1.
2.
3.
Μετράω.
Λογαριάζω.
Ταξινομώ.
Τοποθετώ.
Διαχειρίζομαι.
Ένας.
Δύο.
Τρεις.
Χωρίζω.
Κρατάω.
Φυλάω.
Διώχνω.
Απομακρύνω.
…
…
Ο ένας.
Που πάντα επανέρχεται τις πιο κομβικές στιγμές.
Του δίνω ένα χαμόγελο.
Μου δίνει ένα χαμόγελο.
Μπορεί και να έχουμε χρωστούμενα.
Δεν μας νοιάζει.
Έρχεται πάντα όταν πρέπει.
Μου θυμίζει τι είναι στη ζωή μου.
Μου θυμίζει τον δρόμο μου.
Τον αγκαλιάζω.
Είναι το «Άλφα».
Είναι το «τραγούδι της ερήμου» της Αρλέτας.
Το «Δεν έχω άλλη υπομονή» του Παπακωνσταντίνου.
Το «Εγώ μεγάλωνα για ‘σένα» της Μποφίλιου.
Ποτέ κανείς δεν τον πειράζει.
Ποτέ κανείς δεν τον ενοχλεί.
Είμαστε δέκα χρόνια πριν.
Είμαστε δέκα χρόνια μετά.
Είμαστε τώρα.
Γρήγορα περάσματα.
Αναμνήσεις.
Μια φωτογραφία.
Πολλές φωτογραφίες.
Μάθημα.
Μου μαθαίνει να κλίνω ρήματα, ουσιαστικά.
Ουσιαστικό χαμόγελο.
Για όλα όσα μάθαμε.
Για όλα όσα θυμόμαστε κάθε φορά που περνάμε στα γρήγορα ο ένας απ΄τη ζωή του άλλου.
Δεν κάνει να ακουμπήσουμε.
Με τον πιο γλυκό τρόπο η αναφορά σου επιστρέφει την πιο κομβική στιγμή.
Για λίγο.
Για τόσο-όσο.
Για ένα «ευχαριστώ».
Μια έμπνευση, ένας δρόμος, ο πρώτος δρόμος.
Πάντα ο πρώτος δρόμος.
…
…
Το άλλο «Εσύ».
Από τη «Νύχτα της φωτιάς» ως το «Mistake» και το «Τι θέλεις να κάνω».
Δεν χώρεσες πουθενά και σε τίποτα.
Δεν ορίστηκες.
Δεν καθορίστηκες.
Δεν μπόρεσες.
Δεν μπόρεσα.
Δεν σε ταξινόμησα.
Ήσουν πάντα παράλληλα με την πραγματική μου ζωή.
Ζούσες κάπου εδώ, στις λεξούλες.
Σε κάτι νότες.
Σε κάτι άστοχες φράσεις.
Σε κάτι στιχακια.
Δεν είχες αιτία.
Ούτε λόγο.
Λίγη ύπαρξη μόνο.
Αβέβαιη.
Στιγμούλα αβέβαιη.
Μόνο «Σε ξεχώρισα» και «Εσύ μου θύμισες πώς είναι».
Κανένας δρόμος.
Κανένας κόσμος.
Κανένα κουτί να χωρέσεις στο κεφάλι μου.
Μονο κενό.
Το κενό χωράει προσδοκία.
Χωρίς έρεισμα.
Χωρίς ταυτότητα.
Χωρίς «εσύ».
Χωρίς «εγώ».
Χωρίς «εμείς».
Μόνο «χωρίς».
Κανένας δρόμος.
Μουντζουρωμένη σελίδα.
Σκέψη που γράφεται και σβήνεται.
Δικαίωμα-μπαλόνι.
Σε σκάω.
Να μην.
Δεν έχω ρήμα για εσένα.
Δεν χώρεσες σε κανένα.
Πουθενά.
Ακαθόριστος.
Απροσάρμοστη σκέψη.
Ύψος-βάθος.
Άκρα.
Χωρίς τίποτα κερδισμένο.
Χωρίς τίποτα κεκτημένο.
Χωρίς.
Τίποτα.
Ούτε «από φόβο χάσαμε».
Ποιο φόβο και μαλακίες μωρέ;
Μην τα πιστεύεις τα τραγούδια.
Τρίλεπτες διαδρομές είναι.
Τρίλεπτες ψευδαισθήσεις.
Κι αν θες να τα πιστέψεις, άκου τη φωνή που ψιθυρίζει μυστικά στα «Δειλινά».
Την Αρβανιτάκη στο «Μέτρησα»
Κι άλλες τρίλεπτες ψευδαισθησιογόνες ουσίες
Γέφυρες από κενό σε κενό.
Μόνο κενό.
Μόνο κάτι χαμένο.
Κι αυτό απροσδιόριστο.
Χαμένος λόγος.
Χαμένος χρόνος.
Χαμένο «γιατί;».
Δεν θα χρειαστεί να σε κατατάξω.
Δεν απαντάς σε κανένα μου ερώτημα.
Δεν διανύεις ούτε μισή λογική γραμμή.
…Από τη «Νύχτα της φωτιάς» ως το «Mistake» και το «Τι θέλεις να κάνω».
Δεν χώρεσες πουθενά και σε τίποτα.
Δεν ορίστηκες.
Δεν καθορίστηκες.
Δεν μπόρεσες.
Δεν μπόρεσα.
Δεν σε ταξινόμησα.
Ήσουν πάντα παράλληλα με την πραγματική μου ζωή.
Ζούσες κάπου εδώ, στις λεξούλες.
Σε κάτι νότες.
Σε κάτι άστοχες φράσεις.
Σε κάτι στιχακια.
Δεν είχες αιτία.
Ούτε λόγο.
Λίγη ύπαρξη μόνο.
Αβέβαιη.
Στιγμούλα αβέβαιη.
Μόνο «Σε ξεχώρισα» και «Εσύ μου θύμισες πώς είναι».
Κανένας δρόμος.
Κανένας κόσμος.
Κανένα κουτί να χωρέσεις στο κεφάλι μου.
Μονο κενό.
Το κενό χωράει προσδοκία.
Χωρίς έρεισμα.
Χωρίς ταυτότητα.
Χωρίς «εσύ».
Χωρίς «εγώ».
Χωρίς «εμείς».
Μόνο «χωρίς».
Κανένας δρόμος.
Μουντζουρωμένη σελίδα.
Σκέψη που γράφεται και σβήνεται.
Δικαίωμα-μπαλόνι.
Σε σκάω.
Να μην.
Δεν έχω ρήμα για εσένα.
Δεν χώρεσες σε κανένα.
Πουθενά.
Ακαθόριστος.
Απροσάρμοστη σκέψη.
Ύψος-βάθος.
Άκρα.
Χωρίς τίποτα κερδισμένο.
Χωρίς τίποτα κεκτημένο.
Χωρίς.
Τίποτα.
Ούτε «από φόβο χάσαμε».
Ποιο φόβο και μαλακίες μωρέ;
Μην τα πιστεύεις τα τραγούδια.
Τρίλεπτες διαδρομές είναι.
Τρίλεπτες ψευδαισθήσεις.
Κι αν θες να τα πιστέψεις, άκου τη φωνή που ψιθυρίζει μυστικά στα «Δειλινά».
Την Αρβανιτάκη στο «Μέτρησα»
Κι άλλες τρίλεπτες ψευδαισθησιογόνες ουσίες
Γέφυρες από κενό σε κενό.
Μόνο κενό.
Μόνο κάτι χαμένο.
Κι αυτό απροσδιόριστο.
Χαμένος λόγος.
Χαμένος χρόνος.
Χαμένο «γιατί;».
Δεν θα χρειαστεί να σε κατατάξω.
Δεν απαντάς σε κανένα μου ερώτημα.
Δεν διανύεις ούτε μισή λογική γραμμή.
…
...
Κι εσύ.
Η καλημέρα μου, η καληνύχτα μου, η κατανόησή μου.
Η αγκαλιά.
Η αγάπη.
Η ασφάλεια.
Η ανάγκη.
Η πραγματική ζωή.
Το «Κανένας δεν χαϊδεύει σαν εσένα» της Δήμου.
Το «Αpres la pluie» του Rene Aubry.
Το «Να κοιμηθούμε αγκαλιά» του Παπακωνσταντίνου.
Το δωμάτιο κι η θάλασσα.
Το «μαζί».
Το «σ’αγαπώ» με την ουσία του.
Με την απόδειξή του.
Με τις πράξεις του.
Εσύ.
Που ξέρεις ότι βαριέμαι τα λουλούδια, αλλά κατά καιρούς μου φερνεις ένα τριαντάφυλλο με μια κορδέλα που δεν το βαριέμαι.
Που είναι φούξια, αλλά νομίζεις ότι είναι μωβ.
Εσύ.
Που γελάς δυνατά.
Εσύ.
Με την καθαρότητα στο βλέμμα.
Με τη διαφάνεια που ζηλεύω.
Ακόμα δεν σου είπα ότι έχω ανάγκη την καθαρότητά σου.
Εσύ.
Που δεν φοβάσαι να φοβηθείς.
Που δεν φοβάσαι να εκφραστείς.
Που μου μαθαίνεις να μη φοβάμαι.
