"...Έρχεται κρύο..."

Αν δίπλα από κάθε «όχι» υπήρχε σε παρένθεση το "ακόμα" και δίπλα από κάθε «ναι» σε παρένθεση το "για όσο",
κανέναν δεν θα προβλημάτιζαν οι δηλώσεις.
Αναιρούνται αυτομάτως τα «ποτέ» και τα «πάντα».
Εννοείται ότι υπάρχουν «όχι» που έχουν τελεία και παύλα, που δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξουν.
Και ξέρεις, «δεύτερη ζωή δεν έχει»,
αλλά δε βαριέσαι…


Τα «ναι» διαχειρίζεσαι πιο εύκολα ή τα «όχι»;
Ποιό σε σαστίζει πιο πολύ;


«Με ένα "όχι" καθαρίζεις, με ένα "ναι" παντού χρωστάς…».
Κι είναι μεγάλη υπόθεση τα χρωστούμενα.
Τρύπες ανοιχτές στο διάβα σου.
Άλλες τις άνοιξες εσύ, άλλες κάποιοι άλλοι.


Τα περισσότερα απ’όσα ζούμε, τα διαλέξαμε (ή βάλαμε απλώς το χεράκι μας...)
Επιλογή μας ήταν.
Αυτό μας καθιστά περισσότερο «ένοχους» απ’όσο αντέχουμε να νιώθουμε και λιγότερο «θύματα» απ’όσο έχουμε ανάγκη να νιώθουμε.
(το δράμα είναι στη φύση του ανθρώπου, νομίζω, ε;)


Απλά είναι όλα.
Με τον καιρό το κατανοώ περισσότερο.


Λεπτό-λεπτό.
Στιγμή-στιγμή.
Βήμα-βήμα.
Οδηγώ.
Οδηγούμαι.
Μεγαλώνω.
Μεγαλώνουμε.
Αμυνόμαστε αυθόρμητα.
Μαθαίνουμε γρηγορότερα.
Κι αυτό το «θέλει τον χρόνο του», αυτός ο απαραίτητος χρόνος, όσο μεγαλώνουμε αποκτά μικρότερη διάρκεια.
Το έχεις παρατηρήσει;


Τώρα πια οι αλήθειες χωνεύονται.
Χωρίς επεξεργάσία.
Χωρίς μάσημα.
Κατ’ευθείαν στομάχι.
Και τώρα πια το μυαλό ξεχνάει.
Έχει τους δικούς του μηχανισμούς.
Αυτόνομους σχεδόν.
Και τώρα πια χαϊδεύει το «ανθρώπινο».
Κάνει πέρα την αμηχανία και χαϊδεύει το ανθρώπινο.
Ό,τι ονομάζεται ανθρώπινο.
Κι είναι τόσο αληθινά αυθόρμητο.


Σε στιγμές χωράμε όλοι.
Σε στιγμές χωρέσαμε και θα χωρέσουμε.
Κι άλλες φορές χωράμε με ευκολία και άνεση.
Άλλες πάλι στριμωχνόμαστε.
Τι σημασία έχει;
Αρκεί να χωρέσουμε.
Αρκεί που χωρέσαμε.
Αν…


Έχεις συνειδητοποιήσει πως οι μεγάλες αλλαγές έρχονται τις πιο ανυποψίαστες στιγμές;
Έρχεται το γεγονός, σκάει μπροστά σου, σκάει μέσα σου, σε μεταφέρει σε άλλον δρόμο και σου λέει: «Να, περπάτα τώρα!».
Με χαμόγελο.
Και ξέρεις, θα γκρεμοτσακιστείς.
Θα τρέξεις.
θα γελάσεις.
Θα πέσεις.
Θα συρθείς.
θα ξαναγελάσεις.
Θα το ζήσεις.

 Μικρό παιδί-μεγάλη αθωότητα.
Ψέματα.
Μεγάλο παιδί-μικρή αθωότητα.
Όχι.
Να βγάλουμε τους επιθετικούς προσδιορισμούς;
Παιδί-αθωότητα.


Έχουμε προσδιορισμούς.
Δεν ειμαστε απροσδιόριστοι.
Απλώς τους κρύβουμε.
Βολεύει.
Κι εμάς και τους άλλους.
Βολεύει και να δίνουμε προσδιορισμούς.
Αυτό δε βολεύει τους άλλους.
Μόνο εμάς.


Περιπλανήσεις.
Εκδρομές.
Με ανθρώπους.
Γύρω από ανθρώπους.
Γύρω από τις σκέψεις τους.
Ξεδιπλώματα.
Άνθρωποι.
Πόσο μοιάζουμε;


Προθέσεις.
Κίνητρα.
Απορίες.
Σε κουτάκι μπήκαν.
Σχεδόν αθόρυβα.
Τοποθετήθηκαν ήσυχα-ήσυχα.
Και κρατήθηκε η ουσία.
Η όποια ουσία.
Κι αυτή δε χωράει σε κουτάκια.


«Οι στιγμές που σκάνε.»
Αυτό έχω στο μυαλό μου μέρες τώρα.
Οι στιγμές και οι αλλαγες.
Που μας ξεβολεύουν.
Για καλό ή ……..
Οι αλλαγές που έρχονται φυσικά.
Οι στιγμές που έρχονται φυσικά.
Οι άνθρωποι που έρχονται φυσικά.
Η φυσική εξέλιξη.
Κι η κάθε «εκδρομή» μας.


Αυτό "ήρθε" και με "χτύπησε" όμορφα:


"Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι."


(«Άφησα να μην ξέρω», Κική Δημουλά.
Εδώ υπάρχει ολόκληρο.)




Δεν άφησα να μην ξέρω.
Με άφησες να μην ξέρω.
Μα λίγη σημασία έχει.


Ο τρόπος που δεχόμαστε.
Ο τρόπος που αποχωριζόμαστε,
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε.


Με μυαλό γυμνασμένο πια…

Με τα χέρια ανοιχτά…


Το «έρχεται κρύο» δικό σου. Πολύ.


