Μια μέρα θα είμαστε λίγο καλύτεροι από την «καλή» μας εκδοχή.
Και λίγο χειρότεροι από τη «μέτρια» εκδοχή.
Ταυτόχρονα.
Ένα πακέτο εκδοχών ταυτόχρονα.
Αυτές που πιστεύεις, αυτές που θα ήθελες, αυτές που μπορείς, αυτές που δεν μπορείς.
Δεν έχει σημασία ποιον δρόμο θα διαλέξεις.
Σημασία έχεις πώς θα τον διανύσεις.
Σημασία έχει ότι στον δρόμο για το νόημα έχασα τον δρόμο.
Ενίοτε και το νόημα.
Σημασία έχει να υπάρχει σημασία.
Όχι χεράκι που σε παίρνει από το χέρι.
Χεράκι που το παίρνεις από το χέρι.
Όχι δρόμος που ακολουθείς.
Δρόμος που σε ακολουθεί.
Δεν είμαστε αρκετά γενναίοι.
Μια μέρα δεν θα υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος.
Μια μέρα θα ανακαλύψουμε νέες υποθέσεις, νέες αιτίες.
Νέα τραγούδια.
Νέες αλήθειες.
Ή παλιές.
Αλήθειες.
Κανονικές.
Που δεν θα χωράνε τίποτα παλιό.
Πάλιωσες.
Να απενοχοποιήσουμε τη σιωπή.
Δεν έχουμε πάντα λέξεις.
Δεν έχουμε πάντα προσδοκίες.
Προσοχή στο κενό.
Σκέτο.
Χωρίς ενδιάμεσα.
Όταν μάθουμε να διαχειριζόμαστε κενά, παύουμε να διαχειριζόμαστε λέξεις.
Αρχίζουμε να διαχειριζόμαστε σιωπές.
Καμία παρόρμηση.
Ποτέ.
Θα γίνω ρήμα.
Να γίνεις επίρρημα.
Να γίνω επιρρεπής.
Να γίνεις επήρεια.
Να γλιτώσουμε από το τίποτα.
Θα παίζω με τους χρόνους μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι σου ταιριάζει ο Αόριστος.
Αόριστος.
Θα μπορούσες και «Οριστικός», αλλά δεν σου πάει.
Εγώ παράκειμαι, στέκομαι κοντά.
Παρακείμενη.
Παρακείμενος, μπορεί και Παρατατικός.
Θα φοβάμαι τον Μέλλοντα.
Θα αγαπάω τον Μέλλοντα.
Ο Εξακολουθητικός Μέλλοντας είναι δεσμευτικός, με τρομάζει.
Ο Στιγμιαίος έχει μια σιγουριά, δεν έχει διάρκεια.
Ο Συντελεσμένος έχει στο όνομά του έναν σκοπό.
Κάνει έναν πλήρη κύκλο.
Μόνο που μου μένει στα χέρια ένας Υπερσυντέλικος και δεν ξέρω πώς να τον διαχειριστώ.
Τον Ενεστώτα τον αφήνω για χθες.
Ή για αύριο.
Γελάμε.
Γελάσαμε.
Γελοίοι.
Αγέλαστοι.
Γελασμένοι.
Θα σε ρωτάω το ίδιο πράγμα.
Θα σε ρωτάω χρησιμοποιώντας το ίδιο ρήμα σε όλους τους χρόνους.
Θα μου απαντάς με το ίδιο επίρρημα.
Θα σου λέω «πάντα» χωρίς να το πιστεύω ποτέ.
Ποτέ, «πάντα».
Πάντα «ίσως».
Πάντα «μπορεί».
Ποτέ «ναι».
Ποτέ «όχι».
Ίσως «κάποτε».
Ίσως «ποτέ».
Ποτέ, όμως, «πάντα».
Τίποτα «πάντα».
Πάντα «λίγο».
Πάντα «τόσο-όσο».
Τόσο μπορείς, τόσο αντέχω.
Όσο μπορείς, θέλω να αντέχω.
Όσο αντέχεις, θέλω να μπορώ.
Δεν μπορείς, δεν αντέχω.
Δεν μπόρεσα.
Υ.Γ Με «Το γράμμα» χάνω τις αντιστάσεις μου.
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να 'ταν όλα ψέμματα στάχτες κι αποκαϊδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας
Να΄χω το νου μου αδειανό
Να΄χω και πρίμο τον καιρό
Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε ετσι αδιάφορα
Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια
Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιός ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω
Σωκράτης Μάλαμας
