Άρνηση.
Θα σου έχει τύχει.
Να τα θες όλα επίπεδα.
Να είναι όλα ασπρόμαυρα.
Να μη σε νοιάζει το παραπέρα.
Συλλογή πληροφοριών.
Κωδικοποίηση.
Εξαγωγή συμπερασμάτων.
Τελεία.
Η ματιά αριστερά και δεξιά.
Κλεφτή ματιά προς τα εμπρός.
Προς τα πίσω ούτε κατά διάνοια.
Προσδιορισμός.
Μη σκέφτεσαι ορισμό.
Δεν τους συμπαθώ.
Προσδιορισμός.
Προφανώς και περιλαμβάνει περιορισμούς.
Αλλά μην ασχοληθείς με αυτούς τώρα.
Άλλωστε δεν τους θέτεις μόνο εσύ.
Άλλωστε δεν τίθενται πάντα συνειδητά.
Προσδιορισμός:
«Τι περιμένεις από εμένα;»
«Τι περιμένω από εσένα;»
«Γιατί περιμένεις από εμένα;»
«Γιατί περιμένω από εσένα;»
«Περιμένεις;»
«Περιμενω;»
Πρόσεξες το «από», ε;
Όχι χωρίς «από».
Μην περιμένεις χωρίς «από».
Άτιμο πράγμα οι αναμονές.
Χάσιμο χρόνου.
Κι άντε, να πιεις έναν καφέ, να κάνεις κι ένα τσιγάρο, να ακούσεις και λίγη μουσική.
Μετά μένεις με το μυαλό και τις υποθέσεις του.
Άτιμο πράγμα οι υποθέσεις.
Παίζεις με σενάρια.
Εναλλακτικά.
Μετά δεν έχει.
Άτιμο πράγμα το «χωρίς επιλογή».
Νιώθεις τα χέρια σου άδεια.
Προσδιορισμός.
Καλό το χάος, αλλά το μυαλό δεν το αντέχει.
Θέλει τα κουτάκια του.
Θέλει να προσδιορίσει.
Να προσδιοριστεί.
Προσδιορισμός:
Η συγγνώμη δεν είναι πάντα η σύμφωνη γνώμη.
Γαμημένος εγωισμός.
Σε σέρνει από το κεφάλι.
Σχέσεις.
Προσδιορισμός.
Πες τες κι επαφές.
Πες τες και μαλακίες.
Κάποιες τις βάζεις στη συντήρηση.
Συντηρούνται με λεξούλες.
Ηλίθιες λεξούλες.
Πνιγμένες στην ασάφεια.
Σκεπασμένες.
Αν τις ξεσκεπάσεις θα δεις κάτι άλλο.
Δεν ξέρω τι.
Δεν κουβαλούν, συντηρούν.
Μην τις πεις επαφές.
Μην τις πεις αδυναμίες.
Αδύναμες να τις πεις.
Προσδιορισμός.
Συλλογή ερεθισμάτων.
Παζλ.
Βάλε εδώ.
Βγάλε από εδώ.
Πρόσθεσε εκεί.
Αφαίρεσε από εκεί.
Φτιάξαμε κρυμμένα νοήματα.
Τα νοήματα δεν χτίζουν μάτια μου.
Κενό είναι.
Κι όταν με λέξεις, πραγματικές λέξεις, πας να αφαιρέσεις, ξέρεις τι γίνεται;
Αφαιρείς την ελπίδα από το κενό.
Δεν γκρεμίζεις το κενό.
Δεν γκρεμίζεται το χάσμα.
Ή το κοιτάς απλώς, ή πας να το γεμίσεις ή γυρίζεις την πλάτη σου και λες: δεν παει στα κομμάτια;
Δεν παίζουν με τα κενά.
«Προσοχή στο κενό».
Σκέτο.
Εδώ το κενό δεν ξέρω τι ακριβώς διχοτομεί.
Εμένα από εσένα;
Την πραγματικότητα από τη φαντασία;
Εσένα από εσένα;
Ο πραγματικός κόσμος θέλει όρια.
Τα θέτει.
Τίθενται.
Τα ακολουθώ.
Απροσδιόριστα.
Γιατί δεν έχω επιλογή.
Θες μια μέρα να ξεπεράσεις τα όριά σου;
Να ξεφύγεις απ’το comme il faut σου;
Να μην έχει σημασία το εδώ μέσα, το εκεί έξω, το μετέωρο.
Να κάνεις τη σκέψη σου λέξη χωρίς ενδιάμεσες σκέψεις.
Να δώσεις μια κλωτσιά στη λογική σου μωρέ.
Να την πατήσεις κάτω.
Να τη χτυπήσεις, να τη φας, δεν ξέρω.
Το θέμα είναι να μην υπάρχει.
Λίγο.
Για 1-2 λεπτά.
Να δούμε τι θα γίνει.
Να προσδιορίσουμε δίχως λογική.
Να γίνεις άλλος.
Εσύ «χωρίς».
Δεν σε βαραίνει το όριό σου;
Να θέσω κι εγώ;
Τείνω να προσδιορίσω.
Τείνω να θέσω όρια.
Σαν κάτι να μετράει αντίστροφα και στο παρά ένα να την κάνω.
Να μη δω.
Να ένα όριο.
Να μη δω.
Να μη δεις.
Να μη δούμε.
Θέλω μια μέρα να ξεπεράσεις το όριό σου.
Τα όριά σου.
Όριο.
Κάπου-κάπου νιώθω ότι συνορεύει με την λέξη «όνειρο».
Με κάθε όνειρο.
Αν ξεπεράσεις το όριο, μπορεί να ξεπεράσεις και το όνειρο.
Αν δεν το κάνεις, κάποιο από τα δύο θα σε προσπεράσει.
Το θέμα δεν είναι να έχουμε γνώμη.
Το θέμα είναι –ακόμα κι όταν την έχουμε- να μπορούμε να την αλλάζουμε.
Να αντέχουμε.
Ή να γουστάρουμε.
Να αλλάζουμε μωρέ.
Να ανακαλύπτουμε μωρέ.
Να δοκιμάζουμε γαμώτο.
Να μπορούμε να απορρίπτουμε γαμώτο.
Να μην κάνουμε κωλοϋποθέσεις γαμώτο.
Να ξέρουμε ότι 1+1 κάνει 2 γιατί μετρήσαμε.
Όχι γιατί κάποιος μας το είπε.
Γιατί μάθαμε να μετράμε.
Γιατί δε μας πλάσαραν μια έτοιμη γνώση.
Γιατί μπορεί να φαντάζομαι αυτό που φαντάζεσαι.
Γιατί μπορεί να φαντάζεσαι αυτό που φαντάζομαι.
Γιατί η παράταση είναι γελοιότητα.
Είναι παράσταση.
Γιατί δεν ξέρω τι κερδίζω και τι κερδίζεις.
Αν…
Γιατί η άγνοια είναι ηλίθια.
Και επιτρέπει να βάλεις στο μπουκαλάκι σου ατμό.
Και ο ατμός δεν πιάνεται.
Να μετρηθούμε ρε γαμώτο.
Σαν άνθρωποι.
Που ξέρουν να χρησιμοποιούν το λόγο.
Που νιώθουν ότι ώρες-ώρες η λογική τους σπαταλάται.
Έλλειμμα λογικής.
Σαν άνθρωποι.
Που κάτι ξέρουν.
Κάτι νιώθουν.
Αλλά το βουλώνουν.
Κάνουν πίσω.
Σαν άνθρωποι.
Μικροί και αθώοι που ψάχνουν τον χαμένο θησαυρό.
Μεγάλοι και μαλάκες που ψάχνουν τον χαμένο χρόνο.
Να μάθουμε ρε γαμώτο.
Να προσδιορίσουμε.
Καμιά φορά νιώθω ότι το παρελθόν είναι κάτι που δε με αφορά.
Η ιστορία καταγράφει γεγονότα, όχι προθέσεις.
Η νοσταλγία καταγράφει μυθοπλασίες: ένα στολισμένο παρελθόν.
Η νοσταλγία είναι : «νόστος» και «άλγος».
Επιστροφή και πόνος, δηλαδή.
Δεν με αφορά.
Δεν έχω χειρότερη συζήτηση από αυτή που αφορά στο παρελθόν.
Έχω διαβολέμενη μνήμη: μπορώ να σου αρχίσω τις ιστορίες από το παρελθόν και να μην τελειώσω ποτέ.
Αλλά δε με αφορά.
Γιατί είναι εξιστόρηση γεγονότων.
Γιατί το συναίσθημα δεν εξιστορείται.
Μια ιδέα του μένει πάντα μέσα σου.
Την κουβαλάς.
Σε βοηθάει να νιώθεις.
Τους άλλους.
Κι εσένα.
Σε βοηθάει να θυμάσαι.
Αλλά δε μοιράζεται.
Το παρελθόν είναι ένα λεύκωμα, σαν αυτά που είχαμε στο δημοτικό;
«Τι εστί έρως;»
«Τι εστί αγάπη;»
Σκέψου να ρωτούσαμε πιτσιρίκια «τι εστί εαυτός»;
Θα είχε ενδιαφέρον.
Ποτέ δεν κατάλαβα την παρελθοντολαγνία.
Έχω κάνει άπειρες συζητήσεις γι’αυτό.
Και ξέρεις κάτι;
Δεν με αφορά.
Γιατί το αντίθετο της λέξης «παρόν» δεν είναι το «παρελθόν».
Είναι το «απόν».
ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ
Για να σου κάνω νούμερα και να πουλήσω κέφι,
θέλω βροχή τα κέρματα να πέφτουνε στο ντέφι.
Εκλεισα τα περάσματα κι αμα σε παίρνει πέρνα,
μονο αγάπες μη ζητάς,
σε ένα τραγούδι κόλλησα σα γέρικη λατέρνα.
Δεν έχω χρόνο μάτια μου...δεν έχω χρόνο.
Μην ψάχνεις μες τα μάτια μου μια φλόγα να χορεύει,
το πάθος μου το έχασα και κάπου αλητεύει.
Δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες,
το πιο πολύ το έζησα,
τώρα μου μένουν τα μικρά
δυο τελευταίες αχτίδες.
Δεν έχω χρόνο μάτια μου...δεν έχω χρόνο.
Σωτηρία Λεονάρδου
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Θα σου έχει τύχει.
Να τα θες όλα επίπεδα.
Να είναι όλα ασπρόμαυρα.
Να μη σε νοιάζει το παραπέρα.
Συλλογή πληροφοριών.
Κωδικοποίηση.
Εξαγωγή συμπερασμάτων.
Τελεία.
Η ματιά αριστερά και δεξιά.
Κλεφτή ματιά προς τα εμπρός.
Προς τα πίσω ούτε κατά διάνοια.
Προσδιορισμός.
Μη σκέφτεσαι ορισμό.
Δεν τους συμπαθώ.
Προσδιορισμός.
Προφανώς και περιλαμβάνει περιορισμούς.
Αλλά μην ασχοληθείς με αυτούς τώρα.
Άλλωστε δεν τους θέτεις μόνο εσύ.
Άλλωστε δεν τίθενται πάντα συνειδητά.
Προσδιορισμός:
«Τι περιμένεις από εμένα;»
«Τι περιμένω από εσένα;»
«Γιατί περιμένεις από εμένα;»
«Γιατί περιμένω από εσένα;»
«Περιμένεις;»
«Περιμενω;»
Πρόσεξες το «από», ε;
Όχι χωρίς «από».
Μην περιμένεις χωρίς «από».
Άτιμο πράγμα οι αναμονές.
Χάσιμο χρόνου.
Κι άντε, να πιεις έναν καφέ, να κάνεις κι ένα τσιγάρο, να ακούσεις και λίγη μουσική.
Μετά μένεις με το μυαλό και τις υποθέσεις του.
Άτιμο πράγμα οι υποθέσεις.
Παίζεις με σενάρια.
Εναλλακτικά.
Μετά δεν έχει.
Άτιμο πράγμα το «χωρίς επιλογή».
Νιώθεις τα χέρια σου άδεια.
Προσδιορισμός.
Καλό το χάος, αλλά το μυαλό δεν το αντέχει.
Θέλει τα κουτάκια του.
Θέλει να προσδιορίσει.
Να προσδιοριστεί.
Προσδιορισμός:
Η συγγνώμη δεν είναι πάντα η σύμφωνη γνώμη.
Γαμημένος εγωισμός.
Σε σέρνει από το κεφάλι.
Σχέσεις.
Προσδιορισμός.
Πες τες κι επαφές.
Πες τες και μαλακίες.
Κάποιες τις βάζεις στη συντήρηση.
Συντηρούνται με λεξούλες.
Ηλίθιες λεξούλες.
Πνιγμένες στην ασάφεια.
Σκεπασμένες.
Αν τις ξεσκεπάσεις θα δεις κάτι άλλο.
Δεν ξέρω τι.
Δεν κουβαλούν, συντηρούν.
Μην τις πεις επαφές.
Μην τις πεις αδυναμίες.
Αδύναμες να τις πεις.
Προσδιορισμός.
Συλλογή ερεθισμάτων.
Παζλ.
Βάλε εδώ.
Βγάλε από εδώ.
Πρόσθεσε εκεί.
Αφαίρεσε από εκεί.
Φτιάξαμε κρυμμένα νοήματα.
Τα νοήματα δεν χτίζουν μάτια μου.
Κενό είναι.
Κι όταν με λέξεις, πραγματικές λέξεις, πας να αφαιρέσεις, ξέρεις τι γίνεται;
Αφαιρείς την ελπίδα από το κενό.
Δεν γκρεμίζεις το κενό.
Δεν γκρεμίζεται το χάσμα.
Ή το κοιτάς απλώς, ή πας να το γεμίσεις ή γυρίζεις την πλάτη σου και λες: δεν παει στα κομμάτια;
Δεν παίζουν με τα κενά.
«Προσοχή στο κενό».
Σκέτο.
Εδώ το κενό δεν ξέρω τι ακριβώς διχοτομεί.
Εμένα από εσένα;
Την πραγματικότητα από τη φαντασία;
Εσένα από εσένα;
Ο πραγματικός κόσμος θέλει όρια.
Τα θέτει.
Τίθενται.
Τα ακολουθώ.
Απροσδιόριστα.
Γιατί δεν έχω επιλογή.
Θες μια μέρα να ξεπεράσεις τα όριά σου;
Να ξεφύγεις απ’το comme il faut σου;
Να μην έχει σημασία το εδώ μέσα, το εκεί έξω, το μετέωρο.
Να κάνεις τη σκέψη σου λέξη χωρίς ενδιάμεσες σκέψεις.
Να δώσεις μια κλωτσιά στη λογική σου μωρέ.
Να την πατήσεις κάτω.
Να τη χτυπήσεις, να τη φας, δεν ξέρω.
Το θέμα είναι να μην υπάρχει.
Λίγο.
Για 1-2 λεπτά.
Να δούμε τι θα γίνει.
Να προσδιορίσουμε δίχως λογική.
Να γίνεις άλλος.
Εσύ «χωρίς».
Δεν σε βαραίνει το όριό σου;
Να θέσω κι εγώ;
Τείνω να προσδιορίσω.
Τείνω να θέσω όρια.
Σαν κάτι να μετράει αντίστροφα και στο παρά ένα να την κάνω.
Να μη δω.
Να ένα όριο.
Να μη δω.
Να μη δεις.
Να μη δούμε.
Θέλω μια μέρα να ξεπεράσεις το όριό σου.
Τα όριά σου.
Όριο.
Κάπου-κάπου νιώθω ότι συνορεύει με την λέξη «όνειρο».
Με κάθε όνειρο.
Αν ξεπεράσεις το όριο, μπορεί να ξεπεράσεις και το όνειρο.
Αν δεν το κάνεις, κάποιο από τα δύο θα σε προσπεράσει.
Το θέμα δεν είναι να έχουμε γνώμη.
Το θέμα είναι –ακόμα κι όταν την έχουμε- να μπορούμε να την αλλάζουμε.
Να αντέχουμε.
Ή να γουστάρουμε.
Να αλλάζουμε μωρέ.
Να ανακαλύπτουμε μωρέ.
Να δοκιμάζουμε γαμώτο.
Να μπορούμε να απορρίπτουμε γαμώτο.
Να μην κάνουμε κωλοϋποθέσεις γαμώτο.
Να ξέρουμε ότι 1+1 κάνει 2 γιατί μετρήσαμε.
Όχι γιατί κάποιος μας το είπε.
Γιατί μάθαμε να μετράμε.
Γιατί δε μας πλάσαραν μια έτοιμη γνώση.
Γιατί μπορεί να φαντάζομαι αυτό που φαντάζεσαι.
Γιατί μπορεί να φαντάζεσαι αυτό που φαντάζομαι.
Γιατί η παράταση είναι γελοιότητα.
Είναι παράσταση.
Γιατί δεν ξέρω τι κερδίζω και τι κερδίζεις.
Αν…
Γιατί η άγνοια είναι ηλίθια.
Και επιτρέπει να βάλεις στο μπουκαλάκι σου ατμό.
Και ο ατμός δεν πιάνεται.
Να μετρηθούμε ρε γαμώτο.
Σαν άνθρωποι.
Που ξέρουν να χρησιμοποιούν το λόγο.
Που νιώθουν ότι ώρες-ώρες η λογική τους σπαταλάται.
Έλλειμμα λογικής.
Σαν άνθρωποι.
Που κάτι ξέρουν.
Κάτι νιώθουν.
Αλλά το βουλώνουν.
Κάνουν πίσω.
Σαν άνθρωποι.
Μικροί και αθώοι που ψάχνουν τον χαμένο θησαυρό.
Μεγάλοι και μαλάκες που ψάχνουν τον χαμένο χρόνο.
Να μάθουμε ρε γαμώτο.
Να προσδιορίσουμε.
Καμιά φορά νιώθω ότι το παρελθόν είναι κάτι που δε με αφορά.
Η ιστορία καταγράφει γεγονότα, όχι προθέσεις.
Η νοσταλγία καταγράφει μυθοπλασίες: ένα στολισμένο παρελθόν.
Η νοσταλγία είναι : «νόστος» και «άλγος».
Επιστροφή και πόνος, δηλαδή.
Δεν με αφορά.
Δεν έχω χειρότερη συζήτηση από αυτή που αφορά στο παρελθόν.
Έχω διαβολέμενη μνήμη: μπορώ να σου αρχίσω τις ιστορίες από το παρελθόν και να μην τελειώσω ποτέ.
Αλλά δε με αφορά.
Γιατί είναι εξιστόρηση γεγονότων.
Γιατί το συναίσθημα δεν εξιστορείται.
Μια ιδέα του μένει πάντα μέσα σου.
Την κουβαλάς.
Σε βοηθάει να νιώθεις.
Τους άλλους.
Κι εσένα.
Σε βοηθάει να θυμάσαι.
Αλλά δε μοιράζεται.
Το παρελθόν είναι ένα λεύκωμα, σαν αυτά που είχαμε στο δημοτικό;
«Τι εστί έρως;»
«Τι εστί αγάπη;»
Σκέψου να ρωτούσαμε πιτσιρίκια «τι εστί εαυτός»;
Θα είχε ενδιαφέρον.
Ποτέ δεν κατάλαβα την παρελθοντολαγνία.
Έχω κάνει άπειρες συζητήσεις γι’αυτό.
Και ξέρεις κάτι;
Δεν με αφορά.
Γιατί το αντίθετο της λέξης «παρόν» δεν είναι το «παρελθόν».
Είναι το «απόν».
ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ
Για να σου κάνω νούμερα και να πουλήσω κέφι,
θέλω βροχή τα κέρματα να πέφτουνε στο ντέφι.
Εκλεισα τα περάσματα κι αμα σε παίρνει πέρνα,
μονο αγάπες μη ζητάς,
σε ένα τραγούδι κόλλησα σα γέρικη λατέρνα.
Δεν έχω χρόνο μάτια μου...δεν έχω χρόνο.
Μην ψάχνεις μες τα μάτια μου μια φλόγα να χορεύει,
το πάθος μου το έχασα και κάπου αλητεύει.
Δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες,
το πιο πολύ το έζησα,
τώρα μου μένουν τα μικρά
δυο τελευταίες αχτίδες.
Δεν έχω χρόνο μάτια μου...δεν έχω χρόνο.
Σωτηρία Λεονάρδου
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
