"ΟΝΕ..."

Η αμηχανία του «μετά».
Και η αοριστία του «τώρα».
Η ομορφιά του απροσδιόριστου.
Που βήμα-βήμα παίρνει μορφή.
Δε χωρούν αναβολές.
Ήρθες να γεμίσεις ένα «τώρα».
Χωρίς καθυστερήσεις.
Μια απλή διεκδίκηση.
Με διεκδικείς από το μυαλό μου.
Από τον εαυτό μου.
Με όπλα υγιή.
Κι ένα φωτεινό γαλάζιο.
Που σπάει άμυνες.
Ψέματα.
Οι άμυνες ραγισμένες ήταν.


...

Ρε συ φοβήθηκες την υπέρβαση.
«το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα».
Εσύ υπογραμμίζεις.
Παλεύεις να πιαστείς.
Τη θες την ασφάλεια.
Κι εγώ σβήνω λέξεις.
Φορτίο οι λέξεις.
Εσύ καθορίζεσαι.
Κι εγώ σε θέλω ακαθόριστο.
Ανεβοκατεβάζεις τείχη.
Ανεβοκατεβάζω άμυνες.
Αυξομειώνω συλλαβές.
Αυξομειώνεις εντάσεις.
Μπαινοβγαίνω στο «κάτι».
Μπαινοβγαίνεις στον εαυτό σου.
Μια υπέρβαση μωρέ.
Να δούμε αν αντέχουμε.
Θες να συλλέξουμε τις «αμοντάριστες στιγμές» μας;
Να μας παρατηρήσουμε…
Να κάνουμε μια περίληψη.
Να βρούμε τα βασικά σημεία.
Να βάλουμε και πλαγιότιτλους.
Αφού «πλαγίως» λειτουργούμε…
Και οι τίτλοι μας βολεύουν.
Να γράψουμε και μια έκθεση…
Πρόλογος-κυρίως θέμα-επίλογος.
Πού μας τοποθετείς;


Παρατηρώ τριγύρω μου τις «δόσεις».
Όλα με δόσεις.
Εαυτοί που «δίνονται» με δόσεις.
Αγάπη με δόσεις.
Φιλιά με δόσεις.
Αγκαλιές με δόσεις.
Αύριο θα τα πάρω όλα πίσω.
Μεθαύριο θα σου δώσω περισσότερα.


Εαυτοί σε αμηχανία.
Μηχανεύονται άμυνες.
Κι όχι επιθέσεις.
Άμυνες από συνήθεια.
Κι η αλήθεια περισσεύει.
Σαν χαρτάκι που κόπηκε σε κομμάτια.
Και σκορπίστηκε σ’έναν δρόμο.
Σαν εαυτός.
Επιμερισμένος.


Πιάνω λέξεις, αλλά -στο βάθος- ψάχνω εξίσωσεις.
Γράφω σκέψεις, αλλά -στην ουσία- ζω με πράξεις.


Μπορεί και να θέλω απαντήσεις.
Μπορεί και να μη με αφορούν.
Μπορεί και να «μπορεί»...
Μπορεί και να «μην μπορει»...


«Θα».
Με περικυκλώνει ένα «θα» και βάζω φωτιά να το κάψω.
Παίζω με κάρβουνα.
Παίζεις με τα ίδια κάρβουνα, αλλά με κλειστά μάτια.


Παίζω με «θα», παίζεις με «αν».
Λες να βρεθούμε κάπου;


Σωρεία λέξεων.
Χωρίς βαθύτερα κίνητρα.
Τα έχω κάψει προ πολλού αυτά.
Τα βαθύτερα.
Τα κίνητρα δεν τα καίω.
Θα καώ μαζί τους αν καούν.
Με αλήθεια στο μυαλό πορεύομαι.
Τα υπόλοιπα είναι ταξίδια.
Το μυαλό είναι το καράβι.
Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θέλω να πνιγώ;
Την ασφάλειά μου τη διαχειρίζομαι.
Και καμιά φορά της φοράω ένα «αν» που εγώ ως υποθετικό το τοποθετώ, αλλά οι άλλοι λένε ότι είναι στερητικό.
Ανασφάλεια σχηματίζεται, όπως και να ‘χει.