Εσύ.
Που δεν θα χωρέσεις ποτέ εδώ, σε λεξούλες, τραγούδια και μετέωρες φράσεις.
Γιατί χωράς στην κανονική μου ζωή.
Σε κανονική αγκαλιά.
Σε κανονικές διαστάσεις.
Σε απτή μορφή.
Η καλημέρα μου, η καληνύχτα μου, η κατανόησή μου.
Η αγκαλιά.
Η αγάπη.
Η ασφάλεια.
Η ανάγκη.
Η πραγματική ζωή.
Το «Κανένας δεν χαϊδεύει σαν εσένα» της Δήμου.
Το «Αpres la pluie» του Rene Aubry.
Το «Να κοιμηθούμε αγκαλιά» του Παπακωνσταντίνου.
Το δωμάτιο κι η θάλασσα.
Το «μαζί».
Το «σ’αγαπώ» με την ουσία του.
Με την απόδειξή του.
Με τις πράξεις του.
Εσύ.
Που ξέρεις ότι βαριέμαι τα λουλούδια, αλλά κατά καιρούς μου φερνεις ένα τριαντάφυλλο με μια κορδέλα που δεν το βαριέμαι.
Που είναι φούξια, αλλά νομίζεις ότι είναι μωβ.
Εσύ.
Που γελάς δυνατά.
Εσύ.
Με την καθαρότητα στο βλέμμα.
Με τη διαφάνεια που ζηλεύω.
Ακόμα δεν σου είπα ότι έχω ανάγκη την καθαρότητά σου.
Εσύ.
Που δεν φοβάσαι να φοβηθείς.
Που δεν φοβάσαι να εκφραστείς.
Που μου μαθαίνεις να μη φοβάμαι.
Εσύ.
Που δεν θα χωρέσεις ποτέ εδώ, σε λεξούλες, τραγούδια και μετέωρες φράσεις.
Γιατί χωράς στην κανονική μου ζωή.
Σε κανονική αγκαλιά.
Σε κανονικές διαστάσεις.
Σε απτή μορφή.
…
…
Κι ο απολογισμός.
Στο νου.
Για τα 1, 2, 3 που διαχειρίζομαι και δεν διαχειρίζομαι.
Για τις στιγμές της χρονιάς.
Την οικογένεια.
Τους φίλους.
Τους γνωστούς.
Τις σκιές.
Τα χρώματα.
Τις αγκαλιές.
Τα ανείπωτα.
Τα ειπωμένα.
Τα χαμόγελα.
Στο νου όλα.
Σαν μάθημα.
Και πίσω η κατηφόρα.
Αν έχεις να πεις τουλάχιστον ένα «ευχαριστώ», κάτι πήγε καλά.
Αν μόχθησες για τουλάχιστον ένα πράγμα, κάτι πήγε καλά.
Αν θυμάσαι έντονα τουλάχιστον μία αγκαλιά, κάτι πήγε καλά.
Αν γέλασες αυθόρμητα πολλές φορές, κάτι πήγε καλά.
Αν γέλασες γνωρίζοντας τον λόγο, κάτι πήγε καλά.
Αν συγκινήθηκες, κάτι πήγε καλά.
Αν ένιωσες, κάτι πήγε καλά.
Στο νου.
Για τα 1, 2, 3 που διαχειρίζομαι και δεν διαχειρίζομαι.
Για τις στιγμές της χρονιάς.
Την οικογένεια.
Τους φίλους.
Τους γνωστούς.
Τις σκιές.
Τα χρώματα.
Τις αγκαλιές.
Τα ανείπωτα.
Τα ειπωμένα.
Τα χαμόγελα.
Στο νου όλα.
Σαν μάθημα.
Και πίσω η κατηφόρα.
Αν έχεις να πεις τουλάχιστον ένα «ευχαριστώ», κάτι πήγε καλά.
Αν μόχθησες για τουλάχιστον ένα πράγμα, κάτι πήγε καλά.
Αν θυμάσαι έντονα τουλάχιστον μία αγκαλιά, κάτι πήγε καλά.
Αν γέλασες αυθόρμητα πολλές φορές, κάτι πήγε καλά.
Αν γέλασες γνωρίζοντας τον λόγο, κάτι πήγε καλά.
Αν συγκινήθηκες, κάτι πήγε καλά.
Αν ένιωσες, κάτι πήγε καλά.
«...Είναι όμορφο στο
τελείωμα του χρόνου να κοιτάς πίσω και να αντικρύζεις κατηφόρα...».
Στοχοθεσίες μόνο.
Καλή χρονιά!
Καλή χρονιά!
Υγεία, αγάπη, τύχη.
(3rd Day-Soumka)
