"Petricor..."

Παρατηρείς;

Να παρατηρείς.

Την ανάγκη.

Να την παρατηρείς.

Και που και που να την παρατάς.

Που και που να την πατάς.

Να την αναλύεις.

Να τη λύνεις.

Όχι για να φύγει.

Για να νιώσει ελέυθερη.

Στο αφηρημένο περιβάλλον της.

Να σε παρατηρείς.

Τις κανονικότητές σου.

Τις πραγματικότητές σου.

Τις προσαρμοσμένες στις εκάστοτε συνθήκες.

Την επιθυμία σου.

Νιώθεις όσο ελεύθερος χρειάζεσαι;

Αλήθεια, πόσο ελέυθερος χρειάζεσαι να νιώθεις;

Γελάω.

Με μένα που κάποτε σου έλεγα να τσαλακώσεις την ασφάλειά σου,

Ελα τώρα, υπάρχει καλύτερο καταφύγιο από την ασφάλεια;

Πόσω μάλλον όταν ρυθμίζεις εσύ το μέγεθος της αλυσίδας.

Δεν μπορώ να παίξω πια με τις λέξεις.

Δεν έχει το μυαλό μου την υπομονή.

Δεν βρίσκω πια νόημα στις λέξεις.

Είναι σαν το παιχνίδι με τις προθέσεις που κάποτε συμπαθούσα.

Προθέσεις, ένα ολόκληρο πεδίο καταγραφής σεναρίων.

Ατέλειωτα σενάρια, σκηνοθεσίες που κερδίζουν στη λεπτομέρεια, χρόνος που βουλιάζει αλλόκοτα, χρόνος που σε βουλιάζει συστηματικά με σκοπό να έχεις στα χέρια σου ένα αόρατο νόημα.

Νόημα, το αποτέλεσμα του νοώ.

Πράγμα, το αποτέλεσμα του πράττω.

Έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στα δύο.

Πρέπει να το νόημα να το ακολουθεί η πράξη.

Πρέπει την πράξη να τη νοηματοδοτείς.

Πρέπει να τα έχεις μαζί.

Το χώρια είναι επικίνδυνο.

Σε πάει στην πρόθεση.

Η πρόθεση σε πάει παντού.

Θεωρητικά.

Πρακτικά η πρόθεση δεν σε πάει πουθενά.

Ποτέ, καμία πρόθεση δεν μπόρεσε να πάει πουθενά αν δεν την μεταμόρφωνες σε πράξη.

Ποτέ, καμία πρόθεση δεν μπορεί να σε αλλάξει.

Εκτός κι αν είσαι λέξη.

Δεν είσαι λέξη.

Δεν είμαι σίγουρα λέξη.

 Ίσως είμαστε συλλαβές που περιφέρονται προσπαθώντας να κολλήσουν με άλλες, να γίνουν λέξεις, να βγάλουν νόημα, να μετουσιωθούν σε πράξη.

Ίσως στο βάθος να είμαστε ομόρριζα που χάθηκαν στα χρόνια, εξελίχθηκαν χώρια.

Πάντα θα προσπαθώ να βρω αν ταιριάζω καλύτερα στον αριθμό ή στη λέξη.

Πάντα θα βρίσκομαι κάπου ανάμεσα, σε μια πάλη που ποτέ δεν υπήρξε αληθινά.

Συνυπάρχουμε σχεδόν αρμονικά.

Σαν τραγούδι.

Φωνή-μελωδία-στίχος.

Αρμονία.

Λέξη-αριθμός.

Δεν τα νιώθω αντίθετα.

Ίσως τελικά να είναι σύμμαχοι.

Ίσως τελικά να είναι ζευγάρι.

Λέξη-αριθμός.

Σαν ρυθμός κάπως απόλυτος, κάπως αυθύπαρκτος.

«Σαν»: άλλη παγίδα.

Οι λέξεις, μη αθώες, όχι ένοχες, στήνουν παγίδες.

Οι αριθμοί, λίγο αθώοι, λίγο ένοχοι, στήνουν θηλιές.

Η μόνη ενοχή είναι η ανάγκη.

Η μόνη αθώα είναι η ανάγκη.

Η ενοχή είναι όλη δική μας.

Η αθωότητα είναι όλη της ανάγκης.

Αναγκάζομαι.

Αναγκάστηκα.

Έχω ανάγκη.

Ήταν ανάγκη;

Ήταν ανάγκη.

Σαν να είναι κάποια, με βάρος, με ταλέντο να σου το μεταφέρει και επιδέξια να της το μεταφέρεις πίσω.

Άσε τις λέξεις, οι λέξεις χάνονται μόλις ειπωθούν ή μόλις τις γράψεις.

Οι λέξεις, είναι ένα από τα οχήματα που μεταφέρουν το βάρος της ανάγκης.

Η ανάγκη σε χειρίζεται με ταλέντο.

Με το ίδιο ταλέντο σε νικά όταν την κάνεις εχθρό σου.

Κάθε φορά ένα «αν» καταπίνει ένα «θα».

Καμιά φορά ένα «μα» σκοτεινιάζει ένα «θα».

Κρατάς το «θα»;

Να κρατήσω εγώ το ερωτηματικό.

Να αποκτήσει η απορία πέρασμα.

Να αποκτήσουν οι ιστορίες σκοπό.

Να πραγματώσουν οι ιστορίες το σκοπό τους.

Καλοί οι απολογισμοί.

Όταν δεν είναι ψυχαναγκαστικοί.

Καλοί οι απολογισμοί.

Αλλά δεν είναι ανάγκη.

Αν κοιτάς πίσω και βλέπεις κατηφόρα, δεν είναι ανάγκη.

Να κάνεις αυτό που θες.

Αυτή είναι η ευχή.

Με υγεία.

Καλή χρονιά!



....και επειδή έχω καιρό να περάσω από εδώ, δώρο αυτό:

"Les enfants au pouvoir..."

Ένα βηματάκι και βρίσκεσαι απέναντι. 
Το ονομάζεις "αρχή". 
Το ονομάζεις "συνέχεια". 
Ο χρόνος είναι σταθερός και συνεπής. 
Υπάρχει εν κινήσει. 
Δεν υπάρχει. 
Αλλά κινείσαι μαζί του. 
Είτε κάνεις βήμα, είτε όχι. 
Είτε τον αποδέχεσαι, είτε όχι. 
Σε παίρνει από το χέρι, σε πάει βόλτα. 
Κι αν του αφήσεις το χέρι, σε τραβάζει μαζί του. 

Κοιτάς λίγο πίσω. 
Θυμάσαι τους κανόνες της περίληψης. 
Ξεχωρίζεις τα σημαντικά. 
Βάζεις τίτλο στις σημαντικές παραγράφους. 
Όχι ψυχαναγκαστικά. 
Φτιάχνεις το χάρτη σου. 
Κοίτα να δεις όμως που στην περίληψη, πρέπει να βάλεις και λίγα μαθηματικά…
Πρέπει να βρεις αποτέλεσμα.
Πρέπει να βγάλεις νόημα.
Πρέπει να υπάρχει νόημα...

Κράτα τα βασικά. 
Κράτα τους βασικούς. 
Βάλε σημεία στίξης στις ιστορίες και τους ανθρώπους. 
Προτίμησε τα σταθερά και καθοριστικά σημεία στίξης. 
(Σ’αυτά που νομίζεις ότι δεν ορίστηκαν ακόμα, μην βάλεις κόμμα) 
 Άλλαζε παραγράφους. 

Και κάπως έτσι, θα γεμίσεις στιγμούλες. 
Χαμόγελα. 
Προσδοκίες. 
Από αυτές τις γόνιμες, τις καλές. 

Λέγε "ευχαριστώ". 
Κάνε απολογισμό. 
Για το παραπέρα βηματάκι. 
Για τον δικό σου επανακαθορισμό.

 «...Είναι όμορφο στο τελείωμα του χρόνου να κοιτάς πίσω και να αντικρύζεις κατηφόρα...».

 (Υ.Γ Δίνε ευκαιρίες. Εκμεταλλεύσου ευκαιρίες.) 

 Καλή χρονιά! 

Υγεία, αγάπη, τύχη, στιγμές γεμάτες ομορφιά.

"Another No one..."

«Θυμάμαι, αλλά ευκολότερα ξεχνώ πια εσένα».

Και ο πληθυντικός της λέξης «τέλος» δεν μας αφορά.

Μας αφορά ο ενικός.
Ο ενικός είναι πάντα το αποτέλεσμα της λέξης «τέλος».
Και στα αρχαία ακόμα, σε ενικό καταλήγει.
Δεν είναι περίεργο που κάποιες λέξεις δεν υπάρχουν στον πληθυντικό;
Έχεις μιλήσει ποτέ για ευτυχίες;
Πολλές ευτυχίες.
Για τέλη;
Όχι αυτά που πληρώνεις.
Τα άλλα.
Που δεν τα πληρώνεις.
Σχεδόν.
Για πραγματικότητες;
Οι μνήμες.
Η λήθη.
"Οι λήθες".
Η μνήμη.
 

Ενικός.
Με ενδιάμεση στάση έναν πληθυντικό.
Μια εκκρεμότητα.
Και μετά ενικός.
Τόσο απλά.
Τόσο ήσυχα.
Χωρίς φωνή.
Χωρίς να σε προετοιμάσει ο εαυτός σου.
Δύο ενικοί δεν κάνουν απαραίτητα έναν πληθυντικό.
Ούτε αν κόψεις στα δύο τον πληθυντικό, έχεις δύο ίσους ενικούς.
50-50 πουθενά.
Είσαι κομμάτι στατιστικής.
Είμαι κομμάτι στατιστικής.
Κι εκεί, στη στατιστική, ίσως χωρέσαμε κάπου.
Μαζί.

Προσθέτουμε, αφαιρούμε, πολλαπλασιάζουμε, διαιρούμε με απίστευτη ευκολία.
Εξήγησε σε ένα παιδί ότι η ζωή, οι σχέσεις είναι απλές μαθηματικές πραξούλες.
Προσθέτεις, αφαιρείς, διαιρείς, πολλαπλασιάζεις.
Προστίθεσαι, αφαιρείσαι, διαιρείσαι, πολλαπλασιάζεσαι.
Εξήγησε σε ένα παιδί την παθητική φωνή.
Και την παθητική διάθεση.
Μη μιλάς για αμετάβατα ρήματα.
Μίλα για μεταβάσεις.
Όλα είναι μεταβάσεις.
Απλές, χαμηλόφωνες.
Μπορεί και απροειδοποίητες.
Μπορεί και εκκρεμείς.
Αόριστα οριστικές.
Αυτοπαθείς σίγουρα.

Μια ευθεία γραμμή.
Όχι της πορείας.
Της ακύρωσης.
Αυτή που κόβει στη μέση τα γράμματα.
Αυτή που διακόπτει την πορεία.
Σαν βήμα.
Τα ανεπίλυτα δεν ήταν απαραίτητα τα δυσεπίλυτα.
Τσαλακώνω το ερωτηματικό μου.
Τί να τα κάνεις τα σημεία στίξης;
Τη στίξη τη νικάει ο χρόνος.
Και την θέληση.
Και την πρόθεση.
Ο χρόνος είναι αγγελικά πλασμένος.
Και αγγελικά πλαστός.


Θέλεις.
Μέχρι να πάψει να σε μαγεύει αυτό που βάφτιζεις μαγικό.
Η επιθυμία δίνει τη θέση της σε άλλη επιθυμία.
Απλές αντικαταστάσεις.
Σχεδόν χρονικές.
Σχεδόν αντίστροφές.
Δεν ξεκινάς με ενεστώτα.
Καταλήγεις σε ενεστώτα.
Και ακούγεται βαρετή η προφορά του ονόματός σου.
Σκέφτηκες ποτέ πόσο διαφορετικά προφέρεις κάποια ονόματα;
Άκουσες ποτέ τη διαφορά στην ένταση μιας φωνής;

Πού πάει το γαμημένο το ενδιαφέρον;
Έλα πες μου, δεν σε θλίβει καμιά φορά που οι έρωτες πεθαίνουν;
-Όχι, γεννιούνται νέοι.
Ναι, αλλά είναι άλλοι. Διαφορετικοί. Με διαφορετική αρχή. Με άλλους ανθρώπους. Άλλες συνθήκες. Άλλο περιβάλλον. Είναι άλλοι.
Εκείνοι, οι συγκεκριμένοι, που πάνε;
Πώς το ενδιαφέρον γίνεται αδιαφορία;
Πες μου, πώς αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου όταν λέει «δεν με αφορά»;


Και δεν σε νοιάζει να σκεφτείς ένα παρελθόν κάπως μικρό, κάπως αδιάφορο, κάπως άγνωστο.
Ας μη συγκρουστούν οι μνήμες.
Ας μην ξεβράσουν  τις προθέσεις.
Ας μην αποδώσουν τις υποθέσεις.
Ας μη λυγίσουν τη γνώση.
Ας μην εξυψώσουν την άγνοια.
Με σχήμα πρωθύστερο τα  «πριν» και τα «τότε», τα «κάποτε» και τα «μήπως», είχαν λύσει τους κόμπους τους.


Γόνιμες και παραγωγικές απάτες.
Αυτοπαθείς και αυτές.
Με λίγο πότισμα.
Λίγο ήλιο.
Λίγη βροχή.
Και μετά ασυνέπεια.
Και μετά άγονες και μη παραγωγικές.
Απάτες.
Ανάγκες.
Και στο τέλος πρέπει να μπορείς να σιγοψιθυρίσεις ένα τραγούδι.
Πρέπει να κρατήσεις ένα μόνο τραγούδι,.
Ποιο είναι αυτό το τραγούδι;

Κι όταν βρεις το τραγούδι, πρέπει και να απαντήσεις σε αυτό:

Πού στο διάολο πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει;

 

[Μια μέρα να μιλήσουμε γι’αυτές τις ιστορίες που είτε καταλήγουν-είτε ξεκινούν εκεί ακριβώς που έχεις φανταστεί. Και δώσε σημασία στο «εκεί ακριβώς που έχεις φανταστεί». (Το «φανταστεί» μπορεί να αντικατασταθεί και από το «ονειρευτεί»).

Από το Σάββατο 27/9 και κάθε Σάββατο και Κυριακή θα τα λέμε 18:00-20:00 από τον αέρα του www.toradiofono.gr. Εκεί, ανάμεσα στους αγαπημένους μου.  Μετριέται η χαρά με τραγούδια; Θα μετρηθεί.]



ANOTHER NO ONE

She takes the blame takes the pain but the world smiles
'Cause outside is just a taxi ride to drive away
So she packs her bag calls a cab and the world smiles
And inside well she feels all right and turns to say:

"Yes it's the end the final showdown
Yes it's the end of our small love
You'll have to find another no one to take the shit like I have
Well I guess this is the end I guess this is the end."

She feels the sun, phones her mum and the world smiles
'Cause outside in the morning light it's another day
So she packs her bag, smokes a fag and the world smiles
'Cause inside well she feels all right, and turns to say:

"Yes it's the end, the final showdown
Yes it's the end of our small love
You'll have to find another no one who'll take the shit like I have
Well I guess this is the end, I guess this is the end...
Oh well..."


Suede

 

"Τα μεροκάματα..."

Για όλα υπάρχει μια μαθηματική εξήγηση.
Σε κάθε εξήγηση υπάρχει μια εξαίρεση.
Κάθε εξαίρεση αντιστοιχεί σε έναν κανόνα.
Κάθε κανόνας διαμορφώνεται βασιζόμενος σε δοκιμές.
Κάθε δοκιμή, μια υποψία καινούργιου κόσμου.

Καμιά φορά σε παίρνουν οι αποστάσεις.
Σου έχω πει, με ξενίζουν τα μεταβατικά στάδια.
Πρέπει να αποσυναρμολογήσεις τα παιχνίδια σου και να τα συναρμολογήσεις απ’την αρχή.
Μπορεί να υπάρχουν και λιγότερα κομμάτια.
Πρέπει να παίξεις από την αρχή.
Οι κανόνες λένε ότι οι κανόνες ξαναφτιάχνονται.

Τη χρειάζομαι την απόσταση.
Όταν δε με διαλέγει αυτή, τη διαλέγω εγώ.
Ανταμώνουμε πού και που.
Και πάμε παρέα.
Φεύγουμε παρέα.
Με ενοχλεί η συνήθεια.
Με ενοχλεί η ανάγκη.
Με ενοχλεί αν γίνεις κάτι από τα δύο.
Αυτόματα έρχεται η απόσταση και με παίρνει.
Θέλω να σε διαλέγω, όχι να σε συνηθίζω.

Μεγαλώνοντας στενεύεις.
Απλοποιείς.
Αδιαφορείς.
Αφήνεις χώρο.
Γυρίζεις την πλάτη.
Λες «ό,τι γίνει».
Λες «δε με νοιάζει».
Γίνονται όλα πιο αφηρημένα.
Διερύνονται τα ενδεχόμενα.
Μπάινουν μέσα κάτι «εντάξει μωρέ».
Λέω «κράτα την άκρη σου» και εννοώ «κρατάω την άκρη μου».
Πάω στη γωνίτσα μου.
Να δω τα πράγματα όπως είναι.
Σπάω και την άλλη μου ασφάλεια.
Δεν την έχω ανάγκη.
Να βουτήξω λίγο στο κενό ανάμεσα στο «εγώ» και στο «εμένα».
Να σπάω μόνη μου.
Ασφάλειες και ενδεχόμενα.
Υποθέσεις και υποψίες.
Να πω «δε με αφορά κανένα ενδεχόμενο και καμία υποψία».
Να αφήσω στην άκρη όσα δεν θα σου πω.
Να σε αφήσω κάπου.
Κάπου στα μισά.
Κάπου ανάμεσα στο ενοχλητικό σου όριο και στο ενοχλητικό μου «κάνε ό,τι καταλαβαίνεις».
Μέχρι να έρθει ένας στίχος να με πάρει.
Να με βάλει μέσα του.
Να σε βάλει μέσα του.
Να γυρίσω την πλάτη.
Να σταματήσω το τραγούδι.
Να σταματήσω εμένα.
Να σταματήσουμε.
Και κάτι να αχνοφέγγει.
Να πας να το κλείσεις.
Σκέπασέ το.
Εγώ στη γωνιά μου.
Με γυρισμένη πλάτη.
Να αχνοφέγγω.
Σχεδόν συνειδητά.

Είναι που καμιά φορά με βολεύει να τα βλέπω ασπρόμαυρα.
Είναι που η λέξη «ενδεχόμενο» με παραπέμπει στη λέξη «εκκρεμότητα».
Είναι που καμιά φορά είσαι ένα εκκρεμές ενδεχόμενο και εγώ μια ενδεχόμενη εκκρεμότητα.

Σφηνώνω τις λέξεις μου σε κάτι παρατεταμένες σιωπές ή σε κάτι επαναλαμβανόμενα τραγούδια.
Καμιά φορά στέκουν απέναντι μου κάτι τραγούδια και μου ζητάνε εξηγήσεις.

Αφήνω λέξεις να πετάνε στο κενό σα να πετάω βοτσαλάκια στο νερό.
Αφήνω λέξεις στο νερό σα να πετάω βοτσαλάκια στο κενό.
Με αποσπάς.
Καμιά φορά.

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι οι λέξεις δεν είναι καταφύγιο.
Το αντίθετο.
Να προτιμάς να διαχειρίζεσαι στιγμές, όχι λέξεις.
Να προτιμάς να συναρμολογείς στιγμές, όχι λέξεις.
Να κάνεις πράξεις.
Να βγάζεις αποτέλεσμα.
Να διαχειρίζεσαι αποτελέσματα, όχι ενδεχόμενα.

Και ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα;
Είμαστε όλοι ενδεχόμενα.
Ο καθένας είναι ένα και μοναδικό ενδεχόμενο.
Όπου βουτήξει, όταν βουτήξει, αν βουτήξει προκαλεί ενδεχόμενα.
Κι αν δε βουτήξει, πάλι ενδεχόμενα προκαλεί.
Και το συνεχές ενδεχόμενο μετατρέπεται σε συμπέρασμα.
Βολικό.
Καλοφτιαγμένο.
Με μερικά μπαλώματα για να μην μπάζει.
Όχι και πολύ όμορφο, ώστε να μην το πειράζεις.
Έτσι ώστε να μη δέχεται άλλον αέρα.
Έτσι ώστε να μην σου δίνει καθόλου οξυγόνο.
Έτσι ώστε να το αφήσεις στην άκρη, ως συμπέρασμα, ως υπόθεση που δεν βγήκε.
Χωρίς «Ενδέχεται».
Στην ακρούλα.
Με τίτλο:
«Τετελεσμένο».


(Κάθε "Τετελεσμένο" μια υποψία καινούργιου κόσμου.)

(Υ.Γ «Τα μεροκάματα» με κέρδισαν.  Είναι από αυτά που θέλω να ακούω συνέχεια. Εκτός από εμένα, κέρδισαν το Βραβείο Κοινού στους φετινούς Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού που πραγματοποιήθηκαν στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.)

 

ΤΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ

Μικρά τα μεροκάματα
τα δωρεάν πιο λίγα
ξεκίνησα χαράματα μα πουθενά δεν πήγα.

Φτηνά τα λόγια τα πολλά
και ακριβή μια λέξη
ποιός αγοράζει, ποιός πουλά
και ποιός μου τα ‘χει κλέψει...

Δεν ειναι που προσπάθησα όσο κανείς δεν ξέρει

είναι που όσα κράτησα μου κάψανε το χέρι
Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι
είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δεν θα ‘ρθει.

Μικρά τα μεροκάματακαι οι αγκαλιές πιο λίγες

σε κοίταξα κατάματα εσύ όμως δεν με είδες...

Φτηνά τα λόγια τα πολλά
και ακριβή μια λέξη

ποιος αγοράζει, ποιος πουλά,

εσύ μου τα ‘χεις κλέψει.

 

Δεν είναι που σ’αγάπησα όσο κανείς δεν ξέρει

είναι που δεν σε κράτησα ποτέ από το χέρι

Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω μόνο
είναι που δεν φαντάστηκα πως χάθηκες στο δρόμο….

 

Πάνος Παπαϊωάννου

Συνθέτης: Χρυσόστομος Καραντωνίου
Στίχουργός: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους

 

"Struggle for pleasure..."

Σαν βουτιά.
Μετράς.
Ώρες.
Λεπτά.
Στιγμές.

Μέσα στο νερό.
Βγάζεις το κεφάλι.
Παίρνεις ανάσα.
Που διαρκεί.
Ώρες.
Λεπτά.
Στιγμές.

Παρατηρείς.
Τη ζωή σου.
Τις ώρες σου.
Τα λεπτά σου.
Τις στιγμές σου.

Τι ακριβώς πάμε να λύσουμε;
Ποια είναι τα δεδομένα μας;
Πού θέλουμε να φτάσουμε;
Υπάρχουν όρια;
Υπάρχει επιθυμητό αποτέλεσμα;
Σε ποια διαδικασία ακριβώς συμμετέχουμε;
Τι διάρκεια έχει;
Ώρες;
Λεπτά;
Στιγμές;

Ας μην το ονομάσουμε απολογισμό.
Ας πούμε ότι σακούλι ήταν και γέμισε.
Όπως έπρεπε.
Ακριβώς όπως έπρεπε.
Κράτα ανθρώπους.
Κράτα στιγμές.
Κράτα χαμόγελα.
Κράτα ευκαιρίες.
Κράτα «ευχαριστώ».
Κράτα ό,τι σε πήγε ένα βήμα παραπάνω.

Κράτα ό,τι σε πάει ένα βήμα παραπάνω.
Όποιον σε πάει ένα βήμα παραπάνω.

«...Είναι όμορφο στο τελείωμα του χρόνου να κοιτάς πίσω και να αντικρύζεις κατηφόρα...».

(Y.Γ Βάζε στόχους)

Καλή χρονιά!

Υγεία, αγάπη, τύχη, στιγμές ευτυχισμένες.

 

"...IRIS..."

Έχεις να διαχειριστείς κλάσματα.
Μόνο κλάσματα.
Έννοιες και άνθρωποι.
Κλάσματα κι αυτά.
Τα 3/5 των ανθρώπων που επέλεξες και σου κάνουν.
Τα 2/5 που απορρίπτεις.
Μια ευτυχία τριών τετάρτων.
Μια ισορροπία που ίση δεν είναι.
Ένα παρελθόν που αποδέχεσαι κατά 6/7.
(Γενικά, έχεις σκεφτεί ότι το μόνο που σε αποδέχεται ολοκληρωτικά είναι το παρελθόν σου; Θεωρητικά.)
Και τα κουτάκια κλάσματα.
Στιγμές κλάσματα.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου η μαγεία.
Τόσο κοντά.
Τόσο σύντομη.
Τόση διάρκεια.
Τι ποσοστό μαγείας νιώθεις;
Σε ποιο κλάσμα σε βρίσκω;

Απλοποίηση.
Κλασμάτων.
Ζωής.
Ανθρώπων.
Απλοποίηση.
Μικρότεροι όροι.
Ελαστικά όρια.
Ανελαστικοί χαρακτήρες.

Παρελθόν.
Ένα πρόσημο.
Αποτέλεσμα πράξεων.
Πολλών.
Αριθμών.
Εννοιών.
Ένα.
Ένας.
Δύο.
Τρεις.
Κάποτε.
Μάλλον.
Σαν.
Αν.
Ανέλπιστα.
Αναμφίβολα.
Ανάκατα.

Διαιρέσεις.
Πολλαπλασιασμοί.
Πρόσημα.
Κάθε άνθρωπος κι ένα πρόσημο.
Κάθε επαφή και μια πράξη.
Κάθε αλληλεπίδραση και μια πάλη προσήμων.
Μένεις με το θετικό ή το αρνητικό πρόσημο.
Το κουβαλάς.
Σε κουβαλάει.
Σε καβαλάει.
Σε καθορίζει.
Μια πράξη.
Δύο πράξεις.
Απραξία.
Ασ’το.
Αστοχία.
Αστάθεια.
Αστάθμητοι.
Και πώς να βγάλεις ένα κωλοκλάσμα να βολευτεί ο νους;

Κλάσματα.
Υπόθέσεις.
Προϋποθέσεις.
Καμιά φορά δεν διαχειρίζομαι τίποτα.
Δεν με νοιάζει.
Δεν μου χρειάζεται.
Και καμιά φορά μου επιβάλλεται.
Βουτάω.
Θέλω τις γραμμές μου ίσιες.
Θέλω τα κουτάκια μου τακτοποιημένα.
Όχι υποθέσεις.
Όχι προϋποθέσεις.
Όχι κενά.
Όχι κλάσματα.
Κι ας είσαι αριθμός.
Κι ας προηγείσαι.
Κι ας έπεσαι.
Κι ας είμαι αριθμός.
Κι ας έχουμε πρόσημα.
Το αποτέλεσμα είναι μια πράξη.

Θα ήθελα.
Θα μπορούσα.
Να μπορούσα.
Να ήθελα.
Να ήξερα.
Αν ήξερα.
Αν ήθελα.
Θα ήξερα.
Δεν ξέρω.
Δεν μπορώ.
Δεν θέλω.
Να θέλω.
Με πρόσημα.
Δυο λέξεις κι ένα πρόσημο.
Κάνε τις πράξεις.
Να προσθέτεις.
Εγώ θα αφαιρώ.
Να πολλαπλασιάζεις.
Εγώ θα διαιρώ.
Σταθερά.
Σταθερές.
Άστατα.

Κλάσματα είμαστε.
Καμιά φορά ισοδύναμα.
Κλάσμα και οι αλληλεπιδράσεις.
Κλάσμα κοινό.
Ένα κλάσμα για δύο.
Για ΄μένα και για ‘σένα.
Το δικό μας κλάσμα.
Ανάγωγο.

Και κάποια στιγμή ο αριθμητής είναι ίδιος με τον παρονομαστή.
Και έχουμε 1.
Μια ακέραιη μονάδα.
Τη μεταφράζεις όπως σε βολεύει.
Και την ακεραιότητα και τη μονάδα.





IRIS

And I'd give up forever to touch you
'Cause I know that you feel me somehow
You're the closest to heaven that I'll ever be
And I don't want to go home right now
And all I can taste is this moment
And all I can breathe is your life
'Cause sooner or later it's over
I just don't want to miss you tonight

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am

And you can't fight the tears that ain't coming
Or the moment of truth in your lies
When everything feels like the movies
And you bleed just to know you're alive

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am

I just want you to know who I am
I just want you to know who I am
I just want you to know who I am

Goo Goo Dolls

 

"...Η ΜΑΙΡΗ..."

Όρια που στενεύουν, όρια που ανοίγουν.
Όρια και ορισμοί.
Στιγμές που γεννούν ενηλικιώσεις.
Ενηλικιώσεις που γεννούν πλευρές άγνωστες.
Πλευρές άγνωστες που γεννούν αντιδράσεις.
Αντιδράσεις που γεννουν αλληλεπιδράσεις.
Αλληλεπιδράσεις που συνιστούν στιγμές.

Και ξανά.
Στιγμές που γεννούν ορισμούς.
Ορισμοί που γεννούν όρια.
Όρια που γεννούν μοναξιές.
Μοναξιές που γεννούν κανόνες.
Κανόνες που γεννούν εξαιρέσεις.
Εξαιρέσεις που γεννούν συμπεριφορές.
Συμπεριφορές που γεννούν αλληλεπιδράσεις.
Αλληλεπιδράσεις που συνιστούν στιγμές.
Στιγμές που γεννούν αδιέξοδα.
Αδιέξοδα που γεννούν λύσεις.
Λύσεις που γεννούν δρόμους.
Δρόμοι που γεννούν στιγμές.
Στιγμές που γεννούν δρόμους.

Να είσαι στιγμή να είμαι δρόμος.
Να είσαι δρόμος, να είμαι στιγμή.
Να χρησιμοποιούμε «να» αντί για «θα».
Στο ασφαλές «τώρα».
Στο αφελές «κάποτε».
Κανόνα-κανόνα να χτίσουμε εξαίρεση.
Εξαίρεση-εξαίρεση να χτίσουμε κανόνα.
Να δώσουμε μια και στα δύο.
Και να φύγουμε.

Συμπαθητικοί μικρόκοσμοι.
Ιστορίες μικρόκοσμων.
Συμπαθητικές ιστορίες αλληλεπιδράσεων των μικρόκοσμων.
Ιστορίες που ξεκινούν με «Μια φορά κι έναν καιρό…».
Καμιά φορά διαλέγουν γράμματα από το αλφάβητο.
Καμιά φορά στριμώχνονται σε έννοιες.
Καμιά φορά χωρούν ίσα-ίσα.
Καμιά φορά ασφυκτιούν.
Καμιά φορά ξεφεύγουν.
Καμιά φορά τριγυρνούν χέρι-χέρι.
Καμιά φορά κοιμούνται.
Καμιά φορά ξυπνούν.
«Κα-μιά φορά κι έναν καιρό…»

Το θέμα είναι από αυτοπαθητικές να γίνουμε αλληλοπαθητικές αντωνυμίες.


Η ΜΑΙΡΗ


Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
θα πηγαινε αν μπορουσε καθε βραδυ
σβηνουν τα φωτα κι η ταινια ξεκινα
λιγο μετα το πιο βαθυ σκοταδι.

Βλεπει τους ανθρωπους στο πανι να τρεχουνε
τοσο αγαπιουνται πια που δεν αντεχουνε
κι ο ενας τον αλλο σημαδευει και πυροβολα.

Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
σ'αυτο το σπιτι δεν αντεχει αλλο
αυτοι οι τοιχοι της πλακωνουν την καρδια
θελει ενα χωρο καπως πιο μεγαλο.

Θελει μια ζουγκλα αριστερα κι απεναντι
μια Σαχαρα σιωπηλη κι απεραντη
κι ο Δουναβης καπου στη μεση να κυλα.

Κλεφτες κι αστυνομοι σαν τρελοι να τρεχουνε
τοσο μισιουνται πια που δεν αντεχουνε
να ζουν οι μεν απο τους δε ξεχωριστα.

Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
τι να την κανει την παλια ζωη της
μου'στειλε μηνυμα γι'αποψε στις 9
σε μια σκηνη να σκοτωθω μαζι της..

Λεει πως θα ειμαστε καταζητουμενοι
ερωτευμενοι και πολυ χαρουμενοι
Bonnie and Clyde εστω για μια βραδια.

Κι ετσι πια θα ζησουμε και μεις το ρισκο μας
στην Πατησιων καιστο San Francisco μας
γραφουν police και ΄δω τα περιπολικα.

Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
θα πηγαινε αν μπορουσε καθε βραδυ
μες τις οθονες της αρεσει να κοιτα
ολα αυτα που ζουνε ολοι οι αλλοι.

Λεει πως θα ειμαστε καταζητουμενοι
ερωτευμενοι και πολυ χαρουμενοι
Bonnie and Clyde εστω για μια βραδια.

Κι ετσι πια θα ζησουμε και μεις το ρισκο μας
στην Πατησιων καιστο San Francisco μας
γραφουν police και ΄δω τα περιπολικα

Παύλος Παυλίδης
Μουσικη: Παυλος Παυλιδης, Ορεστης Μπενεκας
Στιχοι: Παυλος Παυλιδης


 

"...Άνω Τελεία..."

Επιβιβάζομαι.
Συμβιβάζομαι.
Αποβιβάζομαι.
Σε κάτι βαγόνια, σε κάτι τρένα.
Σε κάτι διαδρομές.
Πάνω-κάτω.
Σαν εκδρομές.
Με σχεδόν καθορισμένα δρομολόγια.
Με σχεδόν καθορισμένα αποτελέσματα.
Με σχεδόν μηχανικές κινήσεις.
Με σχεδόν άρνηση διαφοροποίησης.
Μηχανικά.
Μη.
Μηχανεύομαι.
Μη χάνεσαι.
Μη χάνεις.
Αμήχανα.
Θα σε χαζεύω από απόσταση.
Κάθε «Ναι» μου θα συνοδεύεται από ένα «Όχι».
Θα είμαι ένα «σχεδόν».
Μια υπόθεση που δεν μπορεί να γίνει προϋπόθεση.
Μια υπόθεση χωρίς απόδοση.
Μια υπόθεση που όποτε έχει απόδοση θα είναι το «μη πραγματικό».
Εγώ θα κρατάω το «μη» κι εσύ το «πραγματικό».
Εγώ θα κρατάω την υπόθεση κι εσύ την απόδοση.
Και μια μέρα θα ανταλλάξουμε.
Θα πάρω την απόδοση.
Θα πατάω γερά.
Θα ξέρω.
Κι εσύ θα έχεις στα χέρια σου μια υπόθεση.
Η απόδοση στα χέρια μου θα μικραίνει κι η υπόθεση στα δικά σου θα μεγαλώνει.
Θα φουσκώνει με αέρα.
Με λεξούλες μετέωρες.
Ανάποδες.
«Θα τα κάνουμε όλα ανάποδα».
 
Ώρες-ώρες η άγνοια είναι μαξιλάρι.
Ξαναγίνομαι 17.
Ξαναγεμίζω άλλοθι.
Ζω ατέλειωτους Σεπτέμβρηδες.
Χρησιμοποιώ τα σημεία στίξης με δικούς μου κανόνες.
Μπαίνω στις παρενθέσεις μου.
Σε κλείνω σε εισαγωγικά.
Σε κλίνω σαν ουσιαστικό.
Δεν έχω κλίσεις.
Αγαπώ τους αριθμούς και τις λέξεις.
Αγαπώ τον δυϊκό αριθμό.
Δεν μπορώ να αποφασίσω αν μοιάζει με ανάσα ή εγκλωβισμό.
Ξαπλώνω στην άμμο πάνω στα χέρια μου.
Σκέφτομαι την έννοια της ισορροπίας.
Σκέφτομαι μια τραμπάλα.
Σκέφτομαι έναν σχοινοβάτη.
Σκέφτομαι δύο χέρια ανοιχτά να αναζητούν ισορροπία.
Ξυπνάω σχεδόν δέκα χρόνια μετά.
Με ξανακλείνω σε παρενθέσεις.
Ψάχνω ακόμα την έννοια της ισορροπίας.
Την εφαρμόζω στα σημεία στίξης.
Η τελεία λέγεται και στιγμή.
Συμπαθώ την «άνω και κάτω στιγμή».
Συμπαθώ τις στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις άνω-κάτω.
Συμπαθώ τα κενά λόγου.
Συμπαθώ τις αμήχανες στιγμές.
Ή μήπως τις αμήχανες τελείες;
Τις μηχανικές τις βαριέμαι.
Τελεία.
Τελεία.
Τελεία.
Σχεδόν αυτόματη διαδικασία.
Η ουσιαστική τελεία μπαίνει μαζικά.
Δυο-τρεις ταυτόχρονα.
Όχι κολλητά.
Βαριέμαι οτιδήποτε αποσιωπάται πολλαπλασιαζόμενο.
Με ενοχλεί η κατάχρηση του θαυμαστικού, είναι λεπτά τα όρια μεταξύ θαυμασμού και ειρωνείας.
Αγαπώ τα κόμματα γιατί δεν τους δίνεται συχνά σημασία και έχουν την ικανότητα να αλλάζουν νοήματα, να δημιουργούν μικρά κενά, να μπερδεύουν αντιλήψεις.
 
Η άνω τελεία μου ήταν πάντα συμπαθής.
Ίσως γιατί δεν τη χρησιμοποιώ.
Ίσως γιατί στο Wikipedia λέει ότι χρησιμοποιείται «ίσα-ίσα για μια ανάσα».
Ίσως γιατί «ίσα-ίσα μια ανάσα» μου φαινόταν πάντα λίγη.
Ίσα-ίσα μια ανάσα είναι σαν ανάσα, δεν είναι ανάσα.
Είναι μια ψευδαίσθηση ότι κάτι σταματάει.
Είναι για να πείσεις τον εαυτό σου να κάνει ένα διάλειμμα.
 
Είμαι ερωτηματικό.
Θέτω ερωτήσεις.
Έχω κόμμα και τελεία.
Μαζί.
Μια παύση και μια οριστικότητα.
Ψάχνω απαντήσεις.
Ερωτήματα απανωτά.
Όχι σε εσένα.
Στον εαυτό μου.
Είσαι τελεία.
Οριστικός.
Κατηγορηματικός.
Άκαμπτος.
Απόλυτος.
Μια πάλη θεωρίας και πράξης.
Μια ισορροπία που αντέχει σχεδόν ανισόρροπα.
 
Σε ένα άλλο σύμπαν ζω στο Παρίσι.
Στο Παρίσι του “Midnight in Paris”.
Σκορπάω τις τελείες μου χωρίς δεύτερη σκέψη.
Δε με ενοχλεί οποιοδήποτε τέλος.
Αποδέχομαι το τέλος ως τέλος και όχι ως σκοπό.
Δε συζητάω.
Δεν διαπραγματεύομαι.
Δεν επαναλαμβάνομαι.
Ξεχνιέμαι.
Σκορπάω στιγμές.
Σκορπάω τελείες.
Σκορπάω σημεία στίξης.
Στιγματίζω.
Στιγματίζομαι.
Παίρνω τις αποστάσεις μου.
Αξιολογώ.
Λογαριάζω.
Χάνω τον λογαριασμό.
Δε λογαριάζω.
Με ξυπνάω.
 
Να στοιχηματίσουμε.
Να σου πω μια ιστορία.
Κρυμμένη πίσω από ένα τραγούδι.
Να λυθεί το παζλ.
Φέρε μου τα κομμάτια που χωράνε ακριβώς στα κενά.
Φέρε μου τα σημεία στίξης που κάνουν την πρόταση να βγάζει νόημα.
Έλα να κλωτσήσουμε το νόημα.
Να σου πω μια ιστορία.
Απνευστί.
Χωρίς κανένα σημείο στίξης.
 
(Η άνω τελεία είναι το τέλειο άλλοθι‧)
 


ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ 

Να ήμασταν βαγόνια σ' άλλο τρένο
Να μη σε δω ποτέ ξανά μπροστά μου.
Να μέτραγα σωστά τα βήματα μου
Να πέρναγες ξυστά και να μην τρέμω.

Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
Όλα θα 'χανε σωθεί.

Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι
Να μην έπεφτα πάνω σου τυχαία.
Να μην ήσουν η μόνη προκυμαία
Που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει.

Μια κλασική, τυπική, άκακη τελεία
Σαν αλλαγή, σα σιωπή, σαν αυτοκτονία.

Ίδιο το τρένο, ίδια η πορεία
Είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία.
Θα περνάω ξυστά δίπλα σου να τρέμεις.

Τί στην Αθήνα; Τί στο Παρίσι;
Δεν αρκεί πια το πλήθος να μας χωρίσει.
Και στην άκρη της γης θα με πετυχαίνεις.

Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
Όλα θα 'χανε σωθεί...
 

Νατάσσα Μπροφίλιου
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Στάμος Σέμσης

"Το άδειο παράθυρο..."

Να μετονομάσουμε τις μεταβατικές περιόδους σε κάτι άλλο.
Να δώσουμε ένα όνομα πιο οικείο.
Πιο γλυκό.

Με ενοχλούν οι μεταβάσεις.
Οι ταμπελίτσες που αλλάζουν.
Οι συνήθειες που αλλάζουν.
Τα δεδομένα που ναι μεν σου δόθηκαν, αλλα δεν ορίστηκαν χρονικά.
Με ενοχλώ.
Κάθε δέκα χρόνια μεγαλώνω.
Αλλάζω ταμπέλα.
Ξεκαθαρίζω ανθρώπους.
Ξεριζώνω.
Μου δίνω άλλο όνομα.
Ξεδιαλέγω.
Παίρνω εμβρυική στάση.
Μετά μεγαλώνω.
Μου φωνάζω.
Αντιμετωπίζω το χάος.
Ανακαινίζω το χάος.

Η μετάβαση είναι ανεμοστρόβιλος.
Ό,τι δεν έχει ρίζες, το σκορπίζει.

Διαχειριζόμαστε ανθρώπους.
Κι αυτό έχει ένα βάρος.
Κι αυτό έχει μια ευθύνη.
Κουβαλάμε ερεθίσματα.
Κάτι ανεπεξέργαστα δεδομένα που έγιναν δέρμα.
Κάτι απομεινάρια που σέρνονται μαζί μας.
Ή μας σέρνουν.
Που δεν τα διαλέξαμε.
Πέρασαν μέσα μας.
Κι ούτε πόρτες, ούτε παράθυρα λογαριάζουν.
Ούτε κλειδαριές και στιγμές.

Οι επιλογές κρύβουν «λόγο».
Κάτι καθρεφτίσματα του εαυτού.
Κάτι αντανακλάσεις δισεπίλυτες.
Κάτι εξισώσεις μυστηριώδεις.
Και πρέπει να βρεις λέξεις, να κατεβάσεις τα μαθηματικά που ξέρεις, να σε αντιμετωπίσεις.
Να βρεις τη διαφορά του «απλού» από το «απλοϊκό».
Να βρεις τον άγνωστο χ, τον άγνωστο ψ και τον γνωστό-άγνωστο εαυτό.
Έρχεται μια μέρα που παύεις να κατηγορείς τις συμπτώσεις για τις επιλογές σου.
Έρχεται μια μέρα που η λογική σου χτυπάει την πόρτα.
Αφού έχει πρώτα κονταροχτυπηθεί με αιθήσεις, συναισθήματα, άλλοθι, χαζοσυμπεράσματα.
Έρχεται μια μέρα που παίρνεις τις ασφαλείς αποστάσεις και βρίσκεσαι στον ανασφαλή δρόμο.

Κάθε δέκα χρόνια μεγαλώνω.
Δεν ξέρω αν διαλέγω.
Ξεδιαλέγω.
Αποσαφηνίζω τα «δεν μπορώ».
Κάνω στην άκρη τα «εσύ».
Στολίζω το «εγώ».
Του δίνω χώρο.
Μου δίνω χώρο.
Μου δίνω.
Με παρακαλουθώ.
Δεν με δίνω.
«Προσωπική μου ιδιόκτητη επανάσταση».
Με σάουντρακ.
Με ευθύνη.
Τα ονομάζω προσπάθειες.
Ή απόπειρες.
Βουτάω στη σιωπή.
Με βαφτίζω.

Με ενοχλούν οι συνήθειες.
Με ενοχλεί οποιαδήποτε μορφή παίρνει το έθος.
Αλλά αυτό το «συν» με τρομάζει.
Το «συν» είναι μαζί.
Η συνήθεια παίρνει κι άλλα μαζί της.
Συμπαρασύρει.
Σέρνει.
Μαζεύει.
Συμβιβάζει.
Βολεύει.

Ανεπαρκή γαμημένα διλήμματα.
Ανεπαρκείς αιτίες.
Ανεπαρκή άλλοθι.
Ανεπαρκείς ασάφειες.
Ανεπαρκείς εκκρεμότητες.

Έχεις να διαχειριστείς κάτι που ονόμασες «συμβιβασμό» και κάτι που ονόμασες «ασυμβατότητα».
Μένεις στη μέση.
Κάτι λείπει.
Κάτι περισσεύει.
Κάτι διαρκεί στιγμούλες λίγες.
Σου δίνει χαμόγελα.
Κάτι διαρκεί πολύ.
Σου αφαιρεί χαμόγελα.
Γίνεται βάρος.
Έχεις να διαχειριστείς το όμορφο «λίγο» και το περίεργο «βαρύ».

Θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα έχουμε γίνει άλλοι.
Θα ξυπνήσουμε και θα ξυπνήσουν και όλα όσα βάζαμε στην άκρη γιατί δεν είχαμε χρόνο και ενέργεια να ασχοληθούμε.
Θα ξυπνήσουμε και θα ξυπνήσει μαζί μας μια μεγαλοπρεπής αταξία.
Θα ξυπνήσουμε και δεν θα ξέρουμε αν εκτιμούμε από πληρότητα ή από ανασφάλεια.

Και τώρα που γκρεμίστηκαν τα «βολέματα», χτίσε.
Ή χτίσου.


Το άδειο παράθυρο

Το ξένο πρόσωπο της νύχτας με κοιτά
κρύβω το βλέμμα στη φωτιά.
Πνίγω τα λόγια στο ποτήρι στο κενό
σ’ ένα παράθυρο αδειανό.

Μισή καρδιά μισώ το άλλο σου μισό,
αυτό που χτίζει το γκρεμό.
Θα πέφτω μες του μισεμού σου το κενό
σ’ ένα παράθυρο αδειανό.

Θα κρύβω πάντα ένα όχι στην καρδιά μου
κι ένα μεγάλο ναι σαν βόμβα που ανασαίνει.
Σπάζουν νερά, χύνω στο δρόμο τα παιδιά μου,
στρατιά νεογέννητη στα κόκκινα βαμμένη.

Ίσως μια μέρα καταφέρω να με αλλάξω
προσωπική μου ιδιόκτητη επανάσταση.
Θα μπω μια νύχτα να χαθώ και να με ψάξω
στο άδειο παράθυρο.

Το ξένο δάκτυλο του κόσμου με κρατά
κι όσα δεν είμαι μου ζητά.
Φτωχός κι ανάργυρος χωρίς αποσκευή,
χωρίς πατρίδα και φυλή.

Θα βγω να ανάψω τη σημαία τ’ ουρανού,
την απειλή του φεγγαριού.
Σβήνω τα φώτα του πλανήτη για να μπω
σ’ ένα παράθυρο αδειανό.

Αλκίνοος Ιωαννίδης


 

"Θα 'ρθει μια μέρα..."

«Αν».
Αναγραμματισμένο.
Της υποτακτικής.

«Να».
Αναγραμματισμένο.
Της υπόθεσης.

Θες να μιλήσουμε για εγκλίσεις;
Η υποτακτική είναι παρεξηγημένη.
Δείχνει να υποτάσσεται, αλλά έχει «Να», «Ας», «Για να».
Να, ας… Για να…
Να μωρέ…
Για να μωρέ…
Η οριστική έχει μια ενοχλητική βεβαιότητα.
Και η προστακτική μου φαίνεται απαιτητική.
Η ευκτική έσβησε στη διαδρομή.

Φυσικά και δεν διαλέγω έγκλιση.
Δεν κλίνω προς τα κάπου.
Κλείνω το μάτι.
Κλίνε μου το πρώτο ρήμα που θα σου έρθει.
Μην κλειδώνεις.
Κλείσε τα μάτια.
Άνοιξε τα μάτια.

Λοιπόν, δεν τις συμπαθώ τις λέξεις.
Έχουν περισσότερο ενδιαφέρον οι περίοδοι που οι λεξούλες αρνούνται πεισματικά να βγουν.
Είναι πιο δικές μου.
Δεν θέλουν να πάρουν αέρα.
Χορεύουν και ξεσπάνε μέσα στο κεφάλι μου.
Συλλαβή-συλλαβή.
Τσακώνονται.
Τα ξαναβρίσκουν.
Πάνε βόλτα.
Φοράνε γυαλιά ηλίου.
Τα βγάζουν.
Φωτίζονται.
Στραβώνονται.
Χάνονται σε δειλινά.
Μετά νύχτα.
Βάζουν κρασί.
Ανάβουν τσιγάρο.
Ακούνε μουσική.
Ψάχνουν άλλες συλλαβές.
Να γίνουν άλλες λέξεις.
Μετά χαζεύουν.
Κοιμούνται.
Ξυπνούν.
Ζουν και αναπνέουν.
Σε λιγοστό χώρο.
Σε άχρονο χρόνο.
Δε μοιράζονται.
Ζουν αυτόνομα.
Ζουζουνίζουν την άνοιξη.
Κρυώνουν το χειμώνα.
Κάνουν ηλιοθεραπεία το καλοκαίρι.
Θεραπεύουν αναμνήσεις το φθινόπωρο.
Κάνουν κύκλους.
Κλείνουν κύκλους.
Ανοίγουν κύκλους.
Κάνουν βήματα.
Σχοινοβατούν.
Βουτάνε σε γκρεμούς.
Κρατάνε ομπρέλα όταν βρέχει.
Πετούν την ομπρέλα όταν βρέχει.
Πετούν.
Περπατούν.
Παραπατούν.

Συμπαθώ την απλή λογική.
Χωρίς δρόμους περίπλοκους, φανάρια και διαβάσεις με χρονοπρογραμματισμό.
Πάντα όμως με κεντρίζει η πολύπλοκη.
Αυτή που για να περάσεις τον δρόμο ψιλοκινδυνεύεις, ακούς κορναρίσματα, γλιτώνεις παρά τρίχα.
Γλιτώνεις;

Αποστασιοποίηση.
Εξ αποστάσεως βίωμα.
Παρατήρηση.
Το θέμα είναι την ώρα που παρατηρείς να κοιτάξεις δίπλα.
Όχι πίσω.
Ούτε μπροστά.
Δίπλα.

Θα ήθελα να αρχίσω να σου μιλάω για έναν «βάλτο».
Για να καταλάβεις ότι τον προτιμώ αναγραμματισμένο.
Στην αιτιατική.
Έναν αναγραμματισμένο βάλτο.
Και δε μου καίγεται καρφί αν βαλτώσει.


Θα 'ρθει μια μέρα

Θα 'ρθεί μια μέρα που θ' αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι χαρτί που στροβιλίζει ο αέρας μακριά

Και θα ξυπνήσω απ' το βαθύ,απ' το μεγάλο λήθαργο
που με κρατάει μακρυά σου παγωμένο και βουβό
Θα είναι μια μέρα γιορτινή όταν θα έρθω να σε βρω

Κάτω απ' του χρόνου τις σκουριές βρήκαν τα μονοπάτια σου
μα το χρυσάφι τα παιδιά το `χουνε κρύψει από καιρό
σε μια θαλασσινή σπηλιά σ' ένα απότομο γκρεμό

Θα `ρθεί μια μέρα που θ' αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι ο καπνός από ένα τρένο που σφυρίζει μακριά

Παύλος Παυλίδης & B-Movies


 

"Ο επισκέπτης της βροχής..."

Κάτι κάνουμε λάθος.
Ή κάτι δεν κάνουμε σωστά.
Ή όλα κυλούν ρολόι.
Κι έρχεται η μέρα που κλείνεσαι στο καβούκι σου.
Και αρχίζει το μέτρημα.
Και η αξιολόγηση.

Ξεσκονίζεις τα άλλοθι.
Ξεσκονίζεις τη μνήμη.
Ξεσκονίζεις λέξεις όπως: αθωότητα, κίνητρο, εξέλιξη.
Λέξεις όπως: επιλέγω, απορρίπτω.
Σαν έφηβος που ενηλικιώνεται πάλι.
Σαν παιδί που η μαμά του φωνάζει να βάλει το δωμάτιο σε τάξη.
Τα πάω καλά με τη μνήμη, τις μνήμες και την αμνησία.
Δεν τα πάω καλά με τη νοσταλγία.
Δεν τα πάω καλά με το παρελθόν.
Τα πάω καλά με το «μετά».
Αλλά έρχεται μια στιγμούλα και όλα επανέρχονται.
Έτσι.
Μια αφορμή, δύο αφορμές, τρεις και την πατήσαμε.

Κάτι ζορίζει.
Κάτι πάει να εισβάλει.
Κάτι πάει να αποχωρήσει.
Κάτι υποχωρεί.
Κάτι χωράει.
Κάτι περισσεύει.
Κάτι λύνεται.
Κάτι κόβεται.
Και δε μ’αρέσει να τακτοποιώ.
Και δε μ’αρέσει η αταξία.
Κάτι τάσσεται.
Κάτι υποτάσσεται.
Κάτι αντιτάσσεται.
"Κάτι" γίνεται "τίποτα".
Το "τίποτα" γίνεται "κάτι".
Γίνομαι μικρή.
Ξαναμαθαίνω.
Ξαναφεύγω.
Εαυτός γνώριμος.
Συνήθεις τάσεις φυγής.
Συνήθεις επιστροφές.
Κάτι λύνεται.
Κάτι δένεται.
Κάτι αιωρείται.

Ξοδέματα.

Σπατάλες.
Προτεραιότητες.
Θέλω.
Πιστεύω.
Μπορώ.
Το κουράσαμε.
Με κούρασες.
Να ξεκουραστείς.

Παιδί του νερού κι ακροβατώ.
Παιδί του αέρα και με πνίγεις.
Παιδί της φωτιάς και σε καίω.

Ξοδέματα.
Ψυχαναγκασμοί.
Σπατάλες.
Οι άνθρωποι που ξοδεύουν λέξεις μου τρώνε χρόνο.
Οι άνθρωποι που τρώνε τον χρόνο του μυαλού μου, κάνουν τις λέξεις μου να σιγούν.
Δεν μπορώ να τις βάλω σε μέτρο.
Πρέπει πάλι να μάθω να μετρώ.
Συλλαβές.
Χρόνο.
Ανθρώπους.
Λέξεις.
Εμένα.

Πρέπει να σε βάλω σε μέτρο.
Κι όταν χωρέσεις δεν θα είσαι εσύ.
Θα είναι κάτι απομεινάρια στιγμών.
Κάτι «τότε» μπερδεμένα με «αν», μπλεγμένα με «θέλω» και κατασκευασμένες αναμνήσεις.
Θα σε μετρήσω.
Θα με μετρήσω.
Δεν μας μετράω.
Ο καθένας ξεχωριστά.
Να μετρηθούμε.
 

Σαν τότε που μετρούσα.
Εγκλωβισμένη.
Παλιά.
Λήθη.
Ξεχνάω.
Ξέχασα.
Έχασα;
Κέρδισα.
Μαλακίες.
Ο αγώνας τελείωσε πριν το πάρω χαμπάρι.
Δεν ξέρω ποιος κέρδισε.
Δε με νοιάζει.
Δεν θυμάμαι.
Μου θυμίζεις εμένα.
Γι’αυτό σε θυμάμαι όποτε σε θυμάμαι.
Το καταλαβαίνω πάντα εκ των υστέρων.
Εμένα θυμάμαι.

Μονολεκτικά.
Γιατί τις σπαταλάτε τις λέξεις γαμώτο;
Οι λέξεις ζουν παντού.
Οι λέξεις δε ζουν πουθενά.
Συνοδεύουν.
Στιγμές.
Μνήμες.
Τραγούδια.
Αθωότητες.
Ακεραιότητες.
Κατακερματισμούς.

Κάποτε διαλέγαμε ανθρώπους.
Τώρα διαλέγουμε συνθήκες.
Και κολυμπάμε ήρεμα.
Βολικά.
Με ασφάλεια.
Βολεύτηκα.
Βολεύεσαι;
Βολές.
Βάλε τόλμη.
Να βγάλω δειλία.
Να βρεθούμε αύριο.
Λιγότερο αθώοι.
Λιγότερο μικροί.
Λιγότερο ασφαλείς.
Λιγότερο βολεμένοι.
Να ξαναδιαλέξουμε ανθρώπους.
Κι όχι συνθήκες.

Να μας γεμίζουν οι στιγμές.
Να μη μας αδειάζει ο χρόνος.
Να πατάμε γερά.
Να περπατάμε γεροί.
Να περπατάμε μαζί.
Να παραπατάμε μαζί.
Να πέφτουμε μαζί.
Να μας έχουμε διαλέξει.
Ο καθένας τον εαυτό του.
Ο ένας τον άλλον.
Να μην έχουμε δικαιολογίες.
Να μη λέμε «αλλά».
Να λέμε «έτσι ρε».
Να διαλέγουμε.
Ανθρώπους, όχι συνθήκες.
Να είμαστε.
Άνθρωποι.
Άνθρωποι όχι ανάμεσα σε συνθήκες.
Συνθήκη ανάμεσα στους ανθρώπους.





(Η μελωδία-τίτλος "Ο επισκέπτης της βροχής", ανήκει στο συνθέτη Γιώργο Βαρσαμάκη)