Ανεβαίνουμε σκαλοπατάκι σήμερα.
Το εικοστό τρίτο.
Γενέθλια!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου κάνω απολογισμό των προηγούμενων 12 μηνών.
Γίνεται αυτόματα.
Μετράω κέρδη και απώλειες.
Η «επιχείρηση» λέγεται «εαυτός».
Και είναι στην κατοχή μου.
«Ειν’η δική μου ζωή….!»
Άνθρωποι λίγο πιο κοντά,
άνθρωποι λίγο πιο μακριά.
Είναι οι άνθρωποί μου.
Και είναι γύρω μου…
Κι αυτό είναι κέρδος…
Στόχοι μπροστά
και στόχοι πίσω μου.
Οι πίσω εκπληρώθηκαν.
Αυτοί που είναι μπροστά παλεύουν…!
Είναι τα κίνητρα μου…
«…Για τη δική μου ζωή…»
Στιγμές που έφυγαν,
και στιγμές που θα έρθουν.
Εκεί θα με βρεις.
Εκεί είναι «η δική μου ζωή».
Αντλεί απ’το «πριν»,
Διοχετεύει στο «τώρα»,
Και………αύριο.
(όπου «……» διαλέγεις και παίρνεις:
α) στοχεύει στο
β)περιμένει από το
γ) πιστεύει στο...)
Ευχές, λέξεις, σκέψεις, πράξεις.
Κάπου ανάμεσα τους υπάρχω.
Ψέματα.
Συνυπάρχουμε.
Όλα σε ένα.
Σαν πακέτο προσφοράς ακούγεται…
Δώρο είναι.
Και λέγεται «ζωή».
«Η δική μου ζωή…»
Και σήμερα κλείνει 23 χρόνια ύπαρξης.
Και εύχομαι να έχω χρόνια…καλά.
Το πόσα δεν παίζει ρόλο.
Ας είναι χρόνια καλά και γεμάτα…
Γεμάτα «ζωή..»
«Η δική μου ζωή…»
Τα υπόλοιπα τα λέει το τραγούδι άψογα και πολύ καλύτερα από ‘μενα.
Το είχα αποκαλέσει «τραγούδι γενεθλίων» από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις και είχα αποφασίσει από καιρό να το αναρτήσω σήμερα.
Χθες προστέθηκε ακόμα ένας λόγος για τη συγκεκριμένη επιλογή.
Χρόνια καλά λοιπόν!
Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ
Αν στο κουτί δε χωράς
Αν τα λάθος ρούχα φοράς
Και σου τραβάνε το αυτί
Αν στα σκοτεινά περπατάς
συνέχισε μην τα παρατάς γιατί
έκανες ήδη μια αρχή
Και δεν το χρωστάς κανενός
Κι αν αλλού σε πάει ο άνεμος
Κρατήσου εκεί
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και θα ρθει η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Αν στα βαθιά κολυμπάς
Αν χωρίς ελπίδα αγαπάς
Αν σε βαραίνει η ενοχή
(είναι η δική σου ζωή)
Μην, οδηγό μη ζητάς
Εσύ το τιμόνι κρατάς
Και έχεις ταξίδι μακρύ
Άκουσε του δρόμου η σιωπή
πόσα μυστικά θα σου πει
Ανοίξου εκεί
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Η δικιά σου εποχή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Μην, μην ακούς το σωστό
Ποιος ξέρει να σου πει το σωστό
Για τη δική σου ζωή
Μη, το ρολόι μη κοιτάς
Όλα όσα χαθήκαν μετράς
Μα τίποτα δεν έχει χαθεί
Τι και αν το έχει η μοίρα γραφτό
Έχεις κάτι πιο δυνατό
Το κρατάς εσύ
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Μανώλης Φάμελος
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
"Breathe again..."
Για πες…
Πότε η τύχη γίνεται σύμπτωση…;
Ποια είναι τα σύνορά τους…;
Πότε η σύμπτωση γίνεται σημάδι;
Πες μου…
Σημάδια ή συμπτώσεις;
Πότε συμμετέχεις εσύ στο παιχνίδι
Και πότε κινεί τα νήματα κάποιος άλλος;
Και ποιος τα κινεί;
Βλέπεις κανέναν;
Πες μου.
Τι να πιστέψω;
Τη σύμπτωση ή το σημάδι;
Παιχνίδι για πόσους και με πόσους;
Και οι κανόνες;
Ποιος θα μας πει τους κανόνες;
Σπάει το κεφάλι μου.
Κι εγώ μπροστά σε έναν καθρέφτη.
Να με κοιτάζω.
Να με γνωρίζω.
Απ’ την αρχή.
Ξανά.
Ατέρμονη διαδικασία.
Και δίπλα εσύ.
Να σε κοιτάζω.
Για πες.
Τι είναι τυχαίο;
Και τι θα πει τύχη;
Και ποια είναι αυτή η τύχη που θα ορίσει τι θα κάνουμε;
Πες μου.
Πες μου ρε γαμώτο.
Το κεφάλι μου γυρίζει.
Δεν σταματά, δεν τερματίζει.
Τριγυρνάς στο μυαλό μου.
Στους δρόμους μου.
Πες μου.
Τη νιώθεις τη συνωμοσία;
Σε αγγίζει;
Εμένα με χτυπάει.
Με χτυπάει περίεργα.
Γελάω ρε.
Γελάω με όσα συμβαίνουν.
Αλλά αναρωτιέμαι:
Τι;
Πώς;
Πού;
Πότε;
Γιατί;
Και δεν τα έχω καλά με τα αναπάντητα ερωτήματα.
Μα, αλήθεια, δεν ξέρω να απαντήσω.
Μόνο σε κοιτάζω.
Ξανά και ξανά.
Και ψάχνω αυτόν που κινεί τα νήματα.
Αυτόν που κάνει τη σύμπτωση σημάδι.
Πάλη.
Πάλι.
Παιχνίδι.
Κάποιος άλλος μας κινεί.
Ξένα χέρια.
Παιχνίδι.
Με ήρωες εμάς.
Πάλη.
Αντέχω;
Πόσο;
Πότε σπάω;
Πότε οι λέξεις μου βγαίνουν;
Πόσο καιρό αντέχουν συσσωρευμένες;
Πόσα «εσύ» θέλουν να χτυπήσουν;
Πόσα «εσύ» θέλουν να στολίσουν;
Αντέχω;
Πώς;
Συνωμοσία.
Λογική και συναίσθημα τα βρίσκουν.
Μόνα τους.
Λες και δεν υπάρχω.
Λες και είμαστε τρεις σε ένα σώμα.
Τα δυο τους κι εγώ.
Εκείνα πομποί, εγώ δέκτης.
Μια ηλίθια ηρεμία που μετατρέπεται σε μια ακόμα πιο ηλίθια τρικυμία.
Κι εγώ αγκαλιά με την χάρτινη βαρκούλα.
Ο άνεμος εσύ.
Φύσα.
Φύσα να δούμε…
Θα σε φτάσω;
Θα σε πιάσω;
Θα σε βρω;
Και οι λέξεις μου φτωχαίνουν.
Συνεχώς μου κρύβονται.
Σχεδόν δεν υπάρχουν.
«Εμείς».
«Άλλοι εμείς».
Μπερδεύομαι.
Μπερδεύονται τα πρόσωπα.
Μπερδεύονται και τα τραγούδια.
Άλλα πρόσωπα.
Άλλα τραγούδια.
Ίδια τραγούδια.
Άλλοι «εμείς».
Με ψάχνω στους στίχους.
Με βρίσκω μισή σε κάτι λέξεις.
Σε κάτι νότες.
Σε κάτι επιθυμίες.
Με βρίσκω σχεδόν ολόκληρη στις στιγμές.
Σε όλες τις στιγμές.
Παιχνίδι.
Λαβύρινθος.
Και χάνομαι.
Μαζί σου.
Τυχαία…
Μα δε μ’ αρέσει η λέξη «τύχη».
Δεν είναι σαφής.
Ούτε εσύ.
Ούτε εγώ.
Ούτε οι λέξεις μου.
BREATHE AGAIN
Breathe with me
Die for me
I believe in love at last
I believe in a dream for us
Cover me
Fight for me
It’s so easy to walk away
It’s so easy
But I wanna stay
I saw your pain
I felt your pain
coming down
Like a hurricane
Crawling in
like a serpent in flames
But I knew you would light the stars
From the moment you closed your eyes
Over those emerald fields
Over the impossible colours I see
Comfort me
Change for me
All alone
In your shadow I ‘ve walked
All alone
In my songs for you I ‘m locked
Drink with me
Cry for me
It’s the cold I can’t bear to feel
It’s the cold that’s so cruel and so real
I saw your pain
I felt your pain
coming down
Like a hurricane
Crawling in
like a serpent in flames
But I knew you would light the stars
From the moment you closed your eyes
Over those emerald fields
Over the impossible colours I see
Breathe again
Feel again
Why can’t you hear me now
Why can’t you hear me...
ΑTHENA ANDREADIS
Πότε η τύχη γίνεται σύμπτωση…;
Ποια είναι τα σύνορά τους…;
Πότε η σύμπτωση γίνεται σημάδι;
Πες μου…
Σημάδια ή συμπτώσεις;
Πότε συμμετέχεις εσύ στο παιχνίδι
Και πότε κινεί τα νήματα κάποιος άλλος;
Και ποιος τα κινεί;
Βλέπεις κανέναν;
Πες μου.
Τι να πιστέψω;
Τη σύμπτωση ή το σημάδι;
Παιχνίδι για πόσους και με πόσους;
Και οι κανόνες;
Ποιος θα μας πει τους κανόνες;
Σπάει το κεφάλι μου.
Κι εγώ μπροστά σε έναν καθρέφτη.
Να με κοιτάζω.
Να με γνωρίζω.
Απ’ την αρχή.
Ξανά.
Ατέρμονη διαδικασία.
Και δίπλα εσύ.
Να σε κοιτάζω.
Για πες.
Τι είναι τυχαίο;
Και τι θα πει τύχη;
Και ποια είναι αυτή η τύχη που θα ορίσει τι θα κάνουμε;
Πες μου.
Πες μου ρε γαμώτο.
Το κεφάλι μου γυρίζει.
Δεν σταματά, δεν τερματίζει.
Τριγυρνάς στο μυαλό μου.
Στους δρόμους μου.
Πες μου.
Τη νιώθεις τη συνωμοσία;
Σε αγγίζει;
Εμένα με χτυπάει.
Με χτυπάει περίεργα.
Γελάω ρε.
Γελάω με όσα συμβαίνουν.
Αλλά αναρωτιέμαι:
Τι;
Πώς;
Πού;
Πότε;
Γιατί;
Και δεν τα έχω καλά με τα αναπάντητα ερωτήματα.
Μα, αλήθεια, δεν ξέρω να απαντήσω.
Μόνο σε κοιτάζω.
Ξανά και ξανά.
Και ψάχνω αυτόν που κινεί τα νήματα.
Αυτόν που κάνει τη σύμπτωση σημάδι.
Πάλη.
Πάλι.
Παιχνίδι.
Κάποιος άλλος μας κινεί.
Ξένα χέρια.
Παιχνίδι.
Με ήρωες εμάς.
Πάλη.
Αντέχω;
Πόσο;
Πότε σπάω;
Πότε οι λέξεις μου βγαίνουν;
Πόσο καιρό αντέχουν συσσωρευμένες;
Πόσα «εσύ» θέλουν να χτυπήσουν;
Πόσα «εσύ» θέλουν να στολίσουν;
Αντέχω;
Πώς;
Συνωμοσία.
Λογική και συναίσθημα τα βρίσκουν.
Μόνα τους.
Λες και δεν υπάρχω.
Λες και είμαστε τρεις σε ένα σώμα.
Τα δυο τους κι εγώ.
Εκείνα πομποί, εγώ δέκτης.
Μια ηλίθια ηρεμία που μετατρέπεται σε μια ακόμα πιο ηλίθια τρικυμία.
Κι εγώ αγκαλιά με την χάρτινη βαρκούλα.
Ο άνεμος εσύ.
Φύσα.
Φύσα να δούμε…
Θα σε φτάσω;
Θα σε πιάσω;
Θα σε βρω;
Και οι λέξεις μου φτωχαίνουν.
Συνεχώς μου κρύβονται.
Σχεδόν δεν υπάρχουν.
«Εμείς».
«Άλλοι εμείς».
Μπερδεύομαι.
Μπερδεύονται τα πρόσωπα.
Μπερδεύονται και τα τραγούδια.
Άλλα πρόσωπα.
Άλλα τραγούδια.
Ίδια τραγούδια.
Άλλοι «εμείς».
Με ψάχνω στους στίχους.
Με βρίσκω μισή σε κάτι λέξεις.
Σε κάτι νότες.
Σε κάτι επιθυμίες.
Με βρίσκω σχεδόν ολόκληρη στις στιγμές.
Σε όλες τις στιγμές.
Παιχνίδι.
Λαβύρινθος.
Και χάνομαι.
Μαζί σου.
Τυχαία…
Μα δε μ’ αρέσει η λέξη «τύχη».
Δεν είναι σαφής.
Ούτε εσύ.
Ούτε εγώ.
Ούτε οι λέξεις μου.
BREATHE AGAIN
Breathe with me
Die for me
I believe in love at last
I believe in a dream for us
Cover me
Fight for me
It’s so easy to walk away
It’s so easy
But I wanna stay
I saw your pain
I felt your pain
coming down
Like a hurricane
Crawling in
like a serpent in flames
But I knew you would light the stars
From the moment you closed your eyes
Over those emerald fields
Over the impossible colours I see
Comfort me
Change for me
All alone
In your shadow I ‘ve walked
All alone
In my songs for you I ‘m locked
Drink with me
Cry for me
It’s the cold I can’t bear to feel
It’s the cold that’s so cruel and so real
I saw your pain
I felt your pain
coming down
Like a hurricane
Crawling in
like a serpent in flames
But I knew you would light the stars
From the moment you closed your eyes
Over those emerald fields
Over the impossible colours I see
Breathe again
Feel again
Why can’t you hear me now
Why can’t you hear me...
ΑTHENA ANDREADIS
Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009
(αν)-ΕΠΑΡΚΕΙΑ
Μόνος - μόνη - μόνο.
Σ’ ένα δωμάτιο…
Πόρτες κλειστές.
Ένας-ένας έφυγε και στο τέλος έκλεισε η πόρτα.
Έκλεισε και το φως.
Σκοτάδι.
Μια μουσική να παίζει…
Ξαπλώνεις.
Κοιτάς το ταβάνι.
Σκοτάδι.
Σ’ ένα δωμάτιο…
Πόρτες κλειστές.
Ένας-ένας έφυγε και στο τέλος έκλεισε η πόρτα.
Έκλεισε και το φως.
Σκοτάδι.
Μια μουσική να παίζει…
Ξαπλώνεις.
Κοιτάς το ταβάνι.
Σκοτάδι.
Σκοτάδι που συνηθίζεται και μετά αχνοφαίνονται τα πάντα.
Σκιές.
Σκιές ανθρώπων που κάποτε είχαν σάρκα και οστά.
Είχαν σάρκα και οστά;
Ανάβεις τσιγάρο.
Φως.
Για λίγο.
Μία πορτοκαλί καύτρα δίνει λίγο φως.
Πορτοκαλί.
Σαν τα φανάρια.
Περνάς και ό,τι γίνει ή στέκεσαι μέχρι να ανάψει κόκκινο;
Σταματάς;;;
Περνάς...
Και το τσιγάρο καίγεται.
Στάχτη.
Στάχτη κάθε παρελθόν.
Δεν έχει γιατί.
Γιατί έτσι.
Είναι όμορφο το να μην μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω.
Σου δίνεται η ευκαιρία να προχωράς.
Αν στέκεσαι, δική σου η ευθύνη.
Και πίσω να κοιτάξεις, δεν βλέπεις τίποτα.
Μόνο στάχτη.
Πίσω στάχτη, μπροστά χρώματα.
Πού επιλέγεις να κοιτάξεις;
Σκιές.
Σκιές ανθρώπων που κάποτε είχαν σάρκα και οστά.
Είχαν σάρκα και οστά;
Ανάβεις τσιγάρο.
Φως.
Για λίγο.
Μία πορτοκαλί καύτρα δίνει λίγο φως.
Πορτοκαλί.
Σαν τα φανάρια.
Περνάς και ό,τι γίνει ή στέκεσαι μέχρι να ανάψει κόκκινο;
Σταματάς;;;
Περνάς...
Και το τσιγάρο καίγεται.
Στάχτη.
Στάχτη κάθε παρελθόν.
Δεν έχει γιατί.
Γιατί έτσι.
Είναι όμορφο το να μην μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω.
Σου δίνεται η ευκαιρία να προχωράς.
Αν στέκεσαι, δική σου η ευθύνη.
Και πίσω να κοιτάξεις, δεν βλέπεις τίποτα.
Μόνο στάχτη.
Πίσω στάχτη, μπροστά χρώματα.
Πού επιλέγεις να κοιτάξεις;
Το τσιγάρο τελειώνει.
Χάνεται το «φωτάκι».
Μόνος στο δωμάτιο.
Μπορείς ποτέ να είσαι μόνος όταν έχεις τόσες σκέψεις στο κεφάλι σου;
Μόνος.
Μόνος.
Μόνος.
Ηχεί κάπως…ευχάριστα.
Κάπως ανακουφιστικά.
Κανείς δεν θα σε μάθει.
Κανείς δεν θα διαβάσει τις σκέψεις σου.
Μοιράζεσαι πάντα «τόσο…όσο».
«Τόσο…όσο» μπορεί ο καθένας να καταλάβει.
Τα υπόλοιπα μέσα σου.
Κάποια, ίσως, στις λέξεις σου.
Μόνα.
Μόνος.
Όρια.
Όρια που έθεσες.
Στον εαυτό σου,
στις σχέσεις σου με τους άλλους.
Όταν μπαίνουν όρια κάτι χάνεται στις σχέσεις σου με τους άλλους..
Όταν δεν μπαίνουν όρια πάλι κάτι χάνεται.
Κάποιοι δεν μπόρεσαν να σε κερδίσουν.
Κάποιοι δεν άντεξαν.
Σε κάποιους δεν έδωσες την ευκαιρία.
Κάποιοι την έχασαν.
Κι έγιναν σκιές.
Κι έγιναν «τόσο…όσο»…
Χάνεται το «φωτάκι».
Μόνος στο δωμάτιο.
Μπορείς ποτέ να είσαι μόνος όταν έχεις τόσες σκέψεις στο κεφάλι σου;
Μόνος.
Μόνος.
Μόνος.
Ηχεί κάπως…ευχάριστα.
Κάπως ανακουφιστικά.
Κανείς δεν θα σε μάθει.
Κανείς δεν θα διαβάσει τις σκέψεις σου.
Μοιράζεσαι πάντα «τόσο…όσο».
«Τόσο…όσο» μπορεί ο καθένας να καταλάβει.
Τα υπόλοιπα μέσα σου.
Κάποια, ίσως, στις λέξεις σου.
Μόνα.
Μόνος.
Όρια.
Όρια που έθεσες.
Στον εαυτό σου,
στις σχέσεις σου με τους άλλους.
Όταν μπαίνουν όρια κάτι χάνεται στις σχέσεις σου με τους άλλους..
Όταν δεν μπαίνουν όρια πάλι κάτι χάνεται.
Κάποιοι δεν μπόρεσαν να σε κερδίσουν.
Κάποιοι δεν άντεξαν.
Σε κάποιους δεν έδωσες την ευκαιρία.
Κάποιοι την έχασαν.
Κι έγιναν σκιές.
Κι έγιναν «τόσο…όσο»…
Μόνος..
Με ένα σωρό σκέψεις να μάχονται μεταξύ τους.
Με ένα σωρό λέξεις που δε γράφονται.
Γίνονται αυτόματα μουσική.
Σ’ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Κοιτάς το ταβάνι.
Και δίπλα σου σκιές.
«…αυτοί που δεν μπόρεσαν, αυτοί που δεν θέλησαν…»
Χαμογελάς.
Χαμογελάς στις σκιές.
Χαμογελάς γιατί δεν θέλησαν.
Είσαι μόνος και χαμογελάς.
Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις χρώματα.
Καμία λέξη δεν βγαίνει από στόμα σου.
Εσύ, ο εαυτός σου κι ένα χαμόγελο.
Ανοίγει η πόρτα.
Μπαίνουν όλοι αυτοί που πριν την έκλεισαν για να σε αφήσουν μόνο.
Οι άνθρωποί σου.
Ανάβουν τα φώτα.
Στο ίδιο δωμάτιο.
Φως.
Και γύρω όλοι..
Κι είσαι μόνος.
Και παραμένεις μόνος.
Και χαμογελάς…
Σ’ αυτούς που…και σ’ αυτούς που δεν…
Σ’ αγκαλιάζουν.
Αυτοί που…κι αυτοί που δεν…
Χαμογελάς.
…γιατί είσαι μόνος…
Γιατί συνωμοτείς με τον εαυτό σου…
Γιατί το δωμάτιο είναι η ίδια η ζωή σου…
Τη μία έχει φως, την άλλη όχι.
Τη μία υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου, την άλλη περνάς τις ώρες σου μόνος.
Κι όμως είσαι πάντα μόνος…
…μα πάντα μοναδικός- μοναδική-μοναδικό…
Με ένα σωρό σκέψεις να μάχονται μεταξύ τους.
Με ένα σωρό λέξεις που δε γράφονται.
Γίνονται αυτόματα μουσική.
Σ’ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Κοιτάς το ταβάνι.
Και δίπλα σου σκιές.
«…αυτοί που δεν μπόρεσαν, αυτοί που δεν θέλησαν…»
Χαμογελάς.
Χαμογελάς στις σκιές.
Χαμογελάς γιατί δεν θέλησαν.
Είσαι μόνος και χαμογελάς.
Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις χρώματα.
Καμία λέξη δεν βγαίνει από στόμα σου.
Εσύ, ο εαυτός σου κι ένα χαμόγελο.
Ανοίγει η πόρτα.
Μπαίνουν όλοι αυτοί που πριν την έκλεισαν για να σε αφήσουν μόνο.
Οι άνθρωποί σου.
Ανάβουν τα φώτα.
Στο ίδιο δωμάτιο.
Φως.
Και γύρω όλοι..
Κι είσαι μόνος.
Και παραμένεις μόνος.
Και χαμογελάς…
Σ’ αυτούς που…και σ’ αυτούς που δεν…
Σ’ αγκαλιάζουν.
Αυτοί που…κι αυτοί που δεν…
Χαμογελάς.
…γιατί είσαι μόνος…
Γιατί συνωμοτείς με τον εαυτό σου…
Γιατί το δωμάτιο είναι η ίδια η ζωή σου…
Τη μία έχει φως, την άλλη όχι.
Τη μία υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου, την άλλη περνάς τις ώρες σου μόνος.
Κι όμως είσαι πάντα μόνος…
…μα πάντα μοναδικός- μοναδική-μοναδικό…
αν-ΕΠΑΡΚΕΙΑ
Ξαπλωμένος στην πλαγιά
στα χορτάρια τα ξανθά
μια θλιβερή χαρά
στην καρδιά μου έχει η ζωή
και στον ουρανό ψηλά
χίλια ερωτηματικά
στην καρδιά μου έχει η ζωή
και στον ουρανό ψηλά
χίλια ερωτηματικά
Σαν στρατιώτες νεκροί
όλοι οι πόλεμοι αυτοί
όλοι οι ρόδινοι ανθοί
όλοι οι πόλεμοι αυτοί
όλοι οι ρόδινοι ανθοί
θα χαθούν σαν πουλιά
σε μια πέτρινη ερημιά
Και θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά
σε μια πέτρινη ερημιά
Και θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά
Θα γυρίσω στο νου
όταν θα 'χουν γκρεμιστεί
όσα φτιάξαμε μαζί
μία κόκκινη αυγή
Πόσο αδύναμη είν' η γη
πότε θα ελευθερωθεί
Η πικρή ομορφιά
μες σε πέλαγα βαθιά
Ναι θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά
όταν θα 'χουν γκρεμιστεί
όσα φτιάξαμε μαζί
μία κόκκινη αυγή
Πόσο αδύναμη είν' η γη
πότε θα ελευθερωθεί
Η πικρή ομορφιά
μες σε πέλαγα βαθιά
Ναι θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά
Ξεθωριάζει η γραφή
κι οι ασφόδελοι εκεί
τα ονόματα φιλούν
και οι άγγελοι ξυπνούν
στη χρονιά που θα 'ρθει
μια νιότη άγουρη
Σημαδεύει μπροστά
Είχα τόσα ιδανικά
και θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά
κι οι ασφόδελοι εκεί
τα ονόματα φιλούν
και οι άγγελοι ξυπνούν
στη χρονιά που θα 'ρθει
μια νιότη άγουρη
Σημαδεύει μπροστά
Είχα τόσα ιδανικά
και θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά
Κωνσταντίνος Βήτα
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
Post Love...
Δεν ξέρω τι σημαίνει για ‘σένα ευτυχία.
Δεν ξέρω πώς την ορίζεις.
Δεν ξέρω ποιες λέξεις διαλέγεις για να την περιγράψεις.
Δεν βρίσκω ποτέ τις κατάλληλες λέξεις.
Δεν ξέρω καν αν υπάρχουν.
Δεν νομίζω ότι περιγράφονται όλα.
Οι λέξεις, όπως κι εσύ, όπως κι εγώ, δίνουν τον αγώνα τους.
Ευτυχισμένες στιγμές.
Η ευτυχία είναι αυτές οι στιγμές.
Αλλά όχι, δεν ξέρω να στις περιγράψω.
Θα ήθελα να μπορούσα να σε κάνω να βουτήξεις στην ψυχή μου.
Αλλά δεν μπορώ.
Εκείνες τις στιγμές η ψυχή πετάει.
Γίνεται ακόμα πιο άπιαστη.
Μπορείς απλώς να με δεις.
Μπορείς να δεις τον τρόπο που χαμογελώ.
Μπορείς να με ακούσεις να το μοιράζομαι.
Μπορείς και να σωπάσεις.
Είναι ωραίο να μοιράζεσαι χαμόγελα.
Ακόμα και σιωπηλά.
Οι λέξεις, όπως βλέπεις, δεν είναι το αποκλειστικό «όργανο» για να μοιραστείς.
Πολλές ευτυχισμένες στιγμές τις τελευταίες μέρες.
Νιώθω ένα χέρι να μου σκουντάει τον ώμο και να μου λέει: «βλέπεις;»
Βλέπω.
Και ακόμα καλύτερα: Ζω.
Δεν μπορώ όμως να μοιραστώ.
Τουλάχιστον, όχι στο βαθμό που θα ‘θελα.
Αγαπημένοι άνθρωποι.
Όνειρα πραγματοποιημένα του παρελθόντος που έρχονται να υπενθυμίσουν πώς η ευχή μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Η όποια ευχή.
Κι ας μην μπορεί να κατανοηθεί απόλυτα απ’ όλους.
Αυτό που νιώθεις μέσα σου δεν μπορεί να αλλάξει.
Αγαπημένοι άνθρωποι.
Ένας κύκλος γύρω μου.
Κι εγώ κύκλο γύρω από τον εαυτό μου.
Και μετά βουτιά.
Μέσα μου.
Αφήνομαι.
Χαίρομαι.
Πιστεύω.
Ζω.
Κι εσύ λίγο πιο δίπλα…..
Ένα άλλο "εσύ"...
Σημάδια...
Κι άλλα σημάδια...
Κάποιος το θέλησε.
Ένα παιχνίδι είναι.
Ένα παιχνίδι είμαστε.
Ένα απ’ τα πολλά.
Σε κοιτάζω...
…Χρώματα.
Κερνάς χρώματα…
Κι αφού «κάποιος» το θέλησε, διαλέγω ένα και το κρατώ για ‘μένα.
Το κρατώ σφιχτά στα χέρια μου.
Μια ακόμα περιουσία…
Και μια ακόμα παρουσία…
Κι ένα ακόμα χαμόγελο…
Κι ένας ακόμα άνθρωπός…
«Θα χάσω είχα πει, μα κερδίζω………..»
(τραγούδι: post love- Νατάσσα Μποφίλιου και Ρίτα Αντωνοπούλου από τη live εκπομπή του Χρήστου Παπαμιχάλη (Μελωδία fm 99,2) στο studio Sierra. Μία από τις ομορφότερες στιγμές των τελευταίων ημερών...Αυτό που ζήσαμε την Τετάρτη το βράδυ δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο βίντεο..(όχι μόνο γιατί το κινητό μου έχει κακή ανάλυση και ήχο...!)
POST LOVE
Αν είμαστε έτσι καλά μ’ αυτή την αγάπη
Που πότε σωπαίνει και πότε μιλά...
Μπορούμε να μπούμε σε πλοία και τρένα
Να δούμε πολλά ή κανένα...
Αν είμαστε έτσι γεροί και νοιώθουμε ωραία
Που είπαμε όχι σε τόσα μπορεί....
Υπάρχει ένας χρόνος στ’ αλήθεια μεγάλος
Να ζει για τον ένα ο άλλος
Να ζει για τον ένα ο άλλος...
Αν είμαστε έτσι ζεστά και κάνουμε αστεία
Στη μέση του δρόμου στον κόσμο μπροστά.
Δε ξέρω τι άλλο μπορούσα να ελπίζω
Θα χάσω είχα πει μα κερδίζω...
Στίχοι: Λ. Νικολακοπούλου
Μουσική: Ν. Αντύπας
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
"ΘΑ ΠΑΩ ΟΤΑΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ..."
«-οι λέξεις αρκούν ως ένα σημείο-
έπειτα χρειάζεται μουσική…»
(*Χανίφ Κιουρέισι,"Κάτι έχω να σας πω")
"Λοιπόν λυπάμαι,
Αλλά ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΠΑΜΕ
Αν θέλεις ΕΛΑ
Είσαι μεγάλη κοπέλα
Κι αποφασίζεις
Αν ΠΡΟΧΩΡΑΣ ή αν ΓΥΡΙΖΕΙΣ…
_________
Εγώ ΘΑ ΠΑΩ
Παίρνω ανάσα
ΒΟΥΤΑΩ
Φτάνω στον ΠΑΤΟ
Δεν είναι ωραία εκεί κάτω
Μετά ΑΝΕΒΑΙΝΩ,
Τώρα το καταλαβαίνω
ΞΑΝΑΝΑΣΑΙΝΩ
Και τώρα ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ
Περνάς τ’ ΑΓΚΑΘΙΑ
Περνάς τ’αγκάθια
Μονάχα για την ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ…
__________
Ένα μαχαίρι
κρατάει το αόρατο χέρι
και κάθε μέρα
σου λέει την ίδια φοβέρα:
"θα το ΠΑΛΕΨΕΙΣ
ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
όπως τα βρήκες
και ΜΗ ΜΕΤΡΑΣ πόσες ΝΙΚΕΣ
γιατί στ' αγκάθια...
γιατί στ' αγκαθια
ΜΕΤΡΑΕΙ ΜΟΝΟ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...
__________
"Βλέπω το μέλλον
των κερδισμένων κυπέλλων
και λέω ΟΧΙ
τέρμα οι μεγάλοι μου ΣΤΟΧΟΙ
γιατί είναι ΤΥΧΗ
αν τελικά θα ΠΕΤΥΧΕΙ
και ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ
που πάω μ' όποια σου μοιάζει
καμιά εμπάθεια
καμιά εμπάθεια
γι'αυτούς που κάνουν ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...
_______
ΔΕΝ τους ζηλεύω
μ'αρέσει απλώς να χαζεύω
τί έχουν οι ΑΛΛΟΙ
μες στο ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ κεφάλι
σε τί ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ
ΟΛΟΙ μπορούν να στη φερουν
μ'αυτά τα ΧΑΔΙΑ
που αφήνουν βαθιά ΣΗΜΑΔΙΑ
...μη σταματήσεις
ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ
ειν'η καλή σου ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...
_________
Μα ποιά ΖΩΗ σου;
Θα πάρεις κάτι ΜΑΖΙ ΣΟΥ;
πόσα θα ΜΕΙΝΟΥΝ
ΚΙ ΑΝ ΟΣΑ ΘΕΛΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΝΟΥΝ
ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΛΛΑ...
ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ Η ΣΚΑΛΑ...
__________
ΔΕΝ πάω ΠΑΣΟ
κι αν όλα είναι να τα ΧΑΣΩ
καμιά ΕΥΘΥΝΗ
ΠΟΤΕ μη σώσει και ΓΙΝΕΙ
εγώ ομορφιά μου
τ' ΑΓΑΠΑΩ τα ΚΑΡΦΙΑ μου
και ΔΕΝ ΚΩΛΩΝΩ
στον πρώτο δυνατό ΠΟΝΟ
και πες στο ΧΑΡΟ...
και πες στο χάρο...
ΘΑ ΠΑΩ ΟΤΑΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ...
και πες στο χαρο
θα παω οταν γουσταρω...
Ναι, και πες στον χάρο
θα πάω ΕΓΩ οταν γουστάρω....»
(Ορέστης Ντάντος)
---------
Ξέρεις πόσο ανακουφιστικό είναι το «όχι, τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι»;
Όσο και το «δεν πάω πάσο…»
έπειτα χρειάζεται μουσική…»
(*Χανίφ Κιουρέισι,"Κάτι έχω να σας πω")
"Λοιπόν λυπάμαι,
Αλλά ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΠΑΜΕ
Αν θέλεις ΕΛΑ
Είσαι μεγάλη κοπέλα
Κι αποφασίζεις
Αν ΠΡΟΧΩΡΑΣ ή αν ΓΥΡΙΖΕΙΣ…
_________
Εγώ ΘΑ ΠΑΩ
Παίρνω ανάσα
ΒΟΥΤΑΩ
Φτάνω στον ΠΑΤΟ
Δεν είναι ωραία εκεί κάτω
Μετά ΑΝΕΒΑΙΝΩ,
Τώρα το καταλαβαίνω
ΞΑΝΑΝΑΣΑΙΝΩ
Και τώρα ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ
Περνάς τ’ ΑΓΚΑΘΙΑ
Περνάς τ’αγκάθια
Μονάχα για την ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ…
__________
Ένα μαχαίρι
κρατάει το αόρατο χέρι
και κάθε μέρα
σου λέει την ίδια φοβέρα:
"θα το ΠΑΛΕΨΕΙΣ
ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
όπως τα βρήκες
και ΜΗ ΜΕΤΡΑΣ πόσες ΝΙΚΕΣ
γιατί στ' αγκάθια...
γιατί στ' αγκαθια
ΜΕΤΡΑΕΙ ΜΟΝΟ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...
__________
"Βλέπω το μέλλον
των κερδισμένων κυπέλλων
και λέω ΟΧΙ
τέρμα οι μεγάλοι μου ΣΤΟΧΟΙ
γιατί είναι ΤΥΧΗ
αν τελικά θα ΠΕΤΥΧΕΙ
και ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ
που πάω μ' όποια σου μοιάζει
καμιά εμπάθεια
καμιά εμπάθεια
γι'αυτούς που κάνουν ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...
_______
ΔΕΝ τους ζηλεύω
μ'αρέσει απλώς να χαζεύω
τί έχουν οι ΑΛΛΟΙ
μες στο ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ κεφάλι
σε τί ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ
ΟΛΟΙ μπορούν να στη φερουν
μ'αυτά τα ΧΑΔΙΑ
που αφήνουν βαθιά ΣΗΜΑΔΙΑ
...μη σταματήσεις
ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ
ειν'η καλή σου ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...
_________
Μα ποιά ΖΩΗ σου;
Θα πάρεις κάτι ΜΑΖΙ ΣΟΥ;
πόσα θα ΜΕΙΝΟΥΝ
ΚΙ ΑΝ ΟΣΑ ΘΕΛΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΝΟΥΝ
ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΛΛΑ...
ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ Η ΣΚΑΛΑ...
__________
ΔΕΝ πάω ΠΑΣΟ
κι αν όλα είναι να τα ΧΑΣΩ
καμιά ΕΥΘΥΝΗ
ΠΟΤΕ μη σώσει και ΓΙΝΕΙ
εγώ ομορφιά μου
τ' ΑΓΑΠΑΩ τα ΚΑΡΦΙΑ μου
και ΔΕΝ ΚΩΛΩΝΩ
στον πρώτο δυνατό ΠΟΝΟ
και πες στο ΧΑΡΟ...
