Απορούσα για χρονια αν θα υπαρξει καποτε η στιγμη που εσυ δεν θα εισαι στη ζωη μου. Που δεν θα εισαι προτεραιοτητα, που δεν θα αποτελεις την ουσια της υπαρξης μου... Και τωρα βιωνω αυτην ακριβως την κατασταση... Δεν υπαρχεις... Πουθενα...
Δεν μ'αρεσει και πολυ αυτη η κατασταση της "ανουσιας" καθημερινοτητας. Μου λειπεις. Οχι συνεχεια, μονο καποιες στιγμες... Αυτο ομως δεν αλλάζει κατι. Μου λείπεις. Ζω, δεν αφήνω ούτε λεπτο να περασει ανεκμεταλλευτο κι αυτο δεν το εκανα παλια. Η διαφορα ειναι οτι ζω συνεχεια μικρα πραγματα, οχι και τοσο σημαντικα. Λείπεις εσυ και μαζι σου οι μεγαλες στιγμες, οι στιγμες που ηταν πληρεις εντασεων, συναισθηματων (καλων και μη), δρασης, προσπαθειας, ονειρων... Αυτά που βιωνω τον καιρο που ειμαι μακρια σου δεν μπορουν να πλησιασουν οσα ενιωσα και νιωθω για ΄σενα.
Τώρα σχοινοβατώ... Ψαχνω να βρω δυο ματια που να μοιαζουν στα δικα σου, που θα με κοιταζουν με τον ιδιο τροπο, που θα συνομιλουν με τα δικα μου, που θα με κερδισουν... Δεν τα βρισκω ομως... Αναζητω μια ψυχη που να κρυβει σαν θησαυρο τις ευαισθησιες της κι ας την προδιδουν τα ματια... Ψαχνω να βρω εσενα στα προσωπα των αλλων, μιας κι εσενα δεν μπορω να σε εχω... Ξερεις, ακομα ποναω... Λιγακι ομως...
Μην πιστεψεις οτι δεν θελω να σε δω... Απλως φοβαμαι... Τρεμω... Δεν με τρομαζει μια ενδεχομενη επιστροφη στην ιστορια μας, αυτο δεν θα γινει και το ξερω. Συνηθισα πια μακρια σου. Συνηθισα να μην υπαρχεις. Συνηθισα να ξυπναω και να μην σε σκεφτομαι. Παρ'όλα αυτα μια συναντηση μαζι σου θα συντροφευτει και απο μια σκληρη υπενθυμιση: θα συνειδητοποιησω για μια ακομα φορα ποσο πολυ σ'αγαπαω, ποσο πολυ θελω να ειμαι μαζι σου... Ξεχασα πια να κανω τετοιες σκεψεις, αλλα αν σε δω ξερω οτι δεν θα μπορεσω να τις αποφυγω. Αυτο φοβαμαι...
Κι αν σε δω; Θα αρχισουμε παλι τα ίδια; Θα λεμε οτι ειμαστε καλα και θα εννοουμε ''χαλια'', θα λεμε οτι ζουμε ηρεμα και θα εννοουμε ''αδιαφορα'', θα λεμε ''αντιο'' και ταυτοχρονα θα σκεφτομαστε την επομενη συναντηση μας. Και το χειροτερο ειναι οτι και οι δυο θα ξερουμε οτι ολο αυτο δε βγαζει πουθενα...
Απο τη μια νιωθω ανακουφισμενη που εχω απομακρυνθει απο 'σενα. Απο την αλλη ειναι πολυ ασχημο να συνηθιζεις και εν τελει να "αποδεχεσαι" την απουσια (ή μάλλον να ξεχνας την απουσια)...
Αν βρω τη δυναμη να σε δω, θα το κανω... Ξερω οτι με περιμενεις... Το νιωθω... "Αν ακούς, ακούω κι αυτά που δεν 'λες..."
Αν ακούς...
Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό
αν ακούς στις μουσικές σου πετώ.
Φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές
μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές.
Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε,
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
τ'άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε,
είναι η αγάπη απάτητη γη.
Συλλαβίζω αρώματα σκιές
αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες.
Φτάνει ένα φιλί σου προσευχή
να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη.
Χρήστος Θηβαίος
