"...Εσύ μου θύμισες πώς είναι..."

Η άνοιξη φοράει το προσωπείο μιας χαράς.
Ενός κόσμου που έχει χρώματα.
Εσύ ανέφερες τις υπέροχες αποχρώσεις του γκρίζου;
Το γκρι ταιριάζει με το ροζ.
Όμορφα και γλυκά.
Η άνοιξη είναι χείμαρρος.
Θεωρητικά αθώα.
Μια κοριτσίστικη παιδική ηλικία.
Με τα ροζ φουστανάκια και τα παπουτσάκια της.
Η άνοιξη δεν έχει την αθωότητα και την ανεμελιά του καλοκαιριού.
Έρχεται μ’ ένα έγχρωμο άλλοθι.
Σε παρασέρνει.
Και αν έχεις και λίγο ανάγκη το άλλοθι, βουτάς.
Η άνοιξη στα κάνει όλα πιο εύκολα.
Η άνοιξη σου φέρνει έναν ήλιο που δεν τον έχεις δεδομένο.
Θέλει να βγάλεις το παλτό σου.
Το ένα από τα δύο.
Ή και τα δύο.


Η άνοιξη παίζει μαζί σου.
Σου φοράει μία διάθεση.
Κι ας έχεις ανάγκη από άλλη.
Σου φέρνει έναν καθρέφτη κι έναν πίνακα:
Ο πίνακας απαριθμεί τα φάουλ.
Ο καθρέφτης σε βοηθάει να τα χωνέψεις.
Κι η άνοιξη σε παίρνει από το χέρι, σε πάει σε έναν κήπο χορεύοντας.


Η άνοιξη επιβάλλει διαθέσεις.
Μα τι ανάποδοι που είμαστε;
Ολόκληρος χειμώνας πέρασε κι ήρθε μια άνοιξη που γράφει με το πινέλο της κάτι σαν «χάσαμε».
Μετρημένα κουκιά.
Μα τι παράδοξοι που είμαστε;


Θα σου ‘χει τύχει να θες να μπεις στο κεφάλι ενός άλλου ανθρώπου, ε;
Να δεις τα ζόρια του.
Να δεις τις διακλαδώσεις της σκέψης του.
Η άνοιξη φαίνεται πιτσιρίκι, αλλά δεν είναι.
Είναι γυναίκα.
Σου λέει: "άσ’το μωρέ, προσπάθησες μία-δύο-πέντε-δέκα, άσ’το."
Και την πιστεύεις.
Γιατί λέει αλήθεια.
Γιατί οι άμυνες, οι αρνήσεις, τα ψηλά τείχη, ακόμα κι αν χτίστηκαν τούβλο-τούβλο, δεν γκρεμίζονται με τον ίδιο τρόπο.
Και μπορεί να μην γκρεμίζονται καν.
Και η άνοιξη σου λέει: "και τι σε νοιάζουν οι άμυνες;
Εσύ προσπάθησες."
Και λέει αλήθεια.


Η άνοιξη σου παρέχεται αγκαλιά με μια υπόσχεση.
Σαν μπαλόνι.
Και ανά πάσα ώρα και στιγμή την ξεφουσκώνει.
Ή τη φυτρώνει στη γη.


Αν παίζαμε ηλεκτρονικά παιχνίδια θα ήταν όλα πιο εύκολα: θα είχαμε ζωές.
Επιπλέον.
Θα κλέβαμε και λίγο και δεν θα μας έβγαζε «game over» αν δεν τερματίζαμε.
Γιατί σε αυτά τα παιχνίδια τερματίζεις πάντα νικητής.
Στα άλλα, τα πραγματικά, κάνεις βόλτες ανάμεσα στις πίστες: πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά.
Βέβαια, υπάρχει και η εκδοχή να σταματήσεις στη μέση.
Κι ας έρθει άλλος να τερματίσει.
Στη μία, την κανονική, ή στις επιπλέον ζωές.
Στη μία ζωή έχεις καβάντζα την άνοιξη.
Θα σου φορέσει μια μάσκα, θα σε τυφλώσει με λίγο ήλιο και θα ξεχαστείς.
Είναι ωραια η άνοιξη.
Σε χορεύει πάνω στα χρώματά της.
Σε διαλύει μέσα στα χρώματά της.
Σε ανακατεύει μαζί με τα χρώματά της.
Σε κάνει χρώμα της.
Σε σταυρώνει.
Και σε ανασταίνει.
Σε αρρωσταίνει.
Και σε περιθάλπτει.
Έχεις ακούσει τον πληθυντικό της;
«Άνοιξες».
Δεν είναι πολύ ποιητικό;
Πόσες είναι;
Πόσες μορφές έχουν;
Σε διαλέγει η άνοιξη;
Ή τη διαλέγεις;
Σε διαλέγει να ακουμπήσεις πάνω της;
Ή τη διαλέγεις για μαξιλάρι;
Τη βλέπεις;
Την ακουμπάς;
Τη μυρίζεις;
Τη νιώθεις;
Τι νιώθεις;


Η άνοιξη σε γρατζουνάει.
Λουλουδάκι με αγκάθι.
Δοντάκια που δαγκώνουν.
Αλλά σε μπουκώνει με χρώμα.
Και το πιάνεις το λουλουδάκι.
Και το σφίγγεις και το χεράκι.
Για να αποδείξεις ότι έχεις δύναμη.
Μεγαλύτερη από αυτή της άνοιξης.
Κι αν το σφίξεις το χεράκι, χρώμα θα δεις.
Της φωτιάς.
Καίει η άνοιξη.
Σε πυρπολεί.
Σου ρίχνει τις φλόγες της.
Κι όταν γουστάρει γίνεται γκρι.
Κρύβει τον ήλιο της.
Κρύβει το βλέμμα της.
Κρύβει την αλήθεια της.
Κι εσύ την ψάχνεις.
Την αλήθεια.
Και την άνοιξη.
Λες και υπάρχει μία…αλήθεια.
Λες και υπάρχει μία…άνοιξη.


Και ξαφνικά, μέσα στον ήλιο και τα χρώματα σου πασάρει κι έναν χειμώνα.
Γιατί έτσι γουστάρει.
Σε φτιάχνει ψυχολογικά με τη ζέστη και μετά θες γάντια.
Κι ένα σκούφο για το κεφάλι σου.
Να στο κρατάει ζεστό.
Να μην ξεφύγεις από τη γραμμή σου.
Και γαμώτο, αυτή η γραμμή δεν καθορίζεται από εσένα.
Πώς γίνεται να αποφασίζει το κεφάλι σου χωρίς να σε ρωτά;
Να το κινούν λογάκια και πραξούλες ανθρώπων που το κεφάλι σου τους ακούει.
Και γαμώτο πώς καταλαβαίνεις ότι κάτι σου κοστίζει ή δεν σου κοστίζει;
Και τελικά τί θες: να σου κοστίσει ή να μη σου κοστίσει;
Και γιατί συνηθίζουμε;
Και γιατί δεν έχει απαντήσεις το κεφάλι μου;

Υπάρχουν τόσες φρασούλες συναισθηματισμών έτοιμες στο κεφάλι μας.
Σαν να υπήρχαν από πάντα.
Σαν να υπάρχει μια φόρμα που να τις περιέχει όλες και κάθε φορά κάνεις κλικ στην κατάλληλη.
Κι αν πας να τις αναλύσεις με λογική πάνε περίπατο.
Αδυνατίζουν οι λεξούλες και χάνονται.
Και μετά μόνο λεξούλες μπορούν να το σώσουν.
Για αρχή.
Αν δεν προβούμε σε πράξη εμείς οι άνθρωποι θα μένουμε πάντα μετέωροι ανάμεσα στις ενδείξεις και τις λέξεις.

Μετεωροπορεία.
Κι η άνοιξη σε αφήνει τη μια μετέωρο κι απ’την άλλη σε καθηλώνει στη γη.
Μεταμορφώνεται σε όλες τις εποχές.
Κι εσύ θες μια άνοιξη έγχρωμη και ηλιόλουστη.
Σαφή.
Σαφώς.
Σαν φως.





"...το φάρμακο που καίει τις πληγές
είναι γραμμένο σ' αυτοσχέδιες συνταγές..."

Πιες-Σωκράτης Μάλαμας


Εσύ μου θύμισες πώς είναι

Εσύ μου θύμισες πως είναι
να θες με όλη την καρδιά σου
να βρίσκεις πάλι τα όνειρα σου μέσα στο φιλί.
Εσύ μου θύμισες πως είναι
να μη σου κρύβει το μυαλό σου
πως όλα είναι για καλό σου να φτάνεις στην πηγή


Ναι… Και να πίνεις νερό να ρωτάς τον καιρό
και να μπάινεις με φόρα στα τρένα
στο ταξίδι η ζωή να σε παίρνει μαζί
τα δικά σου να βρίσκεις στα ξένα.
 
Δεν θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα...

Εσύ μου θύμισες πως είναι
να αρπάζεις τη ζωή απ' το χέρι 
βαθιά να βάζεις το μαχαίρι μέσα στην πληγή.
Μου θύμισες ξανά πως είναι
να διώχνεις τη ντροπή απ'το πάθος
να βρίσκεις το σωστό στο λάθος μες στη διαδρομή.

Ναι… Και να πίνεις νερό να ρωτάς τον καιρό
και να μπαίνεις με φόρα στα τρένα
Στο ταξίδι η ζωή να σε παίρνει μαζί
τα δικά σου να βρίσκεις στα ξένα.

Δεν θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα…

Εσύ μου θύμισες πως είναι
να ανοίγεται μπροστά στο χάρτη
για δυό ανθρώπους μονοπάτι
αντί για την φθορά η αγάπη.

Ελεωνόρα Ζουγανέλη
Στίχοι-μουσική: Κώστας Λειβαδάς

"Freedom..."

Λοιπόν, κοίτα να δεις, είτε πιάνεις ένα χαρτί κι ένα στυλό, είτε ανοίγεις ένα έγγραφο στον υπολογιστή σου, είτε δεν κάνεις τίποτα απ’όλα αυτά, το μυαλό σου καταγράφει λέξεις.
Λέξεις στη σειρά.
Λέξεις στην τύχη.
Μονολόγους.
Λόγους μόνους.
Μοναχικούς.
Εκεί μέσα, στο μυαλό, συμβαίνουν όλα.
Και στο δικό μου.
Και στο δικό σου.
Και σε όλων.

Η ισορροπία μπορεί να υπάρξει κι εδώ-ανάμεσα στις λεξούλες.
Αρκεί να έχεις καλή σχέση με τον εγκέφαλό σου.
Αρκεί στην τελευταία τελεία να νιώθεις κάτι.
Αρκεί όταν το διαβάσεις να μπερδεύεσαι ακόμα κι εσύ που το γράφεις για το αν αυτό που γράφεις απευθύνεται κάπου.
Και να μη γίνονται όλα αυτά, μη σε νοιάζει.
Αρκεί να ξέρεις ότι αυτό εκεί έξω λέγεται ζωή και δε βιώνεται με λέξεις.

Υπάρχουν άπειρες λέξεις.
Αλλά θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και με τα βασικά.
Λίγα ρηματάκια, λίγα ουσιαστικά, καμιά προθεσούλα, κανένα επιρρηματάκι και τα υπόλοιπα αισθήσεις.
Οι λέξεις είναι αποτέλεσμα αίσθησης.
Μέσα σου.
Χωρίς ορισμούς.
Καμιά φορά με ορισμούς, αλλά αυτό δεν είναι κανόνας.
Γενικότερα υπάρχουν κανόνες.
Αν δεις τα πράγματα από απόσταση.
Αν όμως εστιάσεις στα ενδιάμεσα όρια δε φαίνονται.
Γενικότερα, δεν πιστεύω στη λέξη «γενικότερα».
Μπορώ να σου μιλάω για τα «ειδικότερα».
Μπορώ και να μη σου μιλάω.
Μπορώ να παίζω γύρω-γύρω-όλοι με την ουσία.
Και μετά θα γίνω γύρω-γύρω-όλη.
Και στο τέλος, κάποιος θα πέσει κάτω:
Ή εγώ
Ή η ουσία
Ή και οι δύο.
Και δεν θα έχει καμία σημασία.
Μια ουσία, μόνη της, είναι άχρηστη χωρίς κάποιον να την αγγίζει.
Ένας άνθρωπος, χωρίς ουσία, είναι άχρηστος χωρίς να αναζητά και να πιάνει κάτι.
Δύο άνθρωποι χωρίς ουσία είναι άχρηστοι.
Είναι αέρας.
Χωρίς βάση.
Και είμαι λογική.
Τη θέλω τη στεριά μου.
Κι άσε με να αγναντεύω όσο αέρα αντέχω.
Για να θέλω να αγναντεύω αέρα σημαίνει ότι θα υπάρχει και κάποια στεριά να ακουμπάω.
Θα βουτάω και στη θάλασσα.
Και μετά θα στεγνώνω.
Θα στεγνώνω και τις λέξεις μου.
Με ευκολία.
Ποιος μίλησε για δυσκολία;
Ποιος είπε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα;
Τα πράγματα είναι «Ναι-Όχι».
Τα τριγύρω είναι δικαιολογίες.
Είναι τροφή για λέξεις.
Να κάνεις μια στοίβα από λέξεις και να τις αραδιάζεις.
Να ανοίγεις το στόμα σου και να αραδιάζεις μαλακίες.
Να πιάνεις λέξεις στα χέρια σου και να αραδιάζεις μαλακίες.
Προφορικές-γραπτές δεν έχει σημασία.
Όλοι μπορούμε να το κάνουμε.
Η ουσία που είναι;
Στα από πίσω, ε;
Στα «Ναι-Όχι».
Σε αυτά που καλό θα ήταν να λέγονται, αλλά δε λέγονται.
Σε αυτά που καλό θα ήταν να πράττονται, αλλά δεν πράττονται.

Οι άνθρωποι το θέλουμε το «τριγύρω».
Και μπορούμε να βρούμε δικαιολογία για όλα.
Καμιά φορά κάνουμε καμιά προσπάθεια για ουσία.
Δειλά-δειλά.
Με σαφή ή ασαφή δήλωση φόβου.
Για λίγη ουσία ρε.
Κι αν πας να την πιάσεις, χάνεται.
Τσαφ!
Ατμός.

Οι λεξούλες θέλουν προσοχή.
Ψάχνουν αέρα.
Χαρτί.
Οθόνη.
Αφτιά.
Μάτια.

Καμιά φορά, όμως, δεν ψάχνουν τίποτα.


FREEDOM

"What the fuck do you think is gonna happen
Things don't just happen, you make them happen
Maybe your life is weird, but it's yours
It's your only chance, live it now!
What the hell are you waiting for?
You know what?
You're free, you wanker, you just don't fucking know it!"

Michael Delta

"...Η άνοιξη..."

Θα ξυπνήσω αγκαλιά με μια άνοιξη.
Θα μου φορέσει χρώματα και χαμόγελα.
Θα θέσει όρια: από εδώ και πέρα.
Κι η «έρημος» της Τανάγρη σάουντρακ στα αφτιά.

Δεν την είχα προσέξει την αλήθεια του.
Του τραγουδιού εννοώ.
Και κοίτα που ήρθε πάνω στην ώρα.
«Όπως θα μπαίνει άνοιξη».
Όπως τελειώνει ο χειμώνας δηλαδή.
Όπως τελειώνει κι όπως αρχίζει.
Να η ισορροπία.
Σαν την ακολουθία των εποχών.
Κι όχι πως τα λουλούδια θα ανθίσουν ξαφνικά.
Το θέμα είναι να τα αναζητήσουν τα μάτια.
Να εστιάσουν εκεί.
Κι όχι πως δεν τα έψαχναν.
(Αν το μυαλό σου είναι φτιαγμένο για αναζήτηση…)
Αλλά μάτια είναι, ό,τι θέλουν κάνουν.
Κι ό,τι θες τα κάνεις.

Όρια-όρια-όρια.
«Συνέχεια στα όρια».
Παρατάσεις.
Η «παράταση» απ’την «παραίτηση» απέχει ένα γιώτα κι έναν τόνο.
Οι πολλές παρατάσεις οδηγούν στην παραίτηση.
Ακολουθία.
Τα όρια παίρνουν παράταση.
Έτσι γουστάρουν.
Κι άλλη παράταση.
Γιατί μπορούν.
Γιατί μπορείς.
Γιατί μπορείς να τα κάνεις να μπορούν.
Και μετά παραίτηση.
Γιατί μπορούν.
Γιατί μπόρεσες.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ηλίθιοι.
Αν κοιταχτείς προσεκτικά στον καθρέφτη θα το δεις.
Παίζουμε.
Παιδικά και ηλίθια.
Και καμιά φορά ενηλικιωνόμαστε και ζητάμε προορισμούς.
Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη γαμώτο.
Άλλο «ζητάω», άλλο «διεκδικώ» και άλλο «κάνω την πάπια».
Προορισμό.
Πορεία με λόγο.
Και μετά δημιουργείται «απορία».
(Κι η λέξη αυτή πάντα μου φέρνει στο μυαλό την εικόνα και τη φωνή του εμπνευστή να λέει: «-α στερητικό και «πόρος», δηλαδή δεν υπάρχει πέρασμα».)
Αδιέξοδο.
Τέλμα.
Με πόσες λέξεις γίνεται κατανοητό;


Είμαστε απορίες.
Σε κοιτάζω απορημένη.
Σε ακούω απορημένη.
Έχω απορίες.
Είμαι απορία.

Η χωρίς λογο πορεία είναι ένα χαμένο παιχνίδι, να το ξέρεις.
Αμοιβαία χαμένο.
Σαν να ξεκινάς μια παρτίδα χαρτιά και μετά να φυσάει αέρας και να χάνεις τα φύλλα.
Ή να εισβάλει κάποιος και να στα κάνει άνω-κάτω.
Ξόδεμα χρόνου.
Παίζεις, διασκεδάζεις, στοπ.
Έλα, πες την αλήθεια, στα παιχνίδια παίζεις έχοντας στο μυαλό σου ότι μπορεί και να κερδίσεις.
Θέλει ρίσκο το παιχνίδι.
Θέλει και να θες.
Θέλει και περισσότερους από έναν.
Θέλει και α…ντοχές.
Και α…ρχή-μέση-τέλος.
Και α…λήθεια θέλει.
Και α...ρχίδια θέλει.
(και αν θες πάτα -χ- και διάβασε κότσια. Για τον καθωσπρεπισμό που σου αναλογεί. Η βαρύτητα των γραμμάτων. Η βαρύτητα των εννοιών.)

Η ζωή σου είναι χωρισμένη σε τομείς.
Τομέας από το «τέμνω».
Και ψάχνεις μια ισορροπία.
Κομματάκια οι τομείς.
Με βάρος.
Και βαρύτητα.
Κουβαλούν από μόνοι τους βάρος.
Τους βαραίνεις κι εσύ.
Τους δίνεις την ανάλογη αξία.
Η αξία είναι βάρος και βαραίνουν κι άλλο.
Ένα κομμάτι με ένα συγκεκριμένο βάρος.
Και πρέπει να έρθει σε μια ισορροπία με ένα άλλο κομματάκι και το βάρος που του αναλογεί.
Και με ακόμα ένα κομματάκι.
Και με πολλά ακόμα κομματάκια.
Και να φτιάξεις ένα παζλ.
Από τομείς που φέρουν ο καθείς το δικό του βάρος.
Κι εσύ τομέας είσαι στη ζωή κάποιου.
Κι εσύ βάρος φέρεις.
Και τον επιβαρύνεις.
Συστηματικά.

Το να βάλεις τα πράγματα σε τάξη είναι μια ψευδαίσθηση.
Η τάξη είναι μία ψευδαίσθηση.
Είμαστε διαφορετικοί.
Μεταξύ μας και με τον εαυτό μας.
Ορίζουμε διαφορετικά τα πράγματα.
Ορίζουμε διαφορετικά τα πράγματα κατά καιρούς.
Φέρουμε βάρη που αργότερα τους δίνουμε μια και τα πετάμε στο πρώτο εύκαιρο κενό.
Και μετά βουλιάζουμε στο πρώτο εύκαιρο κενό.
Και μετά δημιουργούμε κενό στο πρώτο εύκαιρο γέμισμα.
Και όσο κι αν με ιντριγκάρει η λέξη «ευκαιρία», άλλο τόσο με χαλάει η λέξη «ευκαιριακός».

Οι άνθρωποι εισπράττουν.
Ακατάπαυστα.
Λαμβάνεις ερεθισματα από παντού.
Η μία εκδοχή λέει ότι λαμβάνεις περίπου 600 ερεθίσματα την ημέρα και η άλλη εκδοχή 2000.
Γίνεσαι και ξαναγίνεσαι ό,τι είσαι κι ό,τι νομίζεις ότι δεν θα γίνεις ποτέ.
Γεννιέσαι και ξαναγεννιέσαι.
Μια συνεχής διαμόρφωση.
Κι εσύ παραμένεις κλειστός σε ηλίθιες κανονικότητες.
Κανονικές ηλιθιότητες.
Αφορισμοί.
Αν με ενοχλεί μία φορά ο "ορισμός", με ενοχλεί εκατό ο "αφορισμός".

Αν οι άνθρωποι δεν αποφασίσουν να γίνουν σαφείς θα συνεχίσουν να κολυμπάνε σε υποθέσεις και ανακρίβειες.
Μαζοχιστικά.
Σαν «νάρκισσοι αδιεξόδων».
Με γειά.

Στις πολλές χαμένες ευκαιρίες χάνεις.
Κανόνας αυτό.
Μετά συνδέεις τη λέξη «ευκαιρία» με τη λέξη «χαμένη».
Και δεν ψάχνεις καν διάγνωση: ποιος φόβος και μαλακίες;
Τι «δεν μας συγχωρώ»;
Προφανώς.
Οι μαλακίες δε συγχωρούνται.
Χαμένη ευκαιρία.
Χάσαμε.
Έχασα.
Έχασες.
Χαμένοι.
Χάσου.

Κι όσο κι αν με σαγηνεύουν οι παρατάσεις, το ρηματάκι "χάνεις" είναι από αυτά που δεν τις σηκώνουν.
Έχει τη δική του οριστικότητα.
Κι όσο κι αν με ιντριγκάρει η αοριστία, άλλο τόσο με καθησυχάζει η οριστικότητα.
Ξέρεις, χαδάκι στο κεφάλι.
Σαν ταξιδάκι με καράβι που ζαλισμένος μισοξυπνάς και ακούς «φτάσαμε».
Και να που δεν σε νοιάζει το που.
Σε νοιάζει μόνο να μη ζαλίζεσαι.
Να πατήσεις στεριά.
Και βγαίνοντας απ’το καραβάκι πετάς και στη θάλασσα μια σακούλα με λεξούλες που γράφει επάνω «άχρηστα».
Γιατί χρήσιμα δεν ήταν ποτέ.
Ό,τι δε μοιράζεται είναι άχρηστο.
Ούτε ανακυκλώσιμα είναι.
Σακουλίτσα.
Λεξούλες.
Υποθέσεις.
Ιστοριούλες.
Παιχνιδάκια.
Μαλακίες.
Και σε μπουκάλι να τα βάλεις, και να τα βρει κάποιος κάποτε, τι να τα κάνει μωρέ;

Άνοιξη.
Ας ανοίξει και το μυαλό.
Αέρα χρειάζεται.
Η άνοιξη είναι η εποχή της υπόσχεσης.
Και το «μια και καλή» δεν σου επιτρέπει παρατάσεις, ε;
Μια άνοιξη που ντύνεται υπόσχεση αρκεί να πραγματώσεις το «μια και καλή» που λέει το τραγούδι.
Γιατί καμιά φορά τα τραγούδια κουβαλούν τις δικές τους αλήθειες.
Μαζί με τις δικές μας.


Η άνοιξη

Την ώρα που κοιμάσαι τ' απογεύματα
θα σηκωθώ να φύγω πριν ξυπνήσεις
την ώρα που θα μπαίνουν στο ραδιόφωνο
του Ερυθρού Σταυρού οι αναζητήσεις.

Κι όσο κι αν πονώ όπως θα μπαίνει η άνοιξη
εγώ - δεν θα γυρίσω να κοιτάξω
κι έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη
  μια και καλή θα σε ξεγράψω.

Την ώρα που κοιμάσαι τ' απογεύματα
μ' αρέσει που θα βγω με τ' άρωμα σου
την ώρα που θα παίζει στο διάδρομο
του δειλινού το φως με τα κλειδιά σου.

Άλκηστις Πρωτοψάλτη

στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου-Σταμάτης Κραουνάκης
μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

"...Αμνησία..."

Μη μου δίνεις καμία σημασία.
«Αν είχα θάρρος για να πω το έλα, τώρα δεν θα ‘χα τη φωτιά στο αίμα».
Μη μου δίνεις καμία σημασία.
Τα περισσότερα πράγματα στο κεφάλι μου είναι απλά και μετρημένα.
Χωρίς δεκαδικούς.
Χωρίς περίπλοκες πράξεις και λέξεις.
Με περιφέρει μια εκνευριστική άγνοια.
Πέρα απ’τα μετρημένα.
Γιατί πέρα απ’τα μετρημένα υπάρχουν τα αμέτρητα.
Άμμος είσαι μωρέ.
Πώς να σε μετρήσω;
Και που να σε βάλω να χωρέσεις;
Πού να σε βάλω χωρίς να μου δημιουργείς πρόβλημα;
Σε ποιό κομμάτι του εγκεφάλου μου έχεις την αίσθηση ότι χωράς ολόκληρος;
Ολόκληρος και στέρεος.

Το μυαλό είναι χώρος δημιουργίας και εναπόθεσης.
Θα σε τυλίξω και θα σε κάνω δωρο σε μία γωνιά του.
Θα σε στολίσω με ένα πανέμορφο περιτύλιγμα, για να μη σε βλέπω.
Θα σε στριμώξω κάπου απόμερα.
Να μην ακουμπάς τίποτα και κανέναν.
Να μην επηρεάζεις ούτε σκέψεις, ούτε αισθήσεις.
Να υπάρχεις εκεί, σαν δώρο.
Να μη χρειάζεται να δω μορφή.
Να μη μου γεννάς ανάγκες.
Ένα δώρο σε μια γωνιά.
Που κάποια στιγμή θα χάσει τα ωραία του χρώματα.
Ένα περιτύλιγμα ξεθωριασμένο.

Και ρε γαμώτο, στερεύω από επίθετα μαζί σου.
Στερεύω από λέξεις.
Πώς να σε περιγράψω σε ‘μένα;
«Πανέμορφο περιτύλιγμα».
Άκου μαλακίες…
Σε τι χρειάστηκε το περιτύλιγμα;
Η έκπληξη έχει μηδενική διάρκεια.
Ξεχνιέται.
Το περιτύλιγμα θα είναι πάντα αδιάφορο.

Συλλογή.
Θα σε βάλω σε συλλογή.
Σε ποια να σε τοποθετήσω;
Χρειάζεσαι προσδιορισμούς.
Και δεν έχω κανέναν.
Κι ούτε θέλω να σε προσδιορίσω.
Και πάντα βαριόμουν τις συλλογές.
Που τοποθετείσαι ρε γαμώτο;
Να σε βάλω στο κομμάτι «άγνοια»;
«Παράλογο»;
«Θέλω»;
«Φοβάμαι»;
«Εμείς-οι-δυό-ρώτα-με-τι;»;
«Άγνωστοι»;
«Ηλίθιοι»;
«Μαλάκες»;
«Σε ξεχώρισα»;
«Μistake»;
«Στη σταδίου»;
«Αδιέξοδο»;

Πού χωράς ολόκληρος και χωρίς θέματα;
Πού θέτεις θέματα τα οποία είναι ολόκληρα;

Μη δίνεις σημασία στις λέξεις μου.
Παίζουν χωρίς να σε υπολογίζουν και πολύ.
Υπολογίζεις χωρίς να παίζεις και πολύ.
Φοβάμαι χωρίς να με νοιάζει και πολύ.
Με νοιάζεις χωρίς να φοβάμαι και πολύ.
Μπορεί και λίγο.
Μπορεί και καθόλου.

Έλα, μην κολλάς στις λέξεις.
Τα αμέτρητα είναι σε κουτάκια.
Χωρίς περιτυλίγματα και μαλακίες.
Ψιλοκλειδαμπαρωμένα.
Δε ζουν μαζί μου.
Ζουν παράλληλα.
Τα βγάζω να αναπνεύσουν.
Μέχρι να πνιγούν μόνα τους.
Μέχρι να γίνουν αυτόχειρες.
Μετά «δεν τα ξέρω-δεν με ξέρουν».
Πλάτη με πλάτη.

Η ζωή μου σε τάξη.
Κι ό,τι είναι σε τάξη, παραμένει.
Ήσυχο και γλυκό.
Η σημασία μου στην τάξη εστιάζει.
Η ουσία μου δεν έχω ιδέα.
Την αταξία την κάνω λέξεις και την αφήνω να επιβιώνει μέσα τους.
Και μέσα σε τραγούδια.
Την ουσία μου την τυραννάω.

Τα υπόλοιπα είναι ιδέες στεγανές που να μην μπάζουν κρύο.
Ξέρεις, ασφαλείς ιδέες.
Που τις κατέχεις.
Που η «κατάκτηση» δεν σε αφορά.
Που -εντάξει μωρέ- δεν τρελαίνεσαι κιόλας.
Που -δε βαριέσαι- έτσι είναι.
Που -να ‘χεις κάπου να ακουμπήσεις- μωρέ.
Που -άνθρωπος είσαι κι εσύ- μην το ξεχνάς.

Μη δίνεις καμία σημασία στις λέξεις μου.
Αν αντέχεις, βούτα.
Όχι με κλειστά μάτια όμως, μην κλέβεις.
Αν γουστάρεις, βούτα.
Το θέμα δεν είναι να βουτήξεις.
Το θέμα δεν είναι καν αν θα νιώσεις στεγνός ή βρεγμένος.
Το θέμα μάτια μου δεν είναι εδώ μέσα.


Μην παραμυθιάζεσαι.
Παίζω μέχρι να σταματήσω να θέλω.
Θέλω μέχρι να σταματήσω να παίζω.

Μετά ή θέλω πιο πολύ ή δεν θέλω καθόλου.
Το ενδιάμεσο στάδιο λέγεται «αμνησία».

Καλώς ήρθες στην «αμνησία» μου.

(ξέρεις, με ένα ακόμα α- στερητικό.)
...........

«Κι όλα αυτά που θέλω ν' αγαπάω
δε μ'ανατριχιάζουν πια».

Αμνησία

Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω
Δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
Κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω
δε μ'ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
Τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει
Θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,
Θα περιμένω...

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
Με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
Όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ'όλα αυτά
Θέλω να βγω από'δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει
κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
Τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει
Θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,
Θα περιμένω...


Τρύπες

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιώργος Καρράς

"...Κανονικά..."

Καμιά φορά έχεις λέξεις που δεν ξέρεις τί να τις κάνεις.
Καμιά φορά έχεις σιωπές, ενώ ψάχνεις για λέξεις.
Καμιά φορά ζητάς ευκαιρίες και δεν σου δίνονται.
Καμιά φορά σου δίνονται ευκαιρίες και το βάζεις στα πόδια.

Παίρνεις τις καλές σου τις λεξούλες και τις πνίγεις.
Ήρεμα-ήρεμα.
Σαν αυτούς που «φεύγουν ήσυχα και λογικά».
Σαν παράπονο που το πνίγει το μυαλό.
Σαν μυαλό που το πνίγει το παράπονο.
Σαν λέξη που την πνίγει η σιωπή.
Και σαν σιωπή που την πνίγουν οι λέξεις.

«Θα» που σκαλώνουν στην πρόθεση.
Προθέσεις που παρακωλύονται από «θα».
Η «θάλασσα» κρύβει ένα «θα».
Της πνιγμένης πρόθεσης.
Η «πρόθεση» κρύβει ένα «θε».
Του πνιγμένου «θέλω».

Θα έμπαινες ποτέ σε ένα καράβι που δεν θα σου έλεγε τον προορισμό του;
Έλα, άσε τα γλυκούτσικα, ποιητικά και φιλοσοφικά…
Θα έμπαινες;
Εγώ όχι.
Κι αν έμπαινα, σε λίγο θα έκανα μια βουτιά και θα γύριζα κολυμπώντας πίσω.
Κι η επιστροφή στη στεριά ταξίδι είναι.
Η συνείδησή μου αγαπά το άγνωστο στη θεωρία.
Η λογική μου όχι.
Ούτε το συναίσθημα.
Το συναίσθημα δεν αγαπά την ανασφάλεια.
Θέλει το καραβάκι να τάζει προορισμούς.
Κι ας λέει ψέματα.
Κι ας λέει ότι θα πάει δεξιά, ενώ πάει αριστερά.
Δεν σε νοιάζει μωρέ.
Ούτε ο εαυτός σου δεν ξέρεις πού πάει.
Θέλεις μόνο να ακούσεις ότι κάπου πάει.
Και το «πουθενά» προορισμός είναι.
Με βιαστικό τέλος βέβαια.
Συμπράττει με την ανασφάλεια το «πουθενά».
Και τις συμπράξεις αυτές δεν τις θέλεις.
Θες τον λόγο για τον χρόνο που ξόδεψες.
Όλοι θέλουμε να κρατάμε στα χέρια μας έναν «λόγο».
Θέλεις να ξέρεις τον προορισμό.
Ο προορισμός μετράει και άσε τις μαλακίες.
Εκεί έξω είναι «ζωή», δεν είναι χαρτιά, δεν είναι οθόνη, είναι αφή, είναι όσφρηση, είναι αισθήσεις.

Μια μέρα θα με κλείσω σε κανόνες.
Και θα παλεύω να τους τηρήσω.
Να με διατηρήσω μέσα τους.
Η διαφορά είναι ότι μέχρι τώρα οι κανόνες με διαλέγουν.
«Ήσυχα και λογικά».

Αυτή τη λογική ησυχία την φοβάμαι.
Και την ήσυχη λογική.
Την ησυχία του «μέσα μας».
Τη λογική για τα «έξω από εμάς».
Κάποια θέματα δεν είναι απόφαση.
Είναι οπτική.

Οι «χαμένες ευκαιρίες» είναι μονάδα μέτρησης.
Βάλ'το αυτό στα υπ'όψιν.

Και μέσα μου στίχοι διάσπαρτοι:
«Για ποια κρυμμένη αρμονία εσύ είσαι εκεί κι εγώ εδώ…»
«…Που δεν μπόρεσα να πιάσω τον κρυφό σου τον ρυθμό…»
«Θέλω να ‘ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε».

Πώς χαράζουνε στη φλέβα τύχη κάτι τέτοιοι στίχοι.

Ρε συ στα τραγούδια όλα είναι εύκολα.
Είναι ταξιδάκια αναψυχής.
Με κρυμμένο τραύμα ή θαύμα.
Περιορισμένης διάρκειας.
Άνισης αλήθειας.
Ανυπόστατου εαυτού.
Συμπληρωματικής διάθεσης.
Αγνώστου σύμπαντος.

Fade to next song.
Kαι μετά stop.
Να τελειώνουν γρήγορα τα τραγούδια.
Να χτυπάει το καμπανάκι.
Να νιώθεις το κρύο όταν έχει κρύο.
Τη ζέστη όταν έχει ζέστη.
Τα τραγούδια σε παίζουν ανάποδα.
Ο αέρας τους.
Ο αέρας σου.
Ο αέρας μου.

On Air.
Είμαστε στον αέρα.
Είμαστε ο αέρας.

«Μόνο με αίσθηση κενού….»

Προσοχή στο κενό.
Μεταξύ ανάγνωσης και αντίληψης.

_________________________________

Επειδή μου ζητάτε παλαιότερες εκπομπές, θα προσπαθήσω να τις ανεβάζω πάνω δεξιά, κάτω από το λινκ του σταθμού. Και ευχαριστώ, ε;
_________________________________

Κανονικά


Αφού βρέχει και χιονίζει έξω
έλα να σε παίξω
για να κάνει ένας δεσμός ανταύγεια
φέρτε του σκοτάδια
Κι αν σου πω πως σαν αγάπη μοιάζεις
πες μου που με βάζεις
μόνο μ’ αίσθηση κενού
καινούργια γράφονται τραγούδια


Κανονικά, τυραννικά
γι’ αυτούς που καίνε τη ζωή μοναδικά
κανονικά κι ανήσυχα
γι’ αυτούς που φεύγουν ήσυχα
και λογικά


Αφού βρέχει και χιονίζει χρόνια
δείξε μου συμπόνια
κι ο λυγμός της ομορφιάς στα βάθη
κοίτα τι θα πάθει
προκειμένου να ‘χεις τέτοια λάμψη
πες το κι ας σε κάψει
πώς χαράζουνε στη φλέβα τύχη
κάτι τέτοιοι στίχοι
καμία φορά

Δήμητρα Γαλάνη

στίχοι: Λ. Νικολακοπούλου
μουσική: Σ. Κραουνάκης

"...Fairytale..."

«Focus» ή αλλιώς «εστίαση».
Η έλλειψη focus είναι θέμα.
Όταν το μυαλό είναι διάσπαρτο, μην έχεις και πολλές απαιτήσεις από αυτό.
Έχει τα όριά του.
Μέχρι κάπου φτάνει.
Από εκεί και μετά σωριάζεται.
Μπλέκεται.
Φλέγεται.
Μπερδεύεται.

Είναι περίεργα τα μπερδέματα.
Καμιά φορά είναι αποτέλεσμα focus.
Σου έρχεται το παρελθόν.
Προσωποποιημένο.
Ο εμπνευστής.
Του χαμογελάς αληθινά και αυθόρμητα.
(ξέρεις πόσο μου είχε λείψει το αληθινό και αυθόρμητο;).
Και το αφήνεις εκεί.
Στην επίγνωση της αγάπης.
Του «μέχρι εκεί».
Του «παραπέρα δεν έχει».
Του «καταλαβαινόμαστε».
Του «αθωωθήκαμε».
Και χαμογελάς με το «μέχρι εκεί».
Αληθινά και ανθρώπινα.


Και μετά «ανάγκη».
Μην την υποτιμάς.
Ξέρεις πόσο μαλακισμένες είναι οι ανάγκες;
Ξέρεις πόσο μαλάκας μπορείς να γίνεις γι’αυτές;
Σου σκάνε λέξεις:
Τρυφερότητα.
Χάδι.
Αγάπη.
Φροντίδα και προδέρμ.
Ανάγκη ρε.
Και μετά αναμνήσεις ενός παλιού και ξεχασμένου "μαζί":
Εσύ να με βάζεις για ύπνο.
Να με σκεπάζεις και να με χαϊδεύεις μέχρι να κοιμηθώ.
Να μου φτιάχνεις φέτες με μερέντα στις 4 το πρωί.
Αναμνήσεις.
Ύπουλες.
Ύπουλο το ρηματάκι "θυμάμαι".
Πιο ύπουλο όταν σε βρίσκει πάνω στην ανάγκη.
Ανάγκες ρε.
Απλές.
Και ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να πάρεις ένα τηλέφωνο.
Και να ξεσηκώσεις έναν άνθρωπο.
Να του θυμίσεις τη μερέντα και την αγκαλιά.
Και να σου πει ότι δεν την ξέχασε.
Επιβεβαίωση ρε.
«Ανθρώπων έργα».
Ξέρεις πόσο σπουδαίο άλλοθι είναι αυτό;
Η φρασούλα «ανθρώπινο είναι μωρέ», ξέρεις τι παγίδα είναι;
Ανθρώπινη παγίδα μωρέ…
Δε βαριέσαι μωρέ…
Όλοι είμαστε λίγο μαλάκες μωρέ…
Φύσει και θέσει.
Το focus φταίει.
Η ανάγκη φταίει.
Και τι σημασία έχει ποιος φταίει;
Δεν με αφορά.
Τα «θέλω» άλλού γέρνουν.
Και αποφεύγω το focus σε αυτά τα "θέλω".
Και αποφεύγω το focus στο πού γέρνουν.
Και τι σημασία έχει το πού γέρνουν;
Αν δεν ξημερώσει η μέρα που δεν θα μετράμε τα λόγια μας, θα συνεχίσουμε να κάνουμε λάθος focus.
Και να θυμόμαστε παλιές και ψεύτικες ανάγκες.
Να καλύπτουμε λανθασμένα τις ανάγκες.
Να μπερδεύουμε τις ανάγκες με τις «ανάγκες».
Ένα βηματάκι παραπέρα είναι η αλήθεια.
Η ευκαιρία δεν ξέρω πού είναι.
Η θέληση μπλέκεται με κάτι φόβους.
Με ένα φανάρι που είναι πορτοκαλί.
Και δεν ξέρεις αν προλαβαίνεις να περάσεις.
Αν δεν περάσεις, κόκκινο.
Κι εσύ ψάχνεις πράσινο.
Άμεσο.


‘Ωρες-ώρες νομίζω ότι έχουμε εισβάλει σε ένα τραγούδι με επαναλαμβανόμενο κουπλέ.
Δεν πάμε ποτέ στο ρεφραίν.
Εκεί που πας να ακούσεις την περίληψη, το ρεζουμέ, τη δήλωση -stop- και πάλι κουπλέ.
Το ξέρεις αυτό που είχε πει ο Einstein;
«Είναι τρέλα να κάνεις τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα».


Ρε συ τη λογική μου την κρατώ αλώβητη.
Μάλλον με κρατάει.
Όχι αλώβητη.
Με άμυνες.
Μια μέρα θα συγκεντρώσω όλες μου τις άμυνες και θα βαράω το κεφάλι μου πάνω τους.
Θα προσπαθώ να βγω, να τις ξεπεράσω, θα παίρνω φόρα να πηδήξω και θα κάνω γκελ επιστρέφοντας στο πάτωμα.
Στο τέλος, θα κοιμηθώ στο πάτωμα, θα κλείσω και τα μάτια…


Υπάρχουν κομματάκια ιστοριών που τα αφήνεις μόνα τους.
Η ζωή σου εξελίσσεται χώρια τους.
Αυτά εξελίσσονται με δικούς τους ρυθμούς.
Γεννιούνται, αναπνέουν, βρίζουν μόνα τους.
Μακριά από ‘σένα.
Μακριά από τη ζωή σου.
Είναι αυτά που επιβιώνουν σε κάτι τραγούδια.
Που το «μέσα σου» ώρες-ώρες δεν τα αντέχει.
Τα χτυπάει μέχρι να αρχίσουν να αντιδρούν.
Στο τέλος μένουν αναίσθητα.
Και πιο πολύ έτσι υπάρχουν: αναίσθητα.
Όταν αποκτούν αισθήσεις, ξυπνούν τα ζόρια.
Αισθήσεις και απαιτήσεις.
Και τα περιορίζεις εκεί.
Τα χτυπάς πάλι για να αναισθητοποιηθούν.
Όχι πως σου αρέσει…
Όχι πως σου αρκεί.


Τις ψιλοφοβάμαι τις λέξεις.
Και την απουσία τους.
Θα τις πλέξω, θα τις κάνω τραγούδι.
Ρεφραίν.
Μόνο ρεφραίν.
Από αντίδραση.


Οι ιστορίες που γράφουν μέσα σου είναι αυτές που τις μετράς με γνώμονα το «πόση λογική θυσίασες».
Για να αναπνεύσουν.
Για να αναπνεύσεις.


Μισή λογική.
Μισή αλήθεια.
Μισή απάτη.
Μισή συνήθεια.
Μισή.
Μισεί το άλλο μισό.
Μισώ τα μισά.
Μισά τα όρια.
Όρια τα μισά.
Τα ολόκληρα μην τα πιάνεις.
Απάτη κι αυτά.


Το ξέρεις ότι στη βάση τους όλα είναι τρομακτικά απλά, ε;
Το ξέρεις ότι κάποια στιγμή μέσα σου ξυπνάει ένας εγωισμός γιγάντιος και αποφασίζεις να τα παρατήσεις, ε;
Στο έχω πει ότι όταν αρχίζουν και βγαίνουν αυθόρμητα συμπεράσματα για ανθρώπους κάτι σημαίνει, ε;


Να προσέχεις που χρησιμοποιείς τη λέξη «ανάγκη» πιο πολύ από τη λέξη «αγάπη».
Η μόνη ανάγκη να είναι αυτή που ξεκινάει από εσένα και τελειώνει σε εσένα.
Τα υπόλοιπα να είναι διαλείμματα.
Να πιεις τον καφέ σου, να κάνεις το τσιγάρο σου, να πεις τη μαλακία σου.
Οι υπόλοιποι είναι διαλείμματα.
Στριμώχνονται στο πρόγραμμά σου και κοιτάς το ρολόι σου.


Να προσέχεις το focus.
Υπάρχουν μάτια που το ανατινάζουν.
Υπάρχουν μυαλά που το φοβούνται.
Υπάρχουν λέξεις που το μεγιστοποιούν
Και λέξεις που το ελαχιστοποιούν.


Να προσέχεις τα παραμυθάκια.
Υπάρχουν στιγμές που η κοκκινοσκουφίτσα ντύνεται λύκος και ρημάζει ό,τι βρει μπροστά της.
Και η ωραία κοιμωμένη ξυπνάει μια και καλή.
Και ξεσπάει.
Και οι νάνοι γίνονται γίγαντες.
Να τα ζεις τα παραμυθάκια.
Και να τα κάνεις πραγματικότητες.
Να τα ξυπνάς.
Είναι καλύτερο από το να τα ξυπνούν ανάγκες και παλιές πραγματικότητες.
Κι αν γίνεσαι και λίγο μαλάκας, μη σε νοιάζει.
Μέρος του παραμυθιού είναι.
Και της πραγματικότητας.
Και του focus.
Πάντα κάποιος πρέπει να σε θυμάται για κάτι…
Ανήκεις στο focus κάποιου.
Να τα ζήσεις τα παραμυθάκια.
Αν δεν αρπάξεις την ευκαιρία θα έχεις μόνο μια φαντασία που θα σε βολεύει.
Κι αν κάνεις focus σε βολέματα, «κράτα την άκρη σου».
Αν δε σπάσεις λίγο το βόλεμα, μη χτυπάς το παραμυθάκι.
Άσ’το να βουλιάξει.
Χάρτινο σε νερά.
Να τα προσέχεις τα παραμυθάκια.
Έχουν τέλος.
Και σκοπό.
Κι αν δε βρεθεί ο σκοπός έχουν μόνο τέλος.
"Στ' αλήθεια".


---------------
Το "fairytale" ανήκει στους "Μinor Project", ένα σπουδαίο - και το εννοώ- συγκρότημα τεσσάρων πιτσιρικάδων, εκεί γύρω στα 20. Κυκλοφόρησε πριν έναν μήνα το πρώτο τους album με τον τίτλο "In colors". Μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από εδώ: www.antelmamusic.com

"...Το αστέρι κι η ευχή..."

Το τέλος κάθε χρονιάς με τρομοκρατεί και με ανακουφίζει.
Το αποφάσισα.
Οι απολογισμοί δεν είναι συνειδητή διαδικασία.
Κι αυτό το αποφάσισα.
Είναι αυθόρμητη.
Σκάνε τα γεγονότα στο μυαλό.
Σκάνε οι στιγμές.


Η χρονιά που διανύεις είναι ταξίδι.
Συμφώνησα,
Διαφώνησα,
Στενοχωρήθηκα,
Χάρηκα.
Κι εσύ.
Και όλοι.


Η προσπάθεια τον Γενάρη.
Το mail της χαράς και η έναρξη των σπουδών τον Φλεβάρη.
«Η ιστορία κι η ευτυχία».
Ο αγαπημένος σου σταθμός να πεθαίνει.
Μια συναυλία.
Να ξεκινάς εκπομπή.
Να μπαίνουν άνθρωποι στη ζωή σου.
Να σου στέλνουν μήνυμα να περάσεις να πάρεις το εισιτήριό σου για τον Moby δύο ώρες πριν τη συναυλία.
Να χαμογελάς αληθινά κι ευτυχισμένα.
Να διαβάζεις.
Να φεύγουν άνθρωποι από τη ζωή.
«Άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα κύματα».
Να ανησυχείς.
Να θυμάσαι.
Να αγαπάς την ανάμνηση.
Να θυμάσαι τον εαυτό σου.
Να γνωρίζεις τον εαυτό σου.
Να συγχωρείς.
Τον εαυτό σου και τους άλλους.
Τους άλλους και τον εαυτό σου.
Να επιστρέφει το παρελθόν.
Να απορρίπτεται το παρελθόν.
Ολοκληρωτικά.
Να θες να γίνει παρόν.
Όχι το παρελθόν.
Η ζωή που παίζει.
Εσύ.
Εγώ.
Εμείς.
Ο κόσμος που θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Το ραδιόφωνο που θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Εμείς, αλλιώς.
Εμείς, έτσι.
Η ζωή που πάντα θα είναι έτσι κι αλλιώς.
Τα «Δειλινά».
Οι λέξεις που καίω.
Οι φόβοι που με καίνε.
«Όταν ο Θεός σε έφτιαξε, σε έφτιαξε για να αγαπάς»
Η «Κυριακή» του Δρογώση.
Η μέρα που θα έρθει και όλα τα τραγούδια θα πάψουν να μιλάνε για ‘σένα.
Εγώ χωρίς εμένα.
Το «Με θέλεις, χωρίς εσένα».
Εσύ...


Τρεις ημέρες πριν το τέλος του χρόνου καταφτάνει μια διαπίστωση και γελάω:
Όταν τα δευτερόλεπτα συνωμοτούν, κερδίζει η αμηχανία.
Η αμηχανία είναι άβολη, αλλά αν σε βολέψει την πάτησες.


Όλα αυτά τα είχα γράψει χθες.


Σήμερα ήρθαν να προστεθούν κι άλλα.
Αν το συναίσθημα μεταφραζόταν σε λέξεις, θα ήταν όλα λιγάκι πιο εύκολα.
Νιώθεις ότι κάτι χάνεις.
Ξέρεις ότι κάτι έχεις κερδίσει.
Αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Σήμερα ήρθε ένα τέλος.
Με συγκίνηση.
Συγκινούμαι άρα υπάρχω.
Αγαπάω άρα υπάρχω.
Ευχαριστώ άρα υπάρχω.
Το "από εδώ και πέρα" οφείλει πάντα να είναι καλύτερο.

Τελικά, όσα γεγονότα και να θυμηθείς τη χρονια του απολογισμού, καταλήγεις στον εαυτό σου και σε ανθρώπους.
Ποιοι μπήκαν, ποιοι βγήκαν, ποιοι στάθηκαν.
Ποιοί σε άγγιξαν, ποιοι σε βοήθησαν, ποιοι σε έκαναν να νιώσεις.
"Εσύ μου θύμισες πώς είναι..."

Σήμερα χάρηκα αληθινά μετά από τόσους μήνες για εκείνη τη συναυλία τον Μάρτιο.
Σήμερα ένιωσα ότι ήμασταν εκεί και προσπαθήσαμε.

Και θυμηθηκα.

Έκανα τη χρονιά μια σταλιά και την πήρα στα χέρια μου.
Την κοίταξα με την προσοχή που της έπρεπε.
Ο απολογισμός δεν γίνεται για να γραφτεί εδώ.
Γίνεται για να ξέρεις.
Να θυμάσαι και να ξέρεις.
Έχω πολλά ευχαριστώ.
Αυτό είναι το κέρδος.
Ευχαριστώ για τα ταξίδια αυτης της χρονιάς.


…Στην απόπειρα απολογισμού τα λογάκια δεν είχαν θέση.
Ο Γλ μου κι εγώ συνεννοούμαστε.
Μετά τη βροχή, παίρνουμε παγωτό στο καταχείμωνο και ακούμε το «ανθρώπων έργα».
Κι ο καθένας στο μυαλό του κάνει απολογισμό.
Εκεί γίνονται οι απολογισμοί.
Εκεί υπάρχει και το συναίσθημα.
Όχι στο μυαλό.
Μέσα σου.
Και μέσα μου.


Α, ναι!
Τραγούδια του 2011:
1.Μάθε μου να περπατάω ξανά-Θέμης Καραμουρατίδης
2. One and only-Adele.
Γιατί "you 'll never know if you never try to...".
Aδυναμία.

(Μου ήρθε ένα mail που με ρωτούσε αν υπάρχει κάπου η εκπομπή της Τρίτης που πέρασε..
Υπάρχει. Βάζω και εδώ το λινκ για όποιον: http://www.zshare.net/audio/98083562a58fdb6d/ 
Και ευχαριστώ.)

Δεν έχω σκοπό να χαρακτηρίσω μουσικά το 2011. Τα βαριέμαι αυτά.
Ξέρω μόνο ότι αγάπησα τον παλιό Πάριο. Κι ότι όσες φορές κι αν άκουσα τον Μητροπάνο να το τραγουδάει, δεν κατάλαβα ποτέ τι είναι η σούστα που πήγαινε μπροστά!


Δεν αγαπώ τους χαρακτηρισμούς.
Δεν θα ψάξω να βρω επίθετα να χαρακτηρίσω το 2011.
Γεμάτο ήταν πάντως.


…Σαν αυτό που έγραφα πέρυσι:
«...Είναι όμορφο στο τελείωμα του χρόνου να κοιτάς πίσω και να αντικρύζεις κατηφόρα...»
Κάτι σημαίνει.
Να κρατήσουμε την αστερόσκονη που είναι φτιαγμένη από τα παιδικά μας όνειρα.
Να τη σκορπίσουμε στον αέρα.
Να χρυσώσει τις μέρες μας.
Και τη ζωή μας.
Να πιστέψουμε στα παραμυθάκια.
Της ζωής μας.
Που αν τα κοιτάξεις με προσοχή θα δεις και τα θαυματάκια που σκάνε.


Υγεία και αγάπη. Κλισέ ουσιαστικά και απαραίτητα.

Καλή χρονιά!

(To αστέρι κι η ευχή-Ευανθία Ρεμπούτσικα)

"Life in Mono..."

Στο βάθος τους φοβάμαι τους κύκλους.
Τις ιστορίες που επιστρέφουν ξανά και ξανά.
Που είναι σαν υπάρξεις ξεχωριστές.
Αυτόνομες.
Με σώμα αόρατο και πνοή δική τους,
Που θέλουν κάθε φορά να αρπάξουν κάτι.
Που θυμούνται πάντα το δρόμο να επιστρέψουν.
Μεγαλώνουν, αλλά δεν ωριμάζουν.
Κι αν χάθηκες, θα σε βρουν.
Είναι πεισμωμένες αυτές οι ιστορίες.
Θέλουν να πάρουν ό,τι έχουν στο μυαλό τους.
Θέλουν πάντα μια θέση στη ζωή σου.
Όποτε το απαιτήσουν πρέπει να υπάρχει χώρος.
Κι αν δεν υπάρχει χώρος θα δημιουργήσουν.
«Κι έσφαξες τη μια ομορφιά για να πιει το αίμα η άλλη»


Στο βάθος τους φοβάμαι τους κύκλους.
Με αφορούν.
Ακόμα κι αν πιστεύω ότι είμαι έξω από αυτούς.
Ακόμα κι αν πιστεύω ότι κάποιες ιστορίες δεν τις ξύνω.
Τις βλέπω απλώς να κυλούν και δεν είμαι μέσα τους.
Ακόμα κι αν σε βλέπω να κλαις.
Εγώ φοβάμαι.
Φοβάμαι που κλαις.
Φοβάμαι που δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Που δεν σου λέω τίποτα.
Κι ας σε αφορά ό,τι έχω να σου πω.
Σχεδόν σε θαυμάζω που ξεγυμνώνεις τον εαυτό σου.
Μου λες ότι το ξεγύμνωμα με αφορά.
Στο βάθος φοβάμαι τους κύκλους που με αφορούν.


Στο βάθος κάνω σαν να μην υπάρχεις.
Στο βάθος συνυπάρχεις.
Μαζί με άλλους ανθρώπους.
Μαζί με άλλες μνήμες.
Οι άνθρωποι γίνονται μνήμες.
Απ’τη μία το «Έτσι σκληρα» του Πασχαλίδη.
Δυο-τρεις νότες και κατ’ευθείαν μνήμες παλιές.
Έχουν μνήμη τα τραγούδια.
Απ’την άλλη το «Οne and only».
Το φωνάζω σε κάτι αφτιά.
Πεισμωμένα.
Αμυνόμενα.
Κλειστά.
Απ’την άλλη το «Στα είπα όλα».
Μου το φωνάζουν κάτι χείλια.
Και τα δικά μου αφτιά κλειστά.


…
…
…


Έχεις καταλάβει ότι οι άνθρωποι είμαστε παράδοξοι, ε;
Έχεις καταλάβει ότι τα παραπάνω τραγούδια κάποια στιγμή θα αλλάξουν ρόλους, ε;
Έχεις καταλάβει ότι παίζουμε τις μουσικές καρέκλες και κάποια στιγμή θα μείνεις όρθιος, ε;
Και θα βγεις από το παιχνίδι.
Και μπορεί να τραγουδάς εσύ το «Έτσι σκληρά».
Εγώ το «Στα είπα όλα».
Άλλος το «Οne and only».


Η διεκδίκηση κρύβει μια εκδίκηση.
Για κάποιον.
Διεκδικεί κάποιος, εκδικείται κάποιος άλλος, σε διεκδικεί άλλος, εκδικείσαι άλλον.
Τους φοβάμαι τους κύκλους που τρέχουν.
Τα φοβάμαι τα μπαλώματα.
Το φοβάμαι το «άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, γι’αλλού γι’αλλού ξεκίνησα».
Τα φοβάμαι αυτά τα «αλλού».
Τα μη εξηγημένα.
Τα παρανοημένα.
Τα αλλοιωμένα.

Δεν φοβάμαι εσένα.
Φοβάμαι εμένα σε σχέση με ‘σένα.

Δεν φοβάμαι εμένα.
Φοβάμαι την τροπή και τον τρόπο.

Δεύτερη ζωή δεν έχει.
Μάλλον γι’αυτό δημιουργήθηκαν οι «δεύτερες ευκαιρίες».
Και οι τρίτες.
Και οι τέταρτες.

Καμιά φορά δεν με αφορά τίποτα.
Καμιά φορά με αφορούν όλα.
Καμιά φορά η ισορροπία είναι παιχνίδι πάνω σε λεπτό, τεντωμένο σκοινί.
Καμιά φορά το σκοινί αντανακλά το πάχος της ισορροπίας.
Καμιά φορά βουτάω στο κενό.
Σε ψάχνω στα κενά των λέξεων.
Σε βρίσκω σε λέξεις που δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα.
Καμιά φορά δείχνεις μάταιος.
Καμιά φορά θέλω να «πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι».
«Και ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε».
Να ξυπνήσουμε.
Χωρίς περιορισμούς.
Χωρίς να μας αφορούν οι περιορισμοί.
Ούτως ή άλλως κανέναν έξω από εμάς δεν αφορούν.

Μια μέρα θα καταλάβεις ότι οι λέξεις δε νοηματοδότησαν ποτέ τίποτα.
Όταν τα παράλληλα σύμπαντα γίνουν ένα θα ‘χεις να διαλέξεις μόνο ανάμεσα σε ένα
«ναι» και ένα «όχι».
Που και τότε οι λέξεις δεν θα ‘χουν ισχύ.
Μόνο τα βήματα.
Μια μέρα θα καταλάβεις ότι το «έλα» δε σημαίνει «μείνε».
Σημαίνει «δοκίμασε».
Μια μέρα θα αποδεχτείς ότι η έμπνευση δεν είναι οι άνθρωποι, παρά μόνο οι σκιές τους.

Η μεγαλύτερη ανασφάλειά σου καλύπτεται όταν βρίσκεις ασφαλή χέρια.
Κι όταν τα ασφαλή αυτά χέρια δεν τα θέλεις όσο σε θέλουν.
Η μεγαλύτερη επιβεβαίωση έρχεται από τους ανθρώπους που κάποτε σου δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ανασφάλεια και την άφησαν ακάλυπτη.
Ο έρωτας είναι ανασφαλής.
Συμβαίνει να μας ερωτεύονται όσοι δεν ερωτευόμαστε.
Συμβαίνει να ερωτευόμαστε όσους δε μας ερωτεύονται.
Καμιά φορά ταυτόχρονα.
Ένας ηλίθιος κύκλος.
Το νιώθεις ότι είμαστε παράδοξοι, ε;

Τα τραγούδια είναι έρωτες.
Αναμνήσεις ερώτων.
Έρωτας του εαυτού σου.
Τα χέρια σου πάνω στο μυαλό σου.
Το μυαλό σου μακριά από τα χέρια σου.
Οι λέξεις σου διά στόματος άλλων.
Ο έρωτας είναι μοναχικός και δυαδικός συνάμα.
Ο έρωτας είναι αντανάκλαση του εαυτού σου στις ακραίες του εκδοχές.
Ο έρωτας δεν έχει μέσο, μόνο άκρα.
Κάποιος ξεγυμνώνεται.
Κάποιος επιβεβαιώνεται.
Κάποιος ματαιώνεται.
Μπορεί και ταυτόχρονα.
Όλοι τους όμως φοβούνται κάτι.
Κύκλος.
Κι όλοι οι κύκλοι είναι μέρος άλλων κύκλων.
Κι όλοι οι κύκλοι σε αφορούν.


(Επιστροφή στον αέρα και τα τραγούδια!
Κάθε Τρίτη βράδυ, 22:00-24:00, μπορούμε να τα λέμε και από τον αέρα του: www.street-radio.gr
Κι ίσως μάθουμε ποιος φταίει….!)

Life in Mono

The stranger sang a theme
From someone else’s dream
The leaves began to fall
And no one spoke at all
But I can’t seem to recall
When you came along
Ingenue

Ingenue
I just don’t know what to do
The tree-lined avenue
Begins to fade from view
Drowning past regrets
In tea and cigarettes
But I can’t seem to forget
When you came along
Ingenue

Ingenue
I just don’t know what to do

Ingenue
I just don’t know what to do

Ingenue
I just don’t know what to do

Ingenue
I just don’t know what to do

Ingenue

MONO

"Vincero, Perdero...."

Ούτε ένα, ούτε δύο…25.
25 χρόνια.
Και τώρα που το γράφω μου φαίνονται πολλά.
Και τώρα που το ξανακοιτάω, μου φαίνονται λίγα.
Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, αποφασίζω να μην κοιτάω αριθμούς.

Τα γενέθλια με οδηγούν αυθόρμητα σε απολογισμό.
Θα τον αποφύγω.
Όχι πως δεν έχω να σκεφτώ…
Άφθονα.
Όμορφα.
Αλλά λέω να το αποφύγω.

Όχι πως δε σκέφτομαι.
Αλλά λέω να το ζήσω.
Χωμένη στα βιβλία.
Δεν έχω ξανακάνει γενέθλια με τόσο διάβασμα.
Αλλά, νομίζω, το ζω με χαρά.
...Κουδούνι.
Ανοίγεις την πόρτα.
Μια τούρτα, το τραγουδάκι, κεράκια και αγαπημένοι άνθρωποι.
Έκπληξη!
Άνθρωποι της ζωής σου.
Οι διαδρομές κοινές.
Με λοξοδρομήσεις.
Αλλά κοινές.
Με αγάπη.
Πολλή αγάπη.

Οι σκέψεις τρέχουν.
Μικρόκοσμος το μυαλό.
Σκέψεις σαν τους ανθρώπους.
Τρέχουν.
Τρέχουμε.
Κάτι να προλάβουμε.
Κάτι θα προλάβουμε.
Μακάρι.
Λέω να τις παγώσω τις πολλές σκέψεις για σήμερα.
Ένα pause τον χρόνο μας ανήκει δικαιωματικά.

Τα γενέθλια είναι εαυτός.
Παρατήρηση εαυτού.
Και των αντανακλάσεών του.
Των ανθρώπων, δηλαδή.
Των ανθρώπων που είναι στη ζωή σου.
Όπως τους ορίζει ο καθένας.
Κάποιοι κοντά.
Κάποιοι μακριά.
Κάποιοι κάπου.
(Οι πουθενά δε μας αφορούν.)

Και γενέθλια είναι όσα σε αφορούν.
Και όσοι σε αφορούν.
Κι ας μην κάτσουμε να ψάξουμε πώς και γιατί.
Κάτι ευχές από εδώ.
Κάτι ευχές από εκεί.
Κάτι χαμόγελα.
Κάτι αγκαλιές.
Κάτι επιδιώξεις.
Κάτι στόχοι.
Κάτι όνειρα.
Κάτι σιωπές.
Κάτι φωνές.


Οι άνθρωποι που κάνουν το σκοτάδι σου μέρα είναι οι ίδιοι που κάνουν τη μέρα σου σκοτάδι.
To «στη Σταδίου» είναι δικό σου.
Έχει το όνομά σου επάνω.
Γιατί κάνεις το αντίθετο.
Απίστευτη συνέπεια στο σκοτάδι.
Κουραστικά συνεπής.
Όταν οι άνθρωποι γίνονται συμπεράσματα, να το φοβάσαι.
Όταν νιώθεις ότι δεν σου απομένει τίποτα να κάνεις, να το φοβάσαι.
Τα χέρια δένονται.
Μα όταν δένεται το μυαλό είναι χειρότερο.
Το στόμα δεμένο από καιρό.
Το "Απόψε" του Ιωαννίδη είναι στα αφτιά μου από την ώρα που ξύπνησα.
Τελευταίο, επιτακτικό, με κούραση: "Να 'ρθεις".
Να ΄σπρώξω για λίγο τα συμπεράσματα που έχουν κάτσει στο κεφάλι μου τις τελευταίες ημέρες.
Να τους κλείσω το στόμα.
Να τους κλείσω τη φωνή.
Για λίγο ακόμα.
"Να 'ρθεις".

«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Έτσι, γήινα.
Το σύμπαν λέει ότι έτσι πάει, κυκλικά.
Και το εμπιστεύομαι το σύμπαν.
Και τον χρόνο.
Έχει τον τρόπο του.
«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Θα ζήσω τη ζωή μου.
Και τον δρόμο μου.
Και το «τώρα».
Το αύριο για αύριο.
Ας περιμένει.
Το θέμα είναι να μην περιμένουμε εμείς.
Ας περιμένει εκείνο.
Κι εμείς μόνο από τον εαυτό μας.

Τα γενέθλια είναι ένας κύκλος.
Στο κέντρο εμείς.
Τριγύρω άνθρωποι.
Και 25 φωτάκια.
Θα μπορούσα να έχω 25 ευχές…
Λέω να έχω δύο.
Η μία bonus!

Τα γενέθλια είναι αγάπη.
Και αγκαλιές.
Και χαμόγελα.
Φέτος είναι μόνο εαυτός.
Δεν έχεις μνήμες.
Δεν θέλει μνήμες.
Εκτός κι αν σκεφτώ 25 διαφορετικούς εαυτούς μου!

To τραγούδι τα λέει καλύτερα.
«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Παιχνίδι η ζωή.
Παιχνίδι κι ο χρόνος.
Παιχνίδι κι εμείς, εγκιβωτισμένο.
«Θα κερδίσω».
Οι συμμαχίες με τον χρόνο μετράνε…

Ας είναι χρόνια καλά...
Let it be...!


Vincero, Perdero

Nei sogni che facevo da bambino
vivevo la mia vita come un re,
avevo giorni pieni di sole,
non c'era mai dolore.

Vincero, perdero
la mia vita vivro
io da solo dovro caminare.
Vincero, perdero
la mia strada faro,
giochero la partita della vita.

Ho avuto brevi attimi di gioia,
momenti interminabili di noia,
ho avuto giorni pieni di sole,
io so cos'e il dolore...

Vincero, perdero
la mia vita vivro,
io da solo sapro continuare.
Vincero, perdero
la mia strada ora so,
ma da solo giochero la partita della mia vita.

Un re, io certo non saro,
eppure io vivro...

Vincero, perdero
luci ed ombre io avro
ma da solo dovro continuare.
Vincero, perdero
la mia vita sara
come un viaggio lontano da fare.

Vincero, perdero
la mia vito vivro,
io da solo dovro caminare.
Vincero, perdero
la mia strada ora so...
Vincero, perdero
la partita giochero...
Vincero, perdero
ma da solo...

Mario Frangoulis-Meyra