Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΠΟΤΕ...

Ενα ονειρο αποτελεσε αφορμη για μια ενδοσκοπηση. Ειναι επιπονες οι ενδοσκοπησεις, κυριως οταν εχεις κοπιασει να αποκτησεις μια πιο "ρηχη" ματια για τα πραγματα... Μαλλον δεν αντεξα να τα βλεπω ολα μεσα απο μια αβαθη οπτικη γωνια. Ουτως η αλλως ειναι οξυμωρο απο πλευρας μου να ισχυριζομαι αφ'ενος οτι ολα εχουν την ουσια και το νοημα τους αρκει να εχεις την θεληση και την υπομονη να τα ψαξεις και αφ'ετερου να αντικρυζω φευγαλαια τα γεγονοτα. Οσο πιο επιπονη ειναι η ενδοσκοπηση τοσο πιο θλιβερη σου φαινεται η αληθεια, αλλα τοσο πιο πολυτιμη ειναι για την πορεια σου...

Οι συνειδητοποιησεις των τελευταιων ημερων συντροφευονται απο δακρυα. Ειχα καιρο να κλαψω για 'σενα... Κι οσο περισσοτερο ψαχνομαι τοσο πιο πολλα αποθεματα πονου ανακαλυπτω. Ποτε εξαλειφεται ο πονος; Ποτε παυει πραγματικα να υπαρχει; Ποτε ξεχνας οτι υπηρξε; Ξεχνας ποτε απολυτα;... Ή απλως ξεχνας να θυμασαι;

Αραγε με σκεφτεσαι;... H αληθεια ειναι οτι υπαρχουν στιγμες που νιωθω τη σκεψη σου να γαντζωνεται απ'την ψυχη μου... Περιεργη αισθηση, δυσκολα περιγραφεται... Απαλλαχτηκες μικρε μου; Ή ακόμα κι εσύ, όπως κι εγω, βαδιζεις στα χναρια της απολυτης αποκολλησης;
Αν είμαι μονο στο μυαλο σου, τοτε να το ξερεις, καποια στιγμη θα φυγω τελειως... Οριστικά...
Εσυ ομως, εκτος απο το μυαλο, κατακλυζεις και την ψυχη... Κι οποιος καταφερει να τρυπωσει σε αυτα τα δωματια δεν νεκρωνεται ποτε, μενει αιωνια εκει, ζει αλωβητος.

Η ζωή μου ειναι το αποτελεσμα της παρουσιας σου σε αυτην. Σκεφτομαι τι εγινα επειδη εμφανιστηκες στο δρομο μου και ολα αυτα που θα ειχα γινει αν δεν σε συναντουσα. Αν μου δινοταν η ευκαιρια να γυρισω πισω τον χρονο και να αποφασισω αν θελω ή οχι να σε γνωρισω, θα επελεγα να σε ζησω (οσο και οπως σε εζησα)... Κι ας μην σε χορτασα, κι ας ηταν ολα μια στιγμη, κι ας ηταν ολα μισα, ημιτελη...

Με τρομαζεις... Ακομα... Με τρομαζουν περισσοτερο αυτα που νιωθω για 'σενα. Τρομαζω που δεν στερευω. Τρομαζω που δεν μπορω να νιωσω για αλλον ουτε το ημισυ των οσων νιωθω για ΄σενα... Εχουμε αφησει ανοιχτους λογαριασμους. Χρωσταμε και οι δυο... Χρωσταμε οσα στερησαμε και στερηθηκαμε, οσα στερουμαστε ακομα. Χρωσταμε εξηγησεις εκατερωθεν. Ας ερθουν οι εξηγησεις και ολα τα αλλα τα βρισκουμε. Ο,τι υπήρξε το εβλεπα, το ενιωθα, αλλα ποτε δεν σε ακουσα να το λες. ''Επεα πτεροεντα", το γνωριζω, οι πραξεις εχουν μεγαλυτερη σημασια, ειναι πιο αυθεντικες, αλλα υπαρχουν λογια που εχεις αναγκη να τα ακουσεις... Κι εγω περιμενω τη στιγμη που θα μιλησεις... Όχι μονο με τα ματια, αλλα με τη φωνη σου... Τη φωνη που εχω επιθυμησει... Τα ματια που εχω εναν χρονο να αντικρυσω... Τον ανθρωπο που μου λειπει...

Καποτε πιστεψες σε 'μενα... Παρ' ολο που εξαιτιας σου και ταυτοχρονα αθελα σου αποδυναμωθηκα πριν μερικα χρονια, εσυ ησουν εκει, με στηριξες με τον τροπο σου, μου εδωσες ενεργεια. Τα λόγια σου ηταν λιγα αλλα αποτελουσαν χαδι που απαλυνε τις δυσκολιες και ενεργοποιησε την αδρανεια εκτοπιζοντας με φορα τις δυναμεις προς τα εμπρος... Μόνο και μόνο γι'αυτό η ευγνωμοσυνη μου ειναι τεραστια. Ίσως αυτό είναι που μου λείπει, η στηριξη σου... Σ'ευχαριστώ για όλα μικρέ μου... Μην αλλαξεις ποτέ...




Μην αλλάξεις ποτέ

Πρώτη αγάπη και πάντα τελευταίο θρανίο
μέρες όμορφες πέρασαν, μέρες για δυο
που τα χέρια σου χάριζες στ’ άδεια μου χέρια
και στα μάτια σου έβλεπα ήλιους κι αστέρια.

Στης ψυχής σου το άβατο ακόμα βαδίζω
το δωμάτιο με νότες και λέξεις γεμίζω
τραγουδάω με βραχνή φωνή όπως και τότε
τα τραγούδια με φέρνουν στα παλιά πότε-πότε..

Μην αλλάξεις ποτέ…

Θα περάσω μία μέρα στις οκτώ να σε πάρω
για να πιω ένα ποτό να καπνίσεις τσιγάρο
να τα πούμε λιγάκι σαν φωτιά να ροδίσεις
όταν πω σ’ αγαπώ και δεν θες να απαντήσεις.

Στη βροχή να περπατήσουμε μέχρι το σπίτι
να βρεθούμε για λίγο στο δικό μας πλανήτη
και πριν φύγει η χαρά, πριν χαθείς μες στη νύχτα
μ ’αγκαλιές και φιλιά να σου πω, καληνύχτα…

Μην αλλάξεις ποτέ…


ΓΙΩΡΓΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