Στο βάθος τους φοβάμαι τους κύκλους.
Τις ιστορίες που επιστρέφουν ξανά και ξανά.
Που είναι σαν υπάρξεις ξεχωριστές.
Αυτόνομες.
Με σώμα αόρατο και πνοή δική τους,
Που θέλουν κάθε φορά να αρπάξουν κάτι.
Που θυμούνται πάντα το δρόμο να επιστρέψουν.
Μεγαλώνουν, αλλά δεν ωριμάζουν.
Κι αν χάθηκες, θα σε βρουν.
Είναι πεισμωμένες αυτές οι ιστορίες.
Θέλουν να πάρουν ό,τι έχουν στο μυαλό τους.
Θέλουν πάντα μια θέση στη ζωή σου.
Όποτε το απαιτήσουν πρέπει να υπάρχει χώρος.
Κι αν δεν υπάρχει χώρος θα δημιουργήσουν.
«Κι έσφαξες τη μια ομορφιά για να πιει το αίμα η άλλη»
Στο βάθος τους φοβάμαι τους κύκλους.
Με αφορούν.
Ακόμα κι αν πιστεύω ότι είμαι έξω από αυτούς.
Ακόμα κι αν πιστεύω ότι κάποιες ιστορίες δεν τις ξύνω.
Τις βλέπω απλώς να κυλούν και δεν είμαι μέσα τους.
Ακόμα κι αν σε βλέπω να κλαις.
Εγώ φοβάμαι.
Φοβάμαι που κλαις.
Φοβάμαι που δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Που δεν σου λέω τίποτα.
Κι ας σε αφορά ό,τι έχω να σου πω.
Σχεδόν σε θαυμάζω που ξεγυμνώνεις τον εαυτό σου.
Μου λες ότι το ξεγύμνωμα με αφορά.
Στο βάθος φοβάμαι τους κύκλους που με αφορούν.
Στο βάθος κάνω σαν να μην υπάρχεις.
Στο βάθος συνυπάρχεις.
Μαζί με άλλους ανθρώπους.
Μαζί με άλλες μνήμες.
Οι άνθρωποι γίνονται μνήμες.
Απ’τη μία το «Έτσι σκληρα» του Πασχαλίδη.
Δυο-τρεις νότες και κατ’ευθείαν μνήμες παλιές.
Έχουν μνήμη τα τραγούδια.
Απ’την άλλη το «Οne and only».
Το φωνάζω σε κάτι αφτιά.
Πεισμωμένα.
Αμυνόμενα.
Κλειστά.
Απ’την άλλη το «Στα είπα όλα».
Μου το φωνάζουν κάτι χείλια.
Και τα δικά μου αφτιά κλειστά.
…
…
…
Έχεις καταλάβει ότι οι άνθρωποι είμαστε παράδοξοι, ε;
Έχεις καταλάβει ότι τα παραπάνω τραγούδια κάποια στιγμή θα αλλάξουν ρόλους, ε;
Έχεις καταλάβει ότι παίζουμε τις μουσικές καρέκλες και κάποια στιγμή θα μείνεις όρθιος, ε;
Και θα βγεις από το παιχνίδι.
Και μπορεί να τραγουδάς εσύ το «Έτσι σκληρά».
Εγώ το «Στα είπα όλα».
Άλλος το «Οne and only».
Η διεκδίκηση κρύβει μια εκδίκηση.
Για κάποιον.
Διεκδικεί κάποιος, εκδικείται κάποιος άλλος, σε διεκδικεί άλλος, εκδικείσαι άλλον.
Τους φοβάμαι τους κύκλους που τρέχουν.
Τα φοβάμαι τα μπαλώματα.
Το φοβάμαι το «άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, γι’αλλού γι’αλλού ξεκίνησα».
Τα φοβάμαι αυτά τα «αλλού».
Τα μη εξηγημένα.
Τα παρανοημένα.
Τα αλλοιωμένα.
Δεν φοβάμαι εσένα.
Φοβάμαι εμένα σε σχέση με ‘σένα.
Δεν φοβάμαι εμένα.
Φοβάμαι την τροπή και τον τρόπο.
Δεύτερη ζωή δεν έχει.
Μάλλον γι’αυτό δημιουργήθηκαν οι «δεύτερες ευκαιρίες».
Και οι τρίτες.
Και οι τέταρτες.
Καμιά φορά δεν με αφορά τίποτα.
Καμιά φορά με αφορούν όλα.
Καμιά φορά η ισορροπία είναι παιχνίδι πάνω σε λεπτό, τεντωμένο σκοινί.
Καμιά φορά το σκοινί αντανακλά το πάχος της ισορροπίας.
Καμιά φορά βουτάω στο κενό.
Σε ψάχνω στα κενά των λέξεων.
Σε βρίσκω σε λέξεις που δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα.
Καμιά φορά δείχνεις μάταιος.
Καμιά φορά θέλω να «πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι».
«Και ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε».
Να ξυπνήσουμε.
Χωρίς περιορισμούς.
Χωρίς να μας αφορούν οι περιορισμοί.
Ούτως ή άλλως κανέναν έξω από εμάς δεν αφορούν.
Μια μέρα θα καταλάβεις ότι οι λέξεις δε νοηματοδότησαν ποτέ τίποτα.
Όταν τα παράλληλα σύμπαντα γίνουν ένα θα ‘χεις να διαλέξεις μόνο ανάμεσα σε ένα
«ναι» και ένα «όχι».
Που και τότε οι λέξεις δεν θα ‘χουν ισχύ.
Μόνο τα βήματα.
Μια μέρα θα καταλάβεις ότι το «έλα» δε σημαίνει «μείνε».
Σημαίνει «δοκίμασε».
Μια μέρα θα αποδεχτείς ότι η έμπνευση δεν είναι οι άνθρωποι, παρά μόνο οι σκιές τους.
Η μεγαλύτερη ανασφάλειά σου καλύπτεται όταν βρίσκεις ασφαλή χέρια.
Κι όταν τα ασφαλή αυτά χέρια δεν τα θέλεις όσο σε θέλουν.
Η μεγαλύτερη επιβεβαίωση έρχεται από τους ανθρώπους που κάποτε σου δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ανασφάλεια και την άφησαν ακάλυπτη.
Ο έρωτας είναι ανασφαλής.
Συμβαίνει να μας ερωτεύονται όσοι δεν ερωτευόμαστε.
Συμβαίνει να ερωτευόμαστε όσους δε μας ερωτεύονται.
Καμιά φορά ταυτόχρονα.
Ένας ηλίθιος κύκλος.
Το νιώθεις ότι είμαστε παράδοξοι, ε;
Τα τραγούδια είναι έρωτες.
Αναμνήσεις ερώτων.
Έρωτας του εαυτού σου.
Τα χέρια σου πάνω στο μυαλό σου.
Το μυαλό σου μακριά από τα χέρια σου.
Οι λέξεις σου διά στόματος άλλων.
Ο έρωτας είναι μοναχικός και δυαδικός συνάμα.
Ο έρωτας είναι αντανάκλαση του εαυτού σου στις ακραίες του εκδοχές.
Ο έρωτας δεν έχει μέσο, μόνο άκρα.
Κάποιος ξεγυμνώνεται.
Κάποιος επιβεβαιώνεται.
Κάποιος ματαιώνεται.
Μπορεί και ταυτόχρονα.
Όλοι τους όμως φοβούνται κάτι.
Κύκλος.
Κι όλοι οι κύκλοι είναι μέρος άλλων κύκλων.
Κι όλοι οι κύκλοι σε αφορούν.
(Επιστροφή στον αέρα και τα τραγούδια!
Κάθε Τρίτη βράδυ, 22:00-24:00, μπορούμε να τα λέμε και από τον αέρα του: www.street-radio.gr
Κι ίσως μάθουμε ποιος φταίει….!)
Life in Mono
The stranger sang a theme
From someone else’s dream
The leaves began to fall
And no one spoke at all
But I can’t seem to recall
When you came along
Ingenue
Ingenue
I just don’t know what to do
The tree-lined avenue
Begins to fade from view
Drowning past regrets
In tea and cigarettes
But I can’t seem to forget
When you came along
Ingenue
Ingenue
I just don’t know what to do
Ingenue
I just don’t know what to do
Ingenue
I just don’t know what to do
Ingenue
I just don’t know what to do
Ingenue
MONO
Τις ιστορίες που επιστρέφουν ξανά και ξανά.
Που είναι σαν υπάρξεις ξεχωριστές.
Αυτόνομες.
Με σώμα αόρατο και πνοή δική τους,
Που θέλουν κάθε φορά να αρπάξουν κάτι.
Που θυμούνται πάντα το δρόμο να επιστρέψουν.
Μεγαλώνουν, αλλά δεν ωριμάζουν.
Κι αν χάθηκες, θα σε βρουν.
Είναι πεισμωμένες αυτές οι ιστορίες.
Θέλουν να πάρουν ό,τι έχουν στο μυαλό τους.
Θέλουν πάντα μια θέση στη ζωή σου.
Όποτε το απαιτήσουν πρέπει να υπάρχει χώρος.
Κι αν δεν υπάρχει χώρος θα δημιουργήσουν.
«Κι έσφαξες τη μια ομορφιά για να πιει το αίμα η άλλη»
Στο βάθος τους φοβάμαι τους κύκλους.
Με αφορούν.
Ακόμα κι αν πιστεύω ότι είμαι έξω από αυτούς.
Ακόμα κι αν πιστεύω ότι κάποιες ιστορίες δεν τις ξύνω.
Τις βλέπω απλώς να κυλούν και δεν είμαι μέσα τους.
Ακόμα κι αν σε βλέπω να κλαις.
Εγώ φοβάμαι.
Φοβάμαι που κλαις.
Φοβάμαι που δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Που δεν σου λέω τίποτα.
Κι ας σε αφορά ό,τι έχω να σου πω.
Σχεδόν σε θαυμάζω που ξεγυμνώνεις τον εαυτό σου.
Μου λες ότι το ξεγύμνωμα με αφορά.
Στο βάθος φοβάμαι τους κύκλους που με αφορούν.
Στο βάθος κάνω σαν να μην υπάρχεις.
Στο βάθος συνυπάρχεις.
Μαζί με άλλους ανθρώπους.
Μαζί με άλλες μνήμες.
Οι άνθρωποι γίνονται μνήμες.
Απ’τη μία το «Έτσι σκληρα» του Πασχαλίδη.
Δυο-τρεις νότες και κατ’ευθείαν μνήμες παλιές.
Έχουν μνήμη τα τραγούδια.
Απ’την άλλη το «Οne and only».
Το φωνάζω σε κάτι αφτιά.
Πεισμωμένα.
Αμυνόμενα.
Κλειστά.
Απ’την άλλη το «Στα είπα όλα».
Μου το φωνάζουν κάτι χείλια.
Και τα δικά μου αφτιά κλειστά.
…
…
…
Έχεις καταλάβει ότι οι άνθρωποι είμαστε παράδοξοι, ε;
Έχεις καταλάβει ότι τα παραπάνω τραγούδια κάποια στιγμή θα αλλάξουν ρόλους, ε;
Έχεις καταλάβει ότι παίζουμε τις μουσικές καρέκλες και κάποια στιγμή θα μείνεις όρθιος, ε;
Και θα βγεις από το παιχνίδι.
Και μπορεί να τραγουδάς εσύ το «Έτσι σκληρά».
Εγώ το «Στα είπα όλα».
Άλλος το «Οne and only».
Η διεκδίκηση κρύβει μια εκδίκηση.
Για κάποιον.
Διεκδικεί κάποιος, εκδικείται κάποιος άλλος, σε διεκδικεί άλλος, εκδικείσαι άλλον.
Τους φοβάμαι τους κύκλους που τρέχουν.
Τα φοβάμαι τα μπαλώματα.
Το φοβάμαι το «άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, γι’αλλού γι’αλλού ξεκίνησα».
Τα φοβάμαι αυτά τα «αλλού».
Τα μη εξηγημένα.
Τα παρανοημένα.
Τα αλλοιωμένα.
Δεν φοβάμαι εσένα.
Φοβάμαι εμένα σε σχέση με ‘σένα.
Δεν φοβάμαι εμένα.
Φοβάμαι την τροπή και τον τρόπο.
Δεύτερη ζωή δεν έχει.
Μάλλον γι’αυτό δημιουργήθηκαν οι «δεύτερες ευκαιρίες».
Και οι τρίτες.
Και οι τέταρτες.
Καμιά φορά δεν με αφορά τίποτα.
Καμιά φορά με αφορούν όλα.
Καμιά φορά η ισορροπία είναι παιχνίδι πάνω σε λεπτό, τεντωμένο σκοινί.
Καμιά φορά το σκοινί αντανακλά το πάχος της ισορροπίας.
Καμιά φορά βουτάω στο κενό.
Σε ψάχνω στα κενά των λέξεων.
Σε βρίσκω σε λέξεις που δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα.
Καμιά φορά δείχνεις μάταιος.
Καμιά φορά θέλω να «πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι».
«Και ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε».
Να ξυπνήσουμε.
Χωρίς περιορισμούς.
Χωρίς να μας αφορούν οι περιορισμοί.
Ούτως ή άλλως κανέναν έξω από εμάς δεν αφορούν.
Μια μέρα θα καταλάβεις ότι οι λέξεις δε νοηματοδότησαν ποτέ τίποτα.
Όταν τα παράλληλα σύμπαντα γίνουν ένα θα ‘χεις να διαλέξεις μόνο ανάμεσα σε ένα
«ναι» και ένα «όχι».
Που και τότε οι λέξεις δεν θα ‘χουν ισχύ.
Μόνο τα βήματα.
Μια μέρα θα καταλάβεις ότι το «έλα» δε σημαίνει «μείνε».
Σημαίνει «δοκίμασε».
Μια μέρα θα αποδεχτείς ότι η έμπνευση δεν είναι οι άνθρωποι, παρά μόνο οι σκιές τους.
Η μεγαλύτερη ανασφάλειά σου καλύπτεται όταν βρίσκεις ασφαλή χέρια.
Κι όταν τα ασφαλή αυτά χέρια δεν τα θέλεις όσο σε θέλουν.
Η μεγαλύτερη επιβεβαίωση έρχεται από τους ανθρώπους που κάποτε σου δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ανασφάλεια και την άφησαν ακάλυπτη.
Ο έρωτας είναι ανασφαλής.
Συμβαίνει να μας ερωτεύονται όσοι δεν ερωτευόμαστε.
Συμβαίνει να ερωτευόμαστε όσους δε μας ερωτεύονται.
Καμιά φορά ταυτόχρονα.
Ένας ηλίθιος κύκλος.
Το νιώθεις ότι είμαστε παράδοξοι, ε;
Τα τραγούδια είναι έρωτες.
Αναμνήσεις ερώτων.
Έρωτας του εαυτού σου.
Τα χέρια σου πάνω στο μυαλό σου.
Το μυαλό σου μακριά από τα χέρια σου.
Οι λέξεις σου διά στόματος άλλων.
Ο έρωτας είναι μοναχικός και δυαδικός συνάμα.
Ο έρωτας είναι αντανάκλαση του εαυτού σου στις ακραίες του εκδοχές.
Ο έρωτας δεν έχει μέσο, μόνο άκρα.
Κάποιος ξεγυμνώνεται.
Κάποιος επιβεβαιώνεται.
Κάποιος ματαιώνεται.
Μπορεί και ταυτόχρονα.
Όλοι τους όμως φοβούνται κάτι.
Κύκλος.
Κι όλοι οι κύκλοι είναι μέρος άλλων κύκλων.
Κι όλοι οι κύκλοι σε αφορούν.
(Επιστροφή στον αέρα και τα τραγούδια!
Κάθε Τρίτη βράδυ, 22:00-24:00, μπορούμε να τα λέμε και από τον αέρα του: www.street-radio.gr
Κι ίσως μάθουμε ποιος φταίει….!)
Life in Mono
The stranger sang a theme
From someone else’s dream
The leaves began to fall
And no one spoke at all
But I can’t seem to recall
When you came along
Ingenue
Ingenue
I just don’t know what to do
The tree-lined avenue
Begins to fade from view
Drowning past regrets
In tea and cigarettes
But I can’t seem to forget
When you came along
Ingenue
Ingenue
I just don’t know what to do
Ingenue
I just don’t know what to do
Ingenue
I just don’t know what to do
Ingenue
I just don’t know what to do
Ingenue
MONO
