Φως.
Σκοτάδι.
Υπάρχει μια συνεχής εναλλαγή.
Με απόλυτη συνέπεια.
Φως.
Σκοτάδι.
Εναλλαγή των στιγμών.
Φως.
Και έλλειψη φωτός.
Και σκοτάδι να το πεις, το ίδιο είναι.
Μην κολλάς στις λέξεις.
Αφού συνηθως κολλάμε στις ελλείψεις.
Η κατακτημένη περιουσία σπανίως εκτιμάται.
Ξεχνιέται γρήγορα.
Κι αυτή και οι προσπάθειες απόκτησής της.
Βραχύβια μνήμη.
Επίτηδες.
Σχεδόν επίτηδες.
Φως.
Σκοτάδι.
Το «μαγικό χέρι» μονίμως εν κινήσει.
Σου εναλλάσσει τη ζωή.
«Παίζει» με τις στιγμές.
Λες και η ζωή είναι ένα κουκλοθέταρο.
Κι εσύ η μαριονέτα, στη σκηνή, η βιτρίνα.
Κάποιος παίζει με τα νήματα κι εσύ νομίζεις ότι είσαι αυτόνομος.
Πού τελειώνει η αυτονομία του κουκλοπαίχτη και πού ξεκινά η δική σου;
Όταν σπάσει το νήμα;
Και πότε σπάει;
Σπάει ποτέ;
Ζεις και αφού σπάσει;
Δεν ξέρεις.
Ξέρεις μόνο ότι υπάρχει το φως και το σκοτάδι.
Διαδέχονται-σχεδόν εμμονικά-το ένα το άλλο.
Κι είσαι υποχρεωμένος να αναπνέεις και στα δύο.
Μόνο που το ένα σου χαρίζει απλόχερα πνοές,
Ενώ το άλλο σου τις αφαιρεί.
Δεν υπάρχει καβάτζα.
«…δίχως καβάτζα καμιά…»
Στο φως εξαντλείς και τις περισσευούμενες πνοές.
Στο σκοτάδι τις ζητιανεύεις.
Τις βασικές.
Πού να βρεθεί περίσσευμα…;
Φως.
Σκοτάδι.
Μέσα.
Όχι έξω.
Μέσα σου και τα δύο.
Δεν υπάρχει μέση κατάσταση.
Ψέματα.
Υπάρχει.
Κάτι σαν την ανατολή και τη δύση.
Δεν είναι ακριβώς μέση γιατί έχει μια κλίση.
Τουλάχιστον, δεν είσαι στα άκρα, στο «απόλυτο».
Προτιμώ την ανατολή.
Δεν είναι προτιμότερο να περιμένεις το φως;
Προτιμότερη η αναμονή του.
Υπάρχει όμως ένα περίεργο κομμάτι σε όλο αυτό..
Ένας περίεργος «χρόνος».
Με διάρκεια.
Δεν είναι στα άκρα.
Αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι ακριβώς είναι:
δύση διαρκείας;
ή ανατολή διαρκείας;
Μοιάζουν τόσο πολύ.
Και τα χρώματά αυτού του περίεργου χρόνου, σχεδόν μαγικά, και σχεδόν όμοια.
«Βραδυφλεγές φως».
Αναμονή «μέχρι».
Αν ήξερες τουλάχιστον ποιό είναι το «μέχρι» θα ανέμενες ήρεμος.
Μα τι λέω;
Υπάρχει αναμονή που μπορεί να σε καταστήσει ήρεμο;
Όλες οι αναμονές ίδιες είναι.
Τρικυμιώδεις.
Και σκοτεινές.
Φως.
Σκοτάδι.
Άγνωστης προέλευσης.
Απροσδιόριστης διάρκειας.
Σχεδόν συνωμοτικά σε καθορίζουν.
Σχεδόν συνωμοτικά εισβάλλουν μέσα σου.
Ανα δύο.
Εκ διαμέτρου αντίθετα, μα αχώριστο ζευγάρι.
Αντιδράς.
Και στα δύο.
Εκτός των άλλων, υπάρχουν και οι κοινές αντιδράσεις.
