…και νομίζω ότι οι πόρτες άνοιξαν...
(κάποια στιγμή που δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια).
Και δεν έχει και τόση σημασία τελικά τί νομίζω.
Ζω το αστείο μου.
Και έχει περισσότερη πλάκα απ’ όσο νόμιζα.
Παρατηρώ ασταμάτητα.
Ακούω ασταμάτητα.
Είναι από αυτές τις περιόδους που όλοι έχουν κάτι να σου πουν.
Και όλα.
Ανεξαιρέτως.
Που "γυρίζεις" πίσω, ξεδιαλέγεις (πάλι), κρατάς και προχωράς.
Με μια διαφορετική ματιά.
Πιο συγκροτημένη.
…(και συγκρατημένη άραγε;)…
Η διαφορετική ματιά είναι σίγουρα απόρροια.
Απόρροια γεγονότων,
ώσμωσης,
ενσυναίσθησης,
έμπνευσης,
εξέλιξης,
χρόνου.
Και έρχεσαι αντιμέτωπος (πάλι) με το καινούριο.
Με τα χρώματα και τις μουσικές.
(Πόση μαγεία έχει το καινούριο…;)
Η «κρυμμένη αρμονία» που τα διέπει όλα,
δεν είναι και τόσο κρυμμένη τελικά.
Αν θες να τη δεις, τη βλέπεις.
Αν κλείνεις τα μάτια σου, φταις.
Αν κλείνεις τα μάτια σου, φταις γενικώς.
Αν κλείνεις και το στόμα σου, ακόμη περισσότερο.
«…ποιος τα ξέρει, ποιος με ξέρει
ώρες-ώρες ένα χέρι
με πάει χαρούμενα…»
Ο χρόνος συνωμοτεί.
Σχεδόν μαγικά.
Κι είναι όμορφο, τελικά, να μη βρίσκεις λέξεις…
Δεν τις βρίσκω.
Ούτε καν για να «εξηγήσω» σ’εμένα.
Τα λέει καλύτερα το τραγούδι!
Υ.Γ
1) Η Νατάσσα Μποφίλιου ξεκινάει εμφανίσεις στο «ΜΕΤΡΟ» τα Παρασκευοσάββατα! Την Παρασκευή η πρεμιέρα (όόόόόλε!)
2) Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί το νέο live cd του Xρήστου Θηβαίου (όόόόόλε!)
3) Μη χάσετε τη «Γυναίκα της Πάτρας» στο «Από μηχανής θέατρο». Ίσως ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω δει… Παράταση έως 31 Μαίου. (κλικ εδώ!)
4) "Τα βιολιά και τα ντέφια", αγαπημένα... (Πόσο αγαπημένα να 'ξερες...!)
ΠΟΡΤΕΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ
Τόση φόρα είναι λίγη
τούτη η πόρτα δεν ανοίγει
με τα ψέματα
Όσο και να επιμένω
τ' όνειρό μου πάει χαμένο
στα μπερδέματα
Αχ ν' αφήσω πια
τις πόρτες μου ανοιχτές
για να μπουν τα χρώματα κι οι μουσικές
και να ρθεις κι εσύ
νεράκι μου να πιω
που διψούσα μα
δεν έφτανα ως εδώ
Το χαρτί μου αν δε βγαίνει
τότε η ζωή συμβαίνει
από μόνη της
κι απ' ότι είχα σχεδιάσει
βρίσκομαι στην άλλη φάση
στο τιμόνι της
Αχ ν' αφήσω πια
τις πόρτες μου ανοιχτές
για να μπουν τα χρώματα κι οι μουσικές
και να ρθεις κι εσύ
νεράκι μου να πιω
που διψούσα μα
δεν έφτανα ως εδώ
Δεν προσέχω, δε μαζεύω
και μέριμνα δεν έχω
για μελλούμενα
ποιος τα ξέρει, ποιος με ξέρει
ώρες-ώρες ένα χέρι
με πάει χαρούμενα
Για ν' αφήσω πια
τις πόρτες μου ανοιχτές
και να μπουν τα χρώματα κι οι μουσικές
και να ρθεις κι εσύ
νεράκι μου να πιω
που διψούσα μα
δεν έφτανα ως εδώ.
Μελίνα Τανάγρη
