Αυτή η ζωή και η κάθε ζωή είναι ένα αίνιγμα αποτελούμενο από μικρότερα αινίγματα.
Ένας λαβύρινθoς που μπορεί και να βρεις την έξοδο μπορεί και όχι.
Κάθε φορά που παίρνεις ένα ρίσκο, ξεκινάς να λύσεις ένα αίνιγμα.
Αν κόψεις και ράψεις τη λέξη μπορεί και να βγάλεις τη λέξη «άνοιγμα».
Παραθυράκια.
Με θέα ή χωρίς.
Πορτούλες, κλειδάκια, παγίδες.
Ιστορίες καθημερινές.
Τις ζεις στο μυαλό σου, στα χέρια σου, στο μέσα σου.
Ανοίγουν κόσμοι, κλείνουν κόσμοι.
Ανοίγουν καρδιές, κλείνουν καρδιές.
Ανοίγουν μυαλά, κλείνουν μυαλά.
Ώρες-ώρες νιώθω σαν να έχω επιθυμήσει εκείνο το θράσος του 17χρονου ερωτευμένου.
Μεγαλώνοντας το θράσος γίνεται δειλία.
Το μόνιμο αίνιγμα που αλλάζει μορφές.
Και για το οποίο βρίσκεις πάντα μομφές.
Πόσο γελοίοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι;
Πόσο ερωτεύσιμα γελοίοι;
Πόσο γελοία ερωτεύσιμοι;
Στο βάθος υπάρχει εξήγηση για όλα.
Εξήγηση, όχι ορισμός.
Ο ορισμός είναι μια απάτη "του λόγου".
Tης λογικής.
Αλλά μέχρι να πάμε στην εξήγηση, φτάνουμε κιόλας σε συμπεράσματα.
Ευκολομάσητα.
Δεν με νοιάζει η εξήγηση.
Με νοιάζει το συμπέρασμα.
Να βολέψω κάπου και κάπως τα πράγματα μέσα στο μυαλό μου.
Υπάρχουν μέρες που όλες οι λέξεις που υπάρχουν με ενοχλούν.
Υπάρχουν μέρες που όλες οι λέξεις που υπάρχουν μου φαίνονται ερωτεύσιμες.
To ξέρω, θα ξυπνήσω ένα πρωί, θα κοιτάξω το κενό,
θα του ψιλοχαμογελάσω
και θα το παρατήσω.
Θα το αφήσω στην ίδια άκρη,
στο ίδιο αίνιγμα,
στην ίδια ανοησία,
στην ίδια μετέωρη κατάσταση.
Με ουσία η χωρίς.
Ξέρω, θα ξυπνήσω ένα πρωί,
θα κοιτάξω το κενό,
θα αλλάξω πορεία.
Θα βρω ένα καινό.
Λίγο πιο γεμάτο.
«Κι όμως κάτι δεν ξέρω».
Η επίγνωση της άγνοιας.
Κι όμως σίγουρη δεν είμαι γι’αυτά που ξέρω.
Η άγνοια της γνώσης.
Θα μπορούσα να σου μιλάω μόνο με παρενθέσεις.
Μόνο σε παρενθέσεις χωράμε.
Σχεδόν ολόκληροι.
Ανταλλάσσεται ψυχρή λογική με αυταπάτη.
Και το αντίθετο.
Διάρκεια συζητήσιμη.
Δεν είμαστε πιασάρικο σενάριο.
Δεν είμαστε καν άρτιο.
Δεν είμαστε καν σίγουρο.
Δεν είμαστε.
Δεν είμαστε καν λέξεις.
Κι είναι από αυτές τις μέρες που κανένα τραγούδι δεν σου κάνει.
Κανένα γράμμα δεν έχει διάθεση να μπει σε λέξεις.
Καμία ισορροπία δεν σε αφορά.
Κανένα λογοπαίγνιο δεν σε περιέχει.
Κανένα νόημα δεν σε κάνει παρέα.
Εσένα.
Εμένα με περιφέρει μια λογική που λέει πάλι πως όλα είναι απλά μαθηματικά.
Ή απλό συντακτικό.
Μαθαίνεις τους κανόνες, βάζεις τις λέξεις στη σωστή σειρά:
Υποκείμενο-Ρήμα-Αντικείμενο.
Υποκείμενο-Ρήμα-Κατηγορούμενο.
Θα είμαι το ρήμα.
Θα είσαι το αντικείμενο ή το κατηγορούμενο;
Αν είσαι κατηγορούμενο, παίρνεις πάνω σου τη μετάβαση.
Θα είμαι κι εγώ μεταβατικό ρήμα.
Αν ήμουν χαρακτήρας, θα ήμουν τελεία.
Για την οριστικότητά της.
Για την ικανότητά της να πολλαπλασιάζεται και να αφήνει υπονοούμενα.
Για την ικανότητά της, όταν πολλαπλασιάζεται, να αποσιωπά.
Αποσιωπητικά...
Βλέπεις;
Όταν η οριστικότητα πολλαπλασιάζεται γίνεται σιωπή.
Κι όταν τα πράγματα γίνονται σιωπή, νεκρώνουν.
Γίνονται κενό.
Και μετά ξυπνάς ένα πρωί και πας να διαχειριστείς κενό.
Και εκκενώνεσαι.
Γιατί δε γεμίζει με βήμα.
Γιατί δε γεμίζει με ρήμα.
Γιατί γεμίζει με «αν».
Και τα «αν» σηκώνουν πολλαπλές αβάσιμες διαχειρίσεις και δεν μας κάνουν.
Γιατί γεμίζει με «δεν».
Και τα «δεν» δεν είναι διαχειρίσιμα.
Είναι οριστικά.
Σαν την τελεία.
Εγώ τελεία.
Εμείς, ατελείς.
Μια λογική ακέραια.
Μια καίρια σιωπή.
Μια έγκαιρη λύση.
Μια άκαιρη συγκυρία.
Σαν ευκαιρία χαμένη.
"Κάποια στιγμή θα μας τελειώσουν τα λογοπαίγνια και θα αναγκαστούμε να μιλάμε γι' αυτά που νιώθουμε."
Hide me
Why don't you leave me in a place
Tradition ends, and custom fades
In this world was brought alone
On my own no one home
Don't you leave me in this craze
Broken phone, soul erased
I Paint the sky but there's no change
Painted skies, broken lanes....
Why don't you hide me anyway.... Save me save me
So why don't you hide me anyway... Save me save me
Save me save me!!!
Save me save me!!!
Why don't you hide me,
why don't you hide me anyway
Why don't you hide me,
why don't you hide me anyway
Save me save me.
Beggar's Blues Diary feat. Athina Routsi
Ένας λαβύρινθoς που μπορεί και να βρεις την έξοδο μπορεί και όχι.
Κάθε φορά που παίρνεις ένα ρίσκο, ξεκινάς να λύσεις ένα αίνιγμα.
Αν κόψεις και ράψεις τη λέξη μπορεί και να βγάλεις τη λέξη «άνοιγμα».
Παραθυράκια.
Με θέα ή χωρίς.
Πορτούλες, κλειδάκια, παγίδες.
Ιστορίες καθημερινές.
Τις ζεις στο μυαλό σου, στα χέρια σου, στο μέσα σου.
Ανοίγουν κόσμοι, κλείνουν κόσμοι.
Ανοίγουν καρδιές, κλείνουν καρδιές.
Ανοίγουν μυαλά, κλείνουν μυαλά.
Ώρες-ώρες νιώθω σαν να έχω επιθυμήσει εκείνο το θράσος του 17χρονου ερωτευμένου.
Μεγαλώνοντας το θράσος γίνεται δειλία.
Το μόνιμο αίνιγμα που αλλάζει μορφές.
Και για το οποίο βρίσκεις πάντα μομφές.
Πόσο γελοίοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι;
Πόσο ερωτεύσιμα γελοίοι;
Πόσο γελοία ερωτεύσιμοι;
Στο βάθος υπάρχει εξήγηση για όλα.
Εξήγηση, όχι ορισμός.
Ο ορισμός είναι μια απάτη "του λόγου".
Tης λογικής.
Αλλά μέχρι να πάμε στην εξήγηση, φτάνουμε κιόλας σε συμπεράσματα.
Ευκολομάσητα.
Δεν με νοιάζει η εξήγηση.
Με νοιάζει το συμπέρασμα.
Να βολέψω κάπου και κάπως τα πράγματα μέσα στο μυαλό μου.
Υπάρχουν μέρες που όλες οι λέξεις που υπάρχουν με ενοχλούν.
Υπάρχουν μέρες που όλες οι λέξεις που υπάρχουν μου φαίνονται ερωτεύσιμες.
To ξέρω, θα ξυπνήσω ένα πρωί, θα κοιτάξω το κενό,
θα του ψιλοχαμογελάσω
και θα το παρατήσω.
Θα το αφήσω στην ίδια άκρη,
στο ίδιο αίνιγμα,
στην ίδια ανοησία,
στην ίδια μετέωρη κατάσταση.
Με ουσία η χωρίς.
Ξέρω, θα ξυπνήσω ένα πρωί,
θα κοιτάξω το κενό,
θα αλλάξω πορεία.
Θα βρω ένα καινό.
Λίγο πιο γεμάτο.
«Κι όμως κάτι δεν ξέρω».
Η επίγνωση της άγνοιας.
Κι όμως σίγουρη δεν είμαι γι’αυτά που ξέρω.
Η άγνοια της γνώσης.
Θα μπορούσα να σου μιλάω μόνο με παρενθέσεις.
Μόνο σε παρενθέσεις χωράμε.
Σχεδόν ολόκληροι.
Ανταλλάσσεται ψυχρή λογική με αυταπάτη.
Και το αντίθετο.
Διάρκεια συζητήσιμη.
Δεν είμαστε πιασάρικο σενάριο.
Δεν είμαστε καν άρτιο.
Δεν είμαστε καν σίγουρο.
Δεν είμαστε.
Δεν είμαστε καν λέξεις.
Κι είναι από αυτές τις μέρες που κανένα τραγούδι δεν σου κάνει.
Κανένα γράμμα δεν έχει διάθεση να μπει σε λέξεις.
Καμία ισορροπία δεν σε αφορά.
Κανένα λογοπαίγνιο δεν σε περιέχει.
Κανένα νόημα δεν σε κάνει παρέα.
Εσένα.
Εμένα με περιφέρει μια λογική που λέει πάλι πως όλα είναι απλά μαθηματικά.
Ή απλό συντακτικό.
Μαθαίνεις τους κανόνες, βάζεις τις λέξεις στη σωστή σειρά:
Υποκείμενο-Ρήμα-Αντικείμενο.
Υποκείμενο-Ρήμα-Κατηγορούμενο.
Θα είμαι το ρήμα.
Θα είσαι το αντικείμενο ή το κατηγορούμενο;
Αν είσαι κατηγορούμενο, παίρνεις πάνω σου τη μετάβαση.
Θα είμαι κι εγώ μεταβατικό ρήμα.
Αν ήμουν χαρακτήρας, θα ήμουν τελεία.
Για την οριστικότητά της.
Για την ικανότητά της να πολλαπλασιάζεται και να αφήνει υπονοούμενα.
Για την ικανότητά της, όταν πολλαπλασιάζεται, να αποσιωπά.
Αποσιωπητικά...
Βλέπεις;
Όταν η οριστικότητα πολλαπλασιάζεται γίνεται σιωπή.
Κι όταν τα πράγματα γίνονται σιωπή, νεκρώνουν.
Γίνονται κενό.
Και μετά ξυπνάς ένα πρωί και πας να διαχειριστείς κενό.
Και εκκενώνεσαι.
Γιατί δε γεμίζει με βήμα.
Γιατί δε γεμίζει με ρήμα.
Γιατί γεμίζει με «αν».
Και τα «αν» σηκώνουν πολλαπλές αβάσιμες διαχειρίσεις και δεν μας κάνουν.
Γιατί γεμίζει με «δεν».
Και τα «δεν» δεν είναι διαχειρίσιμα.
Είναι οριστικά.
Σαν την τελεία.
Εγώ τελεία.
Εμείς, ατελείς.
Μια λογική ακέραια.
Μια καίρια σιωπή.
Μια έγκαιρη λύση.
Μια άκαιρη συγκυρία.
Σαν ευκαιρία χαμένη.
"Κάποια στιγμή θα μας τελειώσουν τα λογοπαίγνια και θα αναγκαστούμε να μιλάμε γι' αυτά που νιώθουμε."
Hide me
Why don't you leave me in a place
Tradition ends, and custom fades
In this world was brought alone
On my own no one home
Don't you leave me in this craze
Broken phone, soul erased
I Paint the sky but there's no change
Painted skies, broken lanes....
Why don't you hide me anyway.... Save me save me
So why don't you hide me anyway... Save me save me
Save me save me!!!
Save me save me!!!
Why don't you hide me,
why don't you hide me anyway
Why don't you hide me,
why don't you hide me anyway
Save me save me.
Beggar's Blues Diary feat. Athina Routsi