Ή καλύτερα, τα κοινά καταφύγια:
Οι λέξεις.
Και η μουσική.
Καταφύγιο και τα δύο.
Καταφύγιο και για τα δύο.
Οι λέξεις και η μουσική συνωμοτούν με το φως και το σκοτάδι.
Συνυπάρχουν.
Ανά δύο και χιαστί.
Κρύβομαι.
Στα καταφύγιά μου.
Συχνά.
Κι ας με εκνευρίζουν οι «κρυψώνες».
Ακόμα κι όταν υπάρχει φως, έστω και αχνό, κρυβόμαστε.
Πίσω από λέξεις.
Πίσω από μουσική.
Κάτι σαν ανάγκη.
Κάτι σαν ασφάλεια.
Μια ανασφαλής ασφάλεια.
Φως.
Σκοτάδι.
Φως.
Έλλειψη φωτός.
Στιγμές.
Φωτεινές.
Σκοτεινές.
Αόριστες.
Πριν.
Μετά.
Ποιό είναι πιο σκοτεινό;
Ποιό σε φωτίζει περισσότερο;
Πόσο μοιάζουν όλα;
Και πόσο διαφορετικοί είμαστε σε όμοιες καταστάσεις;
«Άμυνα» σε όλα.
«Παραίτηση» απ’όλα.
Σκοτάδι.
«Πορεία».
«Εξέλιξη»
Φως.
Μυαλό σε «αταξία».
Λέξεις σε τροχιά γύρω από κάτι μισοφωτισμένα «θέλω».
Τραγούδια γύρω από ημισκότεινες προθέσεις.
Κι όλα γίνονται μουσική.
Όλα μεταφράζονται ως μουσική.
Λέξεις.
Νότες.
Φωνές.
Μουσική.
Η πιο αρμονική συνύπαρξη.
Το φως και το σκοτάδι μέσα της.
Κι οι λέξεις.
Αυτές που αρνούμαστε πεισματικά να πούμε.
Αυτές που σκεφτόμαστε.
Αυτές που αιωρούνται.
Αυτές που γράφουμε για να ξορκίσουμε τις στιγμές.
Για στιγμές γράφω.
Μόνο.
Φωτεινές λεξεις.
Σκοτεινές λέξεις.
Φωτεινά τραγούδια.
Σκοτεινά τραγούδια.
Φωτεινοί εαυτοί.
Σκοτεινοί εαυτοί.
Όλα ζουν στο φως και στο σκοτάδι.
Τρέφονται και απ΄τα δύο.
Κι εγώ από ‘μένα.
Απ’τη μουσική.
Απ’το σκοτάδι.
Απ’το φως…κυρίως…
ALL I NEED IS EVERYTHING
Slow down. Hold still.
It's not as if it's a matter of will.
Someone's circling. Someone's moving
a little lower than the angels.
And it's got nothing to do with me.
The wind blows through the trees,
but if I look for it, it won't come.
I tense up. My mind goes numb.
There's nothing harder than learning how to receive.
Calm down. Be still.
We've got plenty of time to kill.
No hand writing on the wall:
just the voice that's in us all.
And you're whispering to me,
time to get up off my hands and knees,
'cause if I beg for it, it won't come.
I find nothing but table crumbs.
My hands are empty. God I've been naive.
All I need is everything.
Inside, outside, feel new skin.
All I need is everything.
Feel the slip and the grip of grace again.
Slow down. Hold still.
It's not as if it's a matter of will.
Someone's circling. Someone's moving
a little lower than the angels.
This voice calling me to you:
it's just barely coming through.
Still, I clearly hear my name.
I've been fingering the flame
like tomorrow's martyr.
It gets harder to believe.
All I need is everything.
Inside, outside, feel new skin.
All I need is everything.
Feel the slip and the grip of grace again.
So from now till kingdom come,
taste the words on the tip of my tongue.
'Cause we can't run truth out of town,
only force it underground.
The roots grow deeper
in ways we can't conceive.
All I need is everything.
Inside, outside feel new skin.
All I need is everything.
Feel the slip and the grip of grace again.
All I need is all I need.
Over The Rhine
