Δεν ξερω ποσοι εχετε ξε-μεινει στην Αθηνα (ή οπουδηποτε)!
Εγω ανηκω στην κατηγορια αυτων που φευγουν 4-5 μερες, επιστρεφουν, ξαναφευγουν...
Δεν καταλαβα καν ποτε ηρθε το καλοκαιρι.
Σχεδον τελειωνει και ουτε το εχω παρει χαμπαρι!
Φευγω λοιπον αυριο για μερικες μερες.
Οπου κι αν ειστε, ο,τι κι αν κανετε να περασετε ομορφα!
Αφηστε το μυαλο ελευθερο!
Απολαυστε τις στιγμες σας και γεμιστε τις μπαταριες σας (ή αδειαστε τελειως τις παλιες και βρειτε καινουριες!).
Να ειστε ολοι καλα!
...και να θυμαστε:
"ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΜΑΡΤΗΣΕΙΣ"!
Καλη μας επιστροφη!
ΤΟ ΜΠΑΡ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ
Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ
δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
μου είπε, τέκνον κάνεις μέγα λάθος
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος
Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις
ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις
Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ΄ έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
στο τέλος πλήρωσε και το λογαριασμό
Αρλετα
Boomp3.com
Σάββατο 9 Αυγούστου 2008
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008
Ε Λ Α
http://www.youtube.com/watch?v=xE3ZqXHR948
Το τραγουδι ειναι ακυκλοφορητο γι'αυτο και υπαρχει αυτη η παραπομπη.
Δυναμωστε τη φωνη και απολαυστε το.
Τρομαζει.
Αυτο το "ΕΛΑ" με τρομαζει, ειλικρινα.
Κι αυτο το "σιχαθηκα", επισης.
Πολλα εχω σιχαθει τις τελευταιες μερες.
Πολλες μασκες επεσαν αποκαλυπτωντας "φιδισιους" εαυτους.
Και απομακρυνθηκα.
Χωρις δευτερη σκεψη.
Μπηκε "Χ" αυτοματως.
Δεν ειναι ο,τι καλυτερο να αντιλαμβανεσαι την υποκρισια αλλα κανεις δεν σε πιεζει να την ανεχτεις.
Κι ετσι φευγεις.
Χωρις συζητησεις.
Χωρις απολογιες.
Ετσι απλα.
Και ειναι ολα λιγο-πολυ μετεωρα.
Δεν νοιαζομαι ιδιαιτερα ομως.
Συνειδητοποιησα οτι ηρθε η ωρα να κλεισει ενας κυκλος.
Καταλαβαινεις ποτε φτανει αυτη η στιγμη.
Μαλλον ηρθε η ωρα να ανοιξει ενας καινουργιος.
Και οι αλλαγες συνεχιζονται σταθερα και αμειωτα.
Οχι, τιποτα απο αυτα δεν μου χαλαει τη διαθεση.
Ασημαντες λεπτομερειες.
Εχω εμπιστοσυνη στις αλλαγες (τωρα πια).
Ισως να "μισω την τοση ελευθερια".
Ισως και να τη βαριεμαι.
Θελω να κοιταω μονο εκει που αγαπαω.
Μονο εκει.
Και να ειμαι με ανθρωπους που αγαπαω.
Αλλαξαμε...
Επιτελους...!
Πολλες και μεγαλες οι αλλαγες...
Ποιος θα το 'λεγε "μικρε" οτι θα βαριομουν να σε δω;
Και ποιος θα το πιστευε.
Παλιωσες.
Ολα παλιωσαν...
Γι'αυτο "ΕΛΑ" να κανω βηματα ομορφα!
"ΕΛΑ" να δημιουργησουμε εναν κυκλο και να τον ζησουμε!
Αυτο το "ΕΛΑ" το βροντοφωναζω.
Δεν απευθυνεται σε προσωπα.
Σε αυτα που περιμενω απευθυνεται...
Σε αυτα που ΘΕΛΩ και ΑΓΑΠΑΩ.
Αυτα που δεν θελω ας χαθουν.
Δε μου καιγεται καρφι...
"Ελα σβησε μου το φως..."
Ελα να μου αναψεις ενα καινουριο...
"ΕΛΑ"
Έλα, δεν αντέχω έξω να μαι πάλι
έλα, δεν περνάω καλά με φίλους βράδυ
έλα, ήταν λάθος μου πως με κουράζεις
έλα, και μισώ την τόση ελευθερία
Έλα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δε μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
Σου είπανε οι φίλοι
πως με είδανε ωραία και κεφάτη
να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι
Που να ξέρουν πως δεν έχεις κλείσει μάτι
με τα ρούχα πέφτεις μόνη στο κρεβάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη
μου είπαν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη
να χορεύεις με έναν τύπο που έχεις κάτι
Που να ξέρουν πως δεν έχω κλείσει μάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη
με τα ρούχα πέφτω πάνω στο κρεβάτι
Μου ειπαν οι φίλοι, μου ειπαν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη
Ελα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δεν μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
Ελα, μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
έλα, να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
έλα, δε μπορώ κι αυτούς που 'χω μαζέψει
έλα, και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως
Ελεονώρα Ζουγανέλη
στιχοι: Sunny Μπαλτζη
μουσικη: Sunny Μπαλτζη, Δημητρης Κασιούρας
Το τραγουδι ειναι ακυκλοφορητο γι'αυτο και υπαρχει αυτη η παραπομπη.
Δυναμωστε τη φωνη και απολαυστε το.
Τρομαζει.
Αυτο το "ΕΛΑ" με τρομαζει, ειλικρινα.
Κι αυτο το "σιχαθηκα", επισης.
Πολλα εχω σιχαθει τις τελευταιες μερες.
Πολλες μασκες επεσαν αποκαλυπτωντας "φιδισιους" εαυτους.
Και απομακρυνθηκα.
Χωρις δευτερη σκεψη.
Μπηκε "Χ" αυτοματως.
Δεν ειναι ο,τι καλυτερο να αντιλαμβανεσαι την υποκρισια αλλα κανεις δεν σε πιεζει να την ανεχτεις.
Κι ετσι φευγεις.
Χωρις συζητησεις.
Χωρις απολογιες.
Ετσι απλα.
Και ειναι ολα λιγο-πολυ μετεωρα.
Δεν νοιαζομαι ιδιαιτερα ομως.
Συνειδητοποιησα οτι ηρθε η ωρα να κλεισει ενας κυκλος.
Καταλαβαινεις ποτε φτανει αυτη η στιγμη.
Μαλλον ηρθε η ωρα να ανοιξει ενας καινουργιος.
Και οι αλλαγες συνεχιζονται σταθερα και αμειωτα.
Οχι, τιποτα απο αυτα δεν μου χαλαει τη διαθεση.
Ασημαντες λεπτομερειες.
Εχω εμπιστοσυνη στις αλλαγες (τωρα πια).
Ισως να "μισω την τοση ελευθερια".
Ισως και να τη βαριεμαι.
Θελω να κοιταω μονο εκει που αγαπαω.
Μονο εκει.
Και να ειμαι με ανθρωπους που αγαπαω.
Αλλαξαμε...
Επιτελους...!
Πολλες και μεγαλες οι αλλαγες...
Ποιος θα το 'λεγε "μικρε" οτι θα βαριομουν να σε δω;
Και ποιος θα το πιστευε.
Παλιωσες.
Ολα παλιωσαν...
Γι'αυτο "ΕΛΑ" να κανω βηματα ομορφα!
"ΕΛΑ" να δημιουργησουμε εναν κυκλο και να τον ζησουμε!
Αυτο το "ΕΛΑ" το βροντοφωναζω.
Δεν απευθυνεται σε προσωπα.
Σε αυτα που περιμενω απευθυνεται...
Σε αυτα που ΘΕΛΩ και ΑΓΑΠΑΩ.
Αυτα που δεν θελω ας χαθουν.
Δε μου καιγεται καρφι...
"Ελα σβησε μου το φως..."
Ελα να μου αναψεις ενα καινουριο...
"ΕΛΑ"
Έλα, δεν αντέχω έξω να μαι πάλι
έλα, δεν περνάω καλά με φίλους βράδυ
έλα, ήταν λάθος μου πως με κουράζεις
έλα, και μισώ την τόση ελευθερία
Έλα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δε μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
Σου είπανε οι φίλοι
πως με είδανε ωραία και κεφάτη
να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι
Που να ξέρουν πως δεν έχεις κλείσει μάτι
με τα ρούχα πέφτεις μόνη στο κρεβάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη
μου είπαν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη
να χορεύεις με έναν τύπο που έχεις κάτι
Που να ξέρουν πως δεν έχω κλείσει μάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη
με τα ρούχα πέφτω πάνω στο κρεβάτι
Μου ειπαν οι φίλοι, μου ειπαν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη
Ελα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δεν μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
Ελα, μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
έλα, να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
έλα, δε μπορώ κι αυτούς που 'χω μαζέψει
έλα, και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως
Ελεονώρα Ζουγανέλη
στιχοι: Sunny Μπαλτζη
μουσικη: Sunny Μπαλτζη, Δημητρης Κασιούρας
Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008
"CHANGE"
"Κάποτε θα γελάμε γι' αυτά που ζησαμε..."
Αυτο ειχα γραψει σε εναν στιχο μου...
Το ζω...
Και μου φαινεται περιεργο.
Οι αλλαγες ειναι μερος της ζωης μας.
Αλλες ειναι καλοδεχουμενες και αλλες οχι.
Παρ'ολα αυτα συμβαινουν.
Προσπαθησα να βαλω μια ταξη στα πραγματα μου.
Ανακαλυψα ξεχασμενες σκεψεις γραμμενες σε ξεχασμενα χαρτια.
Ολα ξεχασμενα.
Οχι απο επιλογη.
Τουλαχιστον οχι απο δικη μου επιλογη.
Ή ισως απο ενδομυχη δικη μου επιλογη.
Μπορει ο χρονος να το επελεξε.
Κι εγω μαζι του.
Διαβασα τι εγραφα πριν απο εναν χρονο, πριν απο δυο και μεχρι πριν απο εξι χρονια. Ειναι ομορφο να βλεπεις την εξελιξη σου μεσα απο τις λεξεις ή τις σκεψεις.
Γελασα.
Υπηρξαν στιγμες που παγωσα.
Για λιγο.
Παγωσα απο μια περιγραφη.
Δεν μπορεσα να πεταξω αυτα τα χαρτια.
Κι ας μοιαζουν με σκουπιδια.
Τσαλακωμενα, μισοσκισμενα.
Ειναι "εγω"ομως.
Ενα παλιοτερο "εγω".
Πιο στασιμο και πιο φοβισμενο.
Αλλαγες...
Πολλες αλλαγες...
Αλλες σταδιακα και αλλες στιγμιαια.
Δεν μου λειπει τιποτα απο το παρελθον.
Κι αυτο το λεω με μεγαλη μου χαρα.
Καμια στιγμη του παρελθοντος δεν μπορει να επισκιασει το παρον μου.
Κι εσυ "μικρε", μεσα μου εχεις γερασει.
Και μονο παλιες ιστοριες εχεις να μου θυμησεις.
Τοσο παλιες που μοιαζουν παραμυθια.
Και δεν με αγγιζουν πια.
Σχεδον τις εχω ξεχασει.
Ειναι περιεργη αισθηση.
Λυτρωτικη ομως.
Τωρα πια αγαπω τις αλλαγες.
Ακομα και τις αλλαγες που προηλθαν απο 'σενα.
Δυσκολευτηκα να τις συνηθισω.
Καταφερα ομως και να τις αγαπησω.
Δεν ξερω γιατι αλλα νιωθω οτι νικησα.
Σε νικησα.
Κι ας ξερω οτι δεν υπαρχουν νικητες και χαμενοι.
Εχω την αισθηση του νικητη.
Mε επαθλο τη ζωη μου και τον εαυτο μου.
Να ΄σαι καλα οπου κι αν εισαι...
Εγω τωρα πια (χαμο)γελαω γι'αυτα που ζησαμε...
Χαμογελω και για οσα ζω.
Χαμογελω και που δεν υπαρχεις πουθενα!
Μη σου πω οτι χαιρομαι περισσοτερο γι' αυτο!
(Τεινω να χαρακτηριστω χαζοχαρουμενη!)
CHANGE
If you knew that you would die today
Saw the face of god and love
Would you change?
Would you change?
If you knew that love can break your heart
When you're down so low that you cannot fall
Would you change?
Would you change?
How bad, how good, does it need to get?
How many losses? how much regret?
What chain reaction would cause an effect?
Makes you turn around
Makes you try to explain
Makes you forgive and forget,
Makes you change
Makes you change
If you knew that you would be alone
Knowing right, being wrong
Would you change?
Would you change?
If you knew that you would find a truth
That would bring a pain that can't be soothed
Would you change?
Would you change?
How bad, how good, does it need to get?
How many losses? how much regret?
What chain reaction would cause an effect?
Makes you turn around
Makes you try to explain
Makes you forgive and forget,
Makes you change
Makes you change
Are you so up right
You can't be bent
If it comes to blows
Are you so sure you won't be crawling
If not for the good why why risk falling
Why risk falling?
If everything you think you know
Makes your life unbearable
Would you change?
Would you change?
If you'd broken every rule and vow
And hard times come to bring you down
Would you change?
Would you change?
If you knew that you would die today,
If you saw the face of God and loved
Would you change?
Would you change?
If you saw the face of God and loved
If you saw the face of God and loved
Would you change?
Would you change?
Tracy Chapman
boomp3.com
Αυτο ειχα γραψει σε εναν στιχο μου...
Το ζω...
Και μου φαινεται περιεργο.
Οι αλλαγες ειναι μερος της ζωης μας.
Αλλες ειναι καλοδεχουμενες και αλλες οχι.
Παρ'ολα αυτα συμβαινουν.
Προσπαθησα να βαλω μια ταξη στα πραγματα μου.
Ανακαλυψα ξεχασμενες σκεψεις γραμμενες σε ξεχασμενα χαρτια.
Ολα ξεχασμενα.
Οχι απο επιλογη.
Τουλαχιστον οχι απο δικη μου επιλογη.
Ή ισως απο ενδομυχη δικη μου επιλογη.
Μπορει ο χρονος να το επελεξε.
Κι εγω μαζι του.
Διαβασα τι εγραφα πριν απο εναν χρονο, πριν απο δυο και μεχρι πριν απο εξι χρονια. Ειναι ομορφο να βλεπεις την εξελιξη σου μεσα απο τις λεξεις ή τις σκεψεις.
Γελασα.
Υπηρξαν στιγμες που παγωσα.
Για λιγο.
Παγωσα απο μια περιγραφη.
Δεν μπορεσα να πεταξω αυτα τα χαρτια.
Κι ας μοιαζουν με σκουπιδια.
Τσαλακωμενα, μισοσκισμενα.
Ειναι "εγω"ομως.
Ενα παλιοτερο "εγω".
Πιο στασιμο και πιο φοβισμενο.
Αλλαγες...
Πολλες αλλαγες...
Αλλες σταδιακα και αλλες στιγμιαια.
Δεν μου λειπει τιποτα απο το παρελθον.
Κι αυτο το λεω με μεγαλη μου χαρα.
Καμια στιγμη του παρελθοντος δεν μπορει να επισκιασει το παρον μου.
Κι εσυ "μικρε", μεσα μου εχεις γερασει.
Και μονο παλιες ιστοριες εχεις να μου θυμησεις.
Τοσο παλιες που μοιαζουν παραμυθια.
Και δεν με αγγιζουν πια.
Σχεδον τις εχω ξεχασει.
Ειναι περιεργη αισθηση.
Λυτρωτικη ομως.
Τωρα πια αγαπω τις αλλαγες.
Ακομα και τις αλλαγες που προηλθαν απο 'σενα.
Δυσκολευτηκα να τις συνηθισω.
Καταφερα ομως και να τις αγαπησω.
Δεν ξερω γιατι αλλα νιωθω οτι νικησα.
Σε νικησα.
Κι ας ξερω οτι δεν υπαρχουν νικητες και χαμενοι.
Εχω την αισθηση του νικητη.
Mε επαθλο τη ζωη μου και τον εαυτο μου.
Να ΄σαι καλα οπου κι αν εισαι...
Εγω τωρα πια (χαμο)γελαω γι'αυτα που ζησαμε...
Χαμογελω και για οσα ζω.
Χαμογελω και που δεν υπαρχεις πουθενα!
Μη σου πω οτι χαιρομαι περισσοτερο γι' αυτο!
(Τεινω να χαρακτηριστω χαζοχαρουμενη!)
CHANGE
If you knew that you would die today
Saw the face of god and love
Would you change?
Would you change?
If you knew that love can break your heart
When you're down so low that you cannot fall
Would you change?
Would you change?
How bad, how good, does it need to get?
How many losses? how much regret?
What chain reaction would cause an effect?
Makes you turn around
Makes you try to explain
Makes you forgive and forget,
Makes you change
Makes you change
If you knew that you would be alone
Knowing right, being wrong
Would you change?
Would you change?
If you knew that you would find a truth
That would bring a pain that can't be soothed
Would you change?
Would you change?
How bad, how good, does it need to get?
How many losses? how much regret?
What chain reaction would cause an effect?
Makes you turn around
Makes you try to explain
Makes you forgive and forget,
Makes you change
Makes you change
Are you so up right
You can't be bent
If it comes to blows
Are you so sure you won't be crawling
If not for the good why why risk falling
Why risk falling?
If everything you think you know
Makes your life unbearable
Would you change?
Would you change?
If you'd broken every rule and vow
And hard times come to bring you down
Would you change?
Would you change?
If you knew that you would die today,
If you saw the face of God and loved
Would you change?
Would you change?
If you saw the face of God and loved
If you saw the face of God and loved
Would you change?
Would you change?
Tracy Chapman
boomp3.com
Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008
"ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ...!"
Το αγαπησα απο την πρωτη στιγμη που το ακουσα.
Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
boomp3.com
Με χτυπησε ομορφα.
Καθε φορα που το ακουω με χτυπαει ομορφα.
Θελω να το ακουω οσο πιο δυνατα γινεται.
Να το ακουνε ολοι μαζι με 'μενα.
Να μ'αγαπουν.
Απαιτηση, ε;
Ποιος δεν την εχει;
Θελω να το τραγουδαω στιχο προς στιχο.
Να το βιωνω.
Να εχω τη χαρα της Πρωτοχρονιας και ταυτοχρονα τον φοβο.
Τη χαρα που νιωθω οταν φευγει ενα βαρος και το φοβο για το τι θα ακολουθησει.
Να παλευουν οι διαθεσεις.
Μου πηρε πολλα το '07.
Αν οχι πολλα μου πηρε εσενα, την παρουσια σου.
Και μαλλον εγω ειπα το "ελα" σε ολα αυτα.
Ηθελα να σε παρουν.
Μακρια.
Να χαριζω αγαπη θελω, να ειναι η καρδια μου το πιο τυχερο ροδι.
Να δινω, να παιρνω και να δινω.
Ασταματητα.
Να κανει ο φοβος χιλιες τρυπες το νερο.
Να μη βουλιαζει ποτε.
Σαν την αγαπη.
Να περπαταμε χερι-χερι ως το πρωι.
Αυτο θα το 'θελα.
Κι ας ειναι μονο για μερικες ωρες.
Απο το βραδυ ως το πρωι.
Μονο τοσο.
Γιατι ολα ειναι στιγμες.
Οι στιγμες δημιουργουν τα χρονια.
Και ολα περνανε.
Και μενουν μονο οι αναμνησεις σε μυαλο και ψυχη.
Και οι λεξεις για να τις περιγραφουν.
Να μ'αγαπας με τα λαθη μου ολα στη σειρα.
Ολα.
Να μην εξαιρεσεις κανενα.
Να μη μ'αγαπησεις με τα λαθη μου.
Να μ'αγαπησεις γι'αυτα.
Κι εσυ και ολοι οσοι ειναι κοντα μου.
Γιατι ειμαι τα λαθη μου.
Και σ'αυτον τον κοσμο που μας δανεισαν οφειλουμε να ζησουμε οσο πιο ομορφα γινεται.
Το οφειλουμε στον εαυτο μας.
Δεν ειναι ιδανικος ο κοσμος.
Ποτε δεν θα ειναι.
Μονο στιγμες-στιγμες μας φαινεται ετσι.
Σ'αυτον τον δανεικο κοσμο κανει ονειρα ο ενικος.
Ονειρα που περιλαμβανουν τον πληθυντικο.
Ξεκιναμε απο τον ενικο και φτιαχνουμε ονειρεμενους πληθυντικους.
Μεχρι να ερθει το φως μιλα μου.
Γιατι οσο δεν σε βλεπω τρομαζω.
Γιατι οσο δεν σε βλεπω τρομαζω.
Μιλα μου μονο τοτε, τοτε που δεν σε βλεπω
Οταν ερθει το φως χαρισε μου τη σιωπη σου.
Κι αυτη φως ειναι.
Ειναι πολυτιμη η σιωπη, δεν τη μοιραζεσαι με τον καθενα.
Να ανοιξω πορτες στη ζωη θελω.
Να παιδευτω με τα κλειδια.
Να μπερδευτω μεχρι να βρω τα σωστα.
Ετσι δε γινεται στη ζωη;
Παιδευεσαι μεχρι να ανακαλυψεις.
Και υπαρχουν πορτες που ανοιγουν αυτοματα.
Ποτε τυχαια ομως.
"ΝΑ Μ'ΑΓΑΠΑΣ ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ Σ'ΕΨΑΧΝΑ ΠΑΝΤΟΥ".
Παντου σε αναζητουσα.
Και σε βρηκα.
Και σε ανακαλυπτω καθημερινα.
Και σ'αγαπαω.
Σ'αγαπαω γιατι εισαι εσυ.
Με τα φτηνα σου, με τα ακριβα σου,
με τα ψηλα και τα χαμηλα σου.
Σε εψαχνα σε φωλιες, μα σε βρηκα στο πουθενα!
Σε βρηκα ανεξαρτητο εαυτε μου.
Ελευθερο στο πουθενα.
Στη μεση του καιρου με αλλες αγαπες.
Με αυτους που αγαπας γυρω σου
και με αλλους που αγαπησες και συνεχιζεις να αγαπας στην ψυχη σου.
Με αντοχες και ενοχες πιστες στη σκεψη.
Διδυμες ψυχες της σκεψης χρονια τωρα.
Αγαπημενες πια κι αυτες.
Αν οχι τοσο οι ενοχες, σιγουρα οι αντοχες.
Στη μεση του καιρου με ονειρα κρυμμενα, κοιμισμενα.
Που φανερωθηκαν ή ξυπνησαν.
Μαζι μου τα εχω.
Χερι-χερι περπατω μαζι τους.
Μεσημερι, βραδυ και πρωι.
Κι αυτο το "μ'αρεσουν ολα" που λεει το τραγουδι καπου στη μεση, στα κλεφτα, να ξερατε με ποσο παθος το τραγουδαω...!
Να μ'αγαπας...
Να μ'αγαπας απροσδιοριστο "εσυ".
Οπου "εσυ", ολοι οσοι ειναι γυρω μου, διπλα μου.
Να μ'αγαπας...
ΝΑ Μ'ΑΓΑΠΑΣ
Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά
γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά
Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί
να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό
Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν
και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν
Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
(Μ'ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΛΑ)
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός
Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως,
αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή
Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού
Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί
γιατί ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί.
ΤΡΙΦΩΝΟ
(Ερωφίλη, Νίκος Κουρουπάκης, Δημήτρης Υφαντής)
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Carlos Libedinsky
δισκος: ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΡΙΦΩΝΟ
-----------------------------------------------------------------------------
boomp3.com
Τρίτη 8 Ιουλίου 2008
"ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΔΩΣΩ"
Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Και μ'αρεσει.
Γιατι γενναιος δεν ειναι αυτος που σκεφτεται γενναια.
Ειναι αυτος που πραττει γενναια.
Εχει τρελαθει ο καιρος, το πιστευω.
Ερχονται στοχοι που εκρυβαν ονειρα
και ονειρα που εκρυβαν στοχους.
Και ερχονται μπροστα μου
και μου κλεινουν το δρομο σαν να μου λενε:
-Μονο απο πανω μας θα περασεις.
...Κι εγω περναω...
Αλλα δεν σκεφτομαι, δεν ξερω γιατι.
Μια στιγμη μονο σκεφτηκα κι εκλαψα απο χαρα.
Και σταματησα να σκεφτομαι.
Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Και με εχει τρελανει.
Και οδηγουμαι χωρις να σκεφτομαι.
Και οποτε σκεφτομαι δεν οδηγουμαι.
Δεν σκεφτομαι.
Αλλα οδηγουμαι.
Μαλλον γι'αυτο εχει τρελαθει ο καιρος.
Γιατι σκεφτομαι άλλα.
Γιατι αυτα τα άλλα τα αγαπαω.
Και τα προηγουμενα "άλλα" αγαπαω.
Ειναι παλια ομως.
Και δε με αγγιζουν πια.
Τα αγαπαω ως κατι μακρινο.
Πολυ μακρινο ομως.
Σχεδον τα εχω ξεχασει.
Μονο τα τραγουδια μου τα θυμιζουν που και που.
Και "άλλοι" ανθρωποι πια.
Ανθρωποι στους οποιους χρωστω ευγνωμοσυνη.
Και ενα "ευχαριστω" δεν αρκει.
Ουτε πολλα "ευχαριστω" αρκουν.
Ενα "γιατί;" τριγυριζει ευχαριστα στο μυαλο μου.
Δεν θελω απαντηση.
Σε καμια περιπτωση.
Δε με νοιαζει καν αν υπαρχει.
Μαλλον γι'αυτο τρελαθηκε ο καιρος.
Γιατι ολα τα προηγουμενα "γιατι;" εψαχναν απαντησεις.
Τωρα αυτα τα "γιατι" βιωνονται χωρις να αναρωτιουνται.
Ειναι ομορφα "γιατι;".
Πιο ομορφα απ'οσο ακουγονται.
Τρεχει ο καιρος.
Εχει τρελαθει.
Τρεχω κι εγω να τον προλαβω.
Γι'αυτο δεν σκεφτομαι, γιατι τρεχω.
Τρεχω μαζι του.
Κι οταν δεν τρεχω δεν σκεφτομαι.
Γιατι η σκεψη μου θα τρελαθει αν σκεφτω.
Κι ετσι προτιμω να τρελαινεται ο καιρος παρα το μυαλο μου.
Αν και η τρελα του καιρου με εχει παρασυρει.
Δε γινοταν αλλιως.
Μαζι με τον καιρο κρυφα τρελαθηκα κι εγω.
Οχι το μυαλο μου, αυτο δεν τρελαθηκε.
Τρελαθηκε ομως η ψυχη μου.
Τη νιωθω ζωντανη.
Μαλλον γιατι ακομα υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν να την αποκωδικοποιησουν.
Ανθρωποι που αποκωδικοποιουν τα συναισθηματα σου.
Δεν περιμενουν λεξεις.
Τους αρκει το προσωπο, η εκφραση του για να σε καταλαβουν.
Και σε καταλαβαινουν.
Και σε κοιτουν στα ματια.
Κι εκει νιωθεις οτι οντως σε καταλαβαινουν.
Εκει νιωθεις οτι σ'ακουν.
Κι εκει εισαι πραγματικα ο εαυτος σου.
Αληθινος εαυτος.
Με τα "θελω" ορθωμενα.
Με την ψυχη στο προσωπο.
Και στα ματια την απογνωση.
Εκει ειναι ο εαυτος.
Αληθινος και αυθορμητος.
Λαμπει μεσα στα "θελω" του.
Και τα μοιραζεται.
Χωρις να κρυψει ουτε γραμμα απο αυτα.
Τα μοιραζεται με ή χωρις λεξεις.
Τα μοιραζεται και με μουσικες.
Γιατι η μουσικη ειναι επικοινωνια.
Και λιγοι μπορουν να επικοινωνησουν μεσω αυτης.
Κι εγω ειμαι στιχος.
Εκει υπαρχω.
Ο στιχος δεν ειναι μονο λεξεις.
Ειναι και εικονες.
Οι λεξεις μεταφραζουν εικονες.
Οποιος θελει να με βρει εκει θα με εντοπισει.
Σε στιχους τραγουδιων.
Ο,τι νιωθω ειναι εκει.
Σκεψεις, συναισθηματα, βιωματα.
Ολα ειναι στιχοι.
Ολα ειναι τραγουδια.
Κι οποιος δεν εχει τη διαθεση να τα μοιραστει μαζι μου απλα δεν με ξερει.
Και δεν θα με μαθει.
Γιατι δε μιλαω.
Δεν εξωτερικευω ποτε το 100% της σκεψης μου.
Και ξερω οτι η σκεψη δεν ειναι ποσοστο.
Αλλα και η σκεψη μου ειναι στιχος.
Και δεν θα την ακουσει κανεις απο το δικο μου στομα.
Θα την δει καπου γραμμενη.
Τραγουδισμενη.
Γι'αυτο τρελαθηκε ο καιρος.
Γιατι τωρα που γραφω η σκεψη μου ειναι λεξεις.
Λεξεις που "μιλουν" αληθειες.
Γιατι οποιος ψαξει να με βρει στα λογια μου, δεν θα με βρει.
Θα με βρει μιση.
"Ημι-αληθινη."
Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Αυτο ειναι το μονο σιγουρο.
Τρελαθηκε νωριτερα.
Και εχει τρελανει κι εμενα.
Και μ'αρεσει...!
Το τραγουδι αυτο ειναι "μνημες"...
Και εχει συνδεθει με πολυ ομορφες στιγμες...!
Κι ας μιλαει για προδοσια.
Οταν εχεις στο μυαλο σου καποια πραγματα, τα δρομολογεις για αργοτερα και ξαφνικα εμφανιζονται μπροστα σου, προδοσια ειναι.
Προδοσια της σιγουριας μας.
Ομορφη προδοσια ομως!
Μερος του τρελαμενου καιρου κι αυτη...!
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΔΩΣΩ
Θα σου ετοιμάσω τσάι γιασεμί.
Και στη βαθιά θα κάτσεις πολυθρόνα.
Τις κεφαλές θα σου χαρίσω του Ερμή,
της Πολυδούρη ένα χειρόγραφο κι ακόμα
ό,τι με νύχια γράφτηκε στο χώμα
και πάνω στο δικό μου το κορμί.
Κλεισ' τα παντζούρια κι άναψε το φως.
Παράσταση θα δώσω μια θυσία.
Θα τυλιχτώ σ' ένα σεντόνι μοναχός
να υποδυθώ σ' ένα φιλί την προδοσία.
Δυο χρόνια βρέχει κι έχει υγρασία.
Τρελάθηκε μου φαίνεται ο καιρός.
Θα βρέχει. Θα χιονίζει. Θα φυσά.
Κι εμείς εδώ καλά προφυλαγμένοι.
Θα 'μαστε δυο ανυπεράσπιστα νησιά
κι από το χάρτη της Ελλάδας πια σβησμένοι.
Δεν θα σε πείσω. Ξέρω τι συμβαίνει.
Σκοινί δεν έχεις μήτε σκαλωσιά.
Μίλτος Πασχαλίδης
στιχοι: Μάνος Ελευθερίου
μουσικη: Νικόλας Κουμπιός
boomp3.com
Και μ'αρεσει.
Γιατι γενναιος δεν ειναι αυτος που σκεφτεται γενναια.
Ειναι αυτος που πραττει γενναια.
Εχει τρελαθει ο καιρος, το πιστευω.
Ερχονται στοχοι που εκρυβαν ονειρα
και ονειρα που εκρυβαν στοχους.
Και ερχονται μπροστα μου
και μου κλεινουν το δρομο σαν να μου λενε:
-Μονο απο πανω μας θα περασεις.
...Κι εγω περναω...
Αλλα δεν σκεφτομαι, δεν ξερω γιατι.
Μια στιγμη μονο σκεφτηκα κι εκλαψα απο χαρα.
Και σταματησα να σκεφτομαι.
Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Και με εχει τρελανει.
Και οδηγουμαι χωρις να σκεφτομαι.
Και οποτε σκεφτομαι δεν οδηγουμαι.
Δεν σκεφτομαι.
Αλλα οδηγουμαι.
Μαλλον γι'αυτο εχει τρελαθει ο καιρος.
Γιατι σκεφτομαι άλλα.
Γιατι αυτα τα άλλα τα αγαπαω.
Και τα προηγουμενα "άλλα" αγαπαω.
Ειναι παλια ομως.
Και δε με αγγιζουν πια.
Τα αγαπαω ως κατι μακρινο.
Πολυ μακρινο ομως.
Σχεδον τα εχω ξεχασει.
Μονο τα τραγουδια μου τα θυμιζουν που και που.
Και "άλλοι" ανθρωποι πια.
Ανθρωποι στους οποιους χρωστω ευγνωμοσυνη.
Και ενα "ευχαριστω" δεν αρκει.
Ουτε πολλα "ευχαριστω" αρκουν.
Ενα "γιατί;" τριγυριζει ευχαριστα στο μυαλο μου.
Δεν θελω απαντηση.
Σε καμια περιπτωση.
Δε με νοιαζει καν αν υπαρχει.
Μαλλον γι'αυτο τρελαθηκε ο καιρος.
Γιατι ολα τα προηγουμενα "γιατι;" εψαχναν απαντησεις.
Τωρα αυτα τα "γιατι" βιωνονται χωρις να αναρωτιουνται.
Ειναι ομορφα "γιατι;".
Πιο ομορφα απ'οσο ακουγονται.
Τρεχει ο καιρος.
Εχει τρελαθει.
Τρεχω κι εγω να τον προλαβω.
Γι'αυτο δεν σκεφτομαι, γιατι τρεχω.
Τρεχω μαζι του.
Κι οταν δεν τρεχω δεν σκεφτομαι.
Γιατι η σκεψη μου θα τρελαθει αν σκεφτω.
Κι ετσι προτιμω να τρελαινεται ο καιρος παρα το μυαλο μου.
Αν και η τρελα του καιρου με εχει παρασυρει.
Δε γινοταν αλλιως.
Μαζι με τον καιρο κρυφα τρελαθηκα κι εγω.
Οχι το μυαλο μου, αυτο δεν τρελαθηκε.
Τρελαθηκε ομως η ψυχη μου.
Τη νιωθω ζωντανη.
Μαλλον γιατι ακομα υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν να την αποκωδικοποιησουν.
Ανθρωποι που αποκωδικοποιουν τα συναισθηματα σου.
Δεν περιμενουν λεξεις.
Τους αρκει το προσωπο, η εκφραση του για να σε καταλαβουν.
Και σε καταλαβαινουν.
Και σε κοιτουν στα ματια.
Κι εκει νιωθεις οτι οντως σε καταλαβαινουν.
Εκει νιωθεις οτι σ'ακουν.
Κι εκει εισαι πραγματικα ο εαυτος σου.
Αληθινος εαυτος.
Με τα "θελω" ορθωμενα.
Με την ψυχη στο προσωπο.
Και στα ματια την απογνωση.
Εκει ειναι ο εαυτος.
Αληθινος και αυθορμητος.
Λαμπει μεσα στα "θελω" του.
Και τα μοιραζεται.
Χωρις να κρυψει ουτε γραμμα απο αυτα.
Τα μοιραζεται με ή χωρις λεξεις.
Τα μοιραζεται και με μουσικες.
Γιατι η μουσικη ειναι επικοινωνια.
Και λιγοι μπορουν να επικοινωνησουν μεσω αυτης.
Κι εγω ειμαι στιχος.
Εκει υπαρχω.
Ο στιχος δεν ειναι μονο λεξεις.
Ειναι και εικονες.
Οι λεξεις μεταφραζουν εικονες.
Οποιος θελει να με βρει εκει θα με εντοπισει.
Σε στιχους τραγουδιων.
Ο,τι νιωθω ειναι εκει.
Σκεψεις, συναισθηματα, βιωματα.
Ολα ειναι στιχοι.
Ολα ειναι τραγουδια.
Κι οποιος δεν εχει τη διαθεση να τα μοιραστει μαζι μου απλα δεν με ξερει.
Και δεν θα με μαθει.
Γιατι δε μιλαω.
Δεν εξωτερικευω ποτε το 100% της σκεψης μου.
Και ξερω οτι η σκεψη δεν ειναι ποσοστο.
Αλλα και η σκεψη μου ειναι στιχος.
Και δεν θα την ακουσει κανεις απο το δικο μου στομα.
Θα την δει καπου γραμμενη.
Τραγουδισμενη.
Γι'αυτο τρελαθηκε ο καιρος.
Γιατι τωρα που γραφω η σκεψη μου ειναι λεξεις.
Λεξεις που "μιλουν" αληθειες.
Γιατι οποιος ψαξει να με βρει στα λογια μου, δεν θα με βρει.
Θα με βρει μιση.
"Ημι-αληθινη."
Γιατι ο καιρος εχει τρελαθει.
Αυτο ειναι το μονο σιγουρο.
Τρελαθηκε νωριτερα.
Και εχει τρελανει κι εμενα.
Και μ'αρεσει...!
Το τραγουδι αυτο ειναι "μνημες"...
Και εχει συνδεθει με πολυ ομορφες στιγμες...!
Κι ας μιλαει για προδοσια.
Οταν εχεις στο μυαλο σου καποια πραγματα, τα δρομολογεις για αργοτερα και ξαφνικα εμφανιζονται μπροστα σου, προδοσια ειναι.
Προδοσια της σιγουριας μας.
Ομορφη προδοσια ομως!
Μερος του τρελαμενου καιρου κι αυτη...!
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΔΩΣΩ
Θα σου ετοιμάσω τσάι γιασεμί.
Και στη βαθιά θα κάτσεις πολυθρόνα.
Τις κεφαλές θα σου χαρίσω του Ερμή,
της Πολυδούρη ένα χειρόγραφο κι ακόμα
ό,τι με νύχια γράφτηκε στο χώμα
και πάνω στο δικό μου το κορμί.
Κλεισ' τα παντζούρια κι άναψε το φως.
Παράσταση θα δώσω μια θυσία.
Θα τυλιχτώ σ' ένα σεντόνι μοναχός
να υποδυθώ σ' ένα φιλί την προδοσία.
Δυο χρόνια βρέχει κι έχει υγρασία.
Τρελάθηκε μου φαίνεται ο καιρός.
Θα βρέχει. Θα χιονίζει. Θα φυσά.
Κι εμείς εδώ καλά προφυλαγμένοι.
Θα 'μαστε δυο ανυπεράσπιστα νησιά
κι από το χάρτη της Ελλάδας πια σβησμένοι.
Δεν θα σε πείσω. Ξέρω τι συμβαίνει.
Σκοινί δεν έχεις μήτε σκαλωσιά.
Μίλτος Πασχαλίδης
στιχοι: Μάνος Ελευθερίου
μουσικη: Νικόλας Κουμπιός
boomp3.com
Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008
Θ Ε Λ Ω . - !
Εκει που βουλιαζεις στο σκοταδι των σκεψεων,
εκει που το μαυρο για λογους που αγνοεις σε επισκεπτεται,
εκει που ο φοβος σε σκεπαζει,
εκει ερχεται η ανατροπη...
Ενα τραγουδι...
Ενα τραγουδι για να θυμηθεις...
Κι εκει το σκοταδι γινεται φως.
Φως εκτυφλωτικο.
Δυναμη.
Τελευταια δινω παραστασεις.
Χωρις προβες.
Με θεατες-κριτες.
Και με γεμιζουν οι παραστασεις!
Ειμαι πληρης.
Βιωνω την πληροτητα.
Μια πληροτητα που ναι, δεν προερχεται απο το "βλεμμα" κανενος.
Προερχεται αποκλειστικα απο αυτα με τα οποια απασχολουμαι.
Και ειμαι ερωτευμενη με αυτα, πραγματικα ερωτευμενη.
Με γεμιζουν.
Ειναι πολυ ομορφο να επιδιωκεις την πραγματωση των "θελω" σου.
Και το ομορφοτερο απ'ολα ειναι αυτη η "ανωτερη" δυναμη που δρομολογει τις καταστασεις.
Η ψυχη μου εχει απαχθει.
Ζει μερικες εβδομαδες πισω.
Και δεν δινω λυτρα για να μου την επιστρεψουν.
Την αφηνω εκει και με σηματα αορατα μου μεταδιδει μια απιστευτη ενεργεια.
Την αφηνω εκει περιμενοντας να παω να τη βρω και να μεινω κι εγω μαζι της.
Μεγαλωνοντας συνειδητοποιω ποσο σπουδαιο ειναι να επιδιωκεις να ασχοληθεις με ο,τι αγαπας.
Και παλιοτερα το πιστευα, αλλα τωρα ειναι αλλιως.
Τωρα οι επιλογες μου δεν επηρεαστηκαν απο προσωπα.
Τωρα οι επιλογες μου ειναι το "εγω" μου και δεν εχουν κατι απο το δικο σου "εγω".
Δεν υπαρχει "εσυ" σ'αυτην την περιπτωση.
Μονο "εγω".
Και δεν ειναι εγωιστικο, ειναι αυθεντικο, ανεπηρεαστο.
Κι οσο κι αν θες να το μοιραστεις ο λεξεις πραγματικα δεν φτανουν.
Kι ομως εκεινοι που πρεπει να το καταλαβουν, το εχουν αντιληφθει.
Και με το παραπανω.
Εχω ολα τα σημαδια του ερωτα πανω μου και μεσα μου.
Θελω να ασχοληθω με αυτο που αγαπαω...
ΘΕΛΩ...
Ελπιζω να αρκει αυτο.
Χρειαζεται υπομονη.
Την εχω;
Αν ναι, καλως.
Αν οχι, θα την αποκτησω.
Ειναι κι αυτος ο ενθουσιασμος που δεν σου επιτρεπει να ηρεμησεις...!
Θελεις να γινουν ολα τωρα.
Θελεις να γινουν, απλα.
Αν οχι τωρα, μονο να γινουν.
Εχω ενα "θελω" πιο ισχυρο απ'ολα τα προηγουμενα.
Ενα τεραστιο "θελω"...
Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου
Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι
κι όμως όλοι μας μες στη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
που είναι το αλάτι της για μια στιγμή
Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι
Ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές
Μα θά 'ταν όμορφο καθώς ξημερώνει
κι οι δύο τους να ανήκαν στο χθες
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα
Μην την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια
γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί
μέσα σε μια μέρα μονάχα
χίλιες φορές για να σωθεί
Κι αν θα σε βάλει σε πειρασμό το κορμί σου
συγχώρεσέ το κι άκου τι λέει
τι κρύβει το σώμα, τι κρύβει η ψυχή σου
αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα
Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγγνώμη
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά
Η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά
Ρίξε τα μαργαριτάρια στ' αγρίμια
Δως την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά
όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
Δίνονται, δίνονται κι είναι αυτό που μετράει
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα
Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπόρεσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα
Συνήθεις Ύποπτοι
στίχοι-μουσική: Χρήστος Θηβαίος
boomp3.com
εκει που το μαυρο για λογους που αγνοεις σε επισκεπτεται,
εκει που ο φοβος σε σκεπαζει,
εκει ερχεται η ανατροπη...
Ενα τραγουδι...
Ενα τραγουδι για να θυμηθεις...
Κι εκει το σκοταδι γινεται φως.
Φως εκτυφλωτικο.
Δυναμη.
Τελευταια δινω παραστασεις.
Χωρις προβες.
Με θεατες-κριτες.
Και με γεμιζουν οι παραστασεις!
Ειμαι πληρης.
Βιωνω την πληροτητα.
Μια πληροτητα που ναι, δεν προερχεται απο το "βλεμμα" κανενος.
Προερχεται αποκλειστικα απο αυτα με τα οποια απασχολουμαι.
Και ειμαι ερωτευμενη με αυτα, πραγματικα ερωτευμενη.
Με γεμιζουν.
Ειναι πολυ ομορφο να επιδιωκεις την πραγματωση των "θελω" σου.
Και το ομορφοτερο απ'ολα ειναι αυτη η "ανωτερη" δυναμη που δρομολογει τις καταστασεις.
Η ψυχη μου εχει απαχθει.
Ζει μερικες εβδομαδες πισω.
Και δεν δινω λυτρα για να μου την επιστρεψουν.
Την αφηνω εκει και με σηματα αορατα μου μεταδιδει μια απιστευτη ενεργεια.
Την αφηνω εκει περιμενοντας να παω να τη βρω και να μεινω κι εγω μαζι της.
Μεγαλωνοντας συνειδητοποιω ποσο σπουδαιο ειναι να επιδιωκεις να ασχοληθεις με ο,τι αγαπας.
Και παλιοτερα το πιστευα, αλλα τωρα ειναι αλλιως.
Τωρα οι επιλογες μου δεν επηρεαστηκαν απο προσωπα.
Τωρα οι επιλογες μου ειναι το "εγω" μου και δεν εχουν κατι απο το δικο σου "εγω".
Δεν υπαρχει "εσυ" σ'αυτην την περιπτωση.
Μονο "εγω".
Και δεν ειναι εγωιστικο, ειναι αυθεντικο, ανεπηρεαστο.
Κι οσο κι αν θες να το μοιραστεις ο λεξεις πραγματικα δεν φτανουν.
Kι ομως εκεινοι που πρεπει να το καταλαβουν, το εχουν αντιληφθει.
Και με το παραπανω.
Εχω ολα τα σημαδια του ερωτα πανω μου και μεσα μου.
Θελω να ασχοληθω με αυτο που αγαπαω...
ΘΕΛΩ...
Ελπιζω να αρκει αυτο.
Χρειαζεται υπομονη.
Την εχω;
Αν ναι, καλως.
Αν οχι, θα την αποκτησω.
Ειναι κι αυτος ο ενθουσιασμος που δεν σου επιτρεπει να ηρεμησεις...!
Θελεις να γινουν ολα τωρα.
Θελεις να γινουν, απλα.
Αν οχι τωρα, μονο να γινουν.
Εχω ενα "θελω" πιο ισχυρο απ'ολα τα προηγουμενα.
Ενα τεραστιο "θελω"...
Και μια αποπειρα να χτισω πανω στην αμμο σαν να 'τανε η αμμος πετρα...
Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου
Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι
κι όμως όλοι μας μες στη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
που είναι το αλάτι της για μια στιγμή
Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι
Ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές
Μα θά 'ταν όμορφο καθώς ξημερώνει
κι οι δύο τους να ανήκαν στο χθες
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα
Μην την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια
γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί
μέσα σε μια μέρα μονάχα
χίλιες φορές για να σωθεί
Κι αν θα σε βάλει σε πειρασμό το κορμί σου
συγχώρεσέ το κι άκου τι λέει
τι κρύβει το σώμα, τι κρύβει η ψυχή σου
αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα
Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγγνώμη
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά
Η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά
Ρίξε τα μαργαριτάρια στ' αγρίμια
Δως την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά
όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
Δίνονται, δίνονται κι είναι αυτό που μετράει
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα
Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπόρεσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα
Συνήθεις Ύποπτοι
στίχοι-μουσική: Χρήστος Θηβαίος
boomp3.com
Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008
"Γιατί είσαι δικός μου..."
Ο λογος σε βοηθαει να εξηγησεις.
Σε βοηθαει, δε σε λυνει.
Οσες λεξεις και να βρεις δεν θα μπορεσεις ποτε να αποδωσεις το συναισθημα.
Ουτε και τη σκεψη.
Μπορεις να προσεγγισεις αυτα τα δυο.
Ποτε ομως να τα εξηγησεις απολυτα.
Οι λεξεις ειναι η επιφανεια.
Γραμματα στη σειρα.
Ταμπελες ειναι οι λεξεις.
Μεσον για να κρινεις και να σε κρινουν.
Δεν εχω μπορεσει ΠΟΤΕ μεχρι τωρα να εξηγησω απολυτα τη δικη μου ιστορια.
Ετσι, δεν εχει μπορεσει ποτε κανεις να την καταλαβει στο 100% της.
Ενα μυστικο βαθια κρυμμενο.
Το μονο που μπορει καποιος να κανει ειναι να εντοπισει τα σημαδια της.
Δυσκολα τωρα πια εντοπιζονται.
Μονο οσοι ηταν κοντα μου στο σταδιο της μεταβασης μπορουν να τα διακρινουν.
Τωρα πια απλως απορουν για καποιες πτυχες μου.
Και μενουν με την απορια...
Η αληθεια ειναι οτι το πιο "βαρυ" σημαδι ειναι οτι προστεθηκαν μερικα χρονια στην πλατη μου.
Βαρυ φορτιο.
Υπαρχουν στιγμες που λεω οτι μου εκανε καλο.
Αλλες φορες θα προτιμουσα να μην υπαρχει.
Αλλοτε το ξεχναω...
Αλλοτε το θυμαμαι...
Παντα ομως υπαρχει.
Ειναι ενα κομματι μου κι αυτο.
Δεν ξερω κι εσυ μικρε μου κατα ποσο εχεις αντιληφθει αυτο μου το φορτιο.
Ησουν εκει τοτε, εβλεπες πως χαμηλωνα απο το βαρος, ανεξαρτητα απο το οτι προσπαθουσα να μην το δειχνω.
Το εβλεπες ομως, ετσι δεν ειναι;
Ετσι εξηγειται και η "ισορροπια"...
Αποτελεσμα του βαρους ειναι.
Προσπαθεις να μην πεσεις...
Ετσι αναγκαζεσαι να ισορροπησεις.
Τα καταφερα ομως, ε;
Τα καταφερα.
"Ολη μου η περιουσια στην καρδια και το μυαλο μου".
Δεν ειναι ορατη
Για αλλους εχει μηδαμινη σημασια.
Για 'μενα ειναι το "εγω" μου.
Ο εαυτος μου.
Η βαση μου.
Με στηριζει.
Με μαθαινει.
Με διαμορφωσε.
Και εισαι μερος της.
Κι εσυ και οι επιλογες σου.
Κι αυτο το "εσυ" ειναι που δεν μπορουν να καταλαβουν πολλοι.
Τι ειναι για μενα αυτο το "εσυ".
Η αρχη μου ειναι το "εσυ".
Κι αυτο ειναι αρκετο.
Ετσι διαμορφωθηκε η συνεχεια.
Βασει μιας δυνατης αρχης.
Και βασει δυνατων αλλαγων.
Γιατι το τι πηρα εγω απο αυτο το "εσυ" δεν εξηγειται.
Γιατι δεν ειναι λεξεις.
Τιποτα δεν ειναι λεξεις.
Δεν μπορω να τα απαριθμησω.
Ουτε να τα αποδωσω.
Μπορω μονο να βλεπω το τροπο που καθρεπτιζονται στις νεες μου επιλογες.
Δεν επισκιαζουν κατι, αντιθετως, μερικες φορες φωτιζουν...
Οσο κι αν εχω προσπαθησει να εξηγησω, δεν εχει καταλαβει κανεις.
Γιατι το μυαλο οσο κι αν φωτογραφιζει στιγμες δεν μπορει να τις εκτυπωσει.
Κι ακομα κ αν τις εκτυπωνε θα ελειπε κατι...
...Η ψυχη...
Το πώς εισπραττει κανεις, το πώς γινεται δεκτης ενος πομπου διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο.
Ακομα κι αν εξηγησω τι εισεπραττα δεν θα μπορει καποιος να εισπραξει το ιδιο.
Ολοι μας εχουμε τις προσωπικες μας περιουσιες στην ψυχη μας.
Και ειναι οι μοναδικες περιουσιες που δεν κινδυνευουν απο ληστες.
Δεν μπορει κανεις να τις πειραξει.
Ασε που με το περασμα του χρονου η αξια των εσωτερικων περιουσιων ανεβαινει.
Παντα ανοδικα κινειται, ποτε καθοδικα.
Ετσι οι εξηγησεις δεν εχουν νοημα.
Δεν δινουν κατι στον ακροατη.
Ουτε και στον ομιλητη.
Χαμενος χρονος.
Γι'αυτο λοιπον κι εγω δεν θα εξηγησω το γιατί εισαι δικος μου...
Απλα θα το δηλωσω καταφατικα οπως και το τραγουδι των exis.
Γιατί εισαι δικος μου...
Ο ΑΛΛΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ
Νύχτα που λιώνει κρυφά στο μπαλκόνι
κι εσύ με κρατάς αγκαλιά
Ζεστό καλοκαίρι στου ονείρου τα μέρη
μαζί σου θα πάρω φωτιά
Γιατί είσαι δικός μου
ο άλλος εαυτός μου στη νύχτα και στη μέρα
γιατί είσαι δικός μου
είσαι ο άλλος εαυτός μου στη γη στον αέρα
Φεγγάρι που σβήνει και μόνη μ' αφήνει
το μέσα μου εικόνα παλιά
το κρύο ζυγώνει η ανάγκη φουντώνει
τα χέρια σου πιάνω σφιχτά
Γιατί είσαι δικός μου
ο άλλος εαυτός μου στη νύχτα και στη μέρα
γιατί είσαι δικός μου
είσαι ο άλλος εαυτός μου στη γη στον αέρα
exis
boomp3.com
Σε βοηθαει, δε σε λυνει.
Οσες λεξεις και να βρεις δεν θα μπορεσεις ποτε να αποδωσεις το συναισθημα.
Ουτε και τη σκεψη.
Μπορεις να προσεγγισεις αυτα τα δυο.
Ποτε ομως να τα εξηγησεις απολυτα.
Οι λεξεις ειναι η επιφανεια.
Γραμματα στη σειρα.
Ταμπελες ειναι οι λεξεις.
Μεσον για να κρινεις και να σε κρινουν.
Δεν εχω μπορεσει ΠΟΤΕ μεχρι τωρα να εξηγησω απολυτα τη δικη μου ιστορια.
Ετσι, δεν εχει μπορεσει ποτε κανεις να την καταλαβει στο 100% της.
Ενα μυστικο βαθια κρυμμενο.
Το μονο που μπορει καποιος να κανει ειναι να εντοπισει τα σημαδια της.
Δυσκολα τωρα πια εντοπιζονται.
Μονο οσοι ηταν κοντα μου στο σταδιο της μεταβασης μπορουν να τα διακρινουν.
Τωρα πια απλως απορουν για καποιες πτυχες μου.
Και μενουν με την απορια...
Η αληθεια ειναι οτι το πιο "βαρυ" σημαδι ειναι οτι προστεθηκαν μερικα χρονια στην πλατη μου.
Βαρυ φορτιο.
Υπαρχουν στιγμες που λεω οτι μου εκανε καλο.
Αλλες φορες θα προτιμουσα να μην υπαρχει.
Αλλοτε το ξεχναω...
Αλλοτε το θυμαμαι...
Παντα ομως υπαρχει.
Ειναι ενα κομματι μου κι αυτο.
Δεν ξερω κι εσυ μικρε μου κατα ποσο εχεις αντιληφθει αυτο μου το φορτιο.
Ησουν εκει τοτε, εβλεπες πως χαμηλωνα απο το βαρος, ανεξαρτητα απο το οτι προσπαθουσα να μην το δειχνω.
Το εβλεπες ομως, ετσι δεν ειναι;
Ετσι εξηγειται και η "ισορροπια"...
Αποτελεσμα του βαρους ειναι.
Προσπαθεις να μην πεσεις...
Ετσι αναγκαζεσαι να ισορροπησεις.
Τα καταφερα ομως, ε;
Τα καταφερα.
"Ολη μου η περιουσια στην καρδια και το μυαλο μου".
Δεν ειναι ορατη
Για αλλους εχει μηδαμινη σημασια.
Για 'μενα ειναι το "εγω" μου.
Ο εαυτος μου.
Η βαση μου.
Με στηριζει.
Με μαθαινει.
Με διαμορφωσε.
Και εισαι μερος της.
Κι εσυ και οι επιλογες σου.
Κι αυτο το "εσυ" ειναι που δεν μπορουν να καταλαβουν πολλοι.
Τι ειναι για μενα αυτο το "εσυ".
Η αρχη μου ειναι το "εσυ".
Κι αυτο ειναι αρκετο.
Ετσι διαμορφωθηκε η συνεχεια.
Βασει μιας δυνατης αρχης.
Και βασει δυνατων αλλαγων.
Γιατι το τι πηρα εγω απο αυτο το "εσυ" δεν εξηγειται.
Γιατι δεν ειναι λεξεις.
Τιποτα δεν ειναι λεξεις.
Δεν μπορω να τα απαριθμησω.
Ουτε να τα αποδωσω.
Μπορω μονο να βλεπω το τροπο που καθρεπτιζονται στις νεες μου επιλογες.
Δεν επισκιαζουν κατι, αντιθετως, μερικες φορες φωτιζουν...
Οσο κι αν εχω προσπαθησει να εξηγησω, δεν εχει καταλαβει κανεις.
Γιατι το μυαλο οσο κι αν φωτογραφιζει στιγμες δεν μπορει να τις εκτυπωσει.
Κι ακομα κ αν τις εκτυπωνε θα ελειπε κατι...
...Η ψυχη...
Το πώς εισπραττει κανεις, το πώς γινεται δεκτης ενος πομπου διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο.
Ακομα κι αν εξηγησω τι εισεπραττα δεν θα μπορει καποιος να εισπραξει το ιδιο.
Ολοι μας εχουμε τις προσωπικες μας περιουσιες στην ψυχη μας.
Και ειναι οι μοναδικες περιουσιες που δεν κινδυνευουν απο ληστες.
Δεν μπορει κανεις να τις πειραξει.
Ασε που με το περασμα του χρονου η αξια των εσωτερικων περιουσιων ανεβαινει.
Παντα ανοδικα κινειται, ποτε καθοδικα.
Ετσι οι εξηγησεις δεν εχουν νοημα.
Δεν δινουν κατι στον ακροατη.
Ουτε και στον ομιλητη.
Χαμενος χρονος.
Γι'αυτο λοιπον κι εγω δεν θα εξηγησω το γιατί εισαι δικος μου...
Απλα θα το δηλωσω καταφατικα οπως και το τραγουδι των exis.
Γιατί εισαι δικος μου...
Ο ΑΛΛΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ
Νύχτα που λιώνει κρυφά στο μπαλκόνι
κι εσύ με κρατάς αγκαλιά
Ζεστό καλοκαίρι στου ονείρου τα μέρη
μαζί σου θα πάρω φωτιά
Γιατί είσαι δικός μου
ο άλλος εαυτός μου στη νύχτα και στη μέρα
γιατί είσαι δικός μου
είσαι ο άλλος εαυτός μου στη γη στον αέρα
Φεγγάρι που σβήνει και μόνη μ' αφήνει
το μέσα μου εικόνα παλιά
το κρύο ζυγώνει η ανάγκη φουντώνει
τα χέρια σου πιάνω σφιχτά
Γιατί είσαι δικός μου
ο άλλος εαυτός μου στη νύχτα και στη μέρα
γιατί είσαι δικός μου
είσαι ο άλλος εαυτός μου στη γη στον αέρα
exis
boomp3.com
Τρίτη 24 Ιουνίου 2008
"Aποκαλυπτήρια..."
Θα παρουμε τις ιστοριες με τη σειρα:
1. Ειναι γεγονος οτι δε συμπαθουσα τη βιολογια κα οτι εψαχνα μονιμως δικαιολογιες για να μην πω μαθημα. Οντως μια μερα με πονουσε το δοντι μου και οντως ειχα ενα μικρο μπουκαλακι ουζο μαζι μου στο σχολειο! Η ιστορια σταματησε στην εξης φραση: "αν δε με πιστευετε θα σας δειξω και το ουζο μου!". Δεν ηπια και δεν προσφερα στο καθηγητη μου οποτε αυτη η ιστορια δεν ειναι απολυτα αληθινη!
2. Αυτη η ιστορια δεν εχει συμβει σε 'μενα αλλα στον μικρο "δεινοσαυρο", γι' αυτο και στο σχολιο που μου αφησε εγραφε "μη μου τη θυμιζεις εκεινη τη μερα"! Νοτα μου σε μπερδεψε ο αμαρτωλος δεινοσαυρος! Οποτε ουτε αυτη η ιστορια ειναι αληθινη!
3. Αυτη ομως ειναι αληθινη και υπαρχει και οπτικοακουστικο υλικο! Μια απο τις πολλες πολλες τρελες που εχουμε κανει με τον λιθο! Ειχαμε γελασει πολυ εκεινο το βραδυ με τον δυσμοιρο τον φυλακα! Tsouxtra μπραβο!
4. Αυτο που περιγραφει αυτη η ιστορια δεν εχει συμβει ποτε! Ειναι γεγονος οτι φοβαμαι τις κατσαριδες και δεν θα ηταν παραλογο να κανω κατι τετοιο με τη διαφορα οτι θα το ζητουσα ευγενικα απο τον ρεσεψιονιστ και οχι επιτακτικα προκειμενου να απαλλαγω απο την κατσαριδα! Ο μικρος δεινοσαυρος οταν ακουει για Κρητη κατι παθαινει! Ετσι απλως και μονο θυμηθηκε καποιες διακοπες στην Κρητη και θελησε να το γραψει! Μπερδευει τον κοσμο διπλα ο κατα τ'αλλα αγιος δεινοσαυρος!
Σας ευχαριστω για τις μαντεψιες!!!
1. Ειναι γεγονος οτι δε συμπαθουσα τη βιολογια κα οτι εψαχνα μονιμως δικαιολογιες για να μην πω μαθημα. Οντως μια μερα με πονουσε το δοντι μου και οντως ειχα ενα μικρο μπουκαλακι ουζο μαζι μου στο σχολειο! Η ιστορια σταματησε στην εξης φραση: "αν δε με πιστευετε θα σας δειξω και το ουζο μου!". Δεν ηπια και δεν προσφερα στο καθηγητη μου οποτε αυτη η ιστορια δεν ειναι απολυτα αληθινη!
2. Αυτη η ιστορια δεν εχει συμβει σε 'μενα αλλα στον μικρο "δεινοσαυρο", γι' αυτο και στο σχολιο που μου αφησε εγραφε "μη μου τη θυμιζεις εκεινη τη μερα"! Νοτα μου σε μπερδεψε ο αμαρτωλος δεινοσαυρος! Οποτε ουτε αυτη η ιστορια ειναι αληθινη!
3. Αυτη ομως ειναι αληθινη και υπαρχει και οπτικοακουστικο υλικο! Μια απο τις πολλες πολλες τρελες που εχουμε κανει με τον λιθο! Ειχαμε γελασει πολυ εκεινο το βραδυ με τον δυσμοιρο τον φυλακα! Tsouxtra μπραβο!
4. Αυτο που περιγραφει αυτη η ιστορια δεν εχει συμβει ποτε! Ειναι γεγονος οτι φοβαμαι τις κατσαριδες και δεν θα ηταν παραλογο να κανω κατι τετοιο με τη διαφορα οτι θα το ζητουσα ευγενικα απο τον ρεσεψιονιστ και οχι επιτακτικα προκειμενου να απαλλαγω απο την κατσαριδα! Ο μικρος δεινοσαυρος οταν ακουει για Κρητη κατι παθαινει! Ετσι απλως και μονο θυμηθηκε καποιες διακοπες στην Κρητη και θελησε να το γραψει! Μπερδευει τον κοσμο διπλα ο κατα τ'αλλα αγιος δεινοσαυρος!
Σας ευχαριστω για τις μαντεψιες!!!
Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008
ΤΡΙΑ ΨΕΜΑΤΑ, ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ!!!
Ελαβα απο τη Νοτα προσκληση για blogoπαιχνιδο και ομολογω οτι με ενθουσιαζουν κατι τετοια!!!
Σας παραθετω λοιπον τεσσερις ιστοριες.
Οι τρεις αποτελουν ψεμα και μονο μια ειναι η αληθινη!
Εσεις λοιπον βασει της κριτικης ή της μαντικης ή οποιασδηποτε αλλης ικανοτητας εχετε, πρεπει να μαντεψετε ποια ειναι η αληθεια!!!
1.Εχω την κακη συνηθεια να μην κανω πραγματα που δε μ' αρεσουν. Ετσι οταν πηγαινα στην τριτη λυκειου ειχα αρνηθει ευθυς εξ αρχης να διαβασω βιολογια. Ο καθηγητης φωναζε συχνα το ονομα μου για να με εξετασει και εβρισκα μονιμα δικαιολογιες για να μην πω μαθημα. Μια μερα λοιπον φωναζει το ονομα μου και μετα δυσκολιας (μουγκριζοντας) προσπαθω να του εξηγησω οτι δεν μπορω να του μιλησω επειδη ποναει το δοντι μου. Επειδη δεν με πιστευε κι ηταν ετοιμος να αρχισει τον εξαψαλμο, εβγαλα απο την τσαντα μου ενα μικρο μπουκαλακι ουζο, ηπια μια γουλια και αφου ανακουφιστηκα τον ρωτησα αν θελει να πιει και...εισεπραξα ωριαια αποβολη!
2.Ηταν μεσα καλοκαιριου και ειχα αγορασει ενα ζευγαρι σαγιοναρες που ειχα βαλει στο ματι απο καιρο! Την επομενη μερα, πρωι-πρωι, πηγα στο κεντρο της Αθηνας για καποιες σημαντικες γραφειοκρατικες δουλειες. Ενιωθα τα βλεμματα των ανθρωπων να στεκονται στα υποδηματα μου κι εγω καμαρωνα για το γουστο μου στα παπουτσια! Ειχα περασει απο δυο γραφεια συζητωντας για αρκετη ωρα και ηρθε η στιγμη να με παραπεμψουν σε ενα τριτο και τελευταιο γραφειο για να ολοκληρωθει αυτη η δουλεια! Ανακουφισμενη, γνωριζοντας οτι μετα απο αυτην την τελευταια επισκεψη θα γυρισω στο σπιτι μου, αραζω στην καρεκλα, καθομαι σταυροποδι, κοιταζω τα ποδια μου και τι να δω:
Φορουσα δυο διαφορετικες σαγιοναρες! Η μια μαυρη με "μυτη" μπροστα και η αλλη μπεζ και ολοστρογγυλο το μπροστινο μερος! Σηκωθηκα, λεγοντας πως κατι προεκυψε, πηρα ταξι και "ετρεξα" στο σπιτι... Δεν με θελουν εμενα τα πρωινα ξυπνηματα!
3.Ειναι βραδυ, γυρω στις 11 και ειμαστε με τον "λιθο" στο δωματιο του, ακουμε μουσικη και χαλαρωνουμε. Ο "λιθος" ετρωγε κατι πατατακια απο αυτα τα περιεργα που βγαζουν κατι κουλες γευσεις! Επεξεργαστηκα τη σακουλα με τα πατατακια και ειδα οτι ειχε πανω εναν αριθμο τηλεφωνου κι εγραφε την ατακα "Μας ενδιαφερει η γνωμη σας". Αυτο ηταν!!! Αφου λοιπον βαριομασταν πηρα το τηλεφωνο, καλεσα τον αριθμο και περιμενα... Καποια στιγμη το σηκωνει καποιος και αρχιζω και του λεω οτι σας πηρα να πω τη γνωμη μου, τα πατατακια σας καινε λιγο, τα γεμιζετε μεχρι τη μεση και θα ηθελα 10 σακουλακια δωρο επειδη σας λεω τη γνωμη μου. Ο ανθρωπος τον οποιο τρελανα ηταν ο φυλακας... Και φυσικα δε σταματησε εκει. Δεκα λεπτα αργοτερα καλεσε και ο "λιθος" λεγοντας πως τα πατατακια ειναι πολυ κιτρινα, οτι φοβαται μην την "πιασει τιποτα" και ρωτουσε μαλιστα τον φυλακα αν τα εχει φαει και αν του εχουν δημιουργηθει προβληματα... Τι τραβανε κι αυτοι οι ανθρωποι βραδιατικο απο καποιους τρελους...!
4.Εχω ενα μεγαααααααλο προβλημα: φοβαμαι τις κατσαριδες. Κι οταν λεω φοβαμαι δεν εννοω σιχαινομαι, αλλα ΦΟΒΑΜΑΙ. Δεν μπορω ουτε καν να τις σκοτωσω. Ειμαστε διακοπες στην Κρητη με τον "δεινοσαυρο" που επισης φοβαται τις "σιχαμενες". Οι δυο μας στο δωματιο, κοιμομαστε του καλου καιρου και καποια στιγμη ξυπναω γιατι ηθελα να πιω νερο. Ανοιγω το φως να πιασω το μπουκαλι που ηταν καπου κοντα στο κρεβατι μου... Τι το 'θελα??? Ενα τερας περπατουσε πανω στο κομοδινο μου, βρισκοταν σε αποσταση αναπνοης, οικτρο το θεαμα. Τραβαω απο τα μαλλια το "δεινοσαυρο", θελοντας να τσιριξω, ανοιγει τα ματια του, του δειχνω την κατσαριδα και μεχρι να σηκωθει εγω εχω ηδη βγει απο το δωματιο. Κατεβαινοντας τρια-τρια τα σκαλια πηγαινω εντρομη στο ρεσεψιονιστ και του λεω για το τερας απαιτωντας να ανεβει στο δωματιο να το σκοτωσει! Μου εξηγει οτι ειναι μονος του κατω και απαγορευεται να φυγει. Εγω ανενδοτη, με το volume της φωνης να υψωνεται απαιτω να τσακιστει επανω. Ο δεινοσαυρος ειχε ηδη κατεβει αλλα κοιμοταν ορθιος και δε συμμετειχε στον πανικο! Τελικα, ο ρεσεψιονιστ ξυπνησε εναν εργαζομενο του ξενοδοχειου και τον εστειλε πανω να σκοτωσει τη κατσαριδα... Επισης η απαιτηση μου ηταν να μου τη δειξει σκοτωμενη για να πειστω οτι αφανιστηκε! Ειμαι τραγικη!
-------------------------------------------------------------------------------------
Με τη σειρα μου, αφου ευχαριστησω τη Νοτα για την προσκληση, θελω να προ(σ)καλεσω την tsouxtra, τον Πυγμαλιωνα, τον ilia και τον αν ακους...!
Α! Και η μουσικη μας υποκρουση περιλαμβανει "Ψεμα". Πληροφοριακα ειναι ο Γιωργος Μυλωνας και το"Ασε ενα ψεμα".
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ??? (ΟΕΟ)
boomp3.com
Σας παραθετω λοιπον τεσσερις ιστοριες.
Οι τρεις αποτελουν ψεμα και μονο μια ειναι η αληθινη!
Εσεις λοιπον βασει της κριτικης ή της μαντικης ή οποιασδηποτε αλλης ικανοτητας εχετε, πρεπει να μαντεψετε ποια ειναι η αληθεια!!!
1.Εχω την κακη συνηθεια να μην κανω πραγματα που δε μ' αρεσουν. Ετσι οταν πηγαινα στην τριτη λυκειου ειχα αρνηθει ευθυς εξ αρχης να διαβασω βιολογια. Ο καθηγητης φωναζε συχνα το ονομα μου για να με εξετασει και εβρισκα μονιμα δικαιολογιες για να μην πω μαθημα. Μια μερα λοιπον φωναζει το ονομα μου και μετα δυσκολιας (μουγκριζοντας) προσπαθω να του εξηγησω οτι δεν μπορω να του μιλησω επειδη ποναει το δοντι μου. Επειδη δεν με πιστευε κι ηταν ετοιμος να αρχισει τον εξαψαλμο, εβγαλα απο την τσαντα μου ενα μικρο μπουκαλακι ουζο, ηπια μια γουλια και αφου ανακουφιστηκα τον ρωτησα αν θελει να πιει και...εισεπραξα ωριαια αποβολη!
2.Ηταν μεσα καλοκαιριου και ειχα αγορασει ενα ζευγαρι σαγιοναρες που ειχα βαλει στο ματι απο καιρο! Την επομενη μερα, πρωι-πρωι, πηγα στο κεντρο της Αθηνας για καποιες σημαντικες γραφειοκρατικες δουλειες. Ενιωθα τα βλεμματα των ανθρωπων να στεκονται στα υποδηματα μου κι εγω καμαρωνα για το γουστο μου στα παπουτσια! Ειχα περασει απο δυο γραφεια συζητωντας για αρκετη ωρα και ηρθε η στιγμη να με παραπεμψουν σε ενα τριτο και τελευταιο γραφειο για να ολοκληρωθει αυτη η δουλεια! Ανακουφισμενη, γνωριζοντας οτι μετα απο αυτην την τελευταια επισκεψη θα γυρισω στο σπιτι μου, αραζω στην καρεκλα, καθομαι σταυροποδι, κοιταζω τα ποδια μου και τι να δω:
Φορουσα δυο διαφορετικες σαγιοναρες! Η μια μαυρη με "μυτη" μπροστα και η αλλη μπεζ και ολοστρογγυλο το μπροστινο μερος! Σηκωθηκα, λεγοντας πως κατι προεκυψε, πηρα ταξι και "ετρεξα" στο σπιτι... Δεν με θελουν εμενα τα πρωινα ξυπνηματα!
3.Ειναι βραδυ, γυρω στις 11 και ειμαστε με τον "λιθο" στο δωματιο του, ακουμε μουσικη και χαλαρωνουμε. Ο "λιθος" ετρωγε κατι πατατακια απο αυτα τα περιεργα που βγαζουν κατι κουλες γευσεις! Επεξεργαστηκα τη σακουλα με τα πατατακια και ειδα οτι ειχε πανω εναν αριθμο τηλεφωνου κι εγραφε την ατακα "Μας ενδιαφερει η γνωμη σας". Αυτο ηταν!!! Αφου λοιπον βαριομασταν πηρα το τηλεφωνο, καλεσα τον αριθμο και περιμενα... Καποια στιγμη το σηκωνει καποιος και αρχιζω και του λεω οτι σας πηρα να πω τη γνωμη μου, τα πατατακια σας καινε λιγο, τα γεμιζετε μεχρι τη μεση και θα ηθελα 10 σακουλακια δωρο επειδη σας λεω τη γνωμη μου. Ο ανθρωπος τον οποιο τρελανα ηταν ο φυλακας... Και φυσικα δε σταματησε εκει. Δεκα λεπτα αργοτερα καλεσε και ο "λιθος" λεγοντας πως τα πατατακια ειναι πολυ κιτρινα, οτι φοβαται μην την "πιασει τιποτα" και ρωτουσε μαλιστα τον φυλακα αν τα εχει φαει και αν του εχουν δημιουργηθει προβληματα... Τι τραβανε κι αυτοι οι ανθρωποι βραδιατικο απο καποιους τρελους...!
4.Εχω ενα μεγαααααααλο προβλημα: φοβαμαι τις κατσαριδες. Κι οταν λεω φοβαμαι δεν εννοω σιχαινομαι, αλλα ΦΟΒΑΜΑΙ. Δεν μπορω ουτε καν να τις σκοτωσω. Ειμαστε διακοπες στην Κρητη με τον "δεινοσαυρο" που επισης φοβαται τις "σιχαμενες". Οι δυο μας στο δωματιο, κοιμομαστε του καλου καιρου και καποια στιγμη ξυπναω γιατι ηθελα να πιω νερο. Ανοιγω το φως να πιασω το μπουκαλι που ηταν καπου κοντα στο κρεβατι μου... Τι το 'θελα??? Ενα τερας περπατουσε πανω στο κομοδινο μου, βρισκοταν σε αποσταση αναπνοης, οικτρο το θεαμα. Τραβαω απο τα μαλλια το "δεινοσαυρο", θελοντας να τσιριξω, ανοιγει τα ματια του, του δειχνω την κατσαριδα και μεχρι να σηκωθει εγω εχω ηδη βγει απο το δωματιο. Κατεβαινοντας τρια-τρια τα σκαλια πηγαινω εντρομη στο ρεσεψιονιστ και του λεω για το τερας απαιτωντας να ανεβει στο δωματιο να το σκοτωσει! Μου εξηγει οτι ειναι μονος του κατω και απαγορευεται να φυγει. Εγω ανενδοτη, με το volume της φωνης να υψωνεται απαιτω να τσακιστει επανω. Ο δεινοσαυρος ειχε ηδη κατεβει αλλα κοιμοταν ορθιος και δε συμμετειχε στον πανικο! Τελικα, ο ρεσεψιονιστ ξυπνησε εναν εργαζομενο του ξενοδοχειου και τον εστειλε πανω να σκοτωσει τη κατσαριδα... Επισης η απαιτηση μου ηταν να μου τη δειξει σκοτωμενη για να πειστω οτι αφανιστηκε! Ειμαι τραγικη!
-------------------------------------------------------------------------------------
Με τη σειρα μου, αφου ευχαριστησω τη Νοτα για την προσκληση, θελω να προ(σ)καλεσω την tsouxtra, τον Πυγμαλιωνα, τον ilia και τον αν ακους...!
Α! Και η μουσικη μας υποκρουση περιλαμβανει "Ψεμα". Πληροφοριακα ειναι ο Γιωργος Μυλωνας και το"Ασε ενα ψεμα".
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ??? (ΟΕΟ)
boomp3.com
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008
"Δεν σταματώ"
Κάπως πρεπει να αρχισω αυτην την αναρτηση, αλλα δυσκολευομαι.
Υπαρχουν ανθρωποι και ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Υπαρχουν ανθρωποι που σε στηριζουν και ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ.
...και χωρις να σε ξερουν μαλιστα.
Προσπαθω να κανω μια βουτια στο βυθο του ανθρωπινου νου.
Εκει συναντω προθεσεις.
Θετικες και αρνητικες.
Καλοπροαιρετες και κακοπροαιρετες.
Δεν μπορω ομως να γνωρισω τη ριζα των προθεσεων,
τις σκεψεις που μεταμορφωνονται σε προθεσεις.
Απο που πηγαζουν οι προθεσεις;
Μαλλον θελω διπλα μου πιο αληθινους ανθρωπους.
Να λενε "α" και να εννοουν "α".
Και να σου λενε: πιστευω αυτο και ο λογος ειναι ο ταδε.
Δεν θελω "ενδιαφερον" τυπικο, ενδιαφερον υποχρεωσης.
Θελω ΑΛΗΘΕΙΑ.
Χρονια παλευω με αληθειες, χρονια παιζω κρυφτο μαζι τους, ομως τωρα πια τις θελω.
Τις απαιτω.
Θελω υγιεις ανθρωπινες σχεσεις, αληθειες καταμουτρα, σαν σφαλιαρες.
Στηριξη θελω...
Ή τις αιτιες για τις οποιες δεν υπαρχει αυτη η στηριξη.
Δεν μιλαω.
Ειμαι εκ φυσεως εσωστρεφης.
Οι σκεψεις μου με τρεφουν και με καταστρεφουν.
Και με αναγεννουν...
Φαυλος κυκλος.
Δεν μιλαω για τα "θελω" μου.
Δεν συζηταω για αυτα.
Κι εγω η ιδια τα φοβαμαι.
Και μονο που υπαρχουν με τρομαζουν.
Αλλα φαινομαι...
Οι ανθρωποι που με ζουν μπορουν να με διαβασουν.
Βλεπουν ποτε ειμαι ευτυχισμενη. (ή ακούν...!)
Ετσι γνωριζουν τα "θελω" μου κι ας μην τα συζηταω...
Με "δινει" στεγνα το προσωπο μου...
Δεν μασαω ομως.
Ετσι εμαθα.
Δεν σπαω.
Λυγιζω, αλλα δεν σπαω.
Περασαν οι εποχες που η ψυχη μου φορουσε γυψο.
"Σιδερενια" εγραφαν πανω με μαρκαδορο οι φιλοι...
...Και η ψυχη μου το πιστεψε...!
-------------------------------------------------
"Λιθε" μου ξερεις γιατι σε ονομασαν ετσι?
Γιατι διπλα μου στεκεσαι σαν "βραχος"...
Σ'ευχαριστω...
------------------------------------------------
ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΩ
Έρχεται πάντα στη ζωή η δύσκολη εκείνη στιγμή
που γυρνάς ένα πρωί και βρίσκεις την πόρτα κλειστή
κι όλα μοιάζουν σκοτεινά, όλα δύσκολα και όλα θολά
κι αφού κλάψεις στα σκαλιά, σ' αρπάζει μια άγρια χαρά.
Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω
Κι ένα βράδυ που 'ναι αργά και θα θες μια ζεστή αγκαλιά
Θα βρεθείς ξαφνικά στην πόρτα της πάλι μπροστά
Πόσο θέλεις να τη δεις, πόσα θέλεις ξανά να της πεις
μα δε βγαίνει έξω κανείς και σε παίρνει η αγκαλιά της βροχής
Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω...
Κωστής Μαραβέγιας
(στιχοι, μουσικη,ερμνηνεια)
boomp3.com
Υπαρχουν ανθρωποι και ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Υπαρχουν ανθρωποι που σε στηριζουν και ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ.
...και χωρις να σε ξερουν μαλιστα.
Προσπαθω να κανω μια βουτια στο βυθο του ανθρωπινου νου.
Εκει συναντω προθεσεις.
Θετικες και αρνητικες.
Καλοπροαιρετες και κακοπροαιρετες.
Δεν μπορω ομως να γνωρισω τη ριζα των προθεσεων,
τις σκεψεις που μεταμορφωνονται σε προθεσεις.
Απο που πηγαζουν οι προθεσεις;
Μαλλον θελω διπλα μου πιο αληθινους ανθρωπους.
Να λενε "α" και να εννοουν "α".
Και να σου λενε: πιστευω αυτο και ο λογος ειναι ο ταδε.
Δεν θελω "ενδιαφερον" τυπικο, ενδιαφερον υποχρεωσης.
Θελω ΑΛΗΘΕΙΑ.
Χρονια παλευω με αληθειες, χρονια παιζω κρυφτο μαζι τους, ομως τωρα πια τις θελω.
Τις απαιτω.
Θελω υγιεις ανθρωπινες σχεσεις, αληθειες καταμουτρα, σαν σφαλιαρες.
Στηριξη θελω...
Ή τις αιτιες για τις οποιες δεν υπαρχει αυτη η στηριξη.
Δεν μιλαω.
Ειμαι εκ φυσεως εσωστρεφης.
Οι σκεψεις μου με τρεφουν και με καταστρεφουν.
Και με αναγεννουν...
Φαυλος κυκλος.
Δεν μιλαω για τα "θελω" μου.
Δεν συζηταω για αυτα.
Κι εγω η ιδια τα φοβαμαι.
Και μονο που υπαρχουν με τρομαζουν.
Αλλα φαινομαι...
Οι ανθρωποι που με ζουν μπορουν να με διαβασουν.
Βλεπουν ποτε ειμαι ευτυχισμενη. (ή ακούν...!)
Ετσι γνωριζουν τα "θελω" μου κι ας μην τα συζηταω...
Με "δινει" στεγνα το προσωπο μου...
Δεν μασαω ομως.
Ετσι εμαθα.
Δεν σπαω.
Λυγιζω, αλλα δεν σπαω.
Περασαν οι εποχες που η ψυχη μου φορουσε γυψο.
"Σιδερενια" εγραφαν πανω με μαρκαδορο οι φιλοι...
...Και η ψυχη μου το πιστεψε...!
-------------------------------------------------
"Λιθε" μου ξερεις γιατι σε ονομασαν ετσι?
Γιατι διπλα μου στεκεσαι σαν "βραχος"...
Σ'ευχαριστω...
------------------------------------------------
ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΩ
Έρχεται πάντα στη ζωή η δύσκολη εκείνη στιγμή
που γυρνάς ένα πρωί και βρίσκεις την πόρτα κλειστή
κι όλα μοιάζουν σκοτεινά, όλα δύσκολα και όλα θολά
κι αφού κλάψεις στα σκαλιά, σ' αρπάζει μια άγρια χαρά.
Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω
Κι ένα βράδυ που 'ναι αργά και θα θες μια ζεστή αγκαλιά
Θα βρεθείς ξαφνικά στην πόρτα της πάλι μπροστά
Πόσο θέλεις να τη δεις, πόσα θέλεις ξανά να της πεις
μα δε βγαίνει έξω κανείς και σε παίρνει η αγκαλιά της βροχής
Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω...
Κωστής Μαραβέγιας
(στιχοι, μουσικη,ερμνηνεια)
boomp3.com
Σάββατο 7 Ιουνίου 2008
"ΤΑΞΙΔΙ"
Ομορφες οι μερες που περασαν!
Τρομακτικα ομορφες και γεματες!
Ποοοσο ωραια ειναι τελικα η ενασχοληση με οσα αγαπας;
Μεσα σε λιγες ημερες ηρθα αντιμετωπη με ενα ονειρο.
Ενα ονειρο που φανταζε μακρινο.
Ενας φιλος λεει οτι ο φοβος ειναι η αποσταση απο αυτο που πραγματικα θελεις.
Ο φοβος ειναι το εμποδιο.
Τον κατακτας μονο οταν παψεις να τον ακους...
Ο Νικος μου εθεσε ενα ερωτημα:
ΘΕΛΩ ή ΦΟΒΑΜΑΙ;;;
Eκεινη τη στιγμη απαντησα "θελω"...
Φοβισμενα απαντησα "θελω"...
Τωρα που το σκεφτομαι συνειδητοποιω οτι μαλλον φοβαμαι τα θελω μου...
Ισως ομως τα θελω μου να ειναι ισχυροτερα.
Μουσικες...
Πολλες μουσικες...
Τραγουδια στο μυαλο μου και την ψυχη μου...
Τραγουδια που μαλωνουν μεταξυ τους,
που μαλωνουν με 'μενα,
που με τρομαζουν...
Ατελειωτες ωρες αντιμετωπη με
στιχους,
φωνες,
μουσικες...
Τριπλο το χτυπημα των αγαπημενων τραγουδιων.
Σε χτυπανε απο παντου.
Και σ'αρεσει!!!
Δεν χορταινω τα τραγουδια.
Νομιζω οτι ειναι η "τροφη" μου.
Μου ειναι απαραιτητα.
Ειναι φιλοι τα τραγουδια.
Αλλες φορες ειναι απλως "παρεα", "παρεα διακριτικη"...
Μπορουν να γινουν κι εχθροι...
Εχθροι αγαπημενοι... Κι ας ακουγεται οξυμωρο...
Το "αυτη η νυχτα μενει" ειναι εχθρος μου, μου θυμιζει ο,τι επιθυμω να ξεχασω, αλλα κατα βαθος το αγαπαω οσο λιγα.
Το αγαπαω ακριβως γιατι μου θυμιζει αυτα που δεν θελω να θυμαμαι.
Πληροτητα...
Τη βιωσα τις μερες που περασαν.
Μπορει να κουραστηκα, αλλα την γευτηκα.
Και δεν θα την αλλαζα με τιποτα.
Τελικα υπαρχουν χωροι που σε αποτοξινωνουν.
Εχουν στην πορτα κατι που απομακρυνει τις σκεψεις.
Ολες τις σκεψεις.
Στεκεις με γυμνο το μυαλο σου.
Tabula rasa.
Aπιστευτη αισθηση...
Ξερεις κατι?
Ελειπες...
Μου ελειπες...
Αυτες τις μερες ηθελα να μοιραστω πολλα μαζι σου...
Νοερα εστω ησουν εκει...
Διπλα μου...
Και μου εδινες δυναμη...
Νοερη κι αυτη...
Καπου κρυμμενος στα "γραφικα"...
Παντα κρυμμενος...
Κι ομως παντα κοντα...
-----------------------------------------------
Α! Νικο... Σ'ευχαριστω!!!
Και 'σενα Γιωργο!!!
-----------------------------------------------
ΤΑΞΙΔΙ
Μόνος οδηγάω μόνος
ατέλειωτος ο δρόμος
ατέλειωτες στροφές
Σκόνη μια χώρα μες τη σκόνη
μα πάντα με πληγώνει
κι αρχίζω ανασκαφές
Είδα την άγνωστη πατρίδα
χαμένη Ατλαντίδα
στις χωματερές
Τώρα περιμένει τώρα
με τα κρυφά της δώρα
τους εθελοντές
Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι
Φώτα της πόλης μας τα φώτα
σαν τα βαρελότα
που ρίχναμε μικροί
Φιλίες οι παιδικές φιλίες
χαμένες παραλίες
χαμένη διαδρομή
Στάση κορίτσια που ‘χω χάσει
πληγές που ‘χω ξεχάσει
ανοίγουνε ξανά
Βράδια τα εφηβικά μας βράδια
τα πιο πικρά μας χάδια
πατρίδα μας γλυκιά
Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι
Κρίμα να μείνεις πάντα θύμα
πάλι το ίδιο ποίημα
για ξένες καλλονές
Μόνος οδηγάω μόνος
κι όλο με βγάζει ο δρόμος
στις ίδιες γειτονιές
Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι
Νικος Πορτοκαλογλου
boomp3.com
Τρομακτικα ομορφες και γεματες!
Ποοοσο ωραια ειναι τελικα η ενασχοληση με οσα αγαπας;
Μεσα σε λιγες ημερες ηρθα αντιμετωπη με ενα ονειρο.
Ενα ονειρο που φανταζε μακρινο.
Ενας φιλος λεει οτι ο φοβος ειναι η αποσταση απο αυτο που πραγματικα θελεις.
Ο φοβος ειναι το εμποδιο.
Τον κατακτας μονο οταν παψεις να τον ακους...
Ο Νικος μου εθεσε ενα ερωτημα:
ΘΕΛΩ ή ΦΟΒΑΜΑΙ;;;
Eκεινη τη στιγμη απαντησα "θελω"...
Φοβισμενα απαντησα "θελω"...
Τωρα που το σκεφτομαι συνειδητοποιω οτι μαλλον φοβαμαι τα θελω μου...
Ισως ομως τα θελω μου να ειναι ισχυροτερα.
Μουσικες...
Πολλες μουσικες...
Τραγουδια στο μυαλο μου και την ψυχη μου...
Τραγουδια που μαλωνουν μεταξυ τους,
που μαλωνουν με 'μενα,
που με τρομαζουν...
Ατελειωτες ωρες αντιμετωπη με
στιχους,
φωνες,
μουσικες...
Τριπλο το χτυπημα των αγαπημενων τραγουδιων.
Σε χτυπανε απο παντου.
Και σ'αρεσει!!!
Δεν χορταινω τα τραγουδια.
Νομιζω οτι ειναι η "τροφη" μου.
Μου ειναι απαραιτητα.
Ειναι φιλοι τα τραγουδια.
Αλλες φορες ειναι απλως "παρεα", "παρεα διακριτικη"...
Μπορουν να γινουν κι εχθροι...
Εχθροι αγαπημενοι... Κι ας ακουγεται οξυμωρο...
Το "αυτη η νυχτα μενει" ειναι εχθρος μου, μου θυμιζει ο,τι επιθυμω να ξεχασω, αλλα κατα βαθος το αγαπαω οσο λιγα.
Το αγαπαω ακριβως γιατι μου θυμιζει αυτα που δεν θελω να θυμαμαι.
Πληροτητα...
Τη βιωσα τις μερες που περασαν.
Μπορει να κουραστηκα, αλλα την γευτηκα.
Και δεν θα την αλλαζα με τιποτα.
Τελικα υπαρχουν χωροι που σε αποτοξινωνουν.
Εχουν στην πορτα κατι που απομακρυνει τις σκεψεις.
Ολες τις σκεψεις.
Στεκεις με γυμνο το μυαλο σου.
Tabula rasa.
Aπιστευτη αισθηση...
Ξερεις κατι?
Ελειπες...
Μου ελειπες...
Αυτες τις μερες ηθελα να μοιραστω πολλα μαζι σου...
Νοερα εστω ησουν εκει...
Διπλα μου...
Και μου εδινες δυναμη...
Νοερη κι αυτη...
Καπου κρυμμενος στα "γραφικα"...
Παντα κρυμμενος...
Κι ομως παντα κοντα...
-----------------------------------------------
Α! Νικο... Σ'ευχαριστω!!!
Και 'σενα Γιωργο!!!
-----------------------------------------------
ΤΑΞΙΔΙ
Μόνος οδηγάω μόνος
ατέλειωτος ο δρόμος
ατέλειωτες στροφές
Σκόνη μια χώρα μες τη σκόνη
μα πάντα με πληγώνει
κι αρχίζω ανασκαφές
Είδα την άγνωστη πατρίδα
χαμένη Ατλαντίδα
στις χωματερές
Τώρα περιμένει τώρα
με τα κρυφά της δώρα
τους εθελοντές
Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι
Φώτα της πόλης μας τα φώτα
σαν τα βαρελότα
που ρίχναμε μικροί
Φιλίες οι παιδικές φιλίες
χαμένες παραλίες
χαμένη διαδρομή
Στάση κορίτσια που ‘χω χάσει
πληγές που ‘χω ξεχάσει
ανοίγουνε ξανά
Βράδια τα εφηβικά μας βράδια
τα πιο πικρά μας χάδια
πατρίδα μας γλυκιά
Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι
Κρίμα να μείνεις πάντα θύμα
πάλι το ίδιο ποίημα
για ξένες καλλονές
Μόνος οδηγάω μόνος
κι όλο με βγάζει ο δρόμος
στις ίδιες γειτονιές
Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι
Νικος Πορτοκαλογλου
boomp3.com
Τετάρτη 28 Μαΐου 2008
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ! ! !
ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ «ΜΙΚΡΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ» ΚΥΡΙΕΥΟΥΝ … ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 103.7 !
Στο ξεκίνημα του καλοκαιριού, το Β’ Πρόγραμμα 103.7 κλείνει πονηρά το μάτι στους πειρατές του Μικρού Πολυτεχνείου και τους καλεί να «κάνουν παιχνίδι» από αέρος, ζωντανά, στις 2 και 3 Ιουνίου από τις 8 το βράδυ έως τις 3 μετά τα μεσάνυχτα.
Τι είναι όλο αυτό;
Ένα ραδιοφωνικό πείραμα στο οποίο πρωταγωνιστούν 29 νέα παιδιά που, χωρίς προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία, θα διαδέχονται ανά 30 λεπτά το ένα το άλλο στο μικρόφωνο και την επιλογή της μουσικής με ήχους που θα αγγίζουν ολόκληρο το φάσμα της ελληνικής δισκογραφίας αλλά και τη world music, τη jazz, την electronica, την pop και το rock. Ειδικά για αυτά τα δύο βράδια η ροή στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7 θα είναι τέτοια, ώστε κάθε ημίωρη εκπομπή θα έρχεται σε άμεση μουσική αντίθεση με την προηγούμενη και την επόμενή της.
Δευτέρα 2 και Τρίτη 3 Ιουνίου, από τις 8 το βράδυ έως τις 3 το πρωί, οι πειρατές του «Μικρού Πολυτεχνείου» αφιερώνουν και πάλι τις εκπομπές τους στους απανταχού ερασιτέχνες !!!Συντονιστείτε στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 !!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Ειμαστε στον αερα οπως παλια", λεει το τραγουδι,
ειμαστε στον αερα για πρωτη φορα, λεω εγω!
Μια εκ των πειρατων ειμαι κι εγω!
Η δικη μου "βουτια" στον αερα του Β' προγραμματος θα γινει τη Δευτερα 2/6 στη 1:30 π.μ (ή πιο σωστα το ξημερωμα της Τριτης)!
Η χαρα ειναι μεγαλη και θελησα να το μοιραστω με εσας, τους γνωστους-αγνωστους φιλους μου!
Οσοι απο εσας ειστε ξενυχτηδες και θελησετε να μας ακουσετε, η συχνοτητα ειναι 103.7
ή και μεσω διαδικτυου: http://www.deytero.gr/ (εκει που λεει "τωρα ακουτε")
ΕΪ ΠΕΙΡΑΤΕΣ...ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ! ! !
Στο ξεκίνημα του καλοκαιριού, το Β’ Πρόγραμμα 103.7 κλείνει πονηρά το μάτι στους πειρατές του Μικρού Πολυτεχνείου και τους καλεί να «κάνουν παιχνίδι» από αέρος, ζωντανά, στις 2 και 3 Ιουνίου από τις 8 το βράδυ έως τις 3 μετά τα μεσάνυχτα.
Τι είναι όλο αυτό;
Ένα ραδιοφωνικό πείραμα στο οποίο πρωταγωνιστούν 29 νέα παιδιά που, χωρίς προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία, θα διαδέχονται ανά 30 λεπτά το ένα το άλλο στο μικρόφωνο και την επιλογή της μουσικής με ήχους που θα αγγίζουν ολόκληρο το φάσμα της ελληνικής δισκογραφίας αλλά και τη world music, τη jazz, την electronica, την pop και το rock. Ειδικά για αυτά τα δύο βράδια η ροή στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7 θα είναι τέτοια, ώστε κάθε ημίωρη εκπομπή θα έρχεται σε άμεση μουσική αντίθεση με την προηγούμενη και την επόμενή της.
Δευτέρα 2 και Τρίτη 3 Ιουνίου, από τις 8 το βράδυ έως τις 3 το πρωί, οι πειρατές του «Μικρού Πολυτεχνείου» αφιερώνουν και πάλι τις εκπομπές τους στους απανταχού ερασιτέχνες !!!Συντονιστείτε στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 !!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Ειμαστε στον αερα οπως παλια", λεει το τραγουδι,
ειμαστε στον αερα για πρωτη φορα, λεω εγω!
Μια εκ των πειρατων ειμαι κι εγω!
Η δικη μου "βουτια" στον αερα του Β' προγραμματος θα γινει τη Δευτερα 2/6 στη 1:30 π.μ (ή πιο σωστα το ξημερωμα της Τριτης)!
Η χαρα ειναι μεγαλη και θελησα να το μοιραστω με εσας, τους γνωστους-αγνωστους φιλους μου!
Οσοι απο εσας ειστε ξενυχτηδες και θελησετε να μας ακουσετε, η συχνοτητα ειναι 103.7
ή και μεσω διαδικτυου: http://www.deytero.gr/ (εκει που λεει "τωρα ακουτε")
ΕΪ ΠΕΙΡΑΤΕΣ...ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ! ! !
Σάββατο 17 Μαΐου 2008
"Αυτό το τραγούδι στο χρωστάω..."
Eγω προσπαθησα...................
Κι ας μην το ξερεις...........................
Κι ας μην το μαθεις ποτε......
Μια προσπαθεια που εγινε ως απορροια της θελησης...
Ναι, της θελησης.....
Ισως γιατι ο χρονος που τελειωνει μας πιεζει...
Και μετα μας ανακουφιζει...
Ειμαι ομορφα ανακουφισμενη...
Χαμογελω...
Για τις ομορφες αναμνησεις που ξυπνησαν μετα απο χρονια...
Και ξυπνησαν μονο οι ομορφες αντικρυζοντας τον χωρο που "ζησαμε" και που μας"εζησε"...
Μονο αυτος ο χωρος ηταν συνενοχος...
Κι ας ηταν αδειος σημερα...
Κι ας μην ησουν εσυ...
Χρονια τωρα υπαρχουν εκει δυο παιδικες ψυχες που καποτε επαιζαν κρυφτο...
....Δυο ζευγαρια ματια σφιχτα αγκαλιασμενα...
Πολλες εικονες στο μυαλο...
Η πρωτη φορα που σε ειδα...
Το γελιο σου...
Τα αγγιγματα σου...
Τα λογια σου...
Τα αστεια σου...
Οι φωτογραφιες...
Ολα εκει...
Και τα ψεματα...
Και η φανερωση τους...
Μα πιο πολλα ειναι τα καλα...
Ολη η αθωοτητα μου εκει μεσα...
Ολες μου οι αλλαγες...
Οι αποφασεις...
Μεχρι και φιλια εδεσε αυτος ο χωρος, οχι μονο ερωτες...
Πολλες οι αναμνησεις...
Σαν χθες μου φανηκαν ολα...
Σαν να μην περασε μια μερα...
Σε ενιωθα εκει...
Στην πορτα, στο γραφειο, στο διαδρομο...
Γεμιζες τον χωρο χρωματα...
Και την οψη μου χαμογελα...
Ειχα και μια συζητηση σημερα...
Καταδικης (;)...
Θα δειξει ο χρονος...
...............................................
Μπορει να ελειπες εσυ, αλλα ολα ηταν εκει...
Ολα τα άυλα...
Και μονο αυτα εχουν πραγματικη αξια...
Ο πλουτος του νου και της ψυχης...
Εκει μεσα αναγνωριζω καποιες ξεχασμενες αξιες...
Οχι, δεν με επηρεαζουν πια, απλως αναγνωριζω την ομορφια τους...
Τοσο καιρο εσυ εισαι εκει, εγω ομως οχι...
Σημερα ημουν εγω εκει, αλλα εσυ απουσιαζες...
Περιεργη αισθηση...
Κι ισως τελικα στο μελλον να ειναι πιο παραξενα τα πραγματα...
Με ή χωρις την παρελθουσα μαγεια;
Ποιος ξερει;
Δεν με φοβιζει ιδιαιτερα αυτη η ενδεχομενη συνυπαρξη...
Οι ιδιοτητες μας θα ειναι αλλαγμενες...
-Μονο οι ιδιοτητες;... Αναρωτιεμαι...
.....................................................................
Θυμασαι ποσα ευχαριστω σου ειχα πει;
Ολα τα ενιωθα...
Και ολα τα αξιζες...
Μου ηρθαν και αλλα "ευχαριστω" σημερα στο νου...
Ισως τελικα να ειναι αμετρητα...
Και ισως να μην τα εχω ανακαλυψει ολα ακομα...
Σου χρωσταω πολλα...
Κινητρα, επιτυχιες, ανακαλυψεις, τραγουδια, δρομους...
Και πολλα πολλα ακομα...
Σ'ευχαριστω μικρε μου...
Ευχαριστω οποιον σε εφερε στον δρομο μου...
Ετσι βρηκα κι εγω τον δικο μου...
Κι ας μην εισαι εσυ τωρα πια ενα κομματι αυτου του δρομου...
Μου εμαθες πολλα...
Σ'ευχαριστω...
--------------------------------------
ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ
Εσύ μακριά να χάνεσαι
το σπίτι μας να καίγεται
κι ο πόνος που δε λέγεται
μονάχα τον αισθάνεσαι
με κάψιμο στο στήθος
μέσα στο άδειο πλήθος.
Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.
Οι δρόμοι που σε κλέψανε
στα μάτια σου σωπαίνουνε
και στο κορμί σου δένουνε
τα χέρια που χορέψανε
στο σώμα σου τραγούδι
να γίνει αγγελούδι.
Κι εγώ που χρόνια ζω εδώ
κοντά σου ταξιδεύοντας
στον πιο δικό σου ουρανό
και μ' έναν κόμπο στο λαιμό
μαθαίνω ν' αγαπάω
αυτό το τραγούδι στο χρωστάω...
Μανώλης Λιδάκης
Στιχοι-Μουσικη: Γιώργος Ανδρέου
Κι ας μην το ξερεις...........................
Κι ας μην το μαθεις ποτε......
Μια προσπαθεια που εγινε ως απορροια της θελησης...
Ναι, της θελησης.....
Ισως γιατι ο χρονος που τελειωνει μας πιεζει...
Και μετα μας ανακουφιζει...
Ειμαι ομορφα ανακουφισμενη...
Χαμογελω...
Για τις ομορφες αναμνησεις που ξυπνησαν μετα απο χρονια...
Και ξυπνησαν μονο οι ομορφες αντικρυζοντας τον χωρο που "ζησαμε" και που μας"εζησε"...
Μονο αυτος ο χωρος ηταν συνενοχος...
Κι ας ηταν αδειος σημερα...
Κι ας μην ησουν εσυ...
Χρονια τωρα υπαρχουν εκει δυο παιδικες ψυχες που καποτε επαιζαν κρυφτο...
....Δυο ζευγαρια ματια σφιχτα αγκαλιασμενα...
Πολλες εικονες στο μυαλο...
Η πρωτη φορα που σε ειδα...
Το γελιο σου...
Τα αγγιγματα σου...
Τα λογια σου...
Τα αστεια σου...
Οι φωτογραφιες...
Ολα εκει...
Και τα ψεματα...
Και η φανερωση τους...
Μα πιο πολλα ειναι τα καλα...
Ολη η αθωοτητα μου εκει μεσα...
Ολες μου οι αλλαγες...
Οι αποφασεις...
Μεχρι και φιλια εδεσε αυτος ο χωρος, οχι μονο ερωτες...
Πολλες οι αναμνησεις...
Σαν χθες μου φανηκαν ολα...
Σαν να μην περασε μια μερα...
Σε ενιωθα εκει...
Στην πορτα, στο γραφειο, στο διαδρομο...
Γεμιζες τον χωρο χρωματα...
Και την οψη μου χαμογελα...
Ειχα και μια συζητηση σημερα...
Καταδικης (;)...
Θα δειξει ο χρονος...
...............................................
Μπορει να ελειπες εσυ, αλλα ολα ηταν εκει...
Ολα τα άυλα...
Και μονο αυτα εχουν πραγματικη αξια...
Ο πλουτος του νου και της ψυχης...
Εκει μεσα αναγνωριζω καποιες ξεχασμενες αξιες...
Οχι, δεν με επηρεαζουν πια, απλως αναγνωριζω την ομορφια τους...
Τοσο καιρο εσυ εισαι εκει, εγω ομως οχι...
Σημερα ημουν εγω εκει, αλλα εσυ απουσιαζες...
Περιεργη αισθηση...
Κι ισως τελικα στο μελλον να ειναι πιο παραξενα τα πραγματα...
Με ή χωρις την παρελθουσα μαγεια;
Ποιος ξερει;
Δεν με φοβιζει ιδιαιτερα αυτη η ενδεχομενη συνυπαρξη...
Οι ιδιοτητες μας θα ειναι αλλαγμενες...
-Μονο οι ιδιοτητες;... Αναρωτιεμαι...
.....................................................................
Θυμασαι ποσα ευχαριστω σου ειχα πει;
Ολα τα ενιωθα...
Και ολα τα αξιζες...
Μου ηρθαν και αλλα "ευχαριστω" σημερα στο νου...
Ισως τελικα να ειναι αμετρητα...
Και ισως να μην τα εχω ανακαλυψει ολα ακομα...
Σου χρωσταω πολλα...
Κινητρα, επιτυχιες, ανακαλυψεις, τραγουδια, δρομους...
Και πολλα πολλα ακομα...
Σ'ευχαριστω μικρε μου...
Ευχαριστω οποιον σε εφερε στον δρομο μου...
Ετσι βρηκα κι εγω τον δικο μου...
Κι ας μην εισαι εσυ τωρα πια ενα κομματι αυτου του δρομου...
Μου εμαθες πολλα...
Σ'ευχαριστω...
--------------------------------------
ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ
Εσύ μακριά να χάνεσαι
το σπίτι μας να καίγεται
κι ο πόνος που δε λέγεται
μονάχα τον αισθάνεσαι
με κάψιμο στο στήθος
μέσα στο άδειο πλήθος.
Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.
Οι δρόμοι που σε κλέψανε
στα μάτια σου σωπαίνουνε
και στο κορμί σου δένουνε
τα χέρια που χορέψανε
στο σώμα σου τραγούδι
να γίνει αγγελούδι.
Κι εγώ που χρόνια ζω εδώ
κοντά σου ταξιδεύοντας
στον πιο δικό σου ουρανό
και μ' έναν κόμπο στο λαιμό
μαθαίνω ν' αγαπάω
αυτό το τραγούδι στο χρωστάω...
Μανώλης Λιδάκης
Στιχοι-Μουσικη: Γιώργος Ανδρέου
Τετάρτη 14 Μαΐου 2008
"Εκκρεμότητα..."
Πανε μερικες εβδομαδες που εχεις βαλθει να μου σπασεις τα νευρα...
Επεμβαινεις...
Απ'το πουθενα στο πουθενα...
Το κανεις επιτηδες, δεν εξηγειται...
Με ενοχλεις...
Εκει που ειμαι ηρεμη, που απασχολουμαι με ασχετα πραγματα, εκει πεταγεσαι...
Η φωνη σου...
Ερχεσαι στο αυτι μου, λες μια λεξη και φευγεις...
Ακυρη λεξη...
Και ακαιρη...
Και ταυτοχρονα επαναφερεται στο μυαλο μου μια εικονα...
Μια εικονα του παρελθοντος με εσενα να λες αυτη τη λεξη...
Απο μια λεξη ξεκιναει το παιχνιδι...
Στην αρχη ο ηχος της φωνης σου...
Στη συνεχεια η μορφη σου (ποτέ ξεκαθαρη)...
Και μετα χιλιες δυο στιγμες να περνανε απο μπροστα μου...
Και επιμενω, οι λεξεις δεν εχουν καμια σχεση με αυτα που κανω εκεινη τη στιγμη...
Οι λεξεις ειναι ηλιθιες...
Σημερα μου ειπες τη λεξη "ισορροπια"...
Μετα μου ηρθε η εικονα να λες οτι ειμαι ισορροπημενη...
Και μετα νευριασα...
-Πως σχολιαζεις κυριε εμενα οταν εσυ εχεις μαθει μονο τον ορισμο της λεξης "ισορροπια";
Δεν την εχεις βιωσει ποτε... Δεν γουσταρω να με λες ισορροπημενη. Δεν γουσταρω. Θα ηθελα να ειμαι ανισορροπη, σαν κι εσενα. Να μη σκεφτομαι ή τουλαχιστον ετσι να δειχνω.
Δεν εχεις το δικαιωμα να μιλας για "ισορροπια". Δεν σου το δινω εγω.
Και απο που καταλαβες οτι ειμαι ισορροπημενη;
Αυτο θα ηθελα πραγματικα να το μαθω: τι σε οδηγησε σε αυτο το συμπερασμα...
Τί ειδες και το λες αυτο;
Ή τί δεν είδες;
Τί θα ηθελες να δεις;
Πως θα ηθελες να ειμαι;
Σε ποιες συνθηκες θα ανοιγες το στομα σου να μιλησεις;
Σε ποιες συνθηκες θα μιλουσες πραγματικα;
Και θα ησουν εσυ.
Οχι ο "καθως πρεπει".
Μονο εσυ.
Χωρις δεκεμβρη στην πλατη σου.
Χωρις ιδιοτητες.
Χωρις φοβους και αναστολες.
Γυμνος.
Χωρις τα ηλιθια "πρεπει".
Πότε εισαι "εσύ";
Πότε δεν εχεις ανασφαλεια γι'αυτό το "εγω" που κουβαλας;
Πότε θα καταλαβεις οτι δεν αγαπησα αυτο που εδειχνες σε ολους;
Ποτε θα καταλαβεις οτι ποτε δεν γουσταρα το "φαινεσθαι" σου;
Με εκνευριζε, πώς το λενε;
Θελω να σε χαστουκισω, ειλικρινα.
Γεμισες σκουπιδια τον μεσα μου κοσμο.
Και δεν προσπαθησες να απομακρυνθεις.
Ουτε να με απομακρυνεις.
Λες και ολα ηταν φυσιολογικα.
Ηξερες οτι δεν ηταν.
Το ηξερες περισσοτερο απο εμενα.
Και πιο πριν.
Αλλα δεν εκανες τιποτα να το αποτρεψεις.
Αληθεια,ειχες σκεφτει ποτέ την κατάληξη;
Δεκαεξι μηνες αποχης μετρώ.
Πιστευες οτι θα περασουν δεκαεξι μηνες χωρις να ιδωθουμε;
Και ακομα χειροτερα, χωρις μια προσπαθεια να σε δω;
Ε λοιπον εγω δεν το περιμενα.
Για πες μου, αυτο ειναι μερος της ισορροπιας μου;
Ή μηπως παρεκκλινα του χαρακτηρισμου που μου εδωσες;
Δεν ξερω γιατι κανεις τετοιου ειδους εμφανισεις τον τελευταιο καιρο.
Ακουστικες εμφανισεις...
Τί νομιζεις οτι καταφερνεις;
Δεν θελω να σε δω.
Ουτε ηθελα.
Για καποιο λογο ειχες τρυπωσει στα σχεδια μου.
Σε εβαλα στο προγραμμα μου.
Ειχες βγει εδω και πολλους μηνες.
Ειχα ξεχασει πώς ειναι να υπαρχεις στα πλανα μου.
Κι εφερες τα πανω κατω.
Και συνεχιζεις να με ενοχλεις.
Και δεν ειναι οτι συνεχιζω να σε αφηνω.
Ερχεσαι και μου μιλας.
Ασε που δεν προλαβαινω να κλεισω τα αφτια μου.
Αν προλαβαινα θα το ειχα κανει.
Τον τελευταιο καιρο εχεις ντυθει με τα χαρακτηριστικα της "εκκρεμοτητας".
Μια εκκρεμοτητα εχεις γινει που δεν ξερω ποτε και απο που δημιουργηθηκε.
Γιατί ολον αυτον τον καιρο που μιλαω για 'σενα, αν πραγματικα ηθελα να σε δω, θα σε ειχα δει.
Κι η καθε απουσια εχει το λογο της.
Εκατσες ποτε να το σκεφτεις;
-----------------------------------------------
ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ
Μη μου αγχώνεσαι
δεν το κουνάω απ’ τη θέση μου
Αλλάζω απλά ταυτότητα
μπορώ και προσαρμόζομαι.
Κι από άνθρωπος σου σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνομαι εκκρεμότητα...
Μη μου αγχώνεσαι
απλά επιβιβάζομαι
Κι εγώ στη μονιμότητα
μπορώ και συμβιβάζομαι
Και βλέπω τώρα την ουσία
Στις σχέσεις μόνο η απουσία
κρατά μια σταθερότητα
Ο άνθρωπος σου ο σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνεται εκκρεμότητα.
Νατάσσα Μποφίλιου
Στιχοι: Γερασιμος Ευαγγελατος
Μουσικη: Θεμης Καραμουρατιδης
boomp3.com
Επεμβαινεις...
Απ'το πουθενα στο πουθενα...
Το κανεις επιτηδες, δεν εξηγειται...
Με ενοχλεις...
Εκει που ειμαι ηρεμη, που απασχολουμαι με ασχετα πραγματα, εκει πεταγεσαι...
Η φωνη σου...
Ερχεσαι στο αυτι μου, λες μια λεξη και φευγεις...
Ακυρη λεξη...
Και ακαιρη...
Και ταυτοχρονα επαναφερεται στο μυαλο μου μια εικονα...
Μια εικονα του παρελθοντος με εσενα να λες αυτη τη λεξη...
Απο μια λεξη ξεκιναει το παιχνιδι...
Στην αρχη ο ηχος της φωνης σου...
Στη συνεχεια η μορφη σου (ποτέ ξεκαθαρη)...
Και μετα χιλιες δυο στιγμες να περνανε απο μπροστα μου...
Και επιμενω, οι λεξεις δεν εχουν καμια σχεση με αυτα που κανω εκεινη τη στιγμη...
Οι λεξεις ειναι ηλιθιες...
Σημερα μου ειπες τη λεξη "ισορροπια"...
Μετα μου ηρθε η εικονα να λες οτι ειμαι ισορροπημενη...
Και μετα νευριασα...
-Πως σχολιαζεις κυριε εμενα οταν εσυ εχεις μαθει μονο τον ορισμο της λεξης "ισορροπια";
Δεν την εχεις βιωσει ποτε... Δεν γουσταρω να με λες ισορροπημενη. Δεν γουσταρω. Θα ηθελα να ειμαι ανισορροπη, σαν κι εσενα. Να μη σκεφτομαι ή τουλαχιστον ετσι να δειχνω.
Δεν εχεις το δικαιωμα να μιλας για "ισορροπια". Δεν σου το δινω εγω.
Και απο που καταλαβες οτι ειμαι ισορροπημενη;
Αυτο θα ηθελα πραγματικα να το μαθω: τι σε οδηγησε σε αυτο το συμπερασμα...
Τί ειδες και το λες αυτο;
Ή τί δεν είδες;
Τί θα ηθελες να δεις;
Πως θα ηθελες να ειμαι;
Σε ποιες συνθηκες θα ανοιγες το στομα σου να μιλησεις;
Σε ποιες συνθηκες θα μιλουσες πραγματικα;
Και θα ησουν εσυ.
Οχι ο "καθως πρεπει".
Μονο εσυ.
Χωρις δεκεμβρη στην πλατη σου.
Χωρις ιδιοτητες.
Χωρις φοβους και αναστολες.
Γυμνος.
Χωρις τα ηλιθια "πρεπει".
Πότε εισαι "εσύ";
Πότε δεν εχεις ανασφαλεια γι'αυτό το "εγω" που κουβαλας;
Πότε θα καταλαβεις οτι δεν αγαπησα αυτο που εδειχνες σε ολους;
Ποτε θα καταλαβεις οτι ποτε δεν γουσταρα το "φαινεσθαι" σου;
Με εκνευριζε, πώς το λενε;
Θελω να σε χαστουκισω, ειλικρινα.
Γεμισες σκουπιδια τον μεσα μου κοσμο.
Και δεν προσπαθησες να απομακρυνθεις.
Ουτε να με απομακρυνεις.
Λες και ολα ηταν φυσιολογικα.
Ηξερες οτι δεν ηταν.
Το ηξερες περισσοτερο απο εμενα.
Και πιο πριν.
Αλλα δεν εκανες τιποτα να το αποτρεψεις.
Αληθεια,ειχες σκεφτει ποτέ την κατάληξη;
Δεκαεξι μηνες αποχης μετρώ.
Πιστευες οτι θα περασουν δεκαεξι μηνες χωρις να ιδωθουμε;
Και ακομα χειροτερα, χωρις μια προσπαθεια να σε δω;
Ε λοιπον εγω δεν το περιμενα.
Για πες μου, αυτο ειναι μερος της ισορροπιας μου;
Ή μηπως παρεκκλινα του χαρακτηρισμου που μου εδωσες;
Δεν ξερω γιατι κανεις τετοιου ειδους εμφανισεις τον τελευταιο καιρο.
Ακουστικες εμφανισεις...
Τί νομιζεις οτι καταφερνεις;
Δεν θελω να σε δω.
Ουτε ηθελα.
Για καποιο λογο ειχες τρυπωσει στα σχεδια μου.
Σε εβαλα στο προγραμμα μου.
Ειχες βγει εδω και πολλους μηνες.
Ειχα ξεχασει πώς ειναι να υπαρχεις στα πλανα μου.
Κι εφερες τα πανω κατω.
Και συνεχιζεις να με ενοχλεις.
Και δεν ειναι οτι συνεχιζω να σε αφηνω.
Ερχεσαι και μου μιλας.
Ασε που δεν προλαβαινω να κλεισω τα αφτια μου.
Αν προλαβαινα θα το ειχα κανει.
Τον τελευταιο καιρο εχεις ντυθει με τα χαρακτηριστικα της "εκκρεμοτητας".
Μια εκκρεμοτητα εχεις γινει που δεν ξερω ποτε και απο που δημιουργηθηκε.
Γιατί ολον αυτον τον καιρο που μιλαω για 'σενα, αν πραγματικα ηθελα να σε δω, θα σε ειχα δει.
Κι η καθε απουσια εχει το λογο της.
Εκατσες ποτε να το σκεφτεις;
-----------------------------------------------
ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ
Μη μου αγχώνεσαι
δεν το κουνάω απ’ τη θέση μου
Αλλάζω απλά ταυτότητα
μπορώ και προσαρμόζομαι.
Κι από άνθρωπος σου σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνομαι εκκρεμότητα...
Μη μου αγχώνεσαι
απλά επιβιβάζομαι
Κι εγώ στη μονιμότητα
μπορώ και συμβιβάζομαι
Και βλέπω τώρα την ουσία
Στις σχέσεις μόνο η απουσία
κρατά μια σταθερότητα
Ο άνθρωπος σου ο σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνεται εκκρεμότητα.
Νατάσσα Μποφίλιου
Στιχοι: Γερασιμος Ευαγγελατος
Μουσικη: Θεμης Καραμουρατιδης
boomp3.com
Δευτέρα 12 Μαΐου 2008
"Βυθισμένες Άγκυρες..."
Τις τελευταιες ημερες ειχα καποιες (τελευταιες ισως) ευκαιριες να σε δω...
Δεν τις εκμεταλλευτηκα...
Δεν ηθελα...
Δεν ηθελα γενικως να υπαρχεις...
Δεν ηταν φοβος...
Ηταν αδιαφορια...
Εχω εναλλαγες στην ψυχολογια μου τον τελευταιο καιρο...
Αρνηθηκα να εισαι κι εσυ καπου γυρω μου...
Ισως η αφορμη να ηταν μια κουβεντα του Γιωργου:
"Νομιζω οτι δε δινεις ευκαιριες σε καποιους ανθρωπους να σε πλησιασουν... Κολλας στη στραβή τους μυτη κα δεν θελεις να τους γνωρισεις ουσιαστικα..."
Αληθεια ειναι...
Ερωτευομαι με την πρωτη ματια...
Παθιαζομαι...
Αν η πρωτη ματια δεν φερει καρπους, τοτε δεν υπαρχει πιθανοτητα να ασχοληθω...
Οι πορτες κλεινουν χωρις δευτερη σκεψη...
Δεν με στενοχωρησε αυτη η αληθεια...
Κι εγω την ειχα συνειδητοποιησει (ασχετως αν με εντυπωσιασε το γεγονος οτι ο Γιωργος δεν με ξερει, κι ομως επεσε μεσα...).
Το προβλημα ομως με καποιες αληθειες δεν ειναι η αναγνωριση της υπαρξης τους.
Ουτε η αποδοχη τους...
Το προβλημα ειναι ο συμβιβασμος...
Αναγνωριζουμε κατι, αντιλαμβανομαστε οτι μας κανει κακο, αλλα δεν κανουμε τιποτα για να το αλλαξουμε...
Απλως το αποδεχομαστε σαν μερος του εαυτου μας...
Ε λοιπον αυτη την αληθεια την κουβαλαω χρονια μαζι μου...
Την εχω κανει φιλη μου και δεν εχω προσπαθησει καν να δω οτι μου κανει κακο υποχθονια.
Την εχω εκθειασει, την εχω αφησει να με οδηγησει, αλλα ποτε δεν την εχω γνωρισει βαθυτερα...
Το καλο ειναι οτι μερικες μερες μετα ηρθε μια ευκαιρια και για πρωτη φορα αποφασισα να την εξερευνησω...
Να τη μαθω...
Για καποιο λογο που δεν ξερω, καθε φορα που παω να "φυγω" απο 'σενα μικρε μου, κολλαω με ενα συγκεκριμενο τραγουδι, τις "βυθισμενες αγκυρες". Αυτο τραγουδουσα το 2004, αυτο και περυσι τον Φλεβαρη, αυτο και τωρα...
Τα ματια σου ειναι στ'αληθεια βυθισμενες αγκυρες επανω στο κορμι μου...
Και καθε φορα, θελοντας και μη, αναρωτιεμαι ποιον παω να νικησω...
Ξεθωριασες...
Και αυτες οι αγκυρες με τον καιρο βυθιζονται ολο και περισσοτερο...
Κι οσο πιο πολυ βυθιζονται, τοσο παλευουν να με τραβηξουν...
Ασε που φωναζουν...
Εχουν φωνη οι αγκυρες...
Και την ακουω σε ανυποπτες στιγμες...
Οι αγκυρες εχουν τη φωνη σου...
Με τρομαζουν λιγο...
Τις φοβαμαι...
Ισως τις εχω συνηθισει...
Με βαραινουν...
Αλλα τις αγαπαω...
Και τη φωνη τους αγαπαω...
Και το βαρος τους...
Ομως θελω να βυθιστουν κι αλλο...
Τοσο πολυ που να μην μπορουν να με τραβηξουν...
Που να μην ακουω τη φωνη τους...
Που να μη νιωθω το βαρος τους...
Αλλα να τις θυμαμαι...
Και να τις αγαπαω...
---------------------------------------
ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΥΡΕΣ
Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.
Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"
και να σου πω...
Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου.
Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω
(τί μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω...)
------------------------------------------------
-------------------------------------------------
Αργησα, αλλα μολις ειδα οτι ελαβα προσκληση για παιχνιδι απο τη Νοτα!
Οι όροι:
1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε!
Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους bloggers να συμμετέχουν.
Προσκαλώ: ilia, Αλεξια, εν πλω, Σκορπινα και Πυγμαλιωνα.
Ειδοποιώ: autographcollectors.
boomp3.com
Δεν τις εκμεταλλευτηκα...
Δεν ηθελα...
Δεν ηθελα γενικως να υπαρχεις...
Δεν ηταν φοβος...
Ηταν αδιαφορια...
Εχω εναλλαγες στην ψυχολογια μου τον τελευταιο καιρο...
Αρνηθηκα να εισαι κι εσυ καπου γυρω μου...
Ισως η αφορμη να ηταν μια κουβεντα του Γιωργου:
"Νομιζω οτι δε δινεις ευκαιριες σε καποιους ανθρωπους να σε πλησιασουν... Κολλας στη στραβή τους μυτη κα δεν θελεις να τους γνωρισεις ουσιαστικα..."
Αληθεια ειναι...
Ερωτευομαι με την πρωτη ματια...
Παθιαζομαι...
Αν η πρωτη ματια δεν φερει καρπους, τοτε δεν υπαρχει πιθανοτητα να ασχοληθω...
Οι πορτες κλεινουν χωρις δευτερη σκεψη...
Δεν με στενοχωρησε αυτη η αληθεια...
Κι εγω την ειχα συνειδητοποιησει (ασχετως αν με εντυπωσιασε το γεγονος οτι ο Γιωργος δεν με ξερει, κι ομως επεσε μεσα...).
Το προβλημα ομως με καποιες αληθειες δεν ειναι η αναγνωριση της υπαρξης τους.
Ουτε η αποδοχη τους...
Το προβλημα ειναι ο συμβιβασμος...
Αναγνωριζουμε κατι, αντιλαμβανομαστε οτι μας κανει κακο, αλλα δεν κανουμε τιποτα για να το αλλαξουμε...
Απλως το αποδεχομαστε σαν μερος του εαυτου μας...
Ε λοιπον αυτη την αληθεια την κουβαλαω χρονια μαζι μου...
Την εχω κανει φιλη μου και δεν εχω προσπαθησει καν να δω οτι μου κανει κακο υποχθονια.
Την εχω εκθειασει, την εχω αφησει να με οδηγησει, αλλα ποτε δεν την εχω γνωρισει βαθυτερα...
Το καλο ειναι οτι μερικες μερες μετα ηρθε μια ευκαιρια και για πρωτη φορα αποφασισα να την εξερευνησω...
Να τη μαθω...
Για καποιο λογο που δεν ξερω, καθε φορα που παω να "φυγω" απο 'σενα μικρε μου, κολλαω με ενα συγκεκριμενο τραγουδι, τις "βυθισμενες αγκυρες". Αυτο τραγουδουσα το 2004, αυτο και περυσι τον Φλεβαρη, αυτο και τωρα...
Τα ματια σου ειναι στ'αληθεια βυθισμενες αγκυρες επανω στο κορμι μου...
Και καθε φορα, θελοντας και μη, αναρωτιεμαι ποιον παω να νικησω...
Ξεθωριασες...
Και αυτες οι αγκυρες με τον καιρο βυθιζονται ολο και περισσοτερο...
Κι οσο πιο πολυ βυθιζονται, τοσο παλευουν να με τραβηξουν...
Ασε που φωναζουν...
Εχουν φωνη οι αγκυρες...
Και την ακουω σε ανυποπτες στιγμες...
Οι αγκυρες εχουν τη φωνη σου...
Με τρομαζουν λιγο...
Τις φοβαμαι...
Ισως τις εχω συνηθισει...
Με βαραινουν...
Αλλα τις αγαπαω...
Και τη φωνη τους αγαπαω...
Και το βαρος τους...
Ομως θελω να βυθιστουν κι αλλο...
Τοσο πολυ που να μην μπορουν να με τραβηξουν...
Που να μην ακουω τη φωνη τους...
Που να μη νιωθω το βαρος τους...
Αλλα να τις θυμαμαι...
Και να τις αγαπαω...
---------------------------------------
ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΥΡΕΣ
Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.
Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"
και να σου πω...
Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου.
Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω
(τί μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω...)
------------------------------------------------
-------------------------------------------------
Αργησα, αλλα μολις ειδα οτι ελαβα προσκληση για παιχνιδι απο τη Νοτα!
Οι όροι:
1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε!
Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους bloggers να συμμετέχουν.
Προσκαλώ: ilia, Αλεξια, εν πλω, Σκορπινα και Πυγμαλιωνα.
Ειδοποιώ: autographcollectors.
boomp3.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)