"ΟΛΑ ΜΠΕΡΔΕΥΟΝΤΑΙ ΓΛΥΚΑ..."

Έχεις νιώσει ποτέ ότι οφείλεις να απολογηθείς στον εαυτό σου;
Ότι πρέπει να δώσεις λόγο για τις πράξεις σου;
Έχεις νιώσει ποτέ αυτούς τους κύκλους που εισβάλουν στη ζωή σου ανυποψίαστα;
Έχεις νιώσει ποτέ ότι θυμάσαι περισσότερα απ’όσα θα έπρεπε ή απ΄όσα θα ήθελες;
Έχεις νιώσει ότι μαζί με τον απολογισμό υπάρχει κι η ευγνωμοσύνη;
Δεν ξέρω σε ποιόν.
Στο άπειρο.


Κάνεις ξεσκόνισμα.
Οριοθετείς.
Διώχνεις.
Φτιάχνεις κουτάκια.
Τοποθετείς μέσα σκέψεις, στιγμές, ανθρώπους.
Χωράνε οι άνθρωποι σε κουτάκια;
Χωράνε.
Κι εσύ κουτάκι συμμαζέματος στη ζωή κάποιου άλλου είσαι.


Κάποια στιγμή νιώθεις ότι δεν έχει ούτε μπρος, ούτε πίσω.
Έχουν συσσωρευτεί τριγύρω σου «εκκρεμότητες».
Σου φωνάζουν, σου κλαίνε, κλαίγεσαι κι εσύ.
Χέρια δεμένα εδώ δεν έχει.
Δεν υπάρχει ως επιλογή.
Αρχίζεις και μαζεύεις.
Συμμαζεύεις.
Ό,τι σου περισσεύει.
Ο,τι σου τρώει ενέργεια.
Αρχίζεις και μαζεύεις τις λέξεις σου.
Αρχίζεις και σκοτώνεις αυτές που δε γεννήθηκαν.
Ξεκαθάρισμα και ηρεμία λογικής.


Περνάς το τούνελ του ορθολογισμού.
Το έχεις νιώσει;
Να βλέπεις τα πάντα ευθύγραμμα.
Γωνίες παντού.
Με αγωνίες ισοπεδωμένες.
Με σκέψεις κοφτές.
Με ματιές που φωτογραφίζουν απλώς.
Χωρίς ερέθισμα.
Σαν ζωή που βιώνεται στο «τώρα» της.
Χωρίς «πριν» και «μετά».
Δεν είναι απαραίτητα κακό.
Ούτως ή άλλως έρχεται η στιγμή που αυτό που αδιάφορα σιγοβράζει, ξεχειλίζει.
Και μετά όλα είναι ερεθίσματα.
Σαν δικαίωμα που στερείσαι κι όταν το πάρεις πίσω κάνεις κατάχρηση.
Κάνουμε όλοι καταχρήσεις.
Σε σκέψεις, σε ενέργεια, σε ανθρώπους.
Κατάχρηση ουσίας δεν κάνουμε.
Καλά θα ήταν.
Να προσδιορίζουμε την ουσία και να τη γευόμαστε με μανία.




Καμία φορά τα βλέμματα αποπροσανατολίζονται.
Καμία φορά περιπλέκεται η αλήθεια.
Καμιά φορά ανοίγεις την πόρτα του λαβύρινθου και αποφασίζεις να περιπλανηθείς χαρούμενος μέσα.
Το «άγνωστο» σε σαγηνεύει μωρέ.
Ανοίγεις κι εσύ τις πόρτες σου.
Να μπει όποιος θέλει.
Να μπει όποιος θέλεις.
Με την καχυποψία θαμμένη.
«Να αλλάξουμε για λίγο για εαυτό».
Να ανταλλάξουμε για λίγο εαυτούς;
Να δω τι κρύβεις σε αυτό το μυαλό.
Να γίνω κι εγώ τροχιά ανάμεσα στις τροχιές του νου σου.
Να τρέξω για λίγο και να κλέψω ό,τι μπορώ.
Να μη στο δώσω ποτέ πίσω.
Ενθύμιο.
Δε δικαιούμαι ένα ενθύμιο;
Και ξέρω, κάποια στιγμή θα νιώσω ότι πιάνει χώρο, θα το ονομάσω «περιττό» και θα το ρίξω στα σκουπίδια.
Θα ρίξω κι εγώ μια βουτιά εκεί μέσα.
Μετά θα σκαρφαλώσω σαν να μην τρέχει τίποτα.
Θα περιφέρομαι γύρω από τον γκρεμό και θα σφυρίζω ανυποψίαστα.


Τα τραγούδια υπερβάλλουν.
Πάντα υπερέβαλλαν.
Γι’αυτό τα αγαπάω.
Γιατί εκείνες τις στιγμές επιτρέπονται οι υπερβολές.
Και οι καταχρήσεις συναισθήματος.
Και οι βουτιές στα σκουπίδια.
Και οι πνιγμοί.
Και μετά, πάλι, σαν να μην τρέχει τίποτα.


Τα δεμένα χέρια δεν είναι πρόβλημα.
Τα δεμένα μυαλά είναι το θέμα.
Οι δεμένες σκέψεις.


Είναι αστείος ο τρόπος που περνάς από την κένωση στην πλήρωση και το αντίθετο.
Είναι αστείος ο τρόπος που σωπαίνεις και ακόμα πιο αστείες οι λέξεις που βρίσκεις να πεις.
Είμαστε βγαλμένοι από αστείο.
Από αυτά που δεν έχουν ανακαλύψει το όριο.


Ένα βήμα πιο ‘κει,
Μια οπτική παραπέρα
Και όλα τα ίδια μοιάζουν αλλιώς.
Aνατροπή.
Έρχεται η στιγμή που διαγράφει το προηγούμενο συναίσθημα.
Διαγράφει όλα τα παραπάνω.
Έρχεται θεωρητικά απρόσμενα.
Αλλά υπάρχει και μια αίσθηση «συνέπειας».
Αρχίζει και ρίχνει πινελιές.
Αυτή δεν είναι η «σωστή» αλληλουχία;
Αφού «πρέπει» να υπάρχει ισορροπία.
Και υπάρχει.
Δεν ξέρω πώς.
Δεν ξέρω γιατί.
Δεν ξέρω αν την προκαλείς εσύ.
Ή εγώ.
Υπάρχει.
Το τραγούδι την ονομάζει «κρυμμένη αρμονία».


Υπάρχει αυτή η «κρυμμένη αρμονία».
Στις λέξεις σου.
Στη μνήμη μου.
Στη μνήμη σου.
Στις λέξεις μου.
Και θυμήθηκα εκείνο το μεσημέρι, το γκρίζο, το απόλυτα γκρίζο με μερικές στάλες βροχής, με αλήθειες μισές και το «knocking on heaven’s door» να μας συνοδεύει.
Κατά το ήμισυ.
Το υπόλοιπο ήρθε σε δόσεις.
…


Η λέξη «ανάγκη» συγγενεύει ετυμολογικά με τη λέξη «αγκαλιά».
Το ήξερες;
Στο λέω για να μην «κατηγορήσεις» ποτέ την ανάγκη για αγκαλιά.
Αφού συνδέονται ετυμολογικά, έχεις κάθε άλλοθι…
Άλλοθι, τι λέξη κι αυτή…
Υπάρχουν στιγμές που μου παρέχουν άφθονα άλλοθι.
Υπάρχουν στιγμές που ανοίγω μια τρύπα και τα θάβω μέσα ζωντανά.
Κι εσύ, υποθέτω.


Νομίζω ότι σπούδασα τις λέξεις για να μη συνηθίσω να τις ξοδεύω άσκοπα.
Δεν τις ξοδεύω άσκοπα.
Δεν τις ξοδεύω καν.
Οι λέξεις έχουν δύναμη.
Δεν είναι παίξε-γέλασε.
Τις μετράω.
Αυθόρμητη δεν είμαι.
Ποτέ δεν υπήρξα.
Το μόνο αυθόρμητο πάνω μου είναι το χαμόγελο και τα χέρια μου.
Αν ποτέ γίνω αυθόρμητη με τις λέξεις, θα είναι υπέρβαση.
Κερδισμένη.
Οι λέξεις είναι το μοναδικό μέσο που καταφέρνει να μετατρέπει το χάος σε κόσμο.
Κι αν σκεφτείς ότι η λέξη «κόσμος» είναι από το «κοσμῶ» και σημαίνει «στολίδι», καταλαβαίνεις ότι οι λέξεις απλώς στολίζουν.
Οι πράξεις, όμως, μαγεύουν.


Η μνήμη παίζει μαζί μου τις τελευταίες ημέρες.
Προβάλλει συνεχώς σκέψεις παλιές.
Και τις αντιπαραβάλλει με πράξεις που ήρθαν μετά.
"Όλα μπερδεύονται γλυκά..."
Και προκύπτει χαμόγελο.
Για πολλά.
Έχει μια ομορφιά αυτό.


Ώρες-ώρες η άνοιξη έρχεται και κάθεται μέσα μου.
Ώρες-ώρες γίνεσαι άνοιξη.

..........................................................................................................

(Α! Υπάρχει και link πάνω δεξιά, αλλά το γράφω και εδώ:
Κάθε Τρίτη, 22:00-24:00 η «Πρωτόπλαστη» κάνει εκπομπή στο moreradio και αναρωτιέται:
«Για όλα φταίει η Εύα…;»
Θα χαρώ να τα πούμε και από εκεί!
www.moreradio.gr)

.........................................................................................................




ΟΛΑ ΜΠΕΡΔΕΥΟΝΤΑΙ ΓΛΥΚΑ


Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει
τα φώτα ανάψανε δειλά
δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει
κι όλα μπερδεύονται γλυκά.


Κι εγώ μες στα δικά σου μάτια
πώς βρήκα πάλι τη ρωγμή
και πέφτω με την ίδια ζάλη
την ίδια τρέλα και ορμή;


Δεν είναι πως σε περιμένω
και βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ είν’ αφημένο
ό,τι απόμεινε μισό.


Με φτάνουν τα μικρά σου νέα
με πολιορκούν από παντού
μοιάζει η ζωή σου να ’ναι ωραία
και η καρδιά σου να ’ναι αλλού.


Κι εγώ μ’ αυτή την απορία
που μήνες τώρα κουβαλώ
για ποιά κρυμμένη αρμονία
εσύ είσαι εκεί κι εγώ εδώ.


Δεν είναι πως σε περιμένω
και βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ είν’ αφημένο
ό,τι απόμεινε μισό.


Ο δρόμος φαίνεται μπροστά μου
να ξετυλίγεται ανοιχτός
εγώ ανοίγω τα φτερά μου
μα ειν’ ο ορίζοντας θολός.


Όσο κι αν μου ’λεγες μωρό μου
«εσύ είσαι πλάσμα φωτεινό»
εγώ είμαι εδώ χωρίς το φως μου
και φως μου εσύ δεν είσαι εδώ.


Δεν ξέρω πια να περιμένω
κι ας βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ είν’ αφημένο
εκείνο το άλλο σου μισό.


Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει
τα φώτα ανάψανε δειλά
δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει
κι όλα μπερδεύονται γλυκά...




στίχοι: Μελίνα Τανάγρη
μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Μελίνα Τανάγρη

"ΟΝΕ..."

Η αμηχανία του «μετά».
Και η αοριστία του «τώρα».
Η ομορφιά του απροσδιόριστου.
Που βήμα-βήμα παίρνει μορφή.
Δε χωρούν αναβολές.
Ήρθες να γεμίσεις ένα «τώρα».
Χωρίς καθυστερήσεις.
Μια απλή διεκδίκηση.
Με διεκδικείς από το μυαλό μου.
Από τον εαυτό μου.
Με όπλα υγιή.
Κι ένα φωτεινό γαλάζιο.
Που σπάει άμυνες.
Ψέματα.
Οι άμυνες ραγισμένες ήταν.


...

Ρε συ φοβήθηκες την υπέρβαση.
«το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα».
Εσύ υπογραμμίζεις.
Παλεύεις να πιαστείς.
Τη θες την ασφάλεια.
Κι εγώ σβήνω λέξεις.
Φορτίο οι λέξεις.
Εσύ καθορίζεσαι.
Κι εγώ σε θέλω ακαθόριστο.
Ανεβοκατεβάζεις τείχη.
Ανεβοκατεβάζω άμυνες.
Αυξομειώνω συλλαβές.
Αυξομειώνεις εντάσεις.
Μπαινοβγαίνω στο «κάτι».
Μπαινοβγαίνεις στον εαυτό σου.
Μια υπέρβαση μωρέ.
Να δούμε αν αντέχουμε.
Θες να συλλέξουμε τις «αμοντάριστες στιγμές» μας;
Να μας παρατηρήσουμε…
Να κάνουμε μια περίληψη.
Να βρούμε τα βασικά σημεία.
Να βάλουμε και πλαγιότιτλους.
Αφού «πλαγίως» λειτουργούμε…
Και οι τίτλοι μας βολεύουν.
Να γράψουμε και μια έκθεση…
Πρόλογος-κυρίως θέμα-επίλογος.
Πού μας τοποθετείς;


Παρατηρώ τριγύρω μου τις «δόσεις».
Όλα με δόσεις.
Εαυτοί που «δίνονται» με δόσεις.
Αγάπη με δόσεις.
Φιλιά με δόσεις.
Αγκαλιές με δόσεις.
Αύριο θα τα πάρω όλα πίσω.
Μεθαύριο θα σου δώσω περισσότερα.


Εαυτοί σε αμηχανία.
Μηχανεύονται άμυνες.
Κι όχι επιθέσεις.
Άμυνες από συνήθεια.
Κι η αλήθεια περισσεύει.
Σαν χαρτάκι που κόπηκε σε κομμάτια.
Και σκορπίστηκε σ’έναν δρόμο.
Σαν εαυτός.
Επιμερισμένος.


Πιάνω λέξεις, αλλά -στο βάθος- ψάχνω εξίσωσεις.
Γράφω σκέψεις, αλλά -στην ουσία- ζω με πράξεις.


Μπορεί και να θέλω απαντήσεις.
Μπορεί και να μη με αφορούν.
Μπορεί και να «μπορεί»...
Μπορεί και να «μην μπορει»...


«Θα».
Με περικυκλώνει ένα «θα» και βάζω φωτιά να το κάψω.
Παίζω με κάρβουνα.
Παίζεις με τα ίδια κάρβουνα, αλλά με κλειστά μάτια.


Παίζω με «θα», παίζεις με «αν».
Λες να βρεθούμε κάπου;


Σωρεία λέξεων.
Χωρίς βαθύτερα κίνητρα.
Τα έχω κάψει προ πολλού αυτά.
Τα βαθύτερα.
Τα κίνητρα δεν τα καίω.
Θα καώ μαζί τους αν καούν.
Με αλήθεια στο μυαλό πορεύομαι.
Τα υπόλοιπα είναι ταξίδια.
Το μυαλό είναι το καράβι.
Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θέλω να πνιγώ;
Την ασφάλειά μου τη διαχειρίζομαι.
Και καμιά φορά της φοράω ένα «αν» που εγώ ως υποθετικό το τοποθετώ, αλλά οι άλλοι λένε ότι είναι στερητικό.
Ανασφάλεια σχηματίζεται, όπως και να ‘χει.

Παρατάω τις λέξεις μέχρι να νιώσω ότι ασφυκτιώ ανάμεσά τους.
Καμιά φορά σκέφτομαι ποιος τις έχει περισσότερη «ανάγκη», εγώ ή εσύ;
Εγώ ή αυτές;
Αυτές ή εσύ;
Και καμιά φορά το «εσύ» έρχεται και φεύγει, σαν να κάνει επίσκεψη, το κερνάω μια «στιγμή», με κερνάει λίγο «μυστήριο» και μετά ο καθένας σπίτι του.
Ενίοτε δεν του βγάζω τη μάσκα.
Δεν θέλω να αποκαλυφτεί το πρόσωπό του.
Ούτε καίγομαι να μάθω αν υφίσταται.
Είναι ένα «εσύ».
Περιλαμβάνει κάποιες λέξεις.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Ένας εαυτός που μπορεί και να μην υπάρχει.
Ένας εαυτός που έχει στοιχεία από εμένα.
Από εσένα.
Απ’τον οποιονδήποτε.


Κι έρχεται ένα «γαλάζιο» από το πουθενά και γεννάει φως και καχυποψία.
Και ζεύγη αντιθέτων που σπάνε.
Σαν τις απολυτότητες.


Ρε συ δες πόση απάθεια διασκορπισμένη υπάρχει.
Αρχίζω να πιστεύω ότι ανήκει στους στόχους των ανθρώπων.
Σαν τη συνήθεια.
Τα συνηθίζουμε.
Όλα.
Σαν αυτοσκοπός.


Τα «ναι» μου δύσκολα τα λέω.
Σ’αυτά που δεν αλλάζουν γίνομαι ολόκληρη μια «κατάφαση».
Σ’αυτά που αλλάζουν γίνομαι ολόκληρη μια «άρνηση».
Με νύχια και δόντια.


Κατά τα’άλλα,
πιο δεκτική απ’όσο φαντάζεσαι,
πιο φοβισμένη απ’όσο δείχνω,
πιο ... απ’όσο νομίζω-εις-ει...


Καταφάσεις θέλω.
Να πνιγώ στις καταφάσεις.
Οι ερωτήσεις καλές είναι…
Αλλά κουράζουν.
Απ’την άλλη, σκέφτομαι, αν παίρναμε απάντηση στα «γιατί» μας, θα ήταν πολύ πεζή η ζωή μας…


Μπαίνω σε έναν κύκλο,
Αρχίζω και στριφογυρίζω,
Αρχίζεις και στριφογυρίζεις στο μυαλό μου.
Σε αντίθετη τροχιά οι στροφές.
Γυρίζω.
Γυρίζω..
Γυρίζω…
Και ξέρω ότι στο τέλος θα πέσω κάτω.
Ζαλισμένη.
Κουρασμένη.
Θα έχω κενά μνήμης.
Θα γεμίζω κενά συναισθηματικά.
(θα «γεμίζω» ή θα ΤΑ «γεμίζω»…;)
και θα γίνεις μνήμη…..
Ή κενό να πέσω.
Κενό μνήμης.


(το mixpod με κούρασε. Αρνήθηκε κάθε συνεργασία και κάθε επιλογή. «One» από Johnny Cash ήθελα, αλλά δεν… Μετά προσπάθησα για «Εμείς οι δυο» από Πρωτοψάλτη, αλλά δεν ξανά…  Αν δεν έχεις πατήσει το play πάνω-πάνω, στερείσαι την ωραιότερη (κατ' εμέ) εκτέλεση του "Οne" των U2.)

ΟΝΕ...

Is it getting better?
Or do you feel the same?
Will it make it easier on you now?
You got someone to blame
You say

One love
One life
When it's one need
In the night
One love
We get to share it
Leaves you baby if you
Don't care for it

Did I disappoint you?
Or leave a bad taste in your mouth?
You act like you never had love
And you want me to go without
Well it's

Too late
Tonight
To drag the past out into the light
We're one, but we're not the same
We get to
Carry each other
Carry each other
One

Have you come here for forgiveness?
Have you come to raise the dead?
Have you come here to play Jesus?
To the lepers in your head

Did I ask too much?
More than a lot.
You gave me nothing,
Now it's all I got
We're one
But we're not the same
Well we
Hurt each other
Then we do it again
You say
Love is a temple
Love a higher law
Love is a temple
Love the higher law
You ask me to enter
But then you make me crawl
And I can't be holding on
To what you got
When all you got is hurt

One love
One blood
One life
You got to do what you should
One life
With each other
Sisters
Brothers
One life
But we're not the same
We get to
Carry each other
Carry each other

One

One...

(U2)

εδώ: Johnny Cash

"σαν ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ..."

Θα μπορούσα να σου μιλάω με τις ώρες για τον Μελωδία.

Αφήνω, όμως, τους συναισθηματισμούς στην άκρη (και δεσμεύομαι κάποια μέρα να σου πω…).

Ο Μελωδία FM 99,2 από τις 16/2 μεταδίδει μέσω playlist.

Η διεύθυνση δεν επιτρέπει στους παραγωγούς να βγαίνουν στον αέρα περισσότερες από τρεις-τέσσερις φορές την ώρα.

Πλήρης απαξίωση του ραδιοφωνικού παραγωγού και μετατροπή του σε εκφωνητή.

Ο Μελωδία ήταν ο τελευταίος ελεύθερος ιδιωτικός ραδιοφωνικός σταθμός αυτού του είδους.

Ο Μελωδία ήταν οι άνθρωποί του.
Οι εκπομπές τους.
Ήταν ραδιόφωνο χαρακτήρων που έχει μετατραπεί σε μια ψυχρή και ανέμπνευστη λίστα.
Λείπει η έκφραση, η επιλογή, η μαγεία, το ταξίδι.


Εμείς, ως ομάδα ακροατών, αρχικά δημιουργήσαμε ένα group στο facebook (κλικ εδώ) και στη συνέχεια αποφασίσαμε να διοργανώσουμε μια συναυλία στο πλαίσιο των 20 χρόνων του Μελωδία FM 99,2.
(κλικ εδώ για το link στο fb).

Επικοινωνούμε οι ίδιοι με τους καλλιτέχνες και αυτοοργανωνόμαστε έξω από καλλιτεχνικά ή μη κυκλώματα, διαφημιστές, δισκογραφικές εταιρίες. Τα κίνητρά μας είναι αυστηρά συναισθηματικά και μουσικά.

Γιορτάζουμε το ελεύθερο ραδιόφωνο.
Διεκδικούμε το ελεύθερο ραδιόφωνο.
Για να μην «παίζουν τα ραδιόφωνα τραγούδια για το τίποτα γραμμένα…»
Και για να μην το συνηθίσουμε… «Δεν βρίσκω τίποτα που να μην το συνηθίσαμε».

Σας παραθέτω πιο κάτω και το δελτίο τύπου.

Εδώ είναι και το blog της συναυλίας: http://freemelodiafm.blogspot.com/

Bloggers, αναγνώστες ή όποιος περάσει τυχαία η μη από εδώ, παρακαλώ, με κάποιον τρόπο διαδώστε το!

Θα βρεθούμε εκεί…

(για οποιαδήποτε πληροφορία-λεπτομέρεια χρειαστείτε, αφήστε σχόλιο ή στείλτε μου e-mail στη διεύθυνση που υπάρχει στη δεξιά στήλη «επικοινωνία»)


20 ΧΡOΝΙΑ ΜΕΛΩΔIΑ: ΜΙΑ ΓΙΟΡΤH ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΕYΘΕΡΟ ΡΑΔΙOΦΩΝΟ
Μια βραδιά από ακροατές για ακροατές!


Η Ομάδα "Πιάσε Μελωδία, αλλά μην το πεις σε κανέναν" γιορτάζει τα 20 χρόνια του Μελωδία και διοργανώνει συναυλία με τους καλλιτέχνες που έμαθε να αγαπάει μέσα από την συχνότητά του.


ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ
ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
(Λ. Κατσώνη 189, Άγιοι Ανάργυροι)
Είσοδος Ελεύθερη


Μέχρι στιγμής έχουν επιβεβαιώσει την συμμετοχή τους οι:


ΑΛΚΑΙΟΥ ΛΕΝΑ
ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ ΡΙΤΑ
ΒΟΥΜΒΑΚΗ ΜΑΡΙΑ
ΔΑΒΑΡΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ
ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ ΦΟΙΒΟΣ
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΖΟΥΔΙΑΡΗΣ ΝΙΚΟΣ
ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΚΑΛΤΣΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (μπασίστας των Υπογείων Ρευμάτων)
ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ ΘΕΜΗΣ
ΚΑΡΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΛΟΥΚΑ ΜΑΡΙΑ
ΜΠΑΜΠΑΛΗ ΑΝΔΡΙΑΝΑ
ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ ΝΑΤΑΣΣΑ
ΝΕΓΚΑ ΓΙΩΤΑ
ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ ΜΙΛΤΟΣ
ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΛΕΝΑ και οι συνεργάτες της
ΡΙΖΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
ΤΡΙΦΩΝΟ
ΦΑΦΟΥΤΗ ΜΑΡΙΕΤΤΑ
ΧΑΡΟΥΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΓΙΩΡΓΗΣ


ενώ εκκρεμεί η επιβεβαίωση και από άλλους αγαπημένους μας καλλιτέχνες για την οποία θα σας κρατάμε ενήμερους!


Ο Μελωδία εδώ και μερικές μέρες παίζει μουσική με playlist. Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί μιλάνε στον αέρα μόνο τρεις-τέσσερις φορές την ώρα. Ο Μελωδία τις τελευταίες μέρες έχει πάψει να είναι ελεύθερο ραδιόφωνο!
Γιορτάζουμε το ραδιόφωνο που αγαπήσαμε. Ενώνουμε τις φωνές μας για μη γίνει ανάμνηση το καλό τραγούδι, ο ραδιοφωνικός λόγος, ο πολιτισμός της μουσικής. Γινόμαστε όλοι μαζί "η φωνή σε όσα δεν έχουν φωνή". Σας προσκαλούμε να γιορτάσετε μαζί μας μια ραδιοφωνική γενιά που μας μεγάλωσε. Ο Μελωδία μας έμαθε να αγαπάμε τα τραγούδια και να τραγουδάμε ό,τι αγαπήσαμε. Ο Μελωδία μας έμαθε ότι το καλό τραγούδι μπορεί να ερωτεύεται, να γιορτάζει, να επαναστατεί, να δακρύζει, να ζει!


Για όλα όσα έγιναν τραγούδι και για όλα όσα θέλουμε να γίνουν:
Έλα μαζί μας και Ξαναπιάσε Μελωδία!





(και επειδή πάντα υπάρχει τραγούδι στις αναρτήσεις, "Σαν Ραδιόφωνο", ελπίζοντας στη διαγραφή του "σαν"...)


ΣΑΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

Σαν ραδιόφωνο που παίζει ξεχασμένο
ερασιτέχνης στη ζωή κι όμως πηγαίνω
και επιμένω να ονειρεύομαι ασταμάτητα
με μια φωνή που χρόνια πνίγουν τα παράσιτα...


Κι όπως αλλάζω το σταθμό
ζωή αλλάζω και σκοπό
και βάζω πρόγραμμα στην τύχη
όσο βαστάει ένα ξενύχτι
μεσάνυχτα σε μια πλατεία
κάθε σταθμός και ιστορία...


Σαν ραδιόφωνο που παίζει ξεχασμένο
σε κάποια έρημο στην άμμο βυθισμένο
εκεί που όλοι πάντα ψάχνουμε μιαν όαση
κι όμως κανένας δε ζητάει πια ακρόαση...


Κι όπως τελειώνει η εκπομπή
έρχεται-φεύγει η ζωή
πέφτει το σήμα για ειδήσεις
και πως να φτιάξεις αναμνήσεις
μεσάνυχτα σε μια πλατεία
κάθε σταθμός και ιστορία...




Γρηγόρης Ψαριανός
στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής
μουσική: Νότης Μαυρουδής

"THANK YOU..."

Ζωή.
Τρέχει ασταμάτητα.
Δεν την προλαβαίνουν οι λέξεις.
Ποτέ δεν την πρόλαβαν.
Κι αν κυνηγάς τις λέξεις που κυνηγούν τη ζωή, χάνεις το στόχο σου.
Σε προσπερνάει.
Κι ο στόχος και η ζωή.
Δεν με κυνηγούν οι λέξεις.
Ούτε εσένα.
Δε μας κυνηγάει καμία λέξη.
Δε μας κυνηγάει τίποτα.
Ώρες-ώρες κυνηγάμε λίγη ζωή (ακόμα).
Και ώρες-ώρες έρχεται και σε πνίγει.
Με τη μορφή χαράς.
Με τη μορφή λύπης.
Με τη μορφή χρόνου που διαρκεί λίγο.
Με τη μορφή χρόνου που διαρκεί πολύ.


Τι μετράει πιο πολύ: η ένταση ή η διάρκεια;
Ένα δυνατό γέλιο ή ένα διαρκές χαμόγελο;
(Πόση διάρκεια έχει το «διαρκές»…;)


Είναι που υπάρχει μια συμπαντική δικαιοσύνη που διέπει τα πάντα.
Και αυτό με καθησυχάζει.
Και 'σένα να καθησυχάζει...
Είναι κι η πόρτα που ανοίχτηκε.
Είναι που βούτηξα μέσα και θα μάθω να περπατάω κι εκεί.
Είναι που βρίσκομαι ήδη στο μεταπτυχιακό που ονειρευόμουν…


« Άλλο δε ζήτησα στη ζωή παρά να φθάσω στην ευγνωμοσύνη», έγραψε ο Ρίτσος.
Έστω και για μια στιγμή, λέω.
Έστω και για μια μέρα.
Έστω…
Να τα αθροίσω και να είναι το πρόσημο θετικό.
...είναι.


Κι είναι που παίρνω τον ρόλο του παρατηρητή τόσο συχνά που ξεχνάω να ζήσω τη στιγμή.
Εκτός κι αν παρατηρώ εσένα.
Εκεί, μόνο τη στιγμή κρατάω.
Μόνο αυτή έχω.
Και μόνο αυτή ευγνωμονώ.
Και αποφεύγω να παρατηρήσω εμένα.
Με αφήνω τόσο ελεύθερη.
Σαν παιδί που ξεχνιέται μέσα στην αφέλειά του.
Σαν παιδί που παίζει, που το παιχνίδι το νιώθει σαν ζωή, που δεν ξέρει τι θα πει ρόλος, ξέρει μόνο ότι τα παιχνίδια συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και το βράδυ που κοιμάται, που δεν παίζει μαζί τους.
Τα παιχνίδια παίζουν μόνα τους.
Σαν παιδί.
Σαν ζωή.
Σ-αν.

«Καταθέτω τα όπλα μου στο γέλιο σου».
Τι κι αν κατέθετα το γέλιο μου στα όπλα σου…
Η λογική, μάτια μου, είναι άμμος.
Με λίγο νεράκι γίνεται πιο στέρεα, αλλά δεν κρατάει πολύ.
Τον βλέπεις τον αμμόλοφο μπροστά μας;
Καταδικασμένοι να βουλιάξουμε είμαστε.
Δεν μπορούμε να ανεβούμε σιγά-σιγά.
Βυθίζονται τα πόδια μας.
Νεράκι.
Να σταθεροποιηθεί.
Και να ανεβούμε γρήγορα.
Να τον προσπεράσουμε τον αμμόλοφο.
Πώς θα τον προσπεράσεις αν δεν τον κατακτήσεις;
Η στιγμή που αφήνεις τη λογική και αφήνεσαι στη «στιγμή», είναι κατάκτηση ή ήττα;
(…δεν έχει σημασία.)

Δίπολα, λες εσύ…


Είναι το «Delenda est» και το «Σαββατόβραδο» που με χτυπάνε.
Και δεν θα μάθεις το γιατί.
Είναι αυτές οι συμπτώσεις που παύουν να είναι συμπτώσεις.
Γίνονται δυνάμεις.
Κι αν τις παρατηρήσεις, το μυαλό τα χάνει.
Παρατήρηση χωρίς επεξεργασία είναι η λύση.
Υπάρχει ένα "σχέδιο", ένα παζλ που δεν θα μάθουμε ποτέ.
Τοποθετούνται ένα-ένα τα κομμάτια κι όταν το κοιτάξεις από μακριά καταλαβαίνεις ότι "κάποιος" άλλος σχεδιάζει.
Άλλοτε μαζί σου, άλλοτε χώρια.
Το κοιτάμε απλώς σαν χαμένοι.

Συνωμοτικά σιωπηλοί.
Συνωμοτικά συνένοχοι.
Συν.
Έχουμε μερικά "συν".
Σαν τις συμπτώσεις.
Οι συμπτώσεις είναι μια μαθηματική διαδικασία: αφαιρώντας το "συν" μένουν οι «πτώσεις».
Πολλαπλασιάζεις και έχεις "επι-πτώσεις".
(Συνήθως.)


Δε μετράω.
Δεν έχει επιπτώσεις εδώ.
Μόνο άμμο έχει.
Που πάω να την πιάσω και γλιστράει από τα χέρια.
Μη νομίζεις.
«Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα» μια ανάσα διαφέρουν.
Μια ανάσα απέχουμε όλοι.
Ανάμεσα στα δύο κινούμαι μονίμως.
Ανάσες που κινούν τα πόδια μου.
Ανάσες που κινούν το μυαλό μου.
Ανάσες που κινούν το συναίσθημα.
Ανάσες μας κινούν.
Εμπνεύσεις μετέωρες.
Μετέωρες κι οι λέξεις.
Γεννιούνται, ανυψώνονται και χάνονται.
Η στιγμή έχει τόση διάρκεια όση και το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων, μάτια μου.
Ανάμνηση γίνεται μετά.
«and then…..and it’s not so bad, it’s not so bad…»


THANK YOU


My tea's gone cold, I'm wondering why

I got out of bed at all
The morning rain clouds up my window
and I can't see at all
And even if I could it'd all be grey,
but your picture on my wall
It reminds me that it's not so bad,
it's not so bad


I drank too much last night, got bills to pay,
my head just feels in pain
I missed the bus and there'll be hell today,
I'm late for work again
And even if I'm there, they'll all imply
that I might not last the day
And then you call me and it's not so bad,
it's not so bad and


I want to thank you
for giving me the best day of my life
Oh just to be with you
is having the best day of my life


Push the door, I'm home at last
and I'm soaking through and through
Then you hand me a towel
and all I see is you
And even if my house falls down,
I wouldn't have a clue
Because you're near me and


I want to thank you
for giving me the best day of my life
Oh just to be with you
is having the best day of my life


Dido

"ΜΑΘΕ ΜΟΥ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΩ ΞΑΝΑ..."

Θα βυθιζόμαστε σε όνειρα
και θα ψάχνουμε την αλήθεια
σε στιγμιότυπα δευτερολέπτων.

Θα παλεύουμε να κρατήσουμε τη μνήμη μας σώα,
χωρίς επιπλέον φτιασίδια θελήσεως.
Η μνήμη να είναι μνήμη,
όχι επιθυμία διαμορφωμένη.

Θα μετράμε σκουπίδια ερώτων
και θησαυρούς απογοητεύσεων.
Θα φτιάξουμε «χρόνο» και θα τον ορίζουμε εμείς,
-εμείς αόριστοι που έμειναν σε χρόνο αόριστο
ενώ έψαχναν για μέλλοντα.

Θα καταργήσουμε τις λέξεις-εμπόδια.
Θα ζούμε στον κόσμο με το όνομα «λέω-ό,τι-νιώθω-ΤΩΡΑ»,
θα ονομαστούμε «τώρα»
και καμιά φορά θα ντυνόμαστε τη φορεσιά του «πάντα»
για να ξεγελάμε πραγματικότητες.
Πολλές.
Γιατί μία δε μας χωρά.


Θα τριγυρνάμε χέρι-χέρι μέχρι να σταματήσουμε να τριγυρνάμε μυαλό-μυαλό.
Είναι που δεν αντέχω τους διαχωρισμούς λογικοσυναισθήματος.
Είναι που με περιορίζουν τα στερεότυπα.
Κι ας ψάχνω τα στέρεα.
Στέρεες σκέψεις.
Στέρεους ανθρώπους.
Στέρεες στιγμές.
Στέρεες λέξεις.
Στέρεο «εγώ».
Μα ποια ζωή στάθηκε στέρεα;
Και αν υπάρχει, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το απόλαυσε;


Ψηλαφίζω μνήμες, ψηλαφίζω «εσύ»,
μου ψηλαφίζουν το μυαλό κάτι αγάπες που τις είπα «λίγες»,
κάτι «εσύ» που δεν κατάφερα να αντικρύσω στα μάτια.
Δειλά-δειλά καταφέρνω να αρθρώσω δυο-τρεις λέξεις που να τους φτάνουν.
Πότε έφτασαν οι λέξεις, σκέφτομαι;
Δεν υπάρχει ποσότητα εδώ.
Χιλιάδες λέξεις δε συγκρίνονται με μία πράξη.
Καμία λέξη δεν άλλαξε τα γεγονότα.


Λίγο φως.
Κι ένας διακόπτης.
Να είναι στα χέρια μας το φως και το σκοτάδι.
Να είμαστε εμείς το φως και το σκοτάδι.


Σαν χαρακιές οι ανάσες που μέτρησα.
Σας αστραπές τα βλέμματα.
Σαν αλήθεια.
Σαν.


Κρατώ σφιχτά δυο λέξεις.
Μία στο κάθε χέρι.
Τις προτιμώ χώρια.
Αν τις φέρω κοντά θα μπερδευτούν.
Θα γεννήσουν ερωτηματικά.
Θα θελήσουν κι άλλες λέξεις.
Θα θελήσουν να εισαχθούν σε πρόταση.
Κι εγώ δεν θέλω.
Τις θέλω σε απόσταση.
Χειροπέδες στα χέρια.
Κρατούνται απομακρυσμένες σε απόσταση ασφαλείας.
Ή σε απόσταση αφέλειας.
Της αφέλειας που δεν έχω.
Το «αν» και το «τώρα».
Το «αν» που με φοβίζει.
Η υπόθεση που με κάνει να τρέμω.
Και το «τώρα» που αγαπάω.
Και η πρόταση είναι ήδη δημιουργημένη στο μυαλό μου.
Όσο κι αν τηρώ τις αποστάσεις των δυο λέξεων.
Το πρόβλημα είναι το πού θα τρυπώσει το «δεν».


Σε ποια πραγματικότητα χωράμε;
Σε ποιο «τώρα» χωρίς «αν» και «δεν»;


Κι είναι που δεν έχω απαντήσεις στις ερωτήσεις…
Είναι η σιωπή που δε λέει να φύγει.
Είναι και το «post love» που με γκρεμίζει.
Και με γεμίζει.
Κάθε φορά.


Είμαι κουβάρι μέσα στο κουβάρι που ονομάζεται μυαλό.
Και στην παγίδα που ονομάζεται χρόνος.
Κι όσο πιο πολύ χρόνο έχεις τόσο πιο ύπουλα παίζει το μυαλό σου.
Κι αυτό είναι κανόνας.
Κρατώ στα χέρια μου τη λέξη «τρόμος».
Και νιώθω τόσο γελοία κάθε φορά που αισθάνομαι τρομοκρατημένη.
Κάθε φορά που εγκλωβίζομαι σε κάτι ακαθόριστες γκρίζες σκέψεις.
Και ποιος είναι καθορισμένος, θα μου πεις;
Παίρνω νοητά αυτήν την εμβρυική στάση και χάνομαι σε ένα κενό που μου κλέβει αέρα.
Δεμένες κόμπο οι λέξεις.
Δεμένη κόμπο η λογική.
Δεμένη σ’ένα «τώρα» που μοιάζει λίγο.
Σου έχω πει ποτέ πόσο απεχθάνομαι τις αναμονές;
Και πόσο καταστροφικά τις υπομένω;


Η μόνιμη συμβουλή μου είναι ο ακέραιος εγκέφαλος.
Να μην επιτρέπουμε τις διαδρομές που αγγίζουν τη σωρεία υποθέσεων.
Ντόμινο οι υποθέσεις.
Θα τις γκρεμίσω.
Θα περάσω ανάμεσά τους σαν αέρας.
Σαν αγρίμι.


Να μάθω να περπατάω.
Κάθε φορά που βουτάω στο πάτωμα.
Να μάθεις να περπατάς.
«Μάθε μου να περπατάω ξανά».
«Ένα βήμα τη φορά».
Και θα σωθούμε μωρέ.
Νομοτελειακά σχεδόν.


(Το «μάθε μου να περπατάω ξανά» ήρθε ως τίτλος το καλοκαίρι, σε μια συζήτηση με τον Θέμη και "κάτι" μου έκανε.
Τον Οκτώβρη το άκουσα πρώτη φορά στο θέατρο Κάππα και κλειδώθηκε μέσα μου. Αν δεν ήταν γεμάτο το θέατρο, θα μπορούσα κάλλιστα να κλαίω ασταμάτητα.
Είχε έρθει την κατάλληλη στιγμή.
Κλειδώθηκε στο συναίσθημα εκείνων των ημερών.
Κλειδώθηκα εγώ στο «αν γίνω τέρας ή Θεός μαζί σου θα το μάθω».
Στο «γιατί τους θέλω τους ανθρώπους, μα…».
Στο «ένα βήμα τη φορά».
«Να σ’αγαπήσω, να σε διαλύσω, να σε πιστέψω…»
Το αγαπάω για πάρα πολλούς λόγους.
Και το ότι είναι του Θέμη με κάνει να το αγαπάω ακόμα περισσότερο.
Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί το cd «Έχω ένα σχέδιο: Ζωντανή ηχογράφηση στο Θέατρο Κάππα»)

Μάθε μου να περπατάω ξανά

Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Προς το καλό, προς το κακό,
προς το καινούργιο
Γιατί το ψάχνω το καινούργιο,
μα να το πιάσω δεν μπορώ

Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Προς το σκοτάδι, προς το φως,
προς τους ανθρώπους
Γιατί τους θέλω τους ανθρώπους
μα δε με αφήνουν να τους βρω

Μάθε μου να περπατώ

Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Που είναι τα πόδια μου σαν μάρμαρο βαριά

Κι είμαι από εκείνα τα παιδιά
που 'θελαν να 'χουνε φτερά
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
μάθε μου να περπατάω ξανά...

Κι αν περπατήσω, ίσως το ζήσω
Αν περπατήσω, ίσως τ' αφήσω
Να γίνω κάποιος ή και κανένας
ή έστω ένας...
Να γίνω ένας...
Να σ' αγαπήσω...
Να σε διαλύσω...
Να σε πιστέψω...
Να καταστρέψω...
Να φτάσω ως τον ουρανό ή το κενό...

Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Και αν γίνω τέρας ή Θεός
μαζί σου θα το μάθω
Και θα είσαι εκεί αν κάτι πάθω
Το χέρι για να μου κρατάς

στίχοι/μουσική/ερμηνεία: Θέμης Καραμουρατίδης

"ΟΙ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ..."

Στιγμή.
Γιατί είναι μικρή και αφήνει το στίγμα της.
Βουτάω.
Με αγγίζει.
Την αγγίζω.
Με πλάθει.
Με σκορπάει.
Με μεθάει.
Με αγκαλιάζει.
Με χτυπάει.
Και με «αφήνει» στην επόμενη.
Άλλοτε με πετάει στον αέρα και με πιάνει η άλλη.
Άλλοτε με σπρώχνει με βία.
Κι είναι πάντα ίδια η διάρκεια.
Κι είναι πάντα διαφορετική η ένταση.
Κι είναι πάντα διαφορετική η πρόσληψη.


Είμαστε κατασκευές που δημιουργήθηκαν πάνω στη μέθη της στιγμής.
Είμαστε κατασκευαστές ζωών.
Κατασκευές άλλων που με τη σειρά μας κατασκευάζουμε άλλους.
Κι έχουμε περιτυλίγματα.
Άφθονα.
Περιτυλίγματα για τους άλλους.
Περιτυλίγματα για τους εαυτούς μας.
Άλλα τα διαλέξαμε.
Άλλα μας διάλεξαν.
Και άφθονα άλλοθι.
Για την ένδυση των εαυτών.
Για την απόδυση των εαυτών.


Σώριασα δυο-τρεις λέξεις σ’ένα χαρτί.
Το έκρυψα.
Θα το βρω κάποτε.
Να δω αν η στιγμή άφησε κάτι.


Αφήνω δυο-τρεις λέξεις πάνω στη στιγμή σου.
Αφήνεις δυο-τρεις πάνω στη δική μου.
Η στιγμή γεννήθηκε για φυγή.
Εμείς γεννηθήκαμε για φυγή.
Εμείς αφεθήκαμε στις φυγές.
Κι οι φυγές κόμπιασαν κάτι στιγμές.


Λαχτάρησα μια λέξη που να μένει.
Λαχτάρησα ανθρώπους που φεύγουν…


Λαχάνιασα στο κυνήγι της λέξης.
Και με κούρασε το κυνήγι της στιγμής.
Χάρηκα που άπλωσα τα χέρια μου να σε πιάσω.
Ο αέρας δεν πιάνεται.
Σε στριφογυρίζει.
Σε παγώνει.
Σε μαγεύει.
Σε διαπερνά.
Αλλά δεν πιάνεται.


«Βλέπω» τη στιγμή.
«Βλέπω» και το σύνολο των στιγμών.
Βλέπω αυτό που λέγεται «ζωή» από τα δύο άκρα της.
Στο ένα άκρο ο ανιψιός μου, ενάμιση έτους, νέος στη «ζωή».
Στο άλλο ο παππούς μου που σήμερα «άφησε» αυτό που λέγεται «ζωή».
Ευθεία που γίνεται κύκλος και κλείνει.
Παιδιά και οι δύο.
Τόσο κοντά οι αντιδράσεις.
Με διαπεραστικό βλέμμα και οι δύο.
Το ένα, της αθωότητας.
Το άλλο, της έλλειψης δυνατότητας.
Το βλέμμα που ζητά «βοήθεια».
Και νιώθεις τόσο ανήμπορος.
Με διαπερνούν εξίσου.
Με στιγμάτισαν εξίσου.


Σαν την καμπύλη που γίνεται ευθεία.
Για να έρθει η ευθεία και να ξαναγίνει καμπύλη.
Η στιγμή που διαδέχεται την προηγούμενη.
Και αφήνεται στη επόμενη.
Η κάθε στιγμή παίρνει.
Η κάθε στιγμή φέρνει.


Εστιάζω στη στιγμή.
Που διαρκεί ελάχιστα.
Που γίνεται μνήμη.
Και η μνήμη διαρκεί «όσο…».


Και σήμερα έχω λίγη από την αθωότητα των παραμυθιών του παππού μου.
Κι ας μην έχω δίπλα μου τη σακούλα με τις σοκολάτες που μου έφερνε κάθε φορά που ερχόταν απ’τη Χαλκιδική.
Ένα χαμόγελο μόνο.
Και το προχθεσινό «σ’αγαπάω» βουτηγμένο σε μνήμες.


Αποσκευές οι εμπειρίες.
Αποσκευές οι μνήμες.
Αποσκευές η εξέλιξη.
Αποσκευές οι άνθρωποι.
Αποσκευές των άλλων κι εμείς.
Κι άλλος κύκλος.
(μήπως αυτό που εσύ λες εξίσωση, εγώ το λέω κύκλο;
Εσύ άλγεβρα, εγώ γεωμετρία…)


Βήμα-βήμα.
Περπατάω.
(«Μάθε μου να περπατάω»)
Αρπάζω τη στιγμή.
Πέφτω με τα μούτρα πάνω της.
Πάνω σε ό,τι περιλαμβάνει.
Δε φοβάμαι.
Μη φοβάσαι.
Ποτέ δε διήρκεσε περισσότερο απ’όσο έπρεπε.
Ποτέ δεν έφερε ό,τι δεν είχαμε ανάγκη.
Ας την αφήσουμε να διαρκέσει όσο χρειάζεται.
Όσο χρειάζεσαι.
Όσο χρειάζομαι.




"OI ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ"


Σ' έπαιρνα πάντοτε μαζί μου
όποτε έφευγα μακριά σου
σε ξένη νύχτα


Μια καληνύχτα στη ζωή μου
να ζω μακριά κι όμως κοντά σου
να 'μαι κοντά σου


Κι ήσουν εσύ οι αποσκευές μου
στα μακρινά μου τα ταξίδια
κι όταν γυρνούσα απ' τις φυγές μου
ήταν καινούργια όλα τα ίδια


Ένα κομμάτι ουρανό νοστάλγησα
μου 'λειψες πρόλαβα να πω
Και ράγισα


Είδα δυο σύννεφα εδώ
και μ' έφεραν κοντά σου
κοντά σου


Σ' έπαιρνα πάντοτε μαζί μου
όποτε έφευγα μακριά σου
σ' άλλη σελίδα


Πυξίδα να 'χει η επιστροφή μου
να νιώθω μες στην αγκαλιά σου
να 'μαι κοντά σου


Κι ήσουν εσύ οι αποσκευές μου
στα μακρινά μου τα ταξίδια
κι όταν γυρνούσα απ' τις φυγές μου
ήταν καινούργια όλα τα ίδια


Μαριος Φραγκούλης
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Στέφανος Κορκολής

"ASHES..."

Ο απολογισμός δεν είναι λέξεις να γεμίζουν το μυαλό μας.
Δεν είναι μέτρημα απωλειών, να γκριζάρει η διάθεση.
Ο απολογισμός δεν είναι απολογία.
Είναι μέτρημα, απλώς.
Είναι στοχοθεσία, επίσης.
Είναι συλλογή…


Και στο δικό μου σύμπαν, είναι χόμπι!
Γίνεται σχεδόν ασυνείδητα.
Αν μπορούσα να περιορίσω αυτή τη χρονιά σε μία λέξη, τη λέξη «γεμάτη» θα διάλεγα.
Δώδεκα γεμάτοι μήνες.
Κι εγώ, στη διάρκειά τους, να γεμίζω και να αδειάζω.
Το μέτρημα μου, κέρδη έχει.


Πολλά τα «εσύ» της χρονιάς.
Πολλοί οι άνθρωποι.
Και… πολύ «εσύ».
Και κομμάτια του «εγώ» που αγνοούσα παντελώς.
Και προσπάθειες.
Και μάσκες που ανεβαίνουν.
Και μάσκες που πέφτουν.
Και «foolish games».
Και παραμύθια ένοχα και αθώα.
Και αθωότητα που φανερώνεται.
Και φανερώνει μυστικά.
Και μυστικά… «μυστικά έλα μια νύχτα…».
Και αναπνοή που αρκεί.
Και στιγμές που αρκούν.
Και ενέργεια που προειδοποίησες ότι δεν πρέπει να ξοδευτεί.
(το θυμάσαι αυτό;)
Και κοιμήθηκε.
Και ξύπνησε.
Και ξύπνησαν μαζί σκέψεις.
Και ξύπνησαν πτυχές…
Και «αλλιώτικοι νόμοι».
Και ανακαλύψεις…
Ανακαλύψεις ότι στο δικό μου σύμπαν η λέξη «στενοχώρια» αντικαταστάθηκε από τη λέξη «πάγωμα».


Και…
Και άνθρωποι που ήρθαν και πίστευαν ότι θα μείνουν.
Κι όταν μου έλεγαν ότι θα μείνουν, κοιτούσα αλλού.
Γιατί ήξερα ότι δεν θα τους αφήσω να μείνουν.
Αλλά δεν ήξεραν…
Μα κάτι κρατάω από το κάθε πέρασμα…


Και…
Και άνθρωποι που ήρθαν από το «πουθενά».
Και θα μείνουν, ελπίζω.
Γιατί υπάρχει ένας κοινός άξονας, μια κοινή «εμμονή», μια κοινή αγάπη.


Και…
Άνθρωποι του «πάντα».
Που για το μέσα μου είναι «πάντα».
Ρίζωσαν στις εφηβικές «αταξίες».
Γιατί για κάποια χρόνια, το «μαζί», σα ζωή ολόκληρη έμοιαζε.
Και δεν είναι οι δρόμοι που δεν προχωρούν μαζί, το θέμα.
Είναι η γεύση που σου αφήνουν.
Και το χαμόγελο.
Αν υπάρχει αγάπη, υπάρχει και «πάντα».
Η μορφή του «πάντα» είναι που αλλάζει.


Και…
Οι άνθρωποί μου.
Το μοίρασμά μας.
Τα «εγώ» που ξεδιπλώνονται.
Οι αμοιβαίες ανακαλύψεις.
Η εξέλιξη του «εγώ» που μοιράζεται και γίνεται εξέλιξη του «μαζί».
Οι γνώσεις που μοιράζονται.
Τα μαθήματα.
Γιατί μπορεί οι εμπειρίες να μη μεταδίδονται, μπορεί να είναι μια απλή εξιστόρηση, μα αν υπάρχει αυτί και ενσυναίσθηση, υπάρχει και σκαλοπάτι που κατακτάς χάρη στον άλλον.

Και…
Αυτή η χρονιά έφερε και μια τυχαία συνάντηση με τον «εμπευστή», μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια.
Αυτές οι αστείες συμπτώσεις.
…

Και…
… «Εσύ» υπάρχεις σε τόσα σημεία
Έφηβο σε αποκάλεσα κάποια στιγμή εδώ μέσα.
Παιδί είσαι, όμως.
Που παλεύει να καταπιεί την αθωότητά του.
Κι εγώ παιδί είμαι μαζί σου.
Που παλεύει…
Θα μάθουμε να μας διαχειριζόμαστε.
Το δίδαγμα του καλοκαιριού ήταν η αθωότητα.
Λίγο αργότερα, η ανατροπή…
(και τι ανατροπή…)
Του «μέσα» μου, του «έξω» μου…
Και η προσπάθεια να κρατηθεί η αθωότητα.
(ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος «παρανόησε» περισσότερο…)
……να μάθουμε να μας διαχειριζόμαστε, μωρέ.
Εμείς, να μάθουμε να διαχειριζόμαστε λίγο το «εμείς».
(Γιατί το έχανες και με έκανες να το(α) χάνω.)
Έχω τραγούδια για εσένα.
Πολλά.
Έχω και το «Ευχαριστήριο».
Ολόκληρο.
Στίχο-στίχο.
Στο χαρίζω.
Και κάτι «γλυκό»…
Να γλυκάνει τη χρονιά που φεύγει.
Να γλυκάνει και αυτή που έρχεται.
Αδυναμία μου……..…

…


Ο απολογισμός μετράει και δύο πτυχία! –πώς το ξέχασα;
(ε, να το μετρήσω και αυτό των αγγλικών!)
Μετράει ένα πανέμορφο καλοκαίρι.
Μετράει στιγμές.
Μετράει ανθρώπους,
Μετράει εαυτό.
Μετράει και το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου, την πιο γλυκιά αγκαλιά, αυτή του ανιψιού μου.
Πριν από μερικούς μήνες έμαθε να περπατάει.
Τον έβλεπα να αφήνει τα χεράκια του από τον τοίχο, να κάνει χαμογελαστός δυο βήματα, και μετά να πέφτει κατσουφιασμένος…
Κι απ’ την αρχή…
Ξανασηκωνόταν, έτοιμος για περισσότερα βήματα, με χαμόγελο ξανά και με χέρια ανοιχτά να πέφτει στην αγκαλιά μου.
Κάπως έτσι δεν είναι η ζωή;
Πέφτεις κάτω, ξανασηκώνεσαι.
Με μεγαλύτερη φόρα.
Γιατί κάθε φορά που σηκώνεσαι, ξέρεις ότι θα έρθει η στιγμή που θα πέσεις.
Και κάθε φορά που πέφτεις ξέρεις ότι θα έρθει η στιγμή που θα σηκωθείς ξανά.
Σπουδαίο μάθημα τα παιδιά.
Σπουδαίο μάθημα τα μάτια που σε κοιτάζουν αθώα.

…


…μη νομίζεις ότι δεν έχασα τίποτα αυτή τη χρονιά.
…μπλοκαρισμένη πολύ.
…γιατί τα κρυφά δε μένουν κρυμμένα.
Αλλά…
«Να αντέχουμε μόνο μας μένει
η ζωή ό,τι κι αν φέρει
τη μια του χειμώνα τη νύχτα
ην άλλη γλυκό καλοκαίρι...»


Και εννοείται ότι στον απολογισμό έχουμε και τα τραγούδια της χρονιάς.
Χωρίς πολλή σκέψη:
Νο 1: Lies-Broken Records
No 2: Μistake- Moby
Άπειρες ακροάσεις και ακόμα δεν τα έχω ξεπεράσει.

Άλμπουμ της χρονιάς, χαλαρά η αγαπημένη τριάδα Μποφίλιου-Καραμουρατίδης-Ευαγγελάτος με τα «Εισιτήρια διπλά» (και νομίζω πως το «σε ξεχώρισα» με «χτύπησε» λίγο πιο πολύ από τα υπόλοιπα…)

…(Α, το blog κλείνει αισίως τα τρία του χρόνια.
Τι εύχονται εδώ…;)
…
…

Μαθαίνουμε, ε;
Και εύχομαι να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε.
Κι έχω ένα σωρό σκέψεις και ευχές στο μυαλό μου.
Μα κρατάω αυτό το «let it be».
Και αυτό εύχομαι.




Πλέον, το καθιέρωσα στους απολογισμούς-τελευταίες αναρτήσεις της χρονιάς, το γράφω λοιπόν και φέτος γιατί ισχύει και εύχομαι να συνεχίσει να ισχύει:
«...Είναι όμορφο στο τελείωμα του χρόνου να κοιτάς πίσω και να αντικρύζεις κατηφόρα...»


…και:
«…κάπου-κάπου παίρνει στις χούφτες του αστερόσκονη, φτιαγμένη από τα παιδικά μας όνειρα και τη σκορπάει στον αέρα... Η αστερόσκονη πέφτει αργά-αργά στις μέρες μας και τις χρυσώνει.....»


Καλή χρονιά!
…καλά θαύματα!




(τραγούδι: Αshes-Yann Tiersen)

"ILLUSION"

«Πάρε το τρόπαιο, φίλα το και πέτα το...
(Μόνο, κοίταξε να μη μπερδέψεις το «φίλα» με το «φύλα»…)»
Κάπως έτσι.
Δεν το φύλαξα.
Μα κάθε χρόνο του στέλνω ένα φιλί και ξέρω ότι φτάνει στον προορισμό του.
Κι εγώ ακολουθώ τον δικό μου.
Γιατί μπορεί να ξέχασα τα γενέθλιά σου, μα αυτή τη μέρα δεν την ξεχνάω.
Ίσως γιατί «αυτή η μέρα», δεν είσαι εσύ.
Είμαι εγώ.
Κι είναι το σημείο αναφοράς μου.
Ή το σημάδι.
Δεν έχει και τόση σημασία.
Μοιάζει με μακρινό αστείο πια.
Κι ίσως το πιο αστείο να είναι το γεγονός ότι αυτή τη μέρα, εμείς οι δύο, ανταλλάξαμε λέξεις.
«Αυτή η νύχτα»… δεν έμεινε…


Αυτή τη μέρα, σχεδόν από συνήθεια-μη σου πω και ψυχαναγκαστικά- γυρίζω το κεφάλι προς τα πίσω και παρατηρώ.
Περνούν από μπροστά μου εικόνες.
Στιγμές.
Αποσπάσματα.
Δεν έχει μέτρημα εδώ.
Μια απλή υπενθύμιση είναι.
«Πού ήμουν, τι κάνω, πώς βρέθηκα εδώ».
Και μετά το κεφάλι στρέφεται πάλι προς τα εμπρός.
Ή προς τα παρόντα.


…Είναι σαν να έχεις ανάγκη να ακούσεις το «αυτή η νύχτα μένει», για να θυμηθείς, και να σου βάζουν το «mistake».
Μπερδεύονται τα χρόνια.
Μπερδεύονται οι άνθρωποι.
Και βάζω το «η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος» για να τα ισορροπήσω.
Τα χρόνια.
Τους ανθρώπους.


Το μυαλό μου ισορροπεί μηχανικά.
Και τα πόδια μου.
Συμπτωματικά ασύμπτωτοι.
Κι εγώ συμπίπτω με τη στιγμή.
Τη στιγμή που είσαι δίπλα μου και σωπαίνω για να νιώθω την ανάσα σου.
Λέξη δε βγαίνει.
Ακίνητη.
Σωπαίνω, απλώς.
Κάτι στίχους ακούω μόνο…
Κι είναι η στιγμή που μένει.
Και που «προς στιγμήν» αρκεί...
Και … κάπου χαϊδεύω το σακάκι σου που ακουμπάει στο γόνατό μου.
Παγώνω.
Χαμογελώ.
Τρομάζω.
«…Ήταν η στιγμή που ήθελα να φύγω
Κι ήρθαν κι οι λυγμοί στα μάτια λίγο λίγο…»
Ποιος μας έμπασε σ ’αυτή τη φάρσα;
Αλλά…
«Είναι η στιγμή που μένει.
Από αύριο όλα θα κυλούν φυσιολογικά…»
…κι έτσι κύλησαν.
Είναι αστείο μέσα στον παραλογισμό να εστιάζεις στο παράλογο.
Ασυνεπής με απόλυτη συνέπεια.
Αποσιωπώ τις συνέπειες…


Συναρπαστική ηρεμία.
Συναρπαστική ετυμολογικά.
Με αρπάζει.
Με στήνει σε έναν τοίχο και μου ανοίγει τα μάτια.
Και γελάω μέχρι που κοιμάμαι.
Με ηρεμία.


Και δεν υπάρχει κάτι που να εγκλωβίζεται.
Και δεν υπάρχει κάτι που να φοβάται τη διόγκωση.
Μια συνεχής πορεία με διαλείμματα.
Διαλείμματα που δεν επηρεάζουν την πορεία.
(Τα συνεχή διαλείμματα είναι, συνήθως, επίφοβα.)
Ένα τσιγάρο και πάλι απ’ την αρχή.
Στρατιώτης.
Με το σταθερό βήμα.
Αυτό που χτυπάει με βία τη γη, κάνει θόρυβο.
Κάνεις θόρυβο μέσα μου…
Γυρίζω το κεφάλι μου αλλού.
Το ησυχάζω.


Ξέχασα να κοιτάζω πίσω.
Μπήκαν όρια στη μνήμη μου.
Περιορισμένοι είμαστε…
Και περιορισμένης διαθεσιμότητας.
Πάντα πίστευα στη δύναμη των αποφάσεών μας.
Στο μυαλό μας, στα χέρια μας.
Μα ξέρεις κάτι;
Στο απροσδόκητο πίστευα περισσότερο.
Και ξέρεις και κάτι άλλο;
Δίκιο είχα.


Αν δεις πως σκάνε τα «απροσδόκητα»…
Σαν τζούρες ευτυχίας.


Μη με ρωτήσεις τίποτα.
«Άγνοια» δηλώνω.
Θυμάμαι κάτι σιωπές να αγριεύουν και έτσι δεν φοβάμαι τις λέξεις που αγριεύουν.
Στέκουν τόσο ανήμπορες κάτι στιγμές.
Αφού πράξεις είναι όλα.
Η ζωή, πράξεις είναι.
Και οι άνθρωποι.
Πράξεις τριγύρω σου.
Πρόσθεση.
Αφαίρεση.
Πολλαπλασιασμός.
Διαίρεση.
Όλα πάνω στον άξονα στης στιγμής.
Πάνω στον άξονα της ζωής.
Πράξεις.
Όχι λέξεις.
Πράξεις θέλω μωρέ.
Κι ας φορτώνομαι με λέξεις.


Με θυμάμαι εφτά χρόνια πριν, τόσο αιχμάλωτη σε υποθέσεις του «αύριο».
Θες να αιχμαλωτιστούμε στο «τώρα»;
Χωρίς προθέσεις.
Χωρίς ανάγκες.
Χωρίς σκέψεις.
Χωρίς λέξεις.
Δέσμιοι του «τώρα».
Κι αυτό «πράξη» είναι.
Να γραφτούμε στα «πρακτικά» του χρόνου.
Αόρατα.
Χωρίς όνομα και ημερομηνία.
Να κλειστούμε σε ένα τραγούδι μωρέ.
Να μη μας πειράζει κανείς.
Να γίνουμε στίχοι στα χείλη άλλων.
Να διαπερνάμε το μυαλό.
Να μαγεύουμε αισθήσεις.
Να κλείνουμε τα μάτια από χαρά.
Να κλέβουμε αέρα.
Να φέρνουμε αέρα.
Να είμαστε αέρας…
Να δραπετεύουμε.
Να πατάμε σε νότες.
Να πατάμε τη λογική.
Να πετάμε…


(…να σωπαίνουμε για να ακούμε ανάσες…
…να σωπαίνουμε για να ακούμε φωνή…
…να χαϊδεύουμε ανθρώπους που το σακάκι τους ακουμπάει στο γόνατό μας…
…να πετάμε….)


...Δεν θυμάμαι τίποτα.
"...This world is just illusion..."


(Tο τραγούδι κατατάσσεται στις εμμονές...)


ILLUSION

I know it's hard to tell how mixed up you feel
Hoping what you need is behind every door
Each time you get hurt, I don't want you to change
Because everyone has hopes, you're human after all
The feeling sometimes, wishing you were someone else
Feeling as though you never belong
This feeling is not sadness, this feeling is not joy
I truly understand. Please, don't cry now

Please don't go, I want you to stay
I'm begging you please, please don't leave here
I don't want you to hate for all the hurt that you feel
The world is just illusion trying to change you

Being like you are
Well this is something else, who would comprehend?
But some that do, lay claim
Divine purpose blesses them
That's not what I believe, and it doesn't matter anyway
A part of your soul ties you to the next world
Or maybe to the last, but I'm still not sure
But what I do know, is to us the world is different
As we are to the world but I guess you would know that

Please don't go, I want you to stay
I'm begging you please, please don't leave here
I don't want you to hate for all the hurt that you feel
The world is just illusion trying to change you
Please don't go, I want you to stay
I'm begging you please, oh please don't leave here
I don't want you to change for all the hurt that you feel
This world is just illusion always trying to change you


VNV Nation