Ούτε ένα, ούτε δύο…25.
25 χρόνια.
Και τώρα που το γράφω μου φαίνονται πολλά.
Και τώρα που το ξανακοιτάω, μου φαίνονται λίγα.
Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, αποφασίζω να μην κοιτάω αριθμούς.
Τα γενέθλια με οδηγούν αυθόρμητα σε απολογισμό.
Θα τον αποφύγω.
Όχι πως δεν έχω να σκεφτώ…
Άφθονα.
Όμορφα.
Αλλά λέω να το αποφύγω.
Όχι πως δε σκέφτομαι.
Αλλά λέω να το ζήσω.
Χωμένη στα βιβλία.
Δεν έχω ξανακάνει γενέθλια με τόσο διάβασμα.
Αλλά, νομίζω, το ζω με χαρά.
...Κουδούνι.
Ανοίγεις την πόρτα.
Μια τούρτα, το τραγουδάκι, κεράκια και αγαπημένοι άνθρωποι.
Έκπληξη!
Άνθρωποι της ζωής σου.
Οι διαδρομές κοινές.
Με λοξοδρομήσεις.
Αλλά κοινές.
Με αγάπη.
Πολλή αγάπη.
Οι σκέψεις τρέχουν.
Μικρόκοσμος το μυαλό.
Σκέψεις σαν τους ανθρώπους.
Τρέχουν.
Τρέχουμε.
Κάτι να προλάβουμε.
Κάτι θα προλάβουμε.
Μακάρι.
Λέω να τις παγώσω τις πολλές σκέψεις για σήμερα.
Ένα pause τον χρόνο μας ανήκει δικαιωματικά.
Τα γενέθλια είναι εαυτός.
Παρατήρηση εαυτού.
Και των αντανακλάσεών του.
Των ανθρώπων, δηλαδή.
Των ανθρώπων που είναι στη ζωή σου.
Όπως τους ορίζει ο καθένας.
Κάποιοι κοντά.
Κάποιοι μακριά.
Κάποιοι κάπου.
(Οι πουθενά δε μας αφορούν.)
Και γενέθλια είναι όσα σε αφορούν.
Και όσοι σε αφορούν.
Κι ας μην κάτσουμε να ψάξουμε πώς και γιατί.
Κάτι ευχές από εδώ.
Κάτι ευχές από εκεί.
Κάτι χαμόγελα.
Κάτι αγκαλιές.
Κάτι επιδιώξεις.
Κάτι στόχοι.
Κάτι όνειρα.
Κάτι σιωπές.
Κάτι φωνές.
Οι άνθρωποι που κάνουν το σκοτάδι σου μέρα είναι οι ίδιοι που κάνουν τη μέρα σου σκοτάδι.
To «στη Σταδίου» είναι δικό σου.
Έχει το όνομά σου επάνω.
Γιατί κάνεις το αντίθετο.
Απίστευτη συνέπεια στο σκοτάδι.
Κουραστικά συνεπής.
Όταν οι άνθρωποι γίνονται συμπεράσματα, να το φοβάσαι.
Όταν νιώθεις ότι δεν σου απομένει τίποτα να κάνεις, να το φοβάσαι.
Τα χέρια δένονται.
Μα όταν δένεται το μυαλό είναι χειρότερο.
Το στόμα δεμένο από καιρό.
Το "Απόψε" του Ιωαννίδη είναι στα αφτιά μου από την ώρα που ξύπνησα.
Τελευταίο, επιτακτικό, με κούραση: "Να 'ρθεις".
Να ΄σπρώξω για λίγο τα συμπεράσματα που έχουν κάτσει στο κεφάλι μου τις τελευταίες ημέρες.
Να τους κλείσω το στόμα.
Να τους κλείσω τη φωνή.
Για λίγο ακόμα.
"Να 'ρθεις".
«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Έτσι, γήινα.
Το σύμπαν λέει ότι έτσι πάει, κυκλικά.
Και το εμπιστεύομαι το σύμπαν.
Και τον χρόνο.
Έχει τον τρόπο του.
«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Θα ζήσω τη ζωή μου.
Και τον δρόμο μου.
Και το «τώρα».
Το αύριο για αύριο.
Ας περιμένει.
Το θέμα είναι να μην περιμένουμε εμείς.
Ας περιμένει εκείνο.
Κι εμείς μόνο από τον εαυτό μας.
Τα γενέθλια είναι ένας κύκλος.
Στο κέντρο εμείς.
Τριγύρω άνθρωποι.
Και 25 φωτάκια.
Θα μπορούσα να έχω 25 ευχές…
Λέω να έχω δύο.
Η μία bonus!
Τα γενέθλια είναι αγάπη.
Και αγκαλιές.
Και χαμόγελα.
Φέτος είναι μόνο εαυτός.
Δεν έχεις μνήμες.
Δεν θέλει μνήμες.
Εκτός κι αν σκεφτώ 25 διαφορετικούς εαυτούς μου!
To τραγούδι τα λέει καλύτερα.
«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Παιχνίδι η ζωή.
Παιχνίδι κι ο χρόνος.
Παιχνίδι κι εμείς, εγκιβωτισμένο.
«Θα κερδίσω».
Οι συμμαχίες με τον χρόνο μετράνε…
Ας είναι χρόνια καλά...
Let it be...!
Vincero, Perdero
Nei sogni che facevo da bambino
vivevo la mia vita come un re,
avevo giorni pieni di sole,
non c'era mai dolore.
Vincero, perdero
la mia vita vivro
io da solo dovro caminare.
Vincero, perdero
la mia strada faro,
giochero la partita della vita.
Ho avuto brevi attimi di gioia,
momenti interminabili di noia,
ho avuto giorni pieni di sole,
io so cos'e il dolore...
Vincero, perdero
la mia vita vivro,
io da solo sapro continuare.
Vincero, perdero
la mia strada ora so,
ma da solo giochero la partita della mia vita.
Un re, io certo non saro,
eppure io vivro...
Vincero, perdero
luci ed ombre io avro
ma da solo dovro continuare.
Vincero, perdero
la mia vita sara
come un viaggio lontano da fare.
Vincero, perdero
la mia vito vivro,
io da solo dovro caminare.
Vincero, perdero
la mia strada ora so...
Vincero, perdero
la partita giochero...
Vincero, perdero
ma da solo...
Mario Frangoulis-Meyra
25 χρόνια.
Και τώρα που το γράφω μου φαίνονται πολλά.
Και τώρα που το ξανακοιτάω, μου φαίνονται λίγα.
Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, αποφασίζω να μην κοιτάω αριθμούς.
Τα γενέθλια με οδηγούν αυθόρμητα σε απολογισμό.
Θα τον αποφύγω.
Όχι πως δεν έχω να σκεφτώ…
Άφθονα.
Όμορφα.
Αλλά λέω να το αποφύγω.
Όχι πως δε σκέφτομαι.
Αλλά λέω να το ζήσω.
Χωμένη στα βιβλία.
Δεν έχω ξανακάνει γενέθλια με τόσο διάβασμα.
Αλλά, νομίζω, το ζω με χαρά.
...Κουδούνι.
Ανοίγεις την πόρτα.
Μια τούρτα, το τραγουδάκι, κεράκια και αγαπημένοι άνθρωποι.
Έκπληξη!
Άνθρωποι της ζωής σου.
Οι διαδρομές κοινές.
Με λοξοδρομήσεις.
Αλλά κοινές.
Με αγάπη.
Πολλή αγάπη.
Οι σκέψεις τρέχουν.
Μικρόκοσμος το μυαλό.
Σκέψεις σαν τους ανθρώπους.
Τρέχουν.
Τρέχουμε.
Κάτι να προλάβουμε.
Κάτι θα προλάβουμε.
Μακάρι.
Λέω να τις παγώσω τις πολλές σκέψεις για σήμερα.
Ένα pause τον χρόνο μας ανήκει δικαιωματικά.
Τα γενέθλια είναι εαυτός.
Παρατήρηση εαυτού.
Και των αντανακλάσεών του.
Των ανθρώπων, δηλαδή.
Των ανθρώπων που είναι στη ζωή σου.
Όπως τους ορίζει ο καθένας.
Κάποιοι κοντά.
Κάποιοι μακριά.
Κάποιοι κάπου.
(Οι πουθενά δε μας αφορούν.)
Και γενέθλια είναι όσα σε αφορούν.
Και όσοι σε αφορούν.
Κι ας μην κάτσουμε να ψάξουμε πώς και γιατί.
Κάτι ευχές από εδώ.
Κάτι ευχές από εκεί.
Κάτι χαμόγελα.
Κάτι αγκαλιές.
Κάτι επιδιώξεις.
Κάτι στόχοι.
Κάτι όνειρα.
Κάτι σιωπές.
Κάτι φωνές.
Οι άνθρωποι που κάνουν το σκοτάδι σου μέρα είναι οι ίδιοι που κάνουν τη μέρα σου σκοτάδι.
To «στη Σταδίου» είναι δικό σου.
Έχει το όνομά σου επάνω.
Γιατί κάνεις το αντίθετο.
Απίστευτη συνέπεια στο σκοτάδι.
Κουραστικά συνεπής.
Όταν οι άνθρωποι γίνονται συμπεράσματα, να το φοβάσαι.
Όταν νιώθεις ότι δεν σου απομένει τίποτα να κάνεις, να το φοβάσαι.
Τα χέρια δένονται.
Μα όταν δένεται το μυαλό είναι χειρότερο.
Το στόμα δεμένο από καιρό.
Το "Απόψε" του Ιωαννίδη είναι στα αφτιά μου από την ώρα που ξύπνησα.
Τελευταίο, επιτακτικό, με κούραση: "Να 'ρθεις".
Να ΄σπρώξω για λίγο τα συμπεράσματα που έχουν κάτσει στο κεφάλι μου τις τελευταίες ημέρες.
Να τους κλείσω το στόμα.
Να τους κλείσω τη φωνή.
Για λίγο ακόμα.
"Να 'ρθεις".
«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Έτσι, γήινα.
Το σύμπαν λέει ότι έτσι πάει, κυκλικά.
Και το εμπιστεύομαι το σύμπαν.
Και τον χρόνο.
Έχει τον τρόπο του.
«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Θα ζήσω τη ζωή μου.
Και τον δρόμο μου.
Και το «τώρα».
Το αύριο για αύριο.
Ας περιμένει.
Το θέμα είναι να μην περιμένουμε εμείς.
Ας περιμένει εκείνο.
Κι εμείς μόνο από τον εαυτό μας.
Τα γενέθλια είναι ένας κύκλος.
Στο κέντρο εμείς.
Τριγύρω άνθρωποι.
Και 25 φωτάκια.
Θα μπορούσα να έχω 25 ευχές…
Λέω να έχω δύο.
Η μία bonus!
Τα γενέθλια είναι αγάπη.
Και αγκαλιές.
Και χαμόγελα.
Φέτος είναι μόνο εαυτός.
Δεν έχεις μνήμες.
Δεν θέλει μνήμες.
Εκτός κι αν σκεφτώ 25 διαφορετικούς εαυτούς μου!
To τραγούδι τα λέει καλύτερα.
«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Παιχνίδι η ζωή.
Παιχνίδι κι ο χρόνος.
Παιχνίδι κι εμείς, εγκιβωτισμένο.
«Θα κερδίσω».
Οι συμμαχίες με τον χρόνο μετράνε…
Ας είναι χρόνια καλά...
Let it be...!
Vincero, Perdero
Nei sogni che facevo da bambino
vivevo la mia vita come un re,
avevo giorni pieni di sole,
non c'era mai dolore.
Vincero, perdero
la mia vita vivro
io da solo dovro caminare.
Vincero, perdero
la mia strada faro,
giochero la partita della vita.
Ho avuto brevi attimi di gioia,
momenti interminabili di noia,
ho avuto giorni pieni di sole,
io so cos'e il dolore...
Vincero, perdero
la mia vita vivro,
io da solo sapro continuare.
Vincero, perdero
la mia strada ora so,
ma da solo giochero la partita della mia vita.
Un re, io certo non saro,
eppure io vivro...
Vincero, perdero
luci ed ombre io avro
ma da solo dovro continuare.
Vincero, perdero
la mia vita sara
come un viaggio lontano da fare.
Vincero, perdero
la mia vito vivro,
io da solo dovro caminare.
Vincero, perdero
la mia strada ora so...
Vincero, perdero
la partita giochero...
Vincero, perdero
ma da solo...
Mario Frangoulis-Meyra