Έρχεται κρύο

Κι απόμεινα παιχνίδι σ' ένα πάρκο
που πια κανείς δε θέλει να το δει.
Κι αν κάθομαι ακόμα και σου γράφω,
είναι γιατί σε πόνεσα πολύ.


Κι απόμεινα μονάχη σ' ένα τρένο
που βγήκε κάποια νύχτα απ' τη γραμμή.
Κι αν κάθομαι ακόμα κι επιμένω,
είναι γιατί σ' αγάπησα πολύ.


Κοίτα να ντύνεσαι καλά
κι έρχεται κρύο.
Ξέρεις, δεν είπα πουθενά
για 'μας τους δύο.


 
Αρλέτα
 
Στίχοι: Κυριάκος Ντούμος

Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

"...SLIPPING AWAY..."

Μέρες τώρα έχω στο μυαλό μου μια εικόνα:
oι ζωές, βόλοι-σφαίρες σε τροχιά.
Συνεχή τροχιά μέχρι την πτώση.
Σκέφτηκα και την εικόνα που δίνει ο Πλάτωνας στον "Φαίδρο" για τις ψυχές:
πετούν μέχρι να πέσουν και να ενσαρκωθούν.
Ο Πλάτωνας θεωρεί την ενσώματη ζωή πτώση.
Έκπτωση.
Εγώ τη σκέφτομαι ως τροχιά.


Ζωές.
Διασταυρώνονται.
Έρχονται αντιμέτωπες.
Αναγνωρίζονται.
Παραγνωρίζονται.
Δε γνωρίζονται.
Μπλέκονται.
Μοιράζονται.
Μάχονται.
Ζωές.
Περνούν ξυστά.
Τρέχουν παράλληλα.
Συγκρούονται.
Τραυματίζονται.
Φεύγουν.
Έρχονται.
Λογομαχούν.
Φωνάζουν.
Σωπαίνουν.
Χάνονται.
Ζωές.


Τις ζούμε.


Στιγμές.
Τις κουβαλάμε μέσα μας.
Σαν απομεινάρια.
Στιγμές.
Μεγάλες-μικρές.
Ίδια διάρκεια.
Πάντα ίδια διάρκεια.
Δε μεγαλώνει, δε μικραίνει, δεν διακόπτεται.
Την ένταση μετράς.
Αυτή η στιγμή «μένει».


Ζωές σε τροχιά.
Εαυτοί σε τροχιά.
«Συγγνώμες» κλεισμένες σε εγωισμούς.
«Ευχαριστώ» κλεισμένα σε ντροπές.
«Σ’αγαπώ» κλεισμένα σε φόβους.


Για πες, τί είναι πιο ισχυρό;
Η «συγγνώμη» ή ο εγωισμός;
Το «ευχαριστώ» ή η ντροπή;
Το «σ’αγαπώ» ή ο φόβος;


Είναι όμορφες οι τροχιές.
Είναι ύπουλες οι τροχιές.


Είναι όμορφη η άγνοια.
Είναι ύπουλη η άγνοια.


Είναι αυταπάτη.
Κι η τροχιά, απάτη είναι.


Το σύμπαν μου είναι ανθρωποκεντρικό.
Μετράω τα κίνητρα πιο πολύ απ’ την πράξη.
Μετράω τη σκέψη.
Μετράω το μυαλό.
Μετράω το «νιώθω».
Τον άνθρωπο μετράω.
Το τι κουβαλάει.
Το «γιατί».
Το «πώς».


Το πώς μεγαλώνουμε.

Μεγαλώνοντας ψάχνουμε απαντήσεις σε σακούλες.
Ετοιματζίδικες.
Κάποιος θα τις πέταξε.
Τις σακούλες, όχι τις απαντήσεις.
Φλυαρούμε ρε συ.
Μιλάμε για τους ανθρώπους χωρίς να είμαστε άνθρωποι.
Μεγαλώνουμε και μεγαλώνουν οι άμυνες.
Υψώνονται τα τείχη.
Αγώνας.
Ποια τείχη είναι υψηλότερα;
Πιο μεγαλοπρεπή;
Ποιος κατάφερε να παραπλανήσει περισσότερο τον άλλον;
Μεγαλώνεις και δε ζεις.
Ουσιαστικά.
Πλήρως.
Δε βουτάς.
Δεν κολυμπάς.
Μπρατσάκια και σωσίβιο.
Ψαρεύεις ανθρώπους.
Ψαρεύεσαι.
Τι, νόμιζες θα γλίτωνες εσύ;
Περνάς ξυστά.
Με φυλαγμένο «εγώ».
Ο «θησαυρός».
Να έρθει ο άνθρωπος, ο ένας, να τον ανοίξει, να θαμπωθεί.
Του δίνεις να λύσει γρίφους.
Να φτάσει στο «έπαθλο».
Τον παραπέμπεις από πόρτα σε πόρτα, από δωμάτιο σε δωμάτιο, του δίνεις σαράντα κλειδιά να βρει το ένα, το σωστό, και έρχεται κουρασμένος- αν έχει αντέξει τη διαδρομή- να ανοίξει τον θησαυρό σου, και βλέπει το υπερπολύτιμο «εγώ» σου ακαλλιέργητο, γερασμένο, αφυδατωμένο, μαραμένο.
Ναι, αυτό που φυλάς, αυτό που δεν αφήνεις να «παίξει», να γαλουχηθεί.
Αυτό που σου ευνούχισαν, που συνειδητοποιώντας το το φύλαξες για να μην «ξαναεκτεθεί» στους "κινδύνους της ζωής".
Αυτό είναι το «εγώ» σου;


Δεν είναι λέξεις το «εγώ».
Ούτε πράξεις είναι.
Ούτε χαρακτηρισμοί είναι.
Η ουσία στην ανάπτυξή του βρίσκεται.
Πολλά είναι το «εγώ».
Λέξεις όμως δεν είναι.
Και νομίζω ότι σε τέτοιες έννοιες αρμόζουν οι πιο φτωχοί λεκτικώς χαρακτηρισμοί.
Σύνθετη έννοια για το πιο απλό, γι’αυτό που θα έπρεπε συνεχώς να διαμορφώνεται ανοδικά και πληρέστερα.


