Ο καλύτερος οιωνός για να ξεκινήσει ένα ταξίδι.
Το "getting away with it" των James στα ακουστικά.
Διακοπές.
Διακοπή.
Στην κυριολεξία.
Έφυγα αναζητώντας τα «χρωστούμενα»…
Το Ρέθυμνο δεν είναι μια οποιαδήποτε πόλη για ‘μενα.
Είναι η «καρμική» μου πόλη.
Σηματοδοτεί μια προσωπική μου επανάσταση.
Και μου τη θυμίζει κάθε φορά.
Νιώθω ότι ανοίγω ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών.
Ξεθωριασμένο.
Κι αυτό και οι αναμνήσεις.
Με μια χαραμάδα φωτός κάπου…
Η Κρήτη έχει «άλλη» μαγεία.
Τέσσερα άτομα.
Που και που περισσότερα.
Στις παραλίες.
Στους δρόμους.
Στο αμάξι.
Ταξίδια.
Κάθε μέρα κι ένα ταξίδι.
Κάποια στιγμή το gps γράφει «Προς Παράδεισο».
…Το πιστέψαμε!
Ερωτεύτηκα τη νότια Κρήτη.
Το Φραγκοκάστελο με μάγεψε.
Η φωτογραφική στο χέρι.
Δε χωράει τόση ομορφιά σε ένα «κλικ».
Δε χωράει καν στα μάτια.
Ξεχειλίζει.
Θάλασσα.
Μόνο θάλασσα ήθελα.
Να χάνεται το βλέμμα.
Να χάνεται στο απέραντο.
Να χάσω τις μέρες.
Να χάσω τον χρόνο.
Να χάσω το μυαλό μου.
Τα έχασα.
Όλα.
Μετά χαράς…
Ανεμελιά.
Η απόλυτη ανεμελιά.
Η σκέψη να μην τρέχει.
Η σκέψη να απολαμβάνει.
Να αφήνει τα μάτια να απολαμβάνουν.
Να χάνονται στα χρώματα,
Στα δίχως φτιασίδια χρώματα.
Απέριττη ομορφιά…
(απέριττους εαυτούς γιατί δεν έχουμε;)
…θάλασσα, ηλιοβασίλεμα, ρακή κι ο Χαρούλης στα ηχεία…
…χοροί στη μέση της εθνικής οδού…
…βραδινό μπάνιο…
…η «σοφή» Ν., ο «σοφός» Π.
…από κάπου ακούγεται ο Θηβαίος…
Το κινητό μονίμως «εκτός εμβέλειας».
Το ίδιο κι εγώ.
 |
| Φόδελε |
Επιστροφή στο Ρέθυμνο
«…είναι του δρόμου η χαρά», σκέφτομαι…
Ένας τοίχος γράφει…:
(«Ξύπνα ρε», θέλω να σου πω κι εγώ, αλλά…..
Σε σκέφτομαι. Μια φορά την ημέρα για 4,16 λεπτά αυστηρά- ίσα-ίσα να ακούσω το “mistake” του Moby- ξεχνάω το pause και σε σκέφτομαι. Σε σκέφτηκα… Σε σκεφτόμουν… Σε σκέφτ...…)
Βόλτες στα δρομάκια.
Τα έχω χιλιοπερπατήσει.
Κι όμως, δεν τα χορταίνω.
Χάνομαι χωρίς να χάνομαι.
Γνώριμα, μα τόσο άγνωστα.
Η (κάθε) επιστροφή στο Ρέθυμνο φέρνει μνήμες.
Θυμήθηκα.
Εμένα-εσένα.
Φυγές αστείες και πέρασαν χρόνια.
Κι ένα όνειρο, τρομακτικά αληθοφανές:
Εσύ κι εγώ-τόσο φυσιολογικά «μαζί». Ξύπνησα και μου φάνηκε τόσο φυσιολογικό το να σε πάρω τηλέφωνο, όσο φυσιολογικό ήταν και το να συναντηθούμε μετά από τριάμησι χρόνια, όσο φυσιολογικά συναντηθήκαμε πριν από οχτώ. Όλα φυσιολογικά κι εμείς όπως πάντα…αφύσικοι…
«Χίλιες σιωπές…», δικές μας.
Οι διακοπές ολοκληρώθηκαν (σχεδόν).
Κι εγώ ολόκληρη νιώθω (σχεδόν).
Και θέλω το pause να παραμείνει πατημένο (σχεδόν).
 |
| Φαλάσαρνα |
…
…Νομίζω ότι κάθε φορά που θα επισκέπτομαι το Ρέθυμνο θα ψάχνω χρωστούμενα.
Κάθε φορά θα βρίσκω και κάθε φορά δεν θα μου αρκούν.
Το Ρέθυμνο μου «χρωστούσε» έμπνευση κι εγώ του «χρωστούσα» λέξεις.
Πάντα όμως θα έχουμε οφειλές…(και οφέλη)
… «η λέξη "τέλος" είναι ένας κινούμενος στόχος»…
........
(η ταμπέλα που αγάπησα! Εκ μέρους κάποιου ευγενικού δήμου:)
And now, the end is near,
And so I face the final curtain.
My friends, I'll say it clear;
I'll state my case of which I'm certain.
I've lived a life that's full -
I've travelled each and every highway.
And more, much more than this,
I did it my way.
Regrets? I've had a few,
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.
I planned each charted course -
Each careful step along the byway,
And more, much more than this,
I did it my way.
Yes, there were times, I'm sure you knew,
When I bit off more than I could chew,
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall
And did it my way.
I've loved, I've laughed and cried,
I've had my fill - my share of losing.
But now, as tears subside,
I find it all so amusing.
To think I did all that,
And may I say, not in a shy way -
Oh no. Oh no, not me.
I did it my way.
For what is a man? What has he got?
If not himself - Then he has naught.
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows
And did it my way.
Yes, it was my way.
Frank Sinatra
