"...IRIS..."

Έχεις να διαχειριστείς κλάσματα.
Μόνο κλάσματα.
Έννοιες και άνθρωποι.
Κλάσματα κι αυτά.
Τα 3/5 των ανθρώπων που επέλεξες και σου κάνουν.
Τα 2/5 που απορρίπτεις.
Μια ευτυχία τριών τετάρτων.
Μια ισορροπία που ίση δεν είναι.
Ένα παρελθόν που αποδέχεσαι κατά 6/7.
(Γενικά, έχεις σκεφτεί ότι το μόνο που σε αποδέχεται ολοκληρωτικά είναι το παρελθόν σου; Θεωρητικά.)
Και τα κουτάκια κλάσματα.
Στιγμές κλάσματα.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου η μαγεία.
Τόσο κοντά.
Τόσο σύντομη.
Τόση διάρκεια.
Τι ποσοστό μαγείας νιώθεις;
Σε ποιο κλάσμα σε βρίσκω;

Απλοποίηση.
Κλασμάτων.
Ζωής.
Ανθρώπων.
Απλοποίηση.
Μικρότεροι όροι.
Ελαστικά όρια.
Ανελαστικοί χαρακτήρες.

Παρελθόν.
Ένα πρόσημο.
Αποτέλεσμα πράξεων.
Πολλών.
Αριθμών.
Εννοιών.
Ένα.
Ένας.
Δύο.
Τρεις.
Κάποτε.
Μάλλον.
Σαν.
Αν.
Ανέλπιστα.
Αναμφίβολα.
Ανάκατα.

Διαιρέσεις.
Πολλαπλασιασμοί.
Πρόσημα.
Κάθε άνθρωπος κι ένα πρόσημο.
Κάθε επαφή και μια πράξη.
Κάθε αλληλεπίδραση και μια πάλη προσήμων.
Μένεις με το θετικό ή το αρνητικό πρόσημο.
Το κουβαλάς.
Σε κουβαλάει.
Σε καβαλάει.
Σε καθορίζει.
Μια πράξη.
Δύο πράξεις.
Απραξία.
Ασ’το.
Αστοχία.
Αστάθεια.
Αστάθμητοι.
Και πώς να βγάλεις ένα κωλοκλάσμα να βολευτεί ο νους;

Κλάσματα.
Υπόθέσεις.
Προϋποθέσεις.
Καμιά φορά δεν διαχειρίζομαι τίποτα.
Δεν με νοιάζει.
Δεν μου χρειάζεται.
Και καμιά φορά μου επιβάλλεται.
Βουτάω.
Θέλω τις γραμμές μου ίσιες.
Θέλω τα κουτάκια μου τακτοποιημένα.
Όχι υποθέσεις.
Όχι προϋποθέσεις.
Όχι κενά.
Όχι κλάσματα.
Κι ας είσαι αριθμός.
Κι ας προηγείσαι.
Κι ας έπεσαι.
Κι ας είμαι αριθμός.
Κι ας έχουμε πρόσημα.
Το αποτέλεσμα είναι μια πράξη.

Θα ήθελα.
Θα μπορούσα.
Να μπορούσα.
Να ήθελα.
Να ήξερα.
Αν ήξερα.
Αν ήθελα.
Θα ήξερα.
Δεν ξέρω.
Δεν μπορώ.
Δεν θέλω.
Να θέλω.
Με πρόσημα.
Δυο λέξεις κι ένα πρόσημο.
Κάνε τις πράξεις.
Να προσθέτεις.
Εγώ θα αφαιρώ.
Να πολλαπλασιάζεις.
Εγώ θα διαιρώ.
Σταθερά.
Σταθερές.
Άστατα.

Κλάσματα είμαστε.
Καμιά φορά ισοδύναμα.
Κλάσμα και οι αλληλεπιδράσεις.
Κλάσμα κοινό.
Ένα κλάσμα για δύο.
Για ΄μένα και για ‘σένα.
Το δικό μας κλάσμα.
Ανάγωγο.

Και κάποια στιγμή ο αριθμητής είναι ίδιος με τον παρονομαστή.
Και έχουμε 1.
Μια ακέραιη μονάδα.
Τη μεταφράζεις όπως σε βολεύει.
Και την ακεραιότητα και τη μονάδα.





IRIS

And I'd give up forever to touch you
'Cause I know that you feel me somehow
You're the closest to heaven that I'll ever be
And I don't want to go home right now
And all I can taste is this moment
And all I can breathe is your life
'Cause sooner or later it's over
I just don't want to miss you tonight

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am

And you can't fight the tears that ain't coming
Or the moment of truth in your lies
When everything feels like the movies
And you bleed just to know you're alive

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am

I just want you to know who I am
I just want you to know who I am
I just want you to know who I am

Goo Goo Dolls

 

"...Η ΜΑΙΡΗ..."

Όρια που στενεύουν, όρια που ανοίγουν.
Όρια και ορισμοί.
Στιγμές που γεννούν ενηλικιώσεις.
Ενηλικιώσεις που γεννούν πλευρές άγνωστες.
Πλευρές άγνωστες που γεννούν αντιδράσεις.
Αντιδράσεις που γεννουν αλληλεπιδράσεις.
Αλληλεπιδράσεις που συνιστούν στιγμές.

Και ξανά.
Στιγμές που γεννούν ορισμούς.
Ορισμοί που γεννούν όρια.
Όρια που γεννούν μοναξιές.
Μοναξιές που γεννούν κανόνες.
Κανόνες που γεννούν εξαιρέσεις.
Εξαιρέσεις που γεννούν συμπεριφορές.
Συμπεριφορές που γεννούν αλληλεπιδράσεις.
Αλληλεπιδράσεις που συνιστούν στιγμές.
Στιγμές που γεννούν αδιέξοδα.
Αδιέξοδα που γεννούν λύσεις.
Λύσεις που γεννούν δρόμους.
Δρόμοι που γεννούν στιγμές.
Στιγμές που γεννούν δρόμους.

Να είσαι στιγμή να είμαι δρόμος.
Να είσαι δρόμος, να είμαι στιγμή.
Να χρησιμοποιούμε «να» αντί για «θα».
Στο ασφαλές «τώρα».
Στο αφελές «κάποτε».
Κανόνα-κανόνα να χτίσουμε εξαίρεση.
Εξαίρεση-εξαίρεση να χτίσουμε κανόνα.
Να δώσουμε μια και στα δύο.
Και να φύγουμε.

Συμπαθητικοί μικρόκοσμοι.
Ιστορίες μικρόκοσμων.
Συμπαθητικές ιστορίες αλληλεπιδράσεων των μικρόκοσμων.
Ιστορίες που ξεκινούν με «Μια φορά κι έναν καιρό…».
Καμιά φορά διαλέγουν γράμματα από το αλφάβητο.
Καμιά φορά στριμώχνονται σε έννοιες.
Καμιά φορά χωρούν ίσα-ίσα.
Καμιά φορά ασφυκτιούν.
Καμιά φορά ξεφεύγουν.
Καμιά φορά τριγυρνούν χέρι-χέρι.
Καμιά φορά κοιμούνται.
Καμιά φορά ξυπνούν.
«Κα-μιά φορά κι έναν καιρό…»

Το θέμα είναι από αυτοπαθητικές να γίνουμε αλληλοπαθητικές αντωνυμίες.


Η ΜΑΙΡΗ


Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
θα πηγαινε αν μπορουσε καθε βραδυ
σβηνουν τα φωτα κι η ταινια ξεκινα
λιγο μετα το πιο βαθυ σκοταδι.

Βλεπει τους ανθρωπους στο πανι να τρεχουνε
τοσο αγαπιουνται πια που δεν αντεχουνε
κι ο ενας τον αλλο σημαδευει και πυροβολα.

Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
σ'αυτο το σπιτι δεν αντεχει αλλο
αυτοι οι τοιχοι της πλακωνουν την καρδια
θελει ενα χωρο καπως πιο μεγαλο.

Θελει μια ζουγκλα αριστερα κι απεναντι
μια Σαχαρα σιωπηλη κι απεραντη
κι ο Δουναβης καπου στη μεση να κυλα.

Κλεφτες κι αστυνομοι σαν τρελοι να τρεχουνε
τοσο μισιουνται πια που δεν αντεχουνε
να ζουν οι μεν απο τους δε ξεχωριστα.

Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
τι να την κανει την παλια ζωη της
μου'στειλε μηνυμα γι'αποψε στις 9
σε μια σκηνη να σκοτωθω μαζι της..

Λεει πως θα ειμαστε καταζητουμενοι
ερωτευμενοι και πολυ χαρουμενοι
Bonnie and Clyde εστω για μια βραδια.

Κι ετσι πια θα ζησουμε και μεις το ρισκο μας
στην Πατησιων καιστο San Francisco μας
γραφουν police και ΄δω τα περιπολικα.

Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
θα πηγαινε αν μπορουσε καθε βραδυ
μες τις οθονες της αρεσει να κοιτα
ολα αυτα που ζουνε ολοι οι αλλοι.

Λεει πως θα ειμαστε καταζητουμενοι
ερωτευμενοι και πολυ χαρουμενοι
Bonnie and Clyde εστω για μια βραδια.

Κι ετσι πια θα ζησουμε και μεις το ρισκο μας
στην Πατησιων καιστο San Francisco μας
γραφουν police και ΄δω τα περιπολικα

Παύλος Παυλίδης
Μουσικη: Παυλος Παυλιδης, Ορεστης Μπενεκας
Στιχοι: Παυλος Παυλιδης


 

"...Άνω Τελεία..."

Επιβιβάζομαι.
Συμβιβάζομαι.
Αποβιβάζομαι.
Σε κάτι βαγόνια, σε κάτι τρένα.
Σε κάτι διαδρομές.
Πάνω-κάτω.
Σαν εκδρομές.
Με σχεδόν καθορισμένα δρομολόγια.
Με σχεδόν καθορισμένα αποτελέσματα.
Με σχεδόν μηχανικές κινήσεις.
Με σχεδόν άρνηση διαφοροποίησης.
Μηχανικά.
Μη.
Μηχανεύομαι.
Μη χάνεσαι.
Μη χάνεις.
Αμήχανα.
Θα σε χαζεύω από απόσταση.
Κάθε «Ναι» μου θα συνοδεύεται από ένα «Όχι».
Θα είμαι ένα «σχεδόν».
Μια υπόθεση που δεν μπορεί να γίνει προϋπόθεση.
Μια υπόθεση χωρίς απόδοση.
Μια υπόθεση που όποτε έχει απόδοση θα είναι το «μη πραγματικό».
Εγώ θα κρατάω το «μη» κι εσύ το «πραγματικό».
Εγώ θα κρατάω την υπόθεση κι εσύ την απόδοση.
Και μια μέρα θα ανταλλάξουμε.
Θα πάρω την απόδοση.
Θα πατάω γερά.
Θα ξέρω.
Κι εσύ θα έχεις στα χέρια σου μια υπόθεση.
Η απόδοση στα χέρια μου θα μικραίνει κι η υπόθεση στα δικά σου θα μεγαλώνει.
Θα φουσκώνει με αέρα.
Με λεξούλες μετέωρες.
Ανάποδες.
«Θα τα κάνουμε όλα ανάποδα».
 
Ώρες-ώρες η άγνοια είναι μαξιλάρι.
Ξαναγίνομαι 17.
Ξαναγεμίζω άλλοθι.
Ζω ατέλειωτους Σεπτέμβρηδες.
Χρησιμοποιώ τα σημεία στίξης με δικούς μου κανόνες.
Μπαίνω στις παρενθέσεις μου.
Σε κλείνω σε εισαγωγικά.
Σε κλίνω σαν ουσιαστικό.
Δεν έχω κλίσεις.
Αγαπώ τους αριθμούς και τις λέξεις.
Αγαπώ τον δυϊκό αριθμό.
Δεν μπορώ να αποφασίσω αν μοιάζει με ανάσα ή εγκλωβισμό.
Ξαπλώνω στην άμμο πάνω στα χέρια μου.
Σκέφτομαι την έννοια της ισορροπίας.
Σκέφτομαι μια τραμπάλα.
Σκέφτομαι έναν σχοινοβάτη.
Σκέφτομαι δύο χέρια ανοιχτά να αναζητούν ισορροπία.
Ξυπνάω σχεδόν δέκα χρόνια μετά.
Με ξανακλείνω σε παρενθέσεις.
Ψάχνω ακόμα την έννοια της ισορροπίας.
Την εφαρμόζω στα σημεία στίξης.
Η τελεία λέγεται και στιγμή.
Συμπαθώ την «άνω και κάτω στιγμή».
Συμπαθώ τις στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις άνω-κάτω.
Συμπαθώ τα κενά λόγου.
Συμπαθώ τις αμήχανες στιγμές.
Ή μήπως τις αμήχανες τελείες;
Τις μηχανικές τις βαριέμαι.
Τελεία.
Τελεία.
Τελεία.
Σχεδόν αυτόματη διαδικασία.
Η ουσιαστική τελεία μπαίνει μαζικά.
Δυο-τρεις ταυτόχρονα.
Όχι κολλητά.
Βαριέμαι οτιδήποτε αποσιωπάται πολλαπλασιαζόμενο.
Με ενοχλεί η κατάχρηση του θαυμαστικού, είναι λεπτά τα όρια μεταξύ θαυμασμού και ειρωνείας.
Αγαπώ τα κόμματα γιατί δεν τους δίνεται συχνά σημασία και έχουν την ικανότητα να αλλάζουν νοήματα, να δημιουργούν μικρά κενά, να μπερδεύουν αντιλήψεις.
 
Η άνω τελεία μου ήταν πάντα συμπαθής.
Ίσως γιατί δεν τη χρησιμοποιώ.
Ίσως γιατί στο Wikipedia λέει ότι χρησιμοποιείται «ίσα-ίσα για μια ανάσα».
Ίσως γιατί «ίσα-ίσα μια ανάσα» μου φαινόταν πάντα λίγη.
Ίσα-ίσα μια ανάσα είναι σαν ανάσα, δεν είναι ανάσα.
Είναι μια ψευδαίσθηση ότι κάτι σταματάει.
Είναι για να πείσεις τον εαυτό σου να κάνει ένα διάλειμμα.
 
Είμαι ερωτηματικό.
Θέτω ερωτήσεις.
Έχω κόμμα και τελεία.
Μαζί.
Μια παύση και μια οριστικότητα.
Ψάχνω απαντήσεις.
Ερωτήματα απανωτά.
Όχι σε εσένα.
Στον εαυτό μου.
Είσαι τελεία.
Οριστικός.
Κατηγορηματικός.
Άκαμπτος.
Απόλυτος.
Μια πάλη θεωρίας και πράξης.
Μια ισορροπία που αντέχει σχεδόν ανισόρροπα.
 
Σε ένα άλλο σύμπαν ζω στο Παρίσι.
Στο Παρίσι του “Midnight in Paris”.
Σκορπάω τις τελείες μου χωρίς δεύτερη σκέψη.
Δε με ενοχλεί οποιοδήποτε τέλος.
Αποδέχομαι το τέλος ως τέλος και όχι ως σκοπό.
Δε συζητάω.
Δεν διαπραγματεύομαι.
Δεν επαναλαμβάνομαι.
Ξεχνιέμαι.
Σκορπάω στιγμές.
Σκορπάω τελείες.
Σκορπάω σημεία στίξης.
Στιγματίζω.
Στιγματίζομαι.
Παίρνω τις αποστάσεις μου.
Αξιολογώ.
Λογαριάζω.
Χάνω τον λογαριασμό.
Δε λογαριάζω.
Με ξυπνάω.
 
Να στοιχηματίσουμε.
Να σου πω μια ιστορία.
Κρυμμένη πίσω από ένα τραγούδι.
Να λυθεί το παζλ.
Φέρε μου τα κομμάτια που χωράνε ακριβώς στα κενά.
Φέρε μου τα σημεία στίξης που κάνουν την πρόταση να βγάζει νόημα.
Έλα να κλωτσήσουμε το νόημα.
Να σου πω μια ιστορία.
Απνευστί.
Χωρίς κανένα σημείο στίξης.
 
(Η άνω τελεία είναι το τέλειο άλλοθι‧)
 


ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ 

Να ήμασταν βαγόνια σ' άλλο τρένο
Να μη σε δω ποτέ ξανά μπροστά μου.
Να μέτραγα σωστά τα βήματα μου
Να πέρναγες ξυστά και να μην τρέμω.

Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
Όλα θα 'χανε σωθεί.

Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι
Να μην έπεφτα πάνω σου τυχαία.
Να μην ήσουν η μόνη προκυμαία
Που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει.

Μια κλασική, τυπική, άκακη τελεία
Σαν αλλαγή, σα σιωπή, σαν αυτοκτονία.

Ίδιο το τρένο, ίδια η πορεία
Είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία.
Θα περνάω ξυστά δίπλα σου να τρέμεις.

Τί στην Αθήνα; Τί στο Παρίσι;
Δεν αρκεί πια το πλήθος να μας χωρίσει.
Και στην άκρη της γης θα με πετυχαίνεις.

Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
Όλα θα 'χανε σωθεί...
 

Νατάσσα Μπροφίλιου
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Στάμος Σέμσης

"Το άδειο παράθυρο..."

Να μετονομάσουμε τις μεταβατικές περιόδους σε κάτι άλλο.
Να δώσουμε ένα όνομα πιο οικείο.
Πιο γλυκό.

Με ενοχλούν οι μεταβάσεις.
Οι ταμπελίτσες που αλλάζουν.
Οι συνήθειες που αλλάζουν.
Τα δεδομένα που ναι μεν σου δόθηκαν, αλλα δεν ορίστηκαν χρονικά.
Με ενοχλώ.
Κάθε δέκα χρόνια μεγαλώνω.
Αλλάζω ταμπέλα.
Ξεκαθαρίζω ανθρώπους.
Ξεριζώνω.
Μου δίνω άλλο όνομα.
Ξεδιαλέγω.
Παίρνω εμβρυική στάση.
Μετά μεγαλώνω.
Μου φωνάζω.
Αντιμετωπίζω το χάος.
Ανακαινίζω το χάος.

Η μετάβαση είναι ανεμοστρόβιλος.
Ό,τι δεν έχει ρίζες, το σκορπίζει.

Διαχειριζόμαστε ανθρώπους.
Κι αυτό έχει ένα βάρος.
Κι αυτό έχει μια ευθύνη.
Κουβαλάμε ερεθίσματα.
Κάτι ανεπεξέργαστα δεδομένα που έγιναν δέρμα.
Κάτι απομεινάρια που σέρνονται μαζί μας.
Ή μας σέρνουν.
Που δεν τα διαλέξαμε.
Πέρασαν μέσα μας.
Κι ούτε πόρτες, ούτε παράθυρα λογαριάζουν.
Ούτε κλειδαριές και στιγμές.

Οι επιλογές κρύβουν «λόγο».
Κάτι καθρεφτίσματα του εαυτού.
Κάτι αντανακλάσεις δισεπίλυτες.
Κάτι εξισώσεις μυστηριώδεις.
Και πρέπει να βρεις λέξεις, να κατεβάσεις τα μαθηματικά που ξέρεις, να σε αντιμετωπίσεις.
Να βρεις τη διαφορά του «απλού» από το «απλοϊκό».
Να βρεις τον άγνωστο χ, τον άγνωστο ψ και τον γνωστό-άγνωστο εαυτό.
Έρχεται μια μέρα που παύεις να κατηγορείς τις συμπτώσεις για τις επιλογές σου.
Έρχεται μια μέρα που η λογική σου χτυπάει την πόρτα.
Αφού έχει πρώτα κονταροχτυπηθεί με αιθήσεις, συναισθήματα, άλλοθι, χαζοσυμπεράσματα.
Έρχεται μια μέρα που παίρνεις τις ασφαλείς αποστάσεις και βρίσκεσαι στον ανασφαλή δρόμο.

Κάθε δέκα χρόνια μεγαλώνω.
Δεν ξέρω αν διαλέγω.
Ξεδιαλέγω.
Αποσαφηνίζω τα «δεν μπορώ».
Κάνω στην άκρη τα «εσύ».
Στολίζω το «εγώ».
Του δίνω χώρο.
Μου δίνω χώρο.
Μου δίνω.
Με παρακαλουθώ.
Δεν με δίνω.
«Προσωπική μου ιδιόκτητη επανάσταση».
Με σάουντρακ.
Με ευθύνη.
Τα ονομάζω προσπάθειες.
Ή απόπειρες.
Βουτάω στη σιωπή.
Με βαφτίζω.

Με ενοχλούν οι συνήθειες.
Με ενοχλεί οποιαδήποτε μορφή παίρνει το έθος.
Αλλά αυτό το «συν» με τρομάζει.
Το «συν» είναι μαζί.
Η συνήθεια παίρνει κι άλλα μαζί της.
Συμπαρασύρει.
Σέρνει.
Μαζεύει.
Συμβιβάζει.
Βολεύει.

