Aερικό είσαι…
Αερικά είμαστε…
Κι όσοι δεν είμαστε θα γίνουμε.
Θα ζήσουμε στα παραμύθια.
Στα παραμύθια του μυαλού.
Θα βλέπουμε με κλειστά τα μάτια.
Θα βλέπουμε καλύτερα απ’όλους.
Θα ζούμε στα πιο όμορφα σκοτάδια.
Εκεί που είσαι «μονάχος και όχι μόνος»
Θα γελάμε δυνατά.
Θα μιλάμε χωρίς να φοβόμαστε.
Δεν θα υπάρχει φόβος.
Μόνο ρίσκο.
Μόνο χαμόγελα.
Και πόνος, κι αυτός θα υπάρχει.
Άλλωστε πώς θα μάθουμε να εκτιμούμε τη χαρά;
Θα αφεθώ στα πάθη μου, σου λέω.
Δεν φοβάμαι.
Θα ζήσω τα «λάθη» μου…
Και μακάρι να ζούσαμε και τα «σωστά» με το ίδιο πάθος που ζούμε και τα «λάθη».
Όταν γελάω δεν θα κλαίω μέσα μου.
Το αντίθετο.
Όταν κλαίω θα γελάω μέσα μου.
Θα γελάω πρώτα με τον εαυτό μου.
Μετά με τους άλλους.
Τους συμβιβασμένους.
Και τα κίνητρα μου, μαζί μου θα ‘ναι πάντα.
Αφού στο έχω πει, δεν μπορώ να ζήσω δίχως αυτά.
Και η έμπνευση.
Η κάθε έμπνευση.
Η Ελένη λέει ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θέμα έμπνευσης.
Άλλοι το μεταφράζουν ως «χημεία».
Προτιμώ όμως την έμπνευση.
Χωρίς εισαγωγικά.
Όσο για τους φόβους μου, δεν υπάρχουν.
Ο φόβος δε ζει.
Ο φόβος είναι σκέψη.
Πλαστό εμπόδιο.
Δικαιολογία.
Θυμάσαι πόσα έχω φοβηθεί;
Εγώ πάντως όχι.
Τα έχω ξεχάσει.
Ξεχνιέται ο φόβος.
Ακόμα και όταν αυτό που φοβάσαι γίνει πραγματικότητα, ξεχνάς το φόβο που είχες πριν και θυμάσαι μόνο το γεγονός της πραγματοποίησης.
Γι’αυτό σου λέω, άσε στην άκρη τους φόβους, δεν οδηγούν πουθενά.
Εμεις θα ζήσουμε στα παραμύθια…
…
…
…
Αερικά είμαστε.
Ζούμε.
Γελάμε,
κλαίμε,
χαιρόμαστε,
λυπούμαστε,
χορεύουμε,
τραγουδάμε,
μοιραζόμαστε…
Ζούμε.
Οπότε, άσε τα «θα».
Δεν θα ζήσουμε στα παραμύθια.
Ζούμε ήδη μέσα τους.
Βλέπουμε ήδη με κλειστά μάτια.
Και μη με ρωτήσεις πώς το κάνουμε αυτό:
«βλέπω με κλειστά μάτια» = νιώθω.
Εγω νιώθω, ψυχανεμίζομαι (που λέει κι η «νότα»)...
Κι έτσι βλέπω.
Εσύ;
Bλέπεις;
ΑΕΡΙΚΟ
Σβήνω απ' την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε,
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια,
αν μείνουν νηστικά πεινάνε...
Υποταγμένα σε κριτές,
υποκριτές και τους μοιραίους
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους...
λένε πως σ' έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι,μέγα πάθος
όμως το ξέρουν κατά βάθος...
Αερικό είσαι,αερικό...
Αερικό είσαι,αερικό...
Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται...
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν...
Θα 'ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα 'ρθει αυτό,μην το γυρέψεις
και θα σου πει...
Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...
Παύλος Παυλίδης
