Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Και μ'αρεσει.
Γιατι γενναιος δεν ειναι αυτος που σκεφτεται γενναια.
Ειναι αυτος που πραττει γενναια.
Εχει τρελαθει ο καιρος, το πιστευω.
Ερχονται στοχοι που εκρυβαν ονειρα
και ονειρα που εκρυβαν στοχους.
Και ερχονται μπροστα μου
και μου κλεινουν το δρομο σαν να μου λενε:
-Μονο απο πανω μας θα περασεις.
...Κι εγω περναω...
Αλλα δεν σκεφτομαι, δεν ξερω γιατι.
Μια στιγμη μονο σκεφτηκα κι εκλαψα απο χαρα.
Και σταματησα να σκεφτομαι.
Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Και με εχει τρελανει.
Και οδηγουμαι χωρις να σκεφτομαι.
Και οποτε σκεφτομαι δεν οδηγουμαι.
Δεν σκεφτομαι.
Αλλα οδηγουμαι.
Μαλλον γι'αυτο εχει τρελαθει ο καιρος.
Γιατι σκεφτομαι άλλα.
Γιατι αυτα τα άλλα τα αγαπαω.
Και τα προηγουμενα "άλλα" αγαπαω.
Ειναι παλια ομως.
Και δε με αγγιζουν πια.
Τα αγαπαω ως κατι μακρινο.
Πολυ μακρινο ομως.
Σχεδον τα εχω ξεχασει.
Μονο τα τραγουδια μου τα θυμιζουν που και που.
Και "άλλοι" ανθρωποι πια.
Ανθρωποι στους οποιους χρωστω ευγνωμοσυνη.
Και ενα "ευχαριστω" δεν αρκει.
Ουτε πολλα "ευχαριστω" αρκουν.
Ενα "γιατί;" τριγυριζει ευχαριστα στο μυαλο μου.
Δεν θελω απαντηση.
Σε καμια περιπτωση.
Δε με νοιαζει καν αν υπαρχει.
Μαλλον γι'αυτο τρελαθηκε ο καιρος.
Γιατι ολα τα προηγουμενα "γιατι;" εψαχναν απαντησεις.
Τωρα αυτα τα "γιατι" βιωνονται χωρις να αναρωτιουνται.
Ειναι ομορφα "γιατι;".
Πιο ομορφα απ'οσο ακουγονται.
Τρεχει ο καιρος.
Εχει τρελαθει.
Τρεχω κι εγω να τον προλαβω.
Γι'αυτο δεν σκεφτομαι, γιατι τρεχω.
Τρεχω μαζι του.
Κι οταν δεν τρεχω δεν σκεφτομαι.
Γιατι η σκεψη μου θα τρελαθει αν σκεφτω.
Κι ετσι προτιμω να τρελαινεται ο καιρος παρα το μυαλο μου.
Αν και η τρελα του καιρου με εχει παρασυρει.
Δε γινοταν αλλιως.
Μαζι με τον καιρο κρυφα τρελαθηκα κι εγω.
Οχι το μυαλο μου, αυτο δεν τρελαθηκε.
Τρελαθηκε ομως η ψυχη μου.
Τη νιωθω ζωντανη.
Μαλλον γιατι ακομα υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν να την αποκωδικοποιησουν.
Ανθρωποι που αποκωδικοποιουν τα συναισθηματα σου.
Δεν περιμενουν λεξεις.
Τους αρκει το προσωπο, η εκφραση του για να σε καταλαβουν.
Και σε καταλαβαινουν.
Και σε κοιτουν στα ματια.
Κι εκει νιωθεις οτι οντως σε καταλαβαινουν.
Εκει νιωθεις οτι σ'ακουν.
Κι εκει εισαι πραγματικα ο εαυτος σου.
Αληθινος εαυτος.
Με τα "θελω" ορθωμενα.
Με την ψυχη στο προσωπο.
Και στα ματια την απογνωση.
Εκει ειναι ο εαυτος.
