Όπου υπάρχουν λέξεις δεν υπάρχουν τραγούδια.
Ή είναι απλώς συνοδευτικά.
Όπου υπάρχουν τραγούδια, δεν υπάρχουν λέξεις.
Ή είναι απλώς ενδεικτικές.
Όπου υπάρχουν πράξεις, δε χρειάζεται τίποτα.
Δεν χρειάζονται επικαλύψεις.
Η ζωή είναι εκεί έξω.
Η αλήθεια είναι εκεί έξω.
Και τα παιχνίδια είναι εκεί έξω, επίσης.
Τον ρόλο τον διαμορφώνεις και τον καθορίζεις εσύ.
Το «μέχρι που φτάνεις» το καθορίζεις εσύ.
Τη συνέχεια και το αποτέλεσμα το καθορίζεις εσύ.
Μόνο που χρειάζεται συμβατότητα.
Χρειάζεται αμοιβαιότητα.
Αν εσύ φτάνεις στο 5 κι εγώ στο 10, υπάρχει πρόβλημα.
Αν εσύ αρκείσαι στο 3 κι εγώ στο 6, υπάρχει πρόβλημα.
Αν έγω θέλω αλήθεια κι εσύ παραμύθια, υπάρχει πρόβλημα.
Αν εγώ ξέρω κι εσύ ξέρεις, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Αν εγώ καταλαβαίνω, κι εσύ αποφασίσεις ότι καταλαβαίνω, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν υπάρχουν λέξεις.
Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν ακούς ανθρώπους.
Όταν δεν σε ακούς.
Πρόβλημα υπάρχει όταν ο άνθρωπος διεκδικεί άνθρωπο, ενώ ο άλλος άνθρωπος διεκδικεί ενδείξεις.
Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν αποφασίζεις να το λύσεις.
Κάποιος θα φταίει λίγο, κάποιος πολύ, κάτι θα φταίει, η κωλοζωή, η κωλοκοινωνία, η «λάθος εποχή» που λέει το τραγούδι και όλα θα φταίνε.
Και τίποτα.
Αυτό δεν είναι λύση.
Αυτό είναι οπτική.
Και ανάλωση.
Μια μέρα θα κρατάμε στο χέρι αλήθειες και θα τις ανταλλάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Χωρίς μαλακίες.
Χωρίς να τις αλλοιώνουμε.
Όλοι μας.
Με εκνευρίζει η αξιολόγηση των προθέσεων.
Οι προθέσεις δε με αφορούν.
Δεν επηρεάζουν κανέναν.
Οι προθέσεις δεν αλλάζουν.
Οι πράξεις γίνονται.
Με πρόθεση ή χωρίς.
Να κρατήσουμε το δεύτερο συνθετικό και να τοποθετήσουμε άλλη λεξούλα μπροστά.
Το «εκ-» για παράδειγμα.
Προτιμώ την «έκθεση» από την «πρόθεση».
Πάντα την προτιμούσα.
Προτιμώ πολλά.
Απορρίπτω ακόμη περισσότερα.
Αδειάζω το μυαλό.
Με αδειάζουν άνθρωποι.
Κλείνω τις πόρτες σε όποιο παρελθόν θελήσει να γίνει παρόν.
Ξεκινάω με αμφιβολία.
Τη διατηρώ μια-δυο μέρες.
Και μετά απορρίπτω.
Του δίνω μια-δυο μέρες διορία.
Θυμάμαι για λίγο.
Θυμάμαι μια-δυο γρατζουνιές.
Κοιτάζω μια-δυο φωτογραφίες.
Ακούω μια-δυό λέξεις του να δω τι έχει να μου πει.
Και μετά πάλι στο μπαούλο.
Στο «πριν».
Στο «παλιά».
Απορρίπτω.
Όχι ρητώς.
Σπανίως ρητώς.
Συνήθως εμπράκτως.
Με καθορισμένη πρόθεση.
Η παρελθοντολατρία δεν είναι αγαπημένη μου.
Δε νοσταλγώ το παρελθόν.
Δε με νοιάζει να θυμάμαι το παρελθόν.
Δε με νοιάζει να ξεχνάω το παρελθόν.
Φταίει που έχω αντιληφθεί απόλυτα την ετυμολογία του.
Οι σχέσεις μοιάζουν με τα μοντέλα διαπραγμάτευσης.
Διαλέγεις στρατηγική:
1.Win-win
2.Win-lose
3.Lose-lose
Η τρίτη «καίει».
Μετά τραγουδάς «δε μας συγχωρώ από φόβο χάσαμε».
Κι από άγνοια χάσαμε.
Κι από ηλιθιότητα.
Και από ανισορροπία.
Οριστικά ανέφικτοι.
Όχι.
Υποθετικά ανέφικτοι.
Οριστικά μαλάκες.
Μπήκαμε στο σύστημα των κανόνων.
Φτιάξαμε εαυτούς με κανόνες.
Και θέσαμε όρια.
Όρια αποφυγής ανθρώπινης συναναστροφής.
Να ζούμε με μυαλό.
Να έχουμε πάγο στα χέρια.
Πάγο μέσα μας.
Να αποφεύγουμε επαφή και θερμότητα.
Μη λιώσει ο πάγος.
Μη νιώσει.
Δε νιώθει ο πάγος.
Μπουκώνουμε τις στιγμές με λογική.
Να βρούμε «ηρεμία» και «ψυχραιμία».
Ψυχρ-αιμία.
Κι εκεί πάγος.
Ξέρεις πώς λέγεται αυτό;
«Εύθραυστος».
Εαυτός εύθραυστος.
Με άμυνες.
Και τα έγραφα μέσα στην άγνοιά μου: «…ασ’το να παίξει με τα χώματα…»
Γιατί «υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι», αλλά «υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια».
Έχω ένα εκατομμύριο κανόνες και ένα εκατομμύριο όρια.
Που δεν τα ξέρεις και δεν τα φαντάζεσαι.
Ένα εκατομμύριο κουτάκια κι ένα εκατομμύριο ορισμούς του «περίπου».
Έχω ένα εκατομμύριο «περίπου».
Και περιπτώσεις που δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω.
Που κατ’ επιλογήν δεν είναι.
Ξέρεις πώς λέγονται οι περιπτώσεις αυτές;
Αδυναμία.
Αδυναμία.
Αδυναμία μου.
Και μπορεί να μην ήταν Κυριακή.
Μπορεί να μην ήταν καν καλοκαίρι.
Αλλά «ίσως να το ‘χα φανταστεί πως θα σε γνώριζα μια Κυριακή».
«Και ήταν μεσημέρι».
«Ρωτάω αν έχεις μυστικά κι εσύ κοιτάς ψηλά στον ουρανό…»
Κι έδειχνες κάτι αστέρια.
Παγιδεύτηκα.
Παγιδεύομαι κι όταν λες τη φράση "στ' αλήθεια" (σαν τα παιδάκια).
Αυτά τα χαζά είναι οι παγίδες.
Και ας μην ήταν Κυριακή.
Κι ας είσαι απόκοσμος.
…Θα 'ρθει ο καιρός που όλα τα τραγούδια που ακούω θα πάψουν να μιλάνε για ‘σένα.
ΚΥΡΙΑΚΗ
Ίσως να το 'χα φανταστεί πως θα σε γνώριζα μια Κυριακή
Σε μια άδεια πόλη φωτεινή να στέκεις λυγερή απόκοσμη
Μιλήσαμε για μουσική που άλλος κανείς δεν ξέρει
και φάγαμε και ήπιαμε κείνο το μεσημέρι
Θεέ μου ήσουν τόσο όμορφη και ήταν καλοκαίρι
Ρωτάω αν έχεις μυστικά κι εσύ κοιτάς ψηλά στον ουρανό
Τα τσακισμένα όνειρα τα κάνεις να πετούν ψηλά μακριά από 'δω
Τα χέρια σου στα χέρια μου η ανάσα μου η δικιά σου
Ίσως να το 'χα φανταστεί πως θα 'τρεμα μπροστά σου
Τα χέρια μου στα χέρια σου η ανάσα μου δικιά σου
Ίσως να το 'χα φανταστεί
πως θα σε γνώριζα μια Κυριακή
κι όμως δεν είχα φανταστεί
πως θα 'ρθει αυτή η στιγμή
Να φεύγεις μονάχη
Τα χέρια σου στα χέρια μου η ανάσα μου δικιά σου
Να μας ενώνει η μουσική να τρέμω εδώ μπροστά σου
Τα χέρια μου στα χέρια σου η ανάσα μου δικιά σου
Στάθης Δρογώσης-Μαριέττα Φαφούτη
στίχοι-μουσική: Στάθης Δρογώσης
Ή είναι απλώς συνοδευτικά.
Όπου υπάρχουν τραγούδια, δεν υπάρχουν λέξεις.
Ή είναι απλώς ενδεικτικές.
Όπου υπάρχουν πράξεις, δε χρειάζεται τίποτα.
Δεν χρειάζονται επικαλύψεις.
Η ζωή είναι εκεί έξω.
Η αλήθεια είναι εκεί έξω.
Και τα παιχνίδια είναι εκεί έξω, επίσης.
Τον ρόλο τον διαμορφώνεις και τον καθορίζεις εσύ.
Το «μέχρι που φτάνεις» το καθορίζεις εσύ.
Τη συνέχεια και το αποτέλεσμα το καθορίζεις εσύ.
Μόνο που χρειάζεται συμβατότητα.
Χρειάζεται αμοιβαιότητα.
Αν εσύ φτάνεις στο 5 κι εγώ στο 10, υπάρχει πρόβλημα.
Αν εσύ αρκείσαι στο 3 κι εγώ στο 6, υπάρχει πρόβλημα.
Αν έγω θέλω αλήθεια κι εσύ παραμύθια, υπάρχει πρόβλημα.
Αν εγώ ξέρω κι εσύ ξέρεις, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Αν εγώ καταλαβαίνω, κι εσύ αποφασίσεις ότι καταλαβαίνω, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν υπάρχουν λέξεις.
Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν ακούς ανθρώπους.
Όταν δεν σε ακούς.
Πρόβλημα υπάρχει όταν ο άνθρωπος διεκδικεί άνθρωπο, ενώ ο άλλος άνθρωπος διεκδικεί ενδείξεις.
Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν αποφασίζεις να το λύσεις.
Κάποιος θα φταίει λίγο, κάποιος πολύ, κάτι θα φταίει, η κωλοζωή, η κωλοκοινωνία, η «λάθος εποχή» που λέει το τραγούδι και όλα θα φταίνε.
Και τίποτα.
Αυτό δεν είναι λύση.
Αυτό είναι οπτική.
Και ανάλωση.
Μια μέρα θα κρατάμε στο χέρι αλήθειες και θα τις ανταλλάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Χωρίς μαλακίες.
Χωρίς να τις αλλοιώνουμε.
Όλοι μας.
Με εκνευρίζει η αξιολόγηση των προθέσεων.
Οι προθέσεις δε με αφορούν.
Δεν επηρεάζουν κανέναν.
Οι προθέσεις δεν αλλάζουν.
Οι πράξεις γίνονται.
Με πρόθεση ή χωρίς.
Να κρατήσουμε το δεύτερο συνθετικό και να τοποθετήσουμε άλλη λεξούλα μπροστά.
Το «εκ-» για παράδειγμα.
Προτιμώ την «έκθεση» από την «πρόθεση».
Πάντα την προτιμούσα.
Προτιμώ πολλά.
Απορρίπτω ακόμη περισσότερα.
Αδειάζω το μυαλό.
Με αδειάζουν άνθρωποι.
Κλείνω τις πόρτες σε όποιο παρελθόν θελήσει να γίνει παρόν.
Ξεκινάω με αμφιβολία.
Τη διατηρώ μια-δυο μέρες.
Και μετά απορρίπτω.
Του δίνω μια-δυο μέρες διορία.
Θυμάμαι για λίγο.
Θυμάμαι μια-δυο γρατζουνιές.
Κοιτάζω μια-δυο φωτογραφίες.
Ακούω μια-δυό λέξεις του να δω τι έχει να μου πει.
Και μετά πάλι στο μπαούλο.
Στο «πριν».
Στο «παλιά».
Απορρίπτω.
Όχι ρητώς.
Σπανίως ρητώς.
Συνήθως εμπράκτως.
Με καθορισμένη πρόθεση.
Η παρελθοντολατρία δεν είναι αγαπημένη μου.
Δε νοσταλγώ το παρελθόν.
Δε με νοιάζει να θυμάμαι το παρελθόν.
Δε με νοιάζει να ξεχνάω το παρελθόν.
Φταίει που έχω αντιληφθεί απόλυτα την ετυμολογία του.
Οι σχέσεις μοιάζουν με τα μοντέλα διαπραγμάτευσης.
Διαλέγεις στρατηγική:
1.Win-win
2.Win-lose
3.Lose-lose
Η τρίτη «καίει».
Μετά τραγουδάς «δε μας συγχωρώ από φόβο χάσαμε».
Κι από άγνοια χάσαμε.
Κι από ηλιθιότητα.
Και από ανισορροπία.
Οριστικά ανέφικτοι.
Όχι.
Υποθετικά ανέφικτοι.
Οριστικά μαλάκες.
Μπήκαμε στο σύστημα των κανόνων.
Φτιάξαμε εαυτούς με κανόνες.
Και θέσαμε όρια.
Όρια αποφυγής ανθρώπινης συναναστροφής.
Να ζούμε με μυαλό.
Να έχουμε πάγο στα χέρια.
Πάγο μέσα μας.
Να αποφεύγουμε επαφή και θερμότητα.
Μη λιώσει ο πάγος.
Μη νιώσει.
Δε νιώθει ο πάγος.
Μπουκώνουμε τις στιγμές με λογική.
Να βρούμε «ηρεμία» και «ψυχραιμία».
Ψυχρ-αιμία.
Κι εκεί πάγος.
Ξέρεις πώς λέγεται αυτό;
«Εύθραυστος».
Εαυτός εύθραυστος.
Με άμυνες.
Και τα έγραφα μέσα στην άγνοιά μου: «…ασ’το να παίξει με τα χώματα…»
Γιατί «υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι», αλλά «υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια».
Έχω ένα εκατομμύριο κανόνες και ένα εκατομμύριο όρια.
Που δεν τα ξέρεις και δεν τα φαντάζεσαι.
Ένα εκατομμύριο κουτάκια κι ένα εκατομμύριο ορισμούς του «περίπου».
Έχω ένα εκατομμύριο «περίπου».
Και περιπτώσεις που δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω.
Που κατ’ επιλογήν δεν είναι.
Ξέρεις πώς λέγονται οι περιπτώσεις αυτές;
Αδυναμία.
Αδυναμία.
Αδυναμία μου.
Και μπορεί να μην ήταν Κυριακή.
Μπορεί να μην ήταν καν καλοκαίρι.
Αλλά «ίσως να το ‘χα φανταστεί πως θα σε γνώριζα μια Κυριακή».
«Και ήταν μεσημέρι».
«Ρωτάω αν έχεις μυστικά κι εσύ κοιτάς ψηλά στον ουρανό…»
Κι έδειχνες κάτι αστέρια.
Παγιδεύτηκα.
Παγιδεύομαι κι όταν λες τη φράση "στ' αλήθεια" (σαν τα παιδάκια).
Αυτά τα χαζά είναι οι παγίδες.
Και ας μην ήταν Κυριακή.
Κι ας είσαι απόκοσμος.
…Θα 'ρθει ο καιρός που όλα τα τραγούδια που ακούω θα πάψουν να μιλάνε για ‘σένα.
ΚΥΡΙΑΚΗ
Ίσως να το 'χα φανταστεί πως θα σε γνώριζα μια Κυριακή
Σε μια άδεια πόλη φωτεινή να στέκεις λυγερή απόκοσμη
Μιλήσαμε για μουσική που άλλος κανείς δεν ξέρει
και φάγαμε και ήπιαμε κείνο το μεσημέρι
Θεέ μου ήσουν τόσο όμορφη και ήταν καλοκαίρι
Ρωτάω αν έχεις μυστικά κι εσύ κοιτάς ψηλά στον ουρανό
Τα τσακισμένα όνειρα τα κάνεις να πετούν ψηλά μακριά από 'δω
Τα χέρια σου στα χέρια μου η ανάσα μου η δικιά σου
Ίσως να το 'χα φανταστεί πως θα 'τρεμα μπροστά σου
Τα χέρια μου στα χέρια σου η ανάσα μου δικιά σου
Ίσως να το 'χα φανταστεί
πως θα σε γνώριζα μια Κυριακή
κι όμως δεν είχα φανταστεί
πως θα 'ρθει αυτή η στιγμή
Να φεύγεις μονάχη
Τα χέρια σου στα χέρια μου η ανάσα μου δικιά σου
Να μας ενώνει η μουσική να τρέμω εδώ μπροστά σου
Τα χέρια μου στα χέρια σου η ανάσα μου δικιά σου
Στάθης Δρογώσης-Μαριέττα Φαφούτη
στίχοι-μουσική: Στάθης Δρογώσης
