Μία
Δύο
Τρεις στιγμές.
Μία
Δύο
Τρεις λεξεις.
Ένας
Δύο
Τρεις άνθρωποι.
Μία
Δύο
Τρεις ζωές.
Μπερδευονται.
Οι στιγμές, οι λέξεις, οι άνθρωποι, οι ζωές.
Και αν το καλοσκεφτείς, όλα κρατανε λιγο.
Οι στιγμές,
Οι λέξεις,
Οι άνθρωποι,
Οι ζωές που μπερδευονται.
Και αν το καλοσκεφτείς πόσο παρών εισαι;
Στις στιγμές, στις λέξεις, στους ανθρώπους, στη ζωή…
Απών ή παρών;
Εσύ επιλέγεις.
Όχι οι συνθήκες.
Και τι σημασία έχει;
Μεταβαίνεις τόσο αθόρυβα από την παρουσία στην απουσία και από την απουσία στην παρουσία.
Μεταβαίνεις τόσο αθόρυβα απ’τη μία σκέψη στην άλλη.
Απ’τη μία στιγμή στην άλλη.
Περάσματα.
Είμαστε περάσματα στις ζωές των άλλων.
Περάσματα και αρπακτικά.
Περνάμε, αρπάζουμε, φεύγουμε.
Ξέρεις, δεν πιστεύω στην «τελεία».
Μου φαίνεται πολύ απόλυτο για σημείο στίξης.
Φταίει που δεν είμαι απόλυτη.
Σκέψου, πόσο συχνά βάζεις αποσιωπητικά.
Τελικά πόσα είναι αυτά που κρύβονται πίσω από τη σωρεία τελειών;
Και γιατί να μαντεύουμε;
Και γιατί να κουράζουμε το μυαλό μας;
Και ποιος σου είπε ότι μαντεύω σωστά;
Σου είπε κανείς ότι εσύ μαντεύεις σωστά;
Δεν είμαι η αντανάκλασή σου.
Ούτε η καλή, ούτε η κακή.
Είμαι η αντανάκλαση της στιγμής.
Προσαρμόζομαι.
Στα δεδομένα σου.
Στα δεδομένα που επιλέγω.
Δεν υπάρχει μυαλό τελευταία.
Ούτε θέλω να (σ)το «δώσω».
Έλλειψη έμπνευσης;;;
Ή μήπως η έμπνευση οδηγεί στη δυσκολία έκφρασης;
Πολλές ερωτήσεις…
Και μη φανταστείς ότι παίρνω τοις μετρητοίς τις απαντήσεις που ακούω…
Περισσότερο παρατηρώ.
Τον τρόπο που βάζεις στη σειρά τις λέξεις σου.
Τον τρόπο που αντιδράς στις δικές μου.
Οι λέξεις, όπλο.
Μπορεί και άμυνα.
Επίθεση, σίγουρα.
Μιλάω μηχανικά.
Ακούς μηχανικά.
(Την αμηχανία ποιος την εφηύρε γαμώτο;)
Τελικά, λες να προτιμώ τις τελείες;
Δεν αγαπώ όσα αποσιωπώνται, αντιθέτως.
Προτιμώ επίθεση.
Προτιμώ αμεσότητα.
Προτιμώ εσένα.
Pause.
Έχει πατηθεί.
Μια τουλάχιστον φορά τον χρόνο έρχεται μπροστά μου αυτό το κουμπάκι.
Το πατάω.
Και ζω την παύση.
Την νοητική ανά-παυση.
Ο παρατηρητής μέσα μου στέκεται και φωτογραφίζει.
Όχι εσένα μόνο.
Κι εμένα.
Όλα τα «εσύ» με τα οποία αλληλεπιδρώ.
Φωτογραφίζει ίχνη.
Φωτογραφίζει μεταβάσεις.
Λέξεις δεν φωτογραφίζει.
Προτιμά να «απασχολείται» με την απουσία τους.
Εκτός από τις τυπικές.
«Ας κρατάμε τους τύπους, τα προσχήματα…»
(υποθέτω ότι όποιος εφηύρε την αμηχανία, εφηύρε και τα «τυπικά», ε; Δεν το λες και φοβερή ανακάλυψη…).
Το μυαλό μου κάνει διακοπές.
Τα τείχη έχουν υψωθεί μπροστά μου.
Μη σου ακουστεί «ρομαντικό»…
Δεν περνάει τίποτα μέσα.
Καμια σκέψη υπό επεξεργασία.
Μπορείς να το πεις και …ανεμελιά.
Μπορείς να το πεις και ανοσία.
Μπορείς να το πεις και απουσία (ενδιαφέροντος).
Τελικά ίσως είναι και εποικοδομητικό.
Κάθε εικόνα και μια πληροφορία.
Χωρίς υπονόημα.
Σαν αληθινή γραπτή λέξη.
Τη γράφεις, τη δηλώνεις και λήγει.
Ημερομηνια παρασκευής και ημερομηνία λήξης.
Μία ημερομηνία και για τα δύο.
Λίγο φως.
Λίγη ενοχή.
Λίγο «θέλω».
Και λίγο «εσύ».
Πολύ λίγο.
Λίγο μπερδεύεται με το «εγώ».
Και λίγο «εμείς».
Τα λόγια λίγα.
Χαζά.
Λίγο χαζά.
Πολύ χαζά.
Και υπάρχεις σε όλα αυτά που δεν ψάχνω.
Παραδόξως.
Μια-δυο επιτυχίες.
Μια-δυο μέρες χαράς.
Μια δυο επιθυμίες.
Στην τρίτη καιγόμαστε.
Και το πρόβλημα δεν είναι οι λέξεις που δε βγαίνουν.
Το πρόβλημα είναι οι λέξεις που δεν εμπνέονται να βγουν.
Τις κοίμισες.
Ή αυτοκτόνησαν.
Τελεία.
(έχω γράψει ξανά ότι έχω μια αδυναμία στη φωνή του Σταύρου Σιόλα, ε;
Ήταν ο νικητής του φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006 με το τραγούδι "Της άρνης το νερό".
Μόλις κυκλοφόρησε η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του από την "Ακτή".)
ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Πώς κατάφεραν αλήθεια τα πανέμορφα σου μάτια
και μαχαίρωσαν
Με μαχαίρωσαν
Μέσα στα μισά της νύχτας
χίλια χρόνια σκαλοπάτια τα προσπέρασα
Με πρόσπερασαν
Όπως με τα παραμύθια
μές στα χάρτινα παλάτια
Όλα τέλειωσαν
Τι να πω να με πιστέψεις
Το όνειρό μου στο κορμί σου
Θέλει έρωτα
Ακυβέρνητες οι λέξεις
Καρφωθήκαν στη σιωπή σου
Αφανέρωτα
Όπως με τα παραμύθια
μές στα χάρτινα παλάτια
Όλα τέλειωσαν
Τ' άρματά σου πήραν θέση
Σφαίρες ρίχνουν της αβύσσου
Ανελέητα...
Σταύρος Σιόλας
στίχοι: Πόλυς Κυριάκου
μουσική: Σταύρος Σιόλας