Ανεπαρκή γαμημένα διλήμματα.
Ανεπαρκείς αιτίες.
Ανεπαρκή άλλοθι.
Ανεπαρκείς ασάφειες.
Ανεπαρκείς εκκρεμότητες.

Έχεις να διαχειριστείς κάτι που ονόμασες «συμβιβασμό» και κάτι που ονόμασες «ασυμβατότητα».
Μένεις στη μέση.
Κάτι λείπει.
Κάτι περισσεύει.
Κάτι διαρκεί στιγμούλες λίγες.
Σου δίνει χαμόγελα.
Κάτι διαρκεί πολύ.
Σου αφαιρεί χαμόγελα.
Γίνεται βάρος.
Έχεις να διαχειριστείς το όμορφο «λίγο» και το περίεργο «βαρύ».

Θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα έχουμε γίνει άλλοι.
Θα ξυπνήσουμε και θα ξυπνήσουν και όλα όσα βάζαμε στην άκρη γιατί δεν είχαμε χρόνο και ενέργεια να ασχοληθούμε.
Θα ξυπνήσουμε και θα ξυπνήσει μαζί μας μια μεγαλοπρεπής αταξία.
Θα ξυπνήσουμε και δεν θα ξέρουμε αν εκτιμούμε από πληρότητα ή από ανασφάλεια.

Και τώρα που γκρεμίστηκαν τα «βολέματα», χτίσε.
Ή χτίσου.


Το άδειο παράθυρο

Το ξένο πρόσωπο της νύχτας με κοιτά
κρύβω το βλέμμα στη φωτιά.
Πνίγω τα λόγια στο ποτήρι στο κενό
σ’ ένα παράθυρο αδειανό.

Μισή καρδιά μισώ το άλλο σου μισό,
αυτό που χτίζει το γκρεμό.
Θα πέφτω μες του μισεμού σου το κενό
σ’ ένα παράθυρο αδειανό.

Θα κρύβω πάντα ένα όχι στην καρδιά μου
κι ένα μεγάλο ναι σαν βόμβα που ανασαίνει.
Σπάζουν νερά, χύνω στο δρόμο τα παιδιά μου,
στρατιά νεογέννητη στα κόκκινα βαμμένη.

Ίσως μια μέρα καταφέρω να με αλλάξω
προσωπική μου ιδιόκτητη επανάσταση.
Θα μπω μια νύχτα να χαθώ και να με ψάξω
στο άδειο παράθυρο.

Το ξένο δάκτυλο του κόσμου με κρατά
κι όσα δεν είμαι μου ζητά.
Φτωχός κι ανάργυρος χωρίς αποσκευή,
χωρίς πατρίδα και φυλή.

Θα βγω να ανάψω τη σημαία τ’ ουρανού,
την απειλή του φεγγαριού.
Σβήνω τα φώτα του πλανήτη για να μπω
σ’ ένα παράθυρο αδειανό.

Αλκίνοος Ιωαννίδης


 

"Θα 'ρθει μια μέρα..."

«Αν».
Αναγραμματισμένο.
Της υποτακτικής.

«Να».
Αναγραμματισμένο.
Της υπόθεσης.

Θες να μιλήσουμε για εγκλίσεις;
Η υποτακτική είναι παρεξηγημένη.
Δείχνει να υποτάσσεται, αλλά έχει «Να», «Ας», «Για να».
Να, ας… Για να…
Να μωρέ…
Για να μωρέ…
Η οριστική έχει μια ενοχλητική βεβαιότητα.
Και η προστακτική μου φαίνεται απαιτητική.
Η ευκτική έσβησε στη διαδρομή.

Φυσικά και δεν διαλέγω έγκλιση.
Δεν κλίνω προς τα κάπου.
Κλείνω το μάτι.
Κλίνε μου το πρώτο ρήμα που θα σου έρθει.
Μην κλειδώνεις.
Κλείσε τα μάτια.
Άνοιξε τα μάτια.

Λοιπόν, δεν τις συμπαθώ τις λέξεις.
Έχουν περισσότερο ενδιαφέρον οι περίοδοι που οι λεξούλες αρνούνται πεισματικά να βγουν.
Είναι πιο δικές μου.
Δεν θέλουν να πάρουν αέρα.
Χορεύουν και ξεσπάνε μέσα στο κεφάλι μου.
Συλλαβή-συλλαβή.
Τσακώνονται.
Τα ξαναβρίσκουν.
Πάνε βόλτα.
Φοράνε γυαλιά ηλίου.
Τα βγάζουν.
Φωτίζονται.
Στραβώνονται.
Χάνονται σε δειλινά.
Μετά νύχτα.
Βάζουν κρασί.
Ανάβουν τσιγάρο.
Ακούνε μουσική.
Ψάχνουν άλλες συλλαβές.
Να γίνουν άλλες λέξεις.
Μετά χαζεύουν.
Κοιμούνται.
Ξυπνούν.
Ζουν και αναπνέουν.
Σε λιγοστό χώρο.
Σε άχρονο χρόνο.
Δε μοιράζονται.
Ζουν αυτόνομα.
Ζουζουνίζουν την άνοιξη.
Κρυώνουν το χειμώνα.
Κάνουν ηλιοθεραπεία το καλοκαίρι.
Θεραπεύουν αναμνήσεις το φθινόπωρο.
Κάνουν κύκλους.
Κλείνουν κύκλους.
Ανοίγουν κύκλους.
Κάνουν βήματα.
Σχοινοβατούν.
Βουτάνε σε γκρεμούς.
Κρατάνε ομπρέλα όταν βρέχει.
Πετούν την ομπρέλα όταν βρέχει.
Πετούν.
Περπατούν.
Παραπατούν.

Συμπαθώ την απλή λογική.
Χωρίς δρόμους περίπλοκους, φανάρια και διαβάσεις με χρονοπρογραμματισμό.
Πάντα όμως με κεντρίζει η πολύπλοκη.
Αυτή που για να περάσεις τον δρόμο ψιλοκινδυνεύεις, ακούς κορναρίσματα, γλιτώνεις παρά τρίχα.
Γλιτώνεις;

Αποστασιοποίηση.
Εξ αποστάσεως βίωμα.
Παρατήρηση.
Το θέμα είναι την ώρα που παρατηρείς να κοιτάξεις δίπλα.
Όχι πίσω.
Ούτε μπροστά.
Δίπλα.

Θα ήθελα να αρχίσω να σου μιλάω για έναν «βάλτο».
Για να καταλάβεις ότι τον προτιμώ αναγραμματισμένο.
Στην αιτιατική.
Έναν αναγραμματισμένο βάλτο.
Και δε μου καίγεται καρφί αν βαλτώσει.


Θα 'ρθει μια μέρα

Θα 'ρθεί μια μέρα που θ' αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι χαρτί που στροβιλίζει ο αέρας μακριά

Και θα ξυπνήσω απ' το βαθύ,απ' το μεγάλο λήθαργο
που με κρατάει μακρυά σου παγωμένο και βουβό
Θα είναι μια μέρα γιορτινή όταν θα έρθω να σε βρω

Κάτω απ' του χρόνου τις σκουριές βρήκαν τα μονοπάτια σου
μα το χρυσάφι τα παιδιά το `χουνε κρύψει από καιρό
σε μια θαλασσινή σπηλιά σ' ένα απότομο γκρεμό

Θα `ρθεί μια μέρα που θ' αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι ο καπνός από ένα τρένο που σφυρίζει μακριά

Παύλος Παυλίδης & B-Movies


 

"Ο επισκέπτης της βροχής..."

Κάτι κάνουμε λάθος.
Ή κάτι δεν κάνουμε σωστά.
Ή όλα κυλούν ρολόι.
Κι έρχεται η μέρα που κλείνεσαι στο καβούκι σου.
Και αρχίζει το μέτρημα.
Και η αξιολόγηση.

Ξεσκονίζεις τα άλλοθι.
Ξεσκονίζεις τη μνήμη.
Ξεσκονίζεις λέξεις όπως: αθωότητα, κίνητρο, εξέλιξη.
Λέξεις όπως: επιλέγω, απορρίπτω.
Σαν έφηβος που ενηλικιώνεται πάλι.
Σαν παιδί που η μαμά του φωνάζει να βάλει το δωμάτιο σε τάξη.
Τα πάω καλά με τη μνήμη, τις μνήμες και την αμνησία.
Δεν τα πάω καλά με τη νοσταλγία.
Δεν τα πάω καλά με το παρελθόν.
Τα πάω καλά με το «μετά».
Αλλά έρχεται μια στιγμούλα και όλα επανέρχονται.
Έτσι.
Μια αφορμή, δύο αφορμές, τρεις και την πατήσαμε.

Κάτι ζορίζει.
Κάτι πάει να εισβάλει.
Κάτι πάει να αποχωρήσει.
Κάτι υποχωρεί.
Κάτι χωράει.
Κάτι περισσεύει.
Κάτι λύνεται.
Κάτι κόβεται.
Και δε μ’αρέσει να τακτοποιώ.
Και δε μ’αρέσει η αταξία.
Κάτι τάσσεται.
Κάτι υποτάσσεται.
Κάτι αντιτάσσεται.
"Κάτι" γίνεται "τίποτα".
Το "τίποτα" γίνεται "κάτι".
Γίνομαι μικρή.
Ξαναμαθαίνω.
Ξαναφεύγω.
Εαυτός γνώριμος.
Συνήθεις τάσεις φυγής.
Συνήθεις επιστροφές.
Κάτι λύνεται.
Κάτι δένεται.
Κάτι αιωρείται.

Ξοδέματα.

Σπατάλες.
Προτεραιότητες.
Θέλω.
Πιστεύω.
Μπορώ.
Το κουράσαμε.
Με κούρασες.
Να ξεκουραστείς.

Παιδί του νερού κι ακροβατώ.
Παιδί του αέρα και με πνίγεις.
Παιδί της φωτιάς και σε καίω.

Ξοδέματα.
Ψυχαναγκασμοί.
Σπατάλες.
Οι άνθρωποι που ξοδεύουν λέξεις μου τρώνε χρόνο.
Οι άνθρωποι που τρώνε τον χρόνο του μυαλού μου, κάνουν τις λέξεις μου να σιγούν.
Δεν μπορώ να τις βάλω σε μέτρο.
Πρέπει πάλι να μάθω να μετρώ.
Συλλαβές.
Χρόνο.
Ανθρώπους.
Λέξεις.
Εμένα.

Πρέπει να σε βάλω σε μέτρο.
Κι όταν χωρέσεις δεν θα είσαι εσύ.
Θα είναι κάτι απομεινάρια στιγμών.
Κάτι «τότε» μπερδεμένα με «αν», μπλεγμένα με «θέλω» και κατασκευασμένες αναμνήσεις.
Θα σε μετρήσω.
Θα με μετρήσω.
Δεν μας μετράω.
Ο καθένας ξεχωριστά.
Να μετρηθούμε.
 

Σαν τότε που μετρούσα.
Εγκλωβισμένη.
Παλιά.
Λήθη.
Ξεχνάω.
Ξέχασα.
Έχασα;
Κέρδισα.
Μαλακίες.
Ο αγώνας τελείωσε πριν το πάρω χαμπάρι.
Δεν ξέρω ποιος κέρδισε.
Δε με νοιάζει.
Δεν θυμάμαι.
Μου θυμίζεις εμένα.
Γι’αυτό σε θυμάμαι όποτε σε θυμάμαι.
Το καταλαβαίνω πάντα εκ των υστέρων.
Εμένα θυμάμαι.

Μονολεκτικά.
Γιατί τις σπαταλάτε τις λέξεις γαμώτο;
Οι λέξεις ζουν παντού.
Οι λέξεις δε ζουν πουθενά.
Συνοδεύουν.
Στιγμές.
Μνήμες.
Τραγούδια.
Αθωότητες.
Ακεραιότητες.
Κατακερματισμούς.

Κάποτε διαλέγαμε ανθρώπους.
Τώρα διαλέγουμε συνθήκες.
Και κολυμπάμε ήρεμα.
Βολικά.
Με ασφάλεια.
Βολεύτηκα.
Βολεύεσαι;
Βολές.
Βάλε τόλμη.
Να βγάλω δειλία.
Να βρεθούμε αύριο.
Λιγότερο αθώοι.
Λιγότερο μικροί.
Λιγότερο ασφαλείς.
Λιγότερο βολεμένοι.
Να ξαναδιαλέξουμε ανθρώπους.
Κι όχι συνθήκες.

Να μας γεμίζουν οι στιγμές.
Να μη μας αδειάζει ο χρόνος.
Να πατάμε γερά.
Να περπατάμε γεροί.
Να περπατάμε μαζί.
Να παραπατάμε μαζί.
Να πέφτουμε μαζί.
Να μας έχουμε διαλέξει.
Ο καθένας τον εαυτό του.
Ο ένας τον άλλον.
Να μην έχουμε δικαιολογίες.
Να μη λέμε «αλλά».
Να λέμε «έτσι ρε».
Να διαλέγουμε.
Ανθρώπους, όχι συνθήκες.
Να είμαστε.
Άνθρωποι.
Άνθρωποι όχι ανάμεσα σε συνθήκες.
Συνθήκη ανάμεσα στους ανθρώπους.





(Η μελωδία-τίτλος "Ο επισκέπτης της βροχής", ανήκει στο συνθέτη Γιώργο Βαρσαμάκη)

 

"...Falling Slowly..."

Οι λέξεις έχουν χρώματα.
Δίνεις στις λέξεις χρώματα.
Οι άνθρωποι είναι χρώματα.
Οι άνθρωποι διαχειρίζονται χρώματα.
Οι άνθρωποι σου αλλάζουν χρώματα.
Μη μου δίνεις λέξεις, δίνε μου χρώματα.
Να μάθω να διαχειρίζομαι παλέτες.
Όχι λέξεις.
Δυσκολεύομαι με τις λέξεις.
Έχω δεύτερες σκέψεις.
Και δεύτερες λέξεις.
Ποτέ η πρώτη σκέψη μπροστά.
Ποτέ η πρώτη λέξη μπροστά.
Δεύτερη, τρίτη, τέταρτη.
Άγραφα υστερόγραφα.
Ετυμολογίες.
Λεκτικές παγίδες.

Με ενοχλεί.
Δε με ενοχλεί.
Το γκρίζο με ενοχλεί.
Οι λέξεις έχουν χρώματα.
Όλες.
Για πες μου, εσύ τι χρώμα δίνεις στη λέξη γέλιο;
Στη λύπη;
Στο λείπει;
Στο ανεβαίνω;
Πέφτω;
Σηκώνομαι;
Στην αγκαλιά;
Στην ανάγκη;
Στο φιλί;
Στο μπορώ;
Στο αντέχω;
Στο κουράστηκα;
Στο παρελθόν;
Στο παρόν;
Στο μέλλον;
Χρώματα οι λέξεις.
Το μόνο λευκό η λέξη αγάπη.
Δεν της πάει άλλο χρώμα.
Οι άλλες λέξεις έχουν χρώματα.
Κίτρινο.
Πράσινο.
Μωβ.
Κόκκινο.
Φούξια.
Μπλε.
Γαλάζιο.
Το γκρι δε συμπαθώ.
Το βλέμμα σου.
Που γκρι δεν είναι.
Αλλά γκρι με κάνει.
Γκρίζες λέξεις.
Πες μου μια γκρίζα λέξη.
Το απωθημένο, ε;
Γκρίζο.

Με ενοχλούν τα μάτια σου.
Θα σου τα κρύψω.
Θα με κρύψω.
Χάνω τις αποφάσεις μου.
Χάνω τις αντιστάσεις μου.
Χάνω.
Έχασα.
Χέστηκα από τι.
Δεν με νοιάζουν οι αιτίες ρε.
Με νοιάζει που δεν περιμένω τίποτα.
Και με τα τίποτα δεν παίζεις.
Ούτε σε παίζουν.
Ούτε παίζω.
Έπαιξα.
Δεν ξέρω γιατί.

Καμία ηλίθια επανάληψη δεν οδήγησε σε καλύτερο αποτέλεσμα.
Καμία ασάφεια δεν άνοιξε δρόμο.
Κανένα πείσμα δεν μας έσωσε.
Άγνοια.
Γιατί παραπέρα δεν έχει.
Έχει ένα βήμα, άλλο βήμα, άλλο «εσύ», άλλο «εγώ».
Κι όσα ποτέ δεν είπαμε.
Λες και θα μας σώσει η σιωπή.
Λες και θα μας λύσει η σιωπή.
Λες και θα χάσουμε κάτι κερδισμένο.
Λες και ξέρεις.
Λες και ξέρω.
Λες και θα μάθουμε.
Λες και είμαστε εδώ.
Γαμημένο σύμπαν.
Συνωμοτείς για το τίποτα.

Ένα αδιέξοδο.
Μια εκκρεμότητα, παρέα με το ελλιπές.
Και το καινούργιο.
Φτιάξε τώρα δρόμο και πες μου να ακολουθήσω.
Πες μου να σε ακολουθήσω.
Να δώσω μία στην εκκρεμότητα, στο ελλιπές και στο καινούργιο να τελειώνουμε.
Να μη γυρίσω να τα κοιτάξω.
Να μην μπλέξω τις ιστορίες.
Να μη με κάνουν δική τους τα σενάρια των άλλων.
Να μη βολευτώ.
Με φοβάμαι όταν βολεύομαι.
Πάμε να φύγουμε γαμώτο.
Όχι μαζί.
Ξεχωριστά.
Για να βρεθούμε πάλι.
Για το τίποτα του σύμπαντος.
Για ένα τίποτα, να φοβηθείς.
Φτάσαμε.
Στα ανείπωτα.
Στο τίποτα.

Και για πες…
Τι χρώμα είμαι στη συνείδησή σου;

Falling Slowly

I don't know you
But I want you
All the more for that
Words fall through me
And always fool me
And I can't react
And games that never amount
To more than they're meant
Will play themselves out

Take this sinking boat and point it home
We've still got time
Raise your hopeful voice you have a choice
You'll make it now

Falling slowly, eyes that know me
And I can't go back
Moods that take me and erase me
And I'm painted black
You have suffered enough
And warred with yourself It's time that you won

Take this sinking boat and point it home
We've still got time
Raise your hopeful voice you have a choice

You've made it now
Falling slowly sing your melody
I'll sing it loud

Glen Hasard - Marketa Irglova

“Once” O.S.T 

"Το γράμμα..."

Μια μέρα θα είμαστε λίγο καλύτεροι από την «καλή» μας εκδοχή.
Και λίγο χειρότεροι από τη «μέτρια» εκδοχή.
Ταυτόχρονα.
Ένα πακέτο εκδοχών ταυτόχρονα.
Αυτές που πιστεύεις, αυτές που θα ήθελες, αυτές που μπορείς, αυτές που δεν μπορείς.
Δεν έχει σημασία ποιον δρόμο θα διαλέξεις.
Σημασία έχεις πώς θα τον διανύσεις.
Σημασία έχει ότι στον δρόμο για το νόημα έχασα τον δρόμο.
Ενίοτε και το νόημα.
Σημασία έχει να υπάρχει σημασία.
Όχι χεράκι που σε παίρνει από το χέρι.
Χεράκι που το παίρνεις από το χέρι.
Όχι δρόμος που ακολουθείς.
Δρόμος που σε ακολουθεί.

Δεν είμαστε αρκετά γενναίοι.
Μια μέρα δεν θα υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος.
Μια μέρα θα ανακαλύψουμε νέες υποθέσεις, νέες αιτίες.
Νέα τραγούδια.
Νέες αλήθειες.
Ή παλιές.
Αλήθειες.
Κανονικές.
Που δεν θα χωράνε τίποτα παλιό.
Πάλιωσες.

Να απενοχοποιήσουμε τη σιωπή.
Δεν έχουμε πάντα λέξεις.
Δεν έχουμε πάντα προσδοκίες.
Προσοχή στο κενό.
Σκέτο.
Χωρίς ενδιάμεσα.
Όταν μάθουμε να διαχειριζόμαστε κενά, παύουμε να διαχειριζόμαστε λέξεις.
Αρχίζουμε να διαχειριζόμαστε σιωπές.

Καμία παρόρμηση.
Ποτέ.

Θα γίνω ρήμα.
Να γίνεις επίρρημα.
Να γίνω επιρρεπής.
Να γίνεις επήρεια.
Να γλιτώσουμε από το τίποτα.

Θα παίζω με τους χρόνους μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι σου ταιριάζει ο Αόριστος.
Αόριστος.
Θα μπορούσες και «Οριστικός», αλλά δεν σου πάει.
Εγώ παράκειμαι, στέκομαι κοντά.
Παρακείμενη.
Παρακείμενος, μπορεί και Παρατατικός.
Θα φοβάμαι τον Μέλλοντα.
Θα αγαπάω τον Μέλλοντα.
Ο Εξακολουθητικός Μέλλοντας είναι δεσμευτικός, με τρομάζει.
Ο Στιγμιαίος έχει μια σιγουριά, δεν έχει διάρκεια.
Ο Συντελεσμένος έχει στο όνομά του έναν σκοπό.
Κάνει έναν πλήρη κύκλο.
Μόνο που μου μένει στα χέρια ένας Υπερσυντέλικος και δεν ξέρω πώς να τον διαχειριστώ.
Τον Ενεστώτα τον αφήνω για χθες.
Ή για αύριο.

Γελάμε.
Γελάσαμε.
Γελοίοι.
Αγέλαστοι.
Γελασμένοι.

Θα σε ρωτάω το ίδιο πράγμα.
Θα σε ρωτάω χρησιμοποιώντας το ίδιο ρήμα σε όλους τους χρόνους.
Θα μου απαντάς με το ίδιο επίρρημα.
Θα σου λέω «πάντα» χωρίς να το πιστεύω ποτέ.
Ποτέ, «πάντα».
Πάντα «ίσως».
Πάντα «μπορεί».
Ποτέ «ναι».
Ποτέ «όχι».
Ίσως «κάποτε».
Ίσως «ποτέ».
Ποτέ, όμως, «πάντα».
Τίποτα «πάντα».
Πάντα «λίγο».
Πάντα «τόσο-όσο».
Τόσο μπορείς, τόσο αντέχω.
Όσο μπορείς, θέλω να αντέχω.
Όσο αντέχεις, θέλω να μπορώ.
Δεν μπορείς, δεν αντέχω.
Δεν μπόρεσα.

Υ.Γ Με «Το γράμμα» χάνω τις αντιστάσεις μου.

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να 'ταν όλα ψέμματα στάχτες κι αποκαϊδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας
Να΄χω το νου μου αδειανό
Να΄χω και πρίμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε ετσι αδιάφορα

Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιός ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω

Σωκράτης Μάλαμας

"3rd Day..."

1.
2.
3.
Μετράω.
Λογαριάζω.
Ταξινομώ.
Τοποθετώ.
Διαχειρίζομαι.

Ένας.
Δύο.
Τρεις.

Χωρίζω.
Κρατάω.
Φυλάω.
Διώχνω.
Απομακρύνω.
…
…


Ο ένας.
Που πάντα επανέρχεται τις πιο κομβικές στιγμές.
Του δίνω ένα χαμόγελο.
Μου δίνει ένα χαμόγελο.
Μπορεί και να έχουμε χρωστούμενα.
Δεν μας νοιάζει.
Έρχεται πάντα όταν πρέπει.
Μου θυμίζει τι είναι στη ζωή μου.
Μου θυμίζει τον δρόμο μου.
Τον αγκαλιάζω.
Είναι το «Άλφα».
Είναι το «τραγούδι της ερήμου» της Αρλέτας.
Το «Δεν έχω άλλη υπομονή» του Παπακωνσταντίνου.
Το «Εγώ μεγάλωνα για ‘σένα» της Μποφίλιου.
Ποτέ κανείς δεν τον πειράζει.
Ποτέ κανείς δεν τον ενοχλεί.
Είμαστε δέκα χρόνια πριν.
Είμαστε δέκα χρόνια μετά.
Είμαστε τώρα.
Γρήγορα περάσματα.
Αναμνήσεις.
Μια φωτογραφία.
Πολλές φωτογραφίες.
Μάθημα.
Μου μαθαίνει να κλίνω ρήματα, ουσιαστικά.
Ουσιαστικό χαμόγελο.
Για όλα όσα μάθαμε.
Για όλα όσα θυμόμαστε κάθε φορά που περνάμε στα γρήγορα ο ένας απ΄τη ζωή του άλλου.
Δεν κάνει να ακουμπήσουμε.
Με τον πιο γλυκό τρόπο η αναφορά σου επιστρέφει την πιο κομβική στιγμή.
Για λίγο.
Για τόσο-όσο.
Για ένα «ευχαριστώ».
Μια έμπνευση, ένας δρόμος, ο πρώτος δρόμος.
Πάντα ο πρώτος δρόμος.
…
…

Το άλλο «Εσύ».
Από τη «Νύχτα της φωτιάς» ως το «Mistake» και το «Τι θέλεις να κάνω».
Δεν χώρεσες πουθενά και σε τίποτα.
Δεν ορίστηκες.
Δεν καθορίστηκες.
Δεν μπόρεσες.
Δεν μπόρεσα.
Δεν σε ταξινόμησα.
Ήσουν πάντα παράλληλα με την πραγματική μου ζωή.
Ζούσες κάπου εδώ, στις λεξούλες.
Σε κάτι νότες.
Σε κάτι άστοχες φράσεις.
Σε κάτι στιχακια.
Δεν είχες αιτία.
Ούτε λόγο.
Λίγη ύπαρξη μόνο.
Αβέβαιη.
Στιγμούλα αβέβαιη.
Μόνο «Σε ξεχώρισα» και «Εσύ μου θύμισες πώς είναι».
Κανένας δρόμος.
Κανένας κόσμος.
Κανένα κουτί να χωρέσεις στο κεφάλι μου.
Μονο κενό.
Το κενό χωράει προσδοκία.
Χωρίς έρεισμα.
Χωρίς ταυτότητα.
Χωρίς «εσύ».
Χωρίς «εγώ».
Χωρίς «εμείς».
Μόνο «χωρίς».
Κανένας δρόμος.
Μουντζουρωμένη σελίδα.
Σκέψη που γράφεται και σβήνεται.
Δικαίωμα-μπαλόνι.
Σε σκάω.
Να μην.
Δεν έχω ρήμα για εσένα.
Δεν χώρεσες σε κανένα.
Πουθενά.
Ακαθόριστος.
Απροσάρμοστη σκέψη.
Ύψος-βάθος.
Άκρα.
Χωρίς τίποτα κερδισμένο.
Χωρίς τίποτα κεκτημένο.
Χωρίς.
Τίποτα.
Ούτε «από φόβο χάσαμε».
Ποιο φόβο και μαλακίες μωρέ;
Μην τα πιστεύεις τα τραγούδια.
Τρίλεπτες διαδρομές είναι.
Τρίλεπτες ψευδαισθήσεις.
Κι αν θες να τα πιστέψεις, άκου τη φωνή που ψιθυρίζει μυστικά στα «Δειλινά».
Την Αρβανιτάκη στο «Μέτρησα»
Κι άλλες τρίλεπτες ψευδαισθησιογόνες ουσίες
Γέφυρες από κενό σε κενό.
Μόνο κενό.
Μόνο κάτι χαμένο.
Κι αυτό απροσδιόριστο.
Χαμένος λόγος.
Χαμένος χρόνος.
Χαμένο «γιατί;».
Δεν θα χρειαστεί να σε κατατάξω.
Δεν απαντάς σε κανένα μου ερώτημα.
Δεν διανύεις ούτε μισή λογική γραμμή.

…
…

...

Κι εσύ.
Η καλημέρα μου, η καληνύχτα μου, η κατανόησή μου.
Η αγκαλιά.
Η αγάπη.
Η ασφάλεια.
Η ανάγκη.
Η πραγματική ζωή.
Το «Κανένας δεν χαϊδεύει σαν εσένα» της Δήμου.
Το «Αpres la pluie» του Rene Aubry.
Το «Να κοιμηθούμε αγκαλιά» του Παπακωνσταντίνου.
Το δωμάτιο κι η θάλασσα.
Το «μαζί».
Το «σ’αγαπώ» με την ουσία του.
Με την απόδειξή του.
Με τις πράξεις του.
Εσύ.
Που ξέρεις ότι βαριέμαι τα λουλούδια, αλλά κατά καιρούς μου φερνεις ένα τριαντάφυλλο με μια κορδέλα που δεν το βαριέμαι.
Που είναι φούξια, αλλά νομίζεις ότι είναι μωβ.
Εσύ.
Που γελάς δυνατά.
Εσύ.
Με την καθαρότητα στο βλέμμα.
Με τη διαφάνεια που ζηλεύω.
Ακόμα δεν σου είπα ότι έχω ανάγκη την καθαρότητά σου.
Εσύ.
Που δεν φοβάσαι να φοβηθείς.
Που δεν φοβάσαι να εκφραστείς.
Που μου μαθαίνεις να μη φοβάμαι.
Εσύ.
Που δεν θα χωρέσεις ποτέ εδώ, σε λεξούλες, τραγούδια και μετέωρες φράσεις.
Γιατί χωράς στην κανονική μου ζωή.
Σε κανονική αγκαλιά.
Σε κανονικές διαστάσεις.
Σε απτή μορφή.

…

…

Κι ο απολογισμός.
Στο νου.
Για τα 1, 2, 3 που διαχειρίζομαι και δεν διαχειρίζομαι.

Για τις στιγμές της χρονιάς.
Την οικογένεια.
Τους φίλους.
Τους γνωστούς.
Τις σκιές.
Τα χρώματα.
Τις αγκαλιές.
Τα ανείπωτα.
Τα ειπωμένα.
Τα χαμόγελα.
Στο νου όλα.
Σαν μάθημα.
Και πίσω η κατηφόρα.
Αν έχεις να πεις τουλάχιστον ένα «ευχαριστώ», κάτι πήγε καλά.
Αν μόχθησες για τουλάχιστον ένα πράγμα, κάτι πήγε καλά.
Αν θυμάσαι έντονα τουλάχιστον μία αγκαλιά, κάτι πήγε καλά.
Αν γέλασες αυθόρμητα πολλές φορές, κάτι πήγε καλά.
Αν γέλασες γνωρίζοντας τον λόγο, κάτι πήγε καλά.
Αν συγκινήθηκες, κάτι πήγε καλά.
Αν ένιωσες, κάτι πήγε καλά.

 «...Είναι όμορφο στο τελείωμα του χρόνου να κοιτάς πίσω και να αντικρύζεις κατηφόρα...».

Στοχοθεσίες μόνο.

Καλή χρονιά!

Υγεία, αγάπη, τύχη.

 

(3rd Day-Soumka)

"Άλλη μια καρδιά..."

Να σου πω κάτι;
Μέχρι και δύο λεπτά πριν τα μεσάνυχτα δεν είχα διάθεση για γενέθλια.
Έκανα εκπομπή, έπαιζε το Cheers darlin’ του Damien Rice και έλιωνα κάτω από τα ακουστικά μου.
Σκεφτόμουν ότι ξημερώνουν γενέθλια και δεν έχω όρεξη.
Είχα σκεφτεί να φέρω τα τραγούδια της ζωής μου, αλλά μετά μου φάνηκε ψυχαναγκαστικό.
Δεν ήθελα να σηκώσω το τηλέφωνό μου.
Δεν ήθελα να κάνω κανέναν απολογισμό της ζωής μου.
Δεν ήθελα να θυμηθώ φίλους, γνωστούς κλπ.
Δεν ήθελα να θυμηθώ κανέναν παλιό έρωτα.
Δεν ήθελα να με ρωτήσει κανείς «τι κάνεις;».
Ό,τι πρέπει κάνω.
Δεν ήθελα να με ρωτήσει κανείς «Τι θα κάνεις μετά;»
Ό,τι μπορώ θα κάνω.

Αλλά να σου πω και κάτι άλλο;

Όταν 2 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα ανοίγει η πόρτα, εισβάλουν στο στούντιο οι φίλοι σου με καπέλα, μπαλόνια και τούρτα, όλα αλλάζουν.
Ξαφνικά δεν έχεις λεξούλες να περιγράψεις αυτό που συμβαίνει.
Ξαφνικά δεν σε νοιάζει που γίνεσαι 26.
Ξαφνικά σηκώνεις τα τηλέφωνα.
Ξαφνικά χαμογελάς και ξέρεις τους λόγους.
Ξαφνικά χαίρεσαι με όσα έχεις.
Ξαφνικά δεν σε νοιάζει και τόσο που δεν είσαι και στα καλύτερά σου.
Ξαφνικά είσαι απλώς χαρούμενη.
(Ξαφνικά μου λείπεις)

Είχε ήδη μπει στο σύστημα το «Μέτρημα» για τελευταίο τραγούδι.
Είναι πιο όμορφο να χαμογελάς, να έχεις τους ανθρώπους σου τριγύρω και να παίζει ως σάουντρακ το «Μέτρημα».
Κανένας απολογισμός.
Τους βαρέθηκα.
Μόνο ευχές σήμερα.
Για τα 26 μου.
Αν πιάσουν οι ευχές που δέχτηκα, όλα καλά θα είναι.
Κι ας πούμε ότι τα βροχερά γενέθλια είναι λυτρωτικά...

(Το τραγούδι το αγαπάω. Ψάχνει ισορροπία ανάμεσα σε δυό καρδιές.
Ξέρεις κάτι; Δεν θα ισορροπήσουμε. Το ξέρεις, ε;)


Άλλη μια καρδιά

Φτιάχνω από παιδί, φτιάχνω φυγή
Φτιάχνω καράβι μα χαρτί, γίνεται η θάλασσα
το βράδυ στο σκοτάδι.
Ψάχνω από μικρός ο ουρανός να ’χει μια σκάλα
να ανεβώ μα είναι τα όνειρα από μένα πιο μεγάλα.

Έχω μια καρδιά που να φύγει όλο θέλει,
κι άλλη μια καρδιά που
Φοβάται...φοβάται...κι όλο εδώ γυρνά.

Φτιάχνω από παιδί, φτιάχνω ζωή
Πάνω στα αστέρια, την κορφή του κόσμου
πες μου πώς να φτάσω με τα χέρια..

Έχω μια καρδιά που να φύγει όλο θέλει,
κι άλλη μια καρδιά που
φοβάται...φοβάται...κι όλο εδώ γυρνά.


Γιάννης Κότσιρας
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Γιάννης Αιόλου