Μετράω.
Ασταμάτητα.
Σχεδόν επιτακτικά.
Απολογισμοί.
Παρατήρηση.
Στιγμών.
Κυρίως ανθρώπων.
Καθρέφτης.
Το «μέτρημα» είναι ο καθέφτης της παρούσας στιγμής.
Αξιολόγηση.
Κι ένα χαμόγελο.
Για το μέτρημα των ανθρώπων.
Που άλλοτε βγαίνουν λίγοι και άλλοτε πολλοί.
Οι άνθρωποι γενικώς.
Και οι άνθρωποί μου.
Αυτοί που διάλεξα.
Αυτοί που με διάλεξαν.
Οι δικοί μου άνθρωποι.
Το «μου» δεν είναι κτητικό.
Είναι αυτό που προσδίδει μια γλύκα στη σχέση.
Την κάθε σχέση.
Μετράω.
Όλους τους μετράω.
Τους «εκείνους», τους τυχαίους, τους πολύ προσωπικούς.
Τύχη.
Οι πιο σημαντικοί άνθρωποί ήρθαν στη ζωή μου κατά τύχη.
Δεν είναι η τύχη που τους έφερε, το ξέρω, μα μοιάζουν όλα τόσο τυχαία.
Συνωμοτικά τυχαία.
Ο Γλ., ο Π., η Ε., η Γ.…
Κι άλλοι…
Πολλοί…
Σε μια στιγμή ήρθαν.
Κι είναι εδώ.
Κι είμαι εδώ.
Μαζί τους.
Οι «τυχαίοι» έγιναν πολύ προσωπικοί.
Κι οι πολύ προσωπικοί έγιναν «εκείνοι».
Τρεις κατηγορίες.
Μπορεί και μία.
«Εκείνοι».
Οι ιδιαίτεροι.
Ξεχάστηκαν.
Στο «κάπου».
Στο «κάποτε».
Οι άνθρωποί μας.
Οι αντανακλάσεις μας.
Οι επιλογές μας.
Οι άνθρωποί μου…
Οι παρόντες κι απόντες…
Οι περαστικοί…
Τελευταία μετρώ πολύ τους παρόντες.
Τους παρατηρώ.
Εμένα παρατηρώ.
Εμένα μαζί τους.
Εκείνους μαζί με ‘μένα.
Τις αλληλεπιδράσεις μας.
Κι οι απόντες, απ’την άλλη.
Αυτοί που ήταν άνθρωποί μας.
Δεν είναι πια.
Ήταν ποτέ;
Μας ή «μας»;
«Μου» ή μου;
Οι περαστικοί…
Για μια βόλτα.
Βόλτα μικρής διάρκειας.
Ένα στιγμιαίο αντάλλαγμα.
Μια χειραψία.
Μια ζωή.
Ζωές που υποτίθεται ότι μοιράστηκαν, μα τελικά δεν αντάλλαξαν τίποτα πιο ουσιαστικό από μια χειραψία.
«Μέτρημα».
Δικό μου, δικό σου.
Δικό μας.
Κάθε άνθρωπος, ένας εαυτός.
Ένας εναλλακτικός, δικός μας εαυτός.
Μια άλλη λογική.
Ένα άλλο σύμπαν.
Μια νέα μορφή.
Μια νέα γνώση.
Ένα βηματάκι προς τα έξω.
Ένα πιο ουσιαστικό βηματάκι προς τα μέσα...
Όλα τα «εσύ» μου.
Οι "συνεπιβάτες" μου.
Και όλα τα «εγώ» μου.
Πολλά.
Κάθε «εσύ» κι ένα άλλο «εγώ».
Περισσότερο «εξελιγμένο».
Λιγότερο εύθραυστο.
Περισσότερο «λογικό» κι ας «ζει με το αίσθημα»…
Ή μήπως περισσότερο αισθηματικό κι ας ζει με τη λογική…;
Εναλλάσσονται.
Όλα.
Μετράω.
Τοποθετώ.
Το «μου» δίπλα σε ονόματα.
Το «χαμόγελο» δίπλα στους ανθρώπους μου.
Τους ανθρώπους μου δίπλα μου.
Μέσα μου.
Μετρώ.
Το μέσα μου.
..."φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα"...
ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ
Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυό περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους, τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς...
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους "εκείνους", τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς...
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι.
Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι,συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.......
Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης