Επιβιβάζομαι.
Συμβιβάζομαι.
Αποβιβάζομαι.
Σε κάτι βαγόνια, σε κάτι τρένα.
Σε κάτι διαδρομές.
Πάνω-κάτω.
Σαν εκδρομές.
Με σχεδόν καθορισμένα δρομολόγια.
Με σχεδόν καθορισμένα αποτελέσματα.
Με σχεδόν μηχανικές κινήσεις.
Με σχεδόν άρνηση διαφοροποίησης.
Μηχανικά.
Μη.
Μηχανεύομαι.
Μη χάνεσαι.
Μη χάνεις.
Αμήχανα.
Θα σε χαζεύω από απόσταση.
Κάθε «Ναι» μου θα συνοδεύεται από ένα «Όχι».
Θα είμαι ένα «σχεδόν».
Μια υπόθεση που δεν μπορεί να γίνει προϋπόθεση.
Μια υπόθεση χωρίς απόδοση.
Μια υπόθεση που όποτε έχει απόδοση θα είναι το «μη πραγματικό».
Εγώ θα κρατάω το «μη» κι εσύ το «πραγματικό».
Εγώ θα κρατάω την υπόθεση κι εσύ την απόδοση.
Και μια μέρα θα ανταλλάξουμε.
Θα πάρω την απόδοση.
Θα πατάω γερά.
Θα ξέρω.
Κι εσύ θα έχεις στα χέρια σου μια υπόθεση.
Η απόδοση στα χέρια μου θα μικραίνει κι η υπόθεση στα δικά σου θα μεγαλώνει.
Θα φουσκώνει με αέρα.
Με λεξούλες μετέωρες.
Ανάποδες.
«Θα τα κάνουμε όλα ανάποδα».
Ώρες-ώρες η άγνοια είναι μαξιλάρι.
Ξαναγίνομαι 17.
Ξαναγεμίζω άλλοθι.
Ζω ατέλειωτους Σεπτέμβρηδες.
Χρησιμοποιώ τα σημεία στίξης με δικούς μου κανόνες.
Μπαίνω στις παρενθέσεις μου.
Σε κλείνω σε εισαγωγικά.
Σε κλίνω σαν ουσιαστικό.
Δεν έχω κλίσεις.
Αγαπώ τους αριθμούς και τις λέξεις.
Αγαπώ τον δυϊκό αριθμό.
Δεν μπορώ να αποφασίσω αν μοιάζει με ανάσα ή εγκλωβισμό.
Ξαπλώνω στην άμμο πάνω στα χέρια μου.
Σκέφτομαι την έννοια της ισορροπίας.
Σκέφτομαι μια τραμπάλα.
Σκέφτομαι έναν σχοινοβάτη.
Σκέφτομαι δύο χέρια ανοιχτά να αναζητούν ισορροπία.
Ξυπνάω σχεδόν δέκα χρόνια μετά.
Με ξανακλείνω σε παρενθέσεις.
Ψάχνω ακόμα την έννοια της ισορροπίας.
Την εφαρμόζω στα σημεία στίξης.
Η τελεία λέγεται και στιγμή.
Συμπαθώ την «άνω και κάτω στιγμή».
Συμπαθώ τις στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις άνω-κάτω.
Συμπαθώ τα κενά λόγου.
Συμπαθώ τις αμήχανες στιγμές.
Ή μήπως τις αμήχανες τελείες;
Τις μηχανικές τις βαριέμαι.
Τελεία.
Τελεία.
Τελεία.
Σχεδόν αυτόματη διαδικασία.
Η ουσιαστική τελεία μπαίνει μαζικά.
Δυο-τρεις ταυτόχρονα.
Όχι κολλητά.
Βαριέμαι οτιδήποτε αποσιωπάται πολλαπλασιαζόμενο.
Με ενοχλεί η κατάχρηση του θαυμαστικού, είναι λεπτά τα όρια μεταξύ θαυμασμού και ειρωνείας.