Αληθινος και αυθορμητος.
Λαμπει μεσα στα "θελω" του.
Και τα μοιραζεται.
Χωρις να κρυψει ουτε γραμμα απο αυτα.
Τα μοιραζεται με ή χωρις λεξεις.
Τα μοιραζεται και με μουσικες.
Γιατι η μουσικη ειναι επικοινωνια.
Και λιγοι μπορουν να επικοινωνησουν μεσω αυτης.
Κι εγω ειμαι στιχος.
Εκει υπαρχω.
Ο στιχος δεν ειναι μονο λεξεις.
Ειναι και εικονες.
Οι λεξεις μεταφραζουν εικονες.
Οποιος θελει να με βρει εκει θα με εντοπισει.
Σε στιχους τραγουδιων.
Ο,τι νιωθω ειναι εκει.
Σκεψεις, συναισθηματα, βιωματα.
Ολα ειναι στιχοι.
Ολα ειναι τραγουδια.
Κι οποιος δεν εχει τη διαθεση να τα μοιραστει μαζι μου απλα δεν με ξερει.
Και δεν θα με μαθει.
Γιατι δε μιλαω.
Δεν εξωτερικευω ποτε το 100% της σκεψης μου.
Και ξερω οτι η σκεψη δεν ειναι ποσοστο.
Αλλα και η σκεψη μου ειναι στιχος.
Και δεν θα την ακουσει κανεις απο το δικο μου στομα.
Θα την δει καπου γραμμενη.
Τραγουδισμενη.
Γι'αυτο τρελαθηκε ο καιρος.
Γιατι τωρα που γραφω η σκεψη μου ειναι λεξεις.
Λεξεις που "μιλουν" αληθειες.
Γιατι οποιος ψαξει να με βρει στα λογια μου, δεν θα με βρει.
Θα με βρει μιση.
"Ημι-αληθινη."
Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Αυτο ειναι το μονο σιγουρο.
Τρελαθηκε νωριτερα.
Και εχει τρελανει κι εμενα.
Και μ'αρεσει...!
Το τραγουδι αυτο ειναι "μνημες"...
Και εχει συνδεθει με πολυ ομορφες στιγμες...!
Κι ας μιλαει για προδοσια.
Οταν εχεις στο μυαλο σου καποια πραγματα, τα δρομολογεις για αργοτερα και ξαφνικα εμφανιζονται μπροστα σου, προδοσια ειναι.
Προδοσια της σιγουριας μας.
Ομορφη προδοσια ομως!
Μερος του τρελαμενου καιρου κι αυτη...!
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΔΩΣΩ
Θα σου ετοιμάσω τσάι γιασεμί.
Και στη βαθιά θα κάτσεις πολυθρόνα.
Τις κεφαλές θα σου χαρίσω του Ερμή,
της Πολυδούρη ένα χειρόγραφο κι ακόμα
ό,τι με νύχια γράφτηκε στο χώμα
και πάνω στο δικό μου το κορμί.
Κλεισ' τα παντζούρια κι άναψε το φως.
Παράσταση θα δώσω μια θυσία.
Θα τυλιχτώ σ' ένα σεντόνι μοναχός
να υποδυθώ σ' ένα φιλί την προδοσία.
Δυο χρόνια βρέχει κι έχει υγρασία.
Τρελάθηκε μου φαίνεται ο καιρός.
Θα βρέχει. Θα χιονίζει. Θα φυσά.
Κι εμείς εδώ καλά προφυλαγμένοι.
Θα 'μαστε δυο ανυπεράσπιστα νησιά
κι από το χάρτη της Ελλάδας πια σβησμένοι.
Δεν θα σε πείσω. Ξέρω τι συμβαίνει.
Σκοινί δεν έχεις μήτε σκαλωσιά.
Μίλτος Πασχαλίδης
στιχοι: Μάνος Ελευθερίου
μουσικη: Νικόλας Κουμπιός
boomp3.com