και πες στο χάρο...
ΘΑ ΠΑΩ ΟΤΑΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ...
και πες στο χαρο
θα παω οταν γουσταρω...
Ναι, και πες στον χάρο
θα πάω ΕΓΩ οταν γουστάρω....»
(Ορέστης Ντάντος)
---------
Ξέρεις πόσο ανακουφιστικό είναι το «όχι, τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι»;
Όσο και το «δεν πάω πάσο…»
Τρίτη 25 Αυγούστου 2009
"Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ..."
«Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά…»
…
Κι αλήθεια σου λέω, θα ήθελα αφάνταστα να μπω σε ένα πλοίο και να φύγω…
Περίεργη περίοδος…
Στόχοι, στόχοι, στόχοι, στόχοι…
Και ξέρεις πόσο τους αγαπώ…
Ξέρεις όμως πόσο με κούρασαν;;;
Νιώθω βαρύ το μυαλό μου πια.
Κουράστηκε…
Βαρέθηκα να μιλάω.
Βαρέθηκα και να ακούω.
Θέλω να μοιράζομαι σιωπές για λίγο.
Θέλω να αφήνομαι σε «ησυχίες».
Ίσως κι αυτό να είναι μέρος των «στόχων».
Ίσως να είναι δρόμος τους.
Αυτή η περίοδος δε σηκώνει λόγια.
Σηκώνει φορτία.
Περίεργα φορτία.
…
…
Κενό.
Ένα
Δύο
Τρια…
Πολλά κενά.
Πολλοί κενοί.
Πολύ κενοί…
Αναζητώ τα «κλειδιά» στις λέξεις.
Τι μου φταίει και γιατί
Μάλλον έχω κουραστει.
Από ανθρωπους και στοχους.
Αναρωτιέμαι…
Μας ξέρει κανείς;
Μας ακούει κανείς;
Όποιος ρωτάει «τί κάνεις» περιμένει πραγματικά να ακούσει κάποια απρόβλεπτη απάντηση και όχι το κλασικό «καλά»;
Κι αν του πεις κάτι άλλο θα το ακούσει;
Έχεις αντιληφθεί πώς έχουμε γίνει;
Έχεις αντιληφθεί πως ο καθένας είναι κλεισμένος στο «καβούκι» του;
Λέει τα δικά του..
Ακούει τα δικά του..
Βλέπει τον άλλον καχύποπτα.
Όταν βλέπει.
Όλοι προσπαθούν να κρατήσουν αλώβητο τον εαυτό τους.
Μην πληγώσουν το «εγώ» τους,
μην ξεβολευτούν.
Και κατά τα τ’ άλλα «απαιτήσεις».
«Έπρεπε να με έχεις σκεφτεί», «έπρεπε να με υπολογίσεις», «έπρεπε να έχεις λειτουργήσει έτσι»…
Ρε δεν θέλω να πρεπει».
Θέλω να θέλω γαμώτο.
Θέλω να είμαι ελεύθερη να θέλω και άλλο τόσο ελεύθερη να αγαπάω τα «θέλω» μου.
Και το μόνο που πρέπει να είναι να σεβάστεις την ελευθερία μου.
Τη δική μου, τη δική σου, του άλλου.
Έχω δικαίωμα να «ταξιδεύω» κι αν δεν μπορείς να αγγίξεις τα ταξίδια μου, να τα αφουγκραστείς, τουλάχιστον μην τα κρίνεις.
Έχω δικαίωμα να έχω προσωπικότητα που να μη μοιάζει και να μη θέλει να μοιάσει σε ‘σένα ή στον άλλον, κι αν δεν σ’αρεσει, τουλάχιστον μην την προσβάλλεις.
Έχεις δικαίωμα να πεις τη γνώμη σου, μπορείς όμως να σεβαστείς τη δική μου;
Μα είναι τόσο απλά όλα.
Γιατί δεν μπορούμε να τα δούμε;
Και γιατί όσοι μπορούμε να τα δούμε αρκούμαστε απλώς στο να «φιλοσοφούμε» και όχι στο να τα πράττουμε;
Γιατί δε μοιραζόμαστε;
Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε, αλλά δε μοιραζόμαστε στ’αλήθεια.
Λες κι αν μάθεις τα μυστικά μου κάτι θα αλλάξει.
Λες κι αν σου κρύψω κάτι, θα κερδίσω.
«Λες και τα μυστικά τα κρατούσα κρυφά για να μείνουν κρυμμένα».
Νιώθουμε κάτι και φοβόμαστε.
Θέλουμε να μιλήσουμε και φοβόμαστε.
Πολύ φοβόμαστε.
Γιατί όμως;
Τι έχει σημασία τελικά:
να βγάζεις τη θηλιά απ’το λαιμό σου ή να την κρατάς και να γίνεσαι αυτόχειρας;
Ποιος μας δημιουργεί φοβο;
Ποιος άλλος εκτός από το μυαλό μας;
Μόνοι μας δεν πνιγόμαστε;
Μόνοι μας δεν καταπιεζόμαστε;
Εμείς δεν ακολουθούμε τους φόβους μας;
Ε, εμείς φταίμε.
Κι αν μας φοβίζουν οι άλλοι και πάλι εμείς φταίμε που τους ακούμε.
Τις προηγούμενες μέρες ασφυκτιούσα..
Από λόγια και πράξεις.
Από στόχους που με κούρασαν, αλλά τελικά τους αγαπάω.
Από σκέψεις του κουρασμένου μου μυαλού.
Μα νομίζω ότι τελικά τη δύναμη, την όποια δύναμη, μπορούμε να τη βρούμε.
Αρκεί να απογυμνωθούμε από τα «εμπόδια»-πλαστά και μη-που μας θολώνουν το δρόμο.
«Δεν πάω πάσο…»
«Καλύτερη η πορεία από τον προορισμό…!»
Καλή μας πορεία, λοιπόν!
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ
Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά
κλείνει το μάτι του και χαμογελά
αλλάξαν λέει τα σημεία της γης
κι ο χρόνος τώρα είναι πια συμπαγής
Ίδια η θάλασσα χωρίς μια σκιά
λες και έχει πάψει πια του κόσμου η καρδιά
λευκό μαντήλι, ματωμένη σιωπή
στην νηνεμιά μια γυμνή αστραπή
Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί
ποιος φεύγει το καράβι ή το νησί;
έχω γεράσει και δεν βλέπω από ‘δω
ποια είναι η Πηνελόπη, ποια η Καλυψώ
Είχα δει καπνό μα πού έχει κρυφτεί;
γλυκιά πατρίδα είσαι γλυκιά φυλακή
βρήκα μονάχος μου για μένα χρησμό
καλύτερη η πορεία από τον προορισμό
Τέλειωσε η μπόρα και βγήκες στεγνός
κλειστός λόγω έργων ο παράδεισος
ένα κορμί δίχως γη κι ουρανό
τα χρόνια κυλήσανε σαν το νερό
Και να που Όμηρε το βλέπεις κι εσύ
δεν φαίνεται στον χάρτη αυτό το νησί
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
Και να που Όμηρε το βλέπω κι εγώ
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
Φοίβος Δεληβοριάς
Στίχοι-μουσική: Ρόδο του ανέμου
…
Κι αλήθεια σου λέω, θα ήθελα αφάνταστα να μπω σε ένα πλοίο και να φύγω…
Περίεργη περίοδος…
Στόχοι, στόχοι, στόχοι, στόχοι…
Και ξέρεις πόσο τους αγαπώ…
Ξέρεις όμως πόσο με κούρασαν;;;
Νιώθω βαρύ το μυαλό μου πια.
Κουράστηκε…
Βαρέθηκα να μιλάω.
Βαρέθηκα και να ακούω.
Θέλω να μοιράζομαι σιωπές για λίγο.
Θέλω να αφήνομαι σε «ησυχίες».
Ίσως κι αυτό να είναι μέρος των «στόχων».
Ίσως να είναι δρόμος τους.
Αυτή η περίοδος δε σηκώνει λόγια.
Σηκώνει φορτία.
Περίεργα φορτία.
…
…
Κενό.
Ένα
Δύο
Τρια…
Πολλά κενά.
Πολλοί κενοί.
Πολύ κενοί…
Αναζητώ τα «κλειδιά» στις λέξεις.
Τι μου φταίει και γιατί
Μάλλον έχω κουραστει.
Από ανθρωπους και στοχους.
Αναρωτιέμαι…
Μας ξέρει κανείς;
Μας ακούει κανείς;
Όποιος ρωτάει «τί κάνεις» περιμένει πραγματικά να ακούσει κάποια απρόβλεπτη απάντηση και όχι το κλασικό «καλά»;
Κι αν του πεις κάτι άλλο θα το ακούσει;
Έχεις αντιληφθεί πώς έχουμε γίνει;
Έχεις αντιληφθεί πως ο καθένας είναι κλεισμένος στο «καβούκι» του;
Λέει τα δικά του..
Ακούει τα δικά του..
Βλέπει τον άλλον καχύποπτα.
Όταν βλέπει.
Όλοι προσπαθούν να κρατήσουν αλώβητο τον εαυτό τους.
Μην πληγώσουν το «εγώ» τους,
μην ξεβολευτούν.
Και κατά τα τ’ άλλα «απαιτήσεις».
«Έπρεπε να με έχεις σκεφτεί», «έπρεπε να με υπολογίσεις», «έπρεπε να έχεις λειτουργήσει έτσι»…
Ρε δεν θέλω να πρεπει».
Θέλω να θέλω γαμώτο.
Θέλω να είμαι ελεύθερη να θέλω και άλλο τόσο ελεύθερη να αγαπάω τα «θέλω» μου.
Και το μόνο που πρέπει να είναι να σεβάστεις την ελευθερία μου.
Τη δική μου, τη δική σου, του άλλου.
Έχω δικαίωμα να «ταξιδεύω» κι αν δεν μπορείς να αγγίξεις τα ταξίδια μου, να τα αφουγκραστείς, τουλάχιστον μην τα κρίνεις.
Έχω δικαίωμα να έχω προσωπικότητα που να μη μοιάζει και να μη θέλει να μοιάσει σε ‘σένα ή στον άλλον, κι αν δεν σ’αρεσει, τουλάχιστον μην την προσβάλλεις.
Έχεις δικαίωμα να πεις τη γνώμη σου, μπορείς όμως να σεβαστείς τη δική μου;
Μα είναι τόσο απλά όλα.
Γιατί δεν μπορούμε να τα δούμε;
Και γιατί όσοι μπορούμε να τα δούμε αρκούμαστε απλώς στο να «φιλοσοφούμε» και όχι στο να τα πράττουμε;
Γιατί δε μοιραζόμαστε;
Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε, αλλά δε μοιραζόμαστε στ’αλήθεια.
Λες κι αν μάθεις τα μυστικά μου κάτι θα αλλάξει.
Λες κι αν σου κρύψω κάτι, θα κερδίσω.
«Λες και τα μυστικά τα κρατούσα κρυφά για να μείνουν κρυμμένα».
Νιώθουμε κάτι και φοβόμαστε.
Θέλουμε να μιλήσουμε και φοβόμαστε.
Πολύ φοβόμαστε.
Γιατί όμως;
Τι έχει σημασία τελικά:
να βγάζεις τη θηλιά απ’το λαιμό σου ή να την κρατάς και να γίνεσαι αυτόχειρας;
Ποιος μας δημιουργεί φοβο;
Ποιος άλλος εκτός από το μυαλό μας;
Μόνοι μας δεν πνιγόμαστε;
Μόνοι μας δεν καταπιεζόμαστε;
Εμείς δεν ακολουθούμε τους φόβους μας;
Ε, εμείς φταίμε.
Κι αν μας φοβίζουν οι άλλοι και πάλι εμείς φταίμε που τους ακούμε.
Τις προηγούμενες μέρες ασφυκτιούσα..
Από λόγια και πράξεις.
Από στόχους που με κούρασαν, αλλά τελικά τους αγαπάω.
Από σκέψεις του κουρασμένου μου μυαλού.
Μα νομίζω ότι τελικά τη δύναμη, την όποια δύναμη, μπορούμε να τη βρούμε.
Αρκεί να απογυμνωθούμε από τα «εμπόδια»-πλαστά και μη-που μας θολώνουν το δρόμο.
«Δεν πάω πάσο…»
«Καλύτερη η πορεία από τον προορισμό…!»
Καλή μας πορεία, λοιπόν!
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ
Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά
κλείνει το μάτι του και χαμογελά
αλλάξαν λέει τα σημεία της γης
κι ο χρόνος τώρα είναι πια συμπαγής
Ίδια η θάλασσα χωρίς μια σκιά
λες και έχει πάψει πια του κόσμου η καρδιά
λευκό μαντήλι, ματωμένη σιωπή
στην νηνεμιά μια γυμνή αστραπή
Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί
ποιος φεύγει το καράβι ή το νησί;
έχω γεράσει και δεν βλέπω από ‘δω
ποια είναι η Πηνελόπη, ποια η Καλυψώ
Είχα δει καπνό μα πού έχει κρυφτεί;
γλυκιά πατρίδα είσαι γλυκιά φυλακή
βρήκα μονάχος μου για μένα χρησμό
καλύτερη η πορεία από τον προορισμό
Τέλειωσε η μπόρα και βγήκες στεγνός
κλειστός λόγω έργων ο παράδεισος
ένα κορμί δίχως γη κι ουρανό
τα χρόνια κυλήσανε σαν το νερό
Και να που Όμηρε το βλέπεις κι εσύ
δεν φαίνεται στον χάρτη αυτό το νησί
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
Και να που Όμηρε το βλέπω κι εγώ
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
Φοίβος Δεληβοριάς
Στίχοι-μουσική: Ρόδο του ανέμου
Τρίτη 4 Αυγούστου 2009
"Παιδί..."
"Ξυπνάς και γίνεται η ζωή απ’ την αρχή
ξυπνάς και γίνομαι παιδί
Στο μικρό σου χέρι μια π ε τ α λ ο ύ δ α οι αιώνες....
Οι κύβοι πέφτουν και γελάς που σε κοιτώ
χ ρ ώ μ α τ α γύρω σου παντού
Φεγγοβολάς κι ανθίζεις
Άξιζε να ζήσω να σε δω..."
(Αλκίνοος Ιωαννίδης)
...Στο νεογέννητο ανιψάκι μου,
τον μικρό μου πρίγκιπα...
ξυπνάς και γίνομαι παιδί
Στο μικρό σου χέρι μια π ε τ α λ ο ύ δ α οι αιώνες....
Οι κύβοι πέφτουν και γελάς που σε κοιτώ
χ ρ ώ μ α τ α γύρω σου παντού
Φεγγοβολάς κι ανθίζεις
Άξιζε να ζήσω να σε δω..."
(Αλκίνοος Ιωαννίδης)
...Στο νεογέννητο ανιψάκι μου,
τον μικρό μου πρίγκιπα...
Κυριακή 19 Ιουλίου 2009
"Σ' έχω τόσο ονειρευτεί..."
Απόψε θα παίξουμε.
Είσαι έτοιμος;
Θα θυμηθούμε.
Βρήκα την τράπουλα.
Θα μοιράσουμε τα παλιά μας χαρτιά και θα παίξουμε.
Μη με παρατηρείς.
Δεν ξέρω αν θα με γνωρίσεις.
Με γνώρισες ποτέ;
Μην απαντάς.
Η σιωπή σου είναι πιο γοητευτική τελικά.
Δεν ξέρεις να παίζεις με τις λέξεις, κι ας τις σπούδασες.
Σου λείπει η φαντασία.
Κι ας είσαι παιδί.
Αλήθεια, είσαι τόσο αφελής ή το παίζεις;
Σου είπα ποτέ ότι δεν αντέχω την αφέλεια;
Σου είπα ποτέ κάτι;
Δεν θυμάμαι.
Κοίτα με.
Με βλέπεις;
Με ακούς;
Ή μήπως βιτρίνα και τα αισθητήριά σου;
Είδες ποτέ λίγο πιο μέσα;
Άκουσες κατι που δεν ειπώθηκε ποτέ;
Μα πώς θέλεις να συνεννοηθούμε;
Με χαζολέξεις;
Έλα, μη φεύγεις.
Απόψε λέμε αλήθειες.
Μεγάλωσες από τότε;
Ή ασχολείσαι ακόμη με τα παιχνίδια σου;
Ψάχνεις ακόμα ήρωες;
Εγώ αναρωτιέμαι αν υπάρχουν.
Κι ας προσπάθησα κάποτε να σε κάνω δικό μου ήρωα.
Ναι, για ‘σένα λέω.
Σε έπλασα και σε έκανα ήρωά μου πριν από χρόνια.
Σε «έφτιαξα» με υπερφυσικές δυνάμεις.
Έβλεπες χωρίς να βλέπεις.
Άκουγες χωρίς να ακούς.
Καταλάβαινες χωρίς να καταλαβαίνεις.
Αγαπούσες χωρίς να αγαπάς.
Πλασμένος ιδανικά.
Και με ιδανικά που μόνο ως έννοιες γνωρίζεις.
Ναι, εσύ.
Δεν έχει νόημα να με κοιτάς.
Ναι ίσως τελικά να μεγάλωσα πολύ.
Ναι, μου μοιάζω και λίγο.
Θες να σου πω;
Έχω κρατήσει το εφηβικό πάθος, μα έφηβη δεν είμαι.
Εσύ όμως είσαι ακόμη παιδί.
Πάντα ήσουν.
Ξέρεις, από αυτά τα παιδάκια που θέλουν να είναι το επίκεντρο.
Που τα κάνουν όλα δυνατά για να τραβούν την προσοχή.
Που λένε ψέματα να τα θαυμάσουν.
Τι νόμιζες, δεν καταλάβαινα;
Μην κοιτάς που δεν τα πολυθυμάμαι πια.
Ναι, εντάξει δεν ήμουν και πολύ έφηβη.
Τουλάχιστον όχι σε ό,τι είχε σχέση με ‘σένα.
Με μπέρδευες.
Παιδί σε αντρικό σώμα.
Κι εγώ έφηβη που προσπαθούσε να φαίνεται γυναίκα για να αντισταθμίσει την ηλικιακή διαφορά.
Μα, έτσι η διαφορά μεγάλωνε κι άλλο..
Γιατί εγώ γινόμουν γυναίκα αλλά εσύ παρέμενες παιδί.
Γιατί τα «είναι» μας τελικά είχαν μεγαλύτερη απόσταση από τα «φαίνεσθαί» μας.
Ναι, σου λέω, το ήξερα κατά βάθος, αλλά ως έφηβη ήθελα να πάω κόντρα στο «κατεστημένο».
Να αποδείξω στους άλλους ότι έχουν άδικο και να μείνω εγώ εγκλωβισμένη στο δίκιο τους.
Έχεις εγκλωβιστεί ποτέ;
Θα σε κοιτάω όσο θέλω.
Μη γυρνάς το πρόσωπό σου.
Αρχίζουν να φαίνονται τα χρόνια σου.
Όχι, μη το παίρνεις κατάκαρδα, θα έχεις πάντα «θαυμάστριες».
Θα σε πλάθουν πάντα τα κοριτσάκια.
Μα θα σε ξεχνούν μετά.
Δεν το έχεις καταλάβει ακόμα;
Αυτή είναι η πορεία…
Ο πάντα προσωρινός θαυμασμός.
Η μετέπειτα ξεφτίλα.
Έτσι είναι.
Όλοι μεγαλώνουν εκτός από ‘σένα.
Όλοι μεγαλώνοντας καταλαβαίνουν εκτός από ‘σένα.
Έλα, μην φεύγεις.
Πού ξέρεις, ίσως κι εγώ να ζήλευα την παιδικότητα σου.
Ίσως κι εσύ να ζήλευες το πάθος και το πείσμα μου.
Όχι, εμείς δεν θα ξανασυναντηθούμε.
Δεν συχνάζω σε παιδικές χαρές.
Προσπαθώ αυτές τις χαρές να τις κάνω μέρος της ζωής μου.
Ναι, ξέρω, δεν ήσουν πάντα χαρούμενος.
Μα συχνάζεις στην παιδική χαρά προσπαθώντας να βρεις μια «πρόσκαιρη» χαρά.
Όχι, εμένα δεν μου αρέσουν τα πρόσκαιρα.
Προτιμώ να βρίσκω αιτίες που μου ανοίγουν δρόμους, προτιμώ να εκμεταλλεύομαι αφορμές.
Και τα δύο όμως κρύβουν κάποια «συνέχεια», δεν είναι πρόσκαιρα.
Εμείς απέχουμε.
Πάντα απείχαμε.
Το χάσμα δεν ήταν δυνατό να καλυφθεί.
Και κανένα εφηβικό πείσμα και πάθος δεν μπόρεσε να το γεφυρώσει.
Άσε που με τα χρόνια μειώθηκε η θέληση.
Μέχρι που πέθανε.
Δεν σε κατηγορώ.
Όχι δεν σε κρίνω.
Σε παρατηρώ.
Απόψε παίζω με τα παλιά.
Και απόψε τελικά δεν παίζω μαζί σου.
Σε έφτιαξα και σε χάλασα.
Απόψε παίζω μόνο με τον καθρέφτη μου.
Σ'ΕΧΩ ΤΟΣΟ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ...
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που δεν ξέρω πια
αν είσαι αληθινή ή μέσα στ’ όνειρο ζεις μονάχα
εσύ στο δρόμο μου, μυστικός ορίζοντας
ήλιος στα μάτια μου, τα μάτια μου κλείνοντας
όνειρο γίνομαι κι εγώ...
γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό
Σ’ έχω τόσο ερωτευτεί που θεέ μου πια ξέχασα
αν σε γνώρισα ποτέ ή στο μυαλό μου σ’ έπλασα
πρόσωπα αδιάκοπα, μπροστά μου περνούν
μα μες στη σκέψη μου οι εικόνες σου γυρνούν
όνειρο γίνομαι κι εγώ...
γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό
Μανώλης Φάμελος
Είσαι έτοιμος;
Θα θυμηθούμε.
Βρήκα την τράπουλα.
Θα μοιράσουμε τα παλιά μας χαρτιά και θα παίξουμε.
Μη με παρατηρείς.
Δεν ξέρω αν θα με γνωρίσεις.
Με γνώρισες ποτέ;
Μην απαντάς.
Η σιωπή σου είναι πιο γοητευτική τελικά.
Δεν ξέρεις να παίζεις με τις λέξεις, κι ας τις σπούδασες.
Σου λείπει η φαντασία.
Κι ας είσαι παιδί.
Αλήθεια, είσαι τόσο αφελής ή το παίζεις;
Σου είπα ποτέ ότι δεν αντέχω την αφέλεια;
Σου είπα ποτέ κάτι;
Δεν θυμάμαι.
Κοίτα με.
Με βλέπεις;
Με ακούς;
Ή μήπως βιτρίνα και τα αισθητήριά σου;
Είδες ποτέ λίγο πιο μέσα;
Άκουσες κατι που δεν ειπώθηκε ποτέ;
Μα πώς θέλεις να συνεννοηθούμε;
Με χαζολέξεις;
Έλα, μη φεύγεις.
Απόψε λέμε αλήθειες.
Μεγάλωσες από τότε;
Ή ασχολείσαι ακόμη με τα παιχνίδια σου;
Ψάχνεις ακόμα ήρωες;
Εγώ αναρωτιέμαι αν υπάρχουν.
Κι ας προσπάθησα κάποτε να σε κάνω δικό μου ήρωα.
Ναι, για ‘σένα λέω.
Σε έπλασα και σε έκανα ήρωά μου πριν από χρόνια.
Σε «έφτιαξα» με υπερφυσικές δυνάμεις.
Έβλεπες χωρίς να βλέπεις.
Άκουγες χωρίς να ακούς.
Καταλάβαινες χωρίς να καταλαβαίνεις.
Αγαπούσες χωρίς να αγαπάς.
Πλασμένος ιδανικά.
Και με ιδανικά που μόνο ως έννοιες γνωρίζεις.
Ναι, εσύ.
Δεν έχει νόημα να με κοιτάς.
Ναι ίσως τελικά να μεγάλωσα πολύ.
Ναι, μου μοιάζω και λίγο.
Θες να σου πω;
Έχω κρατήσει το εφηβικό πάθος, μα έφηβη δεν είμαι.
Εσύ όμως είσαι ακόμη παιδί.
Πάντα ήσουν.
Ξέρεις, από αυτά τα παιδάκια που θέλουν να είναι το επίκεντρο.
Που τα κάνουν όλα δυνατά για να τραβούν την προσοχή.
Που λένε ψέματα να τα θαυμάσουν.
Τι νόμιζες, δεν καταλάβαινα;
Μην κοιτάς που δεν τα πολυθυμάμαι πια.
Ναι, εντάξει δεν ήμουν και πολύ έφηβη.
Τουλάχιστον όχι σε ό,τι είχε σχέση με ‘σένα.
Με μπέρδευες.
Παιδί σε αντρικό σώμα.
Κι εγώ έφηβη που προσπαθούσε να φαίνεται γυναίκα για να αντισταθμίσει την ηλικιακή διαφορά.
Μα, έτσι η διαφορά μεγάλωνε κι άλλο..
Γιατί εγώ γινόμουν γυναίκα αλλά εσύ παρέμενες παιδί.
Γιατί τα «είναι» μας τελικά είχαν μεγαλύτερη απόσταση από τα «φαίνεσθαί» μας.
Ναι, σου λέω, το ήξερα κατά βάθος, αλλά ως έφηβη ήθελα να πάω κόντρα στο «κατεστημένο».
Να αποδείξω στους άλλους ότι έχουν άδικο και να μείνω εγώ εγκλωβισμένη στο δίκιο τους.
Έχεις εγκλωβιστεί ποτέ;
Θα σε κοιτάω όσο θέλω.
Μη γυρνάς το πρόσωπό σου.
Αρχίζουν να φαίνονται τα χρόνια σου.
Όχι, μη το παίρνεις κατάκαρδα, θα έχεις πάντα «θαυμάστριες».
Θα σε πλάθουν πάντα τα κοριτσάκια.
Μα θα σε ξεχνούν μετά.
Δεν το έχεις καταλάβει ακόμα;
Αυτή είναι η πορεία…
Ο πάντα προσωρινός θαυμασμός.
Η μετέπειτα ξεφτίλα.
Έτσι είναι.
Όλοι μεγαλώνουν εκτός από ‘σένα.
Όλοι μεγαλώνοντας καταλαβαίνουν εκτός από ‘σένα.
Έλα, μην φεύγεις.
Πού ξέρεις, ίσως κι εγώ να ζήλευα την παιδικότητα σου.
Ίσως κι εσύ να ζήλευες το πάθος και το πείσμα μου.
Όχι, εμείς δεν θα ξανασυναντηθούμε.
Δεν συχνάζω σε παιδικές χαρές.
Προσπαθώ αυτές τις χαρές να τις κάνω μέρος της ζωής μου.
Ναι, ξέρω, δεν ήσουν πάντα χαρούμενος.
Μα συχνάζεις στην παιδική χαρά προσπαθώντας να βρεις μια «πρόσκαιρη» χαρά.
Όχι, εμένα δεν μου αρέσουν τα πρόσκαιρα.
Προτιμώ να βρίσκω αιτίες που μου ανοίγουν δρόμους, προτιμώ να εκμεταλλεύομαι αφορμές.
Και τα δύο όμως κρύβουν κάποια «συνέχεια», δεν είναι πρόσκαιρα.
Εμείς απέχουμε.
Πάντα απείχαμε.
Το χάσμα δεν ήταν δυνατό να καλυφθεί.
Και κανένα εφηβικό πείσμα και πάθος δεν μπόρεσε να το γεφυρώσει.
Άσε που με τα χρόνια μειώθηκε η θέληση.
Μέχρι που πέθανε.
Δεν σε κατηγορώ.
Όχι δεν σε κρίνω.
Σε παρατηρώ.
Απόψε παίζω με τα παλιά.
Και απόψε τελικά δεν παίζω μαζί σου.
Σε έφτιαξα και σε χάλασα.
Απόψε παίζω μόνο με τον καθρέφτη μου.
Σ'ΕΧΩ ΤΟΣΟ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ...
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που δεν ξέρω πια
αν είσαι αληθινή ή μέσα στ’ όνειρο ζεις μονάχα
εσύ στο δρόμο μου, μυστικός ορίζοντας
ήλιος στα μάτια μου, τα μάτια μου κλείνοντας
όνειρο γίνομαι κι εγώ...
γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό
Σ’ έχω τόσο ερωτευτεί που θεέ μου πια ξέχασα
αν σε γνώρισα ποτέ ή στο μυαλό μου σ’ έπλασα
πρόσωπα αδιάκοπα, μπροστά μου περνούν
μα μες στη σκέψη μου οι εικόνες σου γυρνούν
όνειρο γίνομαι κι εγώ...
γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό
Μανώλης Φάμελος
Τρίτη 23 Ιουνίου 2009
"BREATHLESS..."
Πνοές…
Πνοές στο δρόμο μου.
Περπατώ και τις νιώθω τριγύρω μου.
Αιωρούνται…
Πνοές τελευταίες…
Τις νιωθω…
Τις μαζεύω.
Δεν τους αξίζει να είναι μετέωρες.
Κάποιοι δεν τις άντεξαν, τις έδιωξαν.
Εξέπνευσαν έτσι κάτι που τους βασάνιζε.
Πιστεύοντας ότι εκπνέοντας τελειώνουν όλα.
Ιστορίες, λάθη, συναισθήματα…
Τις κρατώ στα χέρια μου…
Τις αφουγκράζομαι.
Τις καταπίνω.
Ξέρω πως όλο και κάποιος θα τις χρειαστεί.
Για παρηγοριά.
Για κατανόηση.
Έχουμε ανάγκη από κατανόηση.
Από χάδια στο κεφάλι.
Από μάτια που βλέπουν καθαρά.
Από αυτιά που ακούν.
Από πνοές που σε ανεβάζουν ένα σκαλάκι.
Σε σκουντάνε στον ώμο λέγοντάς σου: «είμαι κι εγώ εδώ, σε νιώθω, σε καταλαβαίνω».
Πόσοι δεν έχουμε βρεθεί σε αδιέξοδο;
Μετά το ξεχάσαμε;
Μας ξεχάσαμε;
Εμείς ήμασταν.
Εμείς.
Ένα «εγω» παλιότερο.
Έχω ξεχάσει.
Μα δεν με έχω ξεχάσει.
Εχω ξεχασει τα γεγονότα.
Αλλα δεν εχω ξεχασει εμενα μέσα σε αυτά.
Ξέρω ότι βγήκα από τους «λαβυρίνθους» που χανόμουν.
Μα θυμάμαι ακόμα το δρόμο...
Τις «στρατηγικές» για την έξοδο…
Και διατηρώ ακόμα τις πνοές.
Και τις χαρίζω.
Και ξεκλειδώνω άλλες.
Και πνοές άλλων.
Πνοές που σου δίνουν χρόνο.
Χρόνο να καταλάβεις πως εκπνέοντας δεν διαγράφεις.
Μειώνεις τον χρόνο που σου παρέχεται για να συνειδητοποιήσεις.
Όταν συνειδητοποιήσεις και αποδεχτείς αρχίζεις να μαζεύεις κι εσύ πνοές.
Κι όταν τις μοιράζεσαι, χαμογελάς.
Όταν μοιράζεσαι αυτά που κάποτε δεν μπορούσες να αποδεχτείς.
Τα δέχεσαι ως περιουσία σου.
Χρυσός.
Χρυσός το να μοιράζεσαι.
Χρυσός και το να δίνεις πνοές.
Να δίνεις το χέρι σου στον άλλον.
Στον όποιον…
Σε όποιον θέλει να μιλήσει.
Σε όποιον θέλει να ακούσει ότι τον καταλαβαίνουν.
Διαφορετικές όλες οι ιστορίες…
Διαφορετικοί οι άνθρωποι…
Μα τόσο κοντά οι καρδιές…
Τόσο όμοια τα συναισθήματα…
Nα χαμογελάς…
Να καταλαβαίνεις…
Να δίνεις…
Να μη στερεις…
Ουτε απ’τον εαυτό σου, ούτε απ’τους άλλους…
Όταν μοιράζεσαι χαμογελάς…
Κι όταν χαμογελάς, μοιράζεις..
Και μοιράζεσαι…
...
...
...
Υ.Γ "...Your voice is echoing again..."
BREATHLESS
I'm hunting shadows in the dark
And steaming jungles of the world,
Either to kill or to be killed,
By creatures never named or heard,
I'm lifting wishes to the stars,
The gleaming satellites of time,
Orbiting circles overhead
To futures when your love is mine,
But you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door
it feels just like you took the air out of the room with you,
Your voice is echoing again
Through catacombs inside my mind,
And I've been dreaming of revenge,
To make you love me more than even you can try,
All words converge to where you are,
If I follow I will surely find
The horse is gone,
the fire's still warm
You've moved on a hour before,
You like to keep me just one step behind,
You were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Breathless, Breathless, Breathless, Breathless,
Yeah, you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Restless when it's gone,
Breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Breathless, Breathless, Breathless, Breathless.
Dan Wilson
Πνοές στο δρόμο μου.
Περπατώ και τις νιώθω τριγύρω μου.
Αιωρούνται…
Πνοές τελευταίες…
Τις νιωθω…
Τις μαζεύω.
Δεν τους αξίζει να είναι μετέωρες.
Κάποιοι δεν τις άντεξαν, τις έδιωξαν.
Εξέπνευσαν έτσι κάτι που τους βασάνιζε.
Πιστεύοντας ότι εκπνέοντας τελειώνουν όλα.
Ιστορίες, λάθη, συναισθήματα…
Τις κρατώ στα χέρια μου…
Τις αφουγκράζομαι.
Τις καταπίνω.
Ξέρω πως όλο και κάποιος θα τις χρειαστεί.
Για παρηγοριά.
Για κατανόηση.
Έχουμε ανάγκη από κατανόηση.
Από χάδια στο κεφάλι.
Από μάτια που βλέπουν καθαρά.
Από αυτιά που ακούν.
Από πνοές που σε ανεβάζουν ένα σκαλάκι.
Σε σκουντάνε στον ώμο λέγοντάς σου: «είμαι κι εγώ εδώ, σε νιώθω, σε καταλαβαίνω».
Πόσοι δεν έχουμε βρεθεί σε αδιέξοδο;
Μετά το ξεχάσαμε;
Μας ξεχάσαμε;
Εμείς ήμασταν.
Εμείς.
Ένα «εγω» παλιότερο.
Έχω ξεχάσει.
Μα δεν με έχω ξεχάσει.
Εχω ξεχασει τα γεγονότα.
Αλλα δεν εχω ξεχασει εμενα μέσα σε αυτά.
Ξέρω ότι βγήκα από τους «λαβυρίνθους» που χανόμουν.
Μα θυμάμαι ακόμα το δρόμο...
Τις «στρατηγικές» για την έξοδο…
Και διατηρώ ακόμα τις πνοές.
Και τις χαρίζω.
Και ξεκλειδώνω άλλες.
Και πνοές άλλων.
Πνοές που σου δίνουν χρόνο.
Χρόνο να καταλάβεις πως εκπνέοντας δεν διαγράφεις.
Μειώνεις τον χρόνο που σου παρέχεται για να συνειδητοποιήσεις.
Όταν συνειδητοποιήσεις και αποδεχτείς αρχίζεις να μαζεύεις κι εσύ πνοές.
Κι όταν τις μοιράζεσαι, χαμογελάς.
Όταν μοιράζεσαι αυτά που κάποτε δεν μπορούσες να αποδεχτείς.
Τα δέχεσαι ως περιουσία σου.
Χρυσός.
Χρυσός το να μοιράζεσαι.
Χρυσός και το να δίνεις πνοές.
Να δίνεις το χέρι σου στον άλλον.
Στον όποιον…
Σε όποιον θέλει να μιλήσει.
Σε όποιον θέλει να ακούσει ότι τον καταλαβαίνουν.
Διαφορετικές όλες οι ιστορίες…
Διαφορετικοί οι άνθρωποι…
Μα τόσο κοντά οι καρδιές…
Τόσο όμοια τα συναισθήματα…
Nα χαμογελάς…
Να καταλαβαίνεις…
Να δίνεις…
Να μη στερεις…
Ουτε απ’τον εαυτό σου, ούτε απ’τους άλλους…
Όταν μοιράζεσαι χαμογελάς…
Κι όταν χαμογελάς, μοιράζεις..
Και μοιράζεσαι…
...
...
...
Υ.Γ "...Your voice is echoing again..."
BREATHLESS
I'm hunting shadows in the dark
And steaming jungles of the world,
Either to kill or to be killed,
By creatures never named or heard,
I'm lifting wishes to the stars,
The gleaming satellites of time,
Orbiting circles overhead
To futures when your love is mine,
But you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door
it feels just like you took the air out of the room with you,
Your voice is echoing again
Through catacombs inside my mind,
And I've been dreaming of revenge,
To make you love me more than even you can try,
All words converge to where you are,
If I follow I will surely find
The horse is gone,
the fire's still warm
You've moved on a hour before,
You like to keep me just one step behind,
You were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Breathless, Breathless, Breathless, Breathless,
Yeah, you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Restless when it's gone,
Breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Breathless, Breathless, Breathless, Breathless.
Dan Wilson
Κυριακή 7 Ιουνίου 2009
"ΑΕΡΙΚΟ..."
Aερικό είσαι…
Αερικά είμαστε…
Κι όσοι δεν είμαστε θα γίνουμε.
Θα ζήσουμε στα παραμύθια.
Στα παραμύθια του μυαλού.
Θα βλέπουμε με κλειστά τα μάτια.
Θα βλέπουμε καλύτερα απ’όλους.
Θα ζούμε στα πιο όμορφα σκοτάδια.
Εκεί που είσαι «μονάχος και όχι μόνος»
Θα γελάμε δυνατά.
Θα μιλάμε χωρίς να φοβόμαστε.
Δεν θα υπάρχει φόβος.
Μόνο ρίσκο.
Μόνο χαμόγελα.
Και πόνος, κι αυτός θα υπάρχει.
Άλλωστε πώς θα μάθουμε να εκτιμούμε τη χαρά;
Θα αφεθώ στα πάθη μου, σου λέω.
Δεν φοβάμαι.
Θα ζήσω τα «λάθη» μου…
Και μακάρι να ζούσαμε και τα «σωστά» με το ίδιο πάθος που ζούμε και τα «λάθη».
Όταν γελάω δεν θα κλαίω μέσα μου.
Το αντίθετο.
Όταν κλαίω θα γελάω μέσα μου.
Θα γελάω πρώτα με τον εαυτό μου.
Μετά με τους άλλους.
Τους συμβιβασμένους.
Και τα κίνητρα μου, μαζί μου θα ‘ναι πάντα.
Αφού στο έχω πει, δεν μπορώ να ζήσω δίχως αυτά.
Και η έμπνευση.
Η κάθε έμπνευση.
Η Ελένη λέει ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θέμα έμπνευσης.
Άλλοι το μεταφράζουν ως «χημεία».
Προτιμώ όμως την έμπνευση.
Χωρίς εισαγωγικά.
Όσο για τους φόβους μου, δεν υπάρχουν.
Ο φόβος δε ζει.
Ο φόβος είναι σκέψη.
Πλαστό εμπόδιο.
Δικαιολογία.
Θυμάσαι πόσα έχω φοβηθεί;
Εγώ πάντως όχι.
Τα έχω ξεχάσει.
Ξεχνιέται ο φόβος.
Ακόμα και όταν αυτό που φοβάσαι γίνει πραγματικότητα, ξεχνάς το φόβο που είχες πριν και θυμάσαι μόνο το γεγονός της πραγματοποίησης.
Γι’αυτό σου λέω, άσε στην άκρη τους φόβους, δεν οδηγούν πουθενά.
Εμεις θα ζήσουμε στα παραμύθια…
…
…
…
Αερικά είμαστε.
Ζούμε.
Γελάμε,
κλαίμε,
χαιρόμαστε,
λυπούμαστε,
χορεύουμε,
τραγουδάμε,
μοιραζόμαστε…
Ζούμε.
Οπότε, άσε τα «θα».
Δεν θα ζήσουμε στα παραμύθια.
Ζούμε ήδη μέσα τους.
Βλέπουμε ήδη με κλειστά μάτια.
Και μη με ρωτήσεις πώς το κάνουμε αυτό:
«βλέπω με κλειστά μάτια» = νιώθω.
Εγω νιώθω, ψυχανεμίζομαι (που λέει κι η «νότα»)...
Κι έτσι βλέπω.
Εσύ;
Bλέπεις;
ΑΕΡΙΚΟ
Σβήνω απ' την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε,
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια,
αν μείνουν νηστικά πεινάνε...
Υποταγμένα σε κριτές,
υποκριτές και τους μοιραίους
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους...
λένε πως σ' έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι,μέγα πάθος
όμως το ξέρουν κατά βάθος...
Αερικό είσαι,αερικό...
Αερικό είσαι,αερικό...
Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται...
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν...
Θα 'ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα 'ρθει αυτό,μην το γυρέψεις
και θα σου πει...
Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...
Παύλος Παυλίδης
Αερικά είμαστε…
Κι όσοι δεν είμαστε θα γίνουμε.
Θα ζήσουμε στα παραμύθια.
Στα παραμύθια του μυαλού.
Θα βλέπουμε με κλειστά τα μάτια.
Θα βλέπουμε καλύτερα απ’όλους.
Θα ζούμε στα πιο όμορφα σκοτάδια.
Εκεί που είσαι «μονάχος και όχι μόνος»
Θα γελάμε δυνατά.
Θα μιλάμε χωρίς να φοβόμαστε.
Δεν θα υπάρχει φόβος.
Μόνο ρίσκο.
Μόνο χαμόγελα.
Και πόνος, κι αυτός θα υπάρχει.
Άλλωστε πώς θα μάθουμε να εκτιμούμε τη χαρά;
Θα αφεθώ στα πάθη μου, σου λέω.
Δεν φοβάμαι.
Θα ζήσω τα «λάθη» μου…
Και μακάρι να ζούσαμε και τα «σωστά» με το ίδιο πάθος που ζούμε και τα «λάθη».
Όταν γελάω δεν θα κλαίω μέσα μου.
Το αντίθετο.
Όταν κλαίω θα γελάω μέσα μου.
Θα γελάω πρώτα με τον εαυτό μου.
Μετά με τους άλλους.
Τους συμβιβασμένους.
Και τα κίνητρα μου, μαζί μου θα ‘ναι πάντα.
Αφού στο έχω πει, δεν μπορώ να ζήσω δίχως αυτά.
Και η έμπνευση.
Η κάθε έμπνευση.
Η Ελένη λέει ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θέμα έμπνευσης.
Άλλοι το μεταφράζουν ως «χημεία».
Προτιμώ όμως την έμπνευση.
Χωρίς εισαγωγικά.
Όσο για τους φόβους μου, δεν υπάρχουν.
Ο φόβος δε ζει.
Ο φόβος είναι σκέψη.
Πλαστό εμπόδιο.
Δικαιολογία.
Θυμάσαι πόσα έχω φοβηθεί;
Εγώ πάντως όχι.
Τα έχω ξεχάσει.
Ξεχνιέται ο φόβος.
Ακόμα και όταν αυτό που φοβάσαι γίνει πραγματικότητα, ξεχνάς το φόβο που είχες πριν και θυμάσαι μόνο το γεγονός της πραγματοποίησης.
Γι’αυτό σου λέω, άσε στην άκρη τους φόβους, δεν οδηγούν πουθενά.
Εμεις θα ζήσουμε στα παραμύθια…
…
…
…
Αερικά είμαστε.
Ζούμε.
Γελάμε,
κλαίμε,
χαιρόμαστε,
λυπούμαστε,
χορεύουμε,
τραγουδάμε,
μοιραζόμαστε…
Ζούμε.
Οπότε, άσε τα «θα».
Δεν θα ζήσουμε στα παραμύθια.
Ζούμε ήδη μέσα τους.
Βλέπουμε ήδη με κλειστά μάτια.
Και μη με ρωτήσεις πώς το κάνουμε αυτό:
«βλέπω με κλειστά μάτια» = νιώθω.
Εγω νιώθω, ψυχανεμίζομαι (που λέει κι η «νότα»)...
Κι έτσι βλέπω.
Εσύ;
Bλέπεις;
ΑΕΡΙΚΟ
Σβήνω απ' την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε,
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια,
αν μείνουν νηστικά πεινάνε...
Υποταγμένα σε κριτές,
υποκριτές και τους μοιραίους
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους...
λένε πως σ' έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι,μέγα πάθος
όμως το ξέρουν κατά βάθος...
Αερικό είσαι,αερικό...
Αερικό είσαι,αερικό...
Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται...
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν...
Θα 'ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα 'ρθει αυτό,μην το γυρέψεις
και θα σου πει...
Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...
Παύλος Παυλίδης
Τετάρτη 27 Μαΐου 2009
"ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ..."
Νομίζω ότι αυτο το τραγούδι με κέρδισε από το πρώτο άκουσμα.
Με ταρακούνησε.
Το ακούω ξανά και ξανά.
Προσπάθησα να καταλάβω γιατί με ταρακουνάει ένα τραγούδι που θεωρητικά οι στίχοι του δεν με εκφράζουν.
Δεν ακουμπουν τη ζωή μου, τουλαχιστον στην παρουσα φαση.
Κι όμως η ακρόασή του με αφήνει ακίνητη και αμίλητη.
Δεν το τραγουδάω, απλως το ακούω.
Με διαπερνάει και με χαστουκίζει.
Ήρεμα, πολύ ήρεμα.
Σαν να το κανει σε αργή κίνηση.
Σαν να μην καταλαβαινω τί γίνεται.
Και ταυτόχρονα με συγκινεί.
Με συγκινεί κάθε του αληθεια.
Τόσο απλά λόγια αλλά και τόσο ξεκάθαρα.
Ξέρεις τί πιστεύω τελικά;
Ότι αυτό το τραγούδι με αρπάζει απ΄τα μαλλιά και μου επιβάλλει "άθελα" του να αντικρύσω αυτό που αποκαλείται υποσυνείδητο.
Σκέψεις "κρυφές".
Σκέψεις που δε λέγονται.
Που πριν καν προλάβουν να "γίνουν" σκέψεις τις μαζεύεις και τις κρύβεις για να μην τις αφήσεις να σου "καταστρέψουν" την ηρεμία σου.
Και θες να σου πω σε ποιον στίχο κολλάω;
"Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ..."
Κι αν με ρωτήσεις αν έχω κάτι να μοιραστώ η πρώτη "αυθόρμητη" απαντηση θα είναι "ναι".
Επειδή όμως δεν είμαι αυθόρμητη θα κρατήσω τη δεύτερη σκέψη, αυτή που αναρωτιέται αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ και αν όντως μοιράζομαι.
Μπορω να μοιραστώ ένα σωρό ανούσια πραγματα, εκεί, ούτως ή άλλως, όλα τα αυτιά είναι ορθάνοιχτα.
Στα ουσιώδη τα αυτιά κλείνουν.
Μάζι και το στόμα μου.
Όχι, τα αυτιά μου δεν κλείνουν, έχω μάθει να ακούω, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο με ακούν την κατάλληλη στιγμή.
Τη στιγμή που αποφασίζει το "μοιράζεσθαι" να πραγματωθεί.
"Και φοβάμαι, ναι φοβάμαι..."
Και οι φόβοι...
Να 'ξερες πόσοι φόβοι δεν έχουν μοιραστεί ποτέ...
Να ΄ξερες πόσοι φόβοι δεν έχουν σκοπό να μοιραστούν.
Όχι γιατί δεν υπαρχουν τα "αυτιά".
Οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι ξέρουν να ακουν.
Μα οι φόβοι μου δεν θέλουν χάδια...
Δεν θέλουν λόγια.
Ούτε παρηγοριές.
Ξερεις κάτι;
Μάλλον κουραστηκα.
Από τα πολλά λόγια...
Από τις ανούσιες πληροφορίες που εισβάλλουν στα αυτιά μου.
Από τα αυτιά που δεν ακούν.
Από τους κλειστόμυαλους ανθρώπους.
Από τις μετριότητες.
Από τους "ακαλλιέργητους" (;) συναισθηματικά ανθρωπους που φοβούνται να σκεφτούν.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι με κάποιους ανθρώπους δεν έχεις να συζητήσεις απολύτως ΤΙΠΟΤΑ;
Σου "τρώνε" απλώς τον χρόνο σου.
Κι έχουν μια θέση "συνήθειας" στη ζωή σου.
Κατά διαστήματα τους χάνεις και σε χάνουν.
Κι όμως, όταν βρίσκεστε, περιμένουν να ακούς με τον ίδιο τρόπο.
Περιμένουν να είσαι ο ίδιος.
Να μην εξελίσσεσαι.
Να έχεις τις ίδιες απόψεις.
Τις ίδιες που είχες και πριν από ένα, δύο, τρία χρόνια....
Αλλά μη φανταστείς ότι νοιαζονται ιδιαίτερα.
Να τους ακούσεις θέλουν, όχι να σε ακούσουν...
.
.
.
.
Κι εδώ έρχεται το "όλα θέλω να τα αφήσω...δίχως να κοιτάξω πίσω".
.
.
.
Κι όλα αυτά με αφορμή ένα τραγούδι...
Ένα τραγούδι που "θεωρητικά" δεν με εκφράζει...(!)
(***Ευχαριστώ τη φίλη μου την tsouxtra για την πρωτη ακρόαση αυτού του τραγουδιου!)
ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ
Μην το πεις πουθενά,
πια τα βράδια δεν κοιμάμαι
η καρδιά μου χτυπά
και φοβάμαι, ναι φοβάμαι...
Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια
κάτι να μοιραστώ
και σου ζητάω βοήθεια
και ντρέπομαι γι'αυτό
πώς νρέπομαι γι'αυτό...
Μην το πεις πουθενά
όλα θέλω να τα αφήσω
σπίτι, φίλους, δουλειά
δίχως να κοιτάξω πίω.
Δεν ξέρω αν εχω αλήθεια
κάτι να μοιραστω
και σου ζηταω βοηθεια
και ντρεπομαι γι'αυτο
πώς ντρεπομαι γι'αυτο.
Μην το πεις πουθενα
οταν γελω δυνατα
να ξερεις μεσα μου κλαιω.
Μην το πεις πουθενα
ποσο να κρυβομαι πια
δεν αντεχω σου λεω.
Μην το πεις πουθενα
θελω να φυγω μακρια
πιστεψε με το θέλω...
Στάθης Δρογώσης
Με ταρακούνησε.
Το ακούω ξανά και ξανά.
Προσπάθησα να καταλάβω γιατί με ταρακουνάει ένα τραγούδι που θεωρητικά οι στίχοι του δεν με εκφράζουν.
Δεν ακουμπουν τη ζωή μου, τουλαχιστον στην παρουσα φαση.
Κι όμως η ακρόασή του με αφήνει ακίνητη και αμίλητη.
Δεν το τραγουδάω, απλως το ακούω.
Με διαπερνάει και με χαστουκίζει.
Ήρεμα, πολύ ήρεμα.
Σαν να το κανει σε αργή κίνηση.
Σαν να μην καταλαβαινω τί γίνεται.
Και ταυτόχρονα με συγκινεί.
Με συγκινεί κάθε του αληθεια.
Τόσο απλά λόγια αλλά και τόσο ξεκάθαρα.
Ξέρεις τί πιστεύω τελικά;
Ότι αυτό το τραγούδι με αρπάζει απ΄τα μαλλιά και μου επιβάλλει "άθελα" του να αντικρύσω αυτό που αποκαλείται υποσυνείδητο.
Σκέψεις "κρυφές".
Σκέψεις που δε λέγονται.
Που πριν καν προλάβουν να "γίνουν" σκέψεις τις μαζεύεις και τις κρύβεις για να μην τις αφήσεις να σου "καταστρέψουν" την ηρεμία σου.
Και θες να σου πω σε ποιον στίχο κολλάω;
"Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ..."
Κι αν με ρωτήσεις αν έχω κάτι να μοιραστώ η πρώτη "αυθόρμητη" απαντηση θα είναι "ναι".
Επειδή όμως δεν είμαι αυθόρμητη θα κρατήσω τη δεύτερη σκέψη, αυτή που αναρωτιέται αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ και αν όντως μοιράζομαι.
Μπορω να μοιραστώ ένα σωρό ανούσια πραγματα, εκεί, ούτως ή άλλως, όλα τα αυτιά είναι ορθάνοιχτα.
Στα ουσιώδη τα αυτιά κλείνουν.
Μάζι και το στόμα μου.
Όχι, τα αυτιά μου δεν κλείνουν, έχω μάθει να ακούω, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο με ακούν την κατάλληλη στιγμή.
Τη στιγμή που αποφασίζει το "μοιράζεσθαι" να πραγματωθεί.
"Και φοβάμαι, ναι φοβάμαι..."
Και οι φόβοι...
Να 'ξερες πόσοι φόβοι δεν έχουν μοιραστεί ποτέ...
Να ΄ξερες πόσοι φόβοι δεν έχουν σκοπό να μοιραστούν.
Όχι γιατί δεν υπαρχουν τα "αυτιά".
Οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι ξέρουν να ακουν.
Μα οι φόβοι μου δεν θέλουν χάδια...
Δεν θέλουν λόγια.
Ούτε παρηγοριές.
Ξερεις κάτι;
Μάλλον κουραστηκα.
Από τα πολλά λόγια...
Από τις ανούσιες πληροφορίες που εισβάλλουν στα αυτιά μου.
Από τα αυτιά που δεν ακούν.
Από τους κλειστόμυαλους ανθρώπους.
Από τις μετριότητες.
Από τους "ακαλλιέργητους" (;) συναισθηματικά ανθρωπους που φοβούνται να σκεφτούν.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι με κάποιους ανθρώπους δεν έχεις να συζητήσεις απολύτως ΤΙΠΟΤΑ;
Σου "τρώνε" απλώς τον χρόνο σου.
Κι έχουν μια θέση "συνήθειας" στη ζωή σου.
Κατά διαστήματα τους χάνεις και σε χάνουν.
Κι όμως, όταν βρίσκεστε, περιμένουν να ακούς με τον ίδιο τρόπο.
Περιμένουν να είσαι ο ίδιος.
Να μην εξελίσσεσαι.
Να έχεις τις ίδιες απόψεις.
Τις ίδιες που είχες και πριν από ένα, δύο, τρία χρόνια....
Αλλά μη φανταστείς ότι νοιαζονται ιδιαίτερα.
Να τους ακούσεις θέλουν, όχι να σε ακούσουν...
.
.
.
.
Κι εδώ έρχεται το "όλα θέλω να τα αφήσω...δίχως να κοιτάξω πίσω".
.
.
.
Κι όλα αυτά με αφορμή ένα τραγούδι...
Ένα τραγούδι που "θεωρητικά" δεν με εκφράζει...(!)
(***Ευχαριστώ τη φίλη μου την tsouxtra για την πρωτη ακρόαση αυτού του τραγουδιου!)
ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ
Μην το πεις πουθενά,
πια τα βράδια δεν κοιμάμαι
η καρδιά μου χτυπά
και φοβάμαι, ναι φοβάμαι...
Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια
κάτι να μοιραστώ
και σου ζητάω βοήθεια
και ντρέπομαι γι'αυτό
πώς νρέπομαι γι'αυτό...
Μην το πεις πουθενά
όλα θέλω να τα αφήσω
σπίτι, φίλους, δουλειά
δίχως να κοιτάξω πίω.
Δεν ξέρω αν εχω αλήθεια
κάτι να μοιραστω
και σου ζηταω βοηθεια
και ντρεπομαι γι'αυτο
πώς ντρεπομαι γι'αυτο.
Μην το πεις πουθενα
οταν γελω δυνατα
να ξερεις μεσα μου κλαιω.
Μην το πεις πουθενα
ποσο να κρυβομαι πια
δεν αντεχω σου λεω.
Μην το πεις πουθενα
θελω να φυγω μακρια
πιστεψε με το θέλω...
Στάθης Δρογώσης
Τετάρτη 13 Μαΐου 2009
"ΤΟ ΣΚΑΚΙ"
"-Aν ήσουν παιχνίδι, θα ήσουν σκάκι…
Κι αυτό γιατί σου αρέσουν οι στρατηγικές..
Με αυτές λειτουργείς και αλήθεια, είσαι τόσο καλός σε αυτές....
Επίσης, ξέρεις να ανατρέπεις τα πάντα.. .
Ποτέ δεν μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος για το ποια θα είναι η επόμενη κίνηση σου.
Κάνεις ρουά-ματ χωρίς να αγγίξεις καν τα πιόνια.
Ναι…
Σκάκι θα ήσουν, σίγουρα…
-Αν ήμουν παιχνίδι, θα ήμουν παντομίμα.
Να κάνω τους άλλους να γελούν.
Να μαντεύω από τα μάτια, από τις κινήσεις, το σώμα, τα νοήματα που κρύβονται από πίσω…
Να διαβάζω πρόσωπα και να μαντεύω όσα θέλουν να μουν πουν.
Να μιλάω κι εγώ…
Χωρίς λόγια όμως…
Με τα μάτια…
Τις κινήσεις…
Το σώμα…
Το πρόσωπο…
-Αν ήσουν ζώο θα ήσουν σκύλος.
Κι αυτό γιατί θες την προσοχή στραμμένη πάνω σου.
Θες συνέχεια φροντίδα και επιβεβαίωση.
Θες ένα σπίτι και ένα πιάτο φαγητό να σε περιμένουν.
Και ούτε που θα το κούναγες ποτέ από εκεί.
Πιστός στην ασφάλεια που σου παρέχουν.
Ασφάλεια, ναι.
Αυτήν αναζητάς απεγνωσμένα.
Κι ένα λουρί σφιχτά δεμένο στο λαιμό σου.
Περιορισμένος στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που σου επιτρέπει να φτάσεις.
Δεν σε νοιάζει, όμως, γιατί έχεις θέσει κι εσύ τους δικούς σου περιορισμούς,
Αυτοπεριορίζεσαι.
Η ασφάλεια, αυτή είναι που μετράει μόνο.
Κι ας μην μπορείς να γυρίσεις το κεφάλι σου γιατί σε κόβει το λουρί…
-Αν ήμουν ζώο θα ήμουν άλογο…
Να καλπάζω ανενόχλητη στο απέραντο.
Να έχω μόνιμη συντροφιά τον αέρα και το χώμα.
Ατίθαση και αδάμαστη.
Να κάνω ό,τι γουστάρω.
Γιατί εγώ δεν μπορώ τους περιορισμούς.
Δε μου φτάνουν τα λίγα τετραγωνικά.
Όχι.
Εγώ θέλω έκταση, αέρα και ελευθερία.
Κι αν θέλω συντροφιά αφήνω τον άλλον να καβαλήσει στη ράχη μου.
Αλλά δεν τον αφήνω να με ζώσει με χαλινάρια.
Δε μ’αρέσουν εμένα τα λουριά.
Θέλω να μου έχει εμπιστοσύνη ότι ακόμα κι αν καλπάσω δεν θα πέσει.
Και τον αφήνω να με πάει όπου θέλει.
Να με ταξιδέψει.
Να τον ταξιδέψω.
Και μένω εκεί, μαζί του.
…
Χωρίς χαλινάρια όμως, δεν μ’αρέσουν εμένα τα λουριά…
-Αν ήσουν χρώμα, θα ήσουν μαύρο.
Γιατί είσαι ουδέτερος και πας με όλα.
Δεν έχεις μέσα σου κανένα άλλο χρώμα.
Από όποια μεριά κι αν πέσει πάνω σου το φως, εσύ πάλι μαύρο θα δείχνεις.
-Αν ήμουν χρώμα, θα ήμουν κόκκινο...
Έντονο, ξεσηκωτικό, παθιασμένο.
Και θα μεταλλασσόμουν ανάλογα με τη διάθεση μου.
Πορτοκαλί, ροζ, βυσσινί…
Κι εσύ θα με κοιτούσες χωρίς να μπορείς να αποφασίσεις ποιο από αυτά είμαι.
Και τότε θα γινόμουν πάλι κόκκινο σαν τη φωτιά, να σε τυφλώσω με τη λάμψη μου, με το αίμα και το πάθος μου.
Ίσως έτσι καταλάβαινες…
Το πάθος…
Όχι του χρώματος…
Αλλά αυτού που έκρυβα για ‘σένα…
-Αν δεν ήσουν άνθρωπος θα ήσουν καλοκαίρι.
Κι εγώ αν δεν ήμουν άνθρωπος θα ήμουν θάλασσα.
Για να σε περιμένω..
Να περιμένω να με ζεστάνεις…
Έστω και για τρεις μήνες το χρόνο… "
***Το παραπάνω κείμενο αποτελεί σκέψεις-συναισθήματα του μικρού μου "δεινόσαυρου", μιας φίλης που αγαπάω πολύ και ας βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά...! Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το διάβασα και έψαχνα το κατάλληλο τραγούδι για να το συνοδέψει...
ΤΟ ΣΚΑΚΙ
Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...
Γεράσιμος Ανδρεάτος
στίχοι: Μανόλης Αναγνωστάκης
μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Κι αυτό γιατί σου αρέσουν οι στρατηγικές..
Με αυτές λειτουργείς και αλήθεια, είσαι τόσο καλός σε αυτές....
Επίσης, ξέρεις να ανατρέπεις τα πάντα.. .
Ποτέ δεν μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος για το ποια θα είναι η επόμενη κίνηση σου.
Κάνεις ρουά-ματ χωρίς να αγγίξεις καν τα πιόνια.
Ναι…
Σκάκι θα ήσουν, σίγουρα…
-Αν ήμουν παιχνίδι, θα ήμουν παντομίμα.
Να κάνω τους άλλους να γελούν.
Να μαντεύω από τα μάτια, από τις κινήσεις, το σώμα, τα νοήματα που κρύβονται από πίσω…
Να διαβάζω πρόσωπα και να μαντεύω όσα θέλουν να μουν πουν.
Να μιλάω κι εγώ…
Χωρίς λόγια όμως…
Με τα μάτια…
Τις κινήσεις…
Το σώμα…
Το πρόσωπο…
-Αν ήσουν ζώο θα ήσουν σκύλος.
Κι αυτό γιατί θες την προσοχή στραμμένη πάνω σου.
Θες συνέχεια φροντίδα και επιβεβαίωση.
Θες ένα σπίτι και ένα πιάτο φαγητό να σε περιμένουν.
Και ούτε που θα το κούναγες ποτέ από εκεί.
Πιστός στην ασφάλεια που σου παρέχουν.
Ασφάλεια, ναι.
Αυτήν αναζητάς απεγνωσμένα.
Κι ένα λουρί σφιχτά δεμένο στο λαιμό σου.
Περιορισμένος στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που σου επιτρέπει να φτάσεις.
Δεν σε νοιάζει, όμως, γιατί έχεις θέσει κι εσύ τους δικούς σου περιορισμούς,
Αυτοπεριορίζεσαι.
Η ασφάλεια, αυτή είναι που μετράει μόνο.
Κι ας μην μπορείς να γυρίσεις το κεφάλι σου γιατί σε κόβει το λουρί…
-Αν ήμουν ζώο θα ήμουν άλογο…
Να καλπάζω ανενόχλητη στο απέραντο.
Να έχω μόνιμη συντροφιά τον αέρα και το χώμα.
Ατίθαση και αδάμαστη.
Να κάνω ό,τι γουστάρω.
Γιατί εγώ δεν μπορώ τους περιορισμούς.
Δε μου φτάνουν τα λίγα τετραγωνικά.
Όχι.
Εγώ θέλω έκταση, αέρα και ελευθερία.
Κι αν θέλω συντροφιά αφήνω τον άλλον να καβαλήσει στη ράχη μου.
Αλλά δεν τον αφήνω να με ζώσει με χαλινάρια.
Δε μ’αρέσουν εμένα τα λουριά.
Θέλω να μου έχει εμπιστοσύνη ότι ακόμα κι αν καλπάσω δεν θα πέσει.
Και τον αφήνω να με πάει όπου θέλει.
Να με ταξιδέψει.
Να τον ταξιδέψω.
Και μένω εκεί, μαζί του.
…
Χωρίς χαλινάρια όμως, δεν μ’αρέσουν εμένα τα λουριά…
-Αν ήσουν χρώμα, θα ήσουν μαύρο.
Γιατί είσαι ουδέτερος και πας με όλα.
Δεν έχεις μέσα σου κανένα άλλο χρώμα.
Από όποια μεριά κι αν πέσει πάνω σου το φως, εσύ πάλι μαύρο θα δείχνεις.
-Αν ήμουν χρώμα, θα ήμουν κόκκινο...
Έντονο, ξεσηκωτικό, παθιασμένο.
Και θα μεταλλασσόμουν ανάλογα με τη διάθεση μου.
Πορτοκαλί, ροζ, βυσσινί…
Κι εσύ θα με κοιτούσες χωρίς να μπορείς να αποφασίσεις ποιο από αυτά είμαι.
Και τότε θα γινόμουν πάλι κόκκινο σαν τη φωτιά, να σε τυφλώσω με τη λάμψη μου, με το αίμα και το πάθος μου.
Ίσως έτσι καταλάβαινες…
Το πάθος…
Όχι του χρώματος…
Αλλά αυτού που έκρυβα για ‘σένα…
-Αν δεν ήσουν άνθρωπος θα ήσουν καλοκαίρι.
Κι εγώ αν δεν ήμουν άνθρωπος θα ήμουν θάλασσα.
Για να σε περιμένω..
Να περιμένω να με ζεστάνεις…
Έστω και για τρεις μήνες το χρόνο… "
***Το παραπάνω κείμενο αποτελεί σκέψεις-συναισθήματα του μικρού μου "δεινόσαυρου", μιας φίλης που αγαπάω πολύ και ας βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά...! Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το διάβασα και έψαχνα το κατάλληλο τραγούδι για να το συνοδέψει...
ΤΟ ΣΚΑΚΙ
Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...
Γεράσιμος Ανδρεάτος
στίχοι: Μανόλης Αναγνωστάκης
μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ"
Eίναι γεγονός ότι έχει περάσει πολύς καιρός που δεν έχω μιλήσει για ‘σένα, όχι μόνο εδώ, στο blog, αλλά γενικά. Αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, ε;
Ένας μεγάλος αριθμός τραγουδιών μέσα μου είχε το όνομα σου.
Τα τραγούδια που αγαπούσα είχαν ταμπέλες: όνομα, ημερομηνία, γεγονός, συναίσθημα, λόγια, σκέψεις, όνειρα, όλα κινούμενα σε ένα βασικό άξονα, εσένα.
Ξέρεις, ο χρόνος τα ξέχασε αυτά.
Ο χρόνος έκανε αυτό για το οποίο «δημιουργήθηκε»: πήρε μαζί του πολλά, αν όχι όλα.
Μαζί με τα πολλά, πήρε και τα τραγούδια που είχαν το όνομα σου, ή καλύτερα απέβαλε το όνομά σου από τα τραγούδια που αγαπάω.
Άλλη θεώρηση πια, άλλα βιώματα, άλλες τρέλες, άλλες αγάπες, άλλη λογική, άλλες ιδέες, άλλη ζωή (;),....
Τα τραγούδια που αγαπούσα είχαν ταμπέλες: όνομα, ημερομηνία, γεγονός, συναίσθημα, λόγια, σκέψεις, όνειρα, όλα κινούμενα σε ένα βασικό άξονα, εσένα.
Ξέρεις, ο χρόνος τα ξέχασε αυτά.
Ο χρόνος έκανε αυτό για το οποίο «δημιουργήθηκε»: πήρε μαζί του πολλά, αν όχι όλα.
Μαζί με τα πολλά, πήρε και τα τραγούδια που είχαν το όνομα σου, ή καλύτερα απέβαλε το όνομά σου από τα τραγούδια που αγαπάω.
Άλλη θεώρηση πια, άλλα βιώματα, άλλες τρέλες, άλλες αγάπες, άλλη λογική, άλλες ιδέες, άλλη ζωή (;),....
Τα τραγούδια που έμειναν να σε θυμίζουν είναι πολύ λίγα (και μη φανταστείς ότι σε θυμίζουν, εγώ πρέπει να θυμηθώ ότι σε θυμίζουν).
Και είναι όλα παλιά.
Όλα παλιά εκτός από ένα: το «ευχαριστήριο».
Στίχο προς στίχο βιωμένο, από το πρώτο άκουσμα.
Αυτή είναι η μαγεία του στίχου: δίνεις πνοή στις λέξεις, αυτές αποκτούν ζωή και αυτή η ζωή ταυτίζεται με χιλιάδες άλλες ζωές, τόσο διαφορετικές και τόσο όμοιες μαζί.
Για τα ταξίδια.
Τα ταξίδια που έκανα χωρίς να κάνω ούτε βήμα.
Για τα πιο μακρινά ταξίδια που με πήγες χωρίς να το ξέρεις.
Με τα καράβια που έβλεπα από εκείνο το παράθυρο έκανα τα πιο σπουδαία και πιο δύσκολα ταξίδια.
Δεν ήσουν για μεγάλες περιπέτειες, αυτό το ήξερα.
Ούτε μπορούσες να ταξιδέψεις μαζί μου.
Ήταν μοναχικά τα ταξίδια μου, τόσο μοναχικά όσο και μοναδικά.
Ήσουν νοερός συνταξιδιώτης που άλλοτε κρατούσες το χέρι μου στις τρικυμίες κι άλλοτε τις προκαλούσες ο ίδιος, κρυφά, συνειδητά και μη.
«Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε».
Τώρα πια αποφεύγω τους ανθρώπους που προσπαθούν να είναι κάτι άλλο.
Είναι αυτοί που δεν τα έχουν καλά με την «αλήθεια» γενικώς, αλλά κυρίως με την αλήθεια του εαυτού τους.
Δεν θέλω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου.
Δεν θέλω να μαντεύω τίποτα για κανέναν.
Δεν θα ήταν όλα πιο απλά αν ήσουν πραγματικά «εσύ»;
Υπό αυτές τις συνθήκες θα ήμουν πραγματικά «εγώ».
Και θα με ήξερες.
Και θα σε ήξερα (έχοντας αποδείξεις).
«Το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα, να μη χαθεί εκατοστό».
Στα μη υπογραμμισμένα κρύβεται η ουσία.
Μη σου πω και στα σβησμένα...
Πάλεψα να σε κουνήσω απ’ τη βολή σου.
Όχι τόσο όσο μπορούσα, ίσως και όχι τόσο όσο ήθελα, αλλά να, ξέρεις, κι αυτοί που δείχνουν γενναίοι και ισορροπημένοι, φοβούνται....
Άλλα τολμούν να κουνηθούν απ’ τη βολή τους, κι ας είναι φοβισμένοι.
Τολμούν να ταξιδέψουν.
Λένε όλοι ότι έχουμε μία μόνο ζωή, αλλά εγώ δεν το πιστεύω.
Βιώματα δεν είναι μόνο αυτά που ζεις στον πραγματικό χώρο και χρόνο.
Βιώματα γεννούνται και στο μυαλό.
Ζωές κρυμμένες μέσα σου.
Γεννιούνται, παίρνουν ανάσα, κλαίνε, σαν τα νεογέννητα μωρά, αλλά μετά πεθαίνουν.
Αυτά τα βιώματα δεν προλαβαίνουν να φθαρούν.
Με το που φτάνουν στην κορφή, πέφτουν.
Είναι ζωές σχεδόν αγέννητες.
Τις κυοφορούμε.
Δεν έχω τρόπο να σου αποδείξω αυτές μου τις ζωές.
Αλλά αν ποτέ μιλήσουμε θα τις καταλάβεις.
Ίσως βρεις και τις δικές σου, ίσως τις αναγνωρίσεις.
Μπορεί να βρούμε και μία κοινή παρελθούσα μας ζωή.
Αυτή, κατά την οποία ήσουν πραγματικός συνταξιδιώτης.
Αυτά κατά την οποία το ρήμα «κρύβω-ομαι» είχε εξαφανιστεί.
Αυτή κατά την οποία ό,τι σκεφτόμασταν το λέγαμε.
Αλήθεια σου λέω, δεν τη θυμάμαι, αλλά είμαι σίγουρη ότι την έζησα.
Το «ευχαριστήριο» απευθύνεται σε ‘σένα και σε όλα αυτά που δεν έκανες.
Γι’αυτά κυρίως εχω ενα κρυμμένο «ευχαριστώ»
Γι’αυτό και η λέξη στην οποία κολλάω είναι φαινομενικά ασήμαντη, αλλά σ’ αυτήν κολλάω, στο «παρ’ολα αυτά», γιατί «παρ’όλα αυτά σε ευχαριστώ».
Στίχο προς στίχο βιωμένο, από το πρώτο άκουσμα.
Αυτή είναι η μαγεία του στίχου: δίνεις πνοή στις λέξεις, αυτές αποκτούν ζωή και αυτή η ζωή ταυτίζεται με χιλιάδες άλλες ζωές, τόσο διαφορετικές και τόσο όμοιες μαζί.
Για τα ταξίδια.
Τα ταξίδια που έκανα χωρίς να κάνω ούτε βήμα.
Για τα πιο μακρινά ταξίδια που με πήγες χωρίς να το ξέρεις.
Με τα καράβια που έβλεπα από εκείνο το παράθυρο έκανα τα πιο σπουδαία και πιο δύσκολα ταξίδια.
Δεν ήσουν για μεγάλες περιπέτειες, αυτό το ήξερα.
Ούτε μπορούσες να ταξιδέψεις μαζί μου.
Ήταν μοναχικά τα ταξίδια μου, τόσο μοναχικά όσο και μοναδικά.
Ήσουν νοερός συνταξιδιώτης που άλλοτε κρατούσες το χέρι μου στις τρικυμίες κι άλλοτε τις προκαλούσες ο ίδιος, κρυφά, συνειδητά και μη.
«Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε».
Τώρα πια αποφεύγω τους ανθρώπους που προσπαθούν να είναι κάτι άλλο.
Είναι αυτοί που δεν τα έχουν καλά με την «αλήθεια» γενικώς, αλλά κυρίως με την αλήθεια του εαυτού τους.
Δεν θέλω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου.
Δεν θέλω να μαντεύω τίποτα για κανέναν.
Δεν θα ήταν όλα πιο απλά αν ήσουν πραγματικά «εσύ»;
Υπό αυτές τις συνθήκες θα ήμουν πραγματικά «εγώ».
Και θα με ήξερες.
Και θα σε ήξερα (έχοντας αποδείξεις).
«Το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα, να μη χαθεί εκατοστό».
Στα μη υπογραμμισμένα κρύβεται η ουσία.
Μη σου πω και στα σβησμένα...
Πάλεψα να σε κουνήσω απ’ τη βολή σου.
Όχι τόσο όσο μπορούσα, ίσως και όχι τόσο όσο ήθελα, αλλά να, ξέρεις, κι αυτοί που δείχνουν γενναίοι και ισορροπημένοι, φοβούνται....
Άλλα τολμούν να κουνηθούν απ’ τη βολή τους, κι ας είναι φοβισμένοι.
Τολμούν να ταξιδέψουν.
Λένε όλοι ότι έχουμε μία μόνο ζωή, αλλά εγώ δεν το πιστεύω.
Βιώματα δεν είναι μόνο αυτά που ζεις στον πραγματικό χώρο και χρόνο.
Βιώματα γεννούνται και στο μυαλό.
Ζωές κρυμμένες μέσα σου.
Γεννιούνται, παίρνουν ανάσα, κλαίνε, σαν τα νεογέννητα μωρά, αλλά μετά πεθαίνουν.
Αυτά τα βιώματα δεν προλαβαίνουν να φθαρούν.
Με το που φτάνουν στην κορφή, πέφτουν.
Είναι ζωές σχεδόν αγέννητες.
Τις κυοφορούμε.
Δεν έχω τρόπο να σου αποδείξω αυτές μου τις ζωές.
Αλλά αν ποτέ μιλήσουμε θα τις καταλάβεις.
Ίσως βρεις και τις δικές σου, ίσως τις αναγνωρίσεις.
Μπορεί να βρούμε και μία κοινή παρελθούσα μας ζωή.
Αυτή, κατά την οποία ήσουν πραγματικός συνταξιδιώτης.
Αυτά κατά την οποία το ρήμα «κρύβω-ομαι» είχε εξαφανιστεί.
Αυτή κατά την οποία ό,τι σκεφτόμασταν το λέγαμε.
Αλήθεια σου λέω, δεν τη θυμάμαι, αλλά είμαι σίγουρη ότι την έζησα.
Το «ευχαριστήριο» απευθύνεται σε ‘σένα και σε όλα αυτά που δεν έκανες.
Γι’αυτά κυρίως εχω ενα κρυμμένο «ευχαριστώ»
Γι’αυτό και η λέξη στην οποία κολλάω είναι φαινομενικά ασήμαντη, αλλά σ’ αυτήν κολλάω, στο «παρ’ολα αυτά», γιατί «παρ’όλα αυτά σε ευχαριστώ».
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ
Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τί σε φορτώνω
εσύ, την ησυχία σου
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ
Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό
Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα
Κι ας είδα τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασα τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα
εσύ, την ησυχία σου
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ
Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό
Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα
Κι ας είδα τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασα τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα
Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
cd single: "Τρία μυστικά"
Πέμπτη 16 Απριλίου 2009
"ΤΟ ΤΡΟΧΟΣΠΙΤΟ"
...Kαι η περίοδος "παρατήρησης" νομίζω ότι είναι παρατεταμμένη...
Το λευκό ακουμπά πάνω σε χρώματα...
Οι διαθέσεις αλλάζουν...
Απο στιγμή σε στιγμή...
Με αφορμή τη σκέψη...
.........
...Αφορμή...
...
Και αλήθεια σου λέω, με κούρασαν όλα.
Γι' αυτό "θέλω να πάρω ένα τροχόσπιτο, να φύγω μακριά από 'δω...μακριά από αυτόν το πανικό..."
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους!
Οχτάωρο με τρεις και εξήντα βασικό, δεν παίζουν φράγκα για να βγω
Το λευκό ακουμπά πάνω σε χρώματα...
Οι διαθέσεις αλλάζουν...
Απο στιγμή σε στιγμή...
Με αφορμή τη σκέψη...
.........
...Αφορμή...
...
Ποιός δεν την αναζητά;
...
Bλέπω ανθρώπους που δημιουργούν προβλήματα στο μυαλό τους και τα ζουν.
Βλέπω ανθρώπους που ζουν μέσα στη μιζέρια και έχουν ξεχάσει να γελούν.
Βλέπω παρατημένες ζωές.
Ψεύτικα χαμόγελα.
...
Bλέπω ανθρώπους που δημιουργούν προβλήματα στο μυαλό τους και τα ζουν.
Βλέπω ανθρώπους που ζουν μέσα στη μιζέρια και έχουν ξεχάσει να γελούν.
Βλέπω παρατημένες ζωές.
Ψεύτικα χαμόγελα.
Ανθρώπους που σκάβουν στο χώμα να θάψουν αυτό που θεωρούν "ήττα" και πέφτουν μέσα.
Ανθρώπους που δεν σκέφτονται.
Που δεν προσπαθούν.
Που δεν προσπαθούν.
Εγκλωβισμένους.
Και αλήθεια σου λέω, με κούρασαν όλα.
Γι' αυτό "θέλω να πάρω ένα τροχόσπιτο, να φύγω μακριά από 'δω...μακριά από αυτόν το πανικό..."
Και θα το κάνω (όχι με τροχόσπιτο)!
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους!
Να περάσετε όμορφα κα να αδειάσετε το μυαλό σας!
Υ.Γ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ!
(κάτι μου λέει ότι το τραγουδάκι έκφράζει αρκετούς από εμάς!)
ΤΟ ΤΡΟΧΟΣΠΙΤΟ
Οχτάωρο με τρεις και εξήντα βασικό, δεν παίζουν φράγκα για να βγω
240 το χαμόσπιτο κι άλλα 100 το κινητό,
κάτι πληρωμένα θηλυκά, κάτι για τσιγάρα, κάτι για ποτά,
άντε κανα στοίχημα μπας και, κι ό,τι δε μου φτασει βερεσέ.
Θέλω να πάρω ένα τροχόσπιτο
να φύγω μακριά απο 'δω
να ταξιδέψω και να ονειρευτώ
μακριά από αυτόν τον πανικό.
Όλα έχουν ένα τέλος, μια αρχή, όλα τώρα στη μισή τιμή,
πάρε απ'το σπίτι ό,τι θες, το 'χω αποφασισει από χθες,
κάτι στη δουλειά μου πάει στραβά, κάτι ψυχοσωματικά,
βρήκα τρόπο να ξεφύγω, στο 'χα πει, χρειάζεται η ζωή μου αλλαγή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΡΑΣ
cd: ΝΤΕΜΟ
Πέμπτη 2 Απριλίου 2009
"ΧΟΡΕΥΩ..."
"Και χορεύω, χορεύω , χορεύω..."
Σκέφτομαι το ίδιο,
Γράφω λιγότερο,
Παρατηρώ περισσότερο...
Μπορεί να φταίει η άνοιξη.
Παλεύω να σωθώ από τις παλιές επιλογές μου.
Παλεύω να ξεγελάσω τη μοίρα μου.
Και λέω πως θα τα καταφέρω.
Κοιτάω το ταβάνι και ψάχνω ουρανό.
Σπάω τους τοίχους να μπει ήλιος.
Αλλά κάτι δεν πάει καλά.
Δεν έχω τάσεις απολογισμού.
Ούτε τάσεις ενδοσκόπησης...
Παρατήρησης, ίσως.
Τα μάτια κινούνται ταυτόχρονα με το μυαλό.
Όλα τα χρώματα περνούν από μπροστά μου.
Βλέπω τις σκούρες αποχρώσεις, αλλά τις προσπερνώ.
Kαι με προσπερνούν...
...Τις τελευταίες μέρες ζω λιγάκι «εν λευκώ».
Ώρες-ώρες το διασκεδάζω.
«Και χορεύω...»
Και μετά πάλι βουτιά στο γκρίζο.
Ούτε καν στο λευκό.
Δεν παίζω με τα χρώματα.
Αυτά παίζουν μαζί μου.
Και δεν παίζουν ωραία...
Και ξέρω ότι αν ήθελα θα προσπαθούσα να τα βάλω όλα σε μια τάξη.
Αλλά δεν είναι ότι δεν θέλω, μη νομίζεις...
Απλώς δεν ξέρω.
Ούτε τί φταίει, ούτε πώς διορθώνεται.
Και δεν θυμάμαι να το έχω ξανανιώσει.
Δεν ξέρω αν στο έχω πει αλλά η αδράνεια είναι ο χειρότερος μου εφιάλτης.
Και οι καταστάσεις δεν βοηθούν.
Αναζητώ πινελιές.
Τις βρίσκω στα μικρά...
Σε κάτι χαμόγελα.
Χαμογελώ κι εγώ.
Πινελιές είναι κι αυτές.
Όμως κυριαρχεί η αδράνεια.
Αλλα στο ξαναλέω, κάτι δεν πάει καλά.
Το νιώθω από τον τρόπο που συνδυάζω το «χορεύω» με το «εν λευκώ».
Χρειάζεται και κάτι ενδιάμεσα για να συνδυαστούν όμορφα
.
Και τώρα που γράφω ταυτόχρονα σκέφτομαι τί μπορεί να μου φταίει.
Τα κίνητρα...
Αυτό τον καιρό απουσιάζουν...
Η ένταση...
Πήγε εκδρομή μαζί με τα κίνητρα.
Προχωρώ σε μια ευθεία.
Κι εγώ θέλω στροφές.
Θέλω ανηφόρες.
Θα προτιμούσα τα έντονα χρώματα.
Θα προτιμούσα και τα σκούρα.
Το λευκό και το γκρίζο είναι στη μέση.
Κι εγώ θέλω τα άκρα.
Και δεν ξέρω πού να κινηθώ, αλήθεια.
Γύρω μου είναι όλα άσπρα.
Και προσπαθώ να βρω μια πόρτα να ανοίξω, να αντικρύσω χρώμα.
Αλλά δεν βλέπω τίποτα.
Μόνο λευκό.
Μπορεί να είναι άγχος.
Μπορεί και φόβος.
Μπορεί και ηρεμία.
Δεν ξέρω, όλα μπορούν να είναι.
Απλώς, έχω συνηθίσει να βρίσκω την άκρη και να προσπαθώ να ξετυλίξω τα κουβάρια.
Δεν έχω βρει ακόμα την άκρη.
Βλέπω μόνο το κουβάρι να χαίρεται πικρόχολα που το έχω απέναντι μου.
Σαν να προσπαθεί να με εκδικηθεί για κάτι που ούτε το ίδιο ξέρει.
Κι εγώ προσπαθώ να μαντέψω.
Το πιο περίεργο ξέρεις ποιο είναι;
Ότι κανείς δεν έχει καταλάβει.
Ούτε το λευκό μου.
Ούτε ότι χορεύω.
Ούτε ότι χορεύω κλαίγοντας πάνω σε αυτό...
Θα βρεθεί όμως η άκρη, ε;
...Θα βρεθεί...
ΧΟΡΕΥΩ
Κάτω στο βυθό μες στης πολιτείας την τσιμεντένια ψυχή
από τις επιλογές του,βλέπω τον καθένα μαςνα προσπαθεί να σωθεί
τσίρκο αναμμένο είναι ο τόπος κι εμείς σχοινοβάτες σ' αυτό το κλουβί.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Καθημερινά άλλοι αποφασίζουν για μένα σ' αυτόν τον κλοιό
σκύβω στην εφημερίδα κι είναι σαν να σκύβω ανέμελος σ' έναν γκρεμό
μέσα στην αρένα το θέαμα κι ο θεατής είμαστε εμείς.
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω και άναρχος
μες στου χορού τις στροφές
τη μοίρα μου εγώ κοροϊδεύω.
Χορεύω και με δικαιώνω
και την μοίρα μου που μου την έχει στημένη
στο γλέντι μου απάνω σκοτώνω.
Χρήστος Θηβαίος
Σκέφτομαι το ίδιο,
Γράφω λιγότερο,
Παρατηρώ περισσότερο...
Μπορεί να φταίει η άνοιξη.
Παλεύω να σωθώ από τις παλιές επιλογές μου.
Παλεύω να ξεγελάσω τη μοίρα μου.
Και λέω πως θα τα καταφέρω.
Κοιτάω το ταβάνι και ψάχνω ουρανό.
Σπάω τους τοίχους να μπει ήλιος.
Αλλά κάτι δεν πάει καλά.
Δεν έχω τάσεις απολογισμού.
Ούτε τάσεις ενδοσκόπησης...
Παρατήρησης, ίσως.
Τα μάτια κινούνται ταυτόχρονα με το μυαλό.
Όλα τα χρώματα περνούν από μπροστά μου.
Βλέπω τις σκούρες αποχρώσεις, αλλά τις προσπερνώ.
Kαι με προσπερνούν...
...Τις τελευταίες μέρες ζω λιγάκι «εν λευκώ».
Ώρες-ώρες το διασκεδάζω.
«Και χορεύω...»
Και μετά πάλι βουτιά στο γκρίζο.
Ούτε καν στο λευκό.
Δεν παίζω με τα χρώματα.
Αυτά παίζουν μαζί μου.
Και δεν παίζουν ωραία...
Και ξέρω ότι αν ήθελα θα προσπαθούσα να τα βάλω όλα σε μια τάξη.
Αλλά δεν είναι ότι δεν θέλω, μη νομίζεις...
Απλώς δεν ξέρω.
Ούτε τί φταίει, ούτε πώς διορθώνεται.
Και δεν θυμάμαι να το έχω ξανανιώσει.
Δεν ξέρω αν στο έχω πει αλλά η αδράνεια είναι ο χειρότερος μου εφιάλτης.
Και οι καταστάσεις δεν βοηθούν.
Αναζητώ πινελιές.
Τις βρίσκω στα μικρά...
Σε κάτι χαμόγελα.
Χαμογελώ κι εγώ.
Πινελιές είναι κι αυτές.
Όμως κυριαρχεί η αδράνεια.
Αλλα στο ξαναλέω, κάτι δεν πάει καλά.
Το νιώθω από τον τρόπο που συνδυάζω το «χορεύω» με το «εν λευκώ».
Χρειάζεται και κάτι ενδιάμεσα για να συνδυαστούν όμορφα
.
Και τώρα που γράφω ταυτόχρονα σκέφτομαι τί μπορεί να μου φταίει.
Τα κίνητρα...
Αυτό τον καιρό απουσιάζουν...
Η ένταση...
Πήγε εκδρομή μαζί με τα κίνητρα.
Προχωρώ σε μια ευθεία.
Κι εγώ θέλω στροφές.
Θέλω ανηφόρες.
Θα προτιμούσα τα έντονα χρώματα.
Θα προτιμούσα και τα σκούρα.
Το λευκό και το γκρίζο είναι στη μέση.
Κι εγώ θέλω τα άκρα.
Και δεν ξέρω πού να κινηθώ, αλήθεια.
Γύρω μου είναι όλα άσπρα.
Και προσπαθώ να βρω μια πόρτα να ανοίξω, να αντικρύσω χρώμα.
Αλλά δεν βλέπω τίποτα.
Μόνο λευκό.
Μπορεί να είναι άγχος.
Μπορεί και φόβος.
Μπορεί και ηρεμία.
Δεν ξέρω, όλα μπορούν να είναι.
Απλώς, έχω συνηθίσει να βρίσκω την άκρη και να προσπαθώ να ξετυλίξω τα κουβάρια.
Δεν έχω βρει ακόμα την άκρη.
Βλέπω μόνο το κουβάρι να χαίρεται πικρόχολα που το έχω απέναντι μου.
Σαν να προσπαθεί να με εκδικηθεί για κάτι που ούτε το ίδιο ξέρει.
Κι εγώ προσπαθώ να μαντέψω.
Το πιο περίεργο ξέρεις ποιο είναι;
Ότι κανείς δεν έχει καταλάβει.
Ούτε το λευκό μου.
Ούτε ότι χορεύω.
Ούτε ότι χορεύω κλαίγοντας πάνω σε αυτό...
Θα βρεθεί όμως η άκρη, ε;
...Θα βρεθεί...
ΧΟΡΕΥΩ
Κάτω στο βυθό μες στης πολιτείας την τσιμεντένια ψυχή
από τις επιλογές του,βλέπω τον καθένα μαςνα προσπαθεί να σωθεί
τσίρκο αναμμένο είναι ο τόπος κι εμείς σχοινοβάτες σ' αυτό το κλουβί.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Καθημερινά άλλοι αποφασίζουν για μένα σ' αυτόν τον κλοιό
σκύβω στην εφημερίδα κι είναι σαν να σκύβω ανέμελος σ' έναν γκρεμό
μέσα στην αρένα το θέαμα κι ο θεατής είμαστε εμείς.
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω και άναρχος
μες στου χορού τις στροφές
τη μοίρα μου εγώ κοροϊδεύω.
Χορεύω και με δικαιώνω
και την μοίρα μου που μου την έχει στημένη
στο γλέντι μου απάνω σκοτώνω.
Χρήστος Θηβαίος
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009
"VENCEREMOS"
Παραληπτης εσυ.
Το αγνωστο..
Αοριστος ο χρονος.
Κι εσυ ο μελλοντας μου.
Εσυ που υπαρχεις σε καθε λεξη μου.
Υπηρετω.
Εμαθα να υπηρετω αυτα που αγαπαω.
Εμαθα να βασιζομαι σ’αυτα που νιωθω.
Να κοιταω λιγο πιο βαθια απο την επιφανεια.
Υπηρετω.
Στοχους,«θελω» και σκοπο.
Οχι σκοπους.
Ο σκοπος ειναι ενας.
Νιωθω φοβο.
Φοβο μηπως δεν...
Αγχος για το «πότε».
...Δεν ξερεις ποσο φοβαμαι μηπως μετακινηθει ο τονος της λεξης «πότε»...
Τον κραταω με νυχια και με δοντια εκει, στο ομικρον.
Στιχοι στροβιλιζονται στον νου μου.
Δεν καθομαι να καταγραψω κανεναν.
Εδω και μηνες πια.
Δεν εχω βρει ακομα την αιτια.
Κατι λείπει.
Και ερχεται παντα σε περιοδους πιεσης να μου υπενθυμισει την απουσια του.
Παλευω.
Παλευω πολυ.
Μα λειπει ακομα.
Και δεν μπορεις να φανταστεις ποσο το περιμενω...
Που και που το βαζω στην ακρη.
Λογω φοβου.
Και αυτη η υπομονη μου εχει πολλες αντοχες.
Ευτυχως, εχει συμμαχο την επιμονη.
Για το «ευτυχως» δεν ειμαι σιγουρη.
Δεν ειναι ανασφαλειες ολα αυτα.
Ειναι λανθανουσα-καταπιεσμενη ανυπομονησια.
Ατελειωτες συζητησεις πανω σ’αυτο το θεμα.
Ομως δεν τις θελω πια.
Οσο το συζηταω το ξυπναω,
Κι οσο το ξυπναω μεγαλωνει,
Κι οσο μεγαλωνει με κλωτσαει.
Αλλοτε με «χαιδευει».
«Ολα θα γίνουν», λεει.
«Όλα θα γινουν κι ησυχαζω».
Εχεις νιωσει ποτέ ότι ανήκεις καπου αλλου.
Κι ομως ζεις σε ενα αλλο «αλλου».
Ο χρονος τρεχει για ολα αυτα που δεν θελουμε.
Κι γι’ αυτα που θελουμε δειχνει κολλημενος στους ιδιους δεικτες.
Κι οση δυναμη και να βαλεις για να τους ξεκολλησεις, δεν κανεις τιποτα.
Αμετακινητοι οι δεικτες..
Αμετακινητα κι αυτα που θες.
Αμετακινητες κι οι εξελιξεις.
Μονο οι σκεψεις μετακινουνται.
Τροχια γυρω απο το μυαλο.
Κι η ψυχη τροχια γυρω απο τα «θελω».
Και τα «θελω» τροχια γυρω απο τον χρονο.
Φαυλος κυκλος.
Και ο,τι κι αν κανεις ξερεις οτι για ολα υπαρχει η καταλληλη στιγμη.
Που ακομα δεν την ξερεις.
Που θα ερθει.
Καποτε.
Θα ερθει, ε;
Εικονες.
Βιωμενες, αβιωτες.
Συνυπαρχουν.
Μερικες φορες αρμονικα, μερικες οχι.
Ειρηνικη παλη πραγματικοτητας-φαντασιας.
Και τα τραγουδια εκει.
Παντα.
Ακλονητοι φιλοι.
Εναλλακτικοι εαυτοι.
Δικοι μου εαυτοι.
Αγνωστοι.
Μελλοντες.
Μπορει και παρελθοντες.
Μπορει και γνωριμοι.
Ξεχασμενοι.
Χανομαι στις λεξεις.
Συσσωρευμενες στο μυαλο μου.
Αποψε ειναι συμμαχοι.
Με βοηθουν να σταθω στα ποδια μου.
Να συνεχισω να υπηρετω τους στοχους.
Να συνεχισω να εχω κινητρα.
Να συνεχισω γενικα.
Μην ανησυχεις.
Μην τρομαζεις με αυτα που διαβαζεις.
Το μαυρο μου διαρκει λιγο.
Ασε που δεν ειναι μαυρο.
Διατηρει τα χρωματα του.
Απλως καποιες στιγμες το ματι εστιαζει εκει...
Αναμεσα στα χρωματα.
Στο μεταξυ τους κενο.
Δεν φαινεται ευκολα...
Σχεδον δεν υπαρχει.
Η πιεση φταιει.
Η εξεταστικη.
Τεσσερις τοιχοι γυρω μου και παλευουν να με πλακωσουν.
Διαβαζω λεξεις.
Λεξεις που τελικα δεν αγαπαω και τοσο.
Συγγραμματα που μου περνουν αδιαφορα.
Παλευουν να μπουν στο μυαλο μου.
Αυτα φταινε.
Αυτα που με κρατουν πισω.
Θα περασουν...
Και θα ερθουν αλλα.
Καταλυτικη η δυναμη των λεξεων.
Σε αποφορτιζουν.
Ξεσπας πανω τους.
Δεν παθαινουν τιποτα.
Δεν διαμαρτυρονται.
Μια σειρα «συμβασεων» που μεσα τους κρυβουν σκεψεις.
Συναισθηματα.
Εκφραση....
Επικοινωνια.
Δυνατοτητα.
Oι λεξεις...
Ερμαια του νου...
Αποφορτιση τωρα...
Ηρεμία...
...“VENCEREMOS”...
VENCEREMOS (θα νικήσουμε)
Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο
Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες
Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα
Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει
Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μα αυταπάτες πια δεν έχω
Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
στίχοι-μουσική-πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος
Το αγνωστο..
Αοριστος ο χρονος.
Κι εσυ ο μελλοντας μου.
Εσυ που υπαρχεις σε καθε λεξη μου.
Υπηρετω.
Εμαθα να υπηρετω αυτα που αγαπαω.
Εμαθα να βασιζομαι σ’αυτα που νιωθω.
Να κοιταω λιγο πιο βαθια απο την επιφανεια.
Υπηρετω.
Στοχους,«θελω» και σκοπο.
Οχι σκοπους.
Ο σκοπος ειναι ενας.
Νιωθω φοβο.
Φοβο μηπως δεν...
Αγχος για το «πότε».
...Δεν ξερεις ποσο φοβαμαι μηπως μετακινηθει ο τονος της λεξης «πότε»...
Τον κραταω με νυχια και με δοντια εκει, στο ομικρον.
Στιχοι στροβιλιζονται στον νου μου.
Δεν καθομαι να καταγραψω κανεναν.
Εδω και μηνες πια.
Δεν εχω βρει ακομα την αιτια.
Κατι λείπει.
Και ερχεται παντα σε περιοδους πιεσης να μου υπενθυμισει την απουσια του.
Παλευω.
Παλευω πολυ.
Μα λειπει ακομα.
Και δεν μπορεις να φανταστεις ποσο το περιμενω...
Που και που το βαζω στην ακρη.
Λογω φοβου.
Και αυτη η υπομονη μου εχει πολλες αντοχες.
Ευτυχως, εχει συμμαχο την επιμονη.
Για το «ευτυχως» δεν ειμαι σιγουρη.
Δεν ειναι ανασφαλειες ολα αυτα.
Ειναι λανθανουσα-καταπιεσμενη ανυπομονησια.
Ατελειωτες συζητησεις πανω σ’αυτο το θεμα.
Ομως δεν τις θελω πια.
Οσο το συζηταω το ξυπναω,
Κι οσο το ξυπναω μεγαλωνει,
Κι οσο μεγαλωνει με κλωτσαει.
Αλλοτε με «χαιδευει».
«Ολα θα γίνουν», λεει.
«Όλα θα γινουν κι ησυχαζω».
Εχεις νιωσει ποτέ ότι ανήκεις καπου αλλου.
Κι ομως ζεις σε ενα αλλο «αλλου».
Ο χρονος τρεχει για ολα αυτα που δεν θελουμε.
Κι γι’ αυτα που θελουμε δειχνει κολλημενος στους ιδιους δεικτες.
Κι οση δυναμη και να βαλεις για να τους ξεκολλησεις, δεν κανεις τιποτα.
Αμετακινητοι οι δεικτες..
Αμετακινητα κι αυτα που θες.
Αμετακινητες κι οι εξελιξεις.
Μονο οι σκεψεις μετακινουνται.
Τροχια γυρω απο το μυαλο.
Κι η ψυχη τροχια γυρω απο τα «θελω».
Και τα «θελω» τροχια γυρω απο τον χρονο.
Φαυλος κυκλος.
Και ο,τι κι αν κανεις ξερεις οτι για ολα υπαρχει η καταλληλη στιγμη.
Που ακομα δεν την ξερεις.
Που θα ερθει.
Καποτε.
Θα ερθει, ε;
Εικονες.
Βιωμενες, αβιωτες.
Συνυπαρχουν.
Μερικες φορες αρμονικα, μερικες οχι.
Ειρηνικη παλη πραγματικοτητας-φαντασιας.
Και τα τραγουδια εκει.
Παντα.
Ακλονητοι φιλοι.
Εναλλακτικοι εαυτοι.
Δικοι μου εαυτοι.
Αγνωστοι.
Μελλοντες.
Μπορει και παρελθοντες.
Μπορει και γνωριμοι.
Ξεχασμενοι.
Χανομαι στις λεξεις.
Συσσωρευμενες στο μυαλο μου.
Αποψε ειναι συμμαχοι.
Με βοηθουν να σταθω στα ποδια μου.
Να συνεχισω να υπηρετω τους στοχους.
Να συνεχισω να εχω κινητρα.
Να συνεχισω γενικα.
Μην ανησυχεις.
Μην τρομαζεις με αυτα που διαβαζεις.
Το μαυρο μου διαρκει λιγο.
Ασε που δεν ειναι μαυρο.
Διατηρει τα χρωματα του.
Απλως καποιες στιγμες το ματι εστιαζει εκει...
Αναμεσα στα χρωματα.
Στο μεταξυ τους κενο.
Δεν φαινεται ευκολα...
Σχεδον δεν υπαρχει.
Η πιεση φταιει.
Η εξεταστικη.
Τεσσερις τοιχοι γυρω μου και παλευουν να με πλακωσουν.
Διαβαζω λεξεις.
Λεξεις που τελικα δεν αγαπαω και τοσο.
Συγγραμματα που μου περνουν αδιαφορα.
Παλευουν να μπουν στο μυαλο μου.
Αυτα φταινε.
Αυτα που με κρατουν πισω.
Θα περασουν...
Και θα ερθουν αλλα.
Καταλυτικη η δυναμη των λεξεων.
Σε αποφορτιζουν.
Ξεσπας πανω τους.
Δεν παθαινουν τιποτα.
Δεν διαμαρτυρονται.
Μια σειρα «συμβασεων» που μεσα τους κρυβουν σκεψεις.
Συναισθηματα.
Εκφραση....
Επικοινωνια.
Δυνατοτητα.
Oι λεξεις...
Ερμαια του νου...
Αποφορτιση τωρα...
Ηρεμία...
...“VENCEREMOS”...
VENCEREMOS (θα νικήσουμε)
Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο
Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες
Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα
Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει
Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μα αυταπάτες πια δεν έχω
Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
στίχοι-μουσική-πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος
Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009
"ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ..."
Χθες...
Χθες χαθηκα...
«......ενα αινιγμα που μου φωναζει λυσ’το...»
Ξεχωριστο αινιγμα.
Ενα απ’τα πολλα που κατα καιρους εμφανιζονται στο δρομο μου.
Ειναι εγχρωμο αυτο το αινιγμα, πολυ εγχρωμο.
Μα με μπερδεψε.
Χθες...
Χθες μου μιλουσες και χαθηκα.
Σιωπη...
Δεν μιλουσα.
Σχεδον δεν ανεπνεα.
«με κομμενη αναπνοη»...
Ηθελα μονο να σε ακουω.
Να ακουω τη δυναμη της φωνης σου.
Να βουταω σ’αυτην.
Χαθηκα.
Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα.
Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου...
Λες και σταματησε ο χρονος.
Μιλουσαμε.
Αλλα ειχα ξεχασει τί ήθελα να σου πω.
Κι ουτε καν μπηκα στον κοπο να θυμηθω.
Αφεθηκα στη στιγμη.
Δεν θυμαμαι καν ποσο διηρκεσε.
Ηταν αρκετο για να με ταρακουνησει.
Να με σπρωξει λιγακι στα χρωματα.
Να με αφησω να με σπρωξει.
Και το τραγουδι να παιζει:
« ...Σ’εχω διαλεξει...
...να σ' αναστησω...
...να σου μιλησω...
...και να σε πεισω...»
Χθες ξυπνησαν αισθηματα.
Γνωριμα και αγνωστα μαζι.
Με μπερδεψαν.
Το μυαλο εχει ανειπωτη δυναμη.
Τρεφει και καταστρεφει.
Μενει ανεγγιχτο στο χρονο.
Μα δεν θυμαμαι πια προσωπα.
Μονο ιστοριες θυμαμαι.
Μονο αρχες ιστοριων..
Αρχες ιστοριων που ομοιαζουν...
Χθες χαθηκα...
«......ενα αινιγμα που μου φωναζει λυσ’το...»
Ξεχωριστο αινιγμα.
Ενα απ’τα πολλα που κατα καιρους εμφανιζονται στο δρομο μου.
Ειναι εγχρωμο αυτο το αινιγμα, πολυ εγχρωμο.
Μα με μπερδεψε.
Χθες...
Χθες μου μιλουσες και χαθηκα.
Σιωπη...
Δεν μιλουσα.
Σχεδον δεν ανεπνεα.
«με κομμενη αναπνοη»...
Ηθελα μονο να σε ακουω.
Να ακουω τη δυναμη της φωνης σου.
Να βουταω σ’αυτην.
Χαθηκα.
Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα.
Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου...
Λες και σταματησε ο χρονος.
Μιλουσαμε.
Αλλα ειχα ξεχασει τί ήθελα να σου πω.
Κι ουτε καν μπηκα στον κοπο να θυμηθω.
Αφεθηκα στη στιγμη.
Δεν θυμαμαι καν ποσο διηρκεσε.
Ηταν αρκετο για να με ταρακουνησει.
Να με σπρωξει λιγακι στα χρωματα.
Να με αφησω να με σπρωξει.
Και το τραγουδι να παιζει:
« ...Σ’εχω διαλεξει...
...να σ' αναστησω...
...να σου μιλησω...
...και να σε πεισω...»
Χθες ξυπνησαν αισθηματα.
Γνωριμα και αγνωστα μαζι.
Με μπερδεψαν.
Το μυαλο εχει ανειπωτη δυναμη.
Τρεφει και καταστρεφει.
Μενει ανεγγιχτο στο χρονο.
Μα δεν θυμαμαι πια προσωπα.
Μονο ιστοριες θυμαμαι.
Μονο αρχες ιστοριων..
Αρχες ιστοριων που ομοιαζουν...
Και τα αισθηματα σιγοβραζουν.
Και η αναπνοη συνεχιζει να ειναι κομμενη.
Μου μιλας και δεν βρισκω τη δυναμη να σου απαντησω.
Τα λογια χανονται.
Ξεχνιουνται.
Μα τί θες να σου πω;
...Χαμογελω...
Χρωματα γυρω...
Και τελικα ισως εχει πλακα ολο αυτο.
...Χθες φοβηθηκα λιγο.
Ερωτηματικα,
Στρατηγικες,
Επιθυμιες,
Δυναμεις,
Κινητρα
Σιωπες,
Δρομος.
Δεν ξερω «πώς» ουτε «γιατί».
Ολα στην ωρα τους...
...Εγω παντως χαθηκα...
«Και δεν το ξερεις...», μου λες...
«Και δεν το ξερεις...», σου απανταω...!
ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ
Σαββατόβραδο ζεστό έξω απ' τη ντίσκο
με την πλάτη σου στον ξεφτυσμένο τοίχο
να γυρνάς στην ίδια πάντα φυλακή.
Δίχως όνειρα και χαμένο μύθο
καρφωμένος απ' της κόλασης τον ήχο
να χορεύεις με κομμένη αναπνοή.
Σ'έχω διαλέξει να σ'αναστήσω
να σου μιλήσω και να σε πείσω
να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις.
Η ζωή σου ένα τέλμα δίχως ρίσκο
ένα αυλάκι σ'ένα χαλασμένο δίσκο
που κολλάει στην ίδια πάντα συλλαβή.
Το κορμί σου ένα δέντρο δίχως ίσκιο
ένα αίνιγμα που μου φωνάζει λύσ' το
και μ'αφήνει με κομμένη αναπνοή.
Τάνια Τσανακλίδου
στίχοι: Ζαχαρίας Ρόχας
μουσική: Τάκης Μπουγάς
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)