"Ποτέ, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ..."

"Στο ανειπωτο το πληθος
απο τα στοιχειά του νου
ετρεξα για να ξεφυγω
μα ολα ετρεχαν παντου..."

Αμφισβητηση...
Εχει καταλαβει τον νου.
Τον παιδευει.
Κανει ανω-κατω τα παντα.

Κι ερχεσαι «διακριτικα» στην καθημερινοτητα μου.
Χωρις να το ξερεις.
Δεν σου ανοιγω την πορτα.
Παρολα αυτα υπαρχει μια πορτα καπου στην καρδια ή στο μυαλο που σε υποδεχεται.
Μονο που εμενα δεν με ενημερωνει...

Κι ετσι ερχομαι αντιμετωπη με ενα παρελθον που ειναι μεν αποδεκτο ως "παρελθον", που δεν θελω να γινει παρον, ουτε μελλον, μα αμφισβητειται η ιδια η παρουσια του ως παρελθοντος.

Εκει εγκειται το προβλημα.
Στην αμφισβητηση της υπαρξης του οταν αναλαμβανει τον ρολο του καθοδηγητη-αναλυτη ο νους.

Κι η αληθεια ειναι οτι οσο πιο ευκολα εισερχεται η αμφισβητηση τοσο πιο δυσκολα αποκαθισταται η αληθεια.
Μαλλον γιατι δεν υπαρχει αληθεια.
Αποδεκτη και αποδεδειγμενη.

Ανασφαλειες ολα.
Οχι για το τι ησουν εσυ για 'μενα.
Αυτο το ξερω.
Το τι ημουν εγω για 'σενα ομως αμφισβητειται ανα πασα ωρα και στιγμη, αρκει ενα μικρο ερεθισμα.
Κι αυτη η απορια για το τι ημουν οταν εισβαλλει στο μυαλο τα ρημαζει ολα.
Παγωνει ολες τις αλλες σκεψεις και απαιτει αποκλειστικοτητα:
"Πρεπει να βγαλεις μια ακρη", μου λεει...
"Δεν καταφερα τοσα χρονια να βρω μια ακρη, τωρα θα τα καταφερω;", αναρωτιεμαι.

Αποκατασταση χρειαζεσαι.
Δικαιολογια.
Καπως πρεπει να σε δικαιολογησω και 'σενα.
Αν θες να υπαρχεις μεσα μου θα εισαι ηρεμος.
Δεν θα μιλας, δεν θα κινεισαι.
Θα εισαι κρυμμενος και ταυτοχρονα αορατος.
Δεν θα εμφανιζεσαι.
Θα ξεχνας κι εσυ ο ιδιος οτι υπαρχεις.
Αν σε θελω κατι θα σε φωναζω.
Θα τηρεις τις αποστασεις.
Θα κανεις ο,τι σου λεω.
Εισαι μεσα στο μυαλο μου και εχω καθε δικαιωμα να σε εξουσιαζω.
Θα εισαι η μαριονετα μου κι οποτε βαριεμαι θα παιζω μαζι σου.
Μετα θα σε παραταω.
Θα επιστρεφεις στην κρυφη σου θεση αορατος.
Θα σε κανω ο,τι θελω.
Δεν εχεις δικαιωμα επιλογης.
Ζεις μεσα στον νου μου και αποτελεις ερμαιο των βουλων μου.
Ολα αυτα στο μυαλο...
Οι κανονες-προϋποθεσεις αν θες να υπαρχεις μεσα σ'αυτο.

Γιατι στην καρδια τα πραγματα ειναι αλλιως.
Γιατι η καρδια ξερει.
Δεν αμφισβητει τη γνωση.
Γιατι η γνωση της καρδιας ειναι το ιδιο το συναισθημα.
Δεν φοβαται την απουσια ουτε την παρουσια σου γιατι το συναισθημα δεν επηρρεαζεται απο αυτα.
Παραμενει ανεγγιχτο,
αμετακινητο,
αμειωτο
ειτε εισαι εδω, ειτε οχι.
Δεν επιδρουν πανω του οι αφορμες.
Το συναισθημα δεν διχαζεται.
Δεν φοβαται.
Δεχεται τις καταστασεις οπως κι αν ειναι.
Ειτε ειναι αληθινες, ειτε ψευτικες το συναισθημα ζει και πιστευει τη δικη του αληθεια, την αληθεια που νιωθει, που βιωσε, που βιωνει και δεν μπορει να αμφισβητηθει.

Μυαλο και καρδια σε μια διαρκη παλη.
Επαθλο: η ηρεμια.
Η αποκατασταση.
Εχουν επιτευχθει και τα δυο στο παρελθον.
Μετα ανατρεπονται.
Οι αφορμες φταινε.

Ξερεις...
Καπου στο βαθος ξερω κι εγω...
Νιωθω...
Κι ας ξεχναω...
Ειναι που το παρελθον αποτελει παρελθον και δεν θελω εστω και νοητικα να διεκδικει μια θεση στο παρον μου.
Εχει μπει ενα ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Οχι επιτακτικα και πεισματικα.
Σχεδον ουτε ηθελημενα.
Απ'τη στιγμη ομως που μπηκε το "ποτε ξανα" δεν θελω να υπαρχουν στιγμες που εστω κι θεωρητικα αναιρειται.
Εχει μπει σαν σφραγιδα σε καθε εικονα, σε καθε αναμνηση.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Αυτη η ιστορια εληξε.
Η ημερομηνια καταναλωσης παρηλθε.
Η αυλαια επεσε.
Και ξεκιναει καινουργια παρασταση..............


ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Στο ανύποπτο το πλήθος,
απο τα στοιχειά του νου,
έτρεξα για να ξεφύγω
μα όλα έτρεχαν παντού...

Μεσ' το βλέμμα μου,
μεσ το αίμα μου,
ησυχία μόνο να ακούς τον πόνο
Η μορφή σου εδώ,
η ηχώ σου εγώ
και μια σκέψη μόνο,
μοναχά
Ποτέ, ποτέ ξανά

Η παράσταση αρχίζει
κι όλα παίρνουνε ζωή...

Ελευθερία Αρβανιτάκη
στίχοι+μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Boomp3.com

"Ας χαθείς..."

Ταξιδι-αστραπη στην Κρητη...
Πριν μερικες ωρες γυρισα.
Για αλλο λογο πηγα τωρα, για αλλο λογο τοτε...
Τοτε...τεσσερα χρονια πριν...
Σχεδον δεκαοχτω χρονων.
Με μια αποφαση στα χερια.
Στα χερια, οχι στην ψυχη.
Αποφαση σωτήρια, ετσι πιστευα.
Αποφαση αλλοθι κι αυτη...

Αποφαση που υπηρχε στο μυαλο μου πεντε μηνες πριν τις πανελληνιες.
Εκεινους τους φριχτους μηνες...
Οχι λογω των πανελληνιων.
Αυτες οι εξετασεις δεν ηταν δυσκολες σε σχεση με τις εξετασεις που εδινα εντος μου.
Μυαλο και ψυχη αμαυρωνονταν.
Ο εαυτος εχανε και χανοταν.

Κι εσυ εκει.
Εσυ παντου.
Εσυ πουθενα.
Δεν ηταν αποφαση στιγμης.
Επρεπε κατι να κανω.
Επρεπε να με σωσω.

Κι ετσι η αποφαση εληφθη...
Η σχολη ειχε αποφασιστει προ πολλου.
Το μερος ηταν το θεμα...
Κι αποφασιστηκε...
Ρεθυμνο.
Αυτο θα με εσωζε.
Η αποσταση...
Ετσι πιστευα...
Ετσι ηθελα να πιστευω...

Χιλιες δυο δικαιολογιες γι'αυτην την επιλογη.
Καλη σχολη, γνωσεις, κλπ κλπ...
Βλακειες ολα.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ηθελα.
ΦΥΓΗ...

Κι οι γονεις μου με αφησαν...
Με αφησαν να παρω τον δικο μου δρομο.
Να ακολουθησω τη διαδρομη που ηθελα.
Περνουσα στο πανεπιστημιο της Αθηνας,
αλλα δεν ηθελα να ειμαι διπλα σου.
Δεν ηθελα.

Δυσκολη περιοδος.
Κλεισιμο ενος κυκλου, ανοιγμα ενος καινουριου.
Να στενοχωρηθεις για τον κυκλο που κλεινει ή να χαρεις γι'αυτον που ανοιγει;
Αναμεικτα ολα...

Ημουν τρομαγμενη.
Για οσα ειχαν ερθει και για οσα θα ακολουθουσαν.
"Τωρα" δεν υπηρχε.
Ζουσα στο "πριν" σκεπτομενη το "μετα".
Με φοβιζαν και τα δυο.

Καινουρια ζωη.
Καινουριο περιβαλλον...
Σκεψεις πολλες...

Απο τις πρωτες κιολας μερες καταλαβα πολλα.
Το μυαλο ειναι ενα φορτιο που το κουβαλας μαζι.
Ακομα κι αν το περιβαλλον δεν μπορει να σου φερει τις αναμνησεις του παρελθοντος το μυαλο ανα πασα στιγμη σου προβαλλει αυτες τις "φωτογραφιες".
Κι ετσι δεν ξεχνας.
Συνεχιζεις να θυμασαι ακομα και απο αποσταση.
Κι η καρδια συνεχιζει να χτυπαει με τον ιδιο τροπο.
Με τον ιδιο πονο.
Ισως με λιγοτερη ενταση.
Αλλα δεν ηταν η ενταση το θεμα, η ουσια παρεμενε ιδια.
Δεν ανηκα εκει.
Δεν ανηκα σε αυτους τους χωρους.

Ολα ηταν στην Αθηνα.
Ολα οσα αγαπουσα ηταν εκει.
Το μυαλο δεν γιατρευοταν ετσι.
Γι'αυτο και η αποφαση να γυρισω εληφθη γρηγορα.
Εκανα αιτηση για μετεγγραφη.
Αν γινοταν δεκτη θα επεστρεφα.
Και επεστρεψα.
-------------------------------------------------

Μου εφερε πολλες αναμνησεις αυτο το διημερο ταξιδι μου.
Η μεταβαση προς την ενηλικωση μου εγινε λιγο αποτομα.
Επαιρνα τη ζωη στα χερια μου.
Επαιζα με τις λυσεις.
Εχανα...
Κερδιζα...

Κερδισμενη βγηκα τελικα.
Απ'ολα.
Οι γονεις μου δεν μου στερησαν αυτην την εμπειρια.
Δεν θα το ξεχασω ποτε...

Η φυγη βεβαια δεν ηρθε τοτε.
Τοτε που νομιζα οτι ζω το τελος.
Ειναι τοσο σχετικο το "τελος"...
------------------------------------

Να χαθεις ηθελα.
Να χαθω προσπαθησα.
Δεν τα καταφερα με την πρωτη.
Αργησα να τα καταφερω.
Τελικα χαθηκα χωρις να το ξερω.
Χωρις να το αποφασισω.
Τελικα χαθηκα χωρις να στο πω.
Χωρις να το ξερω κι εγω...
Τελικα χαθηκα ενα βραδυ...
Τελικα χαθηκα;;;
----------------------------------

Πριν απο λιγο εφτασε μια φωτογραφια στα χερια μου.
Δικη σου φωτογραφια.
Ξαφνικα.
Ταραχτηκα.
Τρομοκρατηθηκα.
Θυμωσα...
Θυμωνω μαζι σου.
Και μαζι μου.
Κι εψαχνα τι φταιει για αυτην την ταραχη...

Εχω ξεχασει οτι υπαρχεις.
Σαν να εχεις διαγραφει απο το "τωρα" μου.

"Να μην ξερω πια τι κανεις..."

Μην ερχεσαι.
Ουτε ως αναμνηση.
Δεν θελω.
Μην τρυπωνεις στις εικονες μου.
Μην τρυπωνεις στο μυαλο μου.
Δεν υπαρχεις.
Δεν θελω να υπαρχεις...
Υπηρξες.
Αλλα δεν υπαρχεις.
Δεν θελω να σε κοιταζω.
Δεν θελω να κοιταζω τις φωτογραφιες σου.
Δεν θελω να "εμφανιζεσαι" στο δρομο μου.
Εισαι πισω.
Εισαι αλλου.
Κι εγω μακρια.
Αλλου κι εγω.
Δεν θελω να ξερω.
Δεν θελω.
Δεν θελω να σε κοιταζω.
Δεν μπορω.
Δεν.
Δεν..
Δεν...
"Δεν μπορω να σε κοιταζω και στα λογια να μη βαζω "σ'αγαπω"."


ΑΣ ΧΑΘΕΙΣ

Μες στα σύννεφα ζωή μου
μακριά απ'τη φυλακή μου να με πας.
Να μ'αγγιξει ο αέρας
σαν το ξύπνημα μιάς μέρας να γελας.
Να κουρνιάζω στο πλευρό σου
μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.
Ν' ακουστεί το όνομά μου
κι εσύ ράγισε καρδιά μου κι ας χαθείς,ας χαθείς.

Να με σήκωνε ένα κύμα
να με λύτρωνε απ'το κρίμα της ψυχής.
Να ξεπλύνει το θυμό μου
να ξανάρθει τ'όνειρό μου να το δεις.
Ας ερχόταν ένα βράδυ
να'χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.
Να μπορώ να σου γελάσω
κι ύστερα να προσπεράσω κι ας χαθείς,ας χαθείς.

Του μυαλού μου οι εικόνες
να 'σβηναν σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής.
Να μην έχω να θυμάμαι
όλα αυτά που με πονάνε,ας χαθείς.
Να μην ξέρω πιά τι κάνεις
άλλο να μη με πικράνεις,δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω
και στα λόγια να μη βάζω σ'αγαπώ,σ'αγαπώ.

Χρήστος Θηβαίος
στίχοι: Ανώνυμος
μουσική:Χρήστος Θηβαίος
δισκος: Πέτρινοι Κήποι



Boomp3.com

"Τί χαζό παιδί..."

"Tί χαζό παιδι..."
Εχω κολλησει.
Χωρις να ξερω αν στο μυαλο μου εχω εσενα ή εμενα...
Τί χαζο παιδι...
Εγω ειμαι ενα χαζο παιδι...
Κι εσυ...
Φταιει που κουραστηκα.
Η εξεταστικη φταιει.
Το ονειρο.
Τα ονειρα.
Ολα φταινε.

Δεν τα παραταω.
Δεν εχω μαθει να φευγω.
Κι οσες φορες εχω αποπειραθει να τα παρατησω παντα, μα παντα ξαναγυριζω.
Με εχω μαθει πια.
Δεν εχω εμπιστοσυνη στις φυγες οταν αποφασιζονται εν βρασμω ψυχης.
Το μυαλο παντα μαζι το εχεις.
Και την καρδια.

Κουραση.
Ξενυχτια.

Κι ομως χαμογελαω.
Εχω και τον λιθο μου μαζι.
Και κανω πολλες συνειδητοποιησεις.
Κι ολες ευχαριστες.
Κι ας κουραστηκα.
Σωματικα ειμαι κουρασμενη.
Ψυχικα οχι.
Ειμαι καλα.
Θα ημουν αχαριστη αν παραπονιομουν.

Τι χαζο παιδι...

Μονο μην ερχεσαι στα ονειρα μου.
Μην τα κανεις ομορφα, δεν θελω.
Φοβαμαι.
Εμενα φοβαμαι.
Ξυπνησα κι ειχα την αισθηση οτι ηταν αληθεια.
Και στενοχωρηθηκα που δεν ηταν.
Θυμωσα μαζι μου.
Θυμωσα που θα ηθελα να ηταν αληθινο το ονειρο.
Φοβαμαι οταν ερχεσαι στα ονειρα μου.
Τι χαζο παιδι...

Με ειχες αγκαλια...
Με ειχες σηκωσει ψηλα...
Κι ηταν τοσο αληθινο.
Ηταν τοσο αληθινη η αγκαλια σου.
Ηταν ασφαλης.
Ημουν ασφαλης στην ανασφαλεια του ονειρου.
Μεσα στα χερια σου.
Ηταν ονειρο ομως.
"Ονειρο ητανε..."

Μην ξαναπατησεις στο χωρο μου.
Ειναι δικα μου τα ονειρα.
Δεν θελω να ερχεσαι.
Δεν θελω να ξυπναω και να σε σκεφτομαι.
Δεν το καταλαβαινεις;
Ξεσυνηθισα...

Αφορμη ηταν ολα...
Ολα ειναι ακομα μια "αφορμη".
Καθολου τυχαια αφορμη.
Ο καθενας εχει τον δικο του χαρτη.
Τον κραταει στα χερια του.
Μονο που οι διαδρομες ειναι αορατες.
Δεν μπορει να τις δει.
Αορατες αλλα οχι τυχαιες.

Αυτο συζητουσαμε πριν λιγο με το λιθο.
"Απο μια αγγελια..."
"Απο ενα φυλλαδιο..."
"Απο εναν διαγωνισμο..."
Χωρις να ξερεις...
Ακολουθεις...
Ακομα κι αν αλλοι αποφασιζουν για ΄σενα...
Ακολουθεις...
Δεν μπορεις να αποφυγεις τιποτα...
Ακομα κι αν παρεκκλινεις της πορειας σου
παλι στον ιδιο δρομο θα βρεθεις...
Σαν χαζο παιδι...

Και εχουμε διανυσει πολλες αποστασεις με τον λιθο μου.
Δυσβατοι δρομοι.
Χερι-χερι.
Μαζι.
Με τη φιλη μου μαζι.
Αδερφη μου.
Πεφτουμε.
Ξανασηκωνομαστε.
Μαζι.
Παιδια.
Κοριτσια.
Γυναικες.
Παιδια...
Τι χαζο παιδι...

Τωρα χαμογελαω...
Τι χαζο παιδι...
Αγκαλιαζω τις μουσικες μου...
Μ'αγκαλιαζουν κι αυτες...
Με αγκαλιαζουν και οι φιλοι μου...
Και ειμαι χαρουμενη.
Εχω ΦΙΛΟΥΣ.
ΦΙΛΟΥΣ που δεν μετριουνται στα δαχτυλα του ενος χεριου.
Τα ξεπερνουν...
Ειναι ομορφο να εχεις φιλους.
Να μιλας, να γελας, να κλαις.
ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ.
Τι χαζο παιδι...


"Τωρα απο μακρια νιωθεις οτι ησουν τοσο κοντα...
Κι ηταν τοσο απλο... Ολο το σκοταδι μεσα σε ενα λεπτο
να χυθει ξανα οπως η μπογια στο μικρο κουτι...
Τί χαζο παιδι..."


Και ενταξει...μπορει να φταιει η εξεταστικη για το παραληρημα μου...
Δεν την κατηγορω.
Ουτως ή αλλως με βοηθαει να εκτιμω την υπο φυσιολογικες συνθηκες καθημερινοτητα μου... Ολη αυτη η μαυριλα που υπηρχε πριν μερικες ωρες εξαφανιστηκε.
Την εξαφανισε η εγχρωμη σκεψη...
Η μπογια που χυθηκε...
Οι φιλοι...
Εσυ...
Εγω...
Εξαφανιστηκε...

Και τωρα,
παω να διαβασω...

"Τί χαζό παιδί............."


Χαζο παιδι...

Πες μου τι είν' αυτό που βλέπεις
ουρανός ή ένας καθρέφτης
κάποιου σκοτεινού σου κόσμου
σχέδιο αστρικό

Πες μου πού πηγαίνεις μόνος
μοιάζει με χαρά ο πόνος
σα γεράκι μες στα πάρτι
ψάχνεις γι' αγάπη

Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί

Κοίτα πώς γυρνούν τα χρόνια
σε μια ασημένια ρόδα
ένας κύκλος ζωδιακός
από φτωχά αγόρια
που κοιμούνται στους αιώνες
κι ονειρεύονται εικόνες
τα σημάδια που αφήνουν
τα γλυκά φιλιά

Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί
τι χαζό παιδί

Μες στο αίμα σου κυλάει
ένα τρένο που σφυράει
και ποτέ δε σταματάει
ό,τι κι αν του πεις
μόνο ο Χριστός το ξέρει
κι όποιος ζήτησε ένα χέρι
μες στη μαύρη εκείνη νύχτα
για να κρατηθεί

Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί

Τι χαζό παιδί...

Κωνσταντίνος Βήτα

Boomp3.com

"HOW I WISH YOU WERE HERE..."

Μνημες του καλοκαιριου που περασε.
Μνημες χαρας που θα μεινουν ανεξιτηλες.
Πορεια προς το Ονειρο.

Εκει εχει μεινει η ψυχη μου.
Στις αρχες του ιουνιου.
Στο δωματιο με την μπλε πορτα.
Εκει κλειστηκε η ψυχη.
Τοσο χαρουμενη οσο ποτε.
Τοοοοοσο πληρης.

Και χαμογελα, πολλα χαμογελα.
Ευκαιρια.
ΠΟΛYΤΙΜΗ.
Εμπειρια ακομα πιο πολυτιμη.

Λιγες μερες μετα...
Στον ιδιο χωρο.
Με εναν ανθρωπο που θαυμαζω και σεβομαι.
Στιγμες ζωης κι αυτες...
Με αληθειες που ξεστομιζω και τρομαζω κι η ιδια.
Με αληθειες του εαυτου μου.
Εγω, τελειως εγω.
Απογυμνωνομαι απο τις σκεψεις μου.
Δεν σκεφτομαι πριν μιλησω.
Απλως κανω λεξεις τα συναισθηματα μου.
Τα χρωματιζω χωρις να το ξερω.
"Σ'εχουν κοιταξει σαν Θεο να σου ζητανε θαυμα;".
Γελας...

Μ'ακους.
Προσεκτικα.
Πολυ προσεκτικα.
Και νιωθεις.
"Ενσυναισθηση" λεγεται, ετσι μου ειπε η Ελενη.

Ακουγες.
Κι ειναι σπανιο να ακουει καποιος.
Ηξερες τι θα σου 'λεγα.
Κι ομως, με ακουγες.
Και διαβαζες τις λεξεις μου στο προσωπο μου.
Μου το ειπες.
"Τα φανερωνει ολα το προσωπο σου".

Και λιγο μετα...
"How i wish you were here...".
Δυναμωσες τη φωνη.
Μονο αυτο ακουγοταν.
Κι εγω πετουσα.
Ειχε βγαλει φτερα η ψυχη και πετουσε.
Ψηλα, χαμογελωντας.

Κι ημουν εκει.
Εκει που θα ευχομουν να μεινω για παντα.
Οση διαρκεια εχει αυτο το "παντα".
Ημουν εκει.
Εκει που ευχομουν.
Και ταξιδευα.
Και η μουσικη δυναμωνε.
"How i wish you were here".

Xαμενο το βλεμμα στο πανεμορφο "τωρα".
Τωρα ειναι "τοτε"...
Τοτε ομως ηταν "τωρα".
Σαν να μην τελειωνε ποτε το τραγουδι.
Σαν να επαναλαμβανε συνεχεια:
"How i wish you were here."
Hξερες ποσο θα 'θελα να μεινω εκει.
Απο τις πιο δυνατες στιγμες της ζωης μου.

Και το "How i wish you were here" soundtrack του "θελω" μου.
"ΘΕΛΩ", "ΣΤΟΧΟΣ", "ΟΝΕΙΡΟ".
Ολα ταυτισμενα.
Για πρωτη φορα...

Οικειος ο χωρος.
Χωρος-ΘΕΛΩ.
Θεση-ΘΕΛΩ.
Εγω μεσα σ'αυτα που ΘΕΛΩ.
Στα "ΘΕΛΩ" που δυναμωνουν την υπαρξη μου.
Δυναμωνουν την ψυχη μου.
Σε "ΘΕΛΩ" που μερικες φορες επιτηδες ξεχναω.
Ο φοβος φταιει,
"Η αποσταση που κονταινει" και με τρομαζει.
ΘΕΛΩ ομως.
ΘΕΛΩ πολυ και φοβαμαι λιγοτερο...

Και περασαν δυο μηνες...
Και αποφασισα να θυμηθω.
Να θυμηθεις κι εσυ...
Και αφου θυμηθηκαμε, θυμηθηκαν και οι Pink Floyd.
"How i wish you were here".

Δυο μηνες μετα και το ιδιο τραγουδι ξανακουγεται.
Τη στιγμη που η μνημη παιζει,
το τραγουδι ερχεται να μπει στο παιχνιδι...
Δυναμωνω τη φωνη, καθομαι κατω με την πλατη στον τοιχο και τραγουδαω:
"Ηow i wish, how i wish you were here..."
Και θυμαμαι...
Και χαμογελαω...
Και το σκεφτομουν το τραγουδι...
Ειχα στοιχηματισει...
Δεν το ειχα ξανακουσει απο τοτε...
Ηρθε πανω στην ωρα...
"How i wish you were here..."

How i wish i was there...
Ξανα...
Για παντα...
Σ'ευχαριστώ...

Πιστευετε στα σημαδια;

"WISH YOU WERE HERE"

So, so you think you can tell Heaven from Hell,

blue skies from pain.

Can you tell a green field from a cold steel rail?

A smile from a veil?

Do you think you can tell?

And did they get you to trade your heroes for ghosts?

Hot ashes for trees?

Hot air for a cool breeze?

Cold comfort for change?

And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?

How I wish, how I wish you were here.

We're just two lost souls swimming in a fish bowl,year after year,

Running over the same old ground.

What have you found?

The same old fears.

Wish you were here....

Pink Floyd

Boomp3.com

"ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ..."

Γεια 'σενα που ηρθες εναν χλωμο Σεπτεμβρη.
Για 'σενα που μ' εκανες να πιστεψω...
"Να βρω ζωη εκει εξω..."
Σαν σημερα.

Αυτη η μερα με κανει να χαμογελαω.
Οπως χαμογελουσα τοτε.
Κι αν οχι ετσι ακριβως, τουλαχιστον...καπως ετσι!

Τοτε ο Σεπτεμβρης ηταν πραγματι χλωμος.
Εβρεχε πολυ.
Οιωνος για τις μερες που θα ακολουθουσαν.

Ηταν περιεργα ομορφες οι μερες του πρωτου καιρου.
Πραγματικα πρωτογνωρες.
Ερωτας με την πρωτη ματια!
Χωρις να ξερω τι θα πει ερωτας.
Χωρις να εχω πιαστει ποτε στη γλυκια παγιδα του.
Και εκεινες τις μερες το μαθαινα.
Και ηταν τοσο ομορφη αυτη η "διδασκαλια"!

Κολλησε το βλεμμα σε μια εικονα, σε 'σενα.
Ετσι απλα.
Σε μια μονο στιγμη.
Βημα προς τη ζωη.
16 χρονων τοτε (16 παρα κατι!)...

Και το μυαλο χαμενο.
Λιγες ωρες μετα και ομως ηταν χαμενο σε εκεινη τη στιγμη.
Σε αισθησεις που γεννηθηκαν.
Σε καρδιοχτυπια ξεχωριστα.
Σαν να μην ειχε χτυπησει ποτε πριν η καρδια...

Παραξενο χαμογελο στο προσωπο.
Αφηρημενο.
Με πλανεψες!
"Μην πεις ποτε πως ολα ητανε μια πλανη...!"

Ποιος τα βαζει με τον ερωτα ομως;
Ποιος τον νιωθει και μπορει να απεκδυθει;

Φοβηθηκα εξ αρχης.
Μαλλον γιατι δεν το ειχα ξανανιωσει.
Ή ισως γιατι υπηρχαν περιεργες "ιδιοτητες".

Επεσα με τα μουτρα ομως!
Στρατηγικες συμπεριφορας.
Στρατηγικες προσεγγισης.
"Ηταν μπερδεμενη η τραπουλα απ'την αρχη κι εγω πολυ μικρη για να την ξεμπερδεψω."
Προσπαθησα ομως...

Φταινε και τα τραγουδια.
Προσχημα κι αυτα.
Πολλα προσχηματα γενικοτερα.

Ομορφα και αθωα.
Με στοχους κατα νου.
Και κινητρα, πολλα κινητρα.
Ετσι εμαθα να αγαπω πολλα...
Εχοντας κινητρο για ολα.
Ακομα και γι'αυτα που θεωρητικα δεν μου αρεσαν.

Δεν θα αλλαζα με τιποτα την "τροπή" που πηρε η ζωη μου.
Δεν θα αλλαζα ουτε μιση της στιγμη.
Και πραγματικα δεν θελω να ξερω πώς θα ημουν αν δεν σε γνωριζα.
Ο "ερωτας" στις μερες μας ειναι αφανισμενος,
Και νιωθω οτι οσοι δεν εχουν ερωτευτει ειναι φτωχοι...
Αυτος ο "κομπος" στο στομαχι καθως και το καρδιοχτυπι ειναι πλουτος!

Γεννησε πολλα αυτη η στιγμη που σε ειδα μπροστα μου.
Γεννηθηκαν ακομη περισσοτερα στην πορεια.
Ο ερωτας γενναει μεσα σου αισθηματα-καρπους που χρειαζονται το καταλληλο νερο και την καταλληλη φροντιδα για να μεγαλωσουν.
Να γινουν ανθη.
Κι ας μαραινονται...
Εχεις την πολυτελεια να θυμασαι!
Εχεις και την πολυτελεια να εχεις κι αλλους καρπους που μπορουν να γεννησουν ανθη!
Και καθε φορα ειναι διαφορετικη και πολυτιμη!
Η πρωτη φορα ειναι απλως πιο...ξεχωριστη...!

Σημερα δεν κανω απολογισμο.
Θυμαμαι μονο ενα παλιο "σημερα".
Του αξιζει να το θυμαμαι.

Βρηκα ζωη εκει εξω.
Την εχασα.
Την εψαξα.
Μεχρι που καταλαβα οτι χρειαζοταν να τη χτισω...
Και τη χτιζω...
Και τωρα πια ειναι δικο μου δημιουργημα, δεν χρειαζεται να ψαξω καπου εκει εξω τη "ζωη".
Ειναι μεσα μου και γυρω μου.
Σ'αυτα που αγαπησα.
Σ'αυτα που με παθος αγαπαω!
Σ'αυτους που αγαπησα και αγαπαω.
Και 'σενα...
...Σ'αγαπαω...!

ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΡΑ

Για κείνη που είχε έρθει ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ' ένα άσπρο αμάξι έγνεψε να ανεβώ...
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ' ένα ανοιχτό ουρανό.

Κι έριξε μαύρη πέτρα, απ' την αρχή είπε μέτρα,
πριν να μετρήσεις τ' αστέρια δε γυρνώ.
Καίγαν τα δύο της μάτια, σαν φλογερά πετράδια
είναι για κείνη το τραγούδι αυτό.

Για κείνη που είχε έρθει ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ' ένα άσπρο αμάξι έγνεψε να ανεβώ...
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ' ένα ανοιχτό ουρανό.

Πέρασαν καλοκαίρια, φεγγάρια, μεσημέρια,
του κόσμου η θλίψη μακριά μας πέρναγε.
Για τέλος δεν μιλούσε, νόμιζα πως θα αργούσεν
όμιζα η τύχη αλλιώς θα το έγραφε.

Και εκείνη τώρα φεύγει, ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ' ένα άσπρο αμάξι σαν άσχημο όνειρο.
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ' ένα ανοιχτό ουρανό.

Είναι για κείνη το τραγούδι αυτό...

Στάθης Δρογώσης

Boomp3.com

"Θυμάμαι..."

Ο Σεπτεμβρης μυρισε δυο μερες νωριτερα...
Μυρισε η βροχη του...

Ο Σεπτεμβρης με κανει να θυμαμαι...
Η βροχη του ακομα περισσοτερο...

Αποκατασταθηκες στο μυαλο μου...
Τα ειχα βαλει με αυτους που μιλουσαν για 'σενα.
Μετα τα εβαλα μαζι σου...
Με την ιδιοτητα σου...
Αυτη με ενοχλουσε...
Κι ας ηταν η αφορμη να σε γνωρισω...

Ισχυριζομουν οτι δεν με αγγιζε αυτη η ιδιοτητα.
Οτι δεν της εδινα σημασια.
Κι ομως σε κατηγορησα οτι δεν τη σεβαστηκες.
Στο βαθος κι οι δυο μας τη λαβαμε υπ'οψιν...

Δεν δεχομαι να μιλανε για ΄σενα.
Ισως μεσα μου εισαι πιο "δικος" μου.
Εχεις ονομα, δεν εισαι απλα ενα επιθετο.
Με το ονομα σου εισαι μεσα μου.

Εισαι κατι παραπανω απο τα "λογια" σου.
Οι ανασφαλειες σου, βλεπεις, σε εκαναν "δηθεν"...

Θυμαμαι...
Ο Σεπτεμβρης τα φερνει ολα στο μυαλο μου...
Και τα "κατηγορω" και οι αποκαταστασεις εκει ειναι.
Εκει οπου υπαρχεις εσυ.

Περνουν απο μπροστα μου τοσες εικονες...

Ημουν παιδι και παλευα με τον ερωτα.
Ολα αυτα τα χρονια μια διαρκης παλη ηταν...
Με το μυαλο μου
με την καρδια μου
με τις ενοχες
με την αγαπη
με 'σενα...

Πρωτογνωρα ολα...

Κι αυτοι που μιλουν για 'σενα δεν ξερουν...
Μυστικα ολα, κοινα μας μυστικα...
Αλυτα μυστηρια...

Κι οι αληθειες στα ματια...
Βαθια...

Συνειδητοποιησα οτι δεν γελουσες συχνα...
Ουτε εγω γελουσα οταν ημουν μαζι σου...
Κι ειναι ειρωνεια αυτο...
Γιατι γελαω συχνα, πολυ συχνα...

Παντα με σκυμμενο κεφαλι σε θυμαμαι...
Προβληματισμενο...
Χωμενο στις σκεψεις σου...

Μια φορα σε ειδα πραγματικα χαμογελαστο.
Την πρωτη φορα που ηρθα στα γενεθλια σου.
Φωτιζε το προσωπο σου...
Φωτισε κι εκεινη τη νυχτα...
Φωτισε και την ψυχη μου...

Θυμασαι...;

Παιδι μικρο εγω, παιδι μεγαλο εσυ...

Μοιραστηκαμε...
Οχι με λογια, αλλα μοιραστηκαμε...

Φοβαμαι να σε δω...
Φοβαμαι μη σε δω αλλαγμενο...
Μεγαλωμενο...

Δεν γινεται ομως να μεγαλωσα μονο εγω...

Κι αυτοι που μιλουν για 'σενα δεν ξερουν τιποτα.
Μονο τη βιτρινα.
Κι ηταν τοσο ηλιθια αυτη η βιτρινα.

Εξι χρονια...
Πώς να μη μεγαλωσαμε, πώς να μην αλλαξαμε;
Ανθρωποι ειμαστε...
Απροδιοριστοι...

Ειχες καθε δικαιωμα να κανεις λαθος.
Κι εγω δεν ημουν τοσο ατρομητη οσο εδειχνα.
Φοβισμενη ημουν.
Οχι αποφασισμενη.

Γερασε ο ερωτας.
Τον πηραν τα χρονια μαζι τους.
Περασε ο ερωτας...
Μονο η αναμνηση του εμεινε.
Κι αυτη εχει ξεθωριασει.

"Θυμησες", μικρε μου...
Γλυκες θυμησες...

Κι αποριες...
Στροβιλοι...
Κι αυτες οι αποριες δεν αποτελουν προσχηματα...!

Δωρο ησουν...
Ανυπερασπιστο...

Ξερω οτι για ΄σενα δεν ημουν σαν τους αλλους...
Το ενιωθα...

Βλεμματα...
Μπερδεματα...
Πνιγμενα...
Σε σκεψεις...
Σε αισθηματα...
Σε απαγορευσεις...
Βλεματα ληστες...
Βλεμματα θυματα...
Κι εμεις...
Θυτες και θυματα...
Τα ματια εξουσιαζουν, το ενιωσες ποτε;

Βουτανε στην απαγορευση.
Την αγγιζουν.
Κλεβουν τη γλυκα της.
Και την πετανε βιαια πανω μας.
Κι εμεις κλαιμε...
Απο χαρα...
Απο τυψεις...

Απο αναμνησεις...

Θυμαμαι.......
Θυμασαι...;;;

"Ώρα σου καλή όπου και να 'σαι..."
Εγω ολα "δωρα" τα αποκαλω τώρα πια...
ΌΛΑ, ομως, μηδενος εξαιρουμενου...!

Τα καρέλια

Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
Σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
Να σ ενοχλεί που χα γίνει σκιά σου
Τότε που η δική μου ευτυχία
Ήταν η δικιά σου δυστυχία
Κι απ το ριγμένο μαντίλι
Που χα στα μαλλιά
Μ έπνιγαν αγάπη μου οι φίλοι
Φίλοι απ την δουλεία
Μ έκριναν παλιά
Τα δυο σου χείλη

Θυμάμαι
Τίποτα δεν άξιζε να πάμε
Τίποτα απ τα πράγματα που τώρα
Μ έκανε η ζωή να μπορώ
Να τα λέω για δώρα


Θυμάσαι
Ώρα σου καλή όπου και να σαι
Τίποτα δεν βρήκαμε ν αξίζει
Κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
Να το συνεχίζει...

Τ άσπρο κεντημένο σεντόνι
Έγινε πανί για τη σκόνη
Κι απ τον καινούργιο καθρέφτη
Που χω φέρει εδώ
Θα 'βλεπες τον ήλιο να πέφτει
Όπως βλέπω εγώ
Το παλιό μου εγώ
Να λέει στο φταίχτη

Θυμάμαι...

Χάρις Αλεξίου
στίχοι: Λίνα Νικολαοπούλου
μουσική: Νίκος Αντύπας

Boomp3.com

"Στις χαραυγές ξεχνιέμαι..."

Σημερα δεν ηθελα πολλα...
Δεν ηθελα τιποτα...
Μου εφταιγαν ολα.
Και αυτα που δεν εφταιγαν και προσπαθουσα να τα κατηγορησω.
Αυτα μου εφταιγαν περισσοτερο.

Μου εφταιγε και το καλοκαιρι.
Τα τελευταια χρονια δεν αγαπουσα τα καλοκαιρια.
Αυτο το καλοκαιρι το αγαπησα.
Οχι την εποχη αλλα τα γεγονοτα του.

Το καλοκαιρι αποτελουσε εμποδιο.
Ηταν το περασμα προς το αγαπημενο μου φθινοπωρο και τον ακομη πιο αγαπημενο μου Σεπτεμβρη.
Τον Σεπτεμβρη ολα ειναι αλλιως.
Ακομα και η θαλασσα μου αρεσει περισσοτερο.
Οι αποχρωσεις της ειναι πιο ομορφες.

Σημερα δεν ηθελα πολλα.
Δεν ηθελα να μιλαω.
Σαν να κουβαλω ενα φορτιο ενιωθα.
Αγχη, σκεψεις, αγχωμενες σκεψεις.
Και φοβο.

Βαρυ το μυαλο.
Καπως κουρασμενο.
Οχι και πολυ ελευθερο.

"Η αποσταση που κονταινει φταιει..."...
Εχει δικιο ο Ο.
Αυτο ειναι ο φοβος.
Το πλησιασμα προς κατι που θελεις.
Φοβιζουν τα βηματα.
Και η αναμονη για το αποτελεσμα.

Και σημερα τα σκεφτομουν ολα.
Το μυαλο μου επαιζε παιχνιδια.
Με δουλευε.
Κι εσπαγε πλακα.
Εγω ομως δεν ηθελα πολλα.
Δεν ηθελα να σκεφτομαι.
Μου εθετε ερωτηματα κι εγω παλευα να μην τα σκεφτομαι.
Κι αυτο συνεχιζε.

Και κατι τετοιες στιγμες μου ερχεσαι κι εσυ στο μυαλο.
Και δεν μπορω να σε ανεχτω.
Σε βαριεμαι.

Γιατι παντα ησουν ντυμενος "πρεπει" λες και ηταν αποκριες καθε στιγμη.
Και αυτα τα "πρεπει" ειναι που βαριεμαι περισσοτερο.
Το καρναβαλι των "πρεπει".
Τα τηρησα τα "πρεπει" σου.
Αλλα απο τοτε και μετα αρνηθηκα την υπαρξη τους.
Το μονο "πρεπει" της ζωης μου ησουν εσυ.
Τωρα πια εγινες "επρεπε" κι ουτε θυμαμαι πως ειναι να "πρεπει".

Καρναβαλι...
Ιδια στολη παντα...
Εχασε τη γλυκα της.
Εχασε και τον πονο της.
Ξεθωριασε.

Κι εγω δεν εχω στολη.
Ουτε μασκα.
Δεν μεταμφιεζομαι.
Και σημερα δεν ηθελα πολλα.

Ηθελα να ειμαι εγω χωρις το μυαλο μου.
Εγω χωρις σκεψεις.
Εγω κι η καρδια μου.

Να ξεχαστω στις χαραυγες...

Στο κατω-κατω εχω καθε δικαιωμα μια μερα να μην εχω ορεξη.
Στο βαθος αγαπαω αυτα που φοβαμαι.
Αν δεν τα αγαπουσα δεν θα τα φοβομουν...

Αυριο θα ειμαι καλα ομως, ηδη νιωθω οτι η ορεξη αποκαθισταται...!

Στις χαραυγες ξεχνιεμαι

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο

Bάρα καλή, βάρα γερή,
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ,
τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Bάστα το νού, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα

Γιάννης Χαρούλης
στίχοι-μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Boomp3.com

"ΤΟ ΜΠΑΡ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ"

Δεν ξερω ποσοι εχετε ξε-μεινει στην Αθηνα (ή οπουδηποτε)!
Εγω ανηκω στην κατηγορια αυτων που φευγουν 4-5 μερες, επιστρεφουν, ξαναφευγουν...
Δεν καταλαβα καν ποτε ηρθε το καλοκαιρι.
Σχεδον τελειωνει και ουτε το εχω παρει χαμπαρι!

Φευγω λοιπον αυριο για μερικες μερες.
Οπου κι αν ειστε, ο,τι κι αν κανετε να περασετε ομορφα!
Αφηστε το μυαλο ελευθερο!
Απολαυστε τις στιγμες σας και γεμιστε τις μπαταριες σας (ή αδειαστε τελειως τις παλιες και βρειτε καινουριες!).

Να ειστε ολοι καλα!

...και να θυμαστε:
"ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΜΑΡΤΗΣΕΙΣ"!

Καλη μας επιστροφη!


ΤΟ ΜΠΑΡ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ
δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
μου είπε, τέκνον κάνεις μέγα λάθος
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος

Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις
ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ΄ έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
στο τέλος πλήρωσε και το λογαριασμό

Αρλετα

Boomp3.com

Ε Λ Α

http://www.youtube.com/watch?v=xE3ZqXHR948
Το τραγουδι ειναι ακυκλοφορητο γι'αυτο και υπαρχει αυτη η παραπομπη.
Δυναμωστε τη φωνη και απολαυστε το.
Τρομαζει.
Αυτο το "ΕΛΑ" με τρομαζει, ειλικρινα.
Κι αυτο το "σιχαθηκα", επισης.
Πολλα εχω σιχαθει τις τελευταιες μερες.
Πολλες μασκες επεσαν αποκαλυπτωντας "φιδισιους" εαυτους.
Και απομακρυνθηκα.
Χωρις δευτερη σκεψη.

Μπηκε "Χ" αυτοματως.
Δεν ειναι ο,τι καλυτερο να αντιλαμβανεσαι την υποκρισια αλλα κανεις δεν σε πιεζει να την ανεχτεις.
Κι ετσι φευγεις.
Χωρις συζητησεις.
Χωρις απολογιες.
Ετσι απλα.

Και ειναι ολα λιγο-πολυ μετεωρα.
Δεν νοιαζομαι ιδιαιτερα ομως.

Συνειδητοποιησα οτι ηρθε η ωρα να κλεισει ενας κυκλος.
Καταλαβαινεις ποτε φτανει αυτη η στιγμη.
Μαλλον ηρθε η ωρα να ανοιξει ενας καινουργιος.

Και οι αλλαγες συνεχιζονται σταθερα και αμειωτα.
Οχι, τιποτα απο αυτα δεν μου χαλαει τη διαθεση.
Ασημαντες λεπτομερειες.
Εχω εμπιστοσυνη στις αλλαγες (τωρα πια).

Ισως να "μισω την τοση ελευθερια".
Ισως και να τη βαριεμαι.

Θελω να κοιταω μονο εκει που αγαπαω.
Μονο εκει.
Και να ειμαι με ανθρωπους που αγαπαω.

Αλλαξαμε...
Επιτελους...!
Πολλες και μεγαλες οι αλλαγες...
Ποιος θα το 'λεγε "μικρε" οτι θα βαριομουν να σε δω;
Και ποιος θα το πιστευε.
Παλιωσες.
Ολα παλιωσαν...

Γι'αυτο "ΕΛΑ" να κανω βηματα ομορφα!
"ΕΛΑ" να δημιουργησουμε εναν κυκλο και να τον ζησουμε!

Αυτο το "ΕΛΑ" το βροντοφωναζω.
Δεν απευθυνεται σε προσωπα.
Σε αυτα που περιμενω απευθυνεται...
Σε αυτα που ΘΕΛΩ και ΑΓΑΠΑΩ.

Αυτα που δεν θελω ας χαθουν.
Δε μου καιγεται καρφι...

"Ελα σβησε μου το φως..."
Ελα να μου αναψεις ενα καινουριο...

"ΕΛΑ"

Έλα, δεν αντέχω έξω να μαι πάλι
έλα, δεν περνάω καλά με φίλους βράδυ
έλα, ήταν λάθος μου πως με κουράζεις
έλα, και μισώ την τόση ελευθερία

Έλα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δε μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω

Σου είπανε οι φίλοι
πως με είδανε ωραία και κεφάτη
να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι

Που να ξέρουν πως δεν έχεις κλείσει μάτι
με τα ρούχα πέφτεις μόνη στο κρεβάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη
μου είπαν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη
να χορεύεις με έναν τύπο που έχεις κάτι

Που να ξέρουν πως δεν έχω κλείσει μάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη
με τα ρούχα πέφτω πάνω στο κρεβάτι

Μου ειπαν οι φίλοι, μου ειπαν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη

Ελα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δεν μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω

Ελα, μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
έλα, να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
έλα, δε μπορώ κι αυτούς που 'χω μαζέψει
έλα, και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως


Ελεονώρα Ζουγανέλη
στιχοι: Sunny Μπαλτζη
μουσικη: Sunny Μπαλτζη, Δημητρης Κασιούρας

"CHANGE"

"Κάποτε θα γελάμε γι' αυτά που ζησαμε..."
Αυτο ειχα γραψει σε εναν στιχο μου...

Το ζω...

Και μου φαινεται περιεργο.

Οι αλλαγες ειναι μερος της ζωης μας.
Αλλες ειναι καλοδεχουμενες και αλλες οχι.
Παρ'ολα αυτα συμβαινουν.

Προσπαθησα να βαλω μια ταξη στα πραγματα μου.
Ανακαλυψα ξεχασμενες σκεψεις γραμμενες σε ξεχασμενα χαρτια.
Ολα ξεχασμενα.

Οχι απο επιλογη.
Τουλαχιστον οχι απο δικη μου επιλογη.
Ή ισως απο ενδομυχη δικη μου επιλογη.
Μπορει ο χρονος να το επελεξε.
Κι εγω μαζι του.

Διαβασα τι εγραφα πριν απο εναν χρονο, πριν απο δυο και μεχρι πριν απο εξι χρονια. Ειναι ομορφο να βλεπεις την εξελιξη σου μεσα απο τις λεξεις ή τις σκεψεις.
Γελασα.

Υπηρξαν στιγμες που παγωσα.
Για λιγο.
Παγωσα απο μια περιγραφη.

Δεν μπορεσα να πεταξω αυτα τα χαρτια.
Κι ας μοιαζουν με σκουπιδια.
Τσαλακωμενα, μισοσκισμενα.
Ειναι "εγω"ομως.
Ενα παλιοτερο "εγω".
Πιο στασιμο και πιο φοβισμενο.

Αλλαγες...
Πολλες αλλαγες...
Αλλες σταδιακα και αλλες στιγμιαια.

Δεν μου λειπει τιποτα απο το παρελθον.
Κι αυτο το λεω με μεγαλη μου χαρα.
Καμια στιγμη του παρελθοντος δεν μπορει να επισκιασει το παρον μου.

Κι εσυ "μικρε", μεσα μου εχεις γερασει.
Και μονο παλιες ιστοριες εχεις να μου θυμησεις.
Τοσο παλιες που μοιαζουν παραμυθια.
Και δεν με αγγιζουν πια.
Σχεδον τις εχω ξεχασει.

Ειναι περιεργη αισθηση.
Λυτρωτικη ομως.

Τωρα πια αγαπω τις αλλαγες.
Ακομα και τις αλλαγες που προηλθαν απο 'σενα.

Δυσκολευτηκα να τις συνηθισω.
Καταφερα ομως και να τις αγαπησω.

Δεν ξερω γιατι αλλα νιωθω οτι νικησα.
Σε νικησα.
Κι ας ξερω οτι δεν υπαρχουν νικητες και χαμενοι.
Εχω την αισθηση του νικητη.

Mε επαθλο τη ζωη μου και τον εαυτο μου.

Να ΄σαι καλα οπου κι αν εισαι...

Εγω τωρα πια (χαμο)γελαω γι'αυτα που ζησαμε...
Χαμογελω και για οσα ζω.
Χαμογελω και που δεν υπαρχεις πουθενα!
Μη σου πω οτι χαιρομαι περισσοτερο γι' αυτο!
(Τεινω να χαρακτηριστω χαζοχαρουμενη!)




CHANGE

If you knew that you would die today
Saw the face of god and love
Would you change?
Would you change?

If you knew that love can break your heart
When you're down so low that you cannot fall
Would you change?
Would you change?

How bad, how good, does it need to get?
How many losses? how much regret?
What chain reaction would cause an effect?
Makes you turn around
Makes you try to explain
Makes you forgive and forget,
Makes you change
Makes you change

If you knew that you would be alone
Knowing right, being wrong
Would you change?
Would you change?

If you knew that you would find a truth
That would bring a pain that can't be soothed
Would you change?
Would you change?

How bad, how good, does it need to get?
How many losses? how much regret?
What chain reaction would cause an effect?
Makes you turn around
Makes you try to explain
Makes you forgive and forget,
Makes you change
Makes you change

Are you so up right
You can't be bent
If it comes to blows
Are you so sure you won't be crawling
If not for the good why why risk falling
Why risk falling?

If everything you think you know
Makes your life unbearable
Would you change?
Would you change?

If you'd broken every rule and vow
And hard times come to bring you down
Would you change?
Would you change?

If you knew that you would die today,
If you saw the face of God and loved
Would you change?
Would you change?

If you saw the face of God and loved
If you saw the face of God and loved
Would you change?
Would you change?

Tracy Chapman


boomp3.com

"ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ...!"

Το αγαπησα απο την πρωτη στιγμη που το ακουσα.

Με χτυπησε ομορφα.

Καθε φορα που το ακουω με χτυπαει ομορφα.

Θελω να το ακουω οσο πιο δυνατα γινεται.

Να το ακουνε ολοι μαζι με 'μενα.

Να μ'αγαπουν.

Απαιτηση, ε;

Ποιος δεν την εχει;

Θελω να το τραγουδαω στιχο προς στιχο.

Να το βιωνω.

Να εχω τη χαρα της Πρωτοχρονιας και ταυτοχρονα τον φοβο.

Τη χαρα που νιωθω οταν φευγει ενα βαρος και το φοβο για το τι θα ακολουθησει.

Να παλευουν οι διαθεσεις.

Μου πηρε πολλα το '07.

Αν οχι πολλα μου πηρε εσενα, την παρουσια σου.

Και μαλλον εγω ειπα το "ελα" σε ολα αυτα.

Ηθελα να σε παρουν.

Μακρια.

Να χαριζω αγαπη θελω, να ειναι η καρδια μου το πιο τυχερο ροδι.

Να δινω, να παιρνω και να δινω.

Ασταματητα.

Να κανει ο φοβος χιλιες τρυπες το νερο.

Να μη βουλιαζει ποτε.

Σαν την αγαπη.

Να περπαταμε χερι-χερι ως το πρωι.

Αυτο θα το 'θελα.

Κι ας ειναι μονο για μερικες ωρες.

Απο το βραδυ ως το πρωι.

Μονο τοσο.

Γιατι ολα ειναι στιγμες.

Οι στιγμες δημιουργουν τα χρονια.

Και ολα περνανε.

Και μενουν μονο οι αναμνησεις σε μυαλο και ψυχη.

Και οι λεξεις για να τις περιγραφουν.

Να μ'αγαπας με τα λαθη μου ολα στη σειρα.

Ολα.

Να μην εξαιρεσεις κανενα.

Να μη μ'αγαπησεις με τα λαθη μου.

Να μ'αγαπησεις γι'αυτα.

Κι εσυ και ολοι οσοι ειναι κοντα μου.

Γιατι ειμαι τα λαθη μου.

Και σ'αυτον τον κοσμο που μας δανεισαν οφειλουμε να ζησουμε οσο πιο ομορφα γινεται.

Το οφειλουμε στον εαυτο μας.

Δεν ειναι ιδανικος ο κοσμος.

Ποτε δεν θα ειναι.

Μονο στιγμες-στιγμες μας φαινεται ετσι.

Σ'αυτον τον δανεικο κοσμο κανει ονειρα ο ενικος.

Ονειρα που περιλαμβανουν τον πληθυντικο.

Ξεκιναμε απο τον ενικο και φτιαχνουμε ονειρεμενους πληθυντικους.

Μεχρι να ερθει το φως μιλα μου.
Γιατι οσο δεν σε βλεπω τρομαζω.

Μιλα μου μονο τοτε, τοτε που δεν σε βλεπω

Οταν ερθει το φως χαρισε μου τη σιωπη σου.

Κι αυτη φως ειναι.

Ειναι πολυτιμη η σιωπη, δεν τη μοιραζεσαι με τον καθενα.

Να ανοιξω πορτες στη ζωη θελω.

Να παιδευτω με τα κλειδια.

Να μπερδευτω μεχρι να βρω τα σωστα.

Ετσι δε γινεται στη ζωη;

Παιδευεσαι μεχρι να ανακαλυψεις.

Και υπαρχουν πορτες που ανοιγουν αυτοματα.

Ποτε τυχαια ομως.

"ΝΑ Μ'ΑΓΑΠΑΣ ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ Σ'ΕΨΑΧΝΑ ΠΑΝΤΟΥ".

Παντου σε αναζητουσα.

Και σε βρηκα.

Και σε ανακαλυπτω καθημερινα.

Και σ'αγαπαω.

Σ'αγαπαω γιατι εισαι εσυ.

Με τα φτηνα σου, με τα ακριβα σου,

με τα ψηλα και τα χαμηλα σου.

Σε εψαχνα σε φωλιες, μα σε βρηκα στο πουθενα!

Σε βρηκα ανεξαρτητο εαυτε μου.

Ελευθερο στο πουθενα.

Στη μεση του καιρου με αλλες αγαπες.

Με αυτους που αγαπας γυρω σου

και με αλλους που αγαπησες και συνεχιζεις να αγαπας στην ψυχη σου.

Με αντοχες και ενοχες πιστες στη σκεψη.

Διδυμες ψυχες της σκεψης χρονια τωρα.

Αγαπημενες πια κι αυτες.

Αν οχι τοσο οι ενοχες, σιγουρα οι αντοχες.

Στη μεση του καιρου με ονειρα κρυμμενα, κοιμισμενα.

Που φανερωθηκαν ή ξυπνησαν.

Μαζι μου τα εχω.

Χερι-χερι περπατω μαζι τους.

Μεσημερι, βραδυ και πρωι.

Κι αυτο το "μ'αρεσουν ολα" που λεει το τραγουδι καπου στη μεση, στα κλεφτα, να ξερατε με ποσο παθος το τραγουδαω...!

Να μ'αγαπας...

Να μ'αγαπας απροσδιοριστο "εσυ".

Οπου "εσυ", ολοι οσοι ειναι γυρω μου, διπλα μου.

Να μ'αγαπας...

ΝΑ Μ'ΑΓΑΠΑΣ

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά

Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά

Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά

γιατί μου πήρε πολλά το εφτά

εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό

να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό

Στα μαξιλάρια και στο χαλί

να ξεχαστώ να μου λες πολύ

Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί

Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί

Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν

και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν

Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά

Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά

(Μ'ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΛΑ)

Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός

Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί

Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.

Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως,
αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός

θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού

Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού

απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά

κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά

συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί

γιατί ακούνε την νύχτα αυτή

παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί.

ΤΡΙΦΩΝΟ

(Ερωφίλη, Νίκος Κουρουπάκης, Δημήτρης Υφαντής)

στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

μουσική: Carlos Libedinsky

δισκος: ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΡΙΦΩΝΟ

-----------------------------------------------------------------------------

boomp3.com

"ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΔΩΣΩ"

Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Και μ'αρεσει.
Γιατι γενναιος δεν ειναι αυτος που σκεφτεται γενναια.
Ειναι αυτος που πραττει γενναια.

Εχει τρελαθει ο καιρος, το πιστευω.
Ερχονται στοχοι που εκρυβαν ονειρα
και ονειρα που εκρυβαν στοχους.
Και ερχονται μπροστα μου
και μου κλεινουν το δρομο σαν να μου λενε:
-Μονο απο πανω μας θα περασεις.

...Κι εγω περναω...

Αλλα δεν σκεφτομαι, δεν ξερω γιατι.
Μια στιγμη μονο σκεφτηκα κι εκλαψα απο χαρα.

Και σταματησα να σκεφτομαι.
Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Και με εχει τρελανει.

Και οδηγουμαι χωρις να σκεφτομαι.
Και οποτε σκεφτομαι δεν οδηγουμαι.
Δεν σκεφτομαι.
Αλλα οδηγουμαι.


Μαλλον γι'αυτο εχει τρελαθει ο καιρος.
Γιατι σκεφτομαι άλλα.
Γιατι αυτα τα άλλα τα αγαπαω.
Και τα προηγουμενα "άλλα" αγαπαω.
Ειναι παλια ομως.
Και δε με αγγιζουν πια.
Τα αγαπαω ως κατι μακρινο.
Πολυ μακρινο ομως.
Σχεδον τα εχω ξεχασει.
Μονο τα τραγουδια μου τα θυμιζουν που και που.

Και "άλλοι" ανθρωποι πια.
Ανθρωποι στους οποιους χρωστω ευγνωμοσυνη.
Και ενα "ευχαριστω" δεν αρκει.
Ουτε πολλα "ευχαριστω" αρκουν.

Ενα "γιατί;" τριγυριζει ευχαριστα στο μυαλο μου.
Δεν θελω απαντηση.
Σε καμια περιπτωση.
Δε με νοιαζει καν αν υπαρχει.

Μαλλον γι'αυτο τρελαθηκε ο καιρος.
Γιατι ολα τα προηγουμενα "γιατι;" εψαχναν απαντησεις.
Τωρα αυτα τα "γιατι" βιωνονται χωρις να αναρωτιουνται.
Ειναι ομορφα "γιατι;".
Πιο ομορφα απ'οσο ακουγονται.

Τρεχει ο καιρος.
Εχει τρελαθει.
Τρεχω κι εγω να τον προλαβω.
Γι'αυτο δεν σκεφτομαι, γιατι τρεχω.
Τρεχω μαζι του.
Κι οταν δεν τρεχω δεν σκεφτομαι.
Γιατι η σκεψη μου θα τρελαθει αν σκεφτω.
Κι ετσι προτιμω να τρελαινεται ο καιρος παρα το μυαλο μου.

Αν και η τρελα του καιρου με εχει παρασυρει.
Δε γινοταν αλλιως.
Μαζι με τον καιρο κρυφα τρελαθηκα κι εγω.
Οχι το μυαλο μου, αυτο δεν τρελαθηκε.
Τρελαθηκε ομως η ψυχη μου.
Τη νιωθω ζωντανη.

Μαλλον γιατι ακομα υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν να την αποκωδικοποιησουν.
Ανθρωποι που αποκωδικοποιουν τα συναισθηματα σου.
Δεν περιμενουν λεξεις.
Τους αρκει το προσωπο, η εκφραση του για να σε καταλαβουν.
Και σε καταλαβαινουν.
Και σε κοιτουν στα ματια.
Κι εκει νιωθεις οτι οντως σε καταλαβαινουν.
Εκει νιωθεις οτι σ'ακουν.

Κι εκει εισαι πραγματικα ο εαυτος σου.
Αληθινος εαυτος.
Με τα "θελω" ορθωμενα.
Με την ψυχη στο προσωπο.
Και στα ματια την απογνωση.

Εκει ειναι ο εαυτος.
Αληθινος και αυθορμητος.
Λαμπει μεσα στα "θελω" του.

Και τα μοιραζεται.
Χωρις να κρυψει ουτε γραμμα απο αυτα.
Τα μοιραζεται με ή χωρις λεξεις.
Τα μοιραζεται και με μουσικες.

Γιατι η μουσικη ειναι επικοινωνια.
Και λιγοι μπορουν να επικοινωνησουν μεσω αυτης.

Κι εγω ειμαι στιχος.
Εκει υπαρχω.
Ο στιχος δεν ειναι μονο λεξεις.
Ειναι και εικονες.
Οι λεξεις μεταφραζουν εικονες.

Οποιος θελει να με βρει εκει θα με εντοπισει.
Σε στιχους τραγουδιων.
Ο,τι νιωθω ειναι εκει.
Σκεψεις, συναισθηματα, βιωματα.

Ολα ειναι στιχοι.
Ολα ειναι τραγουδια.
Κι οποιος δεν εχει τη διαθεση να τα μοιραστει μαζι μου απλα δεν με ξερει.
Και δεν θα με μαθει.

Γιατι δε μιλαω.
Δεν εξωτερικευω ποτε το 100% της σκεψης μου.
Και ξερω οτι η σκεψη δεν ειναι ποσοστο.

Αλλα και η σκεψη μου ειναι στιχος.
Και δεν θα την ακουσει κανεις απο το δικο μου στομα.
Θα την δει καπου γραμμενη.
Τραγουδισμενη.

Γι'αυτο τρελαθηκε ο καιρος.
Γιατι τωρα που γραφω η σκεψη μου ειναι λεξεις.
Λεξεις που "μιλουν" αληθειες.
Γιατι οποιος ψαξει να με βρει στα λογια μου, δεν θα με βρει.
Θα με βρει μιση.
"Ημι-αληθινη."

Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Αυτο ειναι το μονο σιγουρο.
Τρελαθηκε νωριτερα.
Και εχει τρελανει κι εμενα.
Και μ'αρεσει...!

Το τραγουδι αυτο ειναι "μνημες"...
Και εχει συνδεθει με πολυ ομορφες στιγμες...!
Κι ας μιλαει για προδοσια.
Οταν εχεις στο μυαλο σου καποια πραγματα, τα δρομολογεις για αργοτερα και ξαφνικα εμφανιζονται μπροστα σου, προδοσια ειναι.
Προδοσια της σιγουριας μας.
Ομορφη προδοσια ομως!
Μερος του τρελαμενου καιρου κι αυτη...!


ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΔΩΣΩ

Θα σου ετοιμάσω τσάι γιασεμί.
Και στη βαθιά θα κάτσεις πολυθρόνα.
Τις κεφαλές θα σου χαρίσω του Ερμή,
της Πολυδούρη ένα χειρόγραφο κι ακόμα
ό,τι με νύχια γράφτηκε στο χώμα
και πάνω στο δικό μου το κορμί.

Κλεισ' τα παντζούρια κι άναψε το φως.
Παράσταση θα δώσω μια θυσία.
Θα τυλιχτώ σ' ένα σεντόνι μοναχός
να υποδυθώ σ' ένα φιλί την προδοσία.
Δυο χρόνια βρέχει κι έχει υγρασία.
Τρελάθηκε μου φαίνεται ο καιρός.

Θα βρέχει. Θα χιονίζει. Θα φυσά.
Κι εμείς εδώ καλά προφυλαγμένοι.
Θα 'μαστε δυο ανυπεράσπιστα νησιά
κι από το χάρτη της Ελλάδας πια σβησμένοι.
Δεν θα σε πείσω. Ξέρω τι συμβαίνει.
Σκοινί δεν έχεις μήτε σκαλωσιά.

Μίλτος Πασχαλίδης
στιχοι: Μάνος Ελευθερίου
μουσικη: Νικόλας Κουμπιός


boomp3.com

Θ Ε Λ Ω . - !

Εκει που βουλιαζεις στο σκοταδι των σκεψεων,
εκει που το μαυρο για λογους που αγνοεις σε επισκεπτεται,
εκει που ο φοβος σε σκεπαζει,
εκει ερχεται η ανατροπη...

Ενα τραγουδι...
Ενα τραγουδι για να θυμηθεις...

Κι εκει το σκοταδι γινεται φως.
Φως εκτυφλωτικο.
Δυναμη.

Τελευταια δινω παραστασεις.
Χωρις προβες.
Με θεατες-κριτες.

Και με γεμιζουν οι παραστασεις!

Ειμαι πληρης.
Βιωνω την πληροτητα.
Μια πληροτητα που ναι, δεν προερχεται απο το "βλεμμα" κανενος.
Προερχεται αποκλειστικα απο αυτα με τα οποια απασχολουμαι.
Και ειμαι ερωτευμενη με αυτα, πραγματικα ερωτευμενη.
Με γεμιζουν.

Ειναι πολυ ομορφο να επιδιωκεις την πραγματωση των "θελω" σου.
Και το ομορφοτερο απ'ολα ειναι αυτη η "ανωτερη" δυναμη που δρομολογει τις καταστασεις.

Η ψυχη μου εχει απαχθει.
Ζει μερικες εβδομαδες πισω.
Και δεν δινω λυτρα για να μου την επιστρεψουν.
Την αφηνω εκει και με σηματα αορατα μου μεταδιδει μια απιστευτη ενεργεια.
Την αφηνω εκει περιμενοντας να παω να τη βρω και να μεινω κι εγω μαζι της.

Μεγαλωνοντας συνειδητοποιω ποσο σπουδαιο ειναι να επιδιωκεις να ασχοληθεις με ο,τι αγαπας.
Και παλιοτερα το πιστευα, αλλα τωρα ειναι αλλιως.
Τωρα οι επιλογες μου δεν επηρεαστηκαν απο προσωπα.
Τωρα οι επιλογες μου ειναι το "εγω" μου και δεν εχουν κατι απο το δικο σου "εγω".
Δεν υπαρχει "εσυ" σ'αυτην την περιπτωση.
Μονο "εγω".

Και δεν ειναι εγωιστικο, ειναι αυθεντικο, ανεπηρεαστο.

Κι οσο κι αν θες να το μοιραστεις ο λεξεις πραγματικα δεν φτανουν.

Kι ομως εκεινοι που πρεπει να το καταλαβουν, το εχουν αντιληφθει.
Και με το παραπανω.
Εχω ολα τα σημαδια του ερωτα πανω μου και μεσα μου.
Θελω να ασχοληθω με αυτο που αγαπαω...

ΘΕΛΩ...

Ελπιζω να αρκει αυτο.
Χρειαζεται υπομονη.
Την εχω;
Αν ναι, καλως.
Αν οχι, θα την αποκτησω.

Ειναι κι αυτος ο ενθουσιασμος που δεν σου επιτρεπει να ηρεμησεις...!
Θελεις να γινουν ολα τωρα.
Θελεις να γινουν, απλα.
Αν οχι τωρα, μονο να γινουν.

Εχω ενα "θελω" πιο ισχυρο απ'ολα τα προηγουμενα.
Ενα τεραστιο "θελω"...

Και μια αποπειρα να χτισω πανω στην αμμο σαν να 'τανε η αμμος πετρα...

Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου

Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι
κι όμως όλοι μας μες στη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
που είναι το αλάτι της για μια στιγμή

Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι
Ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές
Μα θά 'ταν όμορφο καθώς ξημερώνει
κι οι δύο τους να ανήκαν στο χθες

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα

Μην την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια
γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί
μέσα σε μια μέρα μονάχα
χίλιες φορές για να σωθεί

Κι αν θα σε βάλει σε πειρασμό το κορμί σου
συγχώρεσέ το κι άκου τι λέει
τι κρύβει το σώμα, τι κρύβει η ψυχή σου
αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα

Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγγνώμη
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά
Η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά

Ρίξε τα μαργαριτάρια στ' αγρίμια
Δως την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά
όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
Δίνονται, δίνονται κι είναι αυτό που μετράει

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα

Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπόρεσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα

Συνήθεις Ύποπτοι
στίχοι-μουσική: Χρήστος Θηβαίος



boomp3.com