Αγαπώ τα κόμματα γιατί δεν τους δίνεται συχνά σημασία και έχουν την ικανότητα να αλλάζουν νοήματα, να δημιουργούν μικρά κενά, να μπερδεύουν αντιλήψεις.
Η άνω τελεία μου ήταν πάντα συμπαθής.
Ίσως γιατί δεν τη χρησιμοποιώ.
Ίσως γιατί στο Wikipedia λέει ότι χρησιμοποιείται «ίσα-ίσα για μια ανάσα».
Ίσως γιατί «ίσα-ίσα μια ανάσα» μου φαινόταν πάντα λίγη.
Ίσα-ίσα μια ανάσα είναι σαν ανάσα, δεν είναι ανάσα.
Είναι μια ψευδαίσθηση ότι κάτι σταματάει.
Είναι για να πείσεις τον εαυτό σου να κάνει ένα διάλειμμα.
Είμαι ερωτηματικό.
Θέτω ερωτήσεις.
Έχω κόμμα και τελεία.
Μαζί.
Μια παύση και μια οριστικότητα.
Ψάχνω απαντήσεις.
Ερωτήματα απανωτά.
Όχι σε εσένα.
Στον εαυτό μου.
Είσαι τελεία.
Οριστικός.
Κατηγορηματικός.
Άκαμπτος.
Απόλυτος.
Μια πάλη θεωρίας και πράξης.
Μια ισορροπία που αντέχει σχεδόν ανισόρροπα.
Σε ένα άλλο σύμπαν ζω στο Παρίσι.
Στο Παρίσι του “Midnight in Paris”.
Σκορπάω τις τελείες μου χωρίς δεύτερη σκέψη.
Δε με ενοχλεί οποιοδήποτε τέλος.
Αποδέχομαι το τέλος ως τέλος και όχι ως σκοπό.
Δε συζητάω.
Δεν διαπραγματεύομαι.
Δεν επαναλαμβάνομαι.
Ξεχνιέμαι.
Σκορπάω στιγμές.
Σκορπάω τελείες.
Σκορπάω σημεία στίξης.
Στιγματίζω.
Στιγματίζομαι.
Παίρνω τις αποστάσεις μου.
Αξιολογώ.
Λογαριάζω.
Χάνω τον λογαριασμό.
Δε λογαριάζω.
Με ξυπνάω.
Να στοιχηματίσουμε.
Να σου πω μια ιστορία.
Κρυμμένη πίσω από ένα τραγούδι.
Να λυθεί το παζλ.
Φέρε μου τα κομμάτια που χωράνε ακριβώς στα κενά.
Φέρε μου τα σημεία στίξης που κάνουν την πρόταση να βγάζει νόημα.
Έλα να κλωτσήσουμε το νόημα.
Να σου πω μια ιστορία.
Απνευστί.
Χωρίς κανένα σημείο στίξης.
(Η άνω τελεία είναι το τέλειο άλλοθι‧)
ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ
Να ήμασταν βαγόνια σ' άλλο τρένο
Να μη σε δω ποτέ ξανά μπροστά μου.
Να μέτραγα σωστά τα βήματα μου
Να πέρναγες ξυστά και να μην τρέμω.
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
Όλα θα 'χανε σωθεί.
Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι
Να μην έπεφτα πάνω σου τυχαία.
Να μην ήσουν η μόνη προκυμαία
Που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει.
Μια κλασική, τυπική, άκακη τελεία
Σαν αλλαγή, σα σιωπή, σαν αυτοκτονία.
Ίδιο το τρένο, ίδια η πορεία
Είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία.
Θα περνάω ξυστά δίπλα σου να τρέμεις.
Τί στην Αθήνα; Τί στο Παρίσι;
Δεν αρκεί πια το πλήθος να μας χωρίσει.
Και στην άκρη της γης θα με πετυχαίνεις.
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
Όλα θα 'χανε σωθεί...
Νατάσσα Μπροφίλιου
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Στάμος Σέμσης