Δεν τα είχα ποτέ καλά με τους ορισμούς.
Ούτε με τα συμπεράσματα.
Τη σκέψη μου δεν την ξετύλιγα.
Και τα λόγια μου τα μετρούσα.
Θα προτιμούσα να ξετυλίγω τα λόγια μου.
Και να μετράω τη σκέψη μου,
αλλά δεν…


Παρατηρώ τις ζωές.
Τη ζωή μου παρατηρώ.
Την πορεία.
Στιγμή-στιγμή,
Ένταση-ένταση,
Άνθρωπο-άνθρωπο.
Και το παράδοξο ξέρεις ποιο είναι;
Εγώ που ασχολούμαι με λέξεις, που τις σπούδασα, που αγαπάω να μάχομαι, δεν έχω κάνει κατάχρηση των λέξεων.
Δεν τις ξόδεψα.
Τρομακτικά μετρημένες, τελικά.
Ούτε πήρα τοις μετρητοίς τις λέξεις των άλλων.
Ένα παιχνίδι οι λέξεις.
Ένα από τα παιχνίδια μου.


Γλιστράμε.
Όταν θέλουμε.
Όταν μπορούμε.
Όταν αντέχουμε.


Γελάμε.
Αφού θέλουμε.
Αφού μπορούμε.
Αφού αντέχουμε.


Ζούμε.
Γιατί μπορούμε.
Γιατί θέλουμε.
Γιατί αντέχουμε.


Συγχωρούμε.
…όταν…
(χρονικο-υποθετικό, ε; Και χρόνος και υπόθεση…)


(Έχεις παρατηρήσει ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ότι δεν μιλάμε;
Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν ακούμε…
Δεν ακούμε, όμως. Θέλουμε απλώς να μιλάμε. Τόση ανάγκη για άσκοπες λέξεις πια; Χαμένος χρόνος.)


Ζούμε, ε;
Και έχει πλάκα.
«Ανθρώπινες σχέσεις».
«Κατασχέσεις».
Με χρονικό όριο.
Υπολογισμένο.
Κεράκι τούρτας,
ευχή,
φύσα,
έσβησε…


("έκπτωση"-Κωνσταντίνος Βήτα)




SLIPPING AWAY

All that we needed was right

The threshhold is breaking tonight

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me


Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people, they're slipping away
Hold on to this while it's slipping away


All that we needed tonight
Are people who love us and like
I know how it feels to mean it
Oh and we leave it, you'll see

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me

Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people, they're slipping away
Hold on to this while it's slipping away
So long
So long

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me


Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people, they're slipping away.....
 

Moby

"SOMERSAULT"

Σεπτέμβρης.
Όχι χλωμός.
Έχει τη γλύκα του, όμως.
Περίεργος πάντα.
Το φθινόπωρο το αγαπούσα πολύ κάποτε.
Κάποτε.
Τα τελευταία χρόνια προτιμώ την άνοιξη.
Έχει άλλη μαγεία.


Ησυχία.
Έκανε ησυχία μέσα μου.
Πολλή σιωπή.
…και την είχα ξεσυνηθίσει.


Το καλοκαίρι ήταν «breathless», που λέει κι ο Dan Wilson (και breathtaking...)
Kι εγώ δε μετράω πια ανάσες.
Ακολουθώ τη συνήθη διαδικασία:
Εισπνοή-εκπνοή,
Εισπνοή-εκπνοή
και πάει λέγοντας.


Εισπνοή-εκπνοή και των στιγμών.
Εισπνοή-εκπνοή και των λέξεων.
Των δικών σου.
Των δικών μου.
Μπαίνουν από το αφτί,
Γρατζουνούν το μυαλό,
Και βγαίνουν…


Γρατζουνιές αστείες.
Βγαίνεις. Πέφτεις. Ξανασηκώνεσαι.


Κάθε διαδικασία στην εκπνοή οδηγεί, σκέφτομαι.
Εν γένει.
Εισπνέεις χαρά,
Κυλάει μέσα σου,
Και εκπνέεις.
Εισπνέεις λύπη,
Κυλάει μέσα σου,
Και εκπνέεις.


Σαν το τσιγάρο.
Εισπνέεις αυτόν το βρώμικο αέρα.
…και μετά εκπνέεις.
Μολύνεις τον αέρα.
Μολύνεις το μέσα σου.
Και νιώθεις καλά.
Και μετά νιώθεις «έλλειψη».
Εξάρτηση.


Μια τζούρα συναίσθημα.
Πολλές τζούρες σιωπής.
Μολυσμένη σιωπή.
Μπλεγμένη με ανούσιες λέξεις.
Άσκοπες.


Αλλόκοτοι οι άνθρωποι.
Αλλόκοτες κι οι λέξεις τους.
Για τις σκέψεις δεν το συζητώ καν…


Ψηφίζω εισπνοές, γενικώς.
Είναι όμορφα τα νέα ξεκινήματα.
Η κάθε νέα αίσθηση.
Και η κάθε νέα εισπνοή προϋποθέτει μια εκπνοή, ε;


Ήταν ο Αύγουστος της αθωότητας.
Της κρυμμένης.
Της θαμμένης κάτω από εικόνες κλεισμένες σε ένα κουτί που έγραφε «ενοχές».
Περίεργο να ξανανοίγεις το «κουτί».
Περίεργο να αποπνέει τόση αθωότητα.
Εκεί κρύφτηκε ό,τι πιο αθώο υπήρξε τελικά.
Πολλά χρόνια πριν.
Και τί γλυκό να το ανακαλύπτεις τώρα.
Έστω και τώρα.
Και για να ανακαλύψεις την αθωότητα, να τη δεις, να την εκτιμήσεις, πρέπει να έχεις ζήσει και (σ)τη μη ύπαρξη της, ε;
(ένοχη αθωότητα ή αθώα ενοχή ήταν...;)


Υπάρχει μια ψυχραιμία.
Έχει καθίσει μέσα μου.
Βολεύτηκε.
«μια λύπη σαν θυμός».
Κι ένας θυμός σαν λύπη.
Και μια θυμωμένη χαρά.
Και ένα μούδιασμα.
Όλα μαζί.
Και ενέργεια που φοβάται να ξοδευτεί.
Και φοβάμαι το ξόδεμα, γενικώς.
Των λέξεων.
Του εαυτού.
Του χρόνου.
Κυρίως του χρόνου.
Μα στο τέλος, η ψυχραιμία κυριαρχεί.
Κι η σιωπή-αινιγματική στα μάτια μου.
Λύνεται, εξηγεί, μα παραμένει…σιωπή.
Κι είναι δική μου.
Και μετα…
…ξυπνάς ένα πρωί και κάνει το μυαλό σου «μπαμ».


Τα πιο ουσιώδη, τελικά, μπορεί να χωρούν και σε μερικά γραμματάκια. .
Χωρίς φτιασίδια.
Χωρίς παρομοιώσεις και εικόνες.
Χωρίς ποιητικό λόγο.
Μπορεί…
Αλήθειες.
Οι πιο απλές λέξεις κουβαλούν αλήθειες.
Και οι πιο απλές συμπτώσεις.
…οι πτώσεις να δεις…


Είμαστε παραλήπτες γεγονότων που δε διαλέξαμε.
Είμαστε αποστολείς γεγονότων που δε διάλεξαν οι άλλοι.
Το τί επιλέγουμε τελικά σηκώνει μεγάλη κουβέντα.
Άλλοι αποστολείς, άλλοι παραλήπτες.
Μπερδευτήκαμε ρε συ.
Το χάσαμε.
Χάσαμε και τα «ξεκαθαρίσματα».
Και χρόνο.
Μαλακίες.
Τόσο απλά είναι όλα.
Τόσο περίπλοκα τα κάνουμε.
Ο καθείς με τα συμπλέγματα που κουβαλάει.
Ο καθείς με τις δικές του (αν)ισορροπίες.
Τις δικές του οάσεις.
Τις εφηβικές συμβάσεις.
Τις ηλίθιες εξάρσεις.
Φορτώνουμε το μυαλό μας.
Φορτωνόμαστε.
Στρατηγικές.
Προσέγγισης.
Συμπεριφοράς.
«Αποστολής».
Μάχες.
Δεν θέλω «μάχη» μωρέ.
Ούτε επικράτηση.
Δεν έχει παγίδες.
Κι η πρόκληση,
…αυτοαναίρεση είναι!


«Πρόκληση»-άρνηση-ασυνείδητη αυτοαναίρεση.
Η συνειδητή άρνηση αναγκαστικά γίνεται αποδεκτή.
Η συνειδητή αυτοαναίρεση θα ήταν ευπρόσδεκτη.
Και το αποτέλεσμα…απλώς χωνεύεται!


Εκθέσου.
Μοιράσου.
Σκάψε.
Ή σκάψε ή σκάσε.


«Λέξεις-κλειδιά…»
Μα τα πραγματικά κλειδιά δε βρίσκονται στις λέξεις.
Η ισχύς των λέξεων έχει περιορισμούς.
Χρονικούς και όχι μόνο.
Κουράζεσαι να τις λες.
Κουράζεσαι να τις ακούς.
Κουράζεσαι και στην απουσία τους.
Τι σε κουράζει πιο πολύ;


Τον τελευταίο καιρό άκουγα αυτό:

Και κολλούσα εδώ:
«You could have it all by making just a phone call»...
...just a phone call...
Στο πιο απλό.
Στο πιο αυτονόητο.
Δεν έχει εγωισμούς.
Δεν έχει κατηγορίες.
Δεν έχει απολογίες.
Δεν έχει εξηγήσεις.
Δεν έχει παρανοήσεις.
Δεν έχει μπερδέματα.
Σαφήνεια έχει.
Αγκαλιά έχει.


Λέξεις να σώσεις.
Λέξεις να γκρεμίσεις.
Λέξεις να διώξεις.
Λέξεις να εκφράσεις.
Περιττές λέξεις.
Ανούσιες.
Τις αφήνω.
Όσες αλήθειες κι αν κουβαλούν είναι λέξεις.
Προκαλούν παρεξηγήσεις γιατί δεν είναι σε σειρά.
Προκαλούν άθελά τους ή και όχι…
Τις αραδιάζουμε εμμονικά.
Και το αράδιασμα κρύβει μια ματαιότητα.
Τις αφήνω.
Στην ησυχία τους.
Στην ησυχία σου.
Να μείνω κι εγώ στη δική μου.


Βαρέθηκα.
Ανθρώπινο δεν είναι;


Όχι τις λέξεις.
Με τις λέξεις η «μάχη» είναι ατέρμονη,
Το γκρίζο συννεφάκι που «κατοικούσε» τον τελευταίο καιρό πάνω από το κεφάλι μου, αφήνω.
Με κούρασε το «βάρος».
Ψέματα.
Η σκιά του με κούρασε.


Εισπνοή.
Λίγος αέρας μέσα.
Λίγος αέρας στο μυαλό.
Λίγη σκέψη.
Όχι πολλή.
Οι δεύτερες σκέψεις ακυρώνουν τις πρώτες.
Απόφαση…


Αναπνοή κρατημένη…


...και εκπνοή, όταν…


Βιάζεται κανείς;


----------------------------------------------------------
… Η ζωή είναι πιο «στρογγυλή» απ’όσο δείχνει.
Και οι ζωές είναι πιο όμοιες απ’όσο νομίζουμε.


-----------------------------------------------------------
(Ευχαριστώ τον Χ.Π που μου μαθαίνει τραγούδια! Το "somersault" είναι η νέα εμμονή!)
-------------------------------------------------------------------------------

Somersault


...and I never drank alcohol and i never got high
it was the end of a hundred years that took me by surprise
what I thought to be dangerous, on the verge of a smile
turning out to be nothing more than hiss and overdrive


And there is nothing or noone more powerful
and the light that shines upon you says the same
when I wake up I’m doing a somersault
for the ones who never dared to speak my name


I am shy and mysterious when I say my goodbyes
when I part with the ones I’ve come to love throughout my life
when the times are miraculous, when I stop to think twice
when I sleep in the bushes next to where the treasure lies


With a devil in the words that you speak to me
when there’s nothing left and we are at the end
in the heavens you laugh at me secretly
where it echoes over and over again


And there is nothing or noone more powerful
and the light that shines upon you says the same
when i wake up i’m doing a somersault
for the ones who never dared to speak my name

I got you οn tape

"...MISTAKE..."

Χάος.
Κοιτάζω το χάος μου.
Δε με τρομάζει.
Ψύχραιμο χάος.
Έχεις ξαναδεί ψύχραιμο χάος;
Αυτό είναι που με τρομάζει.
Η ηρεμία.
Σαν θάλασσα γαλήνια.
Βουτούν οι σκέψεις.
Είναι αυτόνομες.
Και αυτοτροφοδοτούνται.
Βουτούν.
Μάτια ανοιχτά.
Να «ζήσουν» τη βουτιά.
Αλληλουχία σκέψης.
Επιφάνεια-πάτος.
Πάτος-επιφάνεια.
Τα μέτρια για τους μέτριους.
Επιφάνεια.
Δρόμος.
Βουνό.
Κορυφή.
Οι σκέψεις φτάνουν στην κορυφή.
Ξαποσταίνουν.
Η μια σκέψη παλεύει να σκοτώσει την άλλη.
Μάχη.


…και μία φόρα τρελή…
Σκίζει το κεφάλι μου.
Με σπρώχνει.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Ούτε που ξέρω πού πάω.
Ούτε πού γυρίζω το κεφάλι μου να δω ποιος υποκινεί τη «φόρα».
Ανηφόρα.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
«Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω πού πάμε…»
Αποφεύγω τα εμπόδια.
Στάση.
Μνήμες.
Παλεύω να τις διώξω.
«Ποιος μοιάζει με ποιόν…»
«Αν μου μοιάζω…».
Όχι, δεν θέλω παρελθόν.
Δεν θέλω μνήμες.
Πουθενά παρελθόν.
Μόνο «τώρα» φωνάζω.
Βουβά.
Βουβά φοβάμαι.
Ηχηρά θέλω.
Ηχηρά τρέχω.
Ηχηρά γελάω.
Βουβά μειδιώ.
Βουβά φοβάμαι.


Τρέχω.
Πιάνω.
Σέρνω.
Ξοδεύω.
Χρόνο.
Φόβο.
Αλήθειες.
Σκορπάω.
Ξαναμαζεύω.
Εμένα.
Σκόρπισα.
Λέξεις.
Εμένα.


…Δημιουργία!
Διώχνω.
Ό,τι περισσεύει.
Όποιον περισσεύει.
Μείναμε λίγοι.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Στάση.
Μνήμες ξανά.
Πρόσφατες.
Απαξιώνω.
Πρώτα εσένα.
Μετά εμένα.
Γίνεσαι «λίγος».
Γίνομαι.
Δεν γίναμε.
Σκορπάω.
Λέξεις.
Έμμετρες.
Άμετρες.
Σύννεφο.
Στοιβάζονται όλα.
Τα «αν».
Τα «τότε».
Τα «θα».
Τα «πάντα».
Τα «ποτέ».
«Αν-θρωποι», σκέφτομαι.
Με το «αν» το υποθετικό.
Ή μήπως αοριστολογικό;
Αφού αόριστοι είμαστε.
Και στον αόριστο μείναμε.
Μήπως το δυνητικό «αν»;
Για τις κρυμμένες δυνατότητες…
Tις δικές μου...
Τις δικές σου...
Tις άγνωστες.
Άγνοια.


«Αλήθεια», σκέφτομαι.
Με το «α» το στερητικό.
Στερεί.
Στερούμαστε.
Στερούμαστε αλήθειας…
Άνθρωποι.
Με «α» αθροιστικό.
Αθροίζονται.
Αθροίζουν.
Ένας.
Δύο.
Τρεις.
Τέσσερις…
«Ανθρώπινες σχέσεις».
Σε λάθος μέρος τις ψάχνεις.
Μέσα σου κοίτα.
Τη ζωή σου κοίτα.
Μέτρα.
Μέτρα τη ζωή σου.
Μέτρα.
Μέτρα για να την εγκλωβίσεις.
Μέτρα που τα ορίζεις εσύ.
«Μέτρο-μέτρο…όλο πιο μακριά…»
Και όλο πιο μέτριος θα φαίνεσαι στον καθρέφτη.
Χωρίς στολές.
Με συστολές.
Με ιδιότητες.


Οι ιδιότητες σχόλασαν.
Σχολάσαμε.
Δεν είναι διάλειμμα.
Διάλυση είναι.
Υπό διάλυση είσαι.
Διαλύω τις λέξεις.
Να μην υπάρχει καμία.
Μείναν τα προσχήματα.
Θυμάμαι την αφορμή μου.
Θυμάμαι τη δικαιολογία σου.
Για θυμήσου…
Ίδια λέξη.
Πρόφαση.
Κοινή χρήση.
Ταυτίστηκαν.
Εγώ στην αρχή.
Εσύ στο τέλος.
Εγώ αρχή.
Εσύ τέλος.
Εμείς αρχή.
Εμείς τέλος.


