Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

"...SLIPPING AWAY..."

Μέρες τώρα έχω στο μυαλό μου μια εικόνα:
oι ζωές, βόλοι-σφαίρες σε τροχιά.
Συνεχή τροχιά μέχρι την πτώση.
Σκέφτηκα και την εικόνα που δίνει ο Πλάτωνας στον "Φαίδρο" για τις ψυχές:
πετούν μέχρι να πέσουν και να ενσαρκωθούν.
Ο Πλάτωνας θεωρεί την ενσώματη ζωή πτώση.
Έκπτωση.
Εγώ τη σκέφτομαι ως τροχιά.


Ζωές.
Διασταυρώνονται.
Έρχονται αντιμέτωπες.
Αναγνωρίζονται.
Παραγνωρίζονται.
Δε γνωρίζονται.
Μπλέκονται.
Μοιράζονται.
Μάχονται.
Ζωές.
Περνούν ξυστά.
Τρέχουν παράλληλα.
Συγκρούονται.
Τραυματίζονται.
Φεύγουν.
Έρχονται.
Λογομαχούν.
Φωνάζουν.
Σωπαίνουν.
Χάνονται.
Ζωές.


Τις ζούμε.


Στιγμές.
Τις κουβαλάμε μέσα μας.
Σαν απομεινάρια.
Στιγμές.
Μεγάλες-μικρές.
Ίδια διάρκεια.
Πάντα ίδια διάρκεια.
Δε μεγαλώνει, δε μικραίνει, δεν διακόπτεται.
Την ένταση μετράς.
Αυτή η στιγμή «μένει».


Ζωές σε τροχιά.
Εαυτοί σε τροχιά.
«Συγγνώμες» κλεισμένες σε εγωισμούς.
«Ευχαριστώ» κλεισμένα σε ντροπές.
«Σ’αγαπώ» κλεισμένα σε φόβους.


Για πες, τί είναι πιο ισχυρό;
Η «συγγνώμη» ή ο εγωισμός;
Το «ευχαριστώ» ή η ντροπή;
Το «σ’αγαπώ» ή ο φόβος;


Είναι όμορφες οι τροχιές.
Είναι ύπουλες οι τροχιές.


Είναι όμορφη η άγνοια.
Είναι ύπουλη η άγνοια.


Είναι αυταπάτη.
Κι η τροχιά, απάτη είναι.


Το σύμπαν μου είναι ανθρωποκεντρικό.
Μετράω τα κίνητρα πιο πολύ απ’ την πράξη.
Μετράω τη σκέψη.
Μετράω το μυαλό.
Μετράω το «νιώθω».
Τον άνθρωπο μετράω.
Το τι κουβαλάει.
Το «γιατί».
Το «πώς».


Το πώς μεγαλώνουμε.

Μεγαλώνοντας ψάχνουμε απαντήσεις σε σακούλες.
Ετοιματζίδικες.
Κάποιος θα τις πέταξε.
Τις σακούλες, όχι τις απαντήσεις.
Φλυαρούμε ρε συ.
Μιλάμε για τους ανθρώπους χωρίς να είμαστε άνθρωποι.
Μεγαλώνουμε και μεγαλώνουν οι άμυνες.
Υψώνονται τα τείχη.
Αγώνας.
Ποια τείχη είναι υψηλότερα;
Πιο μεγαλοπρεπή;
Ποιος κατάφερε να παραπλανήσει περισσότερο τον άλλον;
Μεγαλώνεις και δε ζεις.
Ουσιαστικά.
Πλήρως.
Δε βουτάς.
Δεν κολυμπάς.
Μπρατσάκια και σωσίβιο.
Ψαρεύεις ανθρώπους.
Ψαρεύεσαι.
Τι, νόμιζες θα γλίτωνες εσύ;
Περνάς ξυστά.
Με φυλαγμένο «εγώ».
Ο «θησαυρός».
Να έρθει ο άνθρωπος, ο ένας, να τον ανοίξει, να θαμπωθεί.
Του δίνεις να λύσει γρίφους.
Να φτάσει στο «έπαθλο».
Τον παραπέμπεις από πόρτα σε πόρτα, από δωμάτιο σε δωμάτιο, του δίνεις σαράντα κλειδιά να βρει το ένα, το σωστό, και έρχεται κουρασμένος- αν έχει αντέξει τη διαδρομή- να ανοίξει τον θησαυρό σου, και βλέπει το υπερπολύτιμο «εγώ» σου ακαλλιέργητο, γερασμένο, αφυδατωμένο, μαραμένο.
Ναι, αυτό που φυλάς, αυτό που δεν αφήνεις να «παίξει», να γαλουχηθεί.
Αυτό που σου ευνούχισαν, που συνειδητοποιώντας το το φύλαξες για να μην «ξαναεκτεθεί» στους "κινδύνους της ζωής".
Αυτό είναι το «εγώ» σου;


Δεν είναι λέξεις το «εγώ».
Ούτε πράξεις είναι.
Ούτε χαρακτηρισμοί είναι.
Η ουσία στην ανάπτυξή του βρίσκεται.
Πολλά είναι το «εγώ».
Λέξεις όμως δεν είναι.
Και νομίζω ότι σε τέτοιες έννοιες αρμόζουν οι πιο φτωχοί λεκτικώς χαρακτηρισμοί.
Σύνθετη έννοια για το πιο απλό, γι’αυτό που θα έπρεπε συνεχώς να διαμορφώνεται ανοδικά και πληρέστερα.


Δεν τα είχα ποτέ καλά με τους ορισμούς.
Ούτε με τα συμπεράσματα.
Τη σκέψη μου δεν την ξετύλιγα.
Και τα λόγια μου τα μετρούσα.
Θα προτιμούσα να ξετυλίγω τα λόγια μου.
Και να μετράω τη σκέψη μου,
αλλά δεν…


Παρατηρώ τις ζωές.
Τη ζωή μου παρατηρώ.
Την πορεία.
Στιγμή-στιγμή,
Ένταση-ένταση,
Άνθρωπο-άνθρωπο.
Και το παράδοξο ξέρεις ποιο είναι;
Εγώ που ασχολούμαι με λέξεις, που τις σπούδασα, που αγαπάω να μάχομαι, δεν έχω κάνει κατάχρηση των λέξεων.
Δεν τις ξόδεψα.
Τρομακτικά μετρημένες, τελικά.
Ούτε πήρα τοις μετρητοίς τις λέξεις των άλλων.
Ένα παιχνίδι οι λέξεις.
Ένα από τα παιχνίδια μου.


Γλιστράμε.
Όταν θέλουμε.
Όταν μπορούμε.
Όταν αντέχουμε.


Γελάμε.
Αφού θέλουμε.
Αφού μπορούμε.
Αφού αντέχουμε.


Ζούμε.
Γιατί μπορούμε.
Γιατί θέλουμε.
Γιατί αντέχουμε.


Συγχωρούμε.
…όταν…
(χρονικο-υποθετικό, ε; Και χρόνος και υπόθεση…)


(Έχεις παρατηρήσει ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ότι δεν μιλάμε;
Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν ακούμε…
Δεν ακούμε, όμως. Θέλουμε απλώς να μιλάμε. Τόση ανάγκη για άσκοπες λέξεις πια; Χαμένος χρόνος.)


Ζούμε, ε;
Και έχει πλάκα.
«Ανθρώπινες σχέσεις».
«Κατασχέσεις».
Με χρονικό όριο.
Υπολογισμένο.
Κεράκι τούρτας,
ευχή,
φύσα,
έσβησε…


("έκπτωση"-Κωνσταντίνος Βήτα)




SLIPPING AWAY

All that we needed was right

The threshhold is breaking tonight

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me


Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people, they're slipping away
Hold on to this while it's slipping away


All that we needed tonight
Are people who love us and like
I know how it feels to mean it
Oh and we leave it, you'll see

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me

Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people, they're slipping away
Hold on to this while it's slipping away
So long
So long

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me


Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people, they're slipping away.....
 

Moby

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

"SOMERSAULT"

Σεπτέμβρης.
Όχι χλωμός.
Έχει τη γλύκα του, όμως.
Περίεργος πάντα.
Το φθινόπωρο το αγαπούσα πολύ κάποτε.
Κάποτε.
Τα τελευταία χρόνια προτιμώ την άνοιξη.
Έχει άλλη μαγεία.


Ησυχία.
Έκανε ησυχία μέσα μου.
Πολλή σιωπή.
…και την είχα ξεσυνηθίσει.


Το καλοκαίρι ήταν «breathless», που λέει κι ο Dan Wilson (και breathtaking...)
Kι εγώ δε μετράω πια ανάσες.
Ακολουθώ τη συνήθη διαδικασία:
Εισπνοή-εκπνοή,
Εισπνοή-εκπνοή
και πάει λέγοντας.


Εισπνοή-εκπνοή και των στιγμών.
Εισπνοή-εκπνοή και των λέξεων.
Των δικών σου.
Των δικών μου.
Μπαίνουν από το αφτί,
Γρατζουνούν το μυαλό,
Και βγαίνουν…


Γρατζουνιές αστείες.
Βγαίνεις. Πέφτεις. Ξανασηκώνεσαι.


Κάθε διαδικασία στην εκπνοή οδηγεί, σκέφτομαι.
Εν γένει.
Εισπνέεις χαρά,
Κυλάει μέσα σου,
Και εκπνέεις.
Εισπνέεις λύπη,
Κυλάει μέσα σου,
Και εκπνέεις.


Σαν το τσιγάρο.
Εισπνέεις αυτόν το βρώμικο αέρα.
…και μετά εκπνέεις.
Μολύνεις τον αέρα.
Μολύνεις το μέσα σου.
Και νιώθεις καλά.
Και μετά νιώθεις «έλλειψη».
Εξάρτηση.


Μια τζούρα συναίσθημα.
Πολλές τζούρες σιωπής.
Μολυσμένη σιωπή.
Μπλεγμένη με ανούσιες λέξεις.
Άσκοπες.


Αλλόκοτοι οι άνθρωποι.
Αλλόκοτες κι οι λέξεις τους.
Για τις σκέψεις δεν το συζητώ καν…


Ψηφίζω εισπνοές, γενικώς.
Είναι όμορφα τα νέα ξεκινήματα.
Η κάθε νέα αίσθηση.
Και η κάθε νέα εισπνοή προϋποθέτει μια εκπνοή, ε;


Ήταν ο Αύγουστος της αθωότητας.
Της κρυμμένης.
Της θαμμένης κάτω από εικόνες κλεισμένες σε ένα κουτί που έγραφε «ενοχές».
Περίεργο να ξανανοίγεις το «κουτί».
Περίεργο να αποπνέει τόση αθωότητα.
Εκεί κρύφτηκε ό,τι πιο αθώο υπήρξε τελικά.
Πολλά χρόνια πριν.
Και τί γλυκό να το ανακαλύπτεις τώρα.
Έστω και τώρα.
Και για να ανακαλύψεις την αθωότητα, να τη δεις, να την εκτιμήσεις, πρέπει να έχεις ζήσει και (σ)τη μη ύπαρξη της, ε;
(ένοχη αθωότητα ή αθώα ενοχή ήταν...;)


Υπάρχει μια ψυχραιμία.
Έχει καθίσει μέσα μου.
Βολεύτηκε.
«μια λύπη σαν θυμός».
Κι ένας θυμός σαν λύπη.
Και μια θυμωμένη χαρά.
Και ένα μούδιασμα.
Όλα μαζί.
Και ενέργεια που φοβάται να ξοδευτεί.
Και φοβάμαι το ξόδεμα, γενικώς.
Των λέξεων.
Του εαυτού.
Του χρόνου.
Κυρίως του χρόνου.
Μα στο τέλος, η ψυχραιμία κυριαρχεί.
Κι η σιωπή-αινιγματική στα μάτια μου.
Λύνεται, εξηγεί, μα παραμένει…σιωπή.
Κι είναι δική μου.
Και μετα…
…ξυπνάς ένα πρωί και κάνει το μυαλό σου «μπαμ».


Τα πιο ουσιώδη, τελικά, μπορεί να χωρούν και σε μερικά γραμματάκια. .
Χωρίς φτιασίδια.
Χωρίς παρομοιώσεις και εικόνες.
Χωρίς ποιητικό λόγο.
Μπορεί…
Αλήθειες.
Οι πιο απλές λέξεις κουβαλούν αλήθειες.
Και οι πιο απλές συμπτώσεις.
…οι πτώσεις να δεις…


Είμαστε παραλήπτες γεγονότων που δε διαλέξαμε.
Είμαστε αποστολείς γεγονότων που δε διάλεξαν οι άλλοι.
Το τί επιλέγουμε τελικά σηκώνει μεγάλη κουβέντα.
Άλλοι αποστολείς, άλλοι παραλήπτες.
Μπερδευτήκαμε ρε συ.
Το χάσαμε.
Χάσαμε και τα «ξεκαθαρίσματα».
Και χρόνο.
Μαλακίες.
Τόσο απλά είναι όλα.
Τόσο περίπλοκα τα κάνουμε.
Ο καθείς με τα συμπλέγματα που κουβαλάει.
Ο καθείς με τις δικές του (αν)ισορροπίες.
Τις δικές του οάσεις.
Τις εφηβικές συμβάσεις.
Τις ηλίθιες εξάρσεις.
Φορτώνουμε το μυαλό μας.
Φορτωνόμαστε.
Στρατηγικές.
Προσέγγισης.
Συμπεριφοράς.
«Αποστολής».
Μάχες.
Δεν θέλω «μάχη» μωρέ.
Ούτε επικράτηση.
Δεν έχει παγίδες.
Κι η πρόκληση,
…αυτοαναίρεση είναι!


«Πρόκληση»-άρνηση-ασυνείδητη αυτοαναίρεση.
Η συνειδητή άρνηση αναγκαστικά γίνεται αποδεκτή.
Η συνειδητή αυτοαναίρεση θα ήταν ευπρόσδεκτη.
Και το αποτέλεσμα…απλώς χωνεύεται!


Εκθέσου.
Μοιράσου.
Σκάψε.
Ή σκάψε ή σκάσε.


«Λέξεις-κλειδιά…»
Μα τα πραγματικά κλειδιά δε βρίσκονται στις λέξεις.
Η ισχύς των λέξεων έχει περιορισμούς.
Χρονικούς και όχι μόνο.
Κουράζεσαι να τις λες.
Κουράζεσαι να τις ακούς.
Κουράζεσαι και στην απουσία τους.
Τι σε κουράζει πιο πολύ;


Τον τελευταίο καιρό άκουγα αυτό:

Και κολλούσα εδώ:
«You could have it all by making just a phone call»...
...just a phone call...
Στο πιο απλό.
Στο πιο αυτονόητο.
Δεν έχει εγωισμούς.
Δεν έχει κατηγορίες.
Δεν έχει απολογίες.
Δεν έχει εξηγήσεις.
Δεν έχει παρανοήσεις.
Δεν έχει μπερδέματα.
Σαφήνεια έχει.
Αγκαλιά έχει.


Λέξεις να σώσεις.
Λέξεις να γκρεμίσεις.
Λέξεις να διώξεις.
Λέξεις να εκφράσεις.
Περιττές λέξεις.
Ανούσιες.
Τις αφήνω.
Όσες αλήθειες κι αν κουβαλούν είναι λέξεις.
Προκαλούν παρεξηγήσεις γιατί δεν είναι σε σειρά.
Προκαλούν άθελά τους ή και όχι…
Τις αραδιάζουμε εμμονικά.
Και το αράδιασμα κρύβει μια ματαιότητα.
Τις αφήνω.
Στην ησυχία τους.
Στην ησυχία σου.
Να μείνω κι εγώ στη δική μου.


Βαρέθηκα.
Ανθρώπινο δεν είναι;


Όχι τις λέξεις.
Με τις λέξεις η «μάχη» είναι ατέρμονη,
Το γκρίζο συννεφάκι που «κατοικούσε» τον τελευταίο καιρό πάνω από το κεφάλι μου, αφήνω.
Με κούρασε το «βάρος».
Ψέματα.
Η σκιά του με κούρασε.


Εισπνοή.
Λίγος αέρας μέσα.
Λίγος αέρας στο μυαλό.
Λίγη σκέψη.
Όχι πολλή.
Οι δεύτερες σκέψεις ακυρώνουν τις πρώτες.
Απόφαση…


Αναπνοή κρατημένη…


...και εκπνοή, όταν…


Βιάζεται κανείς;


----------------------------------------------------------
… Η ζωή είναι πιο «στρογγυλή» απ’όσο δείχνει.
Και οι ζωές είναι πιο όμοιες απ’όσο νομίζουμε.


-----------------------------------------------------------
(Ευχαριστώ τον Χ.Π που μου μαθαίνει τραγούδια! Το "somersault" είναι η νέα εμμονή!)
-------------------------------------------------------------------------------

Somersault


...and I never drank alcohol and i never got high
it was the end of a hundred years that took me by surprise
what I thought to be dangerous, on the verge of a smile
turning out to be nothing more than hiss and overdrive


And there is nothing or noone more powerful
and the light that shines upon you says the same
when I wake up I’m doing a somersault
for the ones who never dared to speak my name


I am shy and mysterious when I say my goodbyes
when I part with the ones I’ve come to love throughout my life
when the times are miraculous, when I stop to think twice
when I sleep in the bushes next to where the treasure lies


With a devil in the words that you speak to me
when there’s nothing left and we are at the end
in the heavens you laugh at me secretly
where it echoes over and over again


And there is nothing or noone more powerful
and the light that shines upon you says the same
when i wake up i’m doing a somersault
for the ones who never dared to speak my name

I got you οn tape