εγώ».
Και λίγο «εμείς».
Τα λόγια λίγα.
Χαζά.
Λίγο χαζά.
Πολύ χαζά.
Και υπάρχεις σε όλα αυτά που δεν ψάχνω.
Παραδόξως.
Μια-δυο επιτυχίες.
Μια-δυο μέρες χαράς.
Μια δυο επιθυμίες.
Στην τρίτη καιγόμαστε.
Και το πρόβλημα δεν είναι οι λέξεις που δε βγαίνουν.
Το πρόβλημα είναι οι λέξεις που δεν εμπνέονται να βγουν.
Τις κοίμισες.
Ή αυτοκτόνησαν.
Τελεία.
(έχω γράψει ξανά ότι έχω μια αδυναμία στη φωνή του Σταύρου Σιόλα, ε;
Ήταν ο νικητής του φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006 με το τραγούδι "Της άρνης το νερό".
Μόλις κυκλοφόρησε η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του από την "Ακτή".)
ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Πώς κατάφεραν αλήθεια τα πανέμορφα σου μάτια
και μαχαίρωσαν
Με μαχαίρωσαν
Μέσα στα μισά της νύχτας
χίλια χρόνια σκαλοπάτια τα προσπέρασα
Με πρόσπερασαν
Όπως με τα παραμύθια
μές στα χάρτινα παλάτια
Όλα τέλειωσαν
Τι να πω να με πιστέψεις
Το όνειρό μου στο κορμί σου
Θέλει έρωτα
Ακυβέρνητες οι λέξεις
Καρφωθήκαν στη σιωπή σου
Αφανέρωτα
Όπως με τα παραμύθια
μές στα χάρτινα παλάτια
Όλα τέλειωσαν
Τ' άρματά σου πήραν θέση
Σφαίρες ρίχνουν της αβύσσου
Ανελέητα...
Σταύρος Σιόλας
στίχοι: Πόλυς Κυριάκου
μουσική: Σταύρος Σιόλας
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
"Παιχνίδι είναι..."
"Θάρρος ή αλήθεια";
Το θυμάσαι;
Πάντα διάλεγα «θάρρος».
Ξέρεις γιατί;
Λόγω έλλειψης θάρρους…
Γιατί η αλήθεια, θέλει θάρρος.
Και τη φοβόμαστε την αλήθεια.
Και τη φοβάμαι.
Λιγότερο πια.
Την επιδιώκω όμως.
Με θάρρος.
Στο δίλημμα διαλέγω την αλήθεια.
Στο παιχνίδι διαλέγω το θάρρος.
Μπορεί να λέω και ψέματα.
Μπορεί να θέλω και τα δύο.
Συνδυασμός γίνεται;
Είναι που δεν τα έχω καλά με τα διλήμματα.
Κι ας τα έχω καλά με τα παιχνίδια.
Με τα διλημματα στα παιχνίδια, ακόμη δεν έχω αποφασίσει.
Και δεν είναι αυτή περίοδος για αποφάσεις.
Μόνο για παιχνίδια.
Δεν έχω και πολλές λέξεις.
Κενά έχω.
Μνήμης.
Μικρές απώλειες.
Μικρές απουσίες.
Μεγάλες αγκαλιές.
Οι μεγάλες αποφάσεις μπορούν να περιμένουν
...τις μεγάλες στιγμές.
Οι μεγάλες στιγμές δεν περιμένουν.
Κάνουν μπαμ.
Μπροστά μου.
Στο μυαλό μου.
Θάρρος ή αλήθεια;
Είχα ευκολία στο θάρρος.
Έκανα τη ζημιά με χαμόγελο!
Την αλήθεια την απέφευγα.
Τη δική μου,
τη δική σου,
τη δική του,
τη δική μας.
Δεν έχω δυσκολία στο θάρρος.
Ούτε στην αλήθεια.
Στα μάτια σου, έχω.
...μια μικρή, τόση δα δυσκολία.
Νεοαποκτηθείσα.
Λέξεις, τέλος.
Δεν είναι καν εποχή για λέξεις.
Εποχή αλλαγών είναι.
Και δεν τα έχω καλά με τις αλλαγές γενικώς.
Με τις αλλαγές που γίνονται από 'μένα τα έχω καλύτερα.
Μεταβάσεις.
Παιχνίδια δεν είναι κι αυτές;
Και τώρα που είπα παιχνίδι:
Θάρρος ή αλήθεια;
Δεν αποφάσισα.
Και που αποφάσισα κάποτε;
Νομίζεις ότι εμείς βάζαμε τους κάνονες;
Ξέρεις πόσους δικούς μου είχα πατήσει;
Άλλους τόσους δικούς σου...
Παιχνίδι δεν ήταν;
"Θάρρος", έλεγες και κρυβόσουν.
"Θράσος", έλεγα και κρυβόμουν.
Η αλήθειες κρύβονταν μόνες τους.
Κρυφτό.
Τα φυλούσα συχνά.
Κι εσύ κρυβόσουν.
Πίσω από το δάχτυλό σου.
Κυνηγητό.
Κι εγώ έτρεχα.
Με κυνηγούσες φορώντας μάσκα αλήθειας.
Μετά αλλάξαμε ρόλους.
Τα αντίθετα.
Μετά μεγαλώσαμε.
Δεν ήθελα να τα φυλάω και βαριόμουν να κρυφτώ.
Κι εσύ δεν ήθελες να με κυνηγάς και βαρέθηκες να τρέχεις.
Και γίναμε μεγάλοι.
Και σταματήσαμε να παίζουμε ο ένας με τον άλλον.
Παίζαμε με τους εαυτούς μας.
Τους "εκπαιδεύαμε".
Έπαιζε κι ο χρόνος μαζί μας.
Πού χώρος για τα μεταξύ μας παιχνίδια...;
Εσύ άλλαξες ζωή κι εγώ μυαλό.
Και "συναντηθήκα" σήμερα με μια παλιά "στιγμή παιχνιδιού".
Με παλιούς, γνώριμους -υποτίθεται- δρόμους.
Εκεί που παίζαμε.
Στον "λίθο" ήρθαν αναμνήσεις.
Σε 'μένα κενό.
Τα "στίγματα" που έλεγα, ψέμα.
Δε στιγματίστηκαν οι δρόμοι.
Ούτε καν εγώ από τα παιχνίδια.
Από τις αλλαγες μόνο στιγματίστηκα.
"Αφού ο χρόνος τελικά όλα τα σβήνει..", ευτυχώς.
Τελικά ο μόνος πιστός στα παιχνίδια είναι ο χρόνος.
Μόνο αυτός παίζει με εμάς.
Αυτός φτιάχνει κανόνες και τους παραβαίνει.
Κρατάει, διαγράφει, συνωμοτεί,
ό,τι γουστάρει κάνει.
Κι εγώ ακόμη δεν αποφάσισα τί διαλέγω:
"Θάρρος ή αλήθεια...;"
...Και τί σημασία έχει...;
...Παιχνίδι είναι....
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ
Θυμάμαι ένα παιχνίδι που παίζαμε μαζί
Ρωτούσες από τι σ' αγαπάω πιο πάνω
Πιο πάνω από τη γη κι από τον ουρανό
Πιο πάνω απ' ό,τι ζω
Πιο πάνω απ' ό,τι φτάνω
Παιχνίδι είναι
Πες ό,τι σου 'ρθει μου 'λεγες
Παιχνίδι είναι…
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω αληθινά
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Παιχνίδι είναι;
Θυμάμαι κάτι βράδια που παίζαμε κι οι δυο
Το γέλιο σου νερό κι εγώ να ξεδιψάω
Σε ρώταγα θα 'ρθεις μαζί μου στο γκρεμό
Δώσ' μου ένα σ' αγαπώ και έλα όπου πάω
Παιχνίδι είναι
Πες ό,τι σου 'ρθει σου 'λεγα
Παιχνίδι είναι;
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω αληθινά
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Παιχνίδι ήταν
Πες ό,τι σου 'ρθει μου 'λεγες...
Μελίνα Ασλανίδου
στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
μουσική: Στέφανος Κορκολής
Το θυμάσαι;
Πάντα διάλεγα «θάρρος».
Ξέρεις γιατί;
Λόγω έλλειψης θάρρους…
Γιατί η αλήθεια, θέλει θάρρος.
Και τη φοβόμαστε την αλήθεια.
Και τη φοβάμαι.
Λιγότερο πια.
Την επιδιώκω όμως.
Με θάρρος.
Στο δίλημμα διαλέγω την αλήθεια.
Στο παιχνίδι διαλέγω το θάρρος.
Μπορεί να λέω και ψέματα.
Μπορεί να θέλω και τα δύο.
Συνδυασμός γίνεται;
Είναι που δεν τα έχω καλά με τα διλήμματα.
Κι ας τα έχω καλά με τα παιχνίδια.
Με τα διλημματα στα παιχνίδια, ακόμη δεν έχω αποφασίσει.
Και δεν είναι αυτή περίοδος για αποφάσεις.
Μόνο για παιχνίδια.
Δεν έχω και πολλές λέξεις.
Κενά έχω.
Μνήμης.
Μικρές απώλειες.
Μικρές απουσίες.
Μεγάλες αγκαλιές.
Οι μεγάλες αποφάσεις μπορούν να περιμένουν
...τις μεγάλες στιγμές.
Οι μεγάλες στιγμές δεν περιμένουν.
Κάνουν μπαμ.
Μπροστά μου.
Στο μυαλό μου.
Θάρρος ή αλήθεια;
Είχα ευκολία στο θάρρος.
Έκανα τη ζημιά με χαμόγελο!
Την αλήθεια την απέφευγα.
Τη δική μου,
τη δική σου,
τη δική του,
τη δική μας.
Δεν έχω δυσκολία στο θάρρος.
Ούτε στην αλήθεια.
Στα μάτια σου, έχω.
...μια μικρή, τόση δα δυσκολία.
Νεοαποκτηθείσα.
Λέξεις, τέλος.
Δεν είναι καν εποχή για λέξεις.
Εποχή αλλαγών είναι.
Και δεν τα έχω καλά με τις αλλαγές γενικώς.
Με τις αλλαγές που γίνονται από 'μένα τα έχω καλύτερα.
Μεταβάσεις.
Παιχνίδια δεν είναι κι αυτές;
Και τώρα που είπα παιχνίδι:
Θάρρος ή αλήθεια;
Δεν αποφάσισα.
Και που αποφάσισα κάποτε;
Νομίζεις ότι εμείς βάζαμε τους κάνονες;
Ξέρεις πόσους δικούς μου είχα πατήσει;
Άλλους τόσους δικούς σου...
Παιχνίδι δεν ήταν;
"Θάρρος", έλεγες και κρυβόσουν.
"Θράσος", έλεγα και κρυβόμουν.
Η αλήθειες κρύβονταν μόνες τους.
Κρυφτό.
Τα φυλούσα συχνά.
Κι εσύ κρυβόσουν.
Πίσω από το δάχτυλό σου.
Κυνηγητό.
Κι εγώ έτρεχα.
Με κυνηγούσες φορώντας μάσκα αλήθειας.
Μετά αλλάξαμε ρόλους.
Τα αντίθετα.
Μετά μεγαλώσαμε.
Δεν ήθελα να τα φυλάω και βαριόμουν να κρυφτώ.
Κι εσύ δεν ήθελες να με κυνηγάς και βαρέθηκες να τρέχεις.
Και γίναμε μεγάλοι.
Και σταματήσαμε να παίζουμε ο ένας με τον άλλον.
Παίζαμε με τους εαυτούς μας.
Τους "εκπαιδεύαμε".
Έπαιζε κι ο χρόνος μαζί μας.
Πού χώρος για τα μεταξύ μας παιχνίδια...;
Εσύ άλλαξες ζωή κι εγώ μυαλό.
Και "συναντηθήκα" σήμερα με μια παλιά "στιγμή παιχνιδιού".
Με παλιούς, γνώριμους -υποτίθεται- δρόμους.
Εκεί που παίζαμε.
Στον "λίθο" ήρθαν αναμνήσεις.
Σε 'μένα κενό.
Τα "στίγματα" που έλεγα, ψέμα.
Δε στιγματίστηκαν οι δρόμοι.
Ούτε καν εγώ από τα παιχνίδια.
Από τις αλλαγες μόνο στιγματίστηκα.
"Αφού ο χρόνος τελικά όλα τα σβήνει..", ευτυχώς.
Τελικά ο μόνος πιστός στα παιχνίδια είναι ο χρόνος.
Μόνο αυτός παίζει με εμάς.
Αυτός φτιάχνει κανόνες και τους παραβαίνει.
Κρατάει, διαγράφει, συνωμοτεί,
ό,τι γουστάρει κάνει.
Κι εγώ ακόμη δεν αποφάσισα τί διαλέγω:
"Θάρρος ή αλήθεια...;"
...Και τί σημασία έχει...;
...Παιχνίδι είναι....
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ
Θυμάμαι ένα παιχνίδι που παίζαμε μαζί
Ρωτούσες από τι σ' αγαπάω πιο πάνω
Πιο πάνω από τη γη κι από τον ουρανό
Πιο πάνω απ' ό,τι ζω
Πιο πάνω απ' ό,τι φτάνω
Παιχνίδι είναι
Πες ό,τι σου 'ρθει μου 'λεγες
Παιχνίδι είναι…
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω αληθινά
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Παιχνίδι είναι;
Θυμάμαι κάτι βράδια που παίζαμε κι οι δυο
Το γέλιο σου νερό κι εγώ να ξεδιψάω
Σε ρώταγα θα 'ρθεις μαζί μου στο γκρεμό
Δώσ' μου ένα σ' αγαπώ και έλα όπου πάω
Παιχνίδι είναι
Πες ό,τι σου 'ρθει σου 'λεγα
Παιχνίδι είναι;
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω αληθινά
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Παιχνίδι ήταν
Πες ό,τι σου 'ρθει μου 'λεγες...
Μελίνα Ασλανίδου
στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
μουσική: Στέφανος Κορκολής
Σάββατο 26 Ιουνίου 2010
"Ο έρωτας ΣΕ πάει Πανεπιστήμιο...!!!"
8.
8;;;;;;
8!!!!!!!!!
Αυτός ήταν ο τελευταίος βαθμός!
Κι αυτό σημαίνει πτυχίο!!!!
Κλείνει ένας κύκλος.
Ασφυκτικά όμορφος και γεμάτος!
Τους χαίρομαι τους κύκλους που κλείνουν.
Τους χαίρομαι και τους απολογισμούς που γίνονται.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα μου γιόρτασα το πτυχίο την προηγούμενη Τετάρτη, τη στιγμή που μοιράστηκαν τα θέματα και συνειδητοποίησα ότι τα ξέρω.
Πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου δεκάδες στιγμές.
Είχα ξεχάσει πόσο αγαπούσα αυτή τη σχολή.
Είχα ξεχάσει πόσο πολύ την ήθελα.
Η «Φιλολογία» που κάποτε έλεγα με περηφάνεια ότι πέρασα είχε καταλήξει να είναι μια συνήθεια, μια εκκρεμότητα.
Η αγάπη, ο εμπνευστής, τα αρχαία, είχαν όλα ξεχαστεί.
Την προηγούμενη Τετάρτη θυμήθηκα.
Θυμήθηκα τη χαρά μου όταν βγήκαν οι βαθμοί των Πανελληνίων, τη χαρά όταν δίπλα από το όνομά μου είδα τη λέξη «Φιλολογία».
Θυμήθηκα ότι αγάπησα αυτό το αντικείμενο επειδή αγάπησα εσένα.
Θυμήθηκα ότι αποφάσισα να βάλω πρώτη επιλογή το Ρεθυμνο γιατί ήθελα να φύγω μακριά σου-ή μακριά από εμένα.
Θυμήθηκα ότι αυτός ο κύκλος ξεκίνησε από το Ρέθυμνο.
Θυμήθηκα τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι η φυγή δε με έσωσε από εσένα και τη στιγμή που κατέθεσα τα χαρτιά μου για μετεγγραφή.
Θυμήθηκα τη χαρά της μετεγγραφής.
Θυμήθηκα την απογοήτευση της Φιλοσοφικής Αθηνών.
Θυμήθηκα τα νεύρα όταν δε μου αναγνώρισαν τα μαθήματα και δε μου έδιναν σημειώσεις.
Ένας χρόνος χαμένος για κάποιους κομπλεξικούς.
Και θυμήθηκα και την παρέα της σχολής.
Τις βλακείες και το μπουγέλο στους διαδρόμους.
Τις διακοπές που κάναμε μαζί.
Και φυσικά τον Γλ μου!
Γιατί αν κάτι κέρδισα από αυτή τη σχολή, δεν είναι οι γνώσεις, είναι ο άνθρωπος, ο Γλ μου!
Θυμήθηκα τα σκονάκια, τις αντιγραφές, τις λαμογιές, τους επιτηρητές που ήθελα να ρίξω από τις σκάλες.
Τα τρελά ξενύχτια και τις τρελές ώρες αϋπνίας.
Την τρελή κατανάλωση καφέδων, red-bull, τα άπειρα τσιγάρα.
Θυμήθηκα και τον Gadamer -μάθημα (φιλοσοφία) στο οποίο εξεταζόμασταν προφορικά από έναν καθηγητή που η ακοή του έπασχε! Το σύγραμμα δε διαβαζόταν! Ο άνθρωπος που το έγραψε ήθελε να γεμίσει τις σελίδες και γι’αυτό έγραφε με συνώνυμα!
...Μετά ή έπειτα από αυτό ή εκείνο αρχίσαμε ή ξεκινήσαμε να μιλάμε ή να συζητούμε μόνο ή αποκλειστικά με συνώνυμα ή λέξεις που έχουν την ίδια σημασία!
Θυμήθηκα τη «Φαίδρα» και το «delenda est» που από τότε άρχισε να γίνεται soundtrack μου!
Θυμήθηκα τους «Πέρσες» που διάβαζα δύο βδομάδες για να μάθω την τελευταία στιγμή ότι η εξέταση είχε γίνει ένα μήνα πριν (είχα αντιγράψει λάθος το πρόγραμμα) και μάλιστα από το επόμενο εξάμηνο στη θέση τους μπήκαν οι «Ευμενίδες»!
(Είναι πολλάάά τα highlights της σχολής, αλλα ίσως τα παραθέσω άλλη στιγμή...!)
Θυμήθηκα ανθρώπους και στιγμές.
Θυμήθηκα εμένα ανάμεσα σε ανθρώπους και στιγμές.
Θυμήθηκα ότι κάποτε αυτό το ονόμαζα «όνειρο».
Και σήμερα ήρθε ο βαθμός να επιβεβαιώσει ότι το τελευταίο μάθημα περάστηκε.
Το «όνειρο» πραγματοποιήθηκε.
Και τώρα, κοίτα να δεις, βρίσκεται ήδη πίσω…
Και δεν έχω πια νεύρα με τους καθηγητές.
Και δεν θέλω να «κάψω» τη σχολή.
Και όλο αυτό κλείνεται σε ένα κουτάκι και κλειδώνεται.
(Μαζί του κλειδώθηκες κι εσύ, εμνευστή…)
Όμορφες στιγμές στο σύνολό τους.
Δεν ήταν εύκολο πράγμα να με ανεχτεί κανείς στις εξεταστικές.
Λίθε μου σ’ευχαριστώ…!
Φέτος, μετά από πολλάάάά χρόνια, θέλω να κάνω διακοπές ξεγνοιαστες χωρίς Πλάτωνα και Αριστοφάνη στο κεφάλι μου! (γιατί ο ανάποδος ο άνθρωπος- εγώ-, διάβαζει εποικοδομητικά μόνο το καλοκαίρι και δεν κάνει διακοπές!)
Ευχαριστώ τον Γλ, το λίθο μου, τους γνωστούς που με βοήθησαν, τους άγνωστους που με βοήθησαν επίσης (τα πτυχία copies κτῶνται!), τον όμορφο συμφοιτητή που δεν έμαθα ποτέ το όνομά του αλλά χάρη σ’αυτόν πέρασα κάποτε μάθημα, την «Letty» και την ανώνυμη επιτηρήτρια που δεν τις ξαναείδα από τότε, αλλά δεν τις ξεχνώ!
Τον εμπνευστή τον ευχαριστώ πολύ-πολύ γιατί η παρουσία του «δίδαξε» περισσότερα απ’όσα νόμιζε… Ενέπνευσε, στήριξε και εμψύχωσε κάποτε.
Ευχαριστώ και τον Δ., το γούρι των τελευταίων εξεταστικών…!
...Χμ, και αν απορείς, δεν είμαι φιλόλογος…
Τέλος, λοιπόν…….!
…Και πάμε γι’ άλλα (πτυχία και γενικότερα)!!!
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Κι άμα θες αναφορά
Πήγε 2000
γίναν οι γονείς μωρά
τα μωρά μπαμπάδες
Κι όπως περπατούσα
κι όπως σ' αγαπούσα
ζούλα μού το σφύριξαν κάτι μασκαράδες,
κι όπως περπατούσα
κι όπως σ' αγαπούσα
τ' άκουγα που το 'λεγαν κι οι πιτσιρικάδες:
Ο έρωτας δεν πάει πανεπιστήμιο,
δεν ξέρει γράμματα, ξέρει τον δήμιο
που ρίχνει τις καρδιές, ρίχνει τα σώματα
πάνω στα στρώματα
πάνω στα στρώματα
Ο έρωτας δεν θέλει φροντιστήριο,
δεν είναι φιλολό, είναι μυστήριο.
Χτυπάει κατευθείαν με το ένστικτο,
μωρό μου ευαίσθητο
παιδί μου ευαίσθητο.
Κι άμα θες αναφορά
Πάει κι ο αιώνας,
ο έρωτας φτερά φορά
να κι ο Παρθενώνας
Κι όπως είχα αράξει
κάπου με τ' αμάξι
ζούλα μού το σφύριξαν
κάποιοι απ' τους θαμώνας,
κι όπως είχα αράξει
κάπου με τ' αμάξι
άνοιξη ερωτεύτηκε κι ο παλιοχειμώνας.
Κώστας Μακεδόνας
στίχοι/μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
(πρώτη εκτέλεση: Φάνης Μεζίνης)
8;;;;;;
8!!!!!!!!!
Αυτός ήταν ο τελευταίος βαθμός!
Κι αυτό σημαίνει πτυχίο!!!!
Κλείνει ένας κύκλος.
Ασφυκτικά όμορφος και γεμάτος!
Τους χαίρομαι τους κύκλους που κλείνουν.
Τους χαίρομαι και τους απολογισμούς που γίνονται.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα μου γιόρτασα το πτυχίο την προηγούμενη Τετάρτη, τη στιγμή που μοιράστηκαν τα θέματα και συνειδητοποίησα ότι τα ξέρω.
Πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου δεκάδες στιγμές.
Είχα ξεχάσει πόσο αγαπούσα αυτή τη σχολή.
Είχα ξεχάσει πόσο πολύ την ήθελα.
Η «Φιλολογία» που κάποτε έλεγα με περηφάνεια ότι πέρασα είχε καταλήξει να είναι μια συνήθεια, μια εκκρεμότητα.
Η αγάπη, ο εμπνευστής, τα αρχαία, είχαν όλα ξεχαστεί.
Την προηγούμενη Τετάρτη θυμήθηκα.
Θυμήθηκα τη χαρά μου όταν βγήκαν οι βαθμοί των Πανελληνίων, τη χαρά όταν δίπλα από το όνομά μου είδα τη λέξη «Φιλολογία».
Θυμήθηκα ότι αγάπησα αυτό το αντικείμενο επειδή αγάπησα εσένα.
Θυμήθηκα ότι αποφάσισα να βάλω πρώτη επιλογή το Ρεθυμνο γιατί ήθελα να φύγω μακριά σου-ή μακριά από εμένα.
Θυμήθηκα ότι αυτός ο κύκλος ξεκίνησε από το Ρέθυμνο.
Θυμήθηκα τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι η φυγή δε με έσωσε από εσένα και τη στιγμή που κατέθεσα τα χαρτιά μου για μετεγγραφή.
Θυμήθηκα τη χαρά της μετεγγραφής.
Θυμήθηκα την απογοήτευση της Φιλοσοφικής Αθηνών.
Θυμήθηκα τα νεύρα όταν δε μου αναγνώρισαν τα μαθήματα και δε μου έδιναν σημειώσεις.
Ένας χρόνος χαμένος για κάποιους κομπλεξικούς.
Και θυμήθηκα και την παρέα της σχολής.
Τις βλακείες και το μπουγέλο στους διαδρόμους.
Τις διακοπές που κάναμε μαζί.
Και φυσικά τον Γλ μου!
Γιατί αν κάτι κέρδισα από αυτή τη σχολή, δεν είναι οι γνώσεις, είναι ο άνθρωπος, ο Γλ μου!
Θυμήθηκα τα σκονάκια, τις αντιγραφές, τις λαμογιές, τους επιτηρητές που ήθελα να ρίξω από τις σκάλες.
Τα τρελά ξενύχτια και τις τρελές ώρες αϋπνίας.
Την τρελή κατανάλωση καφέδων, red-bull, τα άπειρα τσιγάρα.
Θυμήθηκα και τον Gadamer -μάθημα (φιλοσοφία) στο οποίο εξεταζόμασταν προφορικά από έναν καθηγητή που η ακοή του έπασχε! Το σύγραμμα δε διαβαζόταν! Ο άνθρωπος που το έγραψε ήθελε να γεμίσει τις σελίδες και γι’αυτό έγραφε με συνώνυμα!
...Μετά ή έπειτα από αυτό ή εκείνο αρχίσαμε ή ξεκινήσαμε να μιλάμε ή να συζητούμε μόνο ή αποκλειστικά με συνώνυμα ή λέξεις που έχουν την ίδια σημασία!
Θυμήθηκα τη «Φαίδρα» και το «delenda est» που από τότε άρχισε να γίνεται soundtrack μου!
Θυμήθηκα τους «Πέρσες» που διάβαζα δύο βδομάδες για να μάθω την τελευταία στιγμή ότι η εξέταση είχε γίνει ένα μήνα πριν (είχα αντιγράψει λάθος το πρόγραμμα) και μάλιστα από το επόμενο εξάμηνο στη θέση τους μπήκαν οι «Ευμενίδες»!
(Είναι πολλάάά τα highlights της σχολής, αλλα ίσως τα παραθέσω άλλη στιγμή...!)
Θυμήθηκα ανθρώπους και στιγμές.
Θυμήθηκα εμένα ανάμεσα σε ανθρώπους και στιγμές.
Θυμήθηκα ότι κάποτε αυτό το ονόμαζα «όνειρο».
Και σήμερα ήρθε ο βαθμός να επιβεβαιώσει ότι το τελευταίο μάθημα περάστηκε.
Το «όνειρο» πραγματοποιήθηκε.
Και τώρα, κοίτα να δεις, βρίσκεται ήδη πίσω…
Και δεν έχω πια νεύρα με τους καθηγητές.
Και δεν θέλω να «κάψω» τη σχολή.
Και όλο αυτό κλείνεται σε ένα κουτάκι και κλειδώνεται.
(Μαζί του κλειδώθηκες κι εσύ, εμνευστή…)
Όμορφες στιγμές στο σύνολό τους.
Δεν ήταν εύκολο πράγμα να με ανεχτεί κανείς στις εξεταστικές.
Λίθε μου σ’ευχαριστώ…!
Φέτος, μετά από πολλάάάά χρόνια, θέλω να κάνω διακοπές ξεγνοιαστες χωρίς Πλάτωνα και Αριστοφάνη στο κεφάλι μου! (γιατί ο ανάποδος ο άνθρωπος- εγώ-, διάβαζει εποικοδομητικά μόνο το καλοκαίρι και δεν κάνει διακοπές!)
Ευχαριστώ τον Γλ, το λίθο μου, τους γνωστούς που με βοήθησαν, τους άγνωστους που με βοήθησαν επίσης (τα πτυχία copies κτῶνται!), τον όμορφο συμφοιτητή που δεν έμαθα ποτέ το όνομά του αλλά χάρη σ’αυτόν πέρασα κάποτε μάθημα, την «Letty» και την ανώνυμη επιτηρήτρια που δεν τις ξαναείδα από τότε, αλλά δεν τις ξεχνώ!
Τον εμπνευστή τον ευχαριστώ πολύ-πολύ γιατί η παρουσία του «δίδαξε» περισσότερα απ’όσα νόμιζε… Ενέπνευσε, στήριξε και εμψύχωσε κάποτε.
Ευχαριστώ και τον Δ., το γούρι των τελευταίων εξεταστικών…!
Είναι όμορφο στη λίστα με τα όνειρα να μπαίνει αυτό:
(ο έρωτας ΣΕ πάει πανεπιστήμιο και μπορώ να στο επιβεβαιώσω…!)
Κι αυτό δικό μου: "Η Τριτοδεσμίτισσα" (ή αλλιώς "η της θεωρητικής κατεύθυνσης"!)
"και στης Ελλάδας της αρχαίας ψάχνεις το συντακτικό
αυτό που κρύβεις στα ματάκια σου τα δυό...;"
Κι αυτό δικό μου: "Η Τριτοδεσμίτισσα" (ή αλλιώς "η της θεωρητικής κατεύθυνσης"!)
"και στης Ελλάδας της αρχαίας ψάχνεις το συντακτικό
αυτό που κρύβεις στα ματάκια σου τα δυό...;"
...Χμ, και αν απορείς, δεν είμαι φιλόλογος…
Απλώς «φιλόγλωσσος»….!
…Και πάμε γι’ άλλα (πτυχία και γενικότερα)!!!
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Κι άμα θες αναφορά
Πήγε 2000
γίναν οι γονείς μωρά
τα μωρά μπαμπάδες
Κι όπως περπατούσα
κι όπως σ' αγαπούσα
ζούλα μού το σφύριξαν κάτι μασκαράδες,
κι όπως περπατούσα
κι όπως σ' αγαπούσα
τ' άκουγα που το 'λεγαν κι οι πιτσιρικάδες:
Ο έρωτας δεν πάει πανεπιστήμιο,
δεν ξέρει γράμματα, ξέρει τον δήμιο
που ρίχνει τις καρδιές, ρίχνει τα σώματα
πάνω στα στρώματα
πάνω στα στρώματα
Ο έρωτας δεν θέλει φροντιστήριο,
δεν είναι φιλολό, είναι μυστήριο.
Χτυπάει κατευθείαν με το ένστικτο,
μωρό μου ευαίσθητο
παιδί μου ευαίσθητο.
Κι άμα θες αναφορά
Πάει κι ο αιώνας,
ο έρωτας φτερά φορά
να κι ο Παρθενώνας
Κι όπως είχα αράξει
κάπου με τ' αμάξι
ζούλα μού το σφύριξαν
κάποιοι απ' τους θαμώνας,
κι όπως είχα αράξει
κάπου με τ' αμάξι
άνοιξη ερωτεύτηκε κι ο παλιοχειμώνας.
Κώστας Μακεδόνας
στίχοι/μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
(πρώτη εκτέλεση: Φάνης Μεζίνης)
Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
"Ο ΤΡΕΛΟΣ..."
Λέξεις,
βουτάω μέσα τους,
τις ρουφώ μία-μία,
γράμμα-γράμμα.
Ευθύγραμμα προχωρώ,
στρίβω.
Στη στροφή της λέξης
πιάνω ένα γράμμα
κι ύστερα άλλο.
Τα συλλέγω.
Τα βάζω σε μια σειρά.
Να μη βγάζουν νόημα.
Να βγάζω μόνο εγώ,
την ψυχή μου
στις λέξεις.
Σέρνω τις αλήθειες μου,
τις χτυπώ
τις ξεγυμνώνω.
Τραυλίζω
τις αλήθειες μου,
τις σιωπές μου,
τα βάρη μου,
τα συσσωρεύω
σε γράμματα.
Με περιγράφω
με γκρεμούς ρηχούς.
Θα φτάσω
στον πάτο
όταν βαρεθώ να πέφτω…
Γελάω,
με κοροιδεύω,
με ρίχνω
σ’έναν ουρανό
από λέξεις.
Πιάνομαι
απ’τα δικά σου φτερά,
απ’τη δική σου αλήθεια,
από κάποιου το ψέμα,
που καθώς έπεφτε
σα δίχτυ το πέταξε κατά πάνω μου.
Πέφτω
γελώντας
πάνω μου.
Με λεξεις
φτιάχνω ουρανό,
φτάχνω φτερα,
φτιάχνω πνοή,
φτιάχνω τόλμη,
φτιάχνω ζωή,
φτάχνω εμένα
και με σπρώχνω
στη ζωγραφιά του κόσμου.
Με ζωγραφίζω
με ήλιο
πιασμένο από πάνω μου
κι αστέρια στις τσέπες μου,
ενθύμια
απ’τη νύχτα της σιωπής
απ’το "τραγούδι της νύχτας".
Με μαγειρεύω,
με ψήνω,
καίγομαι.
Θα με βρεις έτοιμη,
μαγειρεμένη,
να καίω τις παλιές λέξεις μου
σε καινούργιες φωτιές,
να καίω τις παλιές λέξεις μου
στην παρούσα ευτυχία.
Ερωτεύομαι
τις φωτιές
τις δύσκολες λέξεις,
τις άπιαστες λέξεις,
αυτές που δε με περιγράφουν,
την άπιαστη φωτιά,
που και μόνο η όψη της
με καρβουνιάζει.
Ερωτεύομαι
τους κακούς εαυτούς,
τις κακές μου αντανακλάσεις.
Είναι που στα μάτια μου δείχνεις τόσο μικρός
και τόσο ρηχός
που δεν έχει
πια
νόημα
να πέσω
πάνω σου.
Πιο πάνω
θα φτάσω
στην αρχή
του γκρεμού.
Θα ξαναπέσω
με ανοιχτά μάτια
να βρω
τον άλλο μου εαυτό
στη διαδρομή.
Καθώς θα κατεβαίνω,
αυτός θα ανεβαίνει,
θα βρεθούμε στη μέση,
θα ανταλλάξουμε μια χειραψία,
θα ανταλλάξουμε μια λέξη:
«αλλάζεις»,
και θα φύγουμε,
σε αντίθετες πορείες.
Εγώ θα γυρίσω πάλι στην κορφή
απ’όπου ξεκίνησα,
κι εκείνος πάλι στον πάτο,
εκεί που συνήθισε..
Με λέξεις
θα περιγράφω τον πάτο
τον κάθε πάτο
τον κόμπο
τη διαδρομή
την κορφή.
Από ψηλά
θα σου πετάω λέξεις
να πιάσεις όσες θέλεις,
-Λάθος-
να πιάσεις όσες μπορείς,
όσες λέξεις μου αντέχεις.
Γιατί δεν αντέχεις τις λέξεις μου,
κολλάς στο «ρε»…
Ρε, με το "ρε" θα μπορούσα να εννοώ και τη νότα…
Θα μπορούσες να αγγίξεις τα τραγούδια,
να τα φορέσεις,
να με μάθεις,
να μας στολίσεις.
Μας στόλισε
μια σιωπή
κάποτε.
Γι’αυτό παίζω με τις λέξεις
για να αποφύγω τις σιωπές
τις συσσωρευμένες.
Σε κανέναν δεν αξίζει η σιωπή
Σε κανέναν δεν αξίζουν οι λέξεις
Κι οι λυρισμοί,
παγίδα.
Μην πιαστείς.