Τέλος είναι ο σκοπός.
Τον σκοπό ψάχνω.
Όχι, τη σκοπιμότητα ψάχνω.
Το παρελθόν δεν το ψάχνω.
Δεν επιστρέφει.
Ούτε επιστρέφεται.
Δεν έχω καν χρωστούμενα με αυτό.
Είχα με ‘σένα.
Δεν έχω πια.
Και να μου τα προσφέρεις,
δεν θα τα πάρω.
Τα πήραν τα χρόνια μαζί τους.
Και ήταν πολλά.
Τα χρωστούμενα.
Και είναι πολλά.
Τα χρόνια.
Απλώς έρχεται Σεπτέμβρης.
Και σε θυμάμαι.
Κάθε Σεπτέμβρη.
Και κάθε Δεκέμβρη.
Την αρχή.
Και το τέλος.
Το πρωταρχικό «εσύ».
Μπερδεύεσαι.
Μπερδεύομαι.
Μπερδεύω.
«Εσύ» μπλεγμένα στις λέξεις.
Μπλεγμένα μεταξύ τους.
Μπλέκω και το «εγώ».
Τα πλέκω.
Καμία απεύθυνση.
Πουθενά.
Ποτέ.
Λέξεις-καθρέφτες.
Καθρεφτίζουν λίγη σκέψη.
Κι αν πιστεύεις ότι σε βρίσκεις εδώ-λάθος κάνεις.
«Παρανόηση».
Δική σου…

Εδώ.
Λίγο καθέφτισμα.
Λίγη παρατήρηση.
Λίγη τάξη.
Λίγη σκόνη.
Λίκοι κόκκοι.
Κόκκοι τα «εσύ».
Στη γυάλα.
Γίνονται σωρός.
Σωριάζω λέξεις στο σωρό.
Σωριάζω εαυτούς.
Σωριάζομαι.
Ανοίγω τρύπα.
Γίνεται χάσμα.
«Ένα χάσμα που χωνεύει ό,τι σκέφτόμαστε», λέει ο Γλ.
Και ομίχλη.
Την επιβάλλω.
Ομιχλώδεις λέξεις.
Ομιχλώδης νους.
Ομιχλώδεις λέξεις να ξεκαθαρίσουν τον ομιχλώδη νου.


Έμπνευση.
Λίγη έμπνευση από τα χρώματα.
Τα αληθινά.
Από τους ανθρώπους.
Ως εκεί που φτάνει ο καθένας.
Απέχουμε.
Κι άλλο χάσμα.
Δεν με εμπνέεις.
Απέχεις από το χάος μου.
Απέχεις και δημιουργείς χάος.
Τι θα πει απουσία;
Και τι θα πει παρουσία;
Την ουσία κράτα, το δεύτερο συνθετικό.
Απορρίφθηκα.
Απέρριψα.
Ένα-ένα.
Ηττήθηκα.
Κέρδισα.
Ένα-ένα.
Ένας-ένας ερχόμαστε και φεύγουμε.
Ένα-ένα σκαλοπάτι.
Ανηφορίζουμε.
Και τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Ακάθεκτη.
Προορισμός δεν υπάρχει.
Γίνεται.
Γίνομαι.
Γίνομαι ο προορισμός.
Θες χρόνο μαζί μου.
Θέλω χρόνο μαζί μου.
Προηγούμαι.
Στόχος.
Εγώ.
Εμένα στοχεύω.
Εσύ αστόχησες.
Λίγα τα χρώματά σου.
Λίγο το μυαλό μου.
Πολλές οι αδυναμίες σου.
Μία-δυο οι δικές μου.
Χαραμίσαμε.
«…λίγη ζωή ακόμα…».
Μου μιλάς.
Δε σου μιλάω.
Με κοιτάς.
Δεν σε κοιτάω.
Δεν θα με μάθεις.
Δεν θα με πλησιάσεις.
«…Δεν σου ‘χω πει ακόμα τίποτα…».
Τίποτα.
Κρατάω λίγο από το τίποτά σου.
Άμμος είναι.
Γλιστράει από τα δάχτυλα.
Λίγη άμμος μένει στην παλάμη.
Τη ρίχνω στη γυάλα.
Μια γυάλα με «τίποτα».
Λίγο «τίποτα» στο «χθες».
Τίποτα λίγο στο "τώρα"…


«…κι άσε το αύριο για αύριο…»


MISTAKE


Don’t speak to me this way
Don’t ever let me say
Don’t leave me again
Don’t leave me again
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more..more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more


Don’t hug me this way
Don’t touch me this way
Don’t hurt me again
Don’t hurt me again
Don’t hug me this way
Don’t touch me this way
Don’t hurt me again
Don’t hurt me again


Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more


Don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Don’t let me make the same mistake again


Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more


Don’t let me make the same mistake again
Don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again




Moby

"...MY WAY..."

Ένα sms: ένας κωδικός εισιτηρίου και δίπλα ένα «σ’αγαπώ».
Ο καλύτερος οιωνός για να ξεκινήσει ένα ταξίδι.
Το "getting away with it" των James στα ακουστικά.
Διακοπές.
Διακοπή.
Στην κυριολεξία.
Έφυγα αναζητώντας τα «χρωστούμενα»…


Το Ρέθυμνο δεν είναι μια οποιαδήποτε πόλη για ‘μενα.
Είναι η «καρμική» μου πόλη.
Σηματοδοτεί μια προσωπική μου επανάσταση.
Και μου τη θυμίζει κάθε φορά.
Νιώθω ότι ανοίγω ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών.
Ξεθωριασμένο.
Κι αυτό και οι αναμνήσεις.
Με μια χαραμάδα φωτός κάπου…

Η Κρήτη έχει «άλλη» μαγεία.
Τέσσερα άτομα.
Που και που περισσότερα.
Στις παραλίες.
Στους δρόμους.
Στο αμάξι.
Ταξίδια.
Κάθε μέρα κι ένα ταξίδι.
Κάποια στιγμή το gps γράφει «Προς Παράδεισο».
…Το πιστέψαμε!

Ερωτεύτηκα τη νότια Κρήτη.
Το Φραγκοκάστελο με μάγεψε.
Η φωτογραφική στο χέρι.
Δε χωράει τόση ομορφιά σε ένα «κλικ».
Δε χωράει καν στα μάτια.
Ξεχειλίζει.

Θάλασσα.
Μόνο θάλασσα ήθελα.
Να χάνεται το βλέμμα.
Να χάνεται στο απέραντο.
Να χάσω τις μέρες.
Να χάσω τον χρόνο.
Να χάσω το μυαλό μου.

Τα έχασα.

Όλα.

Μετά χαράς…

Ανεμελιά.

Η απόλυτη ανεμελιά.

Η σκέψη να μην τρέχει.

Η σκέψη να απολαμβάνει.

Να αφήνει τα μάτια να απολαμβάνουν.

Να χάνονται στα χρώματα,

Στα δίχως φτιασίδια χρώματα.

Απέριττη ομορφιά…

(απέριττους εαυτούς γιατί δεν έχουμε;)

…θάλασσα, ηλιοβασίλεμα, ρακή κι ο Χαρούλης στα ηχεία…
…χοροί στη μέση της εθνικής οδού…
…βραδινό μπάνιο…
…η «σοφή» Ν., ο «σοφός» Π.
…από κάπου ακούγεται ο Θηβαίος…

Το κινητό μονίμως «εκτός εμβέλειας».

Το ίδιο κι εγώ.

Φόδελε

Επιστροφή στο Ρέθυμνο

«…είναι του δρόμου η χαρά», σκέφτομαι…

Ένας τοίχος γράφει…:

(«Ξύπνα ρε», θέλω να σου πω κι εγώ, αλλά…..
Σε σκέφτομαι. Μια φορά την ημέρα για 4,16 λεπτά αυστηρά- ίσα-ίσα να ακούσω το “mistake” του Moby- ξεχνάω το pause και σε σκέφτομαι. Σε σκέφτηκα… Σε σκεφτόμουν… Σε σκέφτ...…)

Βόλτες στα δρομάκια.
Τα έχω χιλιοπερπατήσει.
Κι όμως, δεν τα χορταίνω.
Χάνομαι χωρίς να χάνομαι.
Γνώριμα, μα τόσο άγνωστα.

Η (κάθε) επιστροφή στο Ρέθυμνο φέρνει μνήμες.
Θυμήθηκα.
Εμένα-εσένα.
Φυγές αστείες και πέρασαν χρόνια.
Κι ένα όνειρο, τρομακτικά αληθοφανές:
Εσύ κι εγώ-τόσο φυσιολογικά «μαζί». Ξύπνησα και μου φάνηκε τόσο φυσιολογικό το να σε πάρω τηλέφωνο, όσο φυσιολογικό ήταν και το να συναντηθούμε μετά από τριάμησι χρόνια, όσο φυσιολογικά συναντηθήκαμε πριν από οχτώ. Όλα φυσιολογικά κι εμείς όπως πάντα…αφύσικοι…


«Χίλιες σιωπές…», δικές μας.

Οι διακοπές ολοκληρώθηκαν (σχεδόν).
Κι εγώ ολόκληρη νιώθω (σχεδόν).
Και θέλω το pause να παραμείνει πατημένο (σχεδόν).

Φαλάσαρνα

…


…Νομίζω ότι κάθε φορά που θα επισκέπτομαι το Ρέθυμνο θα ψάχνω χρωστούμενα.
Κάθε φορά θα βρίσκω και κάθε φορά δεν θα μου αρκούν.
Το Ρέθυμνο μου «χρωστούσε» έμπνευση κι εγώ του «χρωστούσα» λέξεις.
Πάντα όμως θα έχουμε οφειλές…(και οφέλη)

… «η λέξη "τέλος" είναι ένας κινούμενος στόχος»…

........

(η ταμπέλα που αγάπησα! Εκ μέρους κάποιου ευγενικού δήμου:)

MY WAY

 And now, the end is near,
And so I face the final curtain.
My friends, I'll say it clear;
I'll state my case of which I'm certain.


I've lived a life that's full -
I've travelled each and every highway.
And more, much more than this,
I did it my way.


Regrets? I've had a few,
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.


I planned each charted course -
Each careful step along the byway,
And more, much more than this,
I did it my way.


Yes, there were times, I'm sure you knew,
When I bit off more than I could chew,
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall
And did it my way.


I've loved, I've laughed and cried,
I've had my fill - my share of losing.
But now, as tears subside,
I find it all so amusing.


To think I did all that,
And may I say, not in a shy way -
Oh no. Oh no, not me.
I did it my way.


For what is a man? What has he got?
If not himself - Then he has naught.
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows
And did it my way.


Yes, it was my way.

Frank Sinatra

"ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ..."

Ο παρατηρητής μέσα μου έχει μπει στο fast forward.
Οι σκέψεις περνούν με ταχύτατους ρυθμούς.
Μπλέκονται μεταξύ τους.
Σαν χαζές λέξεις σε στιγμή πανικού.
Ασυνάρτητες.
«Μπλέξαν οι γραμμές μας…»
Μπλέχτηκα κι εγώ.


Πλάκα έχει.
Γελάω αφάνταστα με τις αμηχανίες μας..
Τα «προσεγμένα» λόγια.
Τα τυπικώς άτυπα.
Που προσπαθούν να αδράξουν πληροφορίες!
Συλλογή και μετά επεξεργασία.
Και ξανά επεξεργασία…
Και μετά χαμόγελο.


Μπλέξιμο!
Γλυκό…


Μπλέκονται σκέψεις,
Λέξεις,
Αθωότητα,
Ψέματα,
Παιχνίδια,
Βλέμματα,
Αμήχανα τηλεφωνήματα,
Αμήχανα ραντεβού.


Σαν παιδικά παιχνίδια όλα.


Σε μία σειρά.


«Ψηλά τα χέρια».
Ο ένοχος.
Η ένοχη.
Η ενοχή.
Κι οι ενοχές.


«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο…»
Κι έπεσε στο σύμπαν!
Το σύμπαν ανέλαβε την ευθύνη σου!
(σιγά την ευθύνη!)
(Και σιγά την κατηγορία!)
Δυο λέξεις-κλειδιά δεν αρκούν για την αποσαφήνισή της…
….αφού την αγνοείς…(!)
…και δεν έχεις καν περιέργεια να την ακούσεις…(!)
Τα λογικοφανή-υποθετικά (αντ)επιχειρήματα για την «υπεράσπισή» σου πού τα βρήκες…;
Χωρίς να «γνωρίζεις» πλήρως την κατηγορία…….
(...ούτε να τα είχες προετοιμάσει...! Ούτε να τα περίμενες...!)
«Παρανόηση», βέβαια!


…Μια εφηβεία που αρνείται πεισματικά να αποβληθεί…
…Αρνείται να (παρα)δεχτεί και το παιχνίδι…!


Παιδικά παιχνίδια χωρίς θάρρος;
Τι σόι παιχνίδια είναι αυτά;


…


Παίζω.
Παίζεις.
Παίζουμε.


Δικαστήριο ή θέατρο παίζουμε;
(στο θέατρο με κερδίζεις……! Τα μαθήματα έπιασαν τόπο! …ταλέντο!)
(στο δικαστήριο σ’έχω! …λόγω θάρρους…)


«Περνά-περνά η μέλισσα…»
«Δεν περνάς κυρά-Μαρία»


Περνά-περνά το θάρρος…!
Δεν περνάς αλήθεια…!


Να παίξουμε το «κορόιδο»;
Να βάλουμε εσένα στη μέση.
Να σε σημαδεύουμε με την μπάλα-ευθύνη.
Πλάκα δεν θα ‘χε;


Περνά-περνά…


«Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως…»


Παιχνίδια.
Παιδικά.


Ξέρω.
Ξέρεις.
Ξέρουμε.


(πολύ κακό για το τίποτα…)


Παρεξηγήσεις.
Χωρίς εξηγήσεις…

"ποιός θα τα φυλάει";
Και τελικά ποιός τα φυλούσε...;


Είναι αστείο ρε!
…Παιδικά αστεία.
Γέλασε κι εσύ (καθώς διαβάζεις!) και βούλωσέ το μετά!
...Χωρίς «μετά».
Γιατί όχι;
Τουλάχιστον είχε πλάκα…
Έχεις πλάκα…


Αδυναμίες…
Ποιός τις διαλέγει, νομίζεις;
Αδυναμία…
"Ο καθένας κρύβει μια......."  αδυναμία...!


……..


Πανικοί.
(πρώτη φορά χρησιμοποιώ τον πληθυντικό αυτής της λέξης! Υπάρχει;)
Κακοί-καλοί.
Εναλλάσσονται τρομακτικά γρήγορα.
Κι οι εναλλαγές είναι τρομακτικά συνεπείς.
Κι εγώ συνεπής στην παρατήρησή τους.
Βουτάω λίγο μέσα τους,
να πάρω μια γεύση πανικού,
έπειτα βγαίνω στην επιφάνεια,
τους κρίνω «αστείους»,
γελάω με ‘μένα,
γελάω με τους άλλους,
και περιμένω την επόμενη έναλλαγή,
το επόμενο «χτύπημα».


Το σύμπαν (το πραγματικό, όχι αυτό που ανέλαβε την «ευθύνη» σου),
έχει χιούμορ…..


«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο…»
Κι όποιος τον έριξε ας με ενημερώσει κι εμένα…!


Α-μπε-μπα-μπλομ…


«Βγαίνει η βαρκούλα…»


Και φεύγω…!
Για «παιδικές» διακοπές.
Ανέμελες.
Με παιχνιδιάρικη διάθεση!
Σ’ένα μέρος που κατά κάποιο τρόπο κρύβει μια δική μου ανεμελιά…
Ρέθυμνο. (για αρχή!)
Μερικά χρόνια μετά.
Ήδη νιώθω ότι αντανακλάται ο εαυτός μου όταν ήμουν δεκαεφτά, τότε που πήγα στο Ρέθυμνο για να «ξεφύγω» από εμένα-από "εσένα"-από μνήμες-από πείσματα-από τις επιλογές "σου"…από εμένα, τελικά...!
Με αυτήν την πόλη έχω χρωστούμενα. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μου χρωστάει ή της χρωστάω...)
Το mp3 γεμάτο με τραγούδια.
Και η τσάντα με βιβλία, δικής μου επιλογής, όχι αυτά τα καταναγκαστικά της σχολής.
Καλοκαίρι.
(δεν το αγαπώ, αλλά φέτος το συμπάθησα γιατί είναι ξεκούραστο…!)
Πάω να χάσω τις μέρες.
Πάω να χάσω τις ώρες.
Πάω να θυμηθώ.
Πάω να βρω.
Πάω να «παίξω» ξέγνοιαστα!
Παιδικά…
Έγχρωμα…!


Σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι μεσοπέλαγα…!


«Φτου ξελευθερία για όλους!»


Καλές διακοπές!!!


 ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ


Πέρασ' ο καιρός.
Παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια
μίλα μου.


Μ' όλες τις φωνές
ποτέ δεν έμαθα
τι σ' έκανε να κλαις
βγαίνει η βαρκούλα.


Βγαίνει η βαρκούλα
βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά.


Ήλιος και βροχή
χιλιάδες όνειρα
παντρεύονται οι φτωχοί
κι εγώ σε χάνω
μίλα μου
κι άκου τι θα πω
ψηλά τα χέρια
γιατί τόσο σ' αγαπώ
και μένω αταξίδευτος


και τότε ρίξαμε τον κλήρο
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα φαγωθεί
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα τα φυλάει.


Νταμ, νταμ
φιλίμι κοντάμ
νταμ
νταμ
καραγάς
ξεπετώ
δίπλα
στον ποταμό
εγώ θα βγω


περνά περνά
η μέλισσα
με τα μελισσόπουλα.
Δεν περνάς
κυρά Μαρία.
Δεν περνάς.
Δεν με πονάς.


Τι με κοιτάζεις
μ' αυτά τα μάτια
αυτό που ζήσαμε
σκοτάδι και μας πνίγει
εσύ μια κούκλα
στα σκαλοπάτια
κι εγώ τρενάκι
που δεν πρόκειται να φύγει.


Πέρασ' ο καιρός
παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια μίλα μου
μού 'λειψες πολύ
και στρατιωτάκι
μολυβένιο, με στολή
σε περιμένω.
Τίποτα.


Νταμ - φιλίμικο νταμ - νταμ
καραγάτς - ξεπετώ δίπλα στον ποταμό
εγώ ταγκό.

Άλκηστις Πρωτοψάλτη
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
(πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαρίνος)