"Θάρρος ή αλήθεια";
Το θυμάσαι;
Πάντα διάλεγα «θάρρος».
Ξέρεις γιατί;
Λόγω έλλειψης θάρρους…
Γιατί η αλήθεια, θέλει θάρρος.
Και τη φοβόμαστε την αλήθεια.
Και τη φοβάμαι.
Λιγότερο πια.
Την επιδιώκω όμως.
Με θάρρος.
Στο δίλημμα διαλέγω την αλήθεια.
Στο παιχνίδι διαλέγω το θάρρος.
Μπορεί να λέω και ψέματα.
Μπορεί να θέλω και τα δύο.
Συνδυασμός γίνεται;
Είναι που δεν τα έχω καλά με τα διλήμματα.
Κι ας τα έχω καλά με τα παιχνίδια.
Με τα διλημματα στα παιχνίδια, ακόμη δεν έχω αποφασίσει.
Και δεν είναι αυτή περίοδος για αποφάσεις.
Μόνο για παιχνίδια.
Δεν έχω και πολλές λέξεις.
Κενά έχω.
Μνήμης.
Μικρές απώλειες.
Μικρές απουσίες.
Μεγάλες αγκαλιές.
Οι μεγάλες αποφάσεις μπορούν να περιμένουν
...τις μεγάλες στιγμές.
Οι μεγάλες στιγμές δεν περιμένουν.
Κάνουν μπαμ.
Μπροστά μου.
Στο μυαλό μου.
Θάρρος ή αλήθεια;
Είχα ευκολία στο θάρρος.
Έκανα τη ζημιά με χαμόγελο!
Την αλήθεια την απέφευγα.
Τη δική μου,
τη δική σου,
τη δική του,
τη δική μας.
Δεν έχω δυσκολία στο θάρρος.
Ούτε στην αλήθεια.
Στα μάτια σου, έχω.
...μια μικρή, τόση δα δυσκολία.
Νεοαποκτηθείσα.
Λέξεις, τέλος.
Δεν είναι καν εποχή για λέξεις.
Εποχή αλλαγών είναι.
Και δεν τα έχω καλά με τις αλλαγές γενικώς.
Με τις αλλαγές που γίνονται από 'μένα τα έχω καλύτερα.
Μεταβάσεις.
Παιχνίδια δεν είναι κι αυτές;
Και τώρα που είπα παιχνίδι:
Θάρρος ή αλήθεια;
Δεν αποφάσισα.
Και που αποφάσισα κάποτε;
Νομίζεις ότι εμείς βάζαμε τους κάνονες;
Ξέρεις πόσους δικούς μου είχα πατήσει;
Άλλους τόσους δικούς σου...
Παιχνίδι δεν ήταν;
"Θάρρος", έλεγες και κρυβόσουν.
"Θράσος", έλεγα και κρυβόμουν.
Η αλήθειες κρύβονταν μόνες τους.
Κρυφτό.
Τα φυλούσα συχνά.
Κι εσύ κρυβόσουν.
Πίσω από το δάχτυλό σου.
Κυνηγητό.
Κι εγώ έτρεχα.
Με κυνηγούσες φορώντας μάσκα αλήθειας.
Μετά αλλάξαμε ρόλους.
Τα αντίθετα.
Μετά μεγαλώσαμε.
Δεν ήθελα να τα φυλάω και βαριόμουν να κρυφτώ.
Κι εσύ δεν ήθελες να με κυνηγάς και βαρέθηκες να τρέχεις.
Και γίναμε μεγάλοι.
Και σταματήσαμε να παίζουμε ο ένας με τον άλλον.
Παίζαμε με τους εαυτούς μας.
Τους "εκπαιδεύαμε".
Έπαιζε κι ο χρόνος μαζί μας.
Πού χώρος για τα μεταξύ μας παιχνίδια...;
Εσύ άλλαξες ζωή κι εγώ μυαλό.
Και "συναντηθήκα" σήμερα με μια παλιά "στιγμή παιχνιδιού".
Με παλιούς, γνώριμους -υποτίθεται- δρόμους.
Εκεί που παίζαμε.
Στον "λίθο" ήρθαν αναμνήσεις.
Σε 'μένα κενό.
Τα "στίγματα" που έλεγα, ψέμα.
Δε στιγματίστηκαν οι δρόμοι.
Ούτε καν εγώ από τα παιχνίδια.
Από τις αλλαγες μόνο στιγματίστηκα.
"Αφού ο χρόνος τελικά όλα τα σβήνει..", ευτυχώς.
Τελικά ο μόνος πιστός στα παιχνίδια είναι ο χρόνος.
Μόνο αυτός παίζει με εμάς.
Αυτός φτιάχνει κανόνες και τους παραβαίνει.
Κρατάει, διαγράφει, συνωμοτεί,
ό,τι γουστάρει κάνει.
Κι εγώ ακόμη δεν αποφάσισα τί διαλέγω:
"Θάρρος ή αλήθεια...;"
...Και τί σημασία έχει...;
...Παιχνίδι είναι....
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ
Θυμάμαι ένα παιχνίδι που παίζαμε μαζί
Ρωτούσες από τι σ' αγαπάω πιο πάνω
Πιο πάνω από τη γη κι από τον ουρανό
Πιο πάνω απ' ό,τι ζω
Πιο πάνω απ' ό,τι φτάνω
Παιχνίδι είναι
Πες ό,τι σου 'ρθει μου 'λεγες
Παιχνίδι είναι…
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω αληθινά
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Παιχνίδι είναι;
Θυμάμαι κάτι βράδια που παίζαμε κι οι δυο
Το γέλιο σου νερό κι εγώ να ξεδιψάω
Σε ρώταγα θα 'ρθεις μαζί μου στο γκρεμό
Δώσ' μου ένα σ' αγαπώ και έλα όπου πάω
Παιχνίδι είναι
Πες ό,τι σου 'ρθει σου 'λεγα
Παιχνίδι είναι;
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω αληθινά
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω
Παιχνίδι ήταν
Πες ό,τι σου 'ρθει μου 'λεγες...
Μελίνα Ασλανίδου
στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
μουσική: Στέφανος Κορκολής
