Έχεις νιώσει ποτέ ότι οφείλεις να απολογηθείς στον εαυτό σου;
Ότι πρέπει να δώσεις λόγο για τις πράξεις σου;
Έχεις νιώσει ποτέ αυτούς τους κύκλους που εισβάλουν στη ζωή σου ανυποψίαστα;
Έχεις νιώσει ποτέ ότι θυμάσαι περισσότερα απ’όσα θα έπρεπε ή απ΄όσα θα ήθελες;
Έχεις νιώσει ότι μαζί με τον απολογισμό υπάρχει κι η ευγνωμοσύνη;
Δεν ξέρω σε ποιόν.
Στο άπειρο.
Κάνεις ξεσκόνισμα.
Οριοθετείς.
Διώχνεις.
Φτιάχνεις κουτάκια.
Τοποθετείς μέσα σκέψεις, στιγμές, ανθρώπους.
Χωράνε οι άνθρωποι σε κουτάκια;
Χωράνε.
Κι εσύ κουτάκι συμμαζέματος στη ζωή κάποιου άλλου είσαι.
Κάποια στιγμή νιώθεις ότι δεν έχει ούτε μπρος, ούτε πίσω.
Έχουν συσσωρευτεί τριγύρω σου «εκκρεμότητες».
Σου φωνάζουν, σου κλαίνε, κλαίγεσαι κι εσύ.
Χέρια δεμένα εδώ δεν έχει.
Δεν υπάρχει ως επιλογή.
Αρχίζεις και μαζεύεις.
Συμμαζεύεις.
Ό,τι σου περισσεύει.
Ο,τι σου τρώει ενέργεια.
Αρχίζεις και μαζεύεις τις λέξεις σου.
Αρχίζεις και σκοτώνεις αυτές που δε γεννήθηκαν.
Ξεκαθάρισμα και ηρεμία λογικής.
Περνάς το τούνελ του ορθολογισμού.
Το έχεις νιώσει;
Να βλέπεις τα πάντα ευθύγραμμα.
Γωνίες παντού.
Με αγωνίες ισοπεδωμένες.
Με σκέψεις κοφτές.
Με ματιές που φωτογραφίζουν απλώς.
Χωρίς ερέθισμα.
Σαν ζωή που βιώνεται στο «τώρα» της.
Χωρίς «πριν» και «μετά».
Δεν είναι απαραίτητα κακό.
Ούτως ή άλλως έρχεται η στιγμή που αυτό που αδιάφορα σιγοβράζει, ξεχειλίζει.
Και μετά όλα είναι ερεθίσματα.
Σαν δικαίωμα που στερείσαι κι όταν το πάρεις πίσω κάνεις κατάχρηση.
Κάνουμε όλοι καταχρήσεις.
Σε σκέψεις, σε ενέργεια, σε ανθρώπους.
Κατάχρηση ουσίας δεν κάνουμε.
Καλά θα ήταν.
Να προσδιορίζουμε την ουσία και να τη γευόμαστε με μανία.
Καμία φορά τα βλέμματα αποπροσανατολίζονται.
Καμία φορά περιπλέκεται η αλήθεια.
Καμιά φορά ανοίγεις την πόρτα του λαβύρινθου και αποφασίζεις να περιπλανηθείς χαρούμενος μέσα.
Το «άγνωστο» σε σαγηνεύει μωρέ.
Ανοίγεις κι εσύ τις πόρτες σου.
Να μπει όποιος θέλει.
Να μπει όποιος θέλεις.
Με την καχυποψία θαμμένη.
«Να αλλάξουμε για λίγο για εαυτό».
Να ανταλλάξουμε για λίγο εαυτούς;
Να δω τι κρύβεις σε αυτό το μυαλό.
Να γίνω κι εγώ τροχιά ανάμεσα στις τροχιές του νου σου.
Να τρέξω για λίγο και να κλέψω ό,τι μπορώ.
Να μη στο δώσω ποτέ πίσω.
Ενθύμιο.
Δε δικαιούμαι ένα ενθύμιο;
Και ξέρω, κάποια στιγμή θα νιώσω ότι πιάνει χώρο, θα το ονομάσω «περιττό» και θα το ρίξω στα σκουπίδια.
Θα ρίξω κι εγώ μια βουτιά εκεί μέσα.
Μετά θα σκαρφαλώσω σαν να μην τρέχει τίποτα.
Θα περιφέρομαι γύρω από τον γκρεμό και θα σφυρίζω ανυποψίαστα.
Τα τραγούδια υπερβάλλουν.
Πάντα υπερέβαλλαν.
Γι’αυτό τα αγαπάω.
Γιατί εκείνες τις στιγμές επιτρέπονται οι υπερβολές.
Και οι καταχρήσεις συναισθήματος.
Και οι βουτιές στα σκουπίδια.
Και οι πνιγμοί.
Και μετά, πάλι, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Τα δεμένα χέρια δεν είναι πρόβλημα.
Τα δεμένα μυαλά είναι το θέμα.
Οι δεμένες σκέψεις.
Είναι αστείος ο τρόπος που περνάς από την κένωση στην πλήρωση και το αντίθετο.
Είναι αστείος ο τρόπος που σωπαίνεις και ακόμα πιο αστείες οι λέξεις που βρίσκεις να πεις.
Είμαστε βγαλμένοι από αστείο.
Από αυτά που δεν έχουν ανακαλύψει το όριο.
Ένα βήμα πιο ‘κει,
Μια οπτική παραπέρα
Και όλα τα ίδια μοιάζουν αλλιώς.
Aνατροπή.
Έρχεται η στιγμή που διαγράφει το προηγούμενο συναίσθημα.
Διαγράφει όλα τα παραπάνω.
Έρχεται θεωρητικά απρόσμενα.
Αλλά υπάρχει και μια αίσθηση «συνέπειας».
Αρχίζει και ρίχνει πινελιές.
Αυτή δεν είναι η «σωστή» αλληλουχία;
Αφού «πρέπει» να υπάρχει ισορροπία.
Και υπάρχει.
Δεν ξέρω πώς.
Δεν ξέρω γιατί.
Δεν ξέρω αν την προκαλείς εσύ.
Ή εγώ.
Υπάρχει.
Το τραγούδι την ονομάζει «κρυμμένη αρμονία».
Υπάρχει αυτή η «κρυμμένη αρμονία».
Στις λέξεις σου.
Στη μνήμη μου.
Στη μνήμη σου.
Στις λέξεις μου.
Και θυμήθηκα εκείνο το μεσημέρι, το γκρίζο, το απόλυτα γκρίζο με μερικές στάλες βροχής, με αλήθειες μισές και το «knocking on heaven’s door» να μας συνοδεύει.
Κατά το ήμισυ.
Το υπόλοιπο ήρθε σε δόσεις.
…
Η λέξη «ανάγκη» συγγενεύει ετυμολογικά με τη λέξη «αγκαλιά».
Το ήξερες;
Στο λέω για να μην «κατηγορήσεις» ποτέ την ανάγκη για αγκαλιά.
Αφού συνδέονται ετυμολογικά, έχεις κάθε άλλοθι…
Άλλοθι, τι λέξη κι αυτή…
Υπάρχουν στιγμές που μου παρέχουν άφθονα άλλοθι.
Υπάρχουν στιγμές που ανοίγω μια τρύπα και τα θάβω μέσα ζωντανά.
Κι εσύ, υποθέτω.
Νομίζω ότι σπούδασα τις λέξεις για να μη συνηθίσω να τις ξοδεύω άσκοπα.
Δεν τις ξοδεύω άσκοπα.
Δεν τις ξοδεύω καν.
Οι λέξεις έχουν δύναμη.
Δεν είναι παίξε-γέλασε.
Τις μετράω.
Αυθόρμητη δεν είμαι.
Ποτέ δεν υπήρξα.
Το μόνο αυθόρμητο πάνω μου είναι το χαμόγελο και τα χέρια μου.
Αν ποτέ γίνω αυθόρμητη με τις λέξεις, θα είναι υπέρβαση.
Κερδισμένη.
Οι λέξεις είναι το μοναδικό μέσο που καταφέρνει να μετατρέπει το χάος σε κόσμο.
Κι αν σκεφτείς ότι η λέξη «κόσμος» είναι από το «κοσμῶ» και σημαίνει «στολίδι», καταλαβαίνεις ότι οι λέξεις απλώς στολίζουν.
Οι πράξεις, όμως, μαγεύουν.
Η μνήμη παίζει μαζί μου τις τελευταίες ημέρες.
Προβάλλει συνεχώς σκέψεις παλιές.
Και τις αντιπαραβάλλει με πράξεις που ήρθαν μετά.
"Όλα μπερδεύονται γλυκά..."
Και προκύπτει χαμόγελο.
Για πολλά.
Έχει μια ομορφιά αυτό.
Ώρες-ώρες η άνοιξη έρχεται και κάθεται μέσα μου.
