Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

"Another No one..."




«Θυμάμαι, αλλά ευκολότερα ξεχνώ πια εσένα».
Και ο πληθυντικός της λέξης «τέλος» δεν μας αφορά.
Μας αφορά ο ενικός.
Ο ενικός είναι πάντα το αποτέλεσμα της λέξης «τέλος».
Και στα αρχαία ακόμα, σε ενικό καταλήγει.
Δεν είναι περίεργο που κάποιες λέξεις δεν υπάρχουν στον πληθυντικό;
Έχεις μιλήσει ποτέ για ευτυχίες;
Πολλές ευτυχίες.
Για τέλη;
Όχι αυτά που πληρώνεις.
Τα άλλα.
Που δεν τα πληρώνεις.
Σχεδόν.
Για πραγματικότητες;
Οι μνήμες.
Η λήθη.
"Οι λήθες".
Η μνήμη.
 
Ενικός.
Με ενδιάμεση στάση έναν πληθυντικό.
Μια εκκρεμότητα.
Και μετά ενικός.
Τόσο απλά.
Τόσο ήσυχα.
Χωρίς φωνή.
Χωρίς να σε προετοιμάσει ο εαυτός σου.
Δύο ενικοί δεν κάνουν απαραίτητα έναν πληθυντικό.
Ούτε αν κόψεις στα δύο τον πληθυντικό, έχεις δύο ίσους ενικούς.
50-50 πουθενά.
Είσαι κομμάτι στατιστικής.
Είμαι κομμάτι στατιστικής.
Κι εκεί, στη στατιστική, ίσως χωρέσαμε κάπου.
Μαζί.

Προσθέτουμε, αφαιρούμε, πολλαπλασιάζουμε, διαιρούμε με απίστευτη ευκολία.
Εξήγησε σε ένα παιδί ότι η ζωή, οι σχέσεις είναι απλές μαθηματικές πραξούλες.
Προσθέτεις, αφαιρείς, διαιρείς, πολλαπλασιάζεις.
Προστίθεσαι, αφαιρείσαι, διαιρείσαι, πολλαπλασιάζεσαι.
Εξήγησε σε ένα παιδί την παθητική φωνή.
Και την παθητική διάθεση.
Μη μιλάς για αμετάβατα ρήματα.
Μίλα για μεταβάσεις.
Όλα είναι μεταβάσεις.
Απλές, χαμηλόφωνες.
Μπορεί και απροειδοποίητες.
Μπορεί και εκκρεμείς.
Αόριστα οριστικές.
Αυτοπαθείς σίγουρα.


Μια ευθεία γραμμή.
Όχι της πορείας.
Της ακύρωσης.
Αυτή που κόβει στη μέση τα γράμματα.
Αυτή που διακόπτει την πορεία.
Σαν βήμα.
Τα ανεπίλυτα δεν ήταν απαραίτητα τα δυσεπίλυτα.
Τσαλακώνω το ερωτηματικό μου.
Τί να τα κάνεις τα σημεία στίξης;
Τη στίξη τη νικάει ο χρόνος.
Και την θέληση.
Και την πρόθεση.
Ο χρόνος είναι αγγελικά πλασμένος.
Και αγγελικά πλαστός.


Θέλεις.
Μέχρι να πάψει να σε μαγεύει αυτό που βάφτιζεις μαγικό.
Η επιθυμία δίνει τη θέση της σε άλλη επιθυμία.
Απλές αντικαταστάσεις.
Σχεδόν χρονικές.
Σχεδόν αντίστροφές.
Δεν ξεκινάς με ενεστώτα.
Καταλήγεις σε ενεστώτα.
Και ακούγεται βαρετή η προφορά του ονόματός σου.
Σκέφτηκες ποτέ πόσο διαφορετικά προφέρεις κάποια ονόματα;
Άκουσες ποτέ τη διαφορά στην ένταση μιας φωνής;

Πού πάει το γαμημένο το ενδιαφέρον;
Έλα πες μου, δεν σε θλίβει καμιά φορά που οι έρωτες πεθαίνουν;
-Όχι, γεννιούνται νέοι.
Ναι, αλλά είναι άλλοι. Διαφορετικοί. Με διαφορετική αρχή. Με άλλους ανθρώπους. Άλλες συνθήκες. Άλλο περιβάλλον. Είναι άλλοι.
Εκείνοι, οι συγκεκριμένοι, που πάνε;
Πώς το ενδιαφέρον γίνεται αδιαφορία;
Πες μου, πώς αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου όταν λέει «δεν με αφορά»;


Και δεν σε νοιάζει να σκεφτείς ένα παρελθόν κάπως μικρό, κάπως αδιάφορο, κάπως άγνωστο.
Ας μη συγκρουστούν οι μνήμες.
Ας μην ξεβράσουν  τις προθέσεις.
Ας μην αποδώσουν τις υποθέσεις.
Ας μη λυγίσουν τη γνώση.
Ας μην εξυψώσουν την άγνοια.
Με σχήμα πρωθύστερο τα  «πριν» και τα «τότε», τα «κάποτε» και τα «μήπως», είχαν λύσει τους κόμπους τους.


Γόνιμες και παραγωγικές απάτες.
Αυτοπαθείς και αυτές.
Με λίγο πότισμα.
Λίγο ήλιο.
Λίγη βροχή.
Και μετά ασυνέπεια.
Και μετά άγονες και μη παραγωγικές.
Απάτες.
Ανάγκες.
Και στο τέλος πρέπει να μπορείς να σιγοψιθυρίσεις ένα τραγούδι.
Πρέπει να κρατήσεις ένα μόνο τραγούδι,.
Ποιο είναι αυτό το τραγούδι;

Κι όταν βρεις το τραγούδι, πρέπει και να απαντήσεις σε αυτό:
Πού στο διάολο πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει;

 

[Μια μέρα να μιλήσουμε γι’αυτές τις ιστορίες που είτε καταλήγουν-είτε ξεκινούν εκεί ακριβώς που έχεις φανταστεί. Και δώσε σημασία στο «εκεί ακριβώς που έχεις φανταστεί». (Το «φανταστεί» μπορεί να αντικατασταθεί και από το «ονειρευτεί»).
Από το Σάββατο 27/9 και κάθε Σάββατο και Κυριακή θα τα λέμε 18:00-20:00 από τον αέρα του www.toradiofono.gr. Εκεί, ανάμεσα στους αγαπημένους μου.  Μετριέται η χαρά με τραγούδια; Θα μετρηθεί.]



ANOTHER NO ONE

She takes the blame takes the pain but the world smiles
'Cause outside is just a taxi ride to drive away
So she packs her bag calls a cab and the world smiles
And inside well she feels all right and turns to say:

"Yes it's the end the final showdown
Yes it's the end of our small love
You'll have to find another no one to take the shit like I have
Well I guess this is the end I guess this is the end."

She feels the sun, phones her mum and the world smiles
'Cause outside in the morning light it's another day
So she packs her bag, smokes a fag and the world smiles
'Cause inside well she feels all right, and turns to say:

"Yes it's the end, the final showdown
Yes it's the end of our small love
You'll have to find another no one who'll take the shit like I have
Well I guess this is the end, I guess this is the end...
Oh well..."



Suede