Δεν θα σε βρεις στις λέξεις μου.
Δεν είσαι φτιαγμένος για λέξεις.
Δεν φτιάχτηκες με χρώματα.
Χάρτινος είσαι.
Καίγεσαι στις χάρτινες λέξεις.
Κάηκες.
Στη φωτιά που άναψες για να κάψεις άλλους.
Πέταξα πάγο,
μα έλιωσε.
Στις στάχτες θα βρεις τον εαυτό σου
όταν αποφασίσεις να τον κάψεις,
μόνος σου.
Μιλάω
με χρώματα.
Μου άφησες
μια γεύση γκρίζου.
Αναμασσώ
το γκρίζο σου.
Και φτύνω τη στάχτη
που έμεινε μέσα μου,
καθώς έκαιγα την ιδέα σου.
Θα γελάω δυνατά,
θα γελάω στ’αφτιά σου.
Κραυγές γέλιου
να σε κουφάνω.
Θα πετάξω στάχτη στα μάτια σου
να τυφλωθείς.
Θα σου κλείσω τη μύτη
να μην αναπνέεις τη βρωμιά.
Θα σε δέσω
να μην κινείσαι.
Θα φυλακίσω τις αισθήσεις σου
Θα μάθεις να νιώθεις
χωρις να βλέπεις
χωρίς να ακούς
χωρίς να μυρίζεις
χωρίς να γεύεσαι
χωρίς να πιάνεις.
Μόνο καρδιά και μυαλό.
Να μάθεις να νιώθεις.
Να εκτίθεσαι.
Να μη φοβάσαι.
Να γνωρίσεις τα τραύματα
χωρίς να τα βλέπεις.
Να γνωρίσεις το θύμα
χωρίς να το ακούς.
Να μάθεις τον θύτη
χωρίς να του κρύβεσαι.
Να δεις ότι στο βάθος
ο θύτης
είναι το θύμα.
Να μάθεις εσένα.
Να μάθεις εμένα.
Να μάθεις αλήθειες.
Να μαθουμε τις αληθειες μας.
Να μαθουμε να αγαπαμε τις αληθειες μας.
Να μάθουμε να αγαπάμε εμάς.
Να μάθουμε να αγαπάμε.
Να μάθουμε.
Να αγαπάμε…
«…αν δεν φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνα μην παίζεις…»
Ο ΤΡΕΛΟΣ
Χορεύει ο κόσμος ξέφρενα, καθένας στο ρυθμό του...
Για να 'βρει ταίρι ένας τρελός, πουλάει τον εαυτό του...
Αν δεν πιστεύεις μη ρωτάς, κι αν δεν ακούς μη με κοιτάς...
Αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις...
Εεεεεεεεε....
Γυρνάει ο κόσμος γρήγορα και γίναμε όλοι σκλάβοι,
Κι ένας τρελος φρένο πατά, τον κόσμο να προλάβει...
Αν δεν μπορείς να προσκυνάς, κι αν όλα τα κατέχεις,
Τον κόσμο σου να κυβερνάς, μα σ' αγκαλιές μην πέφτεις...
Μεγάλα ψέματα μη λες, γιατί θα τα πιστέψεις...
Για τον ψηλό σου το λαιμό, χίλιες θηλειές θα πλέξεις...
Εεεεεεεεε...
Ξεχνάει ο κόσμος στη στιγμή, και ιστορίες γράφει...
Την πόρτα κλείνει ο τρελός, μήπως και δει τα λάθη...
ʼμα δεν νοιώθεις, μη μιλάς...Σώπα και μη δικάζεις...
Χίλια κεφάλια πέφτουνε, όταν εσύ δειλιάζεις...
Αν δεν πιστεύεις μη ρωτάς, κι αν δεν ακούς μη με κοιτάς...
Αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις...
Μίλτος Πασχαλίδης
στίχοι/μουσική: Δανάη Παναγιωτοπούλου
βουτάω μέσα τους,
τις ρουφώ μία-μία,
γράμμα-γράμμα.
Ευθύγραμμα προχωρώ,
στρίβω.
Στη στροφή της λέξης
πιάνω ένα γράμμα
κι ύστερα άλλο.
Τα συλλέγω.
Τα βάζω σε μια σειρά.
Να μη βγάζουν νόημα.
Να βγάζω μόνο εγώ,
την ψυχή μου
στις λέξεις.
Σέρνω τις αλήθειες μου,
τις χτυπώ
τις ξεγυμνώνω.
Τραυλίζω
τις αλήθειες μου,
τις σιωπές μου,
τα βάρη μου,
τα συσσωρεύω
σε γράμματα.
Με περιγράφω
με γκρεμούς ρηχούς.
Θα φτάσω
στον πάτο
όταν βαρεθώ να πέφτω…
Γελάω,
με κοροιδεύω,
με ρίχνω
σ’έναν ουρανό
από λέξεις.
Πιάνομαι
απ’τα δικά σου φτερά,
απ’τη δική σου αλήθεια,
από κάποιου το ψέμα,
που καθώς έπεφτε
σα δίχτυ το πέταξε κατά πάνω μου.
Πέφτω
γελώντας
πάνω μου.
Με λεξεις
φτιάχνω ουρανό,
φτάχνω φτερα,
φτιάχνω πνοή,
φτιάχνω τόλμη,
φτιάχνω ζωή,
φτάχνω εμένα
και με σπρώχνω
στη ζωγραφιά του κόσμου.
Με ζωγραφίζω
με ήλιο
πιασμένο από πάνω μου
κι αστέρια στις τσέπες μου,
ενθύμια
απ’τη νύχτα της σιωπής
απ’το "τραγούδι της νύχτας".
Με μαγειρεύω,
με ψήνω,
καίγομαι.
Θα με βρεις έτοιμη,
μαγειρεμένη,
να καίω τις παλιές λέξεις μου
σε καινούργιες φωτιές,
να καίω τις παλιές λέξεις μου
στην παρούσα ευτυχία.
Ερωτεύομαι
τις φωτιές
τις δύσκολες λέξεις,
τις άπιαστες λέξεις,
αυτές που δε με περιγράφουν,
την άπιαστη φωτιά,
που και μόνο η όψη της
με καρβουνιάζει.
Ερωτεύομαι
τους κακούς εαυτούς,
τις κακές μου αντανακλάσεις.
Είναι που στα μάτια μου δείχνεις τόσο μικρός
και τόσο ρηχός
που δεν έχει
πια
νόημα
να πέσω
πάνω σου.
Πιο πάνω
θα φτάσω
στην αρχή
του γκρεμού.
Θα ξαναπέσω
με ανοιχτά μάτια
να βρω
τον άλλο μου εαυτό
στη διαδρομή.
Καθώς θα κατεβαίνω,
αυτός θα ανεβαίνει,
θα βρεθούμε στη μέση,
θα ανταλλάξουμε μια χειραψία,
θα ανταλλάξουμε μια λέξη:
«αλλάζεις»,
και θα φύγουμε,
σε αντίθετες πορείες.
Εγώ θα γυρίσω πάλι στην κορφή
απ’όπου ξεκίνησα,
κι εκείνος πάλι στον πάτο,
εκεί που συνήθισε..
Με λέξεις
θα περιγράφω τον πάτο
τον κάθε πάτο
τον κόμπο
τη διαδρομή
την κορφή.
Από ψηλά
θα σου πετάω λέξεις
να πιάσεις όσες θέλεις,
-Λάθος-
να πιάσεις όσες μπορείς,
όσες λέξεις μου αντέχεις.
Γιατί δεν αντέχεις τις λέξεις μου,
κολλάς στο «ρε»…
Ρε, με το "ρε" θα μπορούσα να εννοώ και τη νότα…
Θα μπορούσες να αγγίξεις τα τραγούδια,
να τα φορέσεις,
να με μάθεις,
να μας στολίσεις.
Μας στόλισε
μια σιωπή
κάποτε.
Γι’αυτό παίζω με τις λέξεις
για να αποφύγω τις σιωπές
τις συσσωρευμένες.
Σε κανέναν δεν αξίζει η σιωπή
Σε κανέναν δεν αξίζουν οι λέξεις
Κι οι λυρισμοί,
παγίδα.
Μην πιαστείς.
Δεν θα σε βρεις στις λέξεις μου.
Δεν είσαι φτιαγμένος για λέξεις.
Δεν φτιάχτηκες με χρώματα.
Χάρτινος είσαι.
Καίγεσαι στις χάρτινες λέξεις.
Κάηκες.
Στη φωτιά που άναψες για να κάψεις άλλους.
Πέταξα πάγο,
μα έλιωσε.
Στις στάχτες θα βρεις τον εαυτό σου
όταν αποφασίσεις να τον κάψεις,
μόνος σου.
Μιλάω
με χρώματα.
Μου άφησες
μια γεύση γκρίζου.
Αναμασσώ
το γκρίζο σου.
Και φτύνω τη στάχτη
που έμεινε μέσα μου,
καθώς έκαιγα την ιδέα σου.
Θα γελάω δυνατά,
θα γελάω στ’αφτιά σου.
Κραυγές γέλιου
να σε κουφάνω.
Θα πετάξω στάχτη στα μάτια σου
να τυφλωθείς.
Θα σου κλείσω τη μύτη
να μην αναπνέεις τη βρωμιά.
Θα σε δέσω
να μην κινείσαι.
Θα φυλακίσω τις αισθήσεις σου
Θα μάθεις να νιώθεις
χωρις να βλέπεις
χωρίς να ακούς
χωρίς να μυρίζεις
χωρίς να γεύεσαι
χωρίς να πιάνεις.
Μόνο καρδιά και μυαλό.
Να μάθεις να νιώθεις.
Να εκτίθεσαι.
Να μη φοβάσαι.
Να γνωρίσεις τα τραύματα
χωρίς να τα βλέπεις.
Να γνωρίσεις το θύμα
χωρίς να το ακούς.
Να μάθεις τον θύτη
χωρίς να του κρύβεσαι.
Να δεις ότι στο βάθος
ο θύτης
είναι το θύμα.
Να μάθεις εσένα.
Να μάθεις εμένα.
Να μάθεις αλήθειες.
Να μαθουμε τις αληθειες μας.
Να μαθουμε να αγαπαμε τις αληθειες μας.
Να μάθουμε να αγαπάμε εμάς.
Να μάθουμε να αγαπάμε.
Να μάθουμε.
Να αγαπάμε…
«…αν δεν φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνα μην παίζεις…»
Ο ΤΡΕΛΟΣ
Χορεύει ο κόσμος ξέφρενα, καθένας στο ρυθμό του...
Για να 'βρει ταίρι ένας τρελός, πουλάει τον εαυτό του...
Αν δεν πιστεύεις μη ρωτάς, κι αν δεν ακούς μη με κοιτάς...
Αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις...
Εεεεεεεεε....
Γυρνάει ο κόσμος γρήγορα και γίναμε όλοι σκλάβοι,
Κι ένας τρελος φρένο πατά, τον κόσμο να προλάβει...
Αν δεν μπορείς να προσκυνάς, κι αν όλα τα κατέχεις,
Τον κόσμο σου να κυβερνάς, μα σ' αγκαλιές μην πέφτεις...
Μεγάλα ψέματα μη λες, γιατί θα τα πιστέψεις...
Για τον ψηλό σου το λαιμό, χίλιες θηλειές θα πλέξεις...
Εεεεεεεεε...
Ξεχνάει ο κόσμος στη στιγμή, και ιστορίες γράφει...
Την πόρτα κλείνει ο τρελός, μήπως και δει τα λάθη...
ʼμα δεν νοιώθεις, μη μιλάς...Σώπα και μη δικάζεις...
Χίλια κεφάλια πέφτουνε, όταν εσύ δειλιάζεις...
Αν δεν πιστεύεις μη ρωτάς, κι αν δεν ακούς μη με κοιτάς...
Αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις...
Μίλτος Πασχαλίδης
στίχοι/μουσική: Δανάη Παναγιωτοπούλου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)