Να δεις που κάποτε θα μιλάμε για τους μεγάλους κατακτημένους στόχους μας σαν να ήταν ένα δεδομένο βηματάκι παραπέρα.
Όπως τώρα γελάμε με αυτά που κάποτε σπαράζαμε.
Να δεις που θα νιώθουμε τόσο αδιάφοροι δίπλα σε αυτά που τώρα ονομάζουμε «όνειρα».
Τότε, το παζλ των ονείρων θα έχει ολοκληρωθεί κι εσύ θα στέκεσαι από πάνω του προσπαθώντας να το χαλάσεις.
Για να το φτιαξεις ξανά, απ’την αρχή.
Να νιώσεις δημιουργικός.
Δημιουργικός με τα κεκτημένα σου.
Θα ανατροφοδοτείς την έμπνευσή σου.
Με τις ίδιες σκέψεις.
Ενέσεις έμπνευσης από το ίδιο και το ίδιο φάρμακο: κάποιο «εσύ» που κάπου, κάποτε, συνάντησες και κάποιο άλλο που του έμοιαζε και κάποιο άλλο που περιμένεις να του μοιάζει.
«Εσύ» σε ενέσιμη μορφή.
Όχι, αυτό δεν είναι έμπνευση, αυτό είναι στασιμότητα.
Πόση θεωρία χωράει στο μυαλό σου;
Παπαγαλίζεις όσα θέλεις να πιστέψεις.
Τα έμαθες απ’έξω πια.
Δεν τα πίστεψες όμως.
Αφήνεις πάντα μια μικρή χαραμάδα αλήθειας και ελπίζεις σε αυτή λίγο πριν κοιμηθείς.
Λίγο πριν ευχηθείς.
Πόση λίγη πράξη χωράει στα πόδια σου;
Και τι κρίμα που περπατάς τόσο αργα;
Μπερδεύεις το «μπροστά» με το «πίσω», το «πάνω» με το «κάτω», όπως κάποτε μπέρδευες το «αριστερό» με το «δεξί».
Καμιά φορά βρίσκεσαι μετέωρος.
Ψάχνεις με τα μάτια σου γη να να ακουμπήσεις τα πόδια σου, και αντικρύζεις το χάος.
Δαιμονισμένη ψυχη που αποβάλλει πεισματικά τη γαλήνη της γιατί τη θέλει αλλιώς.
Πώς είναι η αλλιώτικη γαλήνη;
Εγω μία ξέρω.
Κι είναι αυτή που θα είχες «αν»….
«Αν»…
Ονειρεύεσαι αυτό που θα ήσουν «αν»…
Θα αγαπούσες αυτό που είσαι «αν δεν»…
Πόσες εικασίες για μια πραγματικότητα που δεν περιλαμβάνει «αν»…;
Περιλαμβάνει μόνο «έτσι».
Σου παρέχεται «έτσι».
Χάνεσαι.
Στον αέρα ενός τσιγάρου που πιστεύεις ότι σου δίνει αυτό που χρειάζεσαι:
τον χρόνο για τον εαυτό σου.
Χάθηκες στη δίνη μιας σκέψης που πίστεψες ότι είναι αληθινή.
Πώς γίνεται να μην πιστεύεις την πραγματικότητα και να δίνεις ισχύ στη φαντασία;
Κι εγώ απλώς σε παρατηρώ.
Σου χαμογελάω με τον ίδιο ειρωνικό τρόπο τόσα χρόνια.
Σου παρέχω τις λέξεις και τις σκέψεις μου και σε βεβαιώνω κάθε στιγμή ότι είναι πιθανόν να μην ισχύει τίποτα αύριο.
Και με κοιτάς με το ίδιο βλέμμα.
Σα να μου λες ότι αυτό θα ισχύει πάντα.
Ένα βλέμμα τόσο ίδιο και τόσο αλλόκοτα αληθινό..
Με το ίδιο μήνυμα -σιωπηλό και εκκωφαντικό-.
Μήνυμα σε δύο-τρεις λέξεις...που δε λέγονται.
Κι ένα δικό μου μήνυμα, επτά λέξεις, σ'ένα μικρό χαρτάκι...:
« …Πετάς…ακόμα και τη στιγμή της πτώσης…»
"Θα συνεχίσω να σου γελάω μέχρι να μου γελάσεις χωρίς λόγο…"
ΟΜΟΡΦΟΙ ΚΙ ΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ
Συγχρονισμένοι πλήρως
και κάπου ανάμεσα στις αναπνοές
του κόσμου όλου ο γύρος
σ' ογδόντα μέρες, σ' ογδόντα άδικες φυλακές
Αναστημένοι κι άδειοι
απ' το τριήμερο κάτω απ' τη γη
πόρνες μαζί και άγιοι
σ' ένα αγκάλιασμα, σε ένα βρώμικο φιλί
Κι αν το κορμί σου είναι η γη σου
φύτεψε πάθη, θέρισε ενοχές
βάλ' τη σοδειά σου μες στην ποδιά σου
πούλα την στα παζάρια, σ' αγορές
Όμορφοι κι ηττημένοι
την ήττα γιορτάσαμε με ωραία γιορτή
σαν σ' εξορία σταλμένοι
κι ούτε τολμήσαμε να ξεστομίσουμε το "γιατί"
Κι αν το κορμί σου είναι η γη σου
φύτεψε πάθη, θέρισε ενοχές
βάλ' τη σοδειά σου μες στην ποδιά σου
πούλα την στα παζάρια, σ' αγορές
Μαρία Παπαγεωργίου
στίχοι-μουσική: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης
