Αναζητώ.
Αρχίζω.
Αντιλαμβάνομαι.
Απορώ.
Θα ‘θελα και το «Αφήνομαι» ανάμεσά τους.
Αναζητώ τη «στιγμή».
Αυτή τη μαγική στιγμούλα που σε μαγεύει και σε κάνει να αφεθείς.
Δεν αφήνομαι μωρέ.
«Κι αν αφεθώ να ‘χουνε κάπου να με πάνε».
Δε νοιάζομαι για το «πού».
Για να αφεθώ θα έχω εμπιστοσύνη.
Και εμπιστοσύνη να μην έχω, θα θέλω ταξίδι.
Και προορισμό να μην έχω, θα έχω χέρι να κρατάω.
Και ένστικτο έχω.
Ανόθευτο.
Και όνειρα έχω.
Σε κουτάκι κλεισμένα, μισάνοιχτο.
Για να παίρνουν αέρα.
Για να παίρνω αέρα.
Άσε με να τα ονομάζω «στόχους».
«Όνειρα» είναι, με άλλη ονομασία.
Για να μη με τρομάζουν.
Το χρειάζομαι το χεράκι που έρχεται και με παίρνει.
Τις χρειάζομαι τις λεξούλες που δεν ξέρω να διαχειριστώ.
Κι αν το αποτέλεσμα είναι χαμόγελο, τι τις θέλεις τις επεξεργασίες μυαλό μου;
Δεν μου αρέσουν τα παραμύθια.
Τα παραμύθια που λένε στα παιδιά.
Δεν μου άρεσε το «μια φορά κι έναν καιρό».
Κάθε φορά η ίδια έναρξη.
Κάθε φορά «μια φορά…».
Καμία φαντασία.
Πολλές φορές και πολλούς καιρούς.
Και πάντα «ζούσαν καλά κι εμείς καλύτερα».
Εγω ήθελα και συνέχεια.
Ήθελα να ξέρω το «10 χρόνια μετά».
Δεν πιστεύα σε αυτά τα παραμύθια.
Πίστευα στο «κάθε φορά».
Πίστευα στο δικό μου.
Στο δικό σου.
Στων άλλων.
Χωρίς νεράιδες και μαγικά ραβδιά.
Χωρίς πρίγκιπες και πριγκίπισσες.
Με ανθρώπους.
Γήινους.
Με ζωές που διασταυρώνονται.
Με τροχιές μαγικές.
Αυτά είναι παραμύθια.
Τα απρόσμενα.
Με αλήθειες και ψέματα.
Με αγάπη και ένταση.
Με χάδια και λόγια.
Με πράξεις.
Αυτά είναι παραμύθια.
Με ένστικτο που ξέρει ότι θα έρθουν…
Κι όποτε προειδοποίησε είχε δίκιο.
Όχι «μια φορά κι έναν καιρό».
Κάθε φορά και κάθε καιρό.
Αυτά είναι παραμύθια.
Με παραμυθιάσματα και δράματα.
Με εξέλιξη.
Αμοιβαία.
Αυτά είναι παραμύθια.
Με εσένα, εμένα, εκείνον, εκείνη.
Με εμάς.
Αυτά είναι παραμύθια.
Χωρίς «ζήσαν καλά».
Ζούμε θέλω.
Παρόν θέλω.
Και τι θα πει «καλύτερα»;
Ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης;
Θέλω να ζούμε καλά.
Αυτά είναι παραμύθια.
Για εμάς.
Να ζούμε καλά.
Εμείς.
Αυτά είναι παραμύθια.
Με αλήθεια.
Με ψέματα.
Με ζωή.
Με παρόν.
Με πνοές ανταλλασόμενες.
Με αγάπη.
Αυτό είναι παραμύθι.
Η αγάπη.
Όρισέ την όπως θέλεις.
Βρες λέξεις, στόλισε τη.
Η ζωή είναι παραμύθι ρε.
Βρες μια οπτική που να σου κάνει.
Καν’τη δική σου.
Για όσο.
Και δες το παραμύθι σου.
Σχεδόν μεθυσμένος.
Σχεδόν μαγεμένος.
Σχεδόν αφημένος.
Η οπτική σου είναι το θέμα.
Η οπτική σου είναι το παραμύθι.
"Perception is reality", λέει ο Δ.
Σαν αστραπή οι λέξεις.
Έρχονται, φωτίζουν, γελάνε.
Γελάνε οι λέξεις.
Γελάνε τα μάτια σου.
Γελάει η ζωή μου.
Οι πράξεις γελάνε.
Απόδειξη χωρίς πράξη υπάρχει;
Δεν…
Βλέπεις;
Δεν τις χρειάζομαι τις λέξεις.
Γεμίζω ένα σακούλι με πράξεις.
Το φυλάω για ‘μένα.
Η απόδειξη αυτή είναι.
Θησαυρός.
Και ενίοτε εστιάζω σε κάτι μετέωρα...
Σαν φιμωμένες μνήμες.
Σαν θυμωμένες χαρές.
Σαν το βλέμμα σου.
Σαν την άνοιξη που φέρνει βροχές.
Σαν τις βροχές που φέρνουν λύτρωση.
Μας ξεπλένουν.
Σαν ανάσταση.
Σαν επανάσταση.
Σαν κάτι που δεν κλείνεται στο στενό κλουβί του ορισμού.
…«Αγάπη μου η ζωή δεν καθορίζεται…»
Συννεφιάζει.
Συννεφιάζεις.
Μα έχεις έναν ήλιο μέσα σου, μάτια μου.
Και σύννεφα στο μυαλό σου.
Κι είπα στην Ε. να φτύσει τα βάρη.
Κι είπα στα βάρη να πετάξουν.
Κι είπα στις λέξεις να φωνάξουν.
Και στις ζωές να ζήσουν.
Να ζήσουν το παραμύθι τους.
Να το αντέξουν.
Να το αγαπήσουν.
Σε ‘μένα δεν λέω τίποτα.
Παρατηρώ.
Και μετά όλα τα «Α».
Αναζητώ.
Αρχίζω.
Αντιλαμβάνομαι.
Απορώ.
Και ενίοτε Αφήνομαι.
Στο παραμύθι μου.
Με το «ζουν καλά».
Με το «ζούμε καλά εμείς».
Αυτά είναι παραμύθια.
Οι άνθρωποι της ζωής σου δεν είναι οι άνθρωποι που σου είπαν τις πιο καλές κουβέντες.
Είναι οι άνθρωποι που σου έδωσαν τα πιο σπουδαία ερεθίσματα.
Που σου άλλαξαν τα δεδομένα.
Που σε έκαναν να αναθεωρήσεις.
Να τολμήσεις.
Να επαναπροσδιορίσεις ιδέες, αξίες, κοσμοθεωρία, εαυτό.
Αυτοί είναι οι ήρωες των παραμυθιών μου.
Πολλοί δεν είναι.
Είναι «όσοι».
Αλλά είναι στην καρδιά μου.
Αυτοί είναι οι ήρωες.
Και αυτά είναι παραμύθια.
Και σ’αυτά αφήνομαι....
Αυτό είναι παραμύθι:
"Παίρνω τη φαρέτρα μου
πόσο απέχει μέτρα μου η τρέλα
γίνε μάτια μου και πέτρα μου
μούτρο για τα μέτρα μου, γέλα..."
("Παραμύθι"-Άλκηστις Πρωτοψάλτη)
(όποιος ξέρει αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο του mixpod που να σου επιτρέπει να φτιάξεις playlist προσθέτοντας url, ας δώσει τα φώτα του, παρακαλώ...!)
"ΠΟΣΟ Σ'ΑΓΑΠΩ..."
Ούτε μια στιγμή δε μ' άφησες να παίξω
Ούτε μια στιγμή τα χείλια μου να βρέξω
Άρχισα κι εγώ να σου γυρναώ τις πλάτες
και να συναντώ αγγέλους υπνοβάτες
Άρχισες μετά να στέλνεις ποιηματάκια
Με τα κινητά ατάκες και στιχάκια
Έλεγε η καρδιά, αν βρεις αγάπη χτύπα
Στο 'πα μια βραδιά που είχα γίνει σκνίπα
Πόσο σ' αγαπώ...
Δωσ' μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να 'ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα 'χω φυλαγμένα
Πόσο σ' αγαπώ...
Ήταν η στιγμή που ήθελα να φύγω
Κι ήρθαν κι οι λυγμοί στα μάτια λίγο λίγο
Έρωτας μπορεί ν' αντέξει αυτή τη γύμνια
Που να συγχωρεί του κόσμου την ασχήμια
Πόσο σ' αγαπώ...
Δωσ' μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να 'ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα 'χω φυλαγμένα
Πόσο σ' αγαπώ...
Σταμάτης Κραουνάκης
Αρχίζω.
Αντιλαμβάνομαι.
Απορώ.
Θα ‘θελα και το «Αφήνομαι» ανάμεσά τους.
Αναζητώ τη «στιγμή».
Αυτή τη μαγική στιγμούλα που σε μαγεύει και σε κάνει να αφεθείς.
Δεν αφήνομαι μωρέ.
«Κι αν αφεθώ να ‘χουνε κάπου να με πάνε».
Δε νοιάζομαι για το «πού».
Για να αφεθώ θα έχω εμπιστοσύνη.
Και εμπιστοσύνη να μην έχω, θα θέλω ταξίδι.
Και προορισμό να μην έχω, θα έχω χέρι να κρατάω.
Και ένστικτο έχω.
Ανόθευτο.
Και όνειρα έχω.
Σε κουτάκι κλεισμένα, μισάνοιχτο.
Για να παίρνουν αέρα.
Για να παίρνω αέρα.
Άσε με να τα ονομάζω «στόχους».
«Όνειρα» είναι, με άλλη ονομασία.
Για να μη με τρομάζουν.
Το χρειάζομαι το χεράκι που έρχεται και με παίρνει.
Τις χρειάζομαι τις λεξούλες που δεν ξέρω να διαχειριστώ.
Κι αν το αποτέλεσμα είναι χαμόγελο, τι τις θέλεις τις επεξεργασίες μυαλό μου;
Δεν μου αρέσουν τα παραμύθια.
Τα παραμύθια που λένε στα παιδιά.
Δεν μου άρεσε το «μια φορά κι έναν καιρό».
Κάθε φορά η ίδια έναρξη.
Κάθε φορά «μια φορά…».
Καμία φαντασία.
Πολλές φορές και πολλούς καιρούς.
Και πάντα «ζούσαν καλά κι εμείς καλύτερα».
Εγω ήθελα και συνέχεια.
Ήθελα να ξέρω το «10 χρόνια μετά».
Δεν πιστεύα σε αυτά τα παραμύθια.
Πίστευα στο «κάθε φορά».
Πίστευα στο δικό μου.
Στο δικό σου.
Στων άλλων.
Χωρίς νεράιδες και μαγικά ραβδιά.
Χωρίς πρίγκιπες και πριγκίπισσες.
Με ανθρώπους.
Γήινους.
Με ζωές που διασταυρώνονται.
Με τροχιές μαγικές.
Αυτά είναι παραμύθια.
Τα απρόσμενα.
Με αλήθειες και ψέματα.
Με αγάπη και ένταση.
Με χάδια και λόγια.
Με πράξεις.
Αυτά είναι παραμύθια.
Με ένστικτο που ξέρει ότι θα έρθουν…
Κι όποτε προειδοποίησε είχε δίκιο.
Όχι «μια φορά κι έναν καιρό».
Κάθε φορά και κάθε καιρό.
Αυτά είναι παραμύθια.
Με παραμυθιάσματα και δράματα.
Με εξέλιξη.
Αμοιβαία.
Αυτά είναι παραμύθια.
Με εσένα, εμένα, εκείνον, εκείνη.
Με εμάς.
Αυτά είναι παραμύθια.
Χωρίς «ζήσαν καλά».
Ζούμε θέλω.
Παρόν θέλω.
Και τι θα πει «καλύτερα»;
Ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης;
Θέλω να ζούμε καλά.
Αυτά είναι παραμύθια.
Για εμάς.
Να ζούμε καλά.
Εμείς.
Αυτά είναι παραμύθια.
Με αλήθεια.
Με ψέματα.
Με ζωή.
Με παρόν.
Με πνοές ανταλλασόμενες.
Με αγάπη.
Αυτό είναι παραμύθι.
Η αγάπη.
Όρισέ την όπως θέλεις.
Βρες λέξεις, στόλισε τη.
Η ζωή είναι παραμύθι ρε.
Βρες μια οπτική που να σου κάνει.
Καν’τη δική σου.
Για όσο.
Και δες το παραμύθι σου.
Σχεδόν μεθυσμένος.
Σχεδόν μαγεμένος.
Σχεδόν αφημένος.
Η οπτική σου είναι το θέμα.
Η οπτική σου είναι το παραμύθι.
"Perception is reality", λέει ο Δ.
Σαν αστραπή οι λέξεις.
Έρχονται, φωτίζουν, γελάνε.
Γελάνε οι λέξεις.
Γελάνε τα μάτια σου.
Γελάει η ζωή μου.
Οι πράξεις γελάνε.
Απόδειξη χωρίς πράξη υπάρχει;
Δεν…
Βλέπεις;
Δεν τις χρειάζομαι τις λέξεις.
Γεμίζω ένα σακούλι με πράξεις.
Το φυλάω για ‘μένα.
Η απόδειξη αυτή είναι.
Θησαυρός.
Και ενίοτε εστιάζω σε κάτι μετέωρα...
Σαν φιμωμένες μνήμες.
Σαν θυμωμένες χαρές.
Σαν το βλέμμα σου.
Σαν την άνοιξη που φέρνει βροχές.
Σαν τις βροχές που φέρνουν λύτρωση.
Μας ξεπλένουν.
Σαν ανάσταση.
Σαν επανάσταση.
Σαν κάτι που δεν κλείνεται στο στενό κλουβί του ορισμού.
…«Αγάπη μου η ζωή δεν καθορίζεται…»
Συννεφιάζει.
Συννεφιάζεις.
Μα έχεις έναν ήλιο μέσα σου, μάτια μου.
Και σύννεφα στο μυαλό σου.
Κι είπα στην Ε. να φτύσει τα βάρη.
Κι είπα στα βάρη να πετάξουν.
Κι είπα στις λέξεις να φωνάξουν.
Και στις ζωές να ζήσουν.
Να ζήσουν το παραμύθι τους.
Να το αντέξουν.
Να το αγαπήσουν.
Σε ‘μένα δεν λέω τίποτα.
Παρατηρώ.
Και μετά όλα τα «Α».
Αναζητώ.
Αρχίζω.
Αντιλαμβάνομαι.
Απορώ.
Και ενίοτε Αφήνομαι.
Στο παραμύθι μου.
Με το «ζουν καλά».
Με το «ζούμε καλά εμείς».
Αυτά είναι παραμύθια.
Οι άνθρωποι της ζωής σου δεν είναι οι άνθρωποι που σου είπαν τις πιο καλές κουβέντες.
Είναι οι άνθρωποι που σου έδωσαν τα πιο σπουδαία ερεθίσματα.
Που σου άλλαξαν τα δεδομένα.
Που σε έκαναν να αναθεωρήσεις.
Να τολμήσεις.
Να επαναπροσδιορίσεις ιδέες, αξίες, κοσμοθεωρία, εαυτό.
Αυτοί είναι οι ήρωες των παραμυθιών μου.
Πολλοί δεν είναι.
Είναι «όσοι».
Αλλά είναι στην καρδιά μου.
Αυτοί είναι οι ήρωες.
Και αυτά είναι παραμύθια.
Και σ’αυτά αφήνομαι....
Αυτό είναι παραμύθι:
"Παίρνω τη φαρέτρα μου
πόσο απέχει μέτρα μου η τρέλα
γίνε μάτια μου και πέτρα μου
μούτρο για τα μέτρα μου, γέλα..."
("Παραμύθι"-Άλκηστις Πρωτοψάλτη)
(όποιος ξέρει αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο του mixpod που να σου επιτρέπει να φτιάξεις playlist προσθέτοντας url, ας δώσει τα φώτα του, παρακαλώ...!)
"ΠΟΣΟ Σ'ΑΓΑΠΩ..."
Ούτε μια στιγμή δε μ' άφησες να παίξω
Ούτε μια στιγμή τα χείλια μου να βρέξω
Άρχισα κι εγώ να σου γυρναώ τις πλάτες
και να συναντώ αγγέλους υπνοβάτες
Άρχισες μετά να στέλνεις ποιηματάκια
Με τα κινητά ατάκες και στιχάκια
Έλεγε η καρδιά, αν βρεις αγάπη χτύπα
Στο 'πα μια βραδιά που είχα γίνει σκνίπα
Πόσο σ' αγαπώ...
Δωσ' μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να 'ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα 'χω φυλαγμένα
Πόσο σ' αγαπώ...
Ήταν η στιγμή που ήθελα να φύγω
Κι ήρθαν κι οι λυγμοί στα μάτια λίγο λίγο
Έρωτας μπορεί ν' αντέξει αυτή τη γύμνια
Που να συγχωρεί του κόσμου την ασχήμια
Πόσο σ' αγαπώ...
Δωσ' μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να 'ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα 'χω φυλαγμένα
Πόσο σ' αγαπώ...
Σταμάτης Κραουνάκης