Ώρες-ώρες γίνεσαι άνοιξη.
..........................................................................................................
(Α! Υπάρχει και link πάνω δεξιά, αλλά το γράφω και εδώ:
Κάθε Τρίτη, 22:00-24:00 η «Πρωτόπλαστη» κάνει εκπομπή στο moreradio και αναρωτιέται:
«Για όλα φταίει η Εύα…;»
Θα χαρώ να τα πούμε και από εκεί!
www.moreradio.gr)
.........................................................................................................
ΟΛΑ ΜΠΕΡΔΕΥΟΝΤΑΙ ΓΛΥΚΑ
Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει
τα φώτα ανάψανε δειλά
δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει
κι όλα μπερδεύονται γλυκά.
Κι εγώ μες στα δικά σου μάτια
πώς βρήκα πάλι τη ρωγμή
και πέφτω με την ίδια ζάλη
την ίδια τρέλα και ορμή;
Δεν είναι πως σε περιμένω
και βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ είν’ αφημένο
ό,τι απόμεινε μισό.
Με φτάνουν τα μικρά σου νέα
με πολιορκούν από παντού
μοιάζει η ζωή σου να ’ναι ωραία
και η καρδιά σου να ’ναι αλλού.
Κι εγώ μ’ αυτή την απορία
που μήνες τώρα κουβαλώ
για ποιά κρυμμένη αρμονία
εσύ είσαι εκεί κι εγώ εδώ.
Δεν είναι πως σε περιμένω
και βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ είν’ αφημένο
ό,τι απόμεινε μισό.
Ο δρόμος φαίνεται μπροστά μου
να ξετυλίγεται ανοιχτός
εγώ ανοίγω τα φτερά μου
μα ειν’ ο ορίζοντας θολός.
Όσο κι αν μου ’λεγες μωρό μου
«εσύ είσαι πλάσμα φωτεινό»
εγώ είμαι εδώ χωρίς το φως μου
και φως μου εσύ δεν είσαι εδώ.
Δεν ξέρω πια να περιμένω
κι ας βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ είν’ αφημένο
εκείνο το άλλο σου μισό.
Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει
τα φώτα ανάψανε δειλά
δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει
κι όλα μπερδεύονται γλυκά...
στίχοι: Μελίνα Τανάγρη
μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Μελίνα Τανάγρη
Ότι πρέπει να δώσεις λόγο για τις πράξεις σου;
Έχεις νιώσει ποτέ αυτούς τους κύκλους που εισβάλουν στη ζωή σου ανυποψίαστα;
Έχεις νιώσει ποτέ ότι θυμάσαι περισσότερα απ’όσα θα έπρεπε ή απ΄όσα θα ήθελες;
Έχεις νιώσει ότι μαζί με τον απολογισμό υπάρχει κι η ευγνωμοσύνη;
Δεν ξέρω σε ποιόν.
Στο άπειρο.
Κάνεις ξεσκόνισμα.
Οριοθετείς.
Διώχνεις.
Φτιάχνεις κουτάκια.
Τοποθετείς μέσα σκέψεις, στιγμές, ανθρώπους.
Χωράνε οι άνθρωποι σε κουτάκια;
Χωράνε.
Κι εσύ κουτάκι συμμαζέματος στη ζωή κάποιου άλλου είσαι.
Κάποια στιγμή νιώθεις ότι δεν έχει ούτε μπρος, ούτε πίσω.
Έχουν συσσωρευτεί τριγύρω σου «εκκρεμότητες».
Σου φωνάζουν, σου κλαίνε, κλαίγεσαι κι εσύ.
Χέρια δεμένα εδώ δεν έχει.
Δεν υπάρχει ως επιλογή.
Αρχίζεις και μαζεύεις.
Συμμαζεύεις.
Ό,τι σου περισσεύει.
Ο,τι σου τρώει ενέργεια.
Αρχίζεις και μαζεύεις τις λέξεις σου.
Αρχίζεις και σκοτώνεις αυτές που δε γεννήθηκαν.
Ξεκαθάρισμα και ηρεμία λογικής.
Περνάς το τούνελ του ορθολογισμού.
Το έχεις νιώσει;
Να βλέπεις τα πάντα ευθύγραμμα.
Γωνίες παντού.
Με αγωνίες ισοπεδωμένες.
Με σκέψεις κοφτές.
Με ματιές που φωτογραφίζουν απλώς.
Χωρίς ερέθισμα.
Σαν ζωή που βιώνεται στο «τώρα» της.
Χωρίς «πριν» και «μετά».
Δεν είναι απαραίτητα κακό.
Ούτως ή άλλως έρχεται η στιγμή που αυτό που αδιάφορα σιγοβράζει, ξεχειλίζει.
Και μετά όλα είναι ερεθίσματα.
Σαν δικαίωμα που στερείσαι κι όταν το πάρεις πίσω κάνεις κατάχρηση.
Κάνουμε όλοι καταχρήσεις.
Σε σκέψεις, σε ενέργεια, σε ανθρώπους.
Κατάχρηση ουσίας δεν κάνουμε.
Καλά θα ήταν.
Να προσδιορίζουμε την ουσία και να τη γευόμαστε με μανία.
Καμία φορά τα βλέμματα αποπροσανατολίζονται.
Καμία φορά περιπλέκεται η αλήθεια.
Καμιά φορά ανοίγεις την πόρτα του λαβύρινθου και αποφασίζεις να περιπλανηθείς χαρούμενος μέσα.
Το «άγνωστο» σε σαγηνεύει μωρέ.
Ανοίγεις κι εσύ τις πόρτες σου.
Να μπει όποιος θέλει.
Να μπει όποιος θέλεις.
Με την καχυποψία θαμμένη.
«Να αλλάξουμε για λίγο για εαυτό».
Να ανταλλάξουμε για λίγο εαυτούς;
Να δω τι κρύβεις σε αυτό το μυαλό.
Να γίνω κι εγώ τροχιά ανάμεσα στις τροχιές του νου σου.
Να τρέξω για λίγο και να κλέψω ό,τι μπορώ.
Να μη στο δώσω ποτέ πίσω.
Ενθύμιο.
Δε δικαιούμαι ένα ενθύμιο;
Και ξέρω, κάποια στιγμή θα νιώσω ότι πιάνει χώρο, θα το ονομάσω «περιττό» και θα το ρίξω στα σκουπίδια.
Θα ρίξω κι εγώ μια βουτιά εκεί μέσα.
Μετά θα σκαρφαλώσω σαν να μην τρέχει τίποτα.
Θα περιφέρομαι γύρω από τον γκρεμό και θα σφυρίζω ανυποψίαστα.
Τα τραγούδια υπερβάλλουν.
Πάντα υπερέβαλλαν.
Γι’αυτό τα αγαπάω.
Γιατί εκείνες τις στιγμές επιτρέπονται οι υπερβολές.
Και οι καταχρήσεις συναισθήματος.
Και οι βουτιές στα σκουπίδια.
Και οι πνιγμοί.
Και μετά, πάλι, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Τα δεμένα χέρια δεν είναι πρόβλημα.
Τα δεμένα μυαλά είναι το θέμα.
Οι δεμένες σκέψεις.
Είναι αστείος ο τρόπος που περνάς από την κένωση στην πλήρωση και το αντίθετο.
Είναι αστείος ο τρόπος που σωπαίνεις και ακόμα πιο αστείες οι λέξεις που βρίσκεις να πεις.
Είμαστε βγαλμένοι από αστείο.
Από αυτά που δεν έχουν ανακαλύψει το όριο.
Ένα βήμα πιο ‘κει,
Μια οπτική παραπέρα
Και όλα τα ίδια μοιάζουν αλλιώς.
Aνατροπή.
Έρχεται η στιγμή που διαγράφει το προηγούμενο συναίσθημα.
Διαγράφει όλα τα παραπάνω.
Έρχεται θεωρητικά απρόσμενα.
Αλλά υπάρχει και μια αίσθηση «συνέπειας».
Αρχίζει και ρίχνει πινελιές.
Αυτή δεν είναι η «σωστή» αλληλουχία;
Αφού «πρέπει» να υπάρχει ισορροπία.
Και υπάρχει.
Δεν ξέρω πώς.
Δεν ξέρω γιατί.
Δεν ξέρω αν την προκαλείς εσύ.
Ή εγώ.
Υπάρχει.
Το τραγούδι την ονομάζει «κρυμμένη αρμονία».
Υπάρχει αυτή η «κρυμμένη αρμονία».
Στις λέξεις σου.
Στη μνήμη μου.
Στη μνήμη σου.
Στις λέξεις μου.
Και θυμήθηκα εκείνο το μεσημέρι, το γκρίζο, το απόλυτα γκρίζο με μερικές στάλες βροχής, με αλήθειες μισές και το «knocking on heaven’s door» να μας συνοδεύει.
Κατά το ήμισυ.
Το υπόλοιπο ήρθε σε δόσεις.
…
Η λέξη «ανάγκη» συγγενεύει ετυμολογικά με τη λέξη «αγκαλιά».
Το ήξερες;
Στο λέω για να μην «κατηγορήσεις» ποτέ την ανάγκη για αγκαλιά.
Αφού συνδέονται ετυμολογικά, έχεις κάθε άλλοθι…
Άλλοθι, τι λέξη κι αυτή…
Υπάρχουν στιγμές που μου παρέχουν άφθονα άλλοθι.
Υπάρχουν στιγμές που ανοίγω μια τρύπα και τα θάβω μέσα ζωντανά.
Κι εσύ, υποθέτω.
Νομίζω ότι σπούδασα τις λέξεις για να μη συνηθίσω να τις ξοδεύω άσκοπα.
Δεν τις ξοδεύω άσκοπα.
Δεν τις ξοδεύω καν.
Οι λέξεις έχουν δύναμη.
Δεν είναι παίξε-γέλασε.
Τις μετράω.
Αυθόρμητη δεν είμαι.
Ποτέ δεν υπήρξα.
Το μόνο αυθόρμητο πάνω μου είναι το χαμόγελο και τα χέρια μου.
Αν ποτέ γίνω αυθόρμητη με τις λέξεις, θα είναι υπέρβαση.
Κερδισμένη.
Οι λέξεις είναι το μοναδικό μέσο που καταφέρνει να μετατρέπει το χάος σε κόσμο.
Κι αν σκεφτείς ότι η λέξη «κόσμος» είναι από το «κοσμῶ» και σημαίνει «στολίδι», καταλαβαίνεις ότι οι λέξεις απλώς στολίζουν.
Οι πράξεις, όμως, μαγεύουν.
Η μνήμη παίζει μαζί μου τις τελευταίες ημέρες.
Προβάλλει συνεχώς σκέψεις παλιές.
Και τις αντιπαραβάλλει με πράξεις που ήρθαν μετά.
"Όλα μπερδεύονται γλυκά..."
Και προκύπτει χαμόγελο.
Για πολλά.
Έχει μια ομορφιά αυτό.
Ώρες-ώρες η άνοιξη έρχεται και κάθεται μέσα μου.
Ώρες-ώρες γίνεσαι άνοιξη.
..........................................................................................................
(Α! Υπάρχει και link πάνω δεξιά, αλλά το γράφω και εδώ:
Κάθε Τρίτη, 22:00-24:00 η «Πρωτόπλαστη» κάνει εκπομπή στο moreradio και αναρωτιέται:
«Για όλα φταίει η Εύα…;»
Θα χαρώ να τα πούμε και από εκεί!
www.moreradio.gr)
.........................................................................................................
ΟΛΑ ΜΠΕΡΔΕΥΟΝΤΑΙ ΓΛΥΚΑ
Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει
τα φώτα ανάψανε δειλά
δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει
κι όλα μπερδεύονται γλυκά.
Κι εγώ μες στα δικά σου μάτια
πώς βρήκα πάλι τη ρωγμή
και πέφτω με την ίδια ζάλη
την ίδια τρέλα και ορμή;
Δεν είναι πως σε περιμένω
και βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ είν’ αφημένο
ό,τι απόμεινε μισό.
Με φτάνουν τα μικρά σου νέα
με πολιορκούν από παντού
μοιάζει η ζωή σου να ’ναι ωραία
και η καρδιά σου να ’ναι αλλού.
Κι εγώ μ’ αυτή την απορία
που μήνες τώρα κουβαλώ
για ποιά κρυμμένη αρμονία
εσύ είσαι εκεί κι εγώ εδώ.
Δεν είναι πως σε περιμένω
και βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ είν’ αφημένο
ό,τι απόμεινε μισό.
Ο δρόμος φαίνεται μπροστά μου
να ξετυλίγεται ανοιχτός
εγώ ανοίγω τα φτερά μου
μα ειν’ ο ορίζοντας θολός.
Όσο κι αν μου ’λεγες μωρό μου
«εσύ είσαι πλάσμα φωτεινό»
εγώ είμαι εδώ χωρίς το φως μου
και φως μου εσύ δεν είσαι εδώ.
Δεν ξέρω πια να περιμένω
κι ας βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ είν’ αφημένο
εκείνο το άλλο σου μισό.
Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει
τα φώτα ανάψανε δειλά
δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει
κι όλα μπερδεύονται γλυκά...
στίχοι: Μελίνα Τανάγρη
μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Μελίνα Τανάγρη
