Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή σου που χωρίς προφανή αιτία (ή και χωρίς προφανή αφορμή) ανατρέπεις και ανατρέπεσαι.
Στο βάθος ξέρεις την αφορμή.
Στην πραγματικότητα ίσως μη μάθεις ποτέ την αιτία.
Κλικ.
Ένα κλικ είναι όλα.
Ένα κλικ που είναι ίσως πιο κοντά απ’ όσο φαντάζεσαι
και πιο μακριά απ’ όσο βλέπεις με γυμνό μάτι.
Αξιολογήσεις.
Μερικά βηματάκια λίγο έξω απ’ τη ζωή.
Τη ζωή σου.
Τη βλέπεις εξ αποστάσεως.
Σε βλέπεις απέναντί σου.
Τι έχεις να πεις για ‘σένα;
Πόσο συχνά σε παρατηρείς;
(«Μα ποια ζωή σου, θα πάρεις κάτι μαζί σου…;»)
Ανατροπές.
Με ψυχραιμία.
Συνειδητά.
Τις βλέπω δίπλα μου.
Μέσα μου.
Κλικ.
Ένα κλικ είναι κι οι ανατροπές.
Κάπου σταματάς.
Κουράζεσαι.
Απομακρύνεις
Απομακρύνεσαι.
Ανοίγεις τα «τετράδια» του μυαλού σου και διακρίνεις:
από εδώ τα ουσιώδη-από εκεί τα ανούσια,
από εδώ αυτά που σε διαπερνούν-από εκεί αυτά που δεν σε αγγίζουν.
Λογική.
Απλή λογική.
Μερικές φορές τη χαίρομαι.
Άλλες φορές τη βρίζω.
...Διαμορφώθηκε τόσο αθόρυβα…
...Στη σιωπή του μυαλού.
...Μετά άρχισε να φανερώνεται.
...Στη φωνή των πράξεων...
Συγκέντρωση.
Όλα τα «εσύ» τα συγκεντρώνω μπροστά μου.
Όλα αυτά με τα οποία κάπου –κάπως -κάποτε συνταξιδέψαμε.
Για μία -δύο-τρεις στιγμές… μήνες… χρόνια.
Ζήσαμε μαζί…
Ή μήπως συν-υπήρξαμε…;
Πόσα «εσύ» κουβαλάει ο καθένας.
Πόσα από αυτά έχει γνωρίσει πραγματικά;
Πόσα έχει ζήσει;
Πόσα έχει μηχανικά κοιτάξει, ελπίζοντας μέσα του να ήταν κάπου αλλού;
Ποια είναι τα κριτήρια για να γίνει κάποιος «εσύ» μας;
Ποια από αυτά, όταν καταπατήσει, παύει να είναι «εσύ» μας;
Παύει ποτέ;
Μνήμες.
Σε θυμήθηκα.
Αυτές τις μέρες πέρασες για λίγο απ ’τη σκέψη μου.
Κοίτα να δεις: έγινες τίποτα και ακόμα και το «λίγο» μου φαίνεται υπερβολικό πια για ‘σένα.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν θυμήθηκα εσένα.
Εμένα θυμήθηκα.
Κι ένιωσα ότι έχουν περάσει αιώνες από τότε.
Κάποτε, αυτές ήταν οι «μέρες σου».
Ή οι «μέρες μου χωρίς…».
Φέτος, τέτοια μέρα, δεν έχει «Αυτή η νύχτα μένει».
Δεν έμεινε τελικά εκείνη η νύχτα.
Δεν έμεινα ούτε εγώ σε αυτήν.
Δεν υπήρξαν ψυχές που δεν βρήκαν καταφύγιο.
Ζήσαμε το ταξίδι.
Κι είχε πλάκα.
Έχει πλάκα που περνούν τα χρόνια.
Πέρασμα εκείνη η νύχτα.
Πέρασμα κι εσύ.
Προσπέραση εγώ.
Είσαι κι εσύ ένα «εσύ» μου,
Μπορεί να μη σε θυμάμαι πια, αλλά είσαι.
Ευκαιρίες.
Παρουσιάζονται μπροστά σου.
Σαν κλικ.
Τις εκμεταλλεύεσαι την κατάλληλη στιγμή;
Ή τις αφήνεις να περάσουν;
Σε προσπερνούν;
Ή επιμένουν;
Πόσες ευκαιρίες έχουν «μολυνθεί» από σκέψεις;
Από υποθέσεις;
Από φόβο;
Από άγνοια……
Αν δεν ξέρεις, μάθε!
Σε πόσα «εσύ» έδωσες την ευκαιρία;
Σε πόσα δεν την έδωσες;
Δεν είναι βλακεία να τις αφήνεις να φεύγουν;
Δεν είναι βλακεία να σκέφτεσαι μετά «τι θα γινόταν αν…».
Τι θα πει «αν» και τι θα πει «όταν»;
Ασάφεια.
Τη δίνεις και την εισπράττεις.
Καλά να πάθεις.
«Δεν βλέπεις τίποτα……..…»
...Κλικ.
Μήνες τώρα συνεχόμενα κλικ.
Άλλα για «αφίξεις», άλλα για «αναχωρήσεις».
Αφύπνιση.
Μια περίεργη αφύπνιση.
Και μια περίεργη ψυχραιμία.
Και αλήθειες.
Και λέξεις.
Ειπωμένες και ανείπωτες.
Και ερωτήματα.
Και απορίες.
Και ευκαιρίες.
Και άνθρωποι.
Και στιγμές.
Και αποφάσεις.
Και αξιολογήσεις.
Και στόχοι.
Γελάω.
Με όλους.
Με όλα.
Για όλα.
Με ‘μένα.
Για ‘μένα.
Κρύβω.
Φανερώνομαι.
...Δείχνει αστείο.
...Όλα ένα αστείο δεν είναι;
…Βλέπεις τίποτα;
ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ
Κάποιος κάτι σε ρωτάει
και σε παίρνει αγκαλιά
μα ο νους σου αλλού γυρνάει
κάπου έξω μακριά.
Σου φωνάζουν,σου γελάνε
από κάτω τα παιδιά
μα τα μάτια σου κοιτάνε
κάπου έξω μακριά.
Κι είναι όλα μια χαρά
κι είναι όλα ύποπτα
κι όλα τα`χεις αγκαλιά
μα δε βλέπεις τίποτα.
Κι όπως η ζωή γιορτάζει
κι η παρέλαση περνά
κάτι μέσα σου ουρλιάζει
κάτι μέσα ξεψυχά.
Δεν μπορείς ν`αποφασίσεις
τι κρατάς και τι πετάς
ποιάν αγάπη θα αφήσεις
και με ποια θα περπατάς.
Κι είναι όλα μια χαρά...
Μοιάζει ατέλειωτος ο χρόνος
στο παιδί το άρρωστο
δεν υπάρχει άλλος δρόμος
έξω απ`τον άγνωστο.
Κι όπως η στιγμή γλιστράει
απ`τα χέρια σα νερό
ό,τι φεύγει δε γυρνάει
κι ό,τι έχεις είναι εδώ.
Κι είναι όλα μια χαρά...
Νίκος Πορτοκάλογλου
