Όλα είναι στιγμές.
Και τις μετράω αυτές τις στιγμές.
Δεν τις χαρίζω χωρίς να τις σκέφτομαι.
Δεν τις ξοδεύω.
Αρνούμαι.
Τα τραγούδια είναι οι φωτογραφίες των στιγμών.
Είναι συνδεδεμένα με ανθρώπους, λόγια, περιόδους, συναισθήματα, σκέψεις.
Η «ιστορία παλιά» δεν είναι ένα οποιοδήποτε τραγούδι για ‘μένα.
Είναι ένας σάκος με συναισθήματα, παλιά.
Είναι ένας με σάκος ιδέες, παλιές.
Είναι ένας σάκος με «ζωή», παλιά ζωή.
Πριν μερικές μέρες σε θυμήθηκα.
…Αφορμή κάποια λόγια και μια ερώτηση του γλ μου.
Μου ζήτησε να του μιλήσω για «’σένα», για την «ιστορία παλιά».
Για το «εσύ».
Τα «εσύ» που περιέχονται σε ένα «εσύ».
Γι’αυτά που γνωρίζουμε,
Γι’αυτά που υποθέτουμε ότι γνωρίζουμε.
Γι’αυτά που νομίζαμε ότι γνωρίζαμε.
Γι’αυτά που δεν γνωρίσαμε.
Ένα «εσύ» δεν έχει μόνο ένα χαρακτηριστικό.
Είτε έχει ένα, είτε πολλά, εγώ δεν γνώρισα το «εσύ» σου..
Ούτε εσύ το «εγώ» μου.
Δεν γνώρισα κανένα χαρακτηριστικό σου..
Ούτε εσύ.
Μάλλον δε γνωριστήκαμε ποτέ.
Μάλλον ζήσαμε στο «μάλλον» και την υπόθεση.
Απεχθάνομαι τις υποθέσεις, στο είπα ποτέ;
Κι εμείς κρυφτήκαμε σε αυτές.
Δεν ξέρω για ‘σένα, εγώ πάντως εκεί κρυβόμουν.
Έκανα τις υποθέσεις, γνώση.
Γνώση δίχως βάση.
Και δεν υπάρχει υποθετική γνώση.
Υπάρχουν ξεχωριστά: γνώση-υπόθεση.
Αλήθεια σου λέω, δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να ξεσκεπάζεις το παρελθόν σου.
Να αφαιρείς το σεντόνι του μύθου.
Να ξεγυμνώνεις το «πριν».
Τόσο πλούσιος μες στη φτώχεια σου…
Τόσο ώριμος μες στην παιδικότητά σου…
Τόσο ένοχος μες στην αθωότητά σου…
Τόσο χαμένος στον ίδιο το δρόμο σου…
Τόσο ψεύτικος μες στην αλήθεια σου…
…Ή τόσο αληθινός μες στο ψέμα σου…
Γυμνά μάτια.
Κι ένα μυαλό που αξιολογεί τα «απτά».
Που διαχωρίζει την αγάπη απ’την «αγάπη».
Το υπήρξε απ’το «υπήρξε».
Το μαζί απ’το «μαζί».
Το «ζήσαμε» απ’το «έζησα».
Και το «εγώ» μου σε όλα.
Σε όλα αυτά.
Στα «απτά» και μη.
Στα εσύ και στα «εσύ».
…Το σάββατο πήγα στη μουσική σκηνή «Δίπλα στο ποτάμι» να δω τον Απόστολο Ρίζο και τη Ρίτα Αντωνοπούλου.
Εκεί, άκουσα την «ιστορία παλιά».
Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που συγκινήθηκα σε live από ερμηνείες.
Το τραγούδι ήρθε και με χτύπησε.
Μετά με χάιδεψε.
Άκουγα.
Θυμόμουν.
Εμένα.
Εμένα κι εσένα.
Εμένα.
Εμένα ξανά.
Είχα να το ακούσω από εκείνον τον Δεκέμβρη, σχεδόν 6 χρόνια πριν, τότε,
λίγο πριν αλλάξει η μέρα, το είχα αποκαλέσει «τελευταίο μας τραγούδι».
Έτσι θα έκλεινε η ιστορία.
Έτσι θα γινόταν «ιστορία παλιά».
Δεν έγινε τότε «ιστορία παλιά».
Μα τα τελευταία χρόνια είναι «ιστορία παλιά».
Τόσο παλιά που δεν ξέρω να σου πω αν την έζησα.
Ξέρω όμως ότι είμαι το αποτέλεσμά της.
Ήταν η αρχή.
Είμαι η συνέχεια.
Η «ιστορία παλιά» δεν ήταν το μοναδικό «χτύπημα» του Σαββάτου.
Το δεύτερο ήταν το «απ΄τα κουμπάκια ανάμεσα» .
Νομίζω πως ποτέ δεν το είχα ακούσει προσεκτικά.
Ένιωθα ότι το άκουγα πρώτη φορά.
(έχει κι Αποστόλης την ικανότητα να κάνει τα τραγούδια «δικά» του)
Τραγούδι-χάδι.
Ήρθε και μου έφερε μπροστά μου έναν καθρέφτη:
«Tι κι αν σε κάστρο απάτητο ο άνθρωπος το νου διπλά κλειδώνει…»
Διπλοκλειδωμένος ο νους μου.
Και το κλειδί κρυμμένο.
Μα...υπάρχει ένα «μα».
Μα…..
Μα δεν ξεφεύγεις.
Δεν ξεφεύγεις απ΄την άνοιξη.
Μα…την πατάς!
Κλείνεις τα μάτια, μα.....μάταια...
«Tι κι αν φορείς πουκάμισο
που ως το λαιμό κουμπώνει
απ' τα κουμπάκια ανάμεσα
ο έρωτας τρυπωνει»
Bλέπεις;
Βλέπεις πώς δένουν τα τραγούδια;
Μετά από μια «ιστορία παλιά», έρχεται το «απ’τα κουμπάκια ανάμεσα» και δένει.
Δένει με το παρόν.
Με δένει.
Κι ας δένω το νου μου.
Διπλά και τριπλά.
Είναι που τρέμω τους εγκεφαλικούς εισβολείς και ταραχοποιούς.
Είναι που κατά βάθος μ’αρέσουν…
Άνοιξη γενικώς…!
(αμήν!)
------------------------
εδώ: "απ'τα κουμπάκια ανάμεσα", απ'τον Αποστόλη:
(...για 'σένα......που αν κάθε φορά που σε σκεφτόμουν μου έλεγες «ευχαριστώ», θα είχα μαζέψει πολλές τέτοιες λεξούλες στο σακούλι μου……)
-------------------------------
Η "ιστορία παλιά" ακούγεται εδώ από τον Απόστολο Ρίζο και τη Ρίτα Αντωνοπούλου.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΛΙΑ
Ιστορίες παλιές
Θα ‘ρθεις να μου πεις να διαλέξω
Τις ξέρω καλά, τις ξέρω, τις έμαθα απ’ έξω
Ιστορία παλιά, που σου λέει ξανά σ’ αγαπώ
Τώρα πάω, πάω μακριά
Και ό,τι κι αν πεις είναι αργά δε μετράει
Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει
Τώρα πάω.... Πάω μακριά
Σ’ αγαπάω ... Μα είναι αργά
Ιστορία παλιά, θα σου πω άλλη μια φορά
Τα λόγια της ακριβός θησαυρός
Οι λέξεις της είναι χρυσός
Μην την πεις, μην την πεις μ’ ακούς
Η σιωπή σου είναι ο μόνος χρυσός
Δεν σ’ ακούω, δεν έχεις φωνή
Τα ξεπούλησες όλα, δε μένει δραχμή
Και στη μάχη που θέλεις να πας
Έχεις χάσει από πριν, φύγε, μην πολεμάς
Τι μου ‘πες, τι σου ‘πα, είναι αργά δεν μετράει
Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει
Μα που πας
Πάω μακριά
Μ’ αγαπάς
Σου λέω είναι αργά
Ιστορία παλιά, τελευταία φορά θα σου πω
Μην ψάχνεις τέλος κι αρχή
Η φωτιά σου έχει σβήσει, είναι σ’ άλλη εποχή
Πονάει η φωνή σου, μη λες
Αν φύγεις εσύ, δεν υπάρχω κι εγώ
Δεν έχει η ιστορία αρχή ούτε τέλος
Κάθε της λέξη θανάσιμο βέλος
Και ό,τι κι αν πούμε είναι αργά, δεν μετράει
Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει
Τώρα πάω... πάω μακριά
Σ’ αγαπάω
Μα είναι αργά
Τώρα πάω, σ’ αγαπάω
Στίχοι: Δοξιάδης Απόστολος
Μουσική: Lo Ismael
Χρήστος Θηβαίος-Ελευθερία Αρβανιτάκη
