ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΠΟΤΕ...

Ενα ονειρο αποτελεσε αφορμη για μια ενδοσκοπηση. Ειναι επιπονες οι ενδοσκοπησεις, κυριως οταν εχεις κοπιασει να αποκτησεις μια πιο "ρηχη" ματια για τα πραγματα... Μαλλον δεν αντεξα να τα βλεπω ολα μεσα απο μια αβαθη οπτικη γωνια. Ουτως η αλλως ειναι οξυμωρο απο πλευρας μου να ισχυριζομαι αφ'ενος οτι ολα εχουν την ουσια και το νοημα τους αρκει να εχεις την θεληση και την υπομονη να τα ψαξεις και αφ'ετερου να αντικρυζω φευγαλαια τα γεγονοτα. Οσο πιο επιπονη ειναι η ενδοσκοπηση τοσο πιο θλιβερη σου φαινεται η αληθεια, αλλα τοσο πιο πολυτιμη ειναι για την πορεια σου...

Οι συνειδητοποιησεις των τελευταιων ημερων συντροφευονται απο δακρυα. Ειχα καιρο να κλαψω για 'σενα... Κι οσο περισσοτερο ψαχνομαι τοσο πιο πολλα αποθεματα πονου ανακαλυπτω. Ποτε εξαλειφεται ο πονος; Ποτε παυει πραγματικα να υπαρχει; Ποτε ξεχνας οτι υπηρξε; Ξεχνας ποτε απολυτα;... Ή απλως ξεχνας να θυμασαι;

Αραγε με σκεφτεσαι;... H αληθεια ειναι οτι υπαρχουν στιγμες που νιωθω τη σκεψη σου να γαντζωνεται απ'την ψυχη μου... Περιεργη αισθηση, δυσκολα περιγραφεται... Απαλλαχτηκες μικρε μου; Ή ακόμα κι εσύ, όπως κι εγω, βαδιζεις στα χναρια της απολυτης αποκολλησης;
Αν είμαι μονο στο μυαλο σου, τοτε να το ξερεις, καποια στιγμη θα φυγω τελειως... Οριστικά...
Εσυ ομως, εκτος απο το μυαλο, κατακλυζεις και την ψυχη... Κι οποιος καταφερει να τρυπωσει σε αυτα τα δωματια δεν νεκρωνεται ποτε, μενει αιωνια εκει, ζει αλωβητος.

Η ζωή μου ειναι το αποτελεσμα της παρουσιας σου σε αυτην. Σκεφτομαι τι εγινα επειδη εμφανιστηκες στο δρομο μου και ολα αυτα που θα ειχα γινει αν δεν σε συναντουσα. Αν μου δινοταν η ευκαιρια να γυρισω πισω τον χρονο και να αποφασισω αν θελω ή οχι να σε γνωρισω, θα επελεγα να σε ζησω (οσο και οπως σε εζησα)... Κι ας μην σε χορτασα, κι ας ηταν ολα μια στιγμη, κι ας ηταν ολα μισα, ημιτελη...

Με τρομαζεις... Ακομα... Με τρομαζουν περισσοτερο αυτα που νιωθω για 'σενα. Τρομαζω που δεν στερευω. Τρομαζω που δεν μπορω να νιωσω για αλλον ουτε το ημισυ των οσων νιωθω για ΄σενα... Εχουμε αφησει ανοιχτους λογαριασμους. Χρωσταμε και οι δυο... Χρωσταμε οσα στερησαμε και στερηθηκαμε, οσα στερουμαστε ακομα. Χρωσταμε εξηγησεις εκατερωθεν. Ας ερθουν οι εξηγησεις και ολα τα αλλα τα βρισκουμε. Ο,τι υπήρξε το εβλεπα, το ενιωθα, αλλα ποτε δεν σε ακουσα να το λες. ''Επεα πτεροεντα", το γνωριζω, οι πραξεις εχουν μεγαλυτερη σημασια, ειναι πιο αυθεντικες, αλλα υπαρχουν λογια που εχεις αναγκη να τα ακουσεις... Κι εγω περιμενω τη στιγμη που θα μιλησεις... Όχι μονο με τα ματια, αλλα με τη φωνη σου... Τη φωνη που εχω επιθυμησει... Τα ματια που εχω εναν χρονο να αντικρυσω... Τον ανθρωπο που μου λειπει...

Καποτε πιστεψες σε 'μενα... Παρ' ολο που εξαιτιας σου και ταυτοχρονα αθελα σου αποδυναμωθηκα πριν μερικα χρονια, εσυ ησουν εκει, με στηριξες με τον τροπο σου, μου εδωσες ενεργεια. Τα λόγια σου ηταν λιγα αλλα αποτελουσαν χαδι που απαλυνε τις δυσκολιες και ενεργοποιησε την αδρανεια εκτοπιζοντας με φορα τις δυναμεις προς τα εμπρος... Μόνο και μόνο γι'αυτό η ευγνωμοσυνη μου ειναι τεραστια. Ίσως αυτό είναι που μου λείπει, η στηριξη σου... Σ'ευχαριστώ για όλα μικρέ μου... Μην αλλαξεις ποτέ...




Μην αλλάξεις ποτέ

Πρώτη αγάπη και πάντα τελευταίο θρανίο
μέρες όμορφες πέρασαν, μέρες για δυο
που τα χέρια σου χάριζες στ’ άδεια μου χέρια
και στα μάτια σου έβλεπα ήλιους κι αστέρια.

Στης ψυχής σου το άβατο ακόμα βαδίζω
το δωμάτιο με νότες και λέξεις γεμίζω
τραγουδάω με βραχνή φωνή όπως και τότε
τα τραγούδια με φέρνουν στα παλιά πότε-πότε..

Μην αλλάξεις ποτέ…

Θα περάσω μία μέρα στις οκτώ να σε πάρω
για να πιω ένα ποτό να καπνίσεις τσιγάρο
να τα πούμε λιγάκι σαν φωτιά να ροδίσεις
όταν πω σ’ αγαπώ και δεν θες να απαντήσεις.

Στη βροχή να περπατήσουμε μέχρι το σπίτι
να βρεθούμε για λίγο στο δικό μας πλανήτη
και πριν φύγει η χαρά, πριν χαθείς μες στη νύχτα
μ ’αγκαλιές και φιλιά να σου πω, καληνύχτα…

Μην αλλάξεις ποτέ…


ΓΙΩΡΓΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

"ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ..."

(Η ακόλουθη αφιέρωση απευθύνεται στον καλυτερο μου φίλο...)

Η λεξη φιλια ειναι ιερη και οι λιθοι με τους οποιους τη χτιζεις, ακομα ιεροτεροι. Νιωθω τόσο τυχερη που εισαι στη ζωη μου που αδυνατω να το εκφρασω με λεξεις.

Ενιωσα περιεργα οταν συνειδητοποιησα πριν μερικα χρονια οτι κανενας δεν μπορει να καταλαβει απολυτα τον αλλον. Απομυθοποιησα την λεξη "φιλια". Απορησα για πολλα... Αμφισβητησα ακομη περισσοτερα, μεχρι που αντιληφθηκα οτι ο φιλος δεν ειναι διπλα σου επειδη μπορει να νιωσει ό,τι ακριβως νιωθεις εσυ. Είναι διπλα σου γιατι μπορει να σε ΑΚΟΥΣΕΙ, να προσπαθησει να καταλαβει εστω και ενα μικρο ποσοστο των οσων αισθανεσαι, μα πανω απ'ολα να σε ακουσει. Να μη φοβασαι να μιλησεις για τα συναισθηματα σου, για τις σκεψεις σου. Να μη φοβασαι την κριτικη.

Ως σκορπιος ειμαι κρυψινους, εσωστρεφης. Παλαιοτερα υπηρχαν σκεψεις και "ενοχικα" βιωματα για τα οποια δυσκολευομουν να μιλησω σε καποιον. Με βοήθησες να απενοχοποιησω τα "θελω" μου, να μην κατηγορω τον εαυτο μου για οσα νιωθω. Χέρι-χερι πορευτηκαμε, αναζητησαμε, μαθαμε και βγηκαμε πιο δυνατοι. Χαρη σε 'σένα εμαθα οτι ο καθενας εχει δικαιωμα στην αληθεια και φυσικα στη δικη του ευτυχια. Πολλα απ'αυτα που του συμβαινουν δεν τα εχει επιλεξει. Εχει ομως δυο λυσεις: να καθεται να κλαιει και να "βριζει" τη μοιρα για οσα του εστειλε, να ζει δηλαδη σ'ενα τοπιο που εχει ο ιδιος βαψει μαυρο ή να προσπαθησει με τα υπαρχοντα χρωματα να δημιουργησει ενα φωτεινοτερο τοπιο, να προσαρμοστει σ'αυτο και εν τελει να το αγαπησει. Αυτο προσπαθησαμε να κανουμε και οι δυο. Ο ενας εδειχνε στον αλλον τα χρωματα που τον περιτριγυριζαν, τον βοηθουσε, δεν τον κατηυθυνε, τον στηριζε στη δημιουργια του τοπιου του.

Περασαμε και οι δυο απο καταιγιδες, πέσαμε σε γκρεμους, χαθηκαμε σε υποθεσεις, βυθιστηκαμε στο φοβο αλλα σταθηκαμε στα ποδια μας!

Οι δυσκολίες ειναι μεσα στη ζωη. Εμποδια υπαρχουν παντου. Είμαστε δυο ομως... Ο ενας θα σηκωνει τον αλλον ψηλα, θα τον παιρνει αγκαλια και ετσι θα τα προσπερναμε ολα! Συνοδοιποροι στην ανηφορα! Συμμαθητες με δασκαλα τη ζωη! Δεν εχουμε να φοβηθουμε τιποτα, μονο γνωση θα πλημμυρισει τις ψυχες μας... Και η γνωση ειναι δυναμη!

Σ'ευχαριστώ που με εκανες να ξεφυγω απο τις προκαταληψεις, να συνειδητοποιησω οτι ο καθενας ειναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, εχει δικαιωματα που δεν μπορει κανενας να του τα αφαιρεσει. Εκανες τις θεωριες μας και τις συνειδητοποιησεις μας πραξεις και τωρα πια σε βλεπω να χαμογελας! Σ'ευχαριστω που εισαι στη ζωή μου...! Μη σταματησεις ποτε να χαμογελας...


Για το χαμόγελό σου

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει
και για το βάδισμά σου το γλυκό
που μόνο όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει

Αυτό το χάδι που 'ναι τόσο τρυφερό
είναι από χέρια που σκληρά έχουν παλέψει
κι αυτά τα χείλη που με αγάπη με φιλούν
δεν τ' άκουσα ποτέ πικρή να πούνε λέξη

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκαταλείπεις
που με κουράγιο με γεμίζει αν το δω
και χάνονται με μιας τα σύννεφα της λύπης

Είμαι στ' αλήθεια τυχερός που σ' έχω εδώ
όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω
και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ
θα 'σαι στο πλάι μου επάνω σου να γειρω


Ν.Παπάζογλου

"ΑΝ ΑΚΟΥΣ..."

Απορούσα για χρονια αν θα υπαρξει καποτε η στιγμη που εσυ δεν θα εισαι στη ζωη μου. Που δεν θα εισαι προτεραιοτητα, που δεν θα αποτελεις την ουσια της υπαρξης μου... Και τωρα βιωνω αυτην ακριβως την κατασταση... Δεν υπαρχεις... Πουθενα...

Δεν μ'αρεσει και πολυ αυτη η κατασταση της "ανουσιας" καθημερινοτητας. Μου λειπεις. Οχι συνεχεια, μονο καποιες στιγμες... Αυτο ομως δεν αλλάζει κατι. Μου λείπεις. Ζω, δεν αφήνω ούτε λεπτο να περασει ανεκμεταλλευτο κι αυτο δεν το εκανα παλια. Η διαφορα ειναι οτι ζω συνεχεια μικρα πραγματα, οχι και τοσο σημαντικα. Λείπεις εσυ και μαζι σου οι μεγαλες στιγμες, οι στιγμες που ηταν πληρεις εντασεων, συναισθηματων (καλων και μη), δρασης, προσπαθειας, ονειρων... Αυτά που βιωνω τον καιρο που ειμαι μακρια σου δεν μπορουν να πλησιασουν οσα ενιωσα και νιωθω για ΄σενα.

Τώρα σχοινοβατώ... Ψαχνω να βρω δυο ματια που να μοιαζουν στα δικα σου, που θα με κοιταζουν με τον ιδιο τροπο, που θα συνομιλουν με τα δικα μου, που θα με κερδισουν... Δεν τα βρισκω ομως... Αναζητω μια ψυχη που να κρυβει σαν θησαυρο τις ευαισθησιες της κι ας την προδιδουν τα ματια... Ψαχνω να βρω εσενα στα προσωπα των αλλων, μιας κι εσενα δεν μπορω να σε εχω... Ξερεις, ακομα ποναω... Λιγακι ομως...

Μην πιστεψεις οτι δεν θελω να σε δω... Απλως φοβαμαι... Τρεμω... Δεν με τρομαζει μια ενδεχομενη επιστροφη στην ιστορια μας, αυτο δεν θα γινει και το ξερω. Συνηθισα πια μακρια σου. Συνηθισα να μην υπαρχεις. Συνηθισα να ξυπναω και να μην σε σκεφτομαι. Παρ'όλα αυτα μια συναντηση μαζι σου θα συντροφευτει και απο μια σκληρη υπενθυμιση: θα συνειδητοποιησω για μια ακομα φορα ποσο πολυ σ'αγαπαω, ποσο πολυ θελω να ειμαι μαζι σου... Ξεχασα πια να κανω τετοιες σκεψεις, αλλα αν σε δω ξερω οτι δεν θα μπορεσω να τις αποφυγω. Αυτο φοβαμαι...

Κι αν σε δω; Θα αρχισουμε παλι τα ίδια; Θα λεμε οτι ειμαστε καλα και θα εννοουμε ''χαλια'', θα λεμε οτι ζουμε ηρεμα και θα εννοουμε ''αδιαφορα'', θα λεμε ''αντιο'' και ταυτοχρονα θα σκεφτομαστε την επομενη συναντηση μας. Και το χειροτερο ειναι οτι και οι δυο θα ξερουμε οτι ολο αυτο δε βγαζει πουθενα...

Απο τη μια νιωθω ανακουφισμενη που εχω απομακρυνθει απο 'σενα. Απο την αλλη ειναι πολυ ασχημο να συνηθιζεις και εν τελει να "αποδεχεσαι" την απουσια (ή μάλλον να ξεχνας την απουσια)...

Αν βρω τη δυναμη να σε δω, θα το κανω... Ξερω οτι με περιμενεις... Το νιωθω... "Αν ακούς, ακούω κι αυτά που δεν 'λες..."


Αν ακούς...

Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό
αν ακούς στις μουσικές σου πετώ.
Φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές
μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές.

Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε,
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
τ'άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε,
είναι η αγάπη απάτητη γη.

Συλλαβίζω αρώματα σκιές
αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες.
Φτάνει ένα φιλί σου προσευχή
να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη.


Χρήστος Θηβαίος

"Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ..."

...Κι εκεί που βυθίζεσαι στο μαύρο φόντο των προβλημάτων σου, ακούς τις φωνές των γύρω σου να σου λένε: όλα τα γιατρευει ο χρόνος, μην ανησυχεις... Γι' αυτο ανησυχω! Τα γιατρευει ολα ακομα και τους μεγαλους ερωτες. Και ποιος σας ειπε εσας οτι τα προβληματα μου χρειαζονται γιατρεια; Και αυτός ο χρόνος εχετε την αισθηση οτι ειναι καλος γιατρος; Μπορει να ανακουφιζει τις δυσκολιες, αλλα τους ερωτες τους καταστρεφει.
O χρονος δεν γιατρευει, ο χρονος ξεθωριαζει. Σιγα σιγα και υποχθονια αρπαζει ολα τα χρωματα που περιτριγυριζουν εναν ερωτα και τα ξεβαφει. Ολα καταληγουν να γινονται γκρι. Σε κανει να ξεχνας, να διαγραφεις. Δεν θυμασαι ουτε απο πού ξεκινησες, ουτε πού ήθελες να φτασεις. Και φυσικα δεν εχει καμια σημασια αν τελικα εφτασες.
Την αγαπη παρ'όλα αυτα δεν την αγγιζει. Δεν την γιατρευει. Ίσα ίσα την αυξανει κιολας
Τον πονο τον απαλυνει. Και τι μενει τελικα για να θυμασαι; Και τί σημασια εχει να θυμασαι οταν ο χρονος ειναι εχθρος σου; Κάνει ποτέ εξαιρέσεις;
Δεν τον εχω καταλαβει τον συγκεκριμενο "γιατρο". Εκει που λες οτι θελεις να φυγει γρηγορα, να σε προσπερασει, εκει ειναι που κυλαει αργα. Και οταν παρακαλας να σταματησει, να μην παρει μαζι του τιποτα, εκει αρχιζει και τρεχει...
Ετσι ειναι... Ηθελημενα ή μη πρεπει να γινει αποδεκτη η υπαρξη του... Κι ας μην εχω καταλαβει ακομα αν το καμπανακι που χτυπαει με το περασμα του ο χρονος σε προτρεπει για δράση ή για απόδραση..........................

"ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΩ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΛΥΠΗΘΩ..."

Ένας ολοκληρος χρονος αποχης... 12 μηνες που δεν σε εχω δει... Για πρωτη φορα (στα τελευταια χρονια) δεν υπηρχες πουθενα στον καθιερωμενο απολογισμο της στερνης ημερας του χρονου. Πριν έναν χρονο χαθηκα απο προσωπου γης. Εφυγα μακρια, για εναν προορισμο που δεν ηξερα... Δεν εχω ιδέα αν αυτην την "επετειο" αποχης την γιορταζω ή την θρηνώ... Με ενοχλεί που δεν επικοινωνούμε, που δεν μπορώ να μάθω αν είσαι καλά, αλλα αυτο δεν μπορω να το αλλαξω.

Η ιστορία μας "ελήξε.", "εληξε;" ή "εληξε...". Κι αν έληξε ποιος κέρδισε; Ναι, ξέρω το κλισε "στον ερωτα δεν υπαρχουν νικητες και χαμενοι". Η δικη μας περιπτωση ειναι λιγο διαφορετικη... Εμεις ειχαμε να κανουμε με αγωνα κι οχι με απλες διαδρομες ενος ερωτα. Κέρδισες...; Ή μήπως κέρδισα; Κέρδισες να με χάσεις... Έχασα να σε κερδίσω... Χαμένοι μες στα κέρδη μας και κερδισμένοι στα χαμενα... Μάλλον χασαμε και οι δυο. Βιωματα, εμπειριες, ευκαιριες που δεν ξαναδινονται, εφυγαν ανεπιστρεπτι, για παντα...

Το "κυνηγι της χαμενης ευκαιριας" για μενα σταματησε πριν απο εναν χρονο. Τωρα πια δεν ψαχνω ευκαιριες. Ασε που τωρα πια ουτε αυτες ευκαιρουν για 'μενα! Και τί ψαχνω;;; Θέλω κάτι απο 'σένα;;; Δεν ξέρω αν θέλω, ούτε αν δεν θέλω... Το χειροτερο και μαλλον επικρατεστερο και ισχυον, ειναι οτι εχω συνηθισει να θελω κατι απο ΄σενα...
Δεν σε συνηθισα ποτε γιατι ουτε καν σε χορτασα... Αυτο που συνηθισα ειναι οτι υπηρχες παντου, σε λαμβανα υπ'όψιν μου ο,τι κι αν εκανα. Τωρα που δεν υπαρχεις πουθενα, μου φαινεται περιεργο. Η συνηθεια φταιει για ολα... Η συνηθεια ειναι εθισμος, εξαρτηση. Και ποτε επιτυγχανεται η απολυτη απεξαρτηση;;; Ελπίζω κάποτε...

Ένας χρόνος λοιπον... Θα θρηνήσω γιορτάζοντας!!!