«Πάρε το τρόπαιο, φίλα το και πέτα το...
(Μόνο, κοίταξε να μη μπερδέψεις το «φίλα» με το «φύλα»…)»
Κάπως έτσι.
Δεν το φύλαξα.
Μα κάθε χρόνο του στέλνω ένα φιλί και ξέρω ότι φτάνει στον προορισμό του.
Κι εγώ ακολουθώ τον δικό μου.
Γιατί μπορεί να ξέχασα τα γενέθλιά σου, μα αυτή τη μέρα δεν την ξεχνάω.
Ίσως γιατί «αυτή η μέρα», δεν είσαι εσύ.
Είμαι εγώ.
Κι είναι το σημείο αναφοράς μου.
Ή το σημάδι.
Δεν έχει και τόση σημασία.
Μοιάζει με μακρινό αστείο πια.
Κι ίσως το πιο αστείο να είναι το γεγονός ότι αυτή τη μέρα, εμείς οι δύο, ανταλλάξαμε λέξεις.
«Αυτή η νύχτα»… δεν έμεινε…
Αυτή τη μέρα, σχεδόν από συνήθεια-μη σου πω και ψυχαναγκαστικά- γυρίζω το κεφάλι προς τα πίσω και παρατηρώ.
Περνούν από μπροστά μου εικόνες.
Στιγμές.
Αποσπάσματα.
Δεν έχει μέτρημα εδώ.
Μια απλή υπενθύμιση είναι.
«Πού ήμουν, τι κάνω, πώς βρέθηκα εδώ».
Και μετά το κεφάλι στρέφεται πάλι προς τα εμπρός.
Ή προς τα παρόντα.
…Είναι σαν να έχεις ανάγκη να ακούσεις το «αυτή η νύχτα μένει», για να θυμηθείς, και να σου βάζουν το «mistake».
Μπερδεύονται τα χρόνια.
Μπερδεύονται οι άνθρωποι.
Και βάζω το «η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος» για να τα ισορροπήσω.
Τα χρόνια.
Τους ανθρώπους.
Το μυαλό μου ισορροπεί μηχανικά.
Και τα πόδια μου.
Συμπτωματικά ασύμπτωτοι.
Κι εγώ συμπίπτω με τη στιγμή.
Τη στιγμή που είσαι δίπλα μου και σωπαίνω για να νιώθω την ανάσα σου.
Λέξη δε βγαίνει.
Ακίνητη.
Σωπαίνω, απλώς.
Κάτι στίχους ακούω μόνο…
Κι είναι η στιγμή που μένει.
Και που «προς στιγμήν» αρκεί...
Και … κάπου χαϊδεύω το σακάκι σου που ακουμπάει στο γόνατό μου.
Παγώνω.
Χαμογελώ.
Τρομάζω.
«…Ήταν η στιγμή που ήθελα να φύγω
Κι ήρθαν κι οι λυγμοί στα μάτια λίγο λίγο…»
Ποιος μας έμπασε σ ’αυτή τη φάρσα;
Αλλά…
«Είναι η στιγμή που μένει.
Από αύριο όλα θα κυλούν φυσιολογικά…»
…κι έτσι κύλησαν.
Είναι αστείο μέσα στον παραλογισμό να εστιάζεις στο παράλογο.
Ασυνεπής με απόλυτη συνέπεια.
Αποσιωπώ τις συνέπειες…
Συναρπαστική ηρεμία.
Συναρπαστική ετυμολογικά.
Με αρπάζει.
Με στήνει σε έναν τοίχο και μου ανοίγει τα μάτια.
Και γελάω μέχρι που κοιμάμαι.
Με ηρεμία.
Και δεν υπάρχει κάτι που να εγκλωβίζεται.
Και δεν υπάρχει κάτι που να φοβάται τη διόγκωση.
Μια συνεχής πορεία με διαλείμματα.
Διαλείμματα που δεν επηρεάζουν την πορεία.
(Τα συνεχή διαλείμματα είναι, συνήθως, επίφοβα.)
Ένα τσιγάρο και πάλι απ’ την αρχή.
Στρατιώτης.
Με το σταθερό βήμα.
Αυτό που χτυπάει με βία τη γη, κάνει θόρυβο.
Κάνεις θόρυβο μέσα μου…
Γυρίζω το κεφάλι μου αλλού.
Το ησυχάζω.
Ξέχασα να κοιτάζω πίσω.
Μπήκαν όρια στη μνήμη μου.
Περιορισμένοι είμαστε…
Και περιορισμένης διαθεσιμότητας.
Πάντα πίστευα στη δύναμη των αποφάσεών μας.
Στο μυαλό μας, στα χέρια μας.
Μα ξέρεις κάτι;
Στο απροσδόκητο πίστευα περισσότερο.
Και ξέρεις και κάτι άλλο;
Δίκιο είχα.
Αν δεις πως σκάνε τα «απροσδόκητα»…
Σαν τζούρες ευτυχίας.
Μη με ρωτήσεις τίποτα.
«Άγνοια» δηλώνω.
Θυμάμαι κάτι σιωπές να αγριεύουν και έτσι δεν φοβάμαι τις λέξεις που αγριεύουν.
Στέκουν τόσο ανήμπορες κάτι στιγμές.
Αφού πράξεις είναι όλα.
Η ζωή, πράξεις είναι.
Και οι άνθρωποι.
Πράξεις τριγύρω σου.
Πρόσθεση.
Αφαίρεση.
Πολλαπλασιασμός.
Διαίρεση.
Όλα πάνω στον άξονα στης στιγμής.
Πάνω στον άξονα της ζωής.
Πράξεις.
Όχι λέξεις.
Πράξεις θέλω μωρέ.
Κι ας φορτώνομαι με λέξεις.
Με θυμάμαι εφτά χρόνια πριν, τόσο αιχμάλωτη σε υποθέσεις του «αύριο».
Θες να αιχμαλωτιστούμε στο «τώρα»;
Χωρίς προθέσεις.
Χωρίς ανάγκες.
Χωρίς σκέψεις.
Χωρίς λέξεις.
Δέσμιοι του «τώρα».
Κι αυτό «πράξη» είναι.
Να γραφτούμε στα «πρακτικά» του χρόνου.
Αόρατα.
Χωρίς όνομα και ημερομηνία.
Να κλειστούμε σε ένα τραγούδι μωρέ.
Να μη μας πειράζει κανείς.
Να γίνουμε στίχοι στα χείλη άλλων.
Να διαπερνάμε το μυαλό.
Να μαγεύουμε αισθήσεις.
Να κλείνουμε τα μάτια από χαρά.
Να κλέβουμε αέρα.
Να φέρνουμε αέρα.
Να είμαστε αέρας…
Να δραπετεύουμε.
Να πατάμε σε νότες.
Να πατάμε τη λογική.
Να πετάμε…
(…να σωπαίνουμε για να ακούμε ανάσες…
…να σωπαίνουμε για να ακούμε φωνή…
…να χαϊδεύουμε ανθρώπους που το σακάκι τους ακουμπάει στο γόνατό μας…
…να πετάμε….)
...Δεν θυμάμαι τίποτα.
"...This world is just illusion..."
(Tο τραγούδι κατατάσσεται στις εμμονές...)
ILLUSION
I know it's hard to tell how mixed up you feel
Hoping what you need is behind every door
Each time you get hurt, I don't want you to change
Because everyone has hopes, you're human after all
The feeling sometimes, wishing you were someone else
Feeling as though you never belong
This feeling is not sadness, this feeling is not joy
I truly understand. Please, don't cry now
Please don't go, I want you to stay
I'm begging you please, please don't leave here
I don't want you to hate for all the hurt that you feel
The world is just illusion trying to change you
Being like you are
Well this is something else, who would comprehend?
But some that do, lay claim
Divine purpose blesses them
That's not what I believe, and it doesn't matter anyway
A part of your soul ties you to the next world
Or maybe to the last, but I'm still not sure
But what I do know, is to us the world is different
As we are to the world but I guess you would know that
Please don't go, I want you to stay
I'm begging you please, please don't leave here
I don't want you to hate for all the hurt that you feel
The world is just illusion trying to change you
Please don't go, I want you to stay
I'm begging you please, oh please don't leave here
I don't want you to change for all the hurt that you feel
This world is just illusion always trying to change you
VNV Nation
