Θα βυθιζόμαστε σε όνειρα
και θα ψάχνουμε την αλήθεια
σε στιγμιότυπα δευτερολέπτων.
Θα παλεύουμε να κρατήσουμε τη μνήμη μας σώα,
χωρίς επιπλέον φτιασίδια θελήσεως.
Η μνήμη να είναι μνήμη,
όχι επιθυμία διαμορφωμένη.
Θα μετράμε σκουπίδια ερώτων
και θησαυρούς απογοητεύσεων.
Θα φτιάξουμε «χρόνο» και θα τον ορίζουμε εμείς,
-εμείς αόριστοι που έμειναν σε χρόνο αόριστο
ενώ έψαχναν για μέλλοντα.
Θα καταργήσουμε τις λέξεις-εμπόδια.
Θα ζούμε στον κόσμο με το όνομα «λέω-ό,τι-νιώθω-ΤΩΡΑ»,
θα ονομαστούμε «τώρα»
και καμιά φορά θα ντυνόμαστε τη φορεσιά του «πάντα»
για να ξεγελάμε πραγματικότητες.
Πολλές.
Γιατί μία δε μας χωρά.
Θα τριγυρνάμε χέρι-χέρι μέχρι να σταματήσουμε να τριγυρνάμε μυαλό-μυαλό.
Είναι που δεν αντέχω τους διαχωρισμούς λογικοσυναισθήματος.
Είναι που με περιορίζουν τα στερεότυπα.
Κι ας ψάχνω τα στέρεα.
Στέρεες σκέψεις.
Στέρεους ανθρώπους.
Στέρεες στιγμές.
Στέρεες λέξεις.
Στέρεο «εγώ».
Μα ποια ζωή στάθηκε στέρεα;
Και αν υπάρχει, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το απόλαυσε;
Ψηλαφίζω μνήμες, ψηλαφίζω «εσύ»,
μου ψηλαφίζουν το μυαλό κάτι αγάπες που τις είπα «λίγες»,
κάτι «εσύ» που δεν κατάφερα να αντικρύσω στα μάτια.
Δειλά-δειλά καταφέρνω να αρθρώσω δυο-τρεις λέξεις που να τους φτάνουν.
Πότε έφτασαν οι λέξεις, σκέφτομαι;
Δεν υπάρχει ποσότητα εδώ.
Χιλιάδες λέξεις δε συγκρίνονται με μία πράξη.
Καμία λέξη δεν άλλαξε τα γεγονότα.
Λίγο φως.
Κι ένας διακόπτης.
Να είναι στα χέρια μας το φως και το σκοτάδι.
Να είμαστε εμείς το φως και το σκοτάδι.
Σαν χαρακιές οι ανάσες που μέτρησα.
Σας αστραπές τα βλέμματα.
Σαν αλήθεια.
Σαν.
Κρατώ σφιχτά δυο λέξεις.
Μία στο κάθε χέρι.
Τις προτιμώ χώρια.
Αν τις φέρω κοντά θα μπερδευτούν.
Θα γεννήσουν ερωτηματικά.
Θα θελήσουν κι άλλες λέξεις.
Θα θελήσουν να εισαχθούν σε πρόταση.
Κι εγώ δεν θέλω.
Τις θέλω σε απόσταση.
Χειροπέδες στα χέρια.
Κρατούνται απομακρυσμένες σε απόσταση ασφαλείας.
Ή σε απόσταση αφέλειας.
Της αφέλειας που δεν έχω.
Το «αν» και το «τώρα».
Το «αν» που με φοβίζει.
Η υπόθεση που με κάνει να τρέμω.
Και το «τώρα» που αγαπάω.
Και η πρόταση είναι ήδη δημιουργημένη στο μυαλό μου.
Όσο κι αν τηρώ τις αποστάσεις των δυο λέξεων.
Το πρόβλημα είναι το πού θα τρυπώσει το «δεν».
Σε ποια πραγματικότητα χωράμε;
Σε ποιο «τώρα» χωρίς «αν» και «δεν»;
Κι είναι που δεν έχω απαντήσεις στις ερωτήσεις…
Είναι η σιωπή που δε λέει να φύγει.
Είναι και το «post love» που με γκρεμίζει.
Και με γεμίζει.
Κάθε φορά.
Είμαι κουβάρι μέσα στο κουβάρι που ονομάζεται μυαλό.
Και στην παγίδα που ονομάζεται χρόνος.
Κι όσο πιο πολύ χρόνο έχεις τόσο πιο ύπουλα παίζει το μυαλό σου.
Κι αυτό είναι κανόνας.
Κρατώ στα χέρια μου τη λέξη «τρόμος».
Και νιώθω τόσο γελοία κάθε φορά που αισθάνομαι τρομοκρατημένη.
Κάθε φορά που εγκλωβίζομαι σε κάτι ακαθόριστες γκρίζες σκέψεις.
Και ποιος είναι καθορισμένος, θα μου πεις;
Παίρνω νοητά αυτήν την εμβρυική στάση και χάνομαι σε ένα κενό που μου κλέβει αέρα.
Δεμένες κόμπο οι λέξεις.
Δεμένη κόμπο η λογική.
Δεμένη σ’ένα «τώρα» που μοιάζει λίγο.
Σου έχω πει ποτέ πόσο απεχθάνομαι τις αναμονές;
Και πόσο καταστροφικά τις υπομένω;
Η μόνιμη συμβουλή μου είναι ο ακέραιος εγκέφαλος.
Να μην επιτρέπουμε τις διαδρομές που αγγίζουν τη σωρεία υποθέσεων.
Ντόμινο οι υποθέσεις.
Θα τις γκρεμίσω.
Θα περάσω ανάμεσά τους σαν αέρας.
Σαν αγρίμι.
Να μάθω να περπατάω.
Κάθε φορά που βουτάω στο πάτωμα.
Να μάθεις να περπατάς.
«Μάθε μου να περπατάω ξανά».
«Ένα βήμα τη φορά».
Και θα σωθούμε μωρέ.
Νομοτελειακά σχεδόν.
(Το «μάθε μου να περπατάω ξανά» ήρθε ως τίτλος το καλοκαίρι, σε μια συζήτηση με τον Θέμη και "κάτι" μου έκανε.
Τον Οκτώβρη το άκουσα πρώτη φορά στο θέατρο Κάππα και κλειδώθηκε μέσα μου. Αν δεν ήταν γεμάτο το θέατρο, θα μπορούσα κάλλιστα να κλαίω ασταμάτητα.
Είχε έρθει την κατάλληλη στιγμή.
Κλειδώθηκε στο συναίσθημα εκείνων των ημερών.
Κλειδώθηκα εγώ στο «αν γίνω τέρας ή Θεός μαζί σου θα το μάθω».
Στο «γιατί τους θέλω τους ανθρώπους, μα…».
Στο «ένα βήμα τη φορά».
«Να σ’αγαπήσω, να σε διαλύσω, να σε πιστέψω…»
Το αγαπάω για πάρα πολλούς λόγους.
Και το ότι είναι του Θέμη με κάνει να το αγαπάω ακόμα περισσότερο.
Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί το cd «Έχω ένα σχέδιο: Ζωντανή ηχογράφηση στο Θέατρο Κάππα»)
Μάθε μου να περπατάω ξανά
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Προς το καλό, προς το κακό,
προς το καινούργιο
Γιατί το ψάχνω το καινούργιο,
μα να το πιάσω δεν μπορώ
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Προς το σκοτάδι, προς το φως,
προς τους ανθρώπους
Γιατί τους θέλω τους ανθρώπους
μα δε με αφήνουν να τους βρω
Μάθε μου να περπατώ
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Που είναι τα πόδια μου σαν μάρμαρο βαριά
Κι είμαι από εκείνα τα παιδιά
που 'θελαν να 'χουνε φτερά
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
μάθε μου να περπατάω ξανά...
Κι αν περπατήσω, ίσως το ζήσω
Αν περπατήσω, ίσως τ' αφήσω
Να γίνω κάποιος ή και κανένας
ή έστω ένας...
Να γίνω ένας...
Να σ' αγαπήσω...
Να σε διαλύσω...
Να σε πιστέψω...
Να καταστρέψω...
Να φτάσω ως τον ουρανό ή το κενό...
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Και αν γίνω τέρας ή Θεός
μαζί σου θα το μάθω
Και θα είσαι εκεί αν κάτι πάθω
Το χέρι για να μου κρατάς
στίχοι/μουσική/ερμηνεία: Θέμης Καραμουρατίδης
και θα ψάχνουμε την αλήθεια
σε στιγμιότυπα δευτερολέπτων.
