"ΦΙΛΕΝΑΔΑ..."

(το mixpod αρνήθηκε να συνεργαστεί. Το τραγούδι της ανάρτησης εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=esrHNcemFqY )

Δίνεις στα πράγματα τη διάσταση που αντέχεις.
Δίνεις στα πράγματα τη διάσταση που έχεις ανάγκη.

Ώρες-ώρες μου φαίνεται αστεία η διαμόρφωσή μας.
Και οι από κοινού ζωές μέσα στις ζωές.
Είμαστε κομμάτια ιστοριών.
Ανά δύο ή και ανά παρέα.
Μοιραζόμαστε κομματάκια ζωής.
Κι είμαστε ζωές μέσα στις ζωές.
Οι άνθρωποι μέσα μας είναι ιστοριούλες γραμμένες κατά κάποιον τρόπο.
Κάποτε ξεθωριάζουν.
Κάποτε ξαναγράφονται.


Οι αναμνήσεις, ακόμα κι αν πακετάρονται, δε μετακομίζουν.
Υπάρχουν χώροι που σε έχουν κλειδώσει μέσα τους για πάντα.
Υπάρχουν γέλια που θα αντηχούν για πάντα.
Υπάρχουν δάκρυα που πότισαν για πάντα.
Και μουσικές που κλειδώθηκαν σε χώρους για πάντα.
Ακόμα κι αν ξεκαρφιτσώθηκαν οι φωτογραφίες.
Ακόμα κι αν έφυγαν οι μοκέτες που είχαν καεί από τα τσιγάρα.
Ακόμα κι αν δε σου κάνουν τα ρούχα που φορούσες τότε.
Ακόμα κι αν χάθηκαν τα τετράδια που έκλειναν τραγούδια και ραβασάκια.
Ακόμα κι αν έσπασαν τα cd που είχες γράψει και ξαναγράψει.
Η εικόνα της ξανθούλας, αρχές Σεπτέμρη, που παίζει βόλεϊ στα κάγκελα, θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου.

Ραντεβού στο «καρπουζόμερος» για τσιγάρο.
Ραντεβού στην ταράτσα, κρυφά, να προσπαθήσουμε να σύρουμε αργά τις καρέκλες, να μη μας ακούσουν.
Γιατί να τις σύρουμε;
Αφού κάτω θα κάτσουμε.
Και θα γυρίσουμε με βρώμικα ρούχα, μέσα στη σκόνη.
Και θα βάλουμε το στρώμα στο σαλόνι.
Εσύ θα κοιμάσαι κι εγώ θα διαβάζω λατινικά και θα σηκωθώ το πρωί να πάω στο φροντιστήριο.
Θα σου πω για τον Χρήστο.
Θα μου πεις για τον Παναγιώτη.
Θα παμε στο μικρολίμανο.
Θα παραγγείλουμε breezer καπούζι ή freddoccino.
Θα καπνίσεις.
Θα κοιτάμε τον Αλέξη και τον φίλο του.

Και μετά θα έρθεις στο σχολείο μου.
Θα πάμε στον αγιασμό με τα πόδια.
Θα σε φωνάζω «καινούργια»!
Θα σε γνωρίσω στα παιδιά και στους καθηγητές.
Θα κάτσουμε στο πρώτο θρανίο.
Θα πίνουμε φραπέ.
Θα σου κάνει παρατήρηση ο διευθυντής.
Θα γελάω και θα κρύβω τον δικό μου καφέ κάτω από το παλτό μου.
Θα ανεβαίνω στις καρέκλες και θα κάνω τον μπατμαν.
Θα ανεβαίνεις στον πίνακα να λύσεις ασκήσεις μαθηματικών και θα γελάς.
Κι εγώ θα διορθώνω όλα τα ορθογραφικά του Νικολακάκη.
Θα με σπρώχνεις και θα μου λες να βγάλω τα ακουστικά κάθε φορά που η καθηγήτρια θα στέκεται από πάνω μου.
Κι εγώ πάντα θα εκνευρίζομαι και θα σου λέω «δε με νοιάζει».
Και θα λέω ότι θα γίνω φιλόλογος.
Και θα λες ότι θα γίνεις ψυχολόγος.
Και θα διαβάζουμε.
Και θα αναστατώνουμε το σχολείο.
Θα μοιράζουμε γλειφιτζούρια στα παιδιά.
Θα σε τραβάει η Αναστασίου από το ένα χέρι κι εγώ από το άλλο μέχρι να πέσεις κάτω.
Θα κάνεις ότι στέλνεις μήνυμα κι εγώ θα κρεμάω σε ένα κορδόνι τα στυλό μου.
Θα έχουμε ένα βιβλίο και οι δύο.
Θα κάνουμε ότι χτύπησα.
Θα πάρω αποβολή και θα ζητάς να πάρεις κι εσύ.


Μετά θα βγούμε στο μπαλκόνι.
Θα κάνουμε πως διαβάζουμε και θα κοιτάμε τον τύπο που φτιάχνει το πεζοδρόμιο.
Θα μου πετάς τσιγάρα.
Θα τραγουδάμε.
Θα λέμε ότι η Μαριέττα πάει νηπιαγωγείο κι ο Δημοσθένης στο τρελοκομείο.
Κι ο Χρήστος αδέσμευτος.
Θα ποντάρουμε να βρούμε την ηλικία του.
Η Κάτια θα σου πετάει βιβλία στο κεφάλι.
Εσύ θα βάζεις επιδέσμους στο χέρι και θα λες ότι δεν μπορούσες να γράψεις.
Εγώ θα γελάω.
Θα οργανώνουμε πάρτυ με σπανακόπιτα και κεράκια.
Θα μαθαίνουμε για γάμους και η «κυρία-Ντένη» θα παίρνει τηλέφωνο να επιβεβαιώνει.
Κι εγώ θα ακούω «τα ήσυχα βράδια» στην ίδια γωνιά.
Πάνω στο κρεβάτι σου.
Θα καπνίσω πρώτη φορά κι εσύ θα με μαλώσεις.

Θα δώσουμε πανελλήνιες.
Θα λες ότι θα πέσει Ελύτης.
Θα τραγουδάς στο αμάξι στον μπαμπά σου «shut up, just shut up».
Θα μου δείχνεις το άλλο σου σπίτι…
Θα τρέμω τι θα πέσει στα αρχαία.
Θα ασχολούμαι με τον Χρήστο.
Ο Βασίλης θα μοιάζει με τον Χατζηγιάννη.
«Αυτή η νύχτα μένει» και θα μένει για πάντα.
Θα τρως σοκολάτα μετά το φροντιστήριο.
Εγώ θα κάνω δίαιτα.
Θα μου λες «στην πουτάνα πουτανιές δεν κάνουν».
Θα κοιτάς κάποιον άλλον και θα εμφανίζεται μπροστά σου ο Μάρκος.
Θα με ρωτάς κάθε Τρίτη βράδυ τι έχουμε να διαβάσουμε στη φιλοσοφία.
Δεν θα έρχεσαι ποτέ στο μάθημα της φιλοσοφίας.
Θα ακούμε Χατζηγιάννη.
Θα τραγουδάμε «Πώς χάνω τον έλεγχο».
Θα λέμε στους καθηγητές να μιλήσουμε για το «θελώπρεπο».
Θα μου κόβεις τούφες από τα μαλλιά με το ψαλιδάκι σου.
Θα σβήνω γράμματα από τα βιβλία την ώρα που διαβάζεις.
Η Φάκου θα σου πιάνει την κουβέντα.
Θα ζωγραφίζουμε το απουσιολόγιο.
Θα γίνουμε εφορευτική επιτροπή και θα βγάλουμε πρόεδρο όποιον θέλουμε έμεις.
Και δεν θα πάρει κανείς χαμπάρι.


Η μαμά σου θα ρωτάει τη μαμά μου σε ποιο φροντιστήριο θα πάω.
Η μαμά μου θα θέλει να κάνουμε παρέα.
Εγώ θα θυμώνω με τη μαμά μου.
Κι εσύ θα με συμπαθείς.
Εγώ θα σε λέω ψεύτικη και θα απορώ γιατί χαίρεσαι κάθε φορά που με βλέπεις.
Και θα σου δώσω ένα πουκάμισο για την παρέλαση.
Θα μου πεις για τον Αλέξη.
Θα σου πω για τον Μιχάλη.
Θα μου πεις για τον Κορκολή.
Θα σου πω για τον Σχοινά.

Θα σχεδιάζουμε τη συγκατοίκησή μας.
Θα έρχομαι στο σχολείο όταν θα ξαναδίνεις πανελλήνιες.
Θα αποφασίσουμε να κάνουμε αγγλικά.
Θα γράφουμε στίχους στα βιβλία μας.
Θα έχεις ντοσιέ πολύχρωμα.
Θα έχω πολύχρωμα στυλό.
Θα παίρνουμε αυτοκόλλητα.
Θα μου δώσεις ένα σαπούνι με μια τίγρη.
Θα φωνάζεις "νιάου γάτα".

Θα δώσουμε πανελλήνιες.
Θα φύγω.
Αλλά θα είμαι εκεί.
Θα φύγω.
Αλλά θα είσαι εκεί.
Και θα ξανάρθω.
Και θα έρθει και η ξανθιά.
Θα κάνω την καλόγρια.
Θα κάνεις τη Ζαΐρα.
Η ξανθιά θα μας εξηγεί για τον συνδικαλιστή.
Και θα τραγουδάει Καλομοίρα.
Θα πίνουμε χυμό μανταρίνι.
Και θα συναντιόμαστε στο παρκάκι.
Και θα τραβάμε βιντεάκια.
Και θα λέω για τον Χρήστο.
Εσύ για τον Προ.
Η ξανθια για τον Γιώργο.
Και θα ακούμε «Πόσο πολύ σ’αγάπησα» και θα κλαίμε.
Και μετά θα γελάμε.
Θα πάμε στη συναυλία του Θηβαίου και δεν θα αντέχουμε.
Θα πάμε στο «Γρηγόρη» και θα βάζουμε μαντήλια στο κεφάλι.
Θα βλέπουμε γραμμένο «Όλη μου ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο».
Θα πιάσουμε δουλειά.
Θα παίρνουμε τηλέφωνο στα lay’s.
Θα παίρνουμε τηλέφωνο όλα τα telemarketing.
Θα κάνουμε φάρσες συνέχεια.
Θα πάμε Καστοριά ανύποπτα.
Θα λέμε ότι «ο Άγγελος είμαι από Λιβανάτες».
Θα μου παίρνεις αυτοκόλλητα.
Θα προσπαθείς να με κάνεις να γελάσω τα Χριστούγεννα.
Θα κάνουμε μαζί Πρωτοχρονιά.
Και Πάσχα.
Θα διαβάζουμε ιστορία κατεύθυνσης.
Θα έχουμε την ίδια λαμπάδα.
Με κατακόκκινη πασχαλιά.
Θα πηγαίνουμε στα Πατήσια και θα λέμε «Φως».
Με μαύρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και μαύρο παλτό.
Θα μετονομάσουμε τις "τύψεις" σε μπάμιες.
Θα "κάνω" πάντα καφέ με τον αφρό να καλύπτει τα 3/4 του ποτηριού.
Θα φτιάχνεις πάντα νερουλούς καφέδες.
Αλλά θα τους πίνουμε.
Θα έχουμε πάντα τα BF ως έσχατη λύση.
Θα στοχεύουν στο μπαλκόνι.

Θα διαβάζουμε τις εξεταστικές.
Θα βγαίνουμε στο μπαλκόνι και θα λέμε πώς θα ήταν η ζωή αν δεν είχαμε εξεταστικές.
Θα πίνουμε πάντα ούζο με χυμό.
Θα μου δίνεις το lap top σου όταν χαλάει το δικό μου.
Θα έρχεσαι στις 4 το πρωί στο σπίτι να σκοτώνεις κατσαρίδες.
Θα σου μαγειρεύω μακαρόνια με λουκάνικο γαλοπούλας.
Θα φωνάζεις «ππππποντίκι».
Θα ακούμε το «αερικό».
Θα νοικιάζουμε συνέχεια το «οι άλλοι», αλλά δεν θα δούμε ποτέ αυτή την ταινία.
Θα μπαίνουμε κι οι τρεις μαζί στις συναυλίες κι ας έχουμε διπλή πρόσκληση.
Θα ακούς Ελευθερία.
Θα χορεύεις «τα κορμιά και τα μαχαίρια».
Θα ακούμε τα «παιδιά των δρόμων» και το «combo-combo» και θα χορεύουμε χαρούμενες.
Θα με κοροιδεύεις για το «καροτσέρη» που θα είναι πάντα «καρότσερη».
Η ξανθιά θα ρωτάει ποιο είναι το όνειρο του Γιάννη.
Θα διαβάζουμε κι οι τρεις «το ροκ που παίζουν τα μάτια σου».
Θα θέλω πάντα τον Χρήστο.
Θα θέλεις πάντα τον Προ.
Η ξανθιά θα θέλει πάντα τον Γιώργο.
Θα μείνουμε για πάντα στην ίδια ηλικία.
Πάντα μία θα είναι ξενιτεμένη.
Θα συναντιόμαστε στο μικρολίμανο και θα τραγουδάμε.
Εσύ θα τσακώνεσαι με περαστικούς και ταξιτζήδες και θα λες ότι "τους έχεις".
Θα κλέβουμε μπλούζες απλωμένες και μανταλάκια.
Θα φωνάζω «Σάάάάββας» και «γατούληηη».
Θα ακούμε μέσα στο μετρό την "υβρεοπομπή" και θα την τραγουδάμε.
Θα σου κλείνω το στόμα στον ηλεκτρικό.
Θα τρομάζεις τις γιαγιάδες που κάθονται δίπλα μας στο λεωφορείο.
Θα φωνάζεις δυνατά "όόό,τι θέέέλωωω".

Και θα καθόμαστε στο ίδιο κρεβάτι.
Στην ίδια μοκέτα.
Με τον βάτραχο δίπλα.
Με την κουβέρτα που θα καίω με το τσιγάρο μου.
Με τις στάχτες που θα πετάω έξω από το τασάκι.
Θα κάνουμε κι οι τρεις το τσιγάρο του ύπνου.
Θα λέμε όλες τις λέξεις στον πληθυντικό: αγάπες και αλήθειες.

Θα πάμε πενθήμερη.
Θα φροντίζεις όλους τους μεθυσμένους.
Θα χορεύουμε τσιφτετέλι.
Θα φωνάξουμε την αστυνομία να χαλάσουμε το πάρτυ του αχώνευτου.
Θα κλειδωνόμαστε στις τουαλέτες για να καπνίσεις και μετά η Αναστασίου θα λέει ότι εγώ είμαι η ένοχη.
Θα λέω στη Φάκου ότι θα έρθω στο νοσοκομείο και θα σου φέρω λουλούδια από εκείνη και δεν θα μου βάζει απουσία.
Θα σε σπρώχνω να μπεις πρώτη στην τάξη.
Θα ονομάσουμε το μπαλόνι "Βλάσση".
Θα βγάλουμε όνομα στο κολάρο.
Θα πάρουμε χρυσόψαρο.
Θα δίνουμε ραντεβού έξω από τον παιδικό σταθμό για να τσακωθούμε.
Θα κάνω πάντα κατακόρυφο στην πόρτα σου.
Θα μετακομίσουμε στο τελευταίο θρανίο.
Θα λέω ότι δεν υπέγραψε το απουσιολόγιο ο καθηγητής της προηγούμενης ώρας και θα σε παίρνω μαζί μου να πάμε να τον ψάξουμε.
Κι εμείς θα κάνουμε βόλτες στους διαδρόμους.
Θα με ψάχνεις και θα με βρίσκεις στη βιβλιοθήκη να παρακολουθώ dvd για τον Πρωταγόρα.
Θα σου μιλάω για τα αρχαία και θα λες ότι μυρίζει παρελθόν και σκόνη.
Η ξανθιά θα ψάχνει να βρει τον λόγο που διαβάζουμε ιστορία και θα λέει: «περασμένα, ξεχασμένα ρε αδερφέ».
Δεν θα διαβάσω ποτέ Βιολογία.
Θα λέμε στον Σωτηρόπουλο να ποζάρουμε να μας βγάλει φωτογραφία.
Θα με ρωτάει για το περιβάλλον και θα του λέω για το DNA.
Θα πηγαίνουμε στον Κάλαμο και θα κάνω μπάνιο με τα ρούχα.
Θα κανονίζουμε πάντα διακοπές για τρεις και μετά θα τσακωνόμαστε.
Και θα μείνουμε κι οι τρεις στην Καστοριά.
Εκεί.
Στα γενέθλιά σου.
Θα γελάμε.
Δεν θα μεγαλώσουμε.
Θα τραβάμε βίντεο.
Θα μιλάω ακατάπαυστα και θα απορείτε αν έχω μεθύσει.
Κι εγώ δεν θα έχω πιει ούτε μια στάλα αλκοόλ.
Θα παλεύετε να με μεθύσετε.
Και να με φιλήσετε.
Η ξανθιά θα παλεύει να πει «πο-τ-οκάλι».
Θα πάμε για καφέ στο πασαλιμάνι και θα έρθει μια τρελή να κάτσει στο τραπέζι μας.
Και μετά θα μπεις στο παιδικό τρενάκι.
Ο Χρήστος πάντα θα μου δίνει κίνητρα, έμπνευση, θα τον συναντάω πάντα κρυφά και θα σας το λέω μετά.
Ο Προ θα έρχεται πάντα κάτω από το σπίτι σου και θα του χτυπάμε πάντα παλαμάκια όταν θα χορεύει τη «μολυβιά».
Ο Γιώργος θα λέει πάντα την ξανθιά "κορίτσι μου" και θα μιλάμε πάντα για την Κρήτη.

Μετά θα μείνουμε ξαπλωμένες στη μοκέτα.
Αυτή που έχει στίγματα από τις καύτρες μου.
Με τις φωτογραφίες από τον εκτυπωτή μου στον τοίχο.
Θα ξαπλώνεις στη φουσκωτή μπλε πολυθρόνα-κρεβάτι.
Κάθε φορά που γυρνάω από Κρήτη.
Θα κλαις από τη χαρά σου.
Θα σου λέω ότι βλέπω φοίνικες.
Και θα είμαι δίπλα.
Θα είμαι δίπλα.
Θα είσαι δίπλα.
Θα είμαστε δίπλα.
Και δεν θα κάνουμε ποτέ αγκαλιά αποχωρισμού.
Θα λέμε πάντα «θα τα πούμε αύριο».
Κι ας είμαι στην Κρήτη.
Κι ας είναι στην Καστοριά η ξανθιά.
Και θα λέμε πάντα «μη χαθούμε».
Και μετά θα γελάμε.
Και δεν θα μεγαλώσουμε.
Κι ας μεγαλώσαμε.
Κι ας ξεκαρφιτσώθηκαν οι φωτογραφίες.
Κι ας έφυγε η μοκέτα.
Κι ας πετάχτηκε η κουβέρτα.
Κι ας μη μου πετάς τσιγάρα.
Κι ας μη σου φέρνω γάλα και παγάκια για τον καφέ.
Κι ας μην έρχομαι από εκεί για καφέ.
Κι ας μην πηγαίνουμε στην ταράτσα να βλέπουμε αστέρια.
Κι ας μην τραγουδάμε καημούς.
Κι ας μη μιλάω πια για τον Χρήστο.
Κι ας μη μιλάς για τον Προ.
Κι ας μη μιλάει η ξανθιά για τον ναυτικό.
Έγινα φιλόλογος τελικά (κι ας ξε-έγινα!).
Έγινες ψυχολόγος.
Έφυγαν και τα τελευταία πράγματα.
Έμεινε ένα κιούπι στο μπαλκόνι.
Μπορεί να έχει μέσα κάνενα BF όταν θα ξεμείνω από τσιγάρα.
Ή κανένα χαρτάκι από αυτά που γράφαμε.
Κι ένα ζευγάρι κλειδιά από το σπίτι σου στο ντουλάπι μου.
Κι ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις.
Άδειο από έπιπλα.
Κι έτσι όπως κοιτάω δίπλα νομίζω ότι βλέπω ένα 10χρονο ξανθό, χαρούμενο κοριτσάκι να παίζει βόλεϊ.
Κι εγώ ένα στριμμένο 10χρονο…!
Να δεις που θα είμαστε στην ίδια τάξη……

ΦΙΛΕΝΑΔΑ

Σαν αστεράκι κάτω εδώ για συντροφιά μου
σαν ερημώνει και ο κόσμος κι η καρδιά μου
κοιτάζω μέσα απο του χρόνου τη σχισμάδα
και βλέπω εσένα, φιλενάδα, φιλενάδα

Τόσα καλά που μας χαρίζει η ζωή μας
χωρίς την κοριτσίστικη γιορτή μας
πές μου τι θα'τανε χωρίς την τρυφεράδα
της μοιρασιάς τους, φιλενάδα, φιλενάδα

Σαν φυσικό μοιάζει το δώρο ετούτο
δεν χωράει ευχαριστώ
μα φιλενάδα ήρθε η ώρα να στο πω

Και όταν ψάχνω μες του χρόνου τη ρυτίδα
κι εγώ σου λέω για τα τόσα που δεν είδα
πως απ'τα βάρη μας θα μείνει η ελφράδα
αυτο το ξέρεις , φιλενάδα, φιλενάδα

Κόσμος παντού μα οι πιο πολλοί μένουνε ξένοι
κι άραγε ακόμα τι μας περιμένει
σ'αυτό το αίνιγμα που ζούμε στην Ελλάδα
ώσπου να σκίσει η ομάδα, φιλενάδα

Σαν φυσικό μοιάζει το δώρο ετούτο
δεν χωράει 'φχαριστώ
μα φιλενάδα ήρθε η ώρα να σ'το πω

Και τι πειράζει αν στο δρόμο μας χαθήκαν
όνειρα, σχέδια που αλλάξαν, ξεχαστήκαν
όλα όσα γίνανε αυτά είναι τα ωραία
κι αληθινά σαν τη δική μας την παρέα

Σαν φυσικό μοιάζει το δώρο ετούτο
δεν χωράει ευχαριστώ
μα φιλενάδα ήρθε η ώρα να στο πω.

Μελίνα Τανάγρη

"Αν μ' αγαπάς..."

Έχω σκεφτεί άπειρες φορές πόσες άχρηστες πληροφορίες αντέχει να κουβαλάει ένα μυαλό.
Ξέρεις τι θα διέγραφα με μεγάλη μου χαρά;
Τις ημερομηνίες.
Με μελαγχολεί η ανάμνησή τους.
Μου προκαλεί μια περίεργη αναβίωση.
Μπορεί το γεγονός της ανάμνησης να νιώθω ότι δε με αφορά.
Τον εαυτό μου θυμάμαι.
Το συναίσθημα θυμάμαι.
Έχει μνήμη το συναίσθημα.
Ενοχλητικό είναι.
Ψυχρό είναι.
Μούδιασμα προκαλεί.
Και θα ‘θελα να διαγράψω το ρήμα «θυμάμαι».
Κι ας θυμάμαι.
Κι ας ενοχλούμαι.
Κι ας έχει σημασία.
Και ας μην έχει.
Και ας έχει διαγραφεί.
Και ας έχει παραγραφεί.
«Κακή συνήθεια να ξεχνάς.
Κακή συνήθεια και να θυμάσαι».


Δεν με τρόμαζε ποτέ ο μέλλων.
Ο χρόνος που θα έρθει.
Ποτέ.
Με ανακούφιση και χαρά τον περίμενα.
Ο χρόνος που έχει περάσει, όμως, ενίοτε με τρομάζει.
Οι αριθμοί με τρομάζουν.
Μετράς.
Χρόνια.
Μετράς.
Ανθρώπους.
Μετράς.
Εαυτούς.
Μετράς.
Γεγονότα.
Μετράς.
Πληροφορίες.
Μετράς.
Σκάνε αριθμοί στο μυαλό.
«9» απ’τη μία.
«8» απ’την άλλη.
«1» απ’την παράλλη.
Σημασία καμία.
Δεν είναι μνήμη ανθρώπων.
Είναι η μνήμη του εαυτού που ήρθε αντιμέτωπος με το αναπάντεχο.
Που στο παρόν δεν νοιάζεται.
Που στο παρόν απλώς θυμάται.
Και κάνει ένα υποσυνείδητο μνημόσυνο.
Μνημόσυνο εαυτού.


Είναι οι στιγμές που το «delete» θα ήταν χρήσιμο.
Που μηχανές δεν είμαστε.
Αλλά η μνήμη λειτουργεί μηχανικά.
Μη φανταστείς, 2-3 φορές τον χρόνο.
Και εστιάζει και στα καλά.
Υπάρχει και καλή μνήμη.


Εγκέφαλος.
Δεν σε ρωτάει.
Στα σκάει έτσι.
Στα μούτρα.
Σαν φωτογραφίες.
Γυρνάω το κεφάλι μου αλλού.
Θυμάμαι ούτως ή άλλως.
Χωρίς μνημόσυνα.
Θυμάμαι για να μπορώ να χτίζω.
Ξεχνάω για να μπορώ να χτίζω.


Ο εγκέφαλος…αρχηγός.
Αν απορρίψει, απέρριψε.
Με τελεία και παύλα.
Υποκλίνομαι στην απολυτότητά του.
Υποκλίνομαι και στην εμπιστοσύνη που του έχω.


Καμιά φορά εξηγώ.
Με όσες λέξεις έχω.
Με όσες λέξεις αντέχω.
Με μια συναισθηματική λογική εμπιστοσύνης.
Με ή χωρίς επιχειρήματα.
Την εμπιστοσύνη κρατάω.
Όχι στα λόγια.
Στον εγκέφαλο.

 Τη θυμάσαι την «αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού»;
Πολύ μου άρεσε αυτή η ταινία.


Το μυαλό εστιάζει στα ουσιώδη.
Έμαθε να το κάνει.
Έμαθε να ενεργοποιεί και να απενεργοποιεί τις αισθήσεις.
Καμιά φορά, κάνει ένα διάλειμμα και εστιάζει σε παλιές «φωτογραφίες».
Σαν χαστούκι.
Για πλάκα.
Που μπορεί και να ‘χει πλάκα, τελικά…
Ξέρεις, από αυτά τα αστεία που σου κάνει η ζωή.
Και γελάς.
Με τη ζωή.
Και τον εαυτό σου.


Μη δίνεις σημασία.
Απόψε γράφει η μνήμη για τη μνήμη.
Απόψε γράφει μια περίεργη ζάλη από το κρασί.
2-3 στιγμές διαρκούν οι λέξεις.
Μέτρα.
Δύο στιγμές.
Τρεις στιγμές…
Με αριθμούς και λέξεις παίζουμε.
Οι αριθμοί κι οι λέξεις παίζουν με εμάς.
Δικό τους το παιχνίδι.
Απόψε παραδόθηκα.
Στη μνήμη.
Την ξορκίζω με λέξεις.
Δε με αφορά η ύπαρξή της.
Ας πιάσει όσο χώρο θέλει στο μυαλό μου.
Μόνο για απόψε θα ‘ναι.
Ο «χρόνος από ‘δω και πέρα» πάντα θα πιάνει περισσότερο χώρο.
Άλλωστε ο «χρόνος» και ο «χώρος» ταιριάζουν πιο πολύ ως λέξεις.
Ταιριάζουν και τα γράμματά τους.


Θα ονομάζω πειράματα τις στιγμές μου για να έχω άλλοθι.
Σαν τα άλλοθι του Σεπτεμβρίου.
Ο μήνας αυτός μου παρέχει άλλοθι.
Κι η μνήμη με φορτώνει με άλλοθι.
Χρησιμοποιώ τα άλλοθι για άλλοθι.
Για απόψε.
Που όσο η μνήμη παίζει μαζί μου, άλλο τόσο τη φορτώνω και την παιδεύω.
Και την εκπαιδεύω.
Άλλο τόσο την κοροϊδεύω.
Και τους αριθμούς κοροϊδεύω.
Που καλοί είναι για προσδιορισμό, αλλά δεν ξέρουν να μετρούν την ουσία.
Αν ήξεραν η «ουσία» θα είχε και πληθυντικό αριθμό.
Μονάδα.
Μία είναι η ουσία.
Δε χρειάζεται καν να ξέρεις να μετράς για να την προσδιορίζεις.
Δεν χρειάζεται καν να ξέρεις να προσδιορίζεις.
Αυτοπροσδιορίζεται η ουσία.


Μνήμη είναι η περιστροφή του κεφαλιού προς τα πίσω.
Μνήμη είναι το «τι πίστευες;» και το «τι έγινε».
Δεν έχει νόημα η μνήμη.
Νόημα έχει το τι σε οδήγησε ως εδώ.
Ως το παρόν.
Κι αν το παρόν σε καλύπτει, τότε κι η μνήμη να σε καλύπτει.
Μπορεί να θέλει να σου σπάσει τα νεύρα.
Μπορεί να θέλει να σου πει ότι απόψε είναι άχρηστη.
Η μνήμη δεν είναι ζωή.
Κι η ζωή μη γίνει μνήμη…


Είναι και το «όταν» που απόψε δεν θέλει να συνδυαστεί με τη μνήμη.
Θέλει μέλλοντα και κατάφαση.
Θέλει τελεία.


Είναι κι η Δημουλά:
"Η μνήμη ,
κύριο όνομα των θλίψεων ,
ενικού αριθμού ,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη .
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη."


Δες τη.
Χάιδεψέ τη.
Βρίσε τη.
Γέλασε μαζί της.
Παρέα.
Μια μνήμη είναι.
Αύριο θα έχει φύγει.
Μαζί με το αλκοόλ.
Με μνήμη ή χωρίς, στο ίδιο σημείο είμαι.
Θυμάμαι-δεν θυμάμαι, ο χρόνος ό,τι θέλει θα κάνει.
Με μνήμη κι ο χρόνος.
Ή χωρίς.
Απόψε παραδόθηκα.
Στη μνήμη για τη μνήμη.
Με μνήμη ή χωρίς.


ΑΝ Μ'ΑΓΑΠΑΣ

 Αν μ' αγαπάς
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί
οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή


Αν μ' αγαπάς
δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς.
Θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας


Μα αν όλα αυτά
που μοιάζουν όνειρα τρελά γίνουν μια κραυγή
αν όλα αυτά κι ό,τι κι αν έχω φανταστεί δε θα 'ρθει


θα 'ναι χαμός θα σκοτεινιάσει όλο το φως θα σβηστεί
ίσως γιατί για μένα ο κόσμος είσαι εσύ μόνο εσύ


Αν μ' αγαπάς
δε θα 'χει σύνορα για μας ούτε μοναξιά
με το βοριά και με τ' αστέρια της νυχτιάς συντροφιά


Αν μ' αγαπάς
με λόγια μόνο της καρδιάς θα μιλάς
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας


Αν μ' αγαπάς
δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας


Αν μ' αγαπάς
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς μόνο αν μ' αγαπάς


Αν μ' αγαπάς
δεν θα 'χει σύνορα για μας μόνο αν μ' αγαπάς.


Τάνια Τσανακλίδου
στίχοι: Τάκης Καρνάτσος
μουσική: Γιάννης Σπανός

"Ο ΕΞΩΣΤΗΣ..."

Είναι λεπτά τα όρια μεταξύ «πρόφασης» και «απόφασης».
Είναι λεπτά τα όρια μεταξύ του «φεύγω» και του «έρχομαι».
Κάπου εκεί κινούμαι.

Ανάμεσα σε δύο ρήματα και δύο ουσιαστικά.

Ανάμεσα στα όριά τους.
Ανάμεσα στα όριά μου.

Ανάμεσα στα όριά σου.

Ανάμεσα στις λέξεις.

…

Απλή η ζωή.
Με αρχή-μέση-τέλος.
Με ένα «τέλος» που έρχεται τόσο φυσικά.
Και αθόρυβα.
Ζούμε άραγε το ίδιο φυσικά;
(Ελπίζω όχι αθόρυβα.)
Αμήχανοι μπροστά του.
Δεν το κινούμε εμείς.
(Αυτά που κινούμε εμείς τα φροντίζουμε;)
Γιατί αυτό που θεωρούμε αυτονόητο θέλει καμπανάκι υπενθύμισης για να αποκολλήσεις την ταμπέλα «αυτονόητο»;
Γιατί χρειαζόμαστε αφορμές για να κατανοήσουμε την ουσία;
Αμηχανία…
Το τέλος κάθε ζωής μου προκαλεί αμηχανία.
Στο τέλος της ζωής, εύχεσαι μόνο να υπήρχε ζωή… Γεμάτη.


…


Στεκόμαστε και κοιτάμε.
Μάτια κοιτάμε.
Όψη κοιτάμε.
Μια ζωή κοιτάμε.
Απέναντί μας.
Με ερωτηματικά.
«Τι θα γινόταν αν…;».
Γινότ-αν.
Γιν-όταν.
Με δεμένα χέρια.
Παραλυμένα.
Μάτια παραλυμένα.
Κι αν σε πάνε τα πόδια σου τί τις θες τις δικαιολογίες για το μυαλό;
Τα πόδια ξέρουν καλύτερα καμιά φορά.


Κάποια στιγμή, τα μάτια κοιτούσαν μία τον Ταΰγετο, μία τη θάλασσα.
Τι βρίσκουν οι άνθρωποι στα βουνά;
Ποτέ δεν κατάλαβα.
Μετά, και τα δύο μάτια στη θάλασσα.
Κολλημένα.
Για να χαθεί το μυαλό.
Με δικαιολογία την απεραντοσύνη του γαλάζιου.
Σπουδαίο άλλοθι το γαλάζιο.

Και τα πόδια τον δικό τους δρόμο.

Το μυαλό το δικό του.

Μπερδεύεσαι.
Φανάρι.
Να περάσεις απέναντι.
Να κυλήσεις ανάμεσα στα πόδια και το μυαλό.
Τα εμπόδια κάποιος τα έθεσε.
Τα πόδια ή το μυαλό.
Ή και τα δύο.
Κάποιο από τα δύο παίζει.
Γλιστράς.
Κάπου ανάμεσα.


Η αναμονή δεν θα έπρεπε να μετριέται σε χρόνο.
Μόνο σε τσιγάρα.
Και η σκέψη όταν μονοπωλείται έχει όνομα.
Κύριο όνομα.
Δεν θα έπρεπε να λέγεται σκέψη.


Καμιά φορά ανήκουμε στην όψη.
Για λίγο.
Συνήθως ανήκουμε στο μυαλό.
Για όσο…


Στις διακοπές αγαπώ τις διακοπές.
Τις παύσεις της γλώσσας.
Την απουσία λέξεων.
Την αυτονομία των ματιών.
Να χάνονται σε κάτι χρώματα περίεργα.
Που λέξεις δεν χωράνε.
«Θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο….»
Κι είναι ύπουλη η μνήμη.


Έχεις νιώσει ποτέ ότι τα αφτιά σου δεν θέλουν να λειτουργήσουν;
Έχεις νιώσει ποτέ ότι βλέπεις μόνο στόματα να ανοιγοκλείνουν και το μυαλό σου φτιάχνει μουσικές;
Τις πιο όμορφες μουσικές.
Μόνο του.
Κάποια στιγμή δεν θες να ακούσεις τίποτα.
Δεν σε νοιάζει τίποτα.
Κάποια στιγμή όλα μικραίνουν.
Κάποια στιγμή οι λέξεις επιπλέουν.
Χάρτινες.
Βουλιάζουν.
Πνίγονται.
Διακοπές.
Διακόπτης.
Αντοχές.
Κλείνουν.
Κλείνει.
Κύκλος.
Ανοίγει.
Κλείνει.
Παράθυρο.
Ανοίγει.
Κλείνει.
Άνθρωποι.
Αγκαλιές.
Ανοίγουν.
Κλείνουν.

Κάπου εδώ χανόμουν:

Με τα «δειλινά» της Μοσχολιού, στα ακουστικά.

Και μια ηρεμία που παρέχεται άφθονη όταν την επιζητάς.
Με το μυαλό να ξέρει καλά…
Να κάνει τους απολογισμούς του τόσο αυθόρμητα.
Να παρατηρεί τους ανθρώπους.
Και τους ανθρώπους του.
Να αντιλαμβάνεται την ηρεμία.
Και την ειρωνεία.
Και όλα αυτά που δεν κοστίζουν τίποτα τελικά.
Και όλα αυτά που με τον δικό τους τρόπο σε χρεώνουν.
Με κάποιο τρόπο γράφονται στο βιβλίο σου.
Κλείνονται σε κεφάλαια.

Δίχως λέξεις.

Το έχω ξαναγράψει, αγαπώ τα δειλινά.
Κυρίως αυτά που τα ζεις στη θάλασσα.
Απέναντί σου ένα έγχρωμο άγνωστο άπειρο.
Μια εικόνα που σου δημιουργεί εικόνες.
Πραγματικές.
Καμιά φορά εξιδανικευμένες.
Θες να βουτήξεις.
Αλλά έρχεται και σε βουτά.
Η εικόνα.
Η μνήμη.

Η επιθυμία.

Η πρόφαση.
Η απόφαση.
Βουτιά.
Με τα μάτια ανοιχτά.
«Βουτιές με το κεφάλι».

Και βγαίνεις στεγνός.

Σιωπή αναζητούσα.
Σαγηνευτική η σιωπή…
Η μία.
Αν προστεθεί και άλλη σιωπή που δεν την έχεις διαλέξει δημιουργείται θόρυβος.
Αν-ησυχίες…


Στην υπέρβαση βρίσκεται η ουσία.
Στο παραπέρα βηματάκι.
Να αλλάξει ο δρόμος…
…«αν αφεθείς σε οδηγάει ο δρόμος»…

Το «μέλλον» απ’το «μάλλον» απέχει ένα γραμματάκι.

"Γυρίζω τις πλάτες μου στο μάλλον..."

Κοινό τους η ασάφεια.

Ασφαλέστατη.

Βολεύει.

Καταφύγιο.
…


Οι διακοπές παράξενες φέτος.
Με τον «εξώστη» να αποτυπώνει σχεδόν απόλυτα (και «σχεδόν» και «απόλυτα», καλά το πάω…) το μυαλό μου.
Στο replay.
Στίχο-στίχο.
Εικόνα-εικόνα.
Κάπου-κάπου έμπαινε και το «σε εσπερινό του Νότου».
Συνδυασμός…
Η ισορροπία χαμένη υπόθεση.

«…Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις, είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις…»

Ο ΕΞΩΣΤΗΣ

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια του φίλου μου
ν' ακολουθούν σαν πουλιά τις γραμμές του τρένου
να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο
να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα απ' το θάνατο
Από ένα εξώστη μου έδειχνε μια άλλη ζωή
τώρα αυτός είναι στο διάστημα κι εγώ ακόμα στη Γη
περπατώντας σ' ένα επίπεδο προάστιο
σημαδεύω τους ανθρώπους μ' ένα κομμένο λάστιχο


Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε


Χιλιάδες εικόνες έρχονται σαν κύματα
αλλεπάλληλα μου στέλνεις μηνύματα
συνθήματα στους τοίχους, στο κέντρο της πόλης
όπου κοιτάξω, η ζωή μου όλη
μια μεγάλη απόδραση με τον Ήτα-Βήτα
για μεγάλους κλέφτες σαν τον Κ. Βήτα
στέκομαι εδώ χωρίς να ξέρω τι θέλω
κι είναι τόσο ωραία όλα αυτά που πιστεύω


Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε


Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις
τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα
Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
υπάρχει άδικο έξω απ' τα όνειρά μου
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο


Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε

κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

Στέρεο Νόβα

"ALL WE GO TO HELL..."

Καμιά φορά μπέρδευα το «ποιώ» με το «πράττω».
Καμιά φορά ανιχνεύω κάτι σκέψεις που όσο ζωντανές κι αν είναι έχουν κάτι από παρελθόν.

Καμιά φορά μπερδεύεις την «πρόθεση» με την «υπόθεση».

Και καμιά φορά παίρνουμε θέση.
Γινόμαστε οι ίδιοι όρια.
Ένα αόριστο όριο.
Δύο αόριστα όρια.
Δύο αόριστοι.
Κι ένα όριο.


Έχεις μετρήσει ποτέ τους παράδρομους καθώς διανύεις έναν δρόμο;
Γιατί ο δρόμος δεν είναι ποτέ ένας.
Και το μυαλό δεν έχει έναν δρόμο.
Ούτε μία οπτική.
Η άποψη, η πάγια πώς διαμορφώνεται;
Οι πηγές ποιες είναι;
Είναι οι ουσιαστικές;
Και ποιος ορίζει την ουσία;


Ο καθένας τους δικούς του ορισμούς.
Οι άλλοι ορισμοί, απλώς επιφάνεια.
Βολεύουν οι κοινώς αποδεκτοί.
Τα κοινώς αποδεκτά.
Για να κάνουμε πως συνεννοούμστε.


Τα δειλά μου «ναι».
Και τα δειλά «όχι» μου.
Ένα «ίσως» κρατάω πάντα στο χέρι μου.
Με σιγουριά και ασφάλεια.


Όλα έχουν διάρκεια στιγμής.
Κι οι στιγμές σε μόνιμο αγώνα προσπέρασης.
Εραστές που παλεύουν.
Κι η ζωή συνουσία στιγμών.


Σώματα που μαχονται.
Μυαλά που μάχονται.
Εαυτοί που μάχονται.
Όλοι τον αγώνα μας ρε συ.
Τον προσωπικό.
Το ταξίδι η αναζήτηση είναι.
Στο ταξίδι το «μυαλό» και το «μαζί» κράτα.
Όλα τ’άλλα λεπτομέρειες.
Ή λεπτομερείς μνήμες;


Μια ανάσα μακριά είναι όλα.
Μια χούφτα απόσταση.
Άμμος η σκέψη.
Σε μια κλεψύδρα.
Τη γυρίζω ανάποδα.
Με γυρίζω ανάποδα.
Με το γάντι.


Την ισορροπία μου τη φυλάω.
Και με φυλάει.
Αυτή η σχέση ποτέ δεν προδόθηκε.
Σε θυμάμαι πριν χρόνια να μιλάς για την «ισορροπία» μου και γελάω.
Η μοναδική κουβέντα που έπεσες μέσα.
Κι έπεσες μέσα.
Κι είμαι έξω.


Και παραέξω δεν πάω.
Είναι το επίπεδο που δεν διάλεξα.
Ευγνωμονώ όσα ήρθαν χωρίς να τα διαλέξω.
Καμιά φορά είμαστε β’ διαλογής.
Μεταχειρισμένοι.
Μεταχειριζόμαστε.
Χειριζόμαστε.


Όλα έχουν κάτι από αέρα.
Όλα είναι αέρας.
Λέξεις ανορθόγραφες.
Άνθρωποι ανορθόδοξοι.
Κατηγορίες.
Από αυτές που διαχωρίζουν.
Κατηγορίες.
Από αυτές που σε στήνουν στον τοίχο.


Αόρατα.
Αόρατα τρυπώνω.
Εγώ και τα τείχη μου βολτάρουμε παρέα.
Ώρες-ώρες δεν τα βλέπω.
Ώρες-ώρες ψηλώνουν τόσο πολύ που δεν βλέπω.
Ώρες-ώρες βλέπουμε παρέα.
Κάνουν στην άκρη όποτε θέλουν.
Αυτονομία.
Σχεδόν γελοία.
Σχεδόν γελάω.
Ωραία λέξη το «σχεδόν».
Ωραίο να τη λες.
Να την προσέχεις όμως.
Βιώνεται περίεργα.


Περιορίζω το λεξιλόγιό μου.
Να συνεννοούμαστε με τα βασικά.
«Ναι»-«Όχι».
Κι ας αγαπώ την ασάφεια του «ίσως».
Την ανασφάλεια του «σχεδόν».
Την αοριστία του «κάποτε».
Την σχετικότητα του «όταν».

Αγαπάω εξίσου την προσωρινότητα του «τώρα».

-----------------------------------------------------------------------------------

Το “All we go to hell” βρίσκεται στη νέα συλλογή του Χρήστου Παπαμιχάλη με τίτλο:

LOST.NOT.FOUND

Ο ίδιος, λέει:

"Η τελεία παίζει. Γιατί δεν ορίζει. Επιλέγεις."

To «soundtrack της νυχτιάς», εκπομπή στον Μελωδία 99.2 είναι κάτι προσωπικό. Κομμάτι του σύμπαντός μου.

Είναι τα βράδια με τα βιβλία ανοιχτά και το μυαλό να φεύγει. (ατέλειωτες εξεταστικές).

Είναι παρέα.
Είναι μνήμες ερώτων.
Είναι μνήμες εαυτού.

Είναι τσιγάρα και ταξίδια.

Είναι άνθρωποι.

Ο μάγος Χρήστος Παπαμιχάλης αποτυπώνει σε 17 στιγμιότυπα την ατμόσφαιρα του «soundtrack της νυχτιάς».

Η συλλογή κυκλοφορεί σήμερα. Αν πέρασες από αυτό το blog και άκουσες το «Lies», το «Icarus Wings», το «Somersault», τη «Χειραψία», θα τα βρεις στη συλλογή αυτή.

Και αν δεν πέρασες ποτέ από το «Soundtrack της νυχτιάς», ευκαιρία να το γνωρίσεις ακούγοντας τις 17 στιγμές του! Στο προτείνω ανεπιφύλακτα!

Lost not. Found.

Lost. Not Found.

(διαλέγεις)

ALL WE GO TO HELL

All we go to hell

Ladies and gentlemen


We don’t learn


Oh, we can’t

Do it now or never

YONDERBOI

Lost.Not.Found from Christos Papamichalis on Vimeo.

"...ICARUS WINGS..."

Ψάχνω μουσικές.
Να κυλούν μέσα μου.
Να με λυτρώνουν.
Να με αδειάζουν.
Και να με γεμίζουν.
Η ίδια «διαδικασία».
Τα τραγούδια μου-οι καθρέφτες μου.
Τα «εγώ» μου.
Πολλά είναι.
Όχι τα «εγώ».
Τα κομμάτια του παζλ.


Σκέφτηκες ποτέ πόσα πράγματα μεταφράζονται σε τσιγάρα;
Πόσα γεγονότα;
Πόσα συναισθήματα;
Πόσα τραγούδια;
Πόσοι άνθρωποι;
Άνθρωποι.


«Μελέτες περιπτώσεων», διάβαζα.
Μελέτες ανθρώπων σκεφτόμουν.
Για τη «λογική» διάβαζα.
Τα παράλογα σκεφτόμουν.
Που τα ντύνεις με λογική.
Δεν απέχει πολύ.
Συνειδητοποίησα ότι η «λογική» ήταν το επιχείρημά μου για πολλά.
Πέρασα στη φιλολογία για να βρω τη "λογική" πίσω από τη γλώσσα.
Στη συνέντευξη του μεταπτυχιακού «ψάχνω τη λογική πίσω από την επικοινωνία και το μάρκετινγκ» τους είπα.
Και εσύ με λες συναισθηματική.
Κι εγώ ακόμα να αποφασίσω.
Όχι πως έχει σημασία.
Όχι πως είναι απόλυτα διαχωρισμένα.
Στο μυαλό μου έχω ένα εκατομμύριο κουτάκια.
Με σιγουριά το λέω, τα φτιάχνω καλά τα κουτάκια μου, τα τηρώ κατά γράμμα.
Όμως, δεν υπάρχει κάτι που να αγαπάω περισσότερο από το γκρέμισμά τους.
Και δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει γκρέμισμα συνειδητό.
Έτσι, σιγά-σιγά πέφτει και κάποια στιγμή κάνει «μπαμ».
Και σπάει.
Και δεν σπάω.
Κυλάω.
Ανάμεσα σε ανθρώπους και στιγμές.
Ανάμεσα σε λέξεις και μουσικές.
Ανάμεσά μας.


Αγαπάω τα συννεφιασμένα δειλινά.
Αυτά με τα παλ χρώματα.
Που τα σύννεφα μοιάζουν με δίχτυα.
Εκεί υπάρχει μια αρμονία του «μέσα» με το «έξω».
Η σκέψη ξετυλίγεται ήρεμα.
Τα στιγμιότυπα συνοδεύονται από τις πιο όμορφες μουσικές.
Στιγμιότυπα ανθρώπων.
Παρατήρηση είναι.
Γλυκαίνεται ο νους.


Η λέξη «μηδέν» αποτελείται από δύο αρνήσεις.
Κολλημένες.
Και κάνουν μια κατάφαση.
Και την κάνεις ό,τι θες.


Διαλέγεις γράμματα.
Φτιάχνω λέξεις.
Διαλέγεις χρώματα.
Φτιάχνω ζωγραφιές.
Διαλέγεις.
Διαλέγω.
Διάλογος.
Λόγος.
Λογική.
Αναλόγως.
Αντιστρόφως ανάλογα.
Ανιστρόφως παράλογα.
Στροφή.
Ευθεία.
Δρόμος.


Μαγεία.
Στον άξονά της κινούμαστε.
Όλοι.
Άγνωστος είναι.
Και αόρατος.
Ώρες-ώρες αφήνει κάτι σημαδάκια.
Κάτι συμπτώσεις.
Αν αντέχεις, τις βλέπεις.
Αν αντέχεις τις επεξεργάζεσαι.
Αν δεν αντέχεις τις αφήνεις.
Τις συμπτώσεις.
Τις σημασίες.
Τις έννοιες.
Πόσες λέξεις για μία έννοια;
Και ποιά έννοια ορίστηκε επαρκώς;
Όλα έχουν κάτι από αέρα.
Το «τώρα» μπαλόνι.
Πετιέται.
Πέφτει πάνω σου.
Φεύγει.
Και μετά άλλο «τώρα».
Κι άλλο «τώρα».
Κι άλλο «τώρα».
Κι άλλο μπαλόνι.
Κι άλλος άνθρωπος.
Συλλογή στιγμών.
Ανακύκλωση δεν έχει.
Συλλογή ανθρώπων.
Γέμισμα έχει.
Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι μπαλόνια.
Είναι άνθρωποι.
Σε αγγίζουν.
Μέσα-έξω.
Είμαστε άνθρωποι.
Μας γεμιζουν άνθρωποι.
Γεμίζουμε ανθρώπους.
Κάποιοι.
Κάποιους.
Τους "ξεχωριστούς" μας.
Έμπνευση.
Εμπνεύσεις διάχυτες σε τροχιά.

Ζωές που κυλούν.
Αυτό δεν είναι μαγεία;
Και στη μαγεία γυμνοί κυλιόμαστε.
Κατρακυλάμε.
Ή ανηφορίζουμε.


Ασυναρτησίες.
Ανάμεσα σε κάτι συναρτήσεις που ξέμειναν στο κεφάλι μου.
Ανάμεσα σε κάτι λογικές στρατηγικές επίλυσης…
Ανάμεσα σε κάτι μεθυσμένες μουσικές…
«Βetter».



ICARUS WINGS... 

The stars conspired to bring me here
on a date like this
the sun beats down upon my prow
like a wounded star


what did you want from me?
why did you bring me here?
i'm facing my foolish fate oh
i'm too high, too close to the sun
i'm too high, my curious Icarus wings
melt from my skin


don't stand, don't stand so close to me
i'll bring you down
but i'll fly, oh i'll fly beneath the sun
you can watch me burn, oh, watch me burn


what did you want from me?
why did you bring me here?
i'm facing my foolish fate oh
i'm too high, too close to the sun
i'm too high, my curious Icarus wings
melt from my skin


i'm too high, too close to the sun
i'm too high, my curious Icarus wings
melt from my skin


i'm too high, i'm too high
i'm too high, i'm too high...


oooh
i'm too high, i'm too high
i'm too high, i'm too high...


oh no, no, no, no, no, no, no...

Tom Baxter

"...ΜΕ ΘΕΛΕΙΣ, ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ..."

«Το τέλος της παράκαμψης
κοίταξε πόσα αυτοκίνητα επιστρέφουν κι έρχονται
καθώς αφήνουμε τα σύρματα πίσω μας
οι μάρκες τους εκτοπίζουν τις λέξεις μας
στέκομαι στο έδαφος
μα δε με θέλεις
χωρίς εσένα, θα είμαι πιο μπροστά από σένα
δεν έχω τίποτα να σου δώσω
κι είναι τόσο δύσκολο να σου εξηγήσω
περισσότερο από κάθε άλλη φορά
γιατί μου αρέσουν τα εργοστάσια
κάθε φορά που κοιτάζω εσένα
ένα ταξίδι από τα γόνατα ως τα δάχτυλα
η αντανάκλαση της σύγχυσης
οι μέρες και τα ισόμετρα πέταλα
η ανακάλυψη του οίκτου
σαν αεροπλάνο πετά και μας εγκαταλείπει
[η χαρά ποτέ]
κι αν δεν ήταν τόσο ωραία εδώ
θα μπορούσα να έρθω μαζί σου
μα έχω βαρεθεί να σου ζητώ συγγνώμη
κι είναι βέβαιο πως δε μπορώ ν' αλλάξω
γιατί ο κόσμος είναι μια χούφτα από εκατομμύρια μόρια
κι η κατανόηση δείχνει ν' αργοπεθαίνει
λεπτό με το λεπτό
αστέρι μ' αστέρι
δορυφόρο με δορυφόρο
δώσ' μου τα χέρια σου
κράτησε μακριά τα ψέματα
χάρισέ τα σ' αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν
θέλεις ν' ακούσεις τόσα πολλά
κι εγώ θέλω να κλάψω
να κοιτάξω το χώμα σαν τη μόνη αλήθεια
σε σκέφτομαι
μέσα από σένα είδα εμένα
τη στρογγυλή άκρη της Γης
την απέραντη ακινησία που επεκτείνει την απόσταση
κι εξαλείφει το φως…»

Στέρεο Νόβα
«Με θέλεις, χωρίς εσένα»
Στίχοι: Κωνσταντίνος Βήτα
Άλμπουμ: Τέλσον

Κι αν οι Στέρεο Νόβα δεν τα έλεγαν τόσο καλά, θα μπορούσα να σου αραδιάσω ένα εκατομμύριο λέξεις.
Και ακόμα περισσότερες.
Όσες ξέρω.
Όσες περιμένεις.
Για τα αυτονόητα.
Αφού αυτονόητα είναι αυτά που περιμένεις:
η στιγμή, η βουτιά, το «αφήνομαι», το αύριο.
Αφού βλέπεις.
Και νιώθεις.
Η λογική, το παράλογο.
Εγώ.
Εσύ.
Εμείς.
Αφού υπάρχουμε.
Αφού τα όπλα τα καταθέτω στο γέλιο σου.
Όλα τα καταθέτω.
Κι αφού ο Σταυρόπουλος στο «Ροκ που παίζουν τα μάτια σου» έγραφε ότι «η λογική είναι μεγάλη πουτάνα».
Τη συμμερίζομαι όμως.
Την καταλαβαίνω.
Σχεδόν τη λυπάμαι.
Δε μετράω.
Δε συγκαταλεγόμαστε σ’αυτό που ονομάζεται ζωή.
Μόνο σ’ ένα «τώρα» έρημο, σχεδόν γεμάτο.
Μπαλόνι.
Φουσκώνει.
Στα χέρια μας.

Ή θα σκάσει ή θα πετάξει.
Θα πάει ψηλά.
Ασ’το μωρέ.
Ας μη σκάσει.
Ας πάει ψηλά.
Ας χαθεί.
Ας ταξιδέψει.
Ας πάει αλλού.
Όπου θέλει.
Ας κάνει ό,τι θέλει.
Ό,τι νιώθει.
Θα τον βρει το δρόμο του.

...........................................

Το άλλο το μπαλόνι το βλέπεις;
Εκείνο το παλιό που χρόνια μετά επιστρέφει;
Σαν τον δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος.
Ζαρωμένο και άχρωμο.
 Το κοιτάω.
Αυτή τη φορά από ψηλά.
Πεσμένο δίπλα μου.
                                           

Το κοιτάω.

Και σκάνε μνήμες πεθαμένες.

Και γυρίζει ο χρόνος πίσω.
Κι ήμουν παιδί.
Και ήσουν «όλα».
Και μετά «κάτι».
Και δεν είσαι τίποτα.
Ή είσαι παιχνιδάκι.
Ναι, αυτό είσαι πια.
Ούτε εγώ θυμάμαι πόσο μικρή ήμουν.
Τα χρόνια είναι χάσμα.
Δε γεφυρώνεται.
Και πέρασαν πολλά.
Χρόνια και χάσματα.
Και χαλάσματα που έγιναν κτίσματα.
Και εσύ μου λες «Come as you are».
Κι εγώ γελάω με ‘σένα.
Κι ας σέβομαι την παλιά παρουσία σου.
Κι ας σε αποκαλώ ακόμα "εμπνευστή".
Το μπαλόνι ξεφούσκωσε.
...Αλλά επέστρεψε.

......................................................

Κράτησέ με μακριά από τα «ποτέ» και τα «πάντα».
Κράτησέ με λογική.
Ενίοτε «δίχως λογική».
Κράτησέ με στη στιγμή.
Μπάσε με μέσα.
Μέρες σκεφτόμουν ποιές είναι αυτές οι στιγμές που έχουν την ικανότητα να με βουτήξουν μέσα τους, να με βγάλουν από τον ρόλο του παρατηρητή, να με πνίξουν.
Τις βρήκα.
Τις άθροισα.
Με βρήκα εκεί.
Ζωντανή.
Και γεμάτη.


Το ένα μπαλόνι στα χέρια.
Περίεργο.
Το άλλο στα πόδια.
Περίεργο.
Κι η καρδιά μπαλόνι.
Πιο περίεργο.

Αλλά οι Στέρεο Νόβα τα λένε καλύτερα.

«Μέσα από ‘σένα είδα εμένα.»

Κι αυτή η παρένθεση:

 «σαν αεροπλάνο πετά και μας εγκαταλείπει

[η χαρά ποτέ]».

Η «χαρά ποτέ» δεν μας εγκαταλείπει θέλει να πει;
Εγώ αυτό θέλω να πω.
Τα παραμύθια μωρέ.
Αυτά τα γήινα, τα όμορφα.
Τα μπαλόνια.
Αντανακλάσεις.
Πάρε ένα γέλιο...
Καν’το αντανάκλαση.

Θα διαρκέσει λίγο παραπάνω.

Λίγο περισσότερο από το «τώρα».

Πάρε κι ένα φιλί.

«Εμείς έχουμε αλλιώτικο νόμο…»

Υ.Γ Με σιγουριά στο λέω. Σημασία δεν έχει τί τραγούδι θες να ακούσεις. Αλλά τί τραγούδι χρειάζεσαι. Αυτό που χρειάζεσαι έρχεται και σε βρίσκει. Μόνο του. Σαν αυτό που ακούγεται.

Υ.Γ 2 Χρύσα, ευχαριστώ...! Στο χρωστάω και από εδώ...!