Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ! ! !

ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ «ΜΙΚΡΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ» ΚΥΡΙΕΥΟΥΝ … ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 103.7 !

Στο ξεκίνημα του καλοκαιριού, το Β’ Πρόγραμμα 103.7 κλείνει πονηρά το μάτι στους πειρατές του Μικρού Πολυτεχνείου και τους καλεί να «κάνουν παιχνίδι» από αέρος, ζωντανά, στις 2 και 3 Ιουνίου από τις 8 το βράδυ έως τις 3 μετά τα μεσάνυχτα.

Τι είναι όλο αυτό;

Ένα ραδιοφωνικό πείραμα στο οποίο πρωταγωνιστούν 29 νέα παιδιά που, χωρίς προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία, θα διαδέχονται ανά 30 λεπτά το ένα το άλλο στο μικρόφωνο και την επιλογή της μουσικής με ήχους που θα αγγίζουν ολόκληρο το φάσμα της ελληνικής δισκογραφίας αλλά και τη world music, τη jazz, την electronica, την pop και το rock. Ειδικά για αυτά τα δύο βράδια η ροή στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7 θα είναι τέτοια, ώστε κάθε ημίωρη εκπομπή θα έρχεται σε άμεση μουσική αντίθεση με την προηγούμενη και την επόμενή της.

Δευτέρα 2 και Τρίτη 3 Ιουνίου, από τις 8 το βράδυ έως τις 3 το πρωί, οι πειρατές του «Μικρού Πολυτεχνείου» αφιερώνουν και πάλι τις εκπομπές τους στους απανταχού ερασιτέχνες !!!Συντονιστείτε στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 !!!


-------------------------------------------------------------------------------------------------

"Ειμαστε στον αερα οπως παλια", λεει το τραγουδι,
ειμαστε στον αερα για πρωτη φορα, λεω εγω!

Μια εκ των πειρατων ειμαι κι εγω!

Η δικη μου "βουτια" στον αερα του Β' προγραμματος θα γινει τη Δευτερα 2/6 στη 1:30 π.μ (ή πιο σωστα το ξημερωμα της Τριτης)!

Η χαρα ειναι μεγαλη και θελησα να το μοιραστω με εσας, τους γνωστους-αγνωστους φιλους μου!

Οσοι απο εσας ειστε ξενυχτηδες και θελησετε να μας ακουσετε, η συχνοτητα ειναι 103.7
ή και μεσω διαδικτυου:
http://www.deytero.gr/ (εκει που λεει "τωρα ακουτε")



ΕΪ ΠΕΙΡΑΤΕΣ...ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ! ! !

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

"Αυτό το τραγούδι στο χρωστάω..."

Eγω προσπαθησα...................

Κι ας μην το ξερεις...........................

Κι ας μην το μαθεις ποτε......

Μια προσπαθεια που εγινε ως απορροια της θελησης...

Ναι, της θελησης.....

Ισως γιατι ο χρονος που τελειωνει μας πιεζει...

Και μετα μας ανακουφιζει...

Ειμαι ομορφα ανακουφισμενη...

Χαμογελω...

Για τις ομορφες αναμνησεις που ξυπνησαν μετα απο χρονια...

Και ξυπνησαν μονο οι ομορφες αντικρυζοντας τον χωρο που "ζησαμε" και που μας"εζησε"...

Μονο αυτος ο χωρος ηταν συνενοχος...

Κι ας ηταν αδειος σημερα...

Κι ας μην ησουν εσυ...

Χρονια τωρα υπαρχουν εκει δυο παιδικες ψυχες που καποτε επαιζαν κρυφτο...

....Δυο ζευγαρια ματια σφιχτα αγκαλιασμενα...

Πολλες εικονες στο μυαλο...

Η πρωτη φορα που σε ειδα...

Το γελιο σου...

Τα αγγιγματα σου...

Τα λογια σου...

Τα αστεια σου...

Οι φωτογραφιες...

Ολα εκει...

Και τα ψεματα...

Και η φανερωση τους...

Μα πιο πολλα ειναι τα καλα...

Ολη η αθωοτητα μου εκει μεσα...

Ολες μου οι αλλαγες...

Οι αποφασεις...

Μεχρι και φιλια εδεσε αυτος ο χωρος, οχι μονο ερωτες...

Πολλες οι αναμνησεις...

Σαν χθες μου φανηκαν ολα...

Σαν να μην περασε μια μερα...

Σε ενιωθα εκει...

Στην πορτα, στο γραφειο, στο διαδρομο...

Γεμιζες τον χωρο χρωματα...

Και την οψη μου χαμογελα...

Ειχα και μια συζητηση σημερα...

Καταδικης (;)...

Θα δειξει ο χρονος...

...............................................

Μπορει να ελειπες εσυ, αλλα ολα ηταν εκει...

Ολα τα άυλα...

Και μονο αυτα εχουν πραγματικη αξια...

Ο πλουτος του νου και της ψυχης...

Εκει μεσα αναγνωριζω καποιες ξεχασμενες αξιες...

Οχι, δεν με επηρεαζουν πια, απλως αναγνωριζω την ομορφια τους...

Τοσο καιρο εσυ εισαι εκει, εγω ομως οχι...

Σημερα ημουν εγω εκει, αλλα εσυ απουσιαζες...

Περιεργη αισθηση...

Κι ισως τελικα στο μελλον να ειναι πιο παραξενα τα πραγματα...

Με ή χωρις την παρελθουσα μαγεια;

Ποιος ξερει;

Δεν με φοβιζει ιδιαιτερα αυτη η ενδεχομενη συνυπαρξη...

Οι ιδιοτητες μας θα ειναι αλλαγμενες...

-Μονο οι ιδιοτητες;... Αναρωτιεμαι...

.....................................................................

Θυμασαι ποσα ευχαριστω σου ειχα πει;

Ολα τα ενιωθα...

Και ολα τα αξιζες...

Μου ηρθαν και αλλα "ευχαριστω" σημερα στο νου...

Ισως τελικα να ειναι αμετρητα...

Και ισως να μην τα εχω ανακαλυψει ολα ακομα...

Σου χρωσταω πολλα...

Κινητρα, επιτυχιες, ανακαλυψεις, τραγουδια, δρομους...

Και πολλα πολλα ακομα...

Σ'ευχαριστω μικρε μου...

Ευχαριστω οποιον σε εφερε στον δρομο μου...

Ετσι βρηκα κι εγω τον δικο μου...

Κι ας μην εισαι εσυ τωρα πια ενα κομματι αυτου του δρομου...

Μου εμαθες πολλα...

Σ'ευχαριστω...

--------------------------------------

ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ

Εσύ μακριά να χάνεσαι
το σπίτι μας να καίγεται
κι ο πόνος που δε λέγεται
μονάχα τον αισθάνεσαι
με κάψιμο στο στήθος
μέσα στο άδειο πλήθος.

Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.

Οι δρόμοι που σε κλέψανε
στα μάτια σου σωπαίνουνε
και στο κορμί σου δένουνε
τα χέρια που χορέψανε
στο σώμα σου τραγούδι
να γίνει αγγελούδι.


Κι εγώ που χρόνια ζω εδώ
κοντά σου ταξιδεύοντας
στον πιο δικό σου ουρανό
και μ' έναν κόμπο στο λαιμό
μαθαίνω ν' αγαπάω
αυτό το τραγούδι στο χρωστάω...



Μανώλης Λιδάκης
Στιχοι-Μουσικη: Γιώργος Ανδρέου

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

"Εκκρεμότητα..."

Πανε μερικες εβδομαδες που εχεις βαλθει να μου σπασεις τα νευρα...
Επεμβαινεις...
Απ'το πουθενα στο πουθενα...
Το κανεις επιτηδες, δεν εξηγειται...
Με ενοχλεις...
Εκει που ειμαι ηρεμη, που απασχολουμαι με ασχετα πραγματα, εκει πεταγεσαι...
Η φωνη σου...
Ερχεσαι στο αυτι μου, λες μια λεξη και φευγεις...
Ακυρη λεξη...
Και ακαιρη...
Και ταυτοχρονα επαναφερεται στο μυαλο μου μια εικονα...
Μια εικονα του παρελθοντος με εσενα να λες αυτη τη λεξη...
Απο μια λεξη ξεκιναει το παιχνιδι...
Στην αρχη ο ηχος της φωνης σου...
Στη συνεχεια η μορφη σου (ποτέ ξεκαθαρη)...
Και μετα χιλιες δυο στιγμες να περνανε απο μπροστα μου...
Και επιμενω, οι λεξεις δεν εχουν καμια σχεση με αυτα που κανω εκεινη τη στιγμη...
Οι λεξεις ειναι ηλιθιες...
Σημερα μου ειπες τη λεξη "ισορροπια"...
Μετα μου ηρθε η εικονα να λες οτι ειμαι ισορροπημενη...
Και μετα νευριασα...
-Πως σχολιαζεις κυριε εμενα οταν εσυ εχεις μαθει μονο τον ορισμο της λεξης "ισορροπια";
Δεν την εχεις βιωσει ποτε... Δεν γουσταρω να με λες ισορροπημενη. Δεν γουσταρω. Θα ηθελα να ειμαι ανισορροπη, σαν κι εσενα. Να μη σκεφτομαι ή τουλαχιστον ετσι να δειχνω.
Δεν εχεις το δικαιωμα να μιλας για "ισορροπια". Δεν σου το δινω εγω.
Και απο που καταλαβες οτι ειμαι ισορροπημενη;
Αυτο θα ηθελα πραγματικα να το μαθω: τι σε οδηγησε σε αυτο το συμπερασμα...
Τί ειδες και το λες αυτο;
Ή τί δεν είδες;
Τί θα ηθελες να δεις;
Πως θα ηθελες να ειμαι;
Σε ποιες συνθηκες θα ανοιγες το στομα σου να μιλησεις;
Σε ποιες συνθηκες θα μιλουσες πραγματικα;
Και θα ησουν εσυ.
Οχι ο "καθως πρεπει".
Μονο εσυ.
Χωρις δεκεμβρη στην πλατη σου.
Χωρις ιδιοτητες.
Χωρις φοβους και αναστολες.
Γυμνος.
Χωρις τα ηλιθια "πρεπει".
Πότε εισαι "εσύ";
Πότε δεν εχεις ανασφαλεια γι'αυτό το "εγω" που κουβαλας;
Πότε θα καταλαβεις οτι δεν αγαπησα αυτο που εδειχνες σε ολους;
Ποτε θα καταλαβεις οτι ποτε δεν γουσταρα το "φαινεσθαι" σου;
Με εκνευριζε, πώς το λενε;

Θελω να σε χαστουκισω, ειλικρινα.
Γεμισες σκουπιδια τον μεσα μου κοσμο.
Και δεν προσπαθησες να απομακρυνθεις.
Ουτε να με απομακρυνεις.
Λες και ολα ηταν φυσιολογικα.
Ηξερες οτι δεν ηταν.
Το ηξερες περισσοτερο απο εμενα.
Και πιο πριν.
Αλλα δεν εκανες τιποτα να το αποτρεψεις.
Αληθεια,ειχες σκεφτει ποτέ την κατάληξη;

Δεκαεξι μηνες αποχης μετρώ.
Πιστευες οτι θα περασουν δεκαεξι μηνες χωρις να ιδωθουμε;
Και ακομα χειροτερα, χωρις μια προσπαθεια να σε δω;
Ε λοιπον εγω δεν το περιμενα.
Για πες μου, αυτο ειναι μερος της ισορροπιας μου;
Ή μηπως παρεκκλινα του χαρακτηρισμου που μου εδωσες;

Δεν ξερω γιατι κανεις τετοιου ειδους εμφανισεις τον τελευταιο καιρο.
Ακουστικες εμφανισεις...
Τί νομιζεις οτι καταφερνεις;

Δεν θελω να σε δω.
Ουτε ηθελα.
Για καποιο λογο ειχες τρυπωσει στα σχεδια μου.
Σε εβαλα στο προγραμμα μου.
Ειχες βγει εδω και πολλους μηνες.
Ειχα ξεχασει πώς ειναι να υπαρχεις στα πλανα μου.
Κι εφερες τα πανω κατω.
Και συνεχιζεις να με ενοχλεις.
Και δεν ειναι οτι συνεχιζω να σε αφηνω.
Ερχεσαι και μου μιλας.
Ασε που δεν προλαβαινω να κλεισω τα αφτια μου.
Αν προλαβαινα θα το ειχα κανει.

Τον τελευταιο καιρο εχεις ντυθει με τα χαρακτηριστικα της "εκκρεμοτητας".
Μια εκκρεμοτητα εχεις γινει που δεν ξερω ποτε και απο που δημιουργηθηκε.
Γιατί ολον αυτον τον καιρο που μιλαω για 'σενα, αν πραγματικα ηθελα να σε δω, θα σε ειχα δει.

Κι η καθε απουσια εχει το λογο της.
Εκατσες ποτε να το σκεφτεις;

-----------------------------------------------

ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ

Μη μου αγχώνεσαι
δεν το κουνάω απ’ τη θέση μου
Αλλάζω απλά ταυτότητα
μπορώ και προσαρμόζομαι.

Κι από άνθρωπος σου σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνομαι εκκρεμότητα...

Μη μου αγχώνεσαι
απλά επιβιβάζομαι
Κι εγώ στη μονιμότητα
μπορώ και συμβιβάζομαι

Και βλέπω τώρα την ουσία
Στις σχέσεις μόνο η απουσία
κρατά μια σταθερότητα

Ο άνθρωπος σου ο σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνεται εκκρεμότητα.

Νατάσσα Μποφίλιου
Στιχοι: Γερασιμος Ευαγγελατος
Μουσικη: Θεμης Καραμουρατιδης

boomp3.com

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

"Βυθισμένες Άγκυρες..."

Τις τελευταιες ημερες ειχα καποιες (τελευταιες ισως) ευκαιριες να σε δω...
Δεν τις εκμεταλλευτηκα...
Δεν ηθελα...
Δεν ηθελα γενικως να υπαρχεις...

Δεν ηταν φοβος...
Ηταν αδιαφορια...
Εχω εναλλαγες στην ψυχολογια μου τον τελευταιο καιρο...
Αρνηθηκα να εισαι κι εσυ καπου γυρω μου...

Ισως η αφορμη να ηταν μια κουβεντα του Γιωργου:
"Νομιζω οτι δε δινεις ευκαιριες σε καποιους ανθρωπους να σε πλησιασουν... Κολλας στη στραβή τους μυτη κα δεν θελεις να τους γνωρισεις ουσιαστικα..."

Αληθεια ειναι...
Ερωτευομαι με την πρωτη ματια...
Παθιαζομαι...
Αν η πρωτη ματια δεν φερει καρπους, τοτε δεν υπαρχει πιθανοτητα να ασχοληθω...
Οι πορτες κλεινουν χωρις δευτερη σκεψη...
Δεν με στενοχωρησε αυτη η αληθεια...
Κι εγω την ειχα συνειδητοποιησει (ασχετως αν με εντυπωσιασε το γεγονος οτι ο Γιωργος δεν με ξερει, κι ομως επεσε μεσα...).

Το προβλημα ομως με καποιες αληθειες δεν ειναι η αναγνωριση της υπαρξης τους.
Ουτε η αποδοχη τους...
Το προβλημα ειναι ο συμβιβασμος...
Αναγνωριζουμε κατι, αντιλαμβανομαστε οτι μας κανει κακο, αλλα δεν κανουμε τιποτα για να το αλλαξουμε...
Απλως το αποδεχομαστε σαν μερος του εαυτου μας...

Ε λοιπον αυτη την αληθεια την κουβαλαω χρονια μαζι μου...
Την εχω κανει φιλη μου και δεν εχω προσπαθησει καν να δω οτι μου κανει κακο υποχθονια.
Την εχω εκθειασει, την εχω αφησει να με οδηγησει, αλλα ποτε δεν την εχω γνωρισει βαθυτερα...

Το καλο ειναι οτι μερικες μερες μετα ηρθε μια ευκαιρια και για πρωτη φορα αποφασισα να την εξερευνησω...
Να τη μαθω...

Για καποιο λογο που δεν ξερω, καθε φορα που παω να "φυγω" απο 'σενα μικρε μου, κολλαω με ενα συγκεκριμενο τραγουδι, τις "βυθισμενες αγκυρες". Αυτο τραγουδουσα το 2004, αυτο και περυσι τον Φλεβαρη, αυτο και τωρα...

Τα ματια σου ειναι στ'αληθεια βυθισμενες αγκυρες επανω στο κορμι μου...
Και καθε φορα, θελοντας και μη, αναρωτιεμαι ποιον παω να νικησω...

Ξεθωριασες...
Και αυτες οι αγκυρες με τον καιρο βυθιζονται ολο και περισσοτερο...
Κι οσο πιο πολυ βυθιζονται, τοσο παλευουν να με τραβηξουν...
Ασε που φωναζουν...
Εχουν φωνη οι αγκυρες...
Και την ακουω σε ανυποπτες στιγμες...
Οι αγκυρες εχουν τη φωνη σου...
Με τρομαζουν λιγο...
Τις φοβαμαι...
Ισως τις εχω συνηθισει...
Με βαραινουν...
Αλλα τις αγαπαω...
Και τη φωνη τους αγαπαω...
Και το βαρος τους...
Ομως θελω να βυθιστουν κι αλλο...
Τοσο πολυ που να μην μπορουν να με τραβηξουν...
Που να μην ακουω τη φωνη τους...
Που να μη νιωθω το βαρος τους...
Αλλα να τις θυμαμαι...
Και να τις αγαπαω...

---------------------------------------
ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΥΡΕΣ

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"
και να σου πω...

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου.

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω
(τί μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω...)
------------------------------------------------
-------------------------------------------------

Αργησα, αλλα μολις ειδα οτι ελαβα προσκληση για παιχνιδι απο τη Νοτα!
Οι όροι:
1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε!
Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους bloggers να συμμετέχουν.









Προσκαλώ: ilia, Αλεξια, εν πλω, Σκορπινα και Πυγμαλιωνα.

Ειδοποιώ: autographcollectors.
boomp3.com