Νομίζω ότι αυτο το τραγούδι με κέρδισε από το πρώτο άκουσμα.
Με ταρακούνησε.
Το ακούω ξανά και ξανά.
Προσπάθησα να καταλάβω γιατί με ταρακουνάει ένα τραγούδι που θεωρητικά οι στίχοι του δεν με εκφράζουν.
Δεν ακουμπουν τη ζωή μου, τουλαχιστον στην παρουσα φαση.
Κι όμως η ακρόασή του με αφήνει ακίνητη και αμίλητη.
Δεν το τραγουδάω, απλως το ακούω.
Με διαπερνάει και με χαστουκίζει.
Ήρεμα, πολύ ήρεμα.
Σαν να το κανει σε αργή κίνηση.
Σαν να μην καταλαβαινω τί γίνεται.
Και ταυτόχρονα με συγκινεί.
Με συγκινεί κάθε του αληθεια.
Τόσο απλά λόγια αλλά και τόσο ξεκάθαρα.
Ξέρεις τί πιστεύω τελικά;
Ότι αυτό το τραγούδι με αρπάζει απ΄τα μαλλιά και μου επιβάλλει "άθελα" του να αντικρύσω αυτό που αποκαλείται υποσυνείδητο.
Σκέψεις "κρυφές".
Σκέψεις που δε λέγονται.
Που πριν καν προλάβουν να "γίνουν" σκέψεις τις μαζεύεις και τις κρύβεις για να μην τις αφήσεις να σου "καταστρέψουν" την ηρεμία σου.
Και θες να σου πω σε ποιον στίχο κολλάω;
"Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ..."
Κι αν με ρωτήσεις αν έχω κάτι να μοιραστώ η πρώτη "αυθόρμητη" απαντηση θα είναι "ναι".
Επειδή όμως δεν είμαι αυθόρμητη θα κρατήσω τη δεύτερη σκέψη, αυτή που αναρωτιέται αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ και αν όντως μοιράζομαι.
Μπορω να μοιραστώ ένα σωρό ανούσια πραγματα, εκεί, ούτως ή άλλως, όλα τα αυτιά είναι ορθάνοιχτα.
Στα ουσιώδη τα αυτιά κλείνουν.
Μάζι και το στόμα μου.
Όχι, τα αυτιά μου δεν κλείνουν, έχω μάθει να ακούω, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο με ακούν την κατάλληλη στιγμή.
Τη στιγμή που αποφασίζει το "μοιράζεσθαι" να πραγματωθεί.
"Και φοβάμαι, ναι φοβάμαι..."
Και οι φόβοι...
Να 'ξερες πόσοι φόβοι δεν έχουν μοιραστεί ποτέ...
Να ΄ξερες πόσοι φόβοι δεν έχουν σκοπό να μοιραστούν.
Όχι γιατί δεν υπαρχουν τα "αυτιά".
Οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι ξέρουν να ακουν.
Μα οι φόβοι μου δεν θέλουν χάδια...
Δεν θέλουν λόγια.
Ούτε παρηγοριές.
Ξερεις κάτι;
Μάλλον κουραστηκα.
Από τα πολλά λόγια...
Από τις ανούσιες πληροφορίες που εισβάλλουν στα αυτιά μου.
Από τα αυτιά που δεν ακούν.
Από τους κλειστόμυαλους ανθρώπους.
Από τις μετριότητες.
Από τους "ακαλλιέργητους" (;) συναισθηματικά ανθρωπους που φοβούνται να σκεφτούν.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι με κάποιους ανθρώπους δεν έχεις να συζητήσεις απολύτως ΤΙΠΟΤΑ;
Σου "τρώνε" απλώς τον χρόνο σου.
Κι έχουν μια θέση "συνήθειας" στη ζωή σου.
Κατά διαστήματα τους χάνεις και σε χάνουν.
Κι όμως, όταν βρίσκεστε, περιμένουν να ακούς με τον ίδιο τρόπο.
Περιμένουν να είσαι ο ίδιος.
Να μην εξελίσσεσαι.
Να έχεις τις ίδιες απόψεις.
Τις ίδιες που είχες και πριν από ένα, δύο, τρία χρόνια....
Αλλά μη φανταστείς ότι νοιαζονται ιδιαίτερα.
Να τους ακούσεις θέλουν, όχι να σε ακούσουν...
.
.
.
.
Κι εδώ έρχεται το "όλα θέλω να τα αφήσω...δίχως να κοιτάξω πίσω".
.
.
.
Κι όλα αυτά με αφορμή ένα τραγούδι...
Ένα τραγούδι που "θεωρητικά" δεν με εκφράζει...(!)
(***Ευχαριστώ τη φίλη μου την tsouxtra για την πρωτη ακρόαση αυτού του τραγουδιου!)
ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ
Μην το πεις πουθενά,
πια τα βράδια δεν κοιμάμαι
η καρδιά μου χτυπά
και φοβάμαι, ναι φοβάμαι...
Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια
κάτι να μοιραστώ
και σου ζητάω βοήθεια
και ντρέπομαι γι'αυτό
πώς νρέπομαι γι'αυτό...
Μην το πεις πουθενά
όλα θέλω να τα αφήσω
σπίτι, φίλους, δουλειά
δίχως να κοιτάξω πίω.
Δεν ξέρω αν εχω αλήθεια
κάτι να μοιραστω
και σου ζηταω βοηθεια
και ντρεπομαι γι'αυτο
πώς ντρεπομαι γι'αυτο.
Μην το πεις πουθενα
οταν γελω δυνατα
να ξερεις μεσα μου κλαιω.
Μην το πεις πουθενα
ποσο να κρυβομαι πια
δεν αντεχω σου λεω.
Μην το πεις πουθενα
θελω να φυγω μακρια
πιστεψε με το θέλω...
Στάθης Δρογώσης
