Αν συγκρουστούν οι λογικές, θα στάξει συναίσθημα.
Πίσω από τα ταξινομημένα κουτάκια υπάρχει μια αταξία.
Υπαρκτή.
Ενσώματη.
Έχει τρυπώσει.
Κάνει θόρυβο.
Χρατς-χρουτς.
Σαν βινύλιο.
Συναγερμός.
Δεν είναι ανάγκη να είναι εκκωφαντικός ο ήχος.
Συνήθως η ζυγαριά γέρνει προς την ένταση κι όχι προς τη διάρκεια.
Άφησέ με σε ένα ηλιοβασίλεμα.
Με εκστασιάζει.
Χάνομαι στα χρώματα.
Το μυαλό εκκενώνεται.
Δεν υπάρχει καμία γνώση.
Παρά μόνο αίσθηση.
Τώρα βάλ’το αυτό στις σχέσεις:
Να μην υπάρχει γνώση, παρα μόνο αίσθηση.
Για σκέψου, σε πόσες από τις σχέσεις σου κυριαρχεί η αίσθηση;
Και σε πόσες έρχεται η γνώση και μολύνει την αίσθηση;
Υπάρχει μια εξίσωση πίσω απ’ό,τι δεν καταλαβαίνεις.
Μια κωλοϊσορροπία.
Ένα παζλ που ακόμα κι αν σου λείπουν κομμάτια, το βλέπεις σχεδόν σαν ολόκληρο.
Και «σχεδόν» και «σαν».
Ολόκληρο.
Ποτέ δεν αγαπούσα τα μεταβατικά στάδια.
Η αίσθηση του ανολοκλήρωτου αποτελείται από εκκρεμότητες.
Από κάτι σχοινάκια που ξέρεις ότι θα φύγουν.
Ή θα τα κόψεις ή θα κοπούν.
Η εξίσωση θα λυθεί.
Όσο κι αν σπας το κεφάλι σου να βρεις τους αγνώστους.
Υπάρχουν κάτι «νομίζω» και κάτι «σαν» που σε κάνουν να σέρνεσαι.
Ενώ ο δρόμος είναι ευθύς και εύκολος.
Μια μέρα να ζητήσουμε συγγνώμη από αυτούς που ξέρουν άλλη αλήθεια για εμάς.
Μια μέρα να καταλάβουμε ότι η αλήθεια χωράει το πολύ σε τρεις-τέσσερις λεξούλες.
Παρ’όλο που προς τιμήν της γράφονται κατεβατά.
Μια μέρα η «συγγνώμη» και το «ευχαριστώ» να λέγονται κατ’αρχήν και όχι κατ’αρχάς.
Είναι και αυτές οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν.
Είναι και αυτές οι ευθύνες που πρέπει να αναληφθούν.
Είναι κι αυτό το κεφάλι που σε κάθε «πρέπει» κοιτάει αλλού.
Είναι κι αυτό το «πρέπει» που ώρες-ώρες είναι πολύ ευέλικτο και ακολουθεί με ακρίβεια την κίνηση του κεφαλιού.
Κι αυτή η συνέπεια του σύμπαντος, τόσο αστεία ώρες-ώρες.
Μια ακατάληπτη συνωμοσία που με τον τρόπο της σου φέρνει επιθυμίες στα χέρια.
Και άλλες τις φέρνει στα πόδια, να τις κλωτσήσεις.
…
…
…
...Είναι κι αυτό το άλλοθι του Σεπτεμβρίου που όσο μεγαλώνεις χάνονται τα χρώματά του.
Είναι που τότε ήταν Σεπτέμβρης 2002.
Και τώρα 2012.
Μια δεκαετία μετά.
Για μάθημα πήγαινα και με μάθημα έφυγα.
Σταθμός.
Είπα στον "λίθο" ότι πέρασε δεκαετία και με κοίταξε με βλέμμα απόγνωσης.
«Ρε μεγαλώσαμε».
Όταν οι ιστορίες κλείνουν δεκαετία σημαίνει ότι μεγάλωσες πιο πολύ απ'όσο νομίζεις.
Κρίση ενηλικίωσης. (μεταξύ άλλων κρίσεων).
Ώρες-ώρες θέλω να μιλήσω σε αυτό το σχεδόν δεκαεξάχρονο πιτσιρίκι που τότε άνοιγε με απορία, φόβο και λαχτάρα τις πόρτες.
Θα ήθελα να το έχω απέναντί μου, να μου πει τι πιστεύει ότι θα γίνει.
Να μην του πω τι θα γίνει.
Να τα ζήσει όλα με την ίδια ένταση.
Να μεγαλώσει.
Ώρες-ώρες κοιτάζω στον καθρέφτη μου και το διακρίνω.
Μας χωρίζει ένα κενό, μπόλικη λογική και πιο απενοχοποιημένο συναίσθημα γενικώς.
Μας ενώνει το ίδιο καλά κρυμμένο αίσθημα, σε άλλες εκδοχές και με άλλα καθρεφτίσματα πια.
Σαν μια συνθήκη ρομαντισμού κλειδαμπαρωμένη.
Μυστικά.
Ώρες-ώρες θέλω να το αφήνω να μου λέει μυστικά στο αφτί:
Ξέρεις, αυτούς τους κανόνες περί έρωτος που αρχίζει και διαμορφώνει το δεκαεξάχρονο που ερωτεύεται κερυνοβόλα.
Που η λογική του πνίγεται.
Θέλω να τους ξανακούσω αυτούς τους αθώους κανόνες.
Αυτήν την αίσθηση του «παραδίνομαι».
Την αίσθηση του «έχω τόσους πολλούς φραγμούς, αλλά ρε γαμώτο κάτι με ενοχλεί στο στομάχι και θέλω να αφεθώ σε αυτό».
Τα μέσα μας δεκαεξάχρονα μπορούν να μας διδάξουν περισσότερα απ’ό,τι μπορεί να τα διδάξει κάποιος.
Ασυναίσθητα, και μάλλον όχι ψυχαναγκαστικά, η 3η του Σεπτέμβρη και η 20η του Δεκέμβρη είναι μέρες συνάντησης με τον καθρέφτη.
Σαν μέρες απολογισμού που δεν εστιάζει σε πρόσωπα.
Παίρνω τη δεκαετία μου αγκαλιά και την πάω περίπατο.
Ξέρω ότι εκεί τοποθετείται η "έναρξη".
"Σε μιαν ανάσα
τόσα χρόνια τα χωράω", που λέει και το τραγούδι.
…
…
…
Άλλωστε εμπνεύσεις υπάρχουν παντού.
…
...Στις διακοπές το μάτι έπεσε σε μια βάρκα που την έλεγαν «Άλλοθι».
Την αγάπησα.
Να πάμε μια βόλτα.
Μεγαλώνουμε και παλεύουμε να χτίσουμε εαυτούς ακέραιους.
Να μην περνάει εύκολα κάτι από τον τοίχο.
Ρε ώρες-ώρες περνάει.
Τρυπώνει.
Απ’τα κουμπάκια ανάμεσα.
Ξέρεις, συμπαθώ την ακεραιότητα του εαυτού.
Συμπαθώ εξίσου και την απογυμνωμένη, τραυματισμένη (μεταφορικά) εκδοχή του.
Τις σέβομαι τις δύο εκδοχές.
Με τρομάζουν και οι δύο.
Τόσο η ψυχρή, όσο και η εύθραυστη.
Θυμάσαι που λέγαμε ότι η «αγκαλιά» και η «ανάγκη» είναι ετυμολογικά συγγενείς;
Στην ίδια ετυμολογική οικογένεια πρόσθεσε την «άγκυρα» και το «αγκίστρι».
Και φτιάξε μια ιστορία.
«Άγκυρα», «αγκίστρι», «ανάγκη», «αγκαλιά».
Σου ρίχνουν το «αγκίστρι».
Τσιμπάς.
Τσιμπάει η «ανάγκη» σου.
Ρίχνεις «άγκυρα».
Βυθισμένες άγκυρες.
Σε μία εκδοχή η ιστορία τελειώνει με μια «αγκαλιά».
Σε άλλη εκδοχή η ιστορία αρχίζει με μια «αγκαλιά».
Ξέρεις κάτι;
Το θέμα είναι οι ζωές που διασταυρώνονται.
Άγνωστο το «πώς;», άγνωστο το «για πόσο;».
Κι αυτό εξίσωση είναι.
Κι εγώ εξίσωση είμαι.
Κι εσύ εξίσωση είσαι.
Κι εμείς εξίσωση είμαστε.
Συνηθίσαμε να λέμε «εντάξει» και ξεχάσαμε πως το «εν αταξία» αν μη τι άλλο έχει περισσότερο ενδιαφέρον.
Στόχος της αταξίας είναι η τάξη.
Στόχος της τάξης είναι η διατήρηση;
Μπορεί.
Αλλά η μοίρα της τάξης είναι να διακόπτεται από την αταξία.
Οπότε, κυκλάκια.
Σαν τις αποφάσεις που πρέπει να πάρεις.
Που όσο κι αν τις παιδεύεις, ξέρεις ότι θα ξυπνήσεις ένα πρωί και θα τις έχεις ήδη πάρει.
Θα τα έχεις ήδη ξεκαθαρίσει και θα έχει δημιουργηθεί χώρος για άλλες.
Συνειδητά.
Γιατί τα πράγματα έχουν αρχή και τέλος.
Ακόμα κι αυτά που έχουν αρχή και τέλος και τέλος και τέλος και τέλος στην νιοστή.
Κάπου υπάρχει οριστικότητα.
Όροι, όριο, ορισμένος, καθορισμένος, προσδιορισμένος, περιορισμένος…
Μια απόφαση μακριά είναι το σπάσιμο του ορίου.
Μια απόφαση μακριά είναι κι η αποδοχή του.
Μια μέρα να αναλύσουμε τις προβολές μας στους άλλους.
Σαν παιχνίδι.
Τις προβολές μας στους ψυχρούς, στους ευσυγκίνητους, στους εγωιστές, στους σοβαρούς, στους γελοίους, στους έξυπνους, στους χαζούς…
Σαν παιχνίδι με τίμημα την απογύμνωση.
Μια μέρα να συμφιλιωθούμε με εμάς.
Με όλες τις εκδοχές και τα ερεθίσματα που τις δημιουργούν ή τις αφυπνίζουν.
*«Γιατί από τους ανθρώπους της ζωής μας, τελικά μας ανήκει μια μονάχα εκδοχή. Μπορεί να είναι καλή ή κακή, ταιριαστή ή αταίριαστη, ευλογημένη ή καταδικασμένη. Το σίγουρο όμως είναι ότι πρόκειται για τη μία και μοναδική εκδοχή που μας αντιστοιχεί. Κι όλες οι άλλες εκδοχές, αν τύχει ποτέ και τις συναντήσουμε, δε θα είναι παρά φευγαλέα φαντάσματα που μας προσπερνούν απρόσμενα τις νύχτες μέσα σε διερχόμενα αυτοκίνητα.»
*(Από το blog του Γεράσιμου, εδώ: http://jirashimosu.blogspot.gr/2011/09/blog-post_27.html)
Δεν έχει σημασία αν ο Σεπτέμβρης έχει όντως άλλοθι.
Δεν έχει σημασία αν νιώθεις ότι το χρειάζεσαι ή όχι.
Δεν έχω ιδέα τι έχει σημασία, αν όλα έχουν ή τίποτα δεν έχει.
Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει ορισμός της σημασίας, αν μπορεί να οριστεί πράγματι αντικειμενικά ή αν είναι υποκειμενική.
Αλλά να σου πω κάτι;
Στο τέλος ο καθένας δεν παίρνει ό,τι του αξίζει.
Παίρνει σχεδόν ό,τι κυνήγησε.
Υ.Γ 1 Την Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου στις 18:00 θα είμαστε στα Public Συντάγματος παρέα με τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο για live συνέντευξη. Αν σας βγάλει ο δρόμος…να μας πείτε ένα "γεια"!)
Υ.Γ Κατά τ'άλλα, ισχύει το ραντεβού μας ραδιοφωνικά στον αέρα του Street-Radio, κάθε Τρίτη στις 22:00.
Οι τελευταίες μέρες
Τις τελευταίες μέρες μου
θα τις ρίξω στη θάλασσα
νιώθω λες και μεγάλωσα
για να βρεθώ με 'κεινη
σε παραλία απόμερη
μ' ένα φθαρμένο μοντγκόμερι
θα στήσω την πολυθρόνα μου
για τη γριά μου τη μνήμη
Τις τελευταίες μέρες μου
θα τις μετράω σ' απογεύματα
θα παραθέτω γεύματα
για τα φαντάσματά μου
θα ξαγρυπνάω ως τις δυόμιση
κάνοντας μια ταξινόμηση
στις εμπειρίες του βίου μου
στα παιδικά όνειρά μου
τις τελευταίες μέρες μου
θα τις ρίξω στη θάλασσα
να δω όπως μεγάλωσα
τι ψάρια μείναν να πιάσω
κι όταν ενώσω τα νήματα
θα μ' απαγάγουν τα κύματα
κι απ'τον βυθό ως τον αφρό
σαν ένα κύμα κι εγώ
θα περάσω
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Νατάσσα Μποφίλιου
Πίσω από τα ταξινομημένα κουτάκια υπάρχει μια αταξία.
Υπαρκτή.
Ενσώματη.
Έχει τρυπώσει.
Κάνει θόρυβο.
Χρατς-χρουτς.
Σαν βινύλιο.
Συναγερμός.
Δεν είναι ανάγκη να είναι εκκωφαντικός ο ήχος.
Συνήθως η ζυγαριά γέρνει προς την ένταση κι όχι προς τη διάρκεια.
Άφησέ με σε ένα ηλιοβασίλεμα.
Με εκστασιάζει.
Χάνομαι στα χρώματα.
Το μυαλό εκκενώνεται.
Δεν υπάρχει καμία γνώση.
Παρά μόνο αίσθηση.
Τώρα βάλ’το αυτό στις σχέσεις:
Να μην υπάρχει γνώση, παρα μόνο αίσθηση.
Για σκέψου, σε πόσες από τις σχέσεις σου κυριαρχεί η αίσθηση;
Και σε πόσες έρχεται η γνώση και μολύνει την αίσθηση;
Υπάρχει μια εξίσωση πίσω απ’ό,τι δεν καταλαβαίνεις.
Μια κωλοϊσορροπία.
Ένα παζλ που ακόμα κι αν σου λείπουν κομμάτια, το βλέπεις σχεδόν σαν ολόκληρο.
Και «σχεδόν» και «σαν».
Ολόκληρο.
Ποτέ δεν αγαπούσα τα μεταβατικά στάδια.
Η αίσθηση του ανολοκλήρωτου αποτελείται από εκκρεμότητες.
Από κάτι σχοινάκια που ξέρεις ότι θα φύγουν.
Ή θα τα κόψεις ή θα κοπούν.
Η εξίσωση θα λυθεί.
Όσο κι αν σπας το κεφάλι σου να βρεις τους αγνώστους.
Υπάρχουν κάτι «νομίζω» και κάτι «σαν» που σε κάνουν να σέρνεσαι.
Ενώ ο δρόμος είναι ευθύς και εύκολος.
Μια μέρα να ζητήσουμε συγγνώμη από αυτούς που ξέρουν άλλη αλήθεια για εμάς.
Μια μέρα να καταλάβουμε ότι η αλήθεια χωράει το πολύ σε τρεις-τέσσερις λεξούλες.
Παρ’όλο που προς τιμήν της γράφονται κατεβατά.
Μια μέρα η «συγγνώμη» και το «ευχαριστώ» να λέγονται κατ’αρχήν και όχι κατ’αρχάς.
Είναι και αυτές οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν.
Είναι και αυτές οι ευθύνες που πρέπει να αναληφθούν.
Είναι κι αυτό το κεφάλι που σε κάθε «πρέπει» κοιτάει αλλού.
Είναι κι αυτό το «πρέπει» που ώρες-ώρες είναι πολύ ευέλικτο και ακολουθεί με ακρίβεια την κίνηση του κεφαλιού.
Κι αυτή η συνέπεια του σύμπαντος, τόσο αστεία ώρες-ώρες.
Μια ακατάληπτη συνωμοσία που με τον τρόπο της σου φέρνει επιθυμίες στα χέρια.
Και άλλες τις φέρνει στα πόδια, να τις κλωτσήσεις.
…
…
…
...Είναι κι αυτό το άλλοθι του Σεπτεμβρίου που όσο μεγαλώνεις χάνονται τα χρώματά του.
Είναι που τότε ήταν Σεπτέμβρης 2002.
Και τώρα 2012.
Μια δεκαετία μετά.
Για μάθημα πήγαινα και με μάθημα έφυγα.
Σταθμός.
Είπα στον "λίθο" ότι πέρασε δεκαετία και με κοίταξε με βλέμμα απόγνωσης.
«Ρε μεγαλώσαμε».
Όταν οι ιστορίες κλείνουν δεκαετία σημαίνει ότι μεγάλωσες πιο πολύ απ'όσο νομίζεις.
Κρίση ενηλικίωσης. (μεταξύ άλλων κρίσεων).
Ώρες-ώρες θέλω να μιλήσω σε αυτό το σχεδόν δεκαεξάχρονο πιτσιρίκι που τότε άνοιγε με απορία, φόβο και λαχτάρα τις πόρτες.
Θα ήθελα να το έχω απέναντί μου, να μου πει τι πιστεύει ότι θα γίνει.
Να μην του πω τι θα γίνει.
Να τα ζήσει όλα με την ίδια ένταση.
Να μεγαλώσει.
Ώρες-ώρες κοιτάζω στον καθρέφτη μου και το διακρίνω.
Μας χωρίζει ένα κενό, μπόλικη λογική και πιο απενοχοποιημένο συναίσθημα γενικώς.
Μας ενώνει το ίδιο καλά κρυμμένο αίσθημα, σε άλλες εκδοχές και με άλλα καθρεφτίσματα πια.
Σαν μια συνθήκη ρομαντισμού κλειδαμπαρωμένη.
Μυστικά.
Ώρες-ώρες θέλω να το αφήνω να μου λέει μυστικά στο αφτί:
Ξέρεις, αυτούς τους κανόνες περί έρωτος που αρχίζει και διαμορφώνει το δεκαεξάχρονο που ερωτεύεται κερυνοβόλα.
Που η λογική του πνίγεται.
Θέλω να τους ξανακούσω αυτούς τους αθώους κανόνες.
Αυτήν την αίσθηση του «παραδίνομαι».
Την αίσθηση του «έχω τόσους πολλούς φραγμούς, αλλά ρε γαμώτο κάτι με ενοχλεί στο στομάχι και θέλω να αφεθώ σε αυτό».
Τα μέσα μας δεκαεξάχρονα μπορούν να μας διδάξουν περισσότερα απ’ό,τι μπορεί να τα διδάξει κάποιος.
Ασυναίσθητα, και μάλλον όχι ψυχαναγκαστικά, η 3η του Σεπτέμβρη και η 20η του Δεκέμβρη είναι μέρες συνάντησης με τον καθρέφτη.
Σαν μέρες απολογισμού που δεν εστιάζει σε πρόσωπα.
Παίρνω τη δεκαετία μου αγκαλιά και την πάω περίπατο.
Ξέρω ότι εκεί τοποθετείται η "έναρξη".
"Σε μιαν ανάσα
τόσα χρόνια τα χωράω", που λέει και το τραγούδι.
…
…
…
Άλλωστε εμπνεύσεις υπάρχουν παντού.
…
...Στις διακοπές το μάτι έπεσε σε μια βάρκα που την έλεγαν «Άλλοθι».
Την αγάπησα.
Να πάμε μια βόλτα.
Μεγαλώνουμε και παλεύουμε να χτίσουμε εαυτούς ακέραιους.
Να μην περνάει εύκολα κάτι από τον τοίχο.
Ρε ώρες-ώρες περνάει.
Τρυπώνει.
Απ’τα κουμπάκια ανάμεσα.
Ξέρεις, συμπαθώ την ακεραιότητα του εαυτού.
Συμπαθώ εξίσου και την απογυμνωμένη, τραυματισμένη (μεταφορικά) εκδοχή του.
Τις σέβομαι τις δύο εκδοχές.
Με τρομάζουν και οι δύο.
Τόσο η ψυχρή, όσο και η εύθραυστη.
Θυμάσαι που λέγαμε ότι η «αγκαλιά» και η «ανάγκη» είναι ετυμολογικά συγγενείς;
Στην ίδια ετυμολογική οικογένεια πρόσθεσε την «άγκυρα» και το «αγκίστρι».
Και φτιάξε μια ιστορία.
«Άγκυρα», «αγκίστρι», «ανάγκη», «αγκαλιά».
Σου ρίχνουν το «αγκίστρι».
Τσιμπάς.
Τσιμπάει η «ανάγκη» σου.
Ρίχνεις «άγκυρα».
Βυθισμένες άγκυρες.
Σε μία εκδοχή η ιστορία τελειώνει με μια «αγκαλιά».
Σε άλλη εκδοχή η ιστορία αρχίζει με μια «αγκαλιά».
Ξέρεις κάτι;
Το θέμα είναι οι ζωές που διασταυρώνονται.
Άγνωστο το «πώς;», άγνωστο το «για πόσο;».
Κι αυτό εξίσωση είναι.
Κι εγώ εξίσωση είμαι.
Κι εσύ εξίσωση είσαι.
Κι εμείς εξίσωση είμαστε.
Συνηθίσαμε να λέμε «εντάξει» και ξεχάσαμε πως το «εν αταξία» αν μη τι άλλο έχει περισσότερο ενδιαφέρον.
Στόχος της αταξίας είναι η τάξη.
Στόχος της τάξης είναι η διατήρηση;
Μπορεί.
Αλλά η μοίρα της τάξης είναι να διακόπτεται από την αταξία.
Οπότε, κυκλάκια.
Σαν τις αποφάσεις που πρέπει να πάρεις.
Που όσο κι αν τις παιδεύεις, ξέρεις ότι θα ξυπνήσεις ένα πρωί και θα τις έχεις ήδη πάρει.
Θα τα έχεις ήδη ξεκαθαρίσει και θα έχει δημιουργηθεί χώρος για άλλες.
Συνειδητά.
Γιατί τα πράγματα έχουν αρχή και τέλος.
Ακόμα κι αυτά που έχουν αρχή και τέλος και τέλος και τέλος και τέλος στην νιοστή.
Κάπου υπάρχει οριστικότητα.
Όροι, όριο, ορισμένος, καθορισμένος, προσδιορισμένος, περιορισμένος…
Μια απόφαση μακριά είναι το σπάσιμο του ορίου.
Μια απόφαση μακριά είναι κι η αποδοχή του.
Μια μέρα να αναλύσουμε τις προβολές μας στους άλλους.
Σαν παιχνίδι.
Τις προβολές μας στους ψυχρούς, στους ευσυγκίνητους, στους εγωιστές, στους σοβαρούς, στους γελοίους, στους έξυπνους, στους χαζούς…
Σαν παιχνίδι με τίμημα την απογύμνωση.
Μια μέρα να συμφιλιωθούμε με εμάς.
Με όλες τις εκδοχές και τα ερεθίσματα που τις δημιουργούν ή τις αφυπνίζουν.
*«Γιατί από τους ανθρώπους της ζωής μας, τελικά μας ανήκει μια μονάχα εκδοχή. Μπορεί να είναι καλή ή κακή, ταιριαστή ή αταίριαστη, ευλογημένη ή καταδικασμένη. Το σίγουρο όμως είναι ότι πρόκειται για τη μία και μοναδική εκδοχή που μας αντιστοιχεί. Κι όλες οι άλλες εκδοχές, αν τύχει ποτέ και τις συναντήσουμε, δε θα είναι παρά φευγαλέα φαντάσματα που μας προσπερνούν απρόσμενα τις νύχτες μέσα σε διερχόμενα αυτοκίνητα.»
*(Από το blog του Γεράσιμου, εδώ: http://jirashimosu.blogspot.gr/2011/09/blog-post_27.html)
Δεν έχει σημασία αν ο Σεπτέμβρης έχει όντως άλλοθι.
Δεν έχει σημασία αν νιώθεις ότι το χρειάζεσαι ή όχι.
Δεν έχω ιδέα τι έχει σημασία, αν όλα έχουν ή τίποτα δεν έχει.
Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει ορισμός της σημασίας, αν μπορεί να οριστεί πράγματι αντικειμενικά ή αν είναι υποκειμενική.
Αλλά να σου πω κάτι;
Στο τέλος ο καθένας δεν παίρνει ό,τι του αξίζει.
Παίρνει σχεδόν ό,τι κυνήγησε.
Υ.Γ 1 Την Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου στις 18:00 θα είμαστε στα Public Συντάγματος παρέα με τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο για live συνέντευξη. Αν σας βγάλει ο δρόμος…να μας πείτε ένα "γεια"!)
Υ.Γ Κατά τ'άλλα, ισχύει το ραντεβού μας ραδιοφωνικά στον αέρα του Street-Radio, κάθε Τρίτη στις 22:00.
Οι τελευταίες μέρες
Τις τελευταίες μέρες μου
θα τις ρίξω στη θάλασσα
νιώθω λες και μεγάλωσα
για να βρεθώ με 'κεινη
σε παραλία απόμερη
μ' ένα φθαρμένο μοντγκόμερι
θα στήσω την πολυθρόνα μου
για τη γριά μου τη μνήμη
Τις τελευταίες μέρες μου
θα τις μετράω σ' απογεύματα
θα παραθέτω γεύματα
για τα φαντάσματά μου
θα ξαγρυπνάω ως τις δυόμιση
κάνοντας μια ταξινόμηση
στις εμπειρίες του βίου μου
στα παιδικά όνειρά μου
τις τελευταίες μέρες μου
θα τις ρίξω στη θάλασσα
να δω όπως μεγάλωσα
τι ψάρια μείναν να πιάσω
κι όταν ενώσω τα νήματα
θα μ' απαγάγουν τα κύματα
κι απ'τον βυθό ως τον αφρό
σαν ένα κύμα κι εγώ
θα περάσω
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Νατάσσα Μποφίλιου
