Ή κάτι δεν πάει καλά ή όλα κυλούν ρολόι.
Δεν έχω αποφασίσει.
Το έχεις νιώσει;
Αυτό το ανάμικτο.
Αυτό που αποφεύγεις να προσδιορίσεις.
Που, όμως, δεν σε έχει ανάγκη.
Γιατί αυτοπροσδιορίζεται.
Και σου αυτοσυστήνεται:
«Γεια, είμαι αυτό που ήμουν πάντα», λέει.
Καταφατικά.
Η προτασούλα σου παρέχεται έτοιμη.
Και δεν έχει σημασία αν το πιστεύεις ή όχι.
Ούτε αν σε νοιάζει.
Γιατί με το που το βλέπεις θέλεις απλώς να το πάρεις μια αγκαλιά.
Αυθόρμητα.
Και συγκρατείσαι.
Και απλώς το χαϊδεύεις.
Και δεν έχεις αποφασίσει αν χαϊδεύεις την ιστορία, τον άνθρωπο ή εσένα στην εφηβεία σου.
Σαν τις μνήμες που «μετακόμισαν» πριν μερικές μέρες.
Και δε γίνεσαι πάλι 16, 18, 20.
Ούτε ο εμπνευστής μικραίνει.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Και δεν ξέρεις σε τι βάσεις πατάς.
Δεν μπήκαν καν στον κόπο να εισβάλουν οι μνήμες.
Εγώ κι εσύ.
Εσύ κι εγώ.
Στον ίδιο χώρο.
Τόσα χρόνια μετά.
Οι υπάρξεις μας μεγαλωμένες.
Δίπλα-δίπλα.
Και αυτό που κάποτε……….
Μου δίνεται.
Που αν ποτέ σκεφτόμουν με πόση ευκολία θα μπορούσε να μου δοθεί θα γέλαγα.
Και γελάω.
Σε κοιτάζω και γελάω.
Μου φαίνεσαι αστείος.
Μου φαινόμαστε αστείοι.
Μου φαίνεται αστείο.
Με ρωτάς…
Τα απλά.
Που θα μπορούσαν να είναι και αυτονόητα.
Θα…
Σου χαμογελάω.
Ψυχόρμητα.
Δεν ξέρω πώς ορίζεται.
Είμαστε μάλλον δύο φιλόλογοι που δεν θέλουμε ορισμούς.
Κι όσο φιλόλογοι και να είμαστε, τις λέξεις δεν τις χρησιμοποιούμε.
Μπορει να λέγεται κύκλος.
Χωρίς εμπνεύσεις πια.
Ο τίτλος είναι για λόγους συνεννόησης.
Θα ‘σαι πάντα ο εμπνευστής.
Τιμητικά.
Χωρίς εμνεύσεις πια.
Δεδομένο.
Μα και χωρίς τη λέξη «χωρίς».
Δεν υπάρχει «χωρίς» πια.
Και δεν ξέρω αν υπάρχει και χώρος.
Ένα χαμόγελο, μια σύγχυση και μια αμηχανία.
Και κάτι μάτια που τα αγαπάω με όλη μου την αθωότητα.
Ή με όλη την ανάμνηση της αθωότητας.
Ή με όλη την ανάμνηση.
Το πρόβλημα είναι ότι η αθωότητα είναι σχεδόν ξεπουλημένη έννοια.
Όχι.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα.
Είμαστε ακόμα ό,τι ήμασταν πριν 9 χρόνια.
Δυο άνθρωποι που συναντήθηκαν σ’αυτή τη ζωή.
Να λύσουν κάτι.
Να λυθούν.
Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, μεγαλωμένοι.
Διαφορετικοί.
Που κρατούν μια ιστορία κάπου μέσα τους.
Που κρατούν.
Σχεδόν μαγικά και σχεδον ηλίθια.
Κρατούν.
Ο ένας τον άλλον.
Κάτι μας δένει.
Απροσδιόριστο.
Κι αυτό που λέγεται «ζωή» δεν μας αφήνει.
Σαν καμπανάκι υπενθύμισης με την υποσημείωση:
«τί ήμασταν ο ένας για τον άλλον».
Τί είμαστε ο ένας για τον άλλον;
Είμαστε οι πιο διαφορετικοί άνθρωποι του κόσμου.
Μα «κάπου θα υπήρχε η ίδια ρίζα».
Και ακόμα εντυπωσιάζομαι που όταν σε βλέπω έχω μια χαρά εφηβική.
Και κάποτε είπα ότι μου πρόσθεσες χρόνια στην πλάτη.
Τα παίρνεις πίσω.
Αλλά δε γυρνάμε πίσω.
Κάπου πάμε.
Σχεδόν παράλληλα.
Οι ζωές μας κάθε τόσο διασταυρώνονται.
Σαν χρωστούμενες.
Δυο ζωές χρωστούμενες.
Ένα «μέλλον» κι ένα «μάλλον» με τόσο κοινή αβεβαιότητα.
«Το "μάλλον" απ’το παρελθόν».
http://www.youtube.com/watch?v=diWPYplQ7T8
Σα να δίνουν κάθε τόσο ραντεβού οι ζωές.
Να θυμηθούμε ότι υπήρξαμε.
Να σκεφτούμε αν θα υπάρξουμε.
Με «μάλλον» και «μέλλον».
Δεν έχω κανένα άλλοθι να με αθωώνει.
Αλλά το πιο περίεργο είναι ότι δεν έχω και τίποτα που να με κατηγορεί πια.
Εννιά χρόνια μετά με άλλα δεδομένα.
Δεν είμαι tabula rasa και δεν μπορείς να γράψεις μέσα μου.
Το αντίθετο.
Ξέρω καλά τι είμαι και αφήνομαι στο να «γίνομαι» και να «διαμορφώνομαι».
Δεν έχω ιδέα τι είσαι.
Δεν έχω ιδέα αν είσαι ό,τι ήσουν.
Δεν είμαι ό,τι ήμουν.
Κι αν είσαι κάτι δεν έχω ιδέα ποιο είναι το «εύρος» σου.
Δεν ξέρω που είσαι, αλλά το πιο σίγουρο είναι ότι δεν ξέρω που είμαι εγώ.
Καμία «λέξη» δεν παίζει μαζί μας.
Μόνο ο αναγραμματισμός της μας παιδεύει μυστηριωδώς: μια ηλίθια «έλξη».
Αδικαιολόγητη πια.
Και δεν πρόκειται για άγνοια.
Πρόκειται για κάτι μοιράσματα που ούτε κι αυτά τα έχω ορίσει.
Κι αν ψάξεις αυτή τη στιγμή τη ζωή μου σε ένα περίεργο «αφήνομαι» θα σταθείς.
Στον χρόνο αφήνομαι.
Δεν ψάχνω.
Δεν πάω γυρεύοντας.
Δεν ξέρω.
Διώκω την τύχη μου.
Μάλλον, με διώκει η τύχη.
Ό,τι τύχη τύχει.
Έχω πάρει ρεπό.
Ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα απ’ό,τι θα ήθελα.
Το μυαλό μου γεμίζει με περισσότερα απ’όσα θα ήθελα.
Οι εγκεφαλικοί εισβολείς σε συγκεκριμένες θέσεις.
Στην πόρτα του μυαλού υπάρχει face control.
«Περιορισμένης διαθεσιμότητας και ενέργειας», γράφει.
Περιορίζω.
Δεν περιορίζομαι.
Άγνοια.
Αμφιβάλλω.
Συνεχώς.
Θα αμφιβάλλω και θα αμφιβάλω.
Για ‘σένα με ένα -λ-.
Για ‘μένα με –λλ-.
Τα κουτάκια που κρατάω σφραγισμένα και τοποθετημένα δεν τα κοιτάω.
Κάποια χαλαρώνουν γιατί δε φοβούνται.
Κάποια κλείνουν πιο σφιχτά.
Αμύνομαι.
«Βόλτα στα σύννεφα που πάντα γυρνάς με τα πόδια».
Και μια αμφιβολία να διέπει τα πάντα.
Γύρω μου.
Μέσα μου.
Αόριστα και οριστικά.
Αόριστοι και μέλλοντες.
ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ
Θα αμφιβάλλεις,
γιατί έτσι παίζεται αυτό
Η φαντασία σου θα βάζει στην αγάπη μου εμπόδιο
Οι συγγενείς σου , οι φίλοι απ'το δημοτικό
Ταινίες με τίτλους όπως: "Η αγάπη το βάζει στα πόδια"
Ο βίος ο σύγχρονος,
το άρωμα σου που σε κάνει ξεχωριστή
Η κάμερά σου που στέκεται στο φούτερ σου και σε κοιτάζω
Κάποιος που υπήρξε
και κάποιος που δεν ήρθε στη σωστή σου στιγμή
Εγώ παράλυτος
κι εγώ που περπατώντας το κορμί μου γυμνάζω
Θα αμφιβάλλω,
γιατί έτσι κουρδίζεται αυτό
Η εμπειρία μου θα υψώνει στο δόσιμό σου εμπόδια
Η απόδρασή μου, οι τσόντες μου σ'ένα φόλντερ κρυφό
Και τα χαρτάκια στο αμάξι από χιλιάδες διόδια
Ο βίος της Τέχνης, το στούντιο,
μ'ένα PC που κρασάρει διαρκώς
Η κάμερά μου που στέκεται στο πιάνο μου και με κοιτάζεις
Κάποια που υπήρξε
και κάποια που μ'έκανε να νιώθω μισός
Εσύ αριστούργημα κι εσύ μόνη το μέικ-απ να βγάζεις
Θα αμφιβάλλεις,
γιατί έτσι πηγαίνει αυτό
Έτσι οδηγείται, έτσι φλέγεται, έτσι ανεβαίνει στη μέρα
Έτσι το μάθαν οι άνθρωποι κάτω από τον ουρανό
Αυτό πιστέψαν οι άνθρωποι
κι αυτό πάει τον κόσμο πιο πέρα
Θα αμφιβάλλω,
γιατί έτσι πρέπει να παίξω κι εγώ
Η φαντασία μου θα βάζει στην αγάπη σου εμπόδια
Είναι ο άγραφος κώδικας, είναι το κοινό μυστικό
Είναι μια βόλτα στα σύννεφα
που πάντα γυρνάς με τα πόδια...
Φοίβος Δεληβοριάς
Δεν έχω αποφασίσει.
Το έχεις νιώσει;
Αυτό το ανάμικτο.
Αυτό που αποφεύγεις να προσδιορίσεις.
Που, όμως, δεν σε έχει ανάγκη.
Γιατί αυτοπροσδιορίζεται.
Και σου αυτοσυστήνεται:
«Γεια, είμαι αυτό που ήμουν πάντα», λέει.
Καταφατικά.
Η προτασούλα σου παρέχεται έτοιμη.
Και δεν έχει σημασία αν το πιστεύεις ή όχι.
Ούτε αν σε νοιάζει.
Γιατί με το που το βλέπεις θέλεις απλώς να το πάρεις μια αγκαλιά.
Αυθόρμητα.
Και συγκρατείσαι.
Και απλώς το χαϊδεύεις.
Και δεν έχεις αποφασίσει αν χαϊδεύεις την ιστορία, τον άνθρωπο ή εσένα στην εφηβεία σου.
Σαν τις μνήμες που «μετακόμισαν» πριν μερικές μέρες.
Και δε γίνεσαι πάλι 16, 18, 20.
Ούτε ο εμπνευστής μικραίνει.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Και δεν ξέρεις σε τι βάσεις πατάς.
Δεν μπήκαν καν στον κόπο να εισβάλουν οι μνήμες.
Εγώ κι εσύ.
Εσύ κι εγώ.
Στον ίδιο χώρο.
Τόσα χρόνια μετά.
Οι υπάρξεις μας μεγαλωμένες.
Δίπλα-δίπλα.
Και αυτό που κάποτε……….
Μου δίνεται.
Που αν ποτέ σκεφτόμουν με πόση ευκολία θα μπορούσε να μου δοθεί θα γέλαγα.
Και γελάω.
Σε κοιτάζω και γελάω.
Μου φαίνεσαι αστείος.
Μου φαινόμαστε αστείοι.
Μου φαίνεται αστείο.
Με ρωτάς…
Τα απλά.
Που θα μπορούσαν να είναι και αυτονόητα.
Θα…
Σου χαμογελάω.
Ψυχόρμητα.
Δεν ξέρω πώς ορίζεται.
Είμαστε μάλλον δύο φιλόλογοι που δεν θέλουμε ορισμούς.
Κι όσο φιλόλογοι και να είμαστε, τις λέξεις δεν τις χρησιμοποιούμε.
Μπορει να λέγεται κύκλος.
Χωρίς εμπνεύσεις πια.
Ο τίτλος είναι για λόγους συνεννόησης.
Θα ‘σαι πάντα ο εμπνευστής.
Τιμητικά.
Χωρίς εμνεύσεις πια.
Δεδομένο.
Μα και χωρίς τη λέξη «χωρίς».
Δεν υπάρχει «χωρίς» πια.
Και δεν ξέρω αν υπάρχει και χώρος.
Ένα χαμόγελο, μια σύγχυση και μια αμηχανία.
Και κάτι μάτια που τα αγαπάω με όλη μου την αθωότητα.
Ή με όλη την ανάμνηση της αθωότητας.
Ή με όλη την ανάμνηση.
Το πρόβλημα είναι ότι η αθωότητα είναι σχεδόν ξεπουλημένη έννοια.
Όχι.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα.
Είμαστε ακόμα ό,τι ήμασταν πριν 9 χρόνια.
Δυο άνθρωποι που συναντήθηκαν σ’αυτή τη ζωή.
Να λύσουν κάτι.
Να λυθούν.
Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, μεγαλωμένοι.
Διαφορετικοί.
Που κρατούν μια ιστορία κάπου μέσα τους.
Που κρατούν.
Σχεδόν μαγικά και σχεδον ηλίθια.
Κρατούν.
Ο ένας τον άλλον.
Κάτι μας δένει.
Απροσδιόριστο.
Κι αυτό που λέγεται «ζωή» δεν μας αφήνει.
Σαν καμπανάκι υπενθύμισης με την υποσημείωση:
«τί ήμασταν ο ένας για τον άλλον».
Τί είμαστε ο ένας για τον άλλον;
Είμαστε οι πιο διαφορετικοί άνθρωποι του κόσμου.
Μα «κάπου θα υπήρχε η ίδια ρίζα».
Και ακόμα εντυπωσιάζομαι που όταν σε βλέπω έχω μια χαρά εφηβική.
Και κάποτε είπα ότι μου πρόσθεσες χρόνια στην πλάτη.
Τα παίρνεις πίσω.
Αλλά δε γυρνάμε πίσω.
Κάπου πάμε.
Σχεδόν παράλληλα.
Οι ζωές μας κάθε τόσο διασταυρώνονται.
Σαν χρωστούμενες.
Δυο ζωές χρωστούμενες.
Ένα «μέλλον» κι ένα «μάλλον» με τόσο κοινή αβεβαιότητα.
«Το "μάλλον" απ’το παρελθόν».
http://www.youtube.com/watch?v=diWPYplQ7T8
Σα να δίνουν κάθε τόσο ραντεβού οι ζωές.
Να θυμηθούμε ότι υπήρξαμε.
Να σκεφτούμε αν θα υπάρξουμε.
Με «μάλλον» και «μέλλον».
Δεν έχω κανένα άλλοθι να με αθωώνει.
Αλλά το πιο περίεργο είναι ότι δεν έχω και τίποτα που να με κατηγορεί πια.
Εννιά χρόνια μετά με άλλα δεδομένα.
Δεν είμαι tabula rasa και δεν μπορείς να γράψεις μέσα μου.
Το αντίθετο.
Ξέρω καλά τι είμαι και αφήνομαι στο να «γίνομαι» και να «διαμορφώνομαι».
Δεν έχω ιδέα τι είσαι.
Δεν έχω ιδέα αν είσαι ό,τι ήσουν.
Δεν είμαι ό,τι ήμουν.
Κι αν είσαι κάτι δεν έχω ιδέα ποιο είναι το «εύρος» σου.
Δεν ξέρω που είσαι, αλλά το πιο σίγουρο είναι ότι δεν ξέρω που είμαι εγώ.
Καμία «λέξη» δεν παίζει μαζί μας.
Μόνο ο αναγραμματισμός της μας παιδεύει μυστηριωδώς: μια ηλίθια «έλξη».
Αδικαιολόγητη πια.
Και δεν πρόκειται για άγνοια.
Πρόκειται για κάτι μοιράσματα που ούτε κι αυτά τα έχω ορίσει.
Κι αν ψάξεις αυτή τη στιγμή τη ζωή μου σε ένα περίεργο «αφήνομαι» θα σταθείς.
Στον χρόνο αφήνομαι.
Δεν ψάχνω.
Δεν πάω γυρεύοντας.
Δεν ξέρω.
Διώκω την τύχη μου.
Μάλλον, με διώκει η τύχη.
Ό,τι τύχη τύχει.
Έχω πάρει ρεπό.
Ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα απ’ό,τι θα ήθελα.
Το μυαλό μου γεμίζει με περισσότερα απ’όσα θα ήθελα.
Οι εγκεφαλικοί εισβολείς σε συγκεκριμένες θέσεις.
Στην πόρτα του μυαλού υπάρχει face control.
«Περιορισμένης διαθεσιμότητας και ενέργειας», γράφει.
Περιορίζω.
Δεν περιορίζομαι.
Άγνοια.
Αμφιβάλλω.
Συνεχώς.
Θα αμφιβάλλω και θα αμφιβάλω.
Για ‘σένα με ένα -λ-.
Για ‘μένα με –λλ-.
Τα κουτάκια που κρατάω σφραγισμένα και τοποθετημένα δεν τα κοιτάω.
Κάποια χαλαρώνουν γιατί δε φοβούνται.
Κάποια κλείνουν πιο σφιχτά.
Αμύνομαι.
«Βόλτα στα σύννεφα που πάντα γυρνάς με τα πόδια».
Και μια αμφιβολία να διέπει τα πάντα.
Γύρω μου.
Μέσα μου.
Αόριστα και οριστικά.
Αόριστοι και μέλλοντες.
ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ
Θα αμφιβάλλεις,
γιατί έτσι παίζεται αυτό
Η φαντασία σου θα βάζει στην αγάπη μου εμπόδιο
Οι συγγενείς σου , οι φίλοι απ'το δημοτικό
Ταινίες με τίτλους όπως: "Η αγάπη το βάζει στα πόδια"
Ο βίος ο σύγχρονος,
το άρωμα σου που σε κάνει ξεχωριστή
Η κάμερά σου που στέκεται στο φούτερ σου και σε κοιτάζω
Κάποιος που υπήρξε
και κάποιος που δεν ήρθε στη σωστή σου στιγμή
Εγώ παράλυτος
κι εγώ που περπατώντας το κορμί μου γυμνάζω
Θα αμφιβάλλω,
γιατί έτσι κουρδίζεται αυτό
Η εμπειρία μου θα υψώνει στο δόσιμό σου εμπόδια
Η απόδρασή μου, οι τσόντες μου σ'ένα φόλντερ κρυφό
Και τα χαρτάκια στο αμάξι από χιλιάδες διόδια
Ο βίος της Τέχνης, το στούντιο,
μ'ένα PC που κρασάρει διαρκώς
Η κάμερά μου που στέκεται στο πιάνο μου και με κοιτάζεις
Κάποια που υπήρξε
και κάποια που μ'έκανε να νιώθω μισός
Εσύ αριστούργημα κι εσύ μόνη το μέικ-απ να βγάζεις
Θα αμφιβάλλεις,
γιατί έτσι πηγαίνει αυτό
Έτσι οδηγείται, έτσι φλέγεται, έτσι ανεβαίνει στη μέρα
Έτσι το μάθαν οι άνθρωποι κάτω από τον ουρανό
Αυτό πιστέψαν οι άνθρωποι
κι αυτό πάει τον κόσμο πιο πέρα
Θα αμφιβάλλω,
γιατί έτσι πρέπει να παίξω κι εγώ
Η φαντασία μου θα βάζει στην αγάπη σου εμπόδια
Είναι ο άγραφος κώδικας, είναι το κοινό μυστικό
Είναι μια βόλτα στα σύννεφα
που πάντα γυρνάς με τα πόδια...
Φοίβος Δεληβοριάς