Παρατάω τις λέξεις μέχρι να νιώσω ότι ασφυκτιώ ανάμεσά τους.
Καμιά φορά σκέφτομαι ποιος τις έχει περισσότερη «ανάγκη», εγώ ή εσύ;
Εγώ ή αυτές;
Αυτές ή εσύ;
Και καμιά φορά το «εσύ» έρχεται και φεύγει, σαν να κάνει επίσκεψη, το κερνάω μια «στιγμή», με κερνάει λίγο «μυστήριο» και μετά ο καθένας σπίτι του.
Ενίοτε δεν του βγάζω τη μάσκα.
Δεν θέλω να αποκαλυφτεί το πρόσωπό του.
Ούτε καίγομαι να μάθω αν υφίσταται.
Είναι ένα «εσύ».
Περιλαμβάνει κάποιες λέξεις.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Ένας εαυτός που μπορεί και να μην υπάρχει.
Ένας εαυτός που έχει στοιχεία από εμένα.
Από εσένα.
Απ’τον οποιονδήποτε.


Κι έρχεται ένα «γαλάζιο» από το πουθενά και γεννάει φως και καχυποψία.
Και ζεύγη αντιθέτων που σπάνε.
Σαν τις απολυτότητες.


Ρε συ δες πόση απάθεια διασκορπισμένη υπάρχει.
Αρχίζω να πιστεύω ότι ανήκει στους στόχους των ανθρώπων.
Σαν τη συνήθεια.
Τα συνηθίζουμε.
Όλα.
Σαν αυτοσκοπός.


Τα «ναι» μου δύσκολα τα λέω.
Σ’αυτά που δεν αλλάζουν γίνομαι ολόκληρη μια «κατάφαση».
Σ’αυτά που αλλάζουν γίνομαι ολόκληρη μια «άρνηση».
Με νύχια και δόντια.


Κατά τα’άλλα,
πιο δεκτική απ’όσο φαντάζεσαι,
πιο φοβισμένη απ’όσο δείχνω,
πιο ... απ’όσο νομίζω-εις-ει...


Καταφάσεις θέλω.
Να πνιγώ στις καταφάσεις.
Οι ερωτήσεις καλές είναι…
Αλλά κουράζουν.
Απ’την άλλη, σκέφτομαι, αν παίρναμε απάντηση στα «γιατί» μας, θα ήταν πολύ πεζή η ζωή μας…


Μπαίνω σε έναν κύκλο,
Αρχίζω και στριφογυρίζω,
Αρχίζεις και στριφογυρίζεις στο μυαλό μου.
Σε αντίθετη τροχιά οι στροφές.
Γυρίζω.
Γυρίζω..
Γυρίζω…
Και ξέρω ότι στο τέλος θα πέσω κάτω.
Ζαλισμένη.
Κουρασμένη.
Θα έχω κενά μνήμης.
Θα γεμίζω κενά συναισθηματικά.
(θα «γεμίζω» ή θα ΤΑ «γεμίζω»…;)
και θα γίνεις μνήμη…..
Ή κενό να πέσω.
Κενό μνήμης.


(το mixpod με κούρασε. Αρνήθηκε κάθε συνεργασία και κάθε επιλογή. «One» από Johnny Cash ήθελα, αλλά δεν… Μετά προσπάθησα για «Εμείς οι δυο» από Πρωτοψάλτη, αλλά δεν ξανά…  Αν δεν έχεις πατήσει το play πάνω-πάνω, στερείσαι την ωραιότερη (κατ' εμέ) εκτέλεση του "Οne" των U2.)

ΟΝΕ...

Is it getting better?
Or do you feel the same?
Will it make it easier on you now?
You got someone to blame
You say

One love
One life
When it's one need
In the night
One love
We get to share it
Leaves you baby if you
Don't care for it

Did I disappoint you?
Or leave a bad taste in your mouth?
You act like you never had love
And you want me to go without
Well it's

Too late
Tonight
To drag the past out into the light
We're one, but we're not the same
We get to
Carry each other
Carry each other
One

Have you come here for forgiveness?
Have you come to raise the dead?
Have you come here to play Jesus?
To the lepers in your head

Did I ask too much?
More than a lot.
You gave me nothing,
Now it's all I got
We're one
But we're not the same
Well we
Hurt each other
Then we do it again
You say
Love is a temple
Love a higher law
Love is a temple
Love the higher law
You ask me to enter
But then you make me crawl
And I can't be holding on
To what you got
When all you got is hurt

One love
One blood
One life
You got to do what you should
One life
With each other
Sisters
Brothers
One life
But we're not the same
We get to
Carry each other
Carry each other

One

One...

(U2)

εδώ: Johnny Cash