Χάος.
Κοιτάζω το χάος μου.
Δε με τρομάζει.
Ψύχραιμο χάος.
Έχεις ξαναδεί ψύχραιμο χάος;
Αυτό είναι που με τρομάζει.
Η ηρεμία.
Σαν θάλασσα γαλήνια.
Βουτούν οι σκέψεις.
Είναι αυτόνομες.
Και αυτοτροφοδοτούνται.
Βουτούν.
Μάτια ανοιχτά.
Να «ζήσουν» τη βουτιά.
Αλληλουχία σκέψης.
Επιφάνεια-πάτος.
Πάτος-επιφάνεια.
Τα μέτρια για τους μέτριους.
Επιφάνεια.
Δρόμος.
Βουνό.
Κορυφή.
Οι σκέψεις φτάνουν στην κορυφή.
Ξαποσταίνουν.
Η μια σκέψη παλεύει να σκοτώσει την άλλη.
Μάχη.
…και μία φόρα τρελή…
Σκίζει το κεφάλι μου.
Με σπρώχνει.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Ούτε που ξέρω πού πάω.
Ούτε πού γυρίζω το κεφάλι μου να δω ποιος υποκινεί τη «φόρα».
Ανηφόρα.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
«Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω πού πάμε…»
Αποφεύγω τα εμπόδια.
Στάση.
Μνήμες.
Παλεύω να τις διώξω.
«Ποιος μοιάζει με ποιόν…»
«Αν μου μοιάζω…».
Όχι, δεν θέλω παρελθόν.
Δεν θέλω μνήμες.
Πουθενά παρελθόν.
Μόνο «τώρα» φωνάζω.
Βουβά.
Βουβά φοβάμαι.
Ηχηρά θέλω.
Ηχηρά τρέχω.
Ηχηρά γελάω.
Βουβά μειδιώ.
Βουβά φοβάμαι.
Τρέχω.
Πιάνω.
Σέρνω.
Ξοδεύω.
Χρόνο.
Φόβο.
Αλήθειες.
Σκορπάω.
Ξαναμαζεύω.
Εμένα.
Σκόρπισα.
Λέξεις.
Εμένα.
…Δημιουργία!
Διώχνω.
Ό,τι περισσεύει.
Όποιον περισσεύει.
Μείναμε λίγοι.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Στάση.
Μνήμες ξανά.
Πρόσφατες.
Απαξιώνω.
Πρώτα εσένα.
Μετά εμένα.
Γίνεσαι «λίγος».
Γίνομαι.
Δεν γίναμε.
Σκορπάω.
Λέξεις.
Έμμετρες.
Άμετρες.
Σύννεφο.
Στοιβάζονται όλα.
Τα «αν».
Τα «τότε».
Τα «θα».
Τα «πάντα».
Τα «ποτέ».
«Αν-θρωποι», σκέφτομαι.
Με το «αν» το υποθετικό.
Ή μήπως αοριστολογικό;
Αφού αόριστοι είμαστε.
Και στον αόριστο μείναμε.
Μήπως το δυνητικό «αν»;
Για τις κρυμμένες δυνατότητες…
Tις δικές μου...
Τις δικές σου...
Tις άγνωστες.
Άγνοια.
«Αλήθεια», σκέφτομαι.
Με το «α» το στερητικό.
Στερεί.
Στερούμαστε.
Στερούμαστε αλήθειας…
Άνθρωποι.
Με «α» αθροιστικό.
Αθροίζονται.
Αθροίζουν.
Ένας.
Δύο.
Τρεις.
Τέσσερις…
«Ανθρώπινες σχέσεις».
Σε λάθος μέρος τις ψάχνεις.
Μέσα σου κοίτα.
Τη ζωή σου κοίτα.
Μέτρα.
Μέτρα τη ζωή σου.
Μέτρα.
Μέτρα για να την εγκλωβίσεις.
Μέτρα που τα ορίζεις εσύ.
«Μέτρο-μέτρο…όλο πιο μακριά…»
Και όλο πιο μέτριος θα φαίνεσαι στον καθρέφτη.
Χωρίς στολές.
Με συστολές.
Με ιδιότητες.
Οι ιδιότητες σχόλασαν.
Σχολάσαμε.
Δεν είναι διάλειμμα.
Διάλυση είναι.
Υπό διάλυση είσαι.
Διαλύω τις λέξεις.
Να μην υπάρχει καμία.
Μείναν τα προσχήματα.
Θυμάμαι την αφορμή μου.
Θυμάμαι τη δικαιολογία σου.
Για θυμήσου…
Ίδια λέξη.
Πρόφαση.
Κοινή χρήση.
Ταυτίστηκαν.
Εγώ στην αρχή.
Εσύ στο τέλος.
Εγώ αρχή.
Εσύ τέλος.
Εμείς αρχή.
Εμείς τέλος.
Τέλος είναι ο σκοπός.
Τον σκοπό ψάχνω.
Όχι, τη σκοπιμότητα ψάχνω.
Το παρελθόν δεν το ψάχνω.
Δεν επιστρέφει.
Ούτε επιστρέφεται.
Δεν έχω καν χρωστούμενα με αυτό.
Είχα με ‘σένα.
Δεν έχω πια.
Και να μου τα προσφέρεις,
δεν θα τα πάρω.
Τα πήραν τα χρόνια μαζί τους.
Και ήταν πολλά.
Τα χρωστούμενα.
Και είναι πολλά.
Τα χρόνια.
Απλώς έρχεται Σεπτέμβρης.
Και σε θυμάμαι.
Κάθε Σεπτέμβρη.
Και κάθε Δεκέμβρη.
Την αρχή.
Και το τέλος.
Το πρωταρχικό «εσύ».
Μπερδεύεσαι.
Μπερδεύομαι.
Μπερδεύω.
«Εσύ» μπλεγμένα στις λέξεις.
Μπλεγμένα μεταξύ τους.
Μπλέκω και το «εγώ».
Τα πλέκω.
Καμία απεύθυνση.
Πουθενά.
Ποτέ.
Λέξεις-καθρέφτες.
Καθρεφτίζουν λίγη σκέψη.
Κι αν πιστεύεις ότι σε βρίσκεις εδώ-λάθος κάνεις.
«Παρανόηση».
Δική σου…
Εδώ.
Λίγο καθέφτισμα.
Λίγη παρατήρηση.
Λίγη τάξη.
Λίγη σκόνη.
Λίκοι κόκκοι.
Κόκκοι τα «εσύ».
Στη γυάλα.
Γίνονται σωρός.
Σωριάζω λέξεις στο σωρό.
Σωριάζω εαυτούς.
Σωριάζομαι.
Ανοίγω τρύπα.
Γίνεται χάσμα.
«Ένα χάσμα που χωνεύει ό,τι σκέφτόμαστε», λέει ο Γλ.
Και ομίχλη.
Την επιβάλλω.
Ομιχλώδεις λέξεις.
Ομιχλώδης νους.
Ομιχλώδεις λέξεις να ξεκαθαρίσουν τον ομιχλώδη νου.
Έμπνευση.
Λίγη έμπνευση από τα χρώματα.
Τα αληθινά.
Από τους ανθρώπους.
Ως εκεί που φτάνει ο καθένας.
Απέχουμε.
Κι άλλο χάσμα.
Δεν με εμπνέεις.
Απέχεις από το χάος μου.
Απέχεις και δημιουργείς χάος.
Τι θα πει απουσία;
Και τι θα πει παρουσία;
Την ουσία κράτα, το δεύτερο συνθετικό.
Απορρίφθηκα.
Απέρριψα.
Ένα-ένα.
Ηττήθηκα.
Κέρδισα.
Ένα-ένα.
Ένας-ένας ερχόμαστε και φεύγουμε.
Ένα-ένα σκαλοπάτι.
Ανηφορίζουμε.
Και τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Ακάθεκτη.
Προορισμός δεν υπάρχει.
Γίνεται.
Γίνομαι.
Γίνομαι ο προορισμός.
Θες χρόνο μαζί μου.
Θέλω χρόνο μαζί μου.
Προηγούμαι.
Στόχος.
Εγώ.
Εμένα στοχεύω.
Εσύ αστόχησες.
Λίγα τα χρώματά σου.
Λίγο το μυαλό μου.
Πολλές οι αδυναμίες σου.
Μία-δυο οι δικές μου.
Χαραμίσαμε.
«…λίγη ζωή ακόμα…».
Μου μιλάς.
Δε σου μιλάω.
Με κοιτάς.
Δεν σε κοιτάω.
Δεν θα με μάθεις.
Δεν θα με πλησιάσεις.
«…Δεν σου ‘χω πει ακόμα τίποτα…».
Τίποτα.
Κρατάω λίγο από το τίποτά σου.
Άμμος είναι.
Γλιστράει από τα δάχτυλα.
Λίγη άμμος μένει στην παλάμη.
Τη ρίχνω στη γυάλα.
Μια γυάλα με «τίποτα».
Λίγο «τίποτα» στο «χθες».
Τίποτα λίγο στο "τώρα"…
«…κι άσε το αύριο για αύριο…»
MISTAKE
Don’t speak to me this way
Don’t ever let me say
Don’t leave me again
Don’t leave me again
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more..more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Don’t hug me this way
Don’t touch me this way
Don’t hurt me again
Don’t hurt me again
Don’t hug me this way
Don’t touch me this way
Don’t hurt me again
Don’t hurt me again
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Don’t let me make the same mistake again
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Don’t let me make the same mistake again
Don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Moby