Θα παλεύουμε να κρατήσουμε τη μνήμη μας σώα,
χωρίς επιπλέον φτιασίδια θελήσεως.
Η μνήμη να είναι μνήμη,
όχι επιθυμία διαμορφωμένη.
Θα μετράμε σκουπίδια ερώτων
και θησαυρούς απογοητεύσεων.
Θα φτιάξουμε «χρόνο» και θα τον ορίζουμε εμείς,
-εμείς αόριστοι που έμειναν σε χρόνο αόριστο
ενώ έψαχναν για μέλλοντα.
Θα καταργήσουμε τις λέξεις-εμπόδια.
Θα ζούμε στον κόσμο με το όνομα «λέω-ό,τι-νιώθω-ΤΩΡΑ»,
θα ονομαστούμε «τώρα»
και καμιά φορά θα ντυνόμαστε τη φορεσιά του «πάντα»
για να ξεγελάμε πραγματικότητες.
Πολλές.
Γιατί μία δε μας χωρά.
Θα τριγυρνάμε χέρι-χέρι μέχρι να σταματήσουμε να τριγυρνάμε μυαλό-μυαλό.
Είναι που δεν αντέχω τους διαχωρισμούς λογικοσυναισθήματος.
Είναι που με περιορίζουν τα στερεότυπα.
Κι ας ψάχνω τα στέρεα.
Στέρεες σκέψεις.
Στέρεους ανθρώπους.
Στέρεες στιγμές.
Στέρεες λέξεις.
Στέρεο «εγώ».
Μα ποια ζωή στάθηκε στέρεα;
Και αν υπάρχει, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το απόλαυσε;
Ψηλαφίζω μνήμες, ψηλαφίζω «εσύ»,
μου ψηλαφίζουν το μυαλό κάτι αγάπες που τις είπα «λίγες»,
κάτι «εσύ» που δεν κατάφερα να αντικρύσω στα μάτια.
Δειλά-δειλά καταφέρνω να αρθρώσω δυο-τρεις λέξεις που να τους φτάνουν.
Πότε έφτασαν οι λέξεις, σκέφτομαι;
Δεν υπάρχει ποσότητα εδώ.
Χιλιάδες λέξεις δε συγκρίνονται με μία πράξη.
Καμία λέξη δεν άλλαξε τα γεγονότα.
Λίγο φως.
Κι ένας διακόπτης.
Να είναι στα χέρια μας το φως και το σκοτάδι.
Να είμαστε εμείς το φως και το σκοτάδι.
Σαν χαρακιές οι ανάσες που μέτρησα.
Σας αστραπές τα βλέμματα.
Σαν αλήθεια.
Σαν.
Κρατώ σφιχτά δυο λέξεις.
Μία στο κάθε χέρι.
Τις προτιμώ χώρια.
Αν τις φέρω κοντά θα μπερδευτούν.
Θα γεννήσουν ερωτηματικά.
Θα θελήσουν κι άλλες λέξεις.
Θα θελήσουν να εισαχθούν σε πρόταση.
Κι εγώ δεν θέλω.
Τις θέλω σε απόσταση.
Χειροπέδες στα χέρια.
Κρατούνται απομακρυσμένες σε απόσταση ασφαλείας.
Ή σε απόσταση αφέλειας.
Της αφέλειας που δεν έχω.
Το «αν» και το «τώρα».
Το «αν» που με φοβίζει.
Η υπόθεση που με κάνει να τρέμω.
Και το «τώρα» που αγαπάω.
Και η πρόταση είναι ήδη δημιουργημένη στο μυαλό μου.
Όσο κι αν τηρώ τις αποστάσεις των δυο λέξεων.
Το πρόβλημα είναι το πού θα τρυπώσει το «δεν».
Σε ποια πραγματικότητα χωράμε;
Σε ποιο «τώρα» χωρίς «αν» και «δεν»;
Κι είναι που δεν έχω απαντήσεις στις ερωτήσεις…
Είναι η σιωπή που δε λέει να φύγει.
Είναι και το «post love» που με γκρεμίζει.
Και με γεμίζει.
Κάθε φορά.
Είμαι κουβάρι μέσα στο κουβάρι που ονομάζεται μυαλό.
Και στην παγίδα που ονομάζεται χρόνος.
Κι όσο πιο πολύ χρόνο έχεις τόσο πιο ύπουλα παίζει το μυαλό σου.
Κι αυτό είναι κανόνας.
Κρατώ στα χέρια μου τη λέξη «τρόμος».
Και νιώθω τόσο γελοία κάθε φορά που αισθάνομαι τρομοκρατημένη.
Κάθε φορά που εγκλωβίζομαι σε κάτι ακαθόριστες γκρίζες σκέψεις.
Και ποιος είναι καθορισμένος, θα μου πεις;
Παίρνω νοητά αυτήν την εμβρυική στάση και χάνομαι σε ένα κενό που μου κλέβει αέρα.
Δεμένες κόμπο οι λέξεις.
Δεμένη κόμπο η λογική.
Δεμένη σ’ένα «τώρα» που μοιάζει λίγο.
Σου έχω πει ποτέ πόσο απεχθάνομαι τις αναμονές;
Και πόσο καταστροφικά τις υπομένω;
Η μόνιμη συμβουλή μου είναι ο ακέραιος εγκέφαλος.
Να μην επιτρέπουμε τις διαδρομές που αγγίζουν τη σωρεία υποθέσεων.
Ντόμινο οι υποθέσεις.
Θα τις γκρεμίσω.
Θα περάσω ανάμεσά τους σαν αέρας.
Σαν αγρίμι.
Να μάθω να περπατάω.
Κάθε φορά που βουτάω στο πάτωμα.
Να μάθεις να περπατάς.
«Μάθε μου να περπατάω ξανά».
«Ένα βήμα τη φορά».
Και θα σωθούμε μωρέ.
Νομοτελειακά σχεδόν.
(Το «μάθε μου να περπατάω ξανά» ήρθε ως τίτλος το καλοκαίρι, σε μια συζήτηση με τον Θέμη και "κάτι" μου έκανε.
Τον Οκτώβρη το άκουσα πρώτη φορά στο θέατρο Κάππα και κλειδώθηκε μέσα μου. Αν δεν ήταν γεμάτο το θέατρο, θα μπορούσα κάλλιστα να κλαίω ασταμάτητα.
Είχε έρθει την κατάλληλη στιγμή.
Κλειδώθηκε στο συναίσθημα εκείνων των ημερών.
Κλειδώθηκα εγώ στο «αν γίνω τέρας ή Θεός μαζί σου θα το μάθω».
Στο «γιατί τους θέλω τους ανθρώπους, μα…».
Στο «ένα βήμα τη φορά».
«Να σ’αγαπήσω, να σε διαλύσω, να σε πιστέψω…»
Το αγαπάω για πάρα πολλούς λόγους.
Και το ότι είναι του Θέμη με κάνει να το αγαπάω ακόμα περισσότερο.
Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί το cd «Έχω ένα σχέδιο: Ζωντανή ηχογράφηση στο Θέατρο Κάππα»)
Μάθε μου να περπατάω ξανά
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Προς το καλό, προς το κακό,
προς το καινούργιο
Γιατί το ψάχνω το καινούργιο,
μα να το πιάσω δεν μπορώ
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Προς το σκοτάδι, προς το φως,
προς τους ανθρώπους
Γιατί τους θέλω τους ανθρώπους
μα δε με αφήνουν να τους βρω
Μάθε μου να περπατώ
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Που είναι τα πόδια μου σαν μάρμαρο βαριά
Κι είμαι από εκείνα τα παιδιά
που 'θελαν να 'χουνε φτερά
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
μάθε μου να περπατάω ξανά...
Κι αν περπατήσω, ίσως το ζήσω
Αν περπατήσω, ίσως τ' αφήσω
Να γίνω κάποιος ή και κανένας
ή έστω ένας...
Να γίνω ένας...
Να σ' αγαπήσω...
Να σε διαλύσω...
Να σε πιστέψω...
Να καταστρέψω...
Να φτάσω ως τον ουρανό ή το κενό...
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Και αν γίνω τέρας ή Θεός
μαζί σου θα το μάθω
Και θα είσαι εκεί αν κάτι πάθω
Το χέρι για να μου κρατάς
στίχοι/μουσική/ερμηνεία: Θέμης Καραμουρατίδης
