Κι όσο κι αν τις αγαπώ,
κι όσο κι αν αγαπώ να τις μισώ,
το ξέρεις, δε μου φτάνουν οι λέξεις,
δε μου φτάνει ούτε μία, ούτε όλες μαζί.
Kι ας θέλησα να τις σπουδάσω.
Κανένας τους συνδυασμός δε μου έδωσε οξυγόνο
Κανένας τους συνδυασμός δε με λύτρωσε.
Κι όταν τις χωρίζω σε συλλαβές,
όταν τις κλείνω σε μέτρα,
απλώς με απαλλάσσουν από βάρη.
Απλώς με βοηθούν να εκφράζομαι λίγο πιο εύκολα.
Θα ήθελα να τις εξαφανίσω για λίγο απ’τις ζωές μας, να επικοινωνούμε με χειρονομίες, με βλέμματα, με σιωπές.
Δεν θα είχε περισσότερη «αλήθεια» αυτό που ζούμε;
Κι αν γεμίζεις τον χρόνο σου με λέξεις, δεν θα προτιμούσες να τον γεμίσεις με όλα τα άλλα;
Δε μου αρκούν οι λέξεις.
Δε μου αρκούν οι προθέσεις.
Δε μου αρκεί ο χρόνος που αντί να μας γεμίζει τον «παραγεμίζουμε» με υποχρεώσεις.
«Μισή η πίστη».
Χάνεται και βρίσκεται.
Κι εγώ πιστή σε όσα δεν πιστεύω.
Κοιτάω λίγο μέσα μου και γελάω με τις αντοχές που δεν θα ήθελα να έχω.
Κοιτάω λίγο μέσα σου και παίρνω τις απαντήσεις που δεν θες να δώσεις.
Κοιτάω κι αυτό το γκρίζο που μας περιβάλλει.
«Άθελά μας», λες.
Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά τα «άθελά μας».
Η ευθύνη είναι μπαλάκι, περιμένεις συνεχώς να δεις σε ποιού «άτυχου» τα χέρια θα καταλήξει.
Μου ζητάς τέσσερα ρήματα. «Δικά μου».
Σου τα λέω σε ενεργητική φωνή:
Δίνω,
Κρύβω,
Γελάω,
Φοβίζω.
…Μα οι αλήθειες μου κρύβονται στην παθητική και έχουν προϋποθέσεις…:
Δίνομαι (όταν….),
Κρύβομαι (όταν…),
Γελιέμαι (όταν….),
Φοβάμαι (όταν….)…
…Οι εαυτοί μας και οι χώροι στους οποίους ξεδιπλώνονται.
Οι συνθήκες.
Αν φτιάχναμε καλύτερες συνθήκες…..
Αν φτιάχναμε καλύτερες σκέψεις…
Αν φτάχναμε καλύτερους εαυτούς…
Αν δείχναμε το «εγώ» μας απ΄την αρχή…
Αν…αν…αν…
«Ψυχογραφείς», λες…
«Όταν θέλω», απαντάω…
Απόψε το στόμα και τα χέρια θέτουν ερωτήματα.
Απόψε το μυαλό έχει απαντήσεις.
Πραγματικές απαντήσεις.
Απόψε ο καθρέφτης γελάει.
Απόψε τα τραγούδια εξηγούν τα «γιατί».
Υπάρχουν τραγούδια «κλειδιά», σε ξεκλειδώνουν, έρχονται «ουρανόπεμπτα»
και απαντούν…
Δεν είναι τα τραγούδια που θες να ακούσεις, είναι τα τραγούδια που χρειάζεσαι.
Περιλαμβάνουν τις λέξεις που χρειάζεσαι.
Τους συνδυασμούς που χρειάζεσαι.
Και διώχνεις ό,τι δεν χρειάζεσαι.
Έτσι, πριν από λίγο καιρό ήρθαν οι "Γελοίοι έρωτες" (κλικ) της Πασπαλά, κι αυτό το «ήθελα κάποιον να βρω να τον θέλω κι ήθελα να είσαι εσύ».
Εξήγησε ό,τι δεν μπόρεσα εγώ να εξηγήσω.
Tί νόημα έχουν και οι εξηγήσεις, θα μου πεις…
...Παίρνεις στα χέρια σου το mp3 μου…
Ούτε που ξέρω τι τραγούδια έχω μέσα…
Βάζεις "Το τρένο" από τις Τρύπες, γράφεις τους στίχους σε ένα χαρτάκι και μου τους δίνεις…
“…Και πιστεύεις ότι μπορώ να σε κάνω να κυλήσεις ξανά;”, σου λέω…
Γελάς…
Με λες κυνική…
Μετά το "Wire to wire" , σιωπή…
Διαλέγεις το "Δεν έχω άλλη υπομονή" , αρνούμαι να το ακούσω, αρνούμαι να το θυμηθώ. Ίσως είναι το μοναδικό τραγούδι που «φοβάμαι».
Μετά το "Σαββατόβραδο" της Τσανακλίδου και θυμάμαι αυτό: (κλικ)
«Κοίτα να δεις», σκέφτομαι…
Μου γελάω ειρωνικά.
«Δείξε μου τον κόσμο σου», μου λες…
«Ξεναγός σε λαβύρινθο δεν γίνομαι…», σου απαντάω…
Τα αγρίμια μέσα μου ξυπνούν…
Και δες τα, δε δαγκώνουν…
Μόνο σε φοβίζουν…
Σου γαβγίζουν…
Μόνο τραγούδια με περικυκλώνουν.
Μια θάλασσα τραγούδια.
Το "Όλα θα γίνουν" και το "Venceremos".
Mαζί...
Παίζω και παίζουν.
Μόνο όνειρα.
Μόνο πραγματικότητα.
Συμπτώσεις.
Συμπτώσεις..;;;
Δεν απαντάω.
Δεν υποθέτω.
Δεν τις σκέφτομαι.
Συμπτώσεις…
Ας είναι……..
Ας τα ονομάσουμε όλα έτσι και ας βουτήξουμε…
Με ανοιχτά μάτια…
…
Κλείνουν ούτως ή άλλως
και στη χαρά και στον τρόμο….
«Όχι με σκέψεις,
όχι με μνήμες,
σα να με ξέρεις μη με δεις…»
ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΓΗ
Να 'ταν η γη τετράγωνη ξανά
κι απ' τα νησιά να χύνεται όλη η θάλασσα
κι όταν χυθούν του κόσμου τα νερά
να μ' αντικρίσεις πάλι στη στεριά
με δυο μάτια ξαστεριά
κοίτα με ξανά
Μπροστά εγώ και γύρω μου βουνά
να μεγαλώνουν μέσα μου τα ηφαίστεια
Κι όταν ξεσπάσει όλη μου η φωτιά
να μ' αντικρίσεις πάλι στη στεριά
με δυο μάτια ξαστεριά
κοίτα με ξανά
Όχι με σκέψεις
Όχι με μνήμη
Σαν να με ξέρεις μη με δεις
Όχι με σκέψεις
Όχι με μνήμη
Σαν να με ξέρεις μη με δεις
Να με πιστέψεις μ' αυτό τ' ασήμι
της πρώτης πρώτης μας στιγμής
Άχ κοίτα με ξανά
σα καινούργια γη
Άχ κοίτα με ξανά
σαν ζωή που αργεί
Να γεννιέται απ' τη στεριά
με δυο μάτια ξαστεριά
κοίτα με ξανά
Έλλη Πασπαλά
στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
μουσική: Στάμος Σέμσης
