Η ζωή ώρες-ώρες είναι σαν μια ανορθόγραφη ερωτική εξομολόγηση.
Όρια.
«Οριάνθρωποι».
Θα έχεις συναντήσει τέτοιους.
Θα έχεις γίνει τέτοιος.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αγκαλιά όρια,
και όρια που έχουν αγκαλιά ανθρώπους.
Θα έχεις ζήσει με όρια.
Μπορεί και να ζεις ακόμα.
Όλοι έχουν όρια.
Και τα όρια έχουν ανθρώπους.
Άμυνες χιλιομέτρων.
Κανόνες απαράβατους.
Πόρτες να ξεκλειδώσεις.
Που η πρόθεση δε μετράει.
Που το κλειδί σκούριασε.
Που το μυαλό σκούριασε.
Που η πρόθεση σκούριασε.
Τα όρια δεσμεύουν προθέσεις.
Τα όρια δεσμεύουν ανθρώπους.
Τα όρια είναι δεσμά.
Αλλά δεσμεύουν και ‘σένα.
Σε δεσμεύεις.
Άλλο ορίζω, άλλο περιορίζω.
Καμιά φορά νιώθεις τόσο αυτόνομος που δεν έχεις ανάγκη από ανάγκη.
Μετά η ανάγκη γίνεται ένα τέρας.
Μετά γίνεσαι εσύ τέρας.
Και συμφιλιώνεσαι:
με την ανάγκη και με το τέρας.
Διανύεις την ανηφορίτσα.
Σαν στρατιώτης.
Οπλισμένος.
Θα σου έχει τύχει.
Καθορισμένες προτεραιότητες.
Βήμα δυνατό.
Και κάπου-κάπου ανοίγεις τα μάτια σου:
Τα πράγματα δεν χρειάζεται πάντα να τα ξεδιαλύνεις εσύ.
Υπάρχει κι αυτό το σύμπαν που κάνει ό,τι γουστάρει.
Που βάζει τις ταμπελίτσες ύπουλα:
«Σημαντικό»-«Ασήμαντο».
Και δεν παίρνεις χαμπάρι.
Διαμορφώνεται η ζωή.
Ηρεμεί το μυαλό.
Και δεν παίρνεις χαμπάρι.
Το σύμπαν είναι γελοίο.
Η τύχη είναι γελοία.
Το αντίθετο του «τυχαίου» δεν είναι το «μοιραίο».
Είναι το ατυχές.
Σου έχω πει πόσο βαριέμαι τους ανθρώπους που έχουν να πουν πάντα κάτι περισσότερο από αυτό που χρειάζεται;
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι χρειάζεται να πεις ή να κάνεις;
Όχι «τι πρέπει».
Ούτε «τι θέλεις».
Τι χρειάζεται.
Τι χρειάζονται οι άνθρωποι.
Στην αρχή χρειάζονται.
Μετά προκύπτει ανάγκη.
Κι αυτό το μέτρο, δεν το θέτεις εσύ.
Το μέτρο τίθεται συμπαντικά.
Συμπαντικό όριο.
Περίεργο το «με νοιάζει».
Στην αρχή «σε νοιάζει».
Και δεν σε νοιάζει που «σε νοιάζει».
Μετά «δεν σε νοιάζει».
Μετά σε νοιάζει που «δεν σε νοιάζει».
Δεν είναι περίεργο αυτό το στάδιο;
Που απορείς.
Χθες με ένοιαζε.
Σήμερα γιατί δε με νοιάζει;
Τα γαμωερεθίσματα είναι ύπουλα.
Δεν είναι καν αντιληπτά.
Οι άνθρωποι αλλάζουν θέσεις.
Και δεν το αντιλαμβάνεσαι.
Το μυαλό σε χειρίζεται.
Και μετά χειρίζεται και το συναίσθημα.
Και μετά, ξυπνάς ένα πρωί και έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα «δε με νοιάζει».
Και σε ενοχλεί.
Γιατί θα έπρεπε να σε νοιάζει.
Κουβεντούλες στον καθρέφτη.
Πιάσε την ανάγκη από τα μαλλιά.
Και κοίτα την.
Ψαξ΄την.
Σεβάσου την.
Από κάπου γεννήθηκε.
Από κάπου γέμισε.
Κάπου θέλει να αδειάσει.
Ενδιάμεσα μπορεί και να κοιμήθηκε.
Μα αν δεν αδειάσει δεν πεθαίνει.
Κι έρχεται πριν μερικές μέρες ένα «σ’αγαπώ» δέκα χρόνια μετά.
Δέκα ολόκληρα χρόνια μετά.
Όχι «σ’αγαπούσα».
Ούτε «σ’αγάπησα».
«Σ’αγαπώ».
Ενεστώτας.
Και ξέρεις ότι λέει αλήθεια.
Γιατί δεν έχει κανέναν λόγο να πει ψέματα.
Γιατί δεν έχει καμία σημασία.
Γιατί τώρα πια δεν τρομοκρατεί κανέναν.
Δεν είναι αστείο;
Είμαστε δύο άλλοι, αλλά με την ίδια διαχρονική λεξούλα.
Που δεν σε νοιάζει να το ψάξεις.
Δεν σε αφορά να βρεις ρίζες και πηγές.
Δεν σε αφορά να το ορίσεις, να το συντάξεις.
Σαν μια ανάγκη αμοιβαίως κοιμισμένη.
Πήρε το δρόμο της.
Δύο άνθρωποι -κάποτε- στα όρια.
Δέκα χρόνιά μετά δεν έχουν σημασία τα όρια.
Ποιος αφαιρεί τα όρια;
Ο χρόνος ή οι άνθρωποι;
Κάπου-κάπου επιστρέφουν οι αναφορές σου.
Κάποια πράγματα που στο παρελθόν περνούσαν από το μυαλό σου και σε τρόμαζαν, έρχονται κάποια στιγμή στη ζωή σου φυσιολογικά.
Σαν φυσικά επακόλουθα.
Σαν λεξούλα που το ρηματάκι που περιέχει, το έζησες, το ένιωσες και απλώς δηλώνεται.
Απλώς συμβαίνει.
Δεν χρειάζονται πάντα αιτίες.
Τα «σ’αγαπώ» δεν έρχονται πάντα σε μαγικά περιβάλλοντα.
Δεν είναι φτιαγμένα για ιδανικές συνθήκες.
Έρχονται όταν γουστάρουν.
Ακόμα και χρόνια μετά.
Η δύναμη του Ενεστώτα δεν έχει όρια.
…Κι απ’την άλλη, ένα κομμάτι σχεδόν απροσδιόριστο.
Σαν αδυναμία απροσδιόριστα δηλωμένη.
Βολεμένη στο όριό της.
Συνέχεια στα όρια.
Με συνέπεια στα όρια.
Με συμπέρασμα.
Με ταμπέλα.
Με όλα αυτά τα «δεν» που χαϊδεύουν το μυαλό.
Με όλα αυτά που κουβαλάει ένα μυαλό.
Σε ένα άλλο σύμπαν το περιθώριο είναι το περιττό όριο.
Που το πατάς και ανοίγεις δρόμο.
Σε ένα άλλο σύμπαν δεν υπάρχουν όρια.
Δεν υπάρχουν περιορισμοί.
Οι προορισμοί οδηγούν στα επιθυμητά ταξίδια.
Σε αυτό το σύμπαν, το όριο σε καθιστά «συμπέρασμα».
Εσένα ή την ιστορία σου.
Οι άνθρωποι γίνονται συμπεράσματα.
Γίνονται στάση, αντί για συνταξιδιώτες.
Με όρια.
Με απόρροια.
Με απορία.
Με την ετυμολογική σημασία: απουσία περάσματος.
Σε αυτό το σύμπαν, οι πρώτοι έρωτες λένε «σ’αγαπώ» δέκα χρόνια μετά.
Το "ποτέ δεν θα το μάθεις" από το "πόσο πολύ σ’αγάπησα", σε βγάζει ψεύτη.
...Σε αυτό το σύμπαν υπάρχουν ιστορίες αδύναμ(ι)ες που δεν εκμεταλλεύτηκαν τις λέξεις.
Τις ευκαιρίες.
Μια αλήθεια με όρια.
Μισή αλήθεια.
Στα όρια της αλήθειας.
«Να ‘ναι μια φορά κανονικό…»
Αλλά ξέρεις κάτι;
Τα κανονικά είναι για τους κανονικούς.
Μπλέκονται οι ιστορίες.
Μπλέκονται τα όρια.
Πάντα η μεγάλη σου ιστορία θα επανέρχεται με κάτι που θα σου χρωστά.
Μια μέρα εμείς οι δύο θα ξεμείνουμε, να ξέρεις.
Από χρωστούμενα.
Από όρια μάλλον ξεμείναμε.
Γι’αυτό πιάσαμε τις αλήθειες.
Η έμπνευση έχει το όνομά σου αυθόρμητα.
Γυρίζω στα 17 και με καθησυχάζω.
"Μια μέρα εμείς οι δύο θα ξεμείνουμε και από ανείπωτα.", θέλω να μου πω.
Θέλω να γυρίσω στα 17, να μου το πω, να μου το επιβεβαιώσω και να μου επιτρέψω να βάλω τα γέλια.
Τώρα δεν έχει την ίδια πλάκα.
…Μια μέρα θα καταλάβεις ότι «δεν παρεμβάλλεται η ζωή».
Παρεμβάλλεται το όριο.
Το όριό σου γαμώτο.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι το όριο.
Είναι η επίδρασή του.
Στην αρχή παίζει με τη θέληση.
Μετά τη σκοτώνει.
Ο άνθρωπος με όρια σου δημιουργεί όρια.
"Φταίμε κι οι δυό".
Αλλά ξέρεις κάτι;
Μια μέρα θα παραδεχτώ ότι τα όριά σου με έβγαλαν από τα δικά μου όρια.
Με απεγκλώβισαν.
Πρέπει να βγεις από τα δικά σου για να συνειδητοποιήσεις ότι σε εγκλωβίζουν του άλλου.
Κι εγώ ώρες-ώρες έχω κάτι όρια από εδώ μέχρι τον ουρανό.
Συνέχεια στα όρια.
Αλλά ξέρεις κάτι;
"Στα μάτια σου θα βρίσκω έναν κόσμο..."
Δεν έχει σημασία από τι.
Ακόμα κι αν είναι από όρια.
Μια μέρα, όταν θα έχουν ξεχαστεί τα όρια, όταν δεν θα τα έχει πια κανείς ανάγκη, θύμισέ μου να σου πω ότι τα όρια υπάρχουν για να τα σπάμε…
Κι όχι για να τα ξεχνάμε και να τα θυμόμαστε.
Δυνατά κι αδύναμα όρια.
Υ.Γ Το «συνέχεια στα όρια» ήρθε μαγικά. Όλα τα τραγούδια ήρθαν τη στιγμή που έπρεπε. "Οι Μέρες του Φωτός". Να το αγοράσεις. Θα με θυμηθείς.
Συνέχεια στα όρια
Συνέχεια στα όρια κουράζομαι κι εγώ
να σε ταξιδεύω και να ναυαγώ
κούμπωσέ με αν θες
τα 'παμε και χθες
δεν ενώνονται εύκολα οι ζωές
μπορείς να φύγεις πρώτα εσύ
μετά σ'ακολουθώ
κάποιος μένει πάντα στο βυθό
σήμερα εσύ, αύριο εγώ
τώρα όμως πρέπει να ντυθώ
Κούμπωσέ με τώρα
θα καλέσω ένα ταξί
κάποιος κάνει πάντα την αρχή
κάτσε μια στιγμή
δωσ'μου ένα φιλί
κάτι να 'χω για τη διαδρομή
Συνέχεια στα όρια λες κι είναι για κακό
να 'ναι μια φορά κανονικό
πού 'ναι τα κλειδιά
δε σου λέω γεια
όταν φεύγεις το 'χω γρουσουζιά
Κούμπωσέ με τώρα
θα καλέσω ένα ταξί
κάποιος κάνει πάντα την αρχή
σήμερα εσύ, αύριο εγώ
κάτι όμως πρέπει να σου πω
συνέχεια στα όρια
δεν έχω τι να πω
πάρε με το βράδυ
ρώτα με αν σ' αγαπώ
άλλο ένα φιλί
ήρθε το ταξί
κι όλο δυσκολεύει πιο πολύ...
Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Όρια.
«Οριάνθρωποι».
Θα έχεις συναντήσει τέτοιους.
Θα έχεις γίνει τέτοιος.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αγκαλιά όρια,
και όρια που έχουν αγκαλιά ανθρώπους.
Θα έχεις ζήσει με όρια.
Μπορεί και να ζεις ακόμα.
Όλοι έχουν όρια.
Και τα όρια έχουν ανθρώπους.
Άμυνες χιλιομέτρων.
Κανόνες απαράβατους.
Πόρτες να ξεκλειδώσεις.
Που η πρόθεση δε μετράει.
Που το κλειδί σκούριασε.
Που το μυαλό σκούριασε.
Που η πρόθεση σκούριασε.
Τα όρια δεσμεύουν προθέσεις.
Τα όρια δεσμεύουν ανθρώπους.
Τα όρια είναι δεσμά.
Αλλά δεσμεύουν και ‘σένα.
Σε δεσμεύεις.
Άλλο ορίζω, άλλο περιορίζω.
Καμιά φορά νιώθεις τόσο αυτόνομος που δεν έχεις ανάγκη από ανάγκη.
Μετά η ανάγκη γίνεται ένα τέρας.
Μετά γίνεσαι εσύ τέρας.
Και συμφιλιώνεσαι:
με την ανάγκη και με το τέρας.
Διανύεις την ανηφορίτσα.
Σαν στρατιώτης.
Οπλισμένος.
Θα σου έχει τύχει.
Καθορισμένες προτεραιότητες.
Βήμα δυνατό.
Και κάπου-κάπου ανοίγεις τα μάτια σου:
Τα πράγματα δεν χρειάζεται πάντα να τα ξεδιαλύνεις εσύ.
Υπάρχει κι αυτό το σύμπαν που κάνει ό,τι γουστάρει.
Που βάζει τις ταμπελίτσες ύπουλα:
«Σημαντικό»-«Ασήμαντο».
Και δεν παίρνεις χαμπάρι.
Διαμορφώνεται η ζωή.
Ηρεμεί το μυαλό.
Και δεν παίρνεις χαμπάρι.
Το σύμπαν είναι γελοίο.
Η τύχη είναι γελοία.
Το αντίθετο του «τυχαίου» δεν είναι το «μοιραίο».
Είναι το ατυχές.
Σου έχω πει πόσο βαριέμαι τους ανθρώπους που έχουν να πουν πάντα κάτι περισσότερο από αυτό που χρειάζεται;
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι χρειάζεται να πεις ή να κάνεις;
Όχι «τι πρέπει».
Ούτε «τι θέλεις».
Τι χρειάζεται.
Τι χρειάζονται οι άνθρωποι.
Στην αρχή χρειάζονται.
Μετά προκύπτει ανάγκη.
Κι αυτό το μέτρο, δεν το θέτεις εσύ.
Το μέτρο τίθεται συμπαντικά.
Συμπαντικό όριο.
Περίεργο το «με νοιάζει».
Στην αρχή «σε νοιάζει».
Και δεν σε νοιάζει που «σε νοιάζει».
Μετά «δεν σε νοιάζει».
Μετά σε νοιάζει που «δεν σε νοιάζει».
Δεν είναι περίεργο αυτό το στάδιο;
Που απορείς.
Χθες με ένοιαζε.
Σήμερα γιατί δε με νοιάζει;
Τα γαμωερεθίσματα είναι ύπουλα.
Δεν είναι καν αντιληπτά.
Οι άνθρωποι αλλάζουν θέσεις.
Και δεν το αντιλαμβάνεσαι.
Το μυαλό σε χειρίζεται.
Και μετά χειρίζεται και το συναίσθημα.
Και μετά, ξυπνάς ένα πρωί και έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα «δε με νοιάζει».
Και σε ενοχλεί.
Γιατί θα έπρεπε να σε νοιάζει.
Κουβεντούλες στον καθρέφτη.
Πιάσε την ανάγκη από τα μαλλιά.
Και κοίτα την.
Ψαξ΄την.
Σεβάσου την.
Από κάπου γεννήθηκε.
Από κάπου γέμισε.
Κάπου θέλει να αδειάσει.
Ενδιάμεσα μπορεί και να κοιμήθηκε.
Μα αν δεν αδειάσει δεν πεθαίνει.
Κι έρχεται πριν μερικές μέρες ένα «σ’αγαπώ» δέκα χρόνια μετά.
Δέκα ολόκληρα χρόνια μετά.
Όχι «σ’αγαπούσα».
Ούτε «σ’αγάπησα».
«Σ’αγαπώ».
Ενεστώτας.
Και ξέρεις ότι λέει αλήθεια.
Γιατί δεν έχει κανέναν λόγο να πει ψέματα.
Γιατί δεν έχει καμία σημασία.
Γιατί τώρα πια δεν τρομοκρατεί κανέναν.
Δεν είναι αστείο;
Είμαστε δύο άλλοι, αλλά με την ίδια διαχρονική λεξούλα.
Που δεν σε νοιάζει να το ψάξεις.
Δεν σε αφορά να βρεις ρίζες και πηγές.
Δεν σε αφορά να το ορίσεις, να το συντάξεις.
Σαν μια ανάγκη αμοιβαίως κοιμισμένη.
Πήρε το δρόμο της.
Δύο άνθρωποι -κάποτε- στα όρια.
Δέκα χρόνιά μετά δεν έχουν σημασία τα όρια.
Ποιος αφαιρεί τα όρια;
Ο χρόνος ή οι άνθρωποι;
Κάπου-κάπου επιστρέφουν οι αναφορές σου.
Κάποια πράγματα που στο παρελθόν περνούσαν από το μυαλό σου και σε τρόμαζαν, έρχονται κάποια στιγμή στη ζωή σου φυσιολογικά.
Σαν φυσικά επακόλουθα.
Σαν λεξούλα που το ρηματάκι που περιέχει, το έζησες, το ένιωσες και απλώς δηλώνεται.
Απλώς συμβαίνει.
Δεν χρειάζονται πάντα αιτίες.
Τα «σ’αγαπώ» δεν έρχονται πάντα σε μαγικά περιβάλλοντα.
Δεν είναι φτιαγμένα για ιδανικές συνθήκες.
Έρχονται όταν γουστάρουν.
Ακόμα και χρόνια μετά.
Η δύναμη του Ενεστώτα δεν έχει όρια.
…Κι απ’την άλλη, ένα κομμάτι σχεδόν απροσδιόριστο.
Σαν αδυναμία απροσδιόριστα δηλωμένη.
Βολεμένη στο όριό της.
Συνέχεια στα όρια.
Με συνέπεια στα όρια.
Με συμπέρασμα.
Με ταμπέλα.
Με όλα αυτά τα «δεν» που χαϊδεύουν το μυαλό.
Με όλα αυτά που κουβαλάει ένα μυαλό.
Σε ένα άλλο σύμπαν το περιθώριο είναι το περιττό όριο.
Που το πατάς και ανοίγεις δρόμο.
Σε ένα άλλο σύμπαν δεν υπάρχουν όρια.
Δεν υπάρχουν περιορισμοί.
Οι προορισμοί οδηγούν στα επιθυμητά ταξίδια.
Σε αυτό το σύμπαν, το όριο σε καθιστά «συμπέρασμα».
Εσένα ή την ιστορία σου.
Οι άνθρωποι γίνονται συμπεράσματα.
Γίνονται στάση, αντί για συνταξιδιώτες.
Με όρια.
Με απόρροια.
Με απορία.
Με την ετυμολογική σημασία: απουσία περάσματος.
Σε αυτό το σύμπαν, οι πρώτοι έρωτες λένε «σ’αγαπώ» δέκα χρόνια μετά.
Το "ποτέ δεν θα το μάθεις" από το "πόσο πολύ σ’αγάπησα", σε βγάζει ψεύτη.
...Σε αυτό το σύμπαν υπάρχουν ιστορίες αδύναμ(ι)ες που δεν εκμεταλλεύτηκαν τις λέξεις.
Τις ευκαιρίες.
Μια αλήθεια με όρια.
Μισή αλήθεια.
Στα όρια της αλήθειας.
«Να ‘ναι μια φορά κανονικό…»
Αλλά ξέρεις κάτι;
Τα κανονικά είναι για τους κανονικούς.
Μπλέκονται οι ιστορίες.
Μπλέκονται τα όρια.
Πάντα η μεγάλη σου ιστορία θα επανέρχεται με κάτι που θα σου χρωστά.
Μια μέρα εμείς οι δύο θα ξεμείνουμε, να ξέρεις.
Από χρωστούμενα.
Από όρια μάλλον ξεμείναμε.
Γι’αυτό πιάσαμε τις αλήθειες.
Η έμπνευση έχει το όνομά σου αυθόρμητα.
Γυρίζω στα 17 και με καθησυχάζω.
"Μια μέρα εμείς οι δύο θα ξεμείνουμε και από ανείπωτα.", θέλω να μου πω.
Θέλω να γυρίσω στα 17, να μου το πω, να μου το επιβεβαιώσω και να μου επιτρέψω να βάλω τα γέλια.
Τώρα δεν έχει την ίδια πλάκα.
…Μια μέρα θα καταλάβεις ότι «δεν παρεμβάλλεται η ζωή».
Παρεμβάλλεται το όριο.
Το όριό σου γαμώτο.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι το όριο.
Είναι η επίδρασή του.
Στην αρχή παίζει με τη θέληση.
Μετά τη σκοτώνει.
Ο άνθρωπος με όρια σου δημιουργεί όρια.
"Φταίμε κι οι δυό".
Αλλά ξέρεις κάτι;
Μια μέρα θα παραδεχτώ ότι τα όριά σου με έβγαλαν από τα δικά μου όρια.
Με απεγκλώβισαν.
Πρέπει να βγεις από τα δικά σου για να συνειδητοποιήσεις ότι σε εγκλωβίζουν του άλλου.
Κι εγώ ώρες-ώρες έχω κάτι όρια από εδώ μέχρι τον ουρανό.
Συνέχεια στα όρια.
Αλλά ξέρεις κάτι;
"Στα μάτια σου θα βρίσκω έναν κόσμο..."
Δεν έχει σημασία από τι.
Ακόμα κι αν είναι από όρια.
Μια μέρα, όταν θα έχουν ξεχαστεί τα όρια, όταν δεν θα τα έχει πια κανείς ανάγκη, θύμισέ μου να σου πω ότι τα όρια υπάρχουν για να τα σπάμε…
Κι όχι για να τα ξεχνάμε και να τα θυμόμαστε.
Δυνατά κι αδύναμα όρια.
Υ.Γ Το «συνέχεια στα όρια» ήρθε μαγικά. Όλα τα τραγούδια ήρθαν τη στιγμή που έπρεπε. "Οι Μέρες του Φωτός". Να το αγοράσεις. Θα με θυμηθείς.
Συνέχεια στα όρια
Συνέχεια στα όρια κουράζομαι κι εγώ
να σε ταξιδεύω και να ναυαγώ
κούμπωσέ με αν θες
τα 'παμε και χθες
δεν ενώνονται εύκολα οι ζωές
μπορείς να φύγεις πρώτα εσύ
μετά σ'ακολουθώ
κάποιος μένει πάντα στο βυθό
σήμερα εσύ, αύριο εγώ
τώρα όμως πρέπει να ντυθώ
Κούμπωσέ με τώρα
θα καλέσω ένα ταξί
κάποιος κάνει πάντα την αρχή
κάτσε μια στιγμή
δωσ'μου ένα φιλί
κάτι να 'χω για τη διαδρομή
Συνέχεια στα όρια λες κι είναι για κακό
να 'ναι μια φορά κανονικό
πού 'ναι τα κλειδιά
δε σου λέω γεια
όταν φεύγεις το 'χω γρουσουζιά
Κούμπωσέ με τώρα
θα καλέσω ένα ταξί
κάποιος κάνει πάντα την αρχή
σήμερα εσύ, αύριο εγώ
κάτι όμως πρέπει να σου πω
συνέχεια στα όρια
δεν έχω τι να πω
πάρε με το βράδυ
ρώτα με αν σ' αγαπώ
άλλο ένα φιλί
ήρθε το ταξί
κι όλο δυσκολεύει πιο πολύ...
Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
