Το πρόβλημα με τις ανθρώπινες σχέσεις είναι ότι όλα καταγράφονται:
Γίνονται συναίσθημα,
γίνονται αποθηκευτικός χώρος,
γίνονται σκέψεις στον εγκέφαλο.
Κι από ένα σημείο και μετά δεν έχεις να διαχειριστείς σχέσεις ή ανθρώπους.
Έχεις να διαχειριστείς σημεία.
Παύει ο ανθρώπινος παράγων.
Και βρίσκεις ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία.
Βρίσκεις τις σχέσεις σου ανάπηρες.
Τον άλλον ανάπηρο.
Τον εαυτό σου ανάπηρο.
Ο χρόνος προσωποποιείται,
περνάει μέσα απ’τη σχέση,
τραβάει απ’όπου μπορεί
Ή απ’όπου άφησες ανοιχτά παραθυράκια.
Σχέσεις που μπάζουν.
Και το αντιλαμβάνεται μόνο ο ένας.
Μια μέρα θα ξυπνήσω και θα σου τα πω όλα.
Ξέρεις αυτές τις μαλακίες του «δεν φταις εσύ, φταίω εγώ».
Ευγένειες.
Ειλικρίνειες.
Ή μια μέρα απλώς δεν θα έχω πια δικαιολογία.
Και δεν θα σου πω «ξέρεις, συμβαίνει αυτό».
Θα σου πω: ΔΕΝ ξέρεις.
Τίποτα.
Τίποτα για εμένα.
Με τρομάζει η αντίληψη.
Το πώς αντιλαμβάνεται κάποιος το κοινό σας κομμάτι.
Τι ονομασία του δίνει.
Τι εννοεί όταν λέει «σ’αγαπώ».
Ποιόν ακριβώς αγαπάει.
Αυτόν που βλέπει.
Αυτόν που αλληλεπιδρά.
Αυτόν που φαντάζεται.
Αυτόν που είναι.
Αυτόν που θα ήθελε να είναι.
Αυτόν που βλέπει η καρδιά του.
Ποιόν απ΄όλους αγαπάς γαμώτο;
Δεν μ’αρέσει η λέξη.
Το μυαλό μου είναι κατασκευασμένο για αναλύσεις.
Έμαθε να κόβει τις λέξεις, να ψάχνει την προέλευση.
Δεν είναι φτιαγμένο για τέτοια.
Δεν μπορείς να μου πασάρεις μια λεξούλα και να τη δεχτώ έτοιμη.
Και δεν ξέρω που σκατά είναι τα ανιδιοτελή «σ’αγαπώ».
Αυτά που βλέπουν την αλήθεια, και νιώθουν το ρηματάκι έτσι απλά.
Αυτά που πασάρονται με μια παρένθεση που λεει: (δεν περιμένω τίποτα από εσένα).
Με ενοχλεί, αν περιμένεις.
Με ενοχλεί αν «πρέπει» να πάρεις.
Με ενοχλεί που μπορεί να μην έχω τίποτα που να μπορείς να πάρεις.
Με ενοχλεί που αν έχω κάτι, πάνω έχει ταμπέλα και όνομα.
Με ενοχλεί αν δεν είναι το δικό σου όνομα.
Για να σε δω.
Μπορείς να τα βάλεις με τα σημεία;
Μπορείς να παλέψεις με αυτά;
Στιγματάκια.
Που αν τα ενώσεις μπορεί να βγει και σχέδιο.
Μπορει να βγει και μουτζούρα.
Για να σε δω:
Πώς νιώθεις αν εσύ είσαι η μουτζούρα;
Και ξυπνάς ένα πρωί και έχεις βρει στόχο-σκοπό-κίνητρα-προορισμό-διαδρομή.
Και έχεις φτιάξει το συμπερασματάκι σου.
Null.
Και τις απορίες σου δεν σου τις έλυσε κανείς.
Και δεν σε πολυνοιάζει.
Και ξέρεις-δεν ξέρεις δεν έχει σημασία.
Εκεί είναι η ουσία μάτια μου:
Στη σημασία.
Και στις διαστάσεις της.
Πόσο μεγάλη είναι, πόσο μικρό σε κάνει.
Γαμημένο μυαλό.
Τα γεννά και τα σκοτώνει.
Σε γεννά και σε σκοτώνει.
Σε κατασκευάζει προσεκτικά, σε συναρμολογεί.
Και κάποια στιγμή βλέπεις τριγύρω σου κομμάτια,
βίδες,
ξεχαρβαλωμένες ιδέες.
Σκοτεινά δωμάτια που κλείνεις την πόρτα και φεύγεις.
Ποια κλειδιά μωρέ;
Σε παραμύθιασαν ότι τις ιστοριούλες σου τις κλειδώνεις;
Η πρόκληση είναι να έχεις τα κλειδιά σου χέρι σου και να μη σε νοιάζει.
Μη σε σαγηνεύει το σκοτάδι.
Πίσω από κάθε τι σκοτεινό και μυστήριο που σου γνέφει ιντριγκαδόρικα, κρύβεται ένα μυστικό.
Αλλιώς όλοι θα κουβαλούσαμε τις σκέψεις μας στα χέρια, φόρα-παρτίδα, με την ταμπελίτσα: Αυτός είμαι.
Τα αγαπώ τα φωτεινά πλάσματα.
Που χαμογελούν αληθινα, εξομολογούνται αληθινά, κλαίνε αληθινά και μιλάνε αυθόρμητα.
Τα αγαπώ, αλλά δεν τα ερωτεύομαι.
Είμαστε κατασκευές πολύπλοκες θεωρητικά.
Πρακτικά θέλουμε άγγιγμα στα κατάλληλα σημεία.
Να λυθούμε.
Θέλουμε ένα κατάλληλο νεύμα να ανάψει το φανάρι πράσινο.
Αν πατάς λάθος κουμπιά θα είναι πάντα κόκκινο.
Το πορτοκαλί να το προσέξεις.
Δε σημαίνει ότι άναψε πράσινο.
Δε σημαίνει ότι πάτησες το σωστό κουμπί.
Σημαίνει: ανάγκη.
Σημαίνει «πέρνα, αλλά μπορεί να το μετανιώσω»
Σημαίνει «αν δεν περάσεις, έχασες»
Ή κέρδισες.
Καμιά φορά νομίζω ότι είσαι αυτό που δεν ήθελα να είμαι.
Καμιά φορά νομίζω ότι γίνομαι αυτό που δεν θα ήθελες.
Καμιά φορά είμαι ό,τι θέλω.
Καμιά φορά θέλω ό,τι είμαι.
Καμιά φορά θέλω μόνο να θέλω.
Και να μπορώ.
Κι αν το καλοσκεφτείς, σε αυτή τη ζωή παίζεις με πιθανότητες και ευκαιρίες.
Κι αυτά συνδέονται.
Τα ψάχνεις.
Και σε ψάχνουν.
Χάσε το μέτρημα των ευκαιριών.
Να χάσω το μέτρημα των πιθανοτήτων.
(Αν το mixpod μου έκανε τη χάρη, θα ακουγόταν και αυτό:)
WHAT ARE THE CHANCES
Tell me what are the chances
of me drinking alone
of aching for you to the bone?
tell me what are the chances
this bottle could keep me alive
without you by my side?
and Tell me what are the chances
of me meeting you in the rain
with nothing to say...
I had a dream I was on fire
you were watching me closely
then you just left
I had a dream it turned into nightmare
you were light
now only darkness i see,
you were all I desired..
and Tell me what are the chances
of me meeting you in the rain
for second chances...
All my friends seem to remind me
of the bitterness that I feel
and how you despise me..
Tell me please what are the chances
of me leaving doors open wide ...
of you coming in with a smile..
and Tell me what are the chances of me meeting you in the rain
with nothing to say...
and Tell me what are the chances of me meeting you in the rain for second chances...
Tell me please is this the end ?
cause I've run out of chances my friend..
I've run out of chances..
Tell me please I'm closed to myself
I feel beaten and broken again..
beaten and broken..
and Tell me what are the chances of me
leaviing you in the rain
all covered in pain...?
and tell me what are the chances of you
passing me by in your car
when I was still there..
left alone with my chances ,
with my nightmares , withn my hopes and fears to dry...
you are a nightmare... it's a nightmare ...
What are the chances of me...?
What are the chances of you...?
Tell me please my guardiian angel...will you come for me?
will you come for me...?
Dusk
Γίνονται συναίσθημα,
γίνονται αποθηκευτικός χώρος,
γίνονται σκέψεις στον εγκέφαλο.
Κι από ένα σημείο και μετά δεν έχεις να διαχειριστείς σχέσεις ή ανθρώπους.
Έχεις να διαχειριστείς σημεία.
Παύει ο ανθρώπινος παράγων.
Και βρίσκεις ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία.
Βρίσκεις τις σχέσεις σου ανάπηρες.
Τον άλλον ανάπηρο.
Τον εαυτό σου ανάπηρο.
Ο χρόνος προσωποποιείται,
περνάει μέσα απ’τη σχέση,
τραβάει απ’όπου μπορεί
Ή απ’όπου άφησες ανοιχτά παραθυράκια.
Σχέσεις που μπάζουν.
Και το αντιλαμβάνεται μόνο ο ένας.
Μια μέρα θα ξυπνήσω και θα σου τα πω όλα.
Ξέρεις αυτές τις μαλακίες του «δεν φταις εσύ, φταίω εγώ».
Ευγένειες.
Ειλικρίνειες.
Ή μια μέρα απλώς δεν θα έχω πια δικαιολογία.
Και δεν θα σου πω «ξέρεις, συμβαίνει αυτό».
Θα σου πω: ΔΕΝ ξέρεις.
Τίποτα.
Τίποτα για εμένα.
Με τρομάζει η αντίληψη.
Το πώς αντιλαμβάνεται κάποιος το κοινό σας κομμάτι.
Τι ονομασία του δίνει.
Τι εννοεί όταν λέει «σ’αγαπώ».
Ποιόν ακριβώς αγαπάει.
Αυτόν που βλέπει.
Αυτόν που αλληλεπιδρά.
Αυτόν που φαντάζεται.
Αυτόν που είναι.
Αυτόν που θα ήθελε να είναι.
Αυτόν που βλέπει η καρδιά του.
Ποιόν απ΄όλους αγαπάς γαμώτο;
Δεν μ’αρέσει η λέξη.
Το μυαλό μου είναι κατασκευασμένο για αναλύσεις.
Έμαθε να κόβει τις λέξεις, να ψάχνει την προέλευση.
Δεν είναι φτιαγμένο για τέτοια.
Δεν μπορείς να μου πασάρεις μια λεξούλα και να τη δεχτώ έτοιμη.
Και δεν ξέρω που σκατά είναι τα ανιδιοτελή «σ’αγαπώ».
Αυτά που βλέπουν την αλήθεια, και νιώθουν το ρηματάκι έτσι απλά.
Αυτά που πασάρονται με μια παρένθεση που λεει: (δεν περιμένω τίποτα από εσένα).
Με ενοχλεί, αν περιμένεις.
Με ενοχλεί αν «πρέπει» να πάρεις.
Με ενοχλεί που μπορεί να μην έχω τίποτα που να μπορείς να πάρεις.
Με ενοχλεί που αν έχω κάτι, πάνω έχει ταμπέλα και όνομα.
Με ενοχλεί αν δεν είναι το δικό σου όνομα.
Για να σε δω.
Μπορείς να τα βάλεις με τα σημεία;
Μπορείς να παλέψεις με αυτά;
Στιγματάκια.
Που αν τα ενώσεις μπορεί να βγει και σχέδιο.
Μπορει να βγει και μουτζούρα.
Για να σε δω:
Πώς νιώθεις αν εσύ είσαι η μουτζούρα;
Και ξυπνάς ένα πρωί και έχεις βρει στόχο-σκοπό-κίνητρα-προορισμό-διαδρομή.
Και έχεις φτιάξει το συμπερασματάκι σου.
Null.
Και τις απορίες σου δεν σου τις έλυσε κανείς.
Και δεν σε πολυνοιάζει.
Και ξέρεις-δεν ξέρεις δεν έχει σημασία.
Εκεί είναι η ουσία μάτια μου:
Στη σημασία.
Και στις διαστάσεις της.
Πόσο μεγάλη είναι, πόσο μικρό σε κάνει.
Γαμημένο μυαλό.
Τα γεννά και τα σκοτώνει.
Σε γεννά και σε σκοτώνει.
Σε κατασκευάζει προσεκτικά, σε συναρμολογεί.
Και κάποια στιγμή βλέπεις τριγύρω σου κομμάτια,
βίδες,
ξεχαρβαλωμένες ιδέες.
Σκοτεινά δωμάτια που κλείνεις την πόρτα και φεύγεις.
Ποια κλειδιά μωρέ;
Σε παραμύθιασαν ότι τις ιστοριούλες σου τις κλειδώνεις;
Η πρόκληση είναι να έχεις τα κλειδιά σου χέρι σου και να μη σε νοιάζει.
Μη σε σαγηνεύει το σκοτάδι.
Πίσω από κάθε τι σκοτεινό και μυστήριο που σου γνέφει ιντριγκαδόρικα, κρύβεται ένα μυστικό.
Αλλιώς όλοι θα κουβαλούσαμε τις σκέψεις μας στα χέρια, φόρα-παρτίδα, με την ταμπελίτσα: Αυτός είμαι.
Τα αγαπώ τα φωτεινά πλάσματα.
Που χαμογελούν αληθινα, εξομολογούνται αληθινά, κλαίνε αληθινά και μιλάνε αυθόρμητα.
Τα αγαπώ, αλλά δεν τα ερωτεύομαι.
Είμαστε κατασκευές πολύπλοκες θεωρητικά.
Πρακτικά θέλουμε άγγιγμα στα κατάλληλα σημεία.
Να λυθούμε.
Θέλουμε ένα κατάλληλο νεύμα να ανάψει το φανάρι πράσινο.
Αν πατάς λάθος κουμπιά θα είναι πάντα κόκκινο.
Το πορτοκαλί να το προσέξεις.
Δε σημαίνει ότι άναψε πράσινο.
Δε σημαίνει ότι πάτησες το σωστό κουμπί.
Σημαίνει: ανάγκη.
Σημαίνει «πέρνα, αλλά μπορεί να το μετανιώσω»
Σημαίνει «αν δεν περάσεις, έχασες»
Ή κέρδισες.
Καμιά φορά νομίζω ότι είσαι αυτό που δεν ήθελα να είμαι.
Καμιά φορά νομίζω ότι γίνομαι αυτό που δεν θα ήθελες.
Καμιά φορά είμαι ό,τι θέλω.
Καμιά φορά θέλω ό,τι είμαι.
Καμιά φορά θέλω μόνο να θέλω.
Και να μπορώ.
Κι αν το καλοσκεφτείς, σε αυτή τη ζωή παίζεις με πιθανότητες και ευκαιρίες.
Κι αυτά συνδέονται.
Τα ψάχνεις.
Και σε ψάχνουν.
Χάσε το μέτρημα των ευκαιριών.
Να χάσω το μέτρημα των πιθανοτήτων.
(Αν το mixpod μου έκανε τη χάρη, θα ακουγόταν και αυτό:)
WHAT ARE THE CHANCES
Tell me what are the chances
of me drinking alone
of aching for you to the bone?
tell me what are the chances
this bottle could keep me alive
without you by my side?
and Tell me what are the chances
of me meeting you in the rain
with nothing to say...
I had a dream I was on fire
you were watching me closely
then you just left
I had a dream it turned into nightmare
you were light
now only darkness i see,
you were all I desired..
and Tell me what are the chances
of me meeting you in the rain
for second chances...
All my friends seem to remind me
of the bitterness that I feel
and how you despise me..
Tell me please what are the chances
of me leaving doors open wide ...
of you coming in with a smile..
and Tell me what are the chances of me meeting you in the rain
with nothing to say...
and Tell me what are the chances of me meeting you in the rain for second chances...
Tell me please is this the end ?
cause I've run out of chances my friend..
I've run out of chances..
Tell me please I'm closed to myself
I feel beaten and broken again..
beaten and broken..
and Tell me what are the chances of me
leaviing you in the rain
all covered in pain...?
and tell me what are the chances of you
passing me by in your car
when I was still there..
left alone with my chances ,
with my nightmares , withn my hopes and fears to dry...
you are a nightmare... it's a nightmare ...
What are the chances of me...?
What are the chances of you...?
Tell me please my guardiian angel...will you come for me?
will you come for me...?
Dusk
