Για όλα υπάρχει μια μαθηματική εξήγηση.
Σε κάθε εξήγηση υπάρχει μια εξαίρεση.
Κάθε εξαίρεση αντιστοιχεί σε έναν κανόνα.
Κάθε κανόνας διαμορφώνεται βασιζόμενος σε δοκιμές.
Κάθε δοκιμή, μια υποψία καινούργιου κόσμου.
Καμιά φορά σε παίρνουν οι αποστάσεις.
Σου έχω πει, με ξενίζουν τα μεταβατικά στάδια.
Πρέπει να αποσυναρμολογήσεις τα παιχνίδια σου και να τα συναρμολογήσεις απ’την αρχή.
Μπορεί να υπάρχουν και λιγότερα κομμάτια.
Πρέπει να παίξεις από την αρχή.
Οι κανόνες λένε ότι οι κανόνες ξαναφτιάχνονται.
Τη χρειάζομαι την απόσταση.
Όταν δε με διαλέγει αυτή, τη διαλέγω εγώ.
Ανταμώνουμε πού και που.
Και πάμε παρέα.
Φεύγουμε παρέα.
Με ενοχλεί η συνήθεια.
Με ενοχλεί η ανάγκη.
Με ενοχλεί αν γίνεις κάτι από τα δύο.
Αυτόματα έρχεται η απόσταση και με παίρνει.
Θέλω να σε διαλέγω, όχι να σε συνηθίζω.
Μεγαλώνοντας στενεύεις.
Απλοποιείς.
Αδιαφορείς.
Αφήνεις χώρο.
Γυρίζεις την πλάτη.
Λες «ό,τι γίνει».
Λες «δε με νοιάζει».
Γίνονται όλα πιο αφηρημένα.
Διερύνονται τα ενδεχόμενα.
Μπάινουν μέσα κάτι «εντάξει μωρέ».
Λέω «κράτα την άκρη σου» και εννοώ «κρατάω την άκρη μου».
Πάω στη γωνίτσα μου.
Να δω τα πράγματα όπως είναι.
Σπάω και την άλλη μου ασφάλεια.
Δεν την έχω ανάγκη.
Να βουτήξω λίγο στο κενό ανάμεσα στο «εγώ» και στο «εμένα».
Να σπάω μόνη μου.
Ασφάλειες και ενδεχόμενα.
Υποθέσεις και υποψίες.
Να πω «δε με αφορά κανένα ενδεχόμενο και καμία υποψία».
Να αφήσω στην άκρη όσα δεν θα σου πω.
Να σε αφήσω κάπου.
Κάπου στα μισά.
Κάπου ανάμεσα στο ενοχλητικό σου όριο και στο ενοχλητικό μου «κάνε ό,τι καταλαβαίνεις».
Μέχρι να έρθει ένας στίχος να με πάρει.
Να με βάλει μέσα του.
Να σε βάλει μέσα του.
Να γυρίσω την πλάτη.
Να σταματήσω το τραγούδι.
Να σταματήσω εμένα.
Να σταματήσουμε.
Και κάτι να αχνοφέγγει.
Να πας να το κλείσεις.
Σκέπασέ το.
Εγώ στη γωνιά μου.
Με γυρισμένη πλάτη.
Να αχνοφέγγω.
Σχεδόν συνειδητά.
Είναι που καμιά φορά με βολεύει να τα βλέπω ασπρόμαυρα.
Είναι που η λέξη «ενδεχόμενο» με παραπέμπει στη λέξη «εκκρεμότητα».
Είναι που καμιά φορά είσαι ένα εκκρεμές ενδεχόμενο και εγώ μια ενδεχόμενη εκκρεμότητα.
Σφηνώνω τις λέξεις μου σε κάτι παρατεταμένες σιωπές ή σε κάτι επαναλαμβανόμενα τραγούδια.
Καμιά φορά στέκουν απέναντι μου κάτι τραγούδια και μου ζητάνε εξηγήσεις.
Αφήνω λέξεις να πετάνε στο κενό σα να πετάω βοτσαλάκια στο νερό.
Αφήνω λέξεις στο νερό σα να πετάω βοτσαλάκια στο κενό.
Με αποσπάς.
Καμιά φορά.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι οι λέξεις δεν είναι καταφύγιο.
Το αντίθετο.
Να προτιμάς να διαχειρίζεσαι στιγμές, όχι λέξεις.
Να προτιμάς να συναρμολογείς στιγμές, όχι λέξεις.
Να κάνεις πράξεις.
Να βγάζεις αποτέλεσμα.
Να διαχειρίζεσαι αποτελέσματα, όχι ενδεχόμενα.
Και ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα;
Είμαστε όλοι ενδεχόμενα.
Ο καθένας είναι ένα και μοναδικό ενδεχόμενο.
Όπου βουτήξει, όταν βουτήξει, αν βουτήξει προκαλεί ενδεχόμενα.
Κι αν δε βουτήξει, πάλι ενδεχόμενα προκαλεί.
Και το συνεχές ενδεχόμενο μετατρέπεται σε συμπέρασμα.
Βολικό.
Καλοφτιαγμένο.
Με μερικά μπαλώματα για να μην μπάζει.
Όχι και πολύ όμορφο, ώστε να μην το πειράζεις.
Έτσι ώστε να μη δέχεται άλλον αέρα.
Έτσι ώστε να μην σου δίνει καθόλου οξυγόνο.
Έτσι ώστε να το αφήσεις στην άκρη, ως συμπέρασμα, ως υπόθεση που δεν βγήκε.
Χωρίς «Ενδέχεται».
Στην ακρούλα.
Με τίτλο:
«Τετελεσμένο».
(Κάθε "Τετελεσμένο" μια υποψία καινούργιου κόσμου.)
(Υ.Γ «Τα μεροκάματα» με κέρδισαν.
Είναι από αυτά που θέλω να ακούω συνέχεια.
Εκτός από εμένα, κέρδισαν το Βραβείο Κοινού στους φετινούς Αγώνες Δημιουργίας
Ελληνικού Τραγουδιού που πραγματοποιήθηκαν στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.)
Μικρά τα μεροκάματα
τα δωρεάν πιο λίγα
ξεκίνησα χαράματα μα πουθενά δεν πήγα.
Φτηνά τα λόγια τα πολλά
και ακριβή μια λέξη
ποιός αγοράζει, ποιός πουλά
και ποιός μου τα ‘χει κλέψει...
Δεν ειναι που προσπάθησα όσο κανείς δεν ξέρει
είναι που όσα κράτησα μου κάψανε το χέριΔεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι
είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δεν θα ‘ρθει.
Μικρά τα μεροκάματακαι οι αγκαλιές πιο λίγες
σε κοίταξα κατάματα εσύ όμως δεν με είδες...Φτηνά τα λόγια τα πολλά
και ακριβή μια λέξη
ποιος αγοράζει, ποιος πουλά,
εσύ μου τα ‘χεις κλέψει.
Δεν είναι που σ’αγάπησα
όσο κανείς δεν ξέρει
είναι που δεν σε κράτησα ποτέ από το χέρι
Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω μόνοείναι που δεν φαντάστηκα πως χάθηκες στο δρόμο….
Πάνος Παπαϊωάννου
Συνθέτης: Χρυσόστομος Καραντωνίου
Στίχουργός: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους
Στίχουργός: